Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Babytijd Babytijd

Babytijd

Lees ook op
Amasja

Amasja

07-08-2009 om 10:00

Postpartumdepressie

Hoi,

Ik ben ruim drie maand geleden bevallen van ons vierde kindje. En helaas is dat het begin geweest van een postpartum depressie. Voor mij was eigenlijk op de zevende dag al wel duidelijk dat er iets niet goed zat (emotioneel en huilbuien, wat ik bij de andere 3 niet had). Inmiddels probeer ik vanalles om maar zo snel mogelijk te herstellen. Ik ben benieuwd of iemand van jullie ervaring heeft, en wat dan zoal geholpen heeft om er weer bovenop te komen.

Groetjes,

Amasja
(tot nu toe een stille meelezer)


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Hier

Ja, hier een mama met postpartum depressie na allebei de kinders... Vanavond geef ik je een uitgebreide reactie, zit nu even stiekem te forummen op mijn werk.
Hart onder de riem, het gaat ALTIJD over! Ze zeggen er alleen niet bij hoelang dat duurt en hoe beroerd je je kunt voelen...

Amasja

Amasja

07-08-2009 om 11:56

Nou

antidepressiva (paroxetine), inmiddels in combinatie met een slaapmiddel omdat ik anders niet meer slaap, gesprekken met ggz-praktijkondersteuner (sociaal psychiatrisch verpleegkundige), minimaal 3x per week sporten, gezond eten (geen snoep, geen snacks, veel fruit en rauwkost), huishoudelijke hulp en gespecialiseerde gezinszorg om het hier in huis niet teveel uit de hand te laten lopen, rust nemen op momenten dat het echt niet gaat (te down of te hyper) maar verder een gewoon ritme in de dag houden, al te stress-volle dingen vermijden (o.a. na een maand gestopt met BV omdat dat tot teveel onzekerheid leidde i.v.m. slechte groei van mijn zoon)

Verhaal

Lieve Amasje, wat vind ik het vervelend dat je in deze situatie terecht gekomen bent. Wat moet dat moeilijk voor je zijn. Ik ben niet zozeer bekend met postpartumdepressie, maar wel met veel psychische problemen voor en na de bevalling. Ook wel depressieve gevoelens. Dus ik weet hoe moeilijk het is.
Ik heb bijna 2 jaar geleden een zwar depressie gehad die resulteerde in een psychose en opname. Paar maanden later, toen het iets beter ging was ik zwanger en een kwetsbare periode brak aan. Moeilijk, veel angsten, veel huilen, veel gesprekken, veel blij ook. In oktober vorig jaar ben ik bevallen van zoontje. Ik heb 10 dagen in ziekenhuis gelegen uit voorzorg. Om er snel bij te kunnen zijn als het mis zou gaan met me. Maar het ging niet mis. Ik ben wel gelijk weer aan de anti-depressiva gezet, want mijn bed bewoog in mijn beleving, maar verder was het een grote roze wolk. Echter met een maand of 6 ging het toch weer fout. depressiefachtig, veel in de war, het gewoon niet aankunnen met baby. Mijn moeder heeft aangeboden om 2 dagen in de week de kleine te nemen en te verzorgen, zodat ik even afstand kan nemen en tot rust kan komen. DAt helpt wel. Nu is hij 9 maanden en gaat het sosm redelijk, soms niet, soms goed. Ik vind het moeilijk. ook ik heb intensieve thuiszorg aangeboden gekregen, maar weet het nog niet zo.. Soms red ik het, soms ga ik volledig door het lint van angst en paniek.
Een ander verhaal dan de jouwe, maar misschien herken je toch wat.
Ik hoop dat je van je af blijft schrijven.
Goed dat je een soort structuur in de week lijkt te hebben. Ze zeggen dat dat helpt met depressie. Dingen blijven doen, hoe moeilijk ook. Was je al bekend met depressie???
Lieve AMasja, het gaat over, echt!!!!!
Ik denk aan je

