Zwangerschap en bevallen Zwangerschap en bevallen

Zwangerschap en bevallen

Lees ook op

Ongepland zwanger en nu...

Ik zit met een enorm dilemma. Ruim een week geleden kwam ik erachter dat ik in verwachting ben. Totaal niet gepland of verwacht. Eigenlijk hadden we ruime tijd geleden besloten dat ons gezin compleet is en we zitten juist in de fase van genieten van onze vrijheid en de tijd die we hebben samen.
Ik zal even toelichten wie 'wij' zijn. Mijn vriend en ik hebben sinds 8 jaar een relatie en vormen sinds 7 jaar een samengesteld gezin. Mijn vriend loopt tegen de 50, ik tegen de 40. Onze kinderen zijn 10 & 13 (mijn kinderen), 16 & 18 (zijn kinderen). We hebben het goed samen, een balans gevonden, onze relatie is heel erg fijn. Vooral bij mijn partner zit totaal geen kinderwens meer. Hij bespreekt zelfs wel eens of hij het allemaal weer overnieuw gedaan zou hebben, beginnen aan kinderen. Hij heeft veel zorg om zijn kinderen en is vaak teleurgesteld in de band die hij maar niet met ze lijkt te krijgen hoeveel moeite hij ook doet. De samenstelling van ons gezin wisselt regelmatig en af en toe hebben we een weekend samen. We genieten veel van dit samenzijn en ondernemen graag en veel dingen samen.
Na het ontdekken van mijn zwangerschap waren we allebei heel overtuigd en zeker, een kindje erbij willen we niet. Hoe mooi en romantisch het idee ook is. Het zou ingewikkeld zijn voor onze eigen kinderen, we zijn te oud (bang voor complicaties), te weinig plek in huis, etc.
Na alle dingen voor het afbreken van de zwangerschap geregeld te hebben gaat de bedenktijd in. Daarnaast wilden we dit doen in een weekend dat de kinderen er niet zijn. Wat dus maakt dat ik nog een best aantal dagen zwanger blijf. Ik voel me op en top zwanger, het voelt ook heel bijzonder en ergens ook goed. Toch weet ik verstandelijk dat we er allemaal niet gelukkig van gaan worden als er een kindje komt.
Over 4 dagen staat het afbreken van de zwangerschap gepland. We gaan dit samen doen, het vruchtje begraven en we hebben een mooi sieraad ter nagedachtenis. We hebben er veel over gepraat. Bij mij heeft ook echt nog wel even wat twijfel gezeten, maar ik ga voor de verstandelijke keuze. Mijn vriend ziet ook wel mooie kanten: de kans om het opnieuw en anders te doen, een kindje van ons samen. Maar ziet toch veel meer obstakels.
Toch merk ik dat hij de laatste dagen extreem lief is voor me. Dat is hij altijd wel, maar het valt nu op. Zo ook gisteren lagen we op de bank en aait hij een hele tijd mijn buik. Toen ik gisteren al in bed lag kwam hij bij me liggen om mijn buik vast te houden en maakte hij me wakker om te zeggen hoeveel hij van me houd... 
Ik vraag me af wat ik hiermee aan moet. Beseft hij door deze moeilijke situatie ineens weer nog meer hoeveel hij van me houd. Of moet ik toch nog eens bij hem doorvragen of hij misschien twijfelt over onze keuze. En zo ja, wat vind ik zelf dan?
Sowieso ben ik heel dankbaar dat dit alles ons juist nog veel hechter maakt, maar ik wil niet dat we achteraf denken hadden we het allemaal maar anders gedaan.
Hebben jullie advies?


Misschien is hij gewoon heel lief omdat hij weet dat jij een paar moeilijke dagen tegemoet gaat? 

Je hebt het alleen maar over wat hij wil. Maar wat wil je zelf?

Het klinkt alsof je hier goed over na hebt gedacht en een bewuste keuze maakt, maar je sluit af met; als hij twijfelt, wat vind ik dan?
Dat klinkt nogal beïnvloedbaar, waardoor ik ga vermoeden dat er misschien toch nog meer twijfel in je zit dan je zelf denkt?
Ik kan enkel.praten vanuit mijn eigen ervaring, maar toen ik onverwachts zwanger bleek wist ik zeker wat ik wilde en de door man uitgesproken twijfels konden mij niet van gedachte doen veranderen

Huisjeboompjebaby1

Huisjeboompjebaby1

15-02-2022 om 13:00 Topicstarter

MoederBarberin schreef op 15-02-2022 om 12:51:

Het klinkt alsof je hier goed over na hebt gedacht en een bewuste keuze maakt, maar je sluit af met; als hij twijfelt, wat vind ik dan?
Dat klinkt nogal beïnvloedbaar, waardoor ik ga vermoeden dat er misschien toch nog meer twijfel in je zit dan je zelf denkt?
Ik kan enkel.praten vanuit mijn eigen ervaring, maar toen ik onverwachts zwanger bleek wist ik zeker wat ik wilde en de door man uitgesproken twijfels konden mij niet van gedachte doen veranderen

