Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

even anoniem

even anoniem

26-08-2009 om 09:06

Zwanger maar hoe vertel ik het mijn ouders die er niet zo positief tegenover staan?

Lieve mensen,

Eigenlijk past dit berichtje niet helemaal bij deze rubriek maar wist even niet zo snel waar ik het dan zou plaatsen, maar goed. Ik heb namelijk niet echt "problemen" met de mensen om wie het gaat

Ik heb 2 kids uit een vorige relatie en ben samen met mijn huidige man, zwanger van de 3e. Het is nog pril (weet het sinds gisteren). We hebben er bewust voor gekozen en zijn er ontzettend blij mee. Maar nu: wat voor bijna alle vrouwen een heel leuk moment is, namelijk het grote nieuws vertellen aan je ouders, ligt bij mij nogal gevoelig. Mijn moeder heeft namelijk vanaf het begin van onze relatie laten blijken dat ze het "erg dom zou vinden" als wij voor nog een kindje zouden gaan. De reden daarvoor is dat ze denkt dat het te druk wordt en dat ik het lichamelijk niet aan zou kunnen. Tijdens mijn zwangerschappen had ik namelijk ontzettende last van bekkeninstabiliteit en was de laatste 3 maanden een soort van reuze-slak die amper vooruit kwam. Het is dus meer een soort van bezorgdheid die ze op een vrij botte manier heeft geuit aan ons en dan vooral aan mijn huidige man (met wie ze het overigens heel goed kan vinden). Mijn moeder is iemand die haar mening niet zo snel onder stoelen of banken steekt en dan krijg je weleens een rare opmerking. Meestal weet ik daar goed mee om te gaan en ga er tegen in maar nu weet ik gewoon niet hoe ik het "blije nieuw" moet brengen

Mijn man zegt dat ik er niet zo een probleem van moet maken en dat we gewoon moeten zeggen dat er iets "mis is gegaan met de pil" of iets in die zin maar dat zou in mijn beleving wel erg toevallig allemaal klinken?

Ik ken mijn moeder wel langer dan vandaag en weet heus wel dat, zodra de baby er is, ze er echt weer mee wegloopt want ze is dol op haar andere 2 kleinkinderen maar toch weet ik niet hoe ik het aan moet pakken! Wie heeft er een goede tip of heeft zoiets ook meegemaakt?

ps. de ouders van mij man weten het ook nog niet maar die zouden het helemaal geweldig vinden.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marielle

Marielle

26-08-2009 om 09:21

Wachten

Ik zou nog even wachten tot je het vertelt aan ouders en schoonouders. Er is altijd een kans op een miskraam in het begin.

Verder zou ik het gewoon vertellen tegen je ouders als de tijd rijp is. Ook vertellen dat man en jij er heel erg blij mee zijn. Je bent een volwassen vrouw, je hoeft je daden niet te verklaren tegenover je ouders. Als je moeder het niks vindt dan is dat haar probleem.

Ookgehad

Ookgehad

26-08-2009 om 09:25

Pijnlijk

Ik heb in een zelfde soort situatie gezeten, met het verschil dat het mijn schoonouders waren waarvan ik voorzag dat die niet positief zouden reageren. Om mezelf te sterken in mijn blije gevoel heb ik het eerst aan mensen verteld waarvan ik wist dat die het leuk zouden vinden. Mijn schoonouders reageerden vervolgens alsof wij ons in het grootste onheil van de wereld gingen storten, maar toen heb ik gezegd dat het onze keuze was en dat wij er heel blij mee waren.
Ik hoop voor je dat je ouders snel bijdraaien.

Holiday

Holiday

26-08-2009 om 09:47

Iets mis met de pil..

In ieder geval noooooit zeggen dat er iets mis is gegaan met de pil. Dat zouden je ouders nou juist nog "dommer" vinden. En moet je je voorstellen dat dat verhaal in de familie blijft. Leuk voor je kindje om later nog eens te horen, terwijl het niet eens de waarheid is!

Als het wel de waarheid was zou ik het trouwens ook niet zeggen. Dat gaat toch niemand wat aan, je bent geen verantwoording verschuldigd.

Ik zou nog even een paar weken wachten. Dan er naar toe met zijn tweeen en het nieuws brengen zoals jij het beleeft, dus heel gelukkig en blij. Als je ouders dan bedenkelijk gaan kijken kun je zeggen dat je dat heel jammer vind. Begrijpelijk dat ze bezorgd zijn en je waardeert dat, maar je hebt je keuze goed overwogen (en bijvoorbeeld met je huisarts besproken). Je kunt nog zeggen dat het je erg goed zou doen als zij hun bezorgdheid willen omzetten in zorg voor jou en je gezin in plaats van in kritiek. Veel moeders zijn toch wel gevoelig voor zo'n "hulpvraag" en zullen het fijn vinden als ze erbij worden betrokken.