Pilar

Fem

Fem

07-08-2009 om 12:39

Amasja

Hoi Amasja,
Allereerst; petje af voor de manier waarop je met je depressie omgaat. Super hoor, deze manier waarop je je weet te omringen met zorg. Goede zet van je, om aan de bel te trekken en alle mogelijke hulp in te schakelen. Het neemt je nare gevoel nu waarschijnlijk niet weg, maar veel kans dat het de depressieve periode wel verkort. Rust zal je veel goed doen. Structuur en een gezonde manier van leven ook. Gezond eten is voor iedereen goed. Maar je mag jezelf natuurlijk wel af en toe 's lekker verwennen! Wellicht dat je je gezonde eetpatroon dan nòg beter vol zult kunnen houden.
Wat mij in mindere perioden ook altijd helpt is een lekkere wandeling door de natuur. Dan neem ik een vriendin of mijn zusje mee en al wandelend bespreken we dan veel, en soms juist weinig. Soms heb ik helemaal geen zin om te wandelen en ga ik op een lekker plekje zitten. Gewoon naar de natuur staren.
Op momenten dat het me wat te veel wordt wil een lekkere lauwe douche ook nog wel s helpen. Met m'n koppie recht onder de douchekop en dan luisteren naar het geluid van het stromende water over m'n hoofd. Armen lekker loom langs mijn lijf laten hangen. Een heerlijke manier om het hoofd even leeg te maken. Gewoon even alleen maar 'zijn'.
Jammer dat je het geven van borstvoeding als te stressvol hebt ervaren. Kan me inderdaad voorstellen dat de slechte groei van je zoontje tot veel onzekerheid leidde. Zelf had ik het geluk dat mijn tweede (mijn oudste zoon was hollands glorie en flessekind zoon het van meet af aan geweldig deed op mijn voeding. Met mijn jongste heb ik ook veel meer gedoe gehad en hij groeide aanvankelijk ook niet zo geweldig. Als hij mijn eerste zelfgevoede kindje zou zijn geweest, had ik het misschien ook wel opgegeven. Borstvoeding geven gaat bij meer vrouwen vaak pas na een aantal weken als 'vanzelf' Je bent echt niet de enige daarin, dus voel je daar niet rot over. Je hebt je best gedaan. Meer kun je niet doen. Je moet ook aan jezelf denken en dat doe je heel goed, zo te zien!
Je vraagt om verhalen van anderen. Ik kan je mijn verhaal geven. Het is te lezen op www.borstvoeding.com. Het gaat onder andere over de heilzame werking die het geven van borstvoeding voor mij had. Niet iedereen ervaart dat hetzelfde, zo zie je maar weer.
Mijn verhaal kun je lezen via; http://www.borstvoeding.com/aanverwant/seksueel-misbruik/ervaring1.html
Wil er wel bij zeggen dat het een confronterend verhaal is. Als je het liever niet leest, of als je het vervelend vind om te lezen omdat het tevens borstvoeding-gerelateerd is, dan begrijp ik dat.
Veel succes in deze donkere periode.
Femke

Fem

Fem

07-08-2009 om 12:56

Pilar

Mijn geheugen is echt een zeef. Zal wel door de vertraagde hormoondaling komen Ik gooi het dus nog maar ff op ontzwangeren. Dat mag toch nog he? Na ruim een half jaar? Ik meen namelijk wel wat meer van je gelezen te hebben, onlangs. Maar ik weet even niet of ik daar ook op heb gereageerd. Super in elk geval, dat ook voor jou een kraambedpsychose uit is gebleven! Hier gelukkig ook niets in die richting. Wel moeite met slapen, kon maar niet van die roze wolk af komen. Hield mezelf heel erg wakker daarmee. Kyan hielp daar nog een handje bij door veel te willen drinken 's nachts. Dat beangstigde me wel, dat nachtelijke gespook. Was heel bang dat het een signaal zou zijn richting psychose. Maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn.
Wel heb ik een paar weken terug ook nog even een hele moeilijke periode gehad. Ook rond het half jaar dus. Ook angst en paniek aanvallen. Zelfs nog iets gehad dat leek op een korte psychose. Psychiater noemt het herbeleving. Een psychose meemaken is traumatisch. Volgens hem (en dat is ook wel wat ik zelf denk) is het een stukje verwerken geweest, wat samenging met angst en paniek en dus die herbeleving. Een psychose krijg je niet zomaar. Daar gaat heel wat aan vooraf. Je kunt niet verwachten dat het je verdere leven geen sporen meer nalaat. Het zijn de littekens die soms nog aardig aan je kunnen trekken. Het gaat er denk ik vooral om te zorgen dat het beheersbaar blijft.
Las laatst een hele mooie wijsheid; "Geluk is niet het eindstation, maar de manier van reizen."
Liefs, Femke

Fem

Fem, wat een lief berichtje. Ik heb je verhaal onlnags gelezen en had willen reageren op je verhaal, maar zat niet in mijn vel. Dus niet gedaan. Ik ben ook sexueel misbruikt en heb mede daardoor geen borstvoeding willen geven. Nog meer redenen ook hoor, maar het heeft zeker meegespeeld. Nee, een psychose is heftig en laat vele littekens achter. Zwaar en moeilijk, maar vooral erg angstig. Ik ben die angst nog niet kwijt. Jij dus ook angst en paniek aanvallen. moeilijke he allemaal.
Hoe oud is Kyan nou en hoe is het nu met je???