Ja, dat is een goede opmerking. Dat heeft hij mij een paar dagen geleden ook gevraagd: als ik anders zou beslissen wat zou je dan doen? Ik kom daar niet goed uit. Ik weet wel dat ik mijn leven zoals het was fijn vind/vond, ik ben gelukkig en voel me compleet. Ik heb niet erg genoten van de babytijd van mijn kinderen en hou van de fase waarin we nu zitten. Ik ben knettergek met mijn kinderen en zou het heel lastig vinden om dat evenwicht/en de hechte band die we samen hebben te verstoren. Toch denk ik ergens... de babytijd gaat ook weer over. En dan hebben we wel een kindje van ons samen. Iets dat ons allemaal op een hele unieke manier aan elkaar bind. Ook doet de mening van mijn partner er zeker toe. Hij heeft goede argumenten waarom hij dit niet zou willen en ik zou het heel erg vinden hem ongelukkig te zien. Kortom ik heb vastgesteld dat de twijfels komen door mijn hormonen en ga voor het verstand.

Leene

Leene

15-02-2022 om 13:05

Het lastige is van je vraag stellen op een forum dat je ook hele wisselende reacties kunt krijgen en je nog meer in de war kan raken.
Als je er echt heel erg mee zit kun je misschien beter met de FIOM bellen. Die hebben heel veel expertise.
Kijk mijn ouders hebben nog een nakomertje gekregen. De jongste van het gezin was toen 15 jaar!( dat was ik) Voor hen was abortus nooit een optie en uiteindelijk heeft alles heel goed uitgepakt. Ze zijn er jong door gebleven, hij is gezond geboren, hij heeft zelf niet heel veel problemen met het feit dat hij bijna als enigst kind is opgegroeid. Onze band is heel goed.
Maar ja.... dat was bij ons. Ik lees ook van mensen die het zelf echt niet leuk vonden om als nakomertje op te groeien, of waar het huwelijk toch onder druk kwam te staan.
Je kunt het zien als samenbindend maar het kan ook stress verhogend werken op je relatie. Dat kunnen we echt niet zo voor je bepalen.

Nog een aantal opmerkingen/vragen
- Weet je partner van je twijfels? 
- Spreek het uit naar hem, misschien is hij ook aan het twijfelen. Dat lijkt mij wel het minste wat je doen moet. Stel je voor dat je later er achter komt dat hij heel erg twijfelde en niets wilde vertellen omdat hij jou niet in de weg wilde zitten
- Hoe ouder je bent hoe meer risico op kindje met afwijkingen, een gedeelte van die afwijkingen kun je opsporen met prenatale screening en prenatale diagnostiek. Dan kun je daarna nog beslissen of je de zwangerschap wil doorzetten. Maar weet wel dat dit ook heel moeilijk is.
-Je kind groeit wel als bijna enigst kind op ( of je moet besluiten om nog een keer voor een zwangerschap te gaan
-Het kan jullie meer samen binden ( maar dat hoeft ook helemaal niet...) 
Dus ja wie zal het zeggen. De een zal zeggen, "het overkomt ons, dus we nemen het zoals het komt" een ander staat zo absoluut niet in het leven.
Sterkte met alles

Leene zegt het goed, op een forum kun je heel veel verschillende meningen ophalen, maar niemand kan je vertellen wat je moet doen. Dat is iets dat je echt zelf, samen met je man, moet uitvogelen. Een gesprek met de huisarts of iemand van het FIOM is iets dat ik zelf zeker zou doen in jullie situatie.

Dat gezegd hebbende: ik vind zelf de huidige situatie het belangrijkste en de verantwoordelijkheid die je hebt naar de kinderen die er al zijn. Nu loopt alles redelijk goed. De relatie met zijn kinderen is al niet stabiel. Ik denk dat als er nu een baby bijkomt de focus van je man (logisch) op die baby komt te liggen. Ik denk dat zijn oudste kinderen zich dan helemaal 'overbodig' zullen voelen. Ook voor jouw kinderen geldt dat. Een baby slokt alle aandacht op. Jouw kinderen zitten midden in de puberteit als de baby in de peuterpuberteit zit. Ik weet niet of je dat moet willen. Een baby kan in jullie geval voor verbinding zorgen, ook tussen jullie oudere kinderen (onderling) maar ik denk dat de kans levensgroot is dat het juist zorgt voor een uiteendrijven.

Bedenk daarnaast dat als deze baby 20 is, je man hard richting 70 gaat. De meeste kinderen zijn rond 20 behoorlijk zelfstandig, maar als ik kijk naar mijn zoon (en zijn vriendin) dan zijn we daar echt nog bijna dagelijks mee bezig. Dat weet je niet van tevoren. Heb je daar op die leeftijd nog zin in? En ben je toe aan je pensioen, kun je van het leven gaan genieten, heb je kleinkinderen van de oudsten, maar ben je tegelijk nog bezig met de jongste puber...

