Mislukte Borstvoeding
Dag lieve mama’s,
Ik wil graag mijn borstvoedingsverhaal met jullie delen, om hopelijk vrouwen te vinden die hetzelfde hebben meegemaakt en mij hopelijk wat kunnen helpen om hiermee om te gaan.
11 weken geleden ben ik bevallen van een prachtig zoontje, maar door het mislukken van de borstvoeding kan ik helemaal niet genieten van hem en wordt ik steeds eraan herinnerd dat ik gefaald heb en een slechte moeder ben.
Hieronder mijn verhaal:
De geboorte van mijn eerste kindje was heel pittig en daar weet ik weinig van.
De eerste paar dagen moest ik dan ook echt bijkomen van de bevalling.
Ik wilde dolgraag borstvoeding geven en ging daar ook helemaal voor, maar helaas ging dat niet zo makkelijk als ik had verwacht.
Tijdens de eerste meting kwamen we erachter dat mijn dochtertje heel veel was afgevallen en ze dus bijgevoed moest worden.
Ze was zo erg ondervoed dat we haar amper wakker kregen.
Ik heb die week alles geprobeerd, dag & nacht kolven, vingerhoedjes & slangetjes.
In die periode voelde ik mij zo ontzettend eenzaam & alleen.
Aan het eind van de week had ik nog steeds geen productie en hebben we met de verloskundige besloten om niet door te gaan, omdat ik volgens haar weinig melkklieren had. (Wat volgens lactatiekundige niet klopte)
Ik was echt helemaal gebroken van verdriet, maar kon het toch na 2 weken een plekje geven, omdat ik wist dat ik alles had gegeven.
Toen ik zwanger raakte van mijn zoontje had ik zoiets, ik wil heel graag borstvoeding geven, maar als ik weer alles uit de kast moet trekken, dan zie ik dat echt niet zitten.
De bevalling ging goed en mijn zoontje hapte meteen goed aan en leek ook te slikken.
Ik was echt blij en had goede hoop dat het zou lukken, tot de 1e meting.
Daar kwam uit dat mijn zoontje ook heel veel was afgevallen.
De verloskundige werd weer gebeld en ik moest hem gaan bijvoeden.
Toen ik het woordje bijvoeden hoorde voelde ik opeens zo’n weerstand in mijn lijf en ging ik in de overlevingsstand.
Ik had zoiets van ‘oh nee, nu moet ik weer die malle molen in om vervolgens het weer te zien mislukken.’
Die gedachten gaf mij zoveel stress dat ik abrupt ben gestopt en ik had er vrede mee.
Tot de ene laatste dag van de kraamweek.
We kregen een nieuwe kraamverzorgster en toen we het over de voeding hadden, vroeg ze mij waarom ik gestopt was met de borstvoeding.
Ik gaf aan dat mijn zoontje heel veel
was afgevallen, waarop zij reageerde dat dat wel meeviel?
Ik was verbaasd en ging terugkijken in de gegevens en wat bleek?
De vorige kraamverzorgster had het geboortegewicht verkeerd ingevuld, waardoor het leek alsof hij veel was afgevallen, wat dus niet klopte.
Toen ik dat hoorde was ik ten einde raad, want het ging dus wel goed en het had dus wel kunnen lukken. En hoe moest ik het nu nog op zien te starten zonder hulp van de kraamzorg? (die was er nog 1 ochtendje).
Ik wist niet meer wat te doen en heb het toen even laten rusten, maar na een week had ik er nog steeds veel moeite mee en ben ik met behulp van een lactatiekundige begonnen met kolven, dag & nacht.
Dat was heel pittig en ik stond er ook helemaal alleen voor, waardoor ik in de nacht eerst mijn zoontje een fles gaf, vervolgens een uur met hem op schoot zat omdat hij anders huilde en daarna moest ik nog gaan kolven.
Na een paar dagen trok ik het al niet meer en ben ik gestopt.
Ik voelde me zo falen dat ik daarna weer opnieuw ben geprobeerd, tot 3 pogingen toe.
Ik was helemaal gesloopt van het weinig slapen en een pittige huilbaby.
Uiteindelijk na veel pogingen besloten om te stoppen, maar oh wat heb ik een enorm schuldgevoel.
Ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik al
zo snel ben gestopt en me heb laten beïnvloeden door de verkeerde meting en mijn man die het allemaal maar gedoe vond.
Daarnaast voel ik mij een hele slechte moeder die haar kind nu niet de beste voeding geeft en hem niet kan troosten met mijn borst.
Het voelt echt als een gapend gat, heel heftig liefdesverdriet, waardoor ik langzamerhand in een soort van depressie belandt, wat ik echt niet wil.
Ik kan heel moeilijk accepteren hoe het is gegaan en dat ik een keuze heb gemaakt, gebaseerd op een verkeerde meting en niet mijn eigen moedergevoel heb gevolgd.
Ik heb veel moeite om te kunnen genieten van mijn zoontje, omdat ik dan steeds herinnerd wordt aan hoe het ook had kunnen zijn en heb daarnaast het gevoel dat ik hem nu voeding geef wat niet goed voor hem is, omdat overal de borstvoeding zo wordt aangeprezen.
Ik hoop dat er moeders zijn die een soortgelijke situatie hebben die hun ervaring willen delen en evt tips hebben over hoe jullie hiermee zijn omgegaan?
Thanks alvast voor jullie reacties & alsjeblieft, wees lief. Het is zo’n gevoelig onderwerp.
Groetjes, een verdrietige mama
Mijn dochter is tien jaar geleden geboren met een spoedkeizersnede na 29 weken zwangerschap vanwege zwangerschapsvergiftiging. Heeft een hele poos in het ziekenhuis en mijn herstel duurde ook lang. Ik was niet in staat tot borstvoeding geven en het mocht ook niet van de artsen. Ik had niet de energie om me daar schuldig over te voelen. Je bent ook geen slechte moeder als je geen borstvoeding geeft. Ook op kunstvoeding worden ze groot. Als je koste wat kost je eigen wensen boven de belangen van je kind zet, dat is veel erger. Als dingen niet gaan of lukken, dan gaat het niet en moet het maar op de manier dat het wel gaat. Er hoeft in dit leven niets tegen elke prijs.
Ik heb nog nooit gehoord dat een kind later zijn of haar moeder verwijt wel of geen borstvoeding te hebben gekregen.
Je gevoel mag er heus zijn. Maar weet dat het een gevoel is en niet de waarheid. En praat er ook over met iemand als je daar behoefte aan hebt.
Oh lieve klaproos 
Ik ben bij zoon ook begonnen met borstvoeding. Wel een ander verhaal dan bij jou, maar ik ben ook gestopt. Zoon huilde van begin af aan van de honger. We begonnen daarom al vrij snel met bijvoeden. En met kolven. Mijn productie kwam ook niet op gang, dus na een paar dagen zijn we gestopt en volledig overgestapt op de fles. Toen kregen we eindelijk een verzadigd kind. Ik baalde als een stekker, maar uiteindelijk was het goed zo. (Ik heb één kind, dus geen “herkansing” gehad.)
Weet je, van flesvoeding worden zo ook heel groot. Daar is echt niks mis mee. Het heeft ook het voordeel dat je er zelf niet altijd hoeft te zijn en niet alle nachtdiensten hoeft te doen. Je man kan dit namelijk ook.
Wel een vraagje: waar was je man toen jij ‘‘s nachts zat te voeden, wachten, kolven, etc? Heb je ooit met hem besproken dat je je alleen voelde?
Nogmaals een knuffel Je had dit graag anders gezien. Maar zo is het ook goed, echt waar.
Je hebt niet gefaald, echt niet! In mijn ogen wordt borstvoeding teveel gepusht. Het is mooi als het lukt maar soms lukt het niet.
Ik heb ook té lang gestreden en heb me zó schuldig gevoeld. Ik wilde zelfs snel weer een tweede kind om mijn "fout" goed te maken. Ik vond ook dat ik straf verdiende.
Achteraf gezien had ik veel eerder moeten stoppen. Door alle stress maakte ik veel te weinig melk aan en heeft mijn oudste honger gehad. Totdat mijn man ingreep en een flesje gaf. Ze was eindelijk verzadigd en ontspannen. We waren dolblij maar ook geschrokken van het verschil. Waren we maar eerder gestopt.
Het duurde bijna een jaar voordat ik er weer objectief naar kon kijken want mijn visie was buiten alle proporties toendertijd.
