Dilemma rondom ongeplande zwangerschap
Ik ben momenteel bijna 9 weken zwanger (onbedoeld) en ik heb al 4 jaar een relatie. Abortus speelt af en toe nog door m'n hoofd maar omdat ik al zover ben word dat wel steeds moeilijker.
Mijn vriend ziet het helemaal niet zitten, heeft mogelijk ook Asperger (autisme) hij werkt ook maar parttime en woont bij z'n moeder. Hij is eigenlijk al boos over het feit dat ik vergeten ben de MAP te halen en omdat een vriend van hem dit al "voorspelde" vind hij het een soort van opzet heb ik het idee.
Ik heb momenteel zelf ook geen werk wel bijstand en woon officieel ook nog bij mijn ouders. Vanaf volgende week krijg ik een traject voor werk dus dat punt word al opgelost.
Mijn vriend blijft mij ontwijken en zeggen dat abortus de beste optie is, mijn thuissituatie vind hij niet goed (5 mensen en 4 honden). En hij had 2 maanden geleden ook al ruzie met mijn ouders voor iets wat hij zelf had veroorzaakt.
Dus als ik het bij mijn ouders ga doen is hij naar eigen zeggen al gelijk klaar met mij. Maar bij hem en zijn moeder is ook geen optie zijn moeder zag het niet zitten.
ik ben trouwens 21 en mijn vriend 25.
kortom een dilemma...
hoi Inky2000,
heftige situatie zeg en zeker niet de meest ideale. Op zo´n jonge leeftijd moeder worden is al sowieso niet makkelijk, maar zeker niet in zo´n instabiele situatie. Bovendien ben ik ook bang dat het autisme van beide ouders het nog moeilijker maakt. Ik vind dat JRG7 best haar mening mag geven, want hier wordt ook maar de hele tijd over abortus gesproken alsof je even naar de tandarts gaat om een kies te trekken. Abortus lijkt mij emotioneel ook heel zwaar en hoezo in het belang van het kind? Je kunt ook altijd nog voor adoptie of tijdelijke pleegouders kiezen. Er zijn stellen zat die dolgraag een kind zouden willen opvoeden. Ik ben niet altijd principieel tegen abortus, maar vanaf een bepaalde vordering van de zwangerschap eigenlijk wel. Dat het tot 24 weken vind ik persoonlijk ethisch verwerpelijk.
Ik zou je adviseren externe hulp te zoeken en dan met je ouders om de tafel te gaan zitten hoe je dit op gaat lossen. Zelf zou ik zeker als er meer tijd verstrijkt en je toch al wat verder bent eerder voor afstaan kiezen of tijdelijke pleegouders als je het niet ziet zitten om zelf je kind op te voeden.
Inky, ga voor jezelf na, wil je dit kind graag houden. Hoe is de situatie bij jouw ouders thuis? Heb je zelf een prettige jeugd gehad? Hoe sta je er tegenover je kind de eerste jaren in het huishouden van je ouders op te voeden? Zeg je ja tegen dit kind, neem dan je verantwoordelijkheid en zoek alle hulp zodat het jou op de arbeidsmarkt ook gaat lukken. Het is wel prettig voor je kind als je het financieel ook wat te bieden hebt. Een uitkering is geen schande, maar het is geen ideale situatie.
meisje...veel sterkte met je beslissing en een hele dikke knuffel van mij!
