Dilemma rondom ongeplande zwangerschap
Ik ben momenteel bijna 9 weken zwanger (onbedoeld) en ik heb al 4 jaar een relatie. Abortus speelt af en toe nog door m'n hoofd maar omdat ik al zover ben word dat wel steeds moeilijker.
Mijn vriend ziet het helemaal niet zitten, heeft mogelijk ook Asperger (autisme) hij werkt ook maar parttime en woont bij z'n moeder. Hij is eigenlijk al boos over het feit dat ik vergeten ben de MAP te halen en omdat een vriend van hem dit al "voorspelde" vind hij het een soort van opzet heb ik het idee.
Ik heb momenteel zelf ook geen werk wel bijstand en woon officieel ook nog bij mijn ouders. Vanaf volgende week krijg ik een traject voor werk dus dat punt word al opgelost.
Mijn vriend blijft mij ontwijken en zeggen dat abortus de beste optie is, mijn thuissituatie vind hij niet goed (5 mensen en 4 honden). En hij had 2 maanden geleden ook al ruzie met mijn ouders voor iets wat hij zelf had veroorzaakt.
Dus als ik het bij mijn ouders ga doen is hij naar eigen zeggen al gelijk klaar met mij. Maar bij hem en zijn moeder is ook geen optie zijn moeder zag het niet zitten.
ik ben trouwens 21 en mijn vriend 25.
kortom een dilemma...
Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat je niet helemaal overziet wat er aan de hand is en wat een impact een kind heeft op je leven.
Een kind is al hectisch genoeg als je je leven wél op de rit hebt. Kijk eens eerlijk naar wat jij dit kind op dit moment te bieden hebt; heb je een rustige en veilige plek om op te groeien? Heb je financiële stabiliteit? Heb je een goede verstandhouding met vader? Heb je je leven dusdanig op de rit dat er ruimte is voor de extra verantwoordelijkheid?
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 13:51:
Sorry maar een kind opvoeden vind ik niet dat dat iets te maken heeft met een baan behouden. Ik ben zeker in staat om zelf iets te vinden, word altijd uitgenodigd a.d.h.v sollicitaties alleen door communicatie problemen tijdens werk loop ik meer risico dat ze zeggen, "sorry dit werkt niet voor ons voor jouw 10 anderen" en dan begin ik iedere keer van voor af aan, daar schiet ik niks mee op. Mensen begrijpen je dan niet.
Maar mensen vallen over het woordje bijstand.
Er zijn genoeg ouders in de bijstand, dus dat is niet waar het mensen om gaat. Het is de optelsom: geen baan, thuiswonend, druk huishouden met 4 honden, geen goede relatie met vader. Dat wil niet zeggen dat je geen goede, liefdevolle moeder kan zijn, maar wel dat het misschien niet de juiste tijd voor je is
En mbt de MAP, misschien had zij tegen hem gezegd dat zij dat ging regelen. Afgesproken dus. Dat zij dat dan niet deed getuigt ook niet echt van verantwoordelijkheid.
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 13:51:
Sorry maar een kind opvoeden vind ik niet dat dat iets te maken heeft met een baan behouden. Ik ben zeker in staat om zelf iets te vinden, word altijd uitgenodigd a.d.h.v sollicitaties alleen door communicatie problemen tijdens werk loop ik meer risico dat ze zeggen, "sorry dit werkt niet voor ons voor jouw 10 anderen" en dan begin ik iedere keer van voor af aan, daar schiet ik niks mee op. Mensen begrijpen je dan niet.
Maar mensen vallen over het woordje bijstand.
mensen vallen niet over het woordje bijstand. Dat maak jij ervan. Feit blijft dat je niet in staat bent om voor je eigen inkomen te zorgen, en je vriend ook niet, en zelfs dat is niet het belangrijkste.