Maar veel verder moet je niet gaan hoor, zo is het wel voldoende. Bezorgdheid prima, maar je als ouders nog zo met je volwassen dochter bemoeien, nee dat hoort niet.

Succes met de zure appel waar je ff doorheen moet en geniet van je zwangerschap!

Hes@

Hes@

26-08-2009 om 10:22

Vanuit je eigen kracht en overtuiging

Vertel het haar vanuit je eigen gevoel! Je bent een volwassen vrouw, straks moeder van 3 kinderen. Jij bent niet afhankelijk van de goedkeuring van je moeder!

Het was je eigen keuze om zwanger te worden. Daar hoef je je dus niet voor te schamen richting je moeder. Je kunt haar gewoon blij vertellen dat je blij bent dat je zwanger bent en dat je dat heel graag wilde.

Anderzijds kun je je moeder niet verbieden zich zorgen te maken over haar kindje (jij dus) en haar kleinkinderen. Die zorgen zijn ook wel terecht, denk ik. Hoe jammer dat voor jou ook is, je kunt haar niet dwingen onmiddelijk blij te zijn deze met zwangerschap. Want dat is toch wat je eigenlijk wilt, hè? Je blijdschap delen met je moeder.

Je kunt haar wel zeggen dat je niet wil dat ze er tegen jou over doorgaat. Als ze wil mopperen over hoe dom haar dochter is dan doet ze dat maar tegen vriendinnen. (waarmee ik niet bedoel dat ik je dom vind)

Een andere vraag: hoeveel steun verwacht je in deze zwangerschap van je moeder? Heeft ze in de vorige zwangerschappen veel voor jullie gezorgd en zo? En hoop je dat ze dat nu weer doet? Of heeft jou zwangerschap voor haar geen praktische gevolgen?

Een vriendin heeft met ernstige bekkenproblemen 4 kinderen gekregen maar dat heeft ze alleen kunnen doen door de bijna volcontinue steun van haar ouders.

Wat dacht je van gewoon

Je kunt het toch niet anders maken dan het is. Jij bent er blij mee klaar toch. Dat andere moet jij je moeders probleem laten. Gefeliciteerd trouwens!

Kaaskopje

Kaaskopje

26-08-2009 om 14:50

Even anoniem

Ik vond zwanger-zijn geweldig, maar had ook zo mijn problemen, waardoor ik zwanger-zijn geen roze wolk vind. Het is voor mij nooit een reden geweest om een volgend kind op te geven. Als jij ondanks je ervaring met bekkeninstabiliteit een nieuwe zwangerschap aan durft en er is geen negatief advies van een arts omdat jouw gezondheid gevaar loopt door een nieuwe zwangerschap, mag jij er gewoon van genieten en moet je moeder dat accepteren. Je moet jezelf toestemming geven, dat is het enige wat ertoe doet. Stel dat een arts zich wel negatief heeft uitgelaten lijken de zorgen van je moeder mij terecht.
Ik zou het maar zo snel mogelijk vertellen, dan ben je ervan af en dat lucht op. Nu maak je je zorgen en dat hangt toch als een grijs wolkje boven je hoofd. Je hebt je energie nodig voor andere dingen dan dat soort zorgen.

Eerlijk blijven

ik zou haar een kaart geven met de tekst: omdat je zo,n geweldige oma bent,gunnen we je nog een kleinkind erbij,ik ben zwanger!

verder geen smoesjes verzinnen,gewoon eerlijk zeggen; dit kind is zeer gewenst,het is onze keuze en ons leven,jammer dat je niet blij voor me kan zijn.

trouwens ,gefeliciteerd met je zwangerschap.

even anoniem

even anoniem

26-08-2009 om 16:39

Zovast bedankt voor de reacties en sus-anne: wat een goed idee!

Wat een lieve reacties; echt een opsteker voor mijn beetje sippe bui van vanmorgen

Ik heb besloten om niet al te lang te wachten met het grote nieuws. Ook omdat ik verder gewoon een hele goeie band heb met mijn moeder en we in principe bijna alles met elkaar delen.

sus-anne: ik vind het echt een super idee om het zo te brengen en weet bijna zeker dat ik het zo ga opschrijven in een leuke (opa en oma-)kaart! Ik denk dan dat we zaterdag de kaart langs brengen dus: wish me luck...

koentje

koentje

27-08-2009 om 11:12

En...

het kan ook helpen je moeder uit te leggen dat je erover na hebt gedacht hoe je het gaat doen als je weer dezelfde klachten krijgt; iets wat er natuurlijk wel dik inzit. Dat stelt haar gerust denk ik. En dan niet omdat je verantwoording af moet leggen maar omdat zij zich oprecht zorgen maakt.
Ennuh.............. Gefeliciteerd!!!

Tulp

Tulp

28-08-2009 om 11:09

Net zo'n moeder als ik?