Wees mild voor jezelf. Je hebt er alles aan gedaan.Flesvoeding is een prima alternatief. Ouders die daarvoor kiezen doen het ook goed. Er zijn meerdere wegen naar Rome.
Mijn man lag dan te slapen en moest op een gegeven moment ook weer werken, waardoor ik hem niet wilde belasten.
En mijn oudste dochtertje kwam ook veel in de nacht destijds, dus nam hij haar op zich.
Dankjewel voor je berichtje!
Bloemenzee schreef op 23-08-2025 om 23:57:
Oh lieve klaproos
Ik ben bij zoon ook begonnen met borstvoeding. Wel een ander verhaal dan bij jou, maar ik ben ook gestopt. Zoon huilde van begin af aan van de honger. We begonnen daarom al vrij snel met bijvoeden. En met kolven. Mijn productie kwam ook niet op gang, dus na een paar dagen zijn we gestopt en volledig overgestapt op de fles. Toen kregen we eindelijk een verzadigd kind. Ik baalde als een stekker, maar uiteindelijk was het goed zo. (Ik heb één kind, dus geen “herkansing” gehad.)
Weet je, van flesvoeding worden zo ook heel groot. Daar is echt niks mis mee. Het heeft ook het voordeel dat je er zelf niet altijd hoeft te zijn en niet alle nachtdiensten hoeft te doen. Je man kan dit namelijk ook.
Wel een vraagje: waar was je man toen jij ‘‘s nachts zat te voeden, wachten, kolven, etc? Heb je ooit met hem besproken dat je je alleen voelde?
Nogmaals een knuffel
Het klinkt misschien als nogal cliché, maar over 2/5/10/20 jaar weet alleen jij nog wat voor voeding je kindje als baby heeft gekregen. Niemand vraagt er ooit meer naar en je merkt aan niets meer of een kind borst- of flesvoeding heeft gehad.
En ja, het is k*t als het allemaal niet lukt, maar je kinderen hebben de eerste dagen borstvoeding gehad, je hebt je best gedaan, en dat is wat je kon doen. Je bent een goede moeder als je je kind melk geeft, of dat nu uit je borst of uit een pak komt en laat niemand je ooit iets anders wijs maken!
Misschien de verloskundige of de huisarts eens bellen? Niet omdat die bv niet lukte maar om te checken of je niet depressief aan het worden bent.
Je schrijft dat je niet van je kind kan genieten vanwege (wat jij noemt) het falen van de bv en daaraan verbindt je de conclusie dat je dus een slechte moeder zou zijn.
Tussen geen van deze 3 items ligt een causale relatie! Dat jij het wel zo ervaart kan erop wijzen dat je blik gekleurd is. En dan kunnen wij hier massaal steun betuigen (want die knuffel verdien je zeker!) en zeggen dat niet lukken van bv je geen slechte moeder maakt…maar als je blik gekleurd is komt dat onvoldoende binnen.
Gun jezelf mentale hulp als je die nodig hebt
Geen borstvoeding kunnen geven is van alle tijden, vroeger werd er dan een min geregeld, of een geit gemelkt. Tegenwoordig is er prima kwaliteit kunstvoeding. Ja, borstvoeding heeft voordelen. Maar mijn broer en zus is het prima op kunstvoeding. Ik heb wel borstvoeding gekregen, bij mij had mijn moeder te tip gekregen biergist te slikken. Wat voor haar inderdaad verschil maakte.
Het verschil is wel, dat mijn zus ook niet voldoende melk had, en ik wel. Geen idee of dat toeval is, of niet.
Je hebt niet gefaald als moeder.
Eerst een praktische geruststelling. In de maatschappij waar wij hier leven, waar schoon water en kunstvoeding altijd beschikbaar is, is het wel of niet kunnen geven van borstvoeding als je dat graag gewild had, jammer. Zeker zijn er voordelen als het wel lukt, maar als het niet gaat, is er geen kind overboord. Echt niet. Daarom zou ik voor jezelf ook niet meer zeggen dat het mislukt is; je bent overgestapt op kunstvoeding en dat is prima.