Mensen vallen over dat jij niet overziet hoe de optelsom van je leven nu niet zo handig is als het gaat om een kindje een toekomst bieden. Jij hebt nu de keuze om te zorgen dat je een goede toekomst krijgt. Die keuze had je toen je voor onbeschermde seks koos, toen je geen MAP ging halen en nu nog steeds.
Nergens laat je lezen dat je overziet wat het betekent om een kind op te voeden in het huis van je moeder, met 4 andere volwassenen en vier honden, zonder inkomen en zonder dat de vader van je kind je mee helpt. Dat jij niet wil lezen dat dat best erg pittig is, geeft aan dat je niet zo goed je eigen keuzes overziet.
En dat is waar ik over val. Dat is waarom ik hier probeer je uit te leggen dat je echt even moet stoppen met dromen en moet beginnen met dingen op te lossen. Dat is waarom ik zeg dat er meer problemen zijn dan alleen maar even een eigen huis regelen.
Sammy70 schreef op 26-06-2021 om 12:15:
Waarom zou je het kind wel houden? Ik zie niet dat jij daartoe instaat bent. Zorg eerst voor jezelf!
Abortus is een recht, geen plicht. Natuurlijk mag je erop wijzen dat het opvoeden van kinderen veel vraagt maar het is erg gortig om te suggereren dat abortus gezien haar omstandigheden de enige redelijke uitkomst is.
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 13:51:
Sorry maar een kind opvoeden vind ik niet dat dat iets te maken heeft met een baan behouden. Ik ben zeker in staat om zelf iets te vinden, word altijd uitgenodigd a.d.h.v sollicitaties alleen door communicatie problemen tijdens werk loop ik meer risico dat ze zeggen, "sorry dit werkt niet voor ons voor jouw 10 anderen" en dan begin ik iedere keer van voor af aan, daar schiet ik niks mee op. Mensen begrijpen je dan niet.
Maar mensen vallen over het woordje bijstand.
ik val niet over het woord bijstand, maar de begin twintigers die ik ken, en dat zijn er veel want ik heb zes kinderen rond die leeftijd, vinden allemaal zelf een baantje, studeren en hoppen weer naar een andere baan als ze iets leukers vinden. Jij hebt het over begeleiden naar werk, autisme en communicatieproblemen tijdens het werk, weer een indicatie dat het voor jou moeilijk is een baan te behouden. Het is heel hard, maar mensen met een gebruiksaanwijzing hebben het moeilijker, de wereld houdt nu eenmaal geen rekening met alle uitzonderingen, totdat je een fijne werkgever vindt die dat wel doet.
ik heb een slechtziende dochter, erg intelligent, studeert in Delft en wil natuurlijk ook een bijbaantje. Zij stoot vaker haar neus dan twee van mijn andere kinderen die alles meehebben. Die zijn zeer intelligent, zeer aantrekkelijk, zeer open en sociaal, waar ze solliciteren worden ze aangenomen. Potentiële werkgevers van mijn andere dochter zijn bang voor haar handicap, en zeggen ze, net als bij jou, voor jou tien anderen. Tot ze er een vond die het wilde proberen en na een week vergat hij dat ze slecht zag en vroeg hij haar iets te doen wat niet ging. Iets met kleine letters. Ze hebben er om gelachen en hij houdt er nu rekening mee. Maar dat is erg veel geluk hebben.
als het nu al zo is dat je steeds niet op het werk kan blijven, dan heb je dus voorlopig ook geen stabiel inkomen. En dan een baby willen onderhouden.
ik vind dat een kind onderhouden wel iets te maken heeft met een baan hebben. Ik vind dat je pas een kind moet krijgen als je er zelf voor kunt zorgen en niet afhankelijk wil zijn van andermans geld. Wil je levenslang in de bijstand blijven? Dat is verschrikkelijk, altijd geldgebrek, altijd de controle van de gemeente.
ik wil zeker niet mijn leven afhankelijk zijn van bijstand, werk word ik nu aan geholpen dus dat komt nu goed. Ik besef echt wel dat een kind krijgen veel impact zal hebben op mijn leven, mijn moeder gaat mij eventueel ook helpen met de nachten. Zonder enige hulp zou ik het ook niet aandurven. Ik besef goed dat mijn situatie verre van ideaal is.
