Zwanger worden februari 2025

masatu schreef op 22-04-2025 om 13:31:

[..]

Nee, eigenlijk niet. Behalve dat ik snipverkouden ben geworden, maar dat heeft niet zoveel mee te maken natuurlijk. Nog steeds bij vlagen wat last van lichte buikkrampen, verder geen bloedverlies oid. Hopelijk komt het snel!

Ik twijfel nog over of ik het met collega's wil delen op enig moment. Aan de ene kant fijn voor wat meer begrip en zelf niet te hoeven "verzinnen" van een verhaal waarom ik ziekgemeld ben, aan de andere kant weet ik niet of ik er straks steeds op aangesproken wil blijven worden. Misschien ook nog even laten afhangen van hoe lang dit duurt & wanneer ik weer aan het werk ga.

Leidinggevenden weten het natuurlijk al wel, die wisten ook dat ik zwanger was ivm tijdelijk wat minder werken per dag. Rest weet niet dat ik zwanger ben/was.

Ik heb tijdens mijn miskramen wel aan mijn directe collega's laten weten dat er sprake was van een miskraam, maar ook erbij aangegeven dat ik het te lastig vond om erover te praten en dat ik het ook lastig vond om te reageren op een vraag als: "hoe gaat het?", omdat het antwoord eigenlijk altijd "slecht" was. Daar hielden ze wel rekening mee, heel lief. Ik geloof dat eigenlijk altijd als we het erover hadden, het op mijn initiatief was. Zo kon ik het ook in de hand houden dat ik niet emotioneel werd als ik daarna nog les moest geven. Ik weet niet of je zoiets kan bewerkstelligen bij jouw directe collega's en het moet natuurlijk ook bij je passen. Maar wat ik eigenlijk bedoel is: je zou het kunnen vertellen/mailen/... met daarbij benoemen hoe je ermee om wil gaan. Een soort bijsluiter, als je begrijpt wat ik bedoel.

Dank voor je ervaring, Afrodite. Ik denk er nog eens over na.

Gister heb ik de miskraam gehad. 's Morgens nog steeds een beetje dezelfde krampen, die begin van de middag iets heviger werden, beetje zoals een heftige menstruatie.  Daarna een "plop", ik verloor water (?), gevolgd door het vruchtje. Toen een halfuur niks, en daarna begonnen de krampen weer en verloor ik veel bloedstolsels en straaltjes bloed. Ik had mij veel minder voorgesteld eigenlijk! Wat een grote plakaten zaten daartussen. Na een uur of 3 ging het langzaam over in steeds heftigere weeën, vergelijkbaar met halverwege de bevalling. Dat was heel naar! Na een uur die weeën voelde ik ineens iets naar beneden komen. Op de wc floepte een bloedstolsel eruit. Direct daarna voelde ik mij weer een stuk beter en was alle pijn weg. 
Nu voel ik mij nog wat slapjes en heb ik nog wat bloedverlies, vergelijkbaar met 3e dag menstruatie oid.

Het vruchtje hebben we in het water gelegd en goed bekeken en gefotografeerd. Het is echt een minimensje met vingertjes, teentjes, etc. De neus en ogen liggen er half af, eraf gescheurd waarschijnlijk, zo'n teer vruchtje natuurlijk. Verder heeft 1 handje 4 dikkere vingers (de ander 5 normale). Het meest gekke is dat de buik volledig open ligt. Je kan alle mini-ingewanden zo zien zitten. Heel bijzonder om te zien, maar het zag er niet heel levensvatbaar uit.

Ik ben blij dat mijn lijf het zelf naar buiten heeft gewerkt en dat het erop zit. 

Masatu... verdrietig, maar ook fijn dat je lichaam het zelf heeft geïnitieerd. Zoals je het beschrijft, zo gingen wij er ook mee om. Enerzijds geïnteresseerd in/gefascineerd door het wetenschappelijke deel, anderzijds ook je kindje willen zien, het is toch je kindje. Ik lees weleens dat vrouwen het vruchtje niet willen zien en het door de wc spoelen. Dat zou ik nooit kunnen. 

Hebben jullie al besloten wat jullie ermee gaan doen? Wij hebben die van ons begraven in de tuin, allemaal bij elkaar. Wegspoelen vond ik te kil. Begraven misschien wat overdreven, maar een tussenweg zagen wij ook niet. Ergens vind ik het wat dat betreft lastig als we volgend jaar gaan verhuizen. Misschien neem ik symbolisch wat scheppen aarde van dat plekje mee. We gaan ook planten meeverhuizen, dus waarom ook niet...

Ik heb vanochtend contact gehad. Van de 12 zijn er nog 9 over. Op zich een mooie score, maar wij waren de vorige keer erg verwend met dat alle embryo's het haalden tot dag 5. De kwaliteit lijkt nu ook minder dan de vorige keer. Wel prima, maar de vorige keer was het allemaal subliem. Lastig om nu niet te vergelijken en gewoon vertrouwen te hebben. De jubelstemming is wel een beetje gezakt, daardoor. Ach, ik heb mezelf vanochtend maar afgeleid door samen met zoon zijn nieuwe bedje in elkaar te zetten (nouja, hij liep meer in de weg en jatte mijn schroeven) en daarna cakejes te bakken. Hij heeft geleerd dat cakebeslag van een spatel gelikt kan worden... Maar niet teveel doen, vanwege de eieren. 

Ik moet zeggen dat eigenlijk nu meer "opgeluchtheid" of wellicht zelfs een vlaagje blijdschap overheersen. Afgelopen week was het vooral veel verdriet, maar inmiddels vooral blij dat mijn lijf zelf heeft bedacht in niet al te lange tijd (uiteindelijk dus 1 week na slechte echo) dat dit vruchtje niet levensvatbaar was. Toch maar liever zo dan een zwaar gehandicapt kindje of na nipt / 13w echo besluiten het af te breken..

Ik denk dat we het vruchtje maar "gewoon" weggooien. Begraven voel ik niet zoveel voor (ik heb ook verder niks met begraafplaatsen oid). Bij overlijdens hecht ik ook vaak achteraf meer waarde an een geërfd voorwerp of foto dan een grafsteen. Wellicht dat ik op enig moment nog wat met de foto's of echo foto's ga doen, of iets uitzoek ter herinnering.

Ik snap dat de jubelstemming iets is afgezwakt na dit nieuws. Gelukkig zijn er nog best wat embryo's over om pogingen mee te doen!

Toevoeging: ik heb destijds een ring laten maken in dezelfde stijl als mijn trouwring, maar dan met 7 diamantjes erin. Eén diamantje voor elk embryo dat we in België hadden, waarvan 5 een miskraam werden en de laatste 2 niet teruggeplaatst gaan worden. Ik draag hem om dezelfde vinger als de trouwring. Misschien laat ik ooit, als onze kinderwens vervuld is, de namen van ons kind/onze kinderen erin graveren. Dan heb ik al onze kinderen altijd symbolisch bij me.