Kortom, ik vind de risico's te groot. Nog los van de risico's van een niet helemaal gezond kindje. Zeker omdat jullie een tijd geleden al besloten hadden dat het klaar was.

Wat betreft zijn extra lief zijn: NIVEA. Niet Invullen Voor Een Ander. Vraag hem gewoon wat zijn gevoel en bedoeling erbij is. Misschien zijn het zijn zorgen om jou en niet zijn twijfels. Of neemt hij in gedachten afscheid van jullie kindje. Hoe dan ook, communiceren en praten zijn ontzettend belangrijk nu.

Sterkte met alle overwegingen...

Draai het om: had je liever gehad dat hij afstandelijker was geworden, je niet meer aanraakte en niks liefs tegen je zei? Ik denk ook dat hij zo lief voor je is omdat jij, jullie, door een moeilijke tijd gaan. Laat dat niet jou in twijfel brengen maar bovenal, wat is er mis met: 'Schat, ik merk dat je extra lief voor me bent, dat vind ik heel fijn maar wat is daar precies de reden van, kun je dat onder woorden brengen? "

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

15-02-2022 om 13:42

Ik mis in dit alles wat jij nou wilt
En het is zo verstandelijk 
Prima hoor
Maar wat voel jij
Wat wil jij
Nogmaals ook verstandelijk is goed
Maar het leest of jij je gevoel niet toelaat

Huisjeboompjebaby1

Huisjeboompjebaby1

15-02-2022 om 14:04 Topicstarter

Bedankt voor jullie opmerkingen. 
Zoals gezegd is het een grote warboel in mijn hoofd, die ik wijt aan hormonen. Natuurlijk ga ik het gedrag van mijn man de afgelopen dagen met hem bespreken, nu de tijd/ruimte nog niet voor gehad. Zeker na wat er gisteravond gebeurde wilde ik dit otch eens aan een panel buitenstaanders voorleggen. Altijd interessant te weten hoe een ander zonder een enkel belang hier naar kijkt.
En wat wil ik? Had je me 3 weken geleden de vraag gesteld of ik nog een kindje zou willen zou ik je zeggen: absoluut niet, mijn gezin is compleet en vraagt meer dan genoeg van mij/ons. Ik denk dat deze zwangerschap in ons beiden iets losmaakt waarvan we niet wisten dat het er was. En bekijk je de situatie soms ook met een roze bril. Ik vind een zwangerschap een magisch iets, ik zie in de spiegel mijn lijf veranderen en weet uit ervaring wat voor moois er aan het ontstaan is. Dat je bewust moet zeggen, nee dat wil ik niet, voelt heel tegennatuurlijk. 
Maar realistisch gezien denk ik dat de bezwaren die Jonagold schrijft de werkelijkheid zullen zijn. Misschien is het mooie aan deze verdrietige situatie dat we nogmaals mogen ervaren hoe gek we met elkaar zijn en moeten we dat er uit meenemen. 

Mijn vraag in dit soort situaties is dan altijd: als jullie zo zeker waren dat er geen kinderen meer gewenst zijn, waarom heeft één van jullie dan niet iets definitiefs gedaan om dat te voorkómen? 

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

15-02-2022 om 14:27

Mooi omschreven TO
Sterkte

Huisjeboompjebaby1 schreef op 15-02-2022 om 14:04:

 Misschien is het mooie aan deze verdrietige situatie dat we nogmaals mogen ervaren hoe gek we met elkaar zijn en moeten we dat er uit meenemen.

Ik wilde juist iets soortgelijks zeggen.

Koester jullie liefde, het feit dat jullie hetzelfde denken over deze zwangerschap en dat het jullie nog dichter bij elkaar brengt. Sterkte.


Misschien te zakelijk van mij: als je 4 kinderen goed in het leven kan zetten, dan heb je al een flinke prestatie geleverd.

Je komt zo tevreden en gelukkig over, tart het lot niet!

Maar ik wens je moed voor de beslissing die je neemt, en het is een moeilijke keuze.

Mijn respect heb je!

Kerstin75 schreef op 15-02-2022 om 14:24:

Mijn vraag in dit soort situaties is dan altijd: als jullie zo zeker waren dat er geen kinderen meer gewenst zijn, waarom heeft één van jullie dan niet iets definitiefs gedaan om dat te voorkómen?

Wat heeft TO in deze situatie aan deze vraag?

Huisjeboompjebaby1

Huisjeboompjebaby1

15-02-2022 om 14:58 Topicstarter

letterkoekje schreef op 15-02-2022 om 14:47:

Misschien te zakelijk van mij: als je 4 kinderen goed in het leven kan zetten, dan heb je al een flinke prestatie geleverd.

Je komt zo tevreden en gelukkig over, tart het lot niet!

Maar ik wens je moed voor de beslissing die je neemt, en het is een moeilijke keuze.

Mijn respect heb je!

Wat een mooi compliment! Dankjewel!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.