Daar staat tegenover; net moeder worden kan je echt totaal overvallen. Je hebt er een droombeeld van, maar hoe heftig de impact op je lijf, hormonen en mentale toestand kan zijn weet je pas als de baby er is. Dat merk je nu ook. Je merkt dat het niet zo voelt als je misschien gehoopt had. Of zoals alle roze wolk en ‘geniet er maar van’-wensers je doen geloven.
Dat je je anders voelt heeft voor jou te maken met het overstappen op kunstvoeding. Maar zoals iemand hierboven al zei; correlatie is geen causaliteit. Met andere woorden, dat de twee dingen er allebei zijn wil niet zeggen dat ze de oorzaak zijn. Wil je jezelf een plezier doen en je gevoel eens met de huisarts of verloskundige bespreken?
Want die somberheid, daar kun je bij geholpen worden. Het is super knap dat je die hier deelt, als je zo eerlijk bent bij een huisarts/verloskundige kunnen zij met je meedenken hoe je je beter kunt helpen. Uit ervaring; hoe vroeger je daar eerlijk over bent, hoe beter ze je helpen. Het zou toch zonde zijn als je de overstap op kunstvoeding de komende jaren nog moet gebruiken om uit te leggen dat je je zo down voelt, terwijl je daar hulp bij kunt krijgen.
Je vroeg om ervaringen? Ik schrijf al heel lang op dit forum, en heb me lang geleden precies zo gevoeld als jij. Alleen gaf ik wel borstvoeding, maar ook ik had moeite om die roze wolk te zien. Gelukkig was er toen hier ook iemand die me naar de huisarts stuurde. Wat vond ik dat spannend en akelig om aan te geven dat het niet zo fijn voelde als ik gehoopt had. Toch ben ik heel blij dat ik gegaan ben. Ik ben doorverwezen, er kwam hulp voor mij en ik heb er veel van geleerd. De wolk werd steeds meer roze, en dat was een veel fijner leven.
Dat gun ik jou ook. Wil je er eens over nadenken, over je gevoel met een verloskundige of huisarts bespreken?
Oef, wat moet dat fysiek en mentaal zwaar zijn, zeker die periode van wel/niet stoppen. Ik denk dat het inderdaad zoals iemand anders ook al voorstelde, verstandig is om je mentale worsteling te bespreken met je huisarts. En houd er rekening mee dat hormonen ook bitches zijn, helaas hebben die nu tijdens het ontzwangeren nog veel invloed.
Zelf heb ik een ander verhaal, maar achteraf vind ik dat ik door hormonen anders keek naar de situatie toen ik erin zat, dan nu. Ik wilde ook heel graag bv geven, maar zoon en ik waren geen goede match. Daarom heb ik 2 weken elke 3 uur gekolfd, terwijl ik ook moest herstellen van een keizersnede. Uiteraard liep mijn 3-urencyclus al gauw niet gelijk met het ritme van zoon, waardoor ik het gevoel had niet mee te doen in mijn eigen gezin. Bij mij deed man dus de voedingen en luiers en ik zat eenzaam melkkoe te zijn, zeker in de nachten. Ik wilde toch stug doorgaan, want borstvoeding is toch het beste. Maar als het voor mij, de mama, niet gaat, is het niet het beste. Bij mij was een dubbele borstontsteking nodig om echt te stoppen. Vreselijk. Wat een verdriet, terwijl ik echt alles had gegeven. Hier werd ik echt door die hormonen overspoeld. Momenteel ben ik weer zwanger en bij de tweede wil ik meteen starten met kunstvoeding, om mezelf een spoedig herstel te gunnen (weer een keizersnede). Het doel is om wat liever te zijn voor mezelf.
Mijn boodschap voor jou is dan ook: wees lief voor jezelf. Je hebt het geprobeerd en wegens miscommunicatie is het nu niet gelukt. Ja dat is heel zuur, maar je kan er nu weinig aan veranderen. Je hebt geprobeerd om het toch nog op te pakken, je hebt er dus alles aan gedaan om het te laten slagen. Dat betekent niet dat je gefaald hebt, maar dat je niet achterblijft met "wat als" omdat je alles hebt geprobeerd. Je mag heel trots zijn op jezelf. Ik gun je meer rust zodat je meer van je baby (en dochter) kan genieten. Zorg goed voor jezelf
Je hebt niet gefaald. Soms gaat het gewoon niet. Bij mijn eerste heb ik het 10 weken volgehouden. Althans dat was bijna continue kolven. En dan net genoeg hebben om mijn baby daarmee wat uit de fles te geven. Aanleggen en drinken uit mijn borst ging niet of nauwelijks en er kwam ook nauwelijks wat uit. Lacatatie deskundige etc. de hele goegemeente heeft zich ermee bezig gehouden. En het werd alleen maar minder. Dus kunststofvoeding bijgeven op een gegeven moment een must. Wat gaf het een enorme rust toen ik het uiteindelijk opgaf. Voor mij maar ook voor mijn baby.