Weet niet of je net zo'n moeder als ik hebt, maar de mijne die was het er niet mee eens omdat ik haar om een of andere reden niet mag evenaren. Dus toen ik zwanger was van het evenzoveelste kind als zij heeft, was ze niet blij en liet dat blijken ook. Overigens nu ik erover nadenk van de eerste was ze ook niet blij: ze ziet mij niet als moeder denk ik. Heeft naderhand ook alles ondernomen om de kinderen bij me weg te krijgen (valse meldingen bij amk, als ik niet deed wat zij wilde), allemaal neit gelukt en geen contact meer inmiddels.

Tja, wat ik zou doen. Gewoon melden zonder verwachtingen. En commentaar afdoen met 'dat is jouw visie', zonder uitleg en lekker naar huis gaan: je komt immers niet voor gezeik. Laat je moment niet verzieken!

yelle

yelle

30-08-2009 om 11:01

Eerlijk zijn...

Ik begrijp de bezorgdheid van je moeder wel,maar tenslotte is dit iets tussen jou en je man.Je hoeft er zeker niet om te liegen hoe dit is kunnen gebeuren.Wees eerlijk en vertel gewoon dat jullie twee samen nog graag een kindje hadden.

liora

liora

30-08-2009 om 16:19

Ook gehad

Hoi,

Hier precies zo: mijn moeder vond niet dat ik een tweede kind moest krijgen en toen ik er toch voor ging was ze kwaad. Ze heeft het de volle negen maanden volgehouden, ook niks willen horen over de zwangerschap, heel verbaasd doen als ik zei dat ik na vijfenhalve maand positiekleding droeg, rond 11 weken zeggen dat ik natuurlijk nog niks merkte van de zwangerschap, rond 34 weken heel verbaasd doen dat ik moe was. Merk nu dat het me nog dwars zit.
De baby is nu geboren en ze komt volgende week kijken (woont niet in NL). Sinds de geboorte is ze ineens weer betrokken en zo, maar ik zal het nooit vergeten.

Liora

mirreke

mirreke

31-08-2009 om 11:35

Liora

Ik lees eigenlijk per ongeluk je berichtje.
Wat naar zeg. Kun je dit met je moeder bespreken? Had je daarvoor wel een goede band en kon je over van alles praten?
Ik zou dit haar namelijk wel vertellen, hoe je het ervaren hebt, zeker nu ze toch komt. Dit om te voorkomen dat het je in de weg blijft zitten.
Bij mij speelde min of meer hetzelfde toen wij onze vierde verwachtten. Ineens werd er niet meer gevraagd hoe ik mij voelde, werd er niet meer meegeleefd, was het niet meer speciaal, ik voelde ook de stilzwijgende afkeuring. Blijkbaar vond mijn schoonmoeder, de enige nog levende grootouder, die vierde gewoon te veel, maar ze heeft het nooit uitgesproken. Ik merk aan mezelf dat ik daar een diepe woede over voel, die ik dus ook nooit heb uitgesproken, omdat ze mijn moeder niet was, ik vond dat ik er niet zo zwaar aan moest tillen enz. Langzamerhand (jongste is nu 5) gaat dat de boel een beetje vergiftigen. Schoonmoeder is nu bijna 72 en gaat zich de dingen wat anders herinneren, het wordt steeds moeilijker met haar een echt, wezenlijk gesprek te voeren, ze wordt een beetje een oude, bozige, verongelijkte vrouw. Dus ik kan mijn ei hierover niet meer kwijt, jammer genoeg.
Kortom, ik zou iedereen willen aanraden toch, op tijd, te proberen dit soort gevoelens uit te spreken, het is jammer als dat achter blijft, zeker als je eigenlijk een goede band hebt/had...

Even anoniem?

hoe reageerde je moeder uiteindelijk?

liora

liora

01-09-2009 om 11:13

Mirreke

Hoi Mirreke,

Mijn moeder weet dat ik het kwetsend vond en onze band is redelijk. Ze woont gelukkig niet in Nederland, dat scheelt. Ze is een zeer moeilijk persoon, en dit verbaasde me niet hoor.

Maar er valt weinig winst te boeken met normale dingen als een goed gesprek. Helaas.

Ze is gewoon zo, maar heeft ook haar leuke kanten. Doordat ik haar gemiddeld maar 1 of 2 keer per jaar zie, blijft het redelijk gezellig.

Liora

mirreke

mirreke

01-09-2009 om 13:25

Oh, gelukkig (liora)

Ik zie dat je je moeder goed kent en hebt geaccepteerd. Fijn. Gelukkig heeft ze ook leuke kanten, ze is tenslotte je moeder, wie weet heeft ze al die leuke kanten aan jou doorgegeven, of aan je zonen...
Bij mij viel het destijds namelijk heel erg rauw op mijn dak (bij herlezing vond ik mijn berichtje behoorlijk onderkoeld, maar de afkeuring en de negativiteit liet ze echt wel duidelijk, maar onuitgesproken dan hé, blijken), ik dacht namelijk een heel erg goede band met haar te hebben...
Enfin, sorry anoniem, voor deze off topic berichtjes.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.