Liefs Pilar

Fem

Fem

07-08-2009 om 14:57

Pilar

Geeft helemaal niks, dat je het bij lezen hebt gelaten. Daar is het verhaal ook voor bedoeld. Al màg reageren natuurlijk altijd.
Vervelend te horen dat je ook slachtoffer bent van seksueel misbruik. Alleen verbaast het me niet. Veel mensen met een psychotische kwetsbaarheid hebben een trauma uit het verleden.
Herstel is inderdaad zwaar en moeilijk. Het is een proces dat bestaat uit fases. En eerlijk gezegd denk ik ook een oneindig proces. Het is leren omgaan met je kwetsbaarheid. In elke nieuwe fase van je leven weer opnieuw. Het vraagt enorm veel van je aanpassingsvermogen. Maar het is zo de moeite waard. Je zult merken dat je veel moeilijke zware periodes uiteindelijk sterker weer te boven komt.
Angst en paniek aanvallen heb ik met vlagen ook. Vooral juist in de rustige, veilige periodes. Waarschijnlijk omdat die me de tijd geven voor een stukje verwerking. Als ik zo'n aanval heb is die heel heftig. Maar wel kort. Ik ontken mijn angsten niet, ze willen uiteindelijk wel gehoord worden. Mij helpt het de specifieke angst van dat moment te analyseren en niet willoos te ondergaan, maar er wat mee proberen te doen. Vaak is het de angst om opnieuw psychotisch te worden. Daar doe ik dan wat mee. Ik onderneem stappen om te zorgen dat het in elk geval op dat moment niet zo ver komt. Slaapmedicatie voor één of meerdere nachten, extra gesprek met de psychiater of huis arts en twee weken geleden heb ik zelfs antipsychotica genomen. Gelukkig had ik uitgezocht welke ik mocht hebben met borstvoeding. Kon de psychiater en dienstdoende huisarts verwijzen naar een lijst met toegestane medicatie. Het is fijn zulke dingen zelf in de hand te kunnen houden. Dat maakt je stukken minder angstig en vervolgens blijft een psychose ook gewoon echt uit. Achteraf versterkt dit mijn zelfvertrouwen enorm, moet ik zeggen.
Tip dus wellicht? Als je angstig bent de specifieke angst van dat moment analyseren en controleerbaar maken..
Kyan is nu ruim een half jaar. Een lief maar eigenwijs manneke. Hij krijgt nog steeds borstvoeding. Tsja, kan ook niet anders. Hij lust gewoon echt geen kunstvoeding. Heb het toevallig vandaag nog geprobeerd. Ik kan niet kolven en een beetje uitbesteden geeft toch wel wat rust. Maar helaas.. groente-en fruithap eet meneer prima, maar de rest moet toch echt komen van mama zelf hahaha.

Fem

Fem

07-08-2009 om 15:21

Medicatie

Heb die antipsychotica overigens maar drie dagen genomen. Nam ze vooral omdat ik mezelf en mijn gedachten niet zo vertrouwde, in die zin dat ik mijn gedachten zelf eigenlijk irreëel vond. Antipsychotica nemen gaf me een veilig gevoel. De psychiater heeft me er uiteindelijk van weten te overtuigen dat ik toch echt te veel realiteitszin bezat om psychotisch te zijn. Geloof dat hij gelijk had. Na een paar nachten goed slapen (met hulp van slaapmedicatie) ging het weer prima.
Was best een opluchting eigenlijk, dat het een keer zo hoog opgelopen is. Heb nu zelf kunnen ervaren dat dat dan vooral vervelend voor mezelf is, maar dat mijn omgeving er goed op reageert. Verlatingsangst is namelijk volgens mij zo ongeveer de grootste angst die ik heb. Maar dat is niet zo gek als je al een keer iedereen om je heen, inclusief jezelf, verloren hebt.

Amasja

Amasja

07-08-2009 om 15:45

Pilar

Hoi Pilar,

Dank je voor je verhaal. Anders dan mijn verhaal inderdaad, maar ook wel punten van herkenning. Vooral dat "soms gaat het redelijk, soms niet, soms goed". Dat is iets wat ik heel moeilijk vind om mee om te gaan, en in de "redelijk" en "niet" dagen neem ik het mezelf vaak kwalijk. Gelukkig kan ik nu