Maar er zijn er ook genoeg die niet eens geld hebben en op school zitten, waarvan de ouders het ook nog eens niet accepteren die redden het toch ook?
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 13:51:
Sorry maar een kind opvoeden vind ik niet dat dat iets te maken heeft met een baan behouden. Ik ben zeker in staat om zelf iets te vinden, word altijd uitgenodigd a.d.h.v sollicitaties alleen door communicatie problemen tijdens werk loop ik meer risico dat ze zeggen, "sorry dit werkt niet voor ons voor jouw 10 anderen" en dan begin ik iedere keer van voor af aan, daar schiet ik niks mee op. Mensen begrijpen je dan niet.
Maar mensen vallen over het woordje bijstand.
Het is niet gek dat je niet overziet wat een baan behouden te maken heeft met een kind opvoeden. Sowieso dat je niet overziet wat een kind opvoeden allemaal inhoudt. Ik had dat op mijn 21ste zeker ook niet in de gaten en toen ik mijn eerste kind kreeg op mijn 35ste, was ik uiteraard heel wat volwassener maar kreeg ik alsnog gauw door dat theorie en praktijk van elkaar verschillen.
Een kind opvoeden vraagt erg veel. Je bent een heel aantal jaren verantwoordelijk voor álles van een kind: materiële zaken zoals een dak boven het hoofd, voedsel, kleding en andere noodzakelijke spullen. Je bent verantwoordelijk voor een omgeving waarin je kind kan gedijen. Ook mentaal en emotioneel wordt er veel van je gevraagd. Je bent als ouder 100% van de tijd verantwoordelijk. Als je daarvan even vrij wil hebben, moet je regelen dat een ander de verantwoordelijkheid van je overneemt. Zoals het er nu naar uitziet, kun je er niet op rekenen dat je die verantwoordelijkheid kunt delen met de vader. Andere betrokkenen: ouders, familie, vrienden, kunnen op vrijwillige basis bijspringen maar mogen zich altijd terugtrekken. Als zij besluiten hun leven een ander wending te geven, kunnen ze zomaar ineens hun inzet terugtrekken. Dan moet jij het oplossen. Jij zit hier straks als énige aan vast, als je vriend afhaakt. En zelfs als hij nu besluit aan te sluiten, kun je je afvragen hoe duurzaam zijn betrokkenheid zal worden.
Je schrijft dat je zelf autisme hebt en je vriend waarschijnlijk ook. Je geeft al aan dat dat best wat betekent in de communicatie, dat het daardoor moeilijk is om een baan te houden. Is werk de enige omgeving waarin je hebt gemerkt dat communiceren voor jou anders, lastiger is dan voor anderen en waardoor dingen minder gemakkelijk gaan? Hoe ging het op school, thuis, in je relatie, met vrienden? Ook met kinderen moet je communiceren. Dat gaat niet altijd gemakkelijk. Je moet een behoorlijke flexibiliteit en incasseringsvermogen hebben om met kinderen, die zichzelf nog niet bijsturen, te kunnen leven. Zij dragen nog geen verantwoordelijkheid voor hun deel van de communicatie. Het komt op jou neer om het ze te leren. Als je daar zelf niet handig in bent, kan dat lastig worden. Als je veel ruimte voor jezelf nodig hebt en snel overprikkeld bent, is alleenstaand ouderschap bijzonder moeilijk. En dan denk je dat het met het ouder worden wel wat gemakkelijker zal worden en dan komt de puberteit! Dan zijn de zorgtaken weliswaar een stuk minder belastend maar emotioneel breken dan met een beetje pech de zwaarste jaren aan. Als een kind moeite heeft zijn/haar plekje te vinden, betekent dat heel veel voor een ouder.
