8 mei 2025
Mijn kind werd ziek in het vliegtuig en het hele toestel wist het
Vliegen met kinderen is altijd een avontuur. Ik had me voorbereid op van alles: eindeloos vermaak regelen, snacks, iPad opgeladen, extra kleren mee. Maar waar ik niet op had gerekend, was dat mijn kind besloot om precies bij het opstijgen ziek te worden.
Het begon al op het vliegveld
Hij voelde zich al een beetje hangerig in de wachtruimte, maar ik dacht: ach, het is vroeg, hij is gewoon moe*.* Hij zat stil op zijn stoel, friemelde wat aan zijn mouw en at nauwelijks iets van het broodje dat ik voor hem had gekocht.
Toen we eenmaal in het vliegtuig zaten, werd hij stiller en stiller. Geen gezeur over wanneer we gingen opstijgen, geen interesse in de iPad. Gewoon zitten, bleekjes, naar buiten starend.
Moeders weten dat dat geen goed teken is.
"Gaat het schat?" vroeg ik.
Hij knikte slapjes: "Beetje misselijk."
Ik checkte snel of ik een kotszakje had. Natuurlijk niet. Ach, het zal wel meevallen, dacht ik nog optimistisch.
En toen begon de motor te ronken.
Het moment suprême
De piloot kondigde aan dat we gingen opstijgen. Ik voelde het vliegtuig langzaam naar de startbaan rollen. Op dat moment draaide mijn zoon zich naar me toe met een paniekerige blik in zijn ogen.
"Mama… ik voel me niet zo goed."
"Hou het nog heel even vol, schat, we stijgen bijna op."
Maar het was al te laat.
Ik zag het gebeuren in slow motion. Zijn ogen groot, een kleine hik en toen…
Alles. Overal.
Mijn been. Zijn been. De stoel voor ons. De armleuning.
Ik was volledig verlamd. Ik wist niet wat ik eerst moest doen: hem troosten, mezelf schoonmaken, sorry zeggen tegen de vrouw voor ons, die net haar nek draaide en langzaam besefte dat haar rugzak niet meer alleen naar leer rook.
Mijn man zat naast ons en deed wat elke man doet in dit soort situaties: hij bevroor.
"Wat moeten we doen?" fluisterde hij paniekerig.
"GEEN IDEE!" siste ik terug, terwijl ik met een servetje probeerde te redden wat er te redden viel (lees: niets).
De grote schoonmaak
Een stewardess kwam aangesneld, professioneel glimlachend, alsof ze dit dagelijks meemaakte. Wat waarschijnlijk ook zo was.
"Oh, heeft hij zich niet lekker gevoeld?" "Geen probleem hoor."
GEEN PROBLEEM?! Dit vliegtuig was nu officieel besmet.
Binnen no-time kwamen ze met natte doeken, extra kotszakjes (dank je, te laat) en verplaatsten ze de passagier voor ons naar een andere stoel (heel begrijpelijk). Mijn zoon kreeg een flesje water en een extra dekentje en viel – hoe is het mogelijk – in een diepe slaap alsof hij net een marathon had gerend.
En ik? Ik zat daar, nog steeds bedekt onder de vlekken, met een man die me hulpeloos aankeek alsof ik een oplossing uit mijn tas zou trekken.
We hadden nog acht uur te gaan.
De nasleep
De geur bleef. Hoeveel doekjes we ook gebruikten, hoe vaak de stewardessen ook langsliepen met luchtverfrisser, het was er. Mijn man en ik wisselden om beurten van stoel, maar het maakte niks uit. Ik zag mensen om ons heen ongemakkelijk hun sjaals over hun neus trekken.
De enige die nergens last van had? Mijn zoon. Die werd wakker bij de landing, rekte zich uit en zei:
"Mama, we zijn er al!" "Dat ging snel!"
Ja. Heerlijk ontspannen vlucht gehad. Echt genoten.
Volgende keer gaan we met de auto.