Bij de tweede heb ik mezelf beloofd niet zover te gaan. Na twee weken heb ik het weer opgegeven. En weet je? Dat was geen falen. Dat was de beste keuze die ik voor mij en mijn kind kon maken.
Het is jammer, niet meer dan dat. Je wilde iets, het is niet gelukt. Hoe en waarom is nu niet belangrijk meer. Je zorgt goed voor je kinderen. Flesvoeding is ook gezond. Steeds in kringetjes blijven denken over alle mogelijke wat-als-situaties gaat jou niet helpen en je kinderen ook niet.
Het is toch erg dat als het niet lukt je je zelf mislukt voelt door de druk die anderen erop leggen?
Heel veel sterkte gewenst.
Je hebt niet gefaald als moeder!
In de tijd dat mijn kinderen geboren werden was bv ook helemaal hip en happening en als je een andere moeder van een new-born baby sprak was het altijd: Voed je zelf of heb je x aan de fles?
Ik moest bij de een na 3 weken tobben stoppen van de lactatiedeskundige. Uren kolven en ik had 25ml om via allerlei kunstgrepen te geven. Zij gaf mij een mooi motto mee:
Liever een rustige, blije en fitte moeder zijn met een kind aan de fles dan een moeder stijf van de stress met slaaptekort met een kind aan de borst!
Bij nummer 2 heb ik het toch weer geprobeerd en na 3 dagen de handdoek in de ring gegooid.
De verloskundige die de thuiscontrole deed was van de borstvoedingsmaffia helaas, die heeft uren aan mijn bed zitten praten dat ik het nog eens moest proberen en haar collega de volgende dag weer. Die heeft mijn man buiten de deur gezet en ik ben altijd de gelukkige moeder met kind aan de fles geweest.
Natuurlijk heb ik gebaald dat het niet lukte maar toen ik zag dat de kinderen groeiden en blij en tevreden waren had ik daar vrede mee.
Ze zijn nu 23 en 20 en het gaat er nooit meer over hoe ik ze heb gevoed die eerste maanden.
Geef het een plekje en heb er vrede mee. Het is niet erg en je hebt niet gefaald.
Edit:
Nu ik de verhalen lees die zijn gepost toen ik bovenstaande zat te typen kan ik ook zeggen: Stoppen met de borstvoeding was op dat moment het beste dat ik kon doen. Voor mezelf en voor mijn kind. Als je iedere 2 uur een uur moet kolven voor 25 ml en eet dus toch kunstvoeding bij moet dan kost het hele gezin eronder. Bij mij kwam bij mijn oudste oma om de badkamer te soppen en eten te koken terwijl ik aan die dubbele kolf hing. Ik had na een week moeten stoppen.
de borstvoedingmaffia mag zich gaan schamen in een hoekje dat ze vrouwen dit soort afgrijselijk onzinnige en nodeloze schuldgevoelens aanpraten.
Alsof stoppen met bv kindermishandeling is oid.
Mijn oudste heb ik ook geen borstvoeding kunnen geven omdat ze meteen de couveuse in moest (vroeggeboorte) en niet zelfstandig kon drinken. De jongste heb ik wel maanden borstvoeding gegeven. Ze zijn allebei prima opgedroogd en het onderwerp is totaal geen issue.
Je hebt absoluut niet gefaald hoor.
absor schreef op 24-08-2025 om 08:13:
de borstvoedingmaffia mag zich gaan schamen in een hoekje dat ze vrouwen dit soort afgrijselijk onzinnige en nodeloze schuldgevoelens aanpraten.
Alsof stoppen met bv kindermishandeling is oid.
Nou inderdaad.