Het is niet gezegd dat het niet kan en dat je het niet kan leren. Niemand is een geboren ouder en we doen het allemaal op onze eigen manier. We doen het zeker ook niet perfect. Het hebben van een bijstandsuitkering of autisme betekent voor mij ook niet per definitie dat je het ouderschap 'dus niet aankunt'. Maar verkijk je niet op wat het vraagt om als alleenstaande of met een weerspannige (ex-)partner een kind op te voeden. Wat het ook betekent voor jóuw leven! Het is niet iets wat 'erbij' komt, het komt op nummer 1. te staan en je kan niet meer terug. Er zijn leuke, fijne momenten en er zijn ook heel vermoeiende, frustrerende en pijnlijke periodes. Je kan niet kiezen voor alleen de leuke dingen. Je krijgt álles. En je weet van te voren niet hoe dat er precies uitziet. Fasten your seatbelt!
Ik zou zeker eens met een buitenstaander praten hierover. Bijvoorbeeld: https://fiom.nl/ongewenst-zwanger/zwanger-wat-nu Gun jezelf om een goed beeld te krijgen van hoe je leven verandert, welke verantwoordelijkheden hierbij komen kijken, welke complicaties kunnen optreden door je eigen autisme en het mogelijke autisme van vader, de dynamiek in je ouderlijk huis die kan veranderen door de komst van een baby, welke hulp je kan krijgen etcetera etcetera. Als je besluit je kindje te houden, een beslissing die niemand voor je kan nemen, ook de vader niet, is het goed om beslagen ten ijs te komen. Als je door de inzichten die je opdoet, zou gaan voelen 'dit is teveel voor mij', is er een keuze.
Succes!
Dus je overtuiging is dat je het redt, omdat er mensen zijn die het nog slechter hebben, en dat die het ook redden. Heel eerlijk- ik snap met elke posting die je doet wel waarom je vriend denkt dat het een opzetje is. Al had hij zelf ook veel beter moeten nadenken en condooms moeten kopen en gebruiken. Of samen met jou de MAP kopen en zorgen dat je hem slikt, als er met de eerste anticonceptie iets mis ging.
Ik heb oprecht maar een vraag; wat maakt de haast? Je bent 21, hebt nog tijd genoeg. Wat maakt dat Het Nu Moet? Waarom kan het niet later, als je die baan hebt en houdt, als je zelf voor je kind kunt zorgen, samen met een man die er ook voor jou en je kind is? Dan kan je moeder gewoon oma zijn, en kun jij je kind bieden wat nodig is.
De post van mija is heel goed en zou ik nog een paar keer doorlezen om hem in je op te nemen. De keuze is inderdaad helemaal aan jou, niemand kan die voor je nemen, al helemaal de mensen op dit forum niet, maar zorg dat je weet waar je aan begint. Welke keuze je ook maakt; maak hem bewust, zorg dat je de voors en tegens van beiden in kaart hebt. Fiom is een goed idee, maar misschien heb je ivm je autisme ook een begeleider of hulpverlener waar je mee kunt sparren?
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 16:09:
ik wil zeker niet mijn leven afhankelijk zijn van bijstand, werk word ik nu aan geholpen dus dat komt nu goed. Ik besef echt wel dat een kind krijgen veel impact zal hebben op mijn leven, mijn moeder gaat mij eventueel ook helpen met de nachten. Zonder enige hulp zou ik het ook niet aandurven. Ik besef goed dat mijn situatie verre van ideaal is.
Maar er zijn er ook genoeg die niet eens geld hebben en op school zitten, waarvan de ouders het ook nog eens niet accepteren die redden het toch ook?
Je 'redden' is geen maatstaf. Als je je leven niet goed op de rit krijgt, geen goede woonruimte, een laag of tijdelijk inkomen, je overbelast voelen met verantwoordelijkheden voor een kind met alle taken die daarbij horen, dat is allemaal bijzonder stressvol en uitputtend. Natuurlijk 'redden' mensen het. Maar het is de vraag of je wil leven in de 'overleef'-modus of dat je eerst wil proberen om wat vastere grond onder de voeten te krijgen in het leven. Niet alleen voor het kind maar óók voor jezelf. Moeten volhouden is geen ontspannen, bevredigende manier van leven!
Wij kunnen maar beperkt inschatten in hoeverre jouw ouderlijk gezin in staat zal blijken jou te steunen. Dat kan veel verschil maken. Maar ik zou er zelf niet teveel op durven rekenen, omdat ik het persoonlijk bijzonder belastend zou vinden om als grootouder zo'n grote rol in de opvoeding van een kleinkind te moeten spelen. Ik zou dat zelf ook nóóit toezeggen. Want het blijft natuurlijk niet bij die nachten in die eerste maanden! Ik zal eerlijk gezegd blij zijn als mijn leven weer 'van mij' is. En dat heeft niks te maken met hoeveel ik van mijn kinderen hou of hoe leuk ze zijn. Het is, voor mij in ieder geval, ook écht een flinke belasting, waar een keer een einde aan moet komen.
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 16:09:
ik wil zeker niet mijn leven afhankelijk zijn van bijstand, werk word ik nu aan geholpen dus dat komt nu goed. Ik besef echt wel dat een kind krijgen veel impact zal hebben op mijn leven, mijn moeder gaat mij eventueel ook helpen met de nachten. Zonder enige hulp zou ik het ook niet aandurven. Ik besef goed dat mijn situatie verre van ideaal is.
Maar er zijn er ook genoeg die niet eens geld hebben en op school zitten, waarvan de ouders het ook nog eens niet accepteren die redden het toch ook?
Iemand zonder geld, die nog op school zit, waarvan de ouders het niet accepteren redden het niét! Hoe kom je erbij dat dat er genoeg zijn? En al zou dat: ik geloof er niet in dat jij opeens straks wel een baan kan krijgen en houden en ook al zou dat: nog steeds zijn er allerlei andere factoren waarvan ik denk: doe het nu niet. En vertel nu eens eerlijk: waarom zonder voorbehoedsmiddelen seks? Waarom de MAP vergeten? Hoe kan dat? Wat gaat er in je hoofd om dat je zoiets belangrijks vergeet en wat maakt dat je denkt dat je met dat hoofd wel een kind kan opvoeden zonder werk, geld, huis en waarschijnlijk partner?
Je mag nu wel stoppen met mij veroordelen waarom ik het vergeten ben, dom is het ja inderdaad .Dat is gebeurd. Maakt dat mij een slecht persoon?
als laatste over de opsomming geen geld, heb ik wel, werk komt eraan dus dat probleem is ook de wereld uit, een huis heb ik, alleen niet voor mezelf op het moment. Slaap niet onder een brug. En zonder partner is inderdaad niet ideaal maar daarmee niet onmogelijk lijkt me?
Inky2000 schreef op 26-06-2021 om 22:14:
Je mag nu wel stoppen met mij veroordelen waarom ik het vergeten ben, dom is het ja inderdaad .Dat is gebeurd. Maakt dat mij een slecht persoon?
als laatste over de opsomming geen geld, heb ik wel, werk komt eraan dus dat probleem is ook de wereld uit, een huis heb ik, alleen niet voor mezelf op het moment. Slaap niet onder een brug. En zonder partner is inderdaad niet ideaal maar daarmee niet onmogelijk lijkt me?
Het klinkt alsof je er al uit bent. Geloof niet er nog iets is wat we toe kunnen voegen dan.
Veel succes in je toekomst. Ik hoop dat het je goed mag gaan
Sterk verhoogde kans dat je kind ook autisme heeft. Hoe ga je dat allemaal bolwerken, zonder relatie, zonder job, terwijl je zelf je struggles hebt? Een kind is hard werken, vergeet dat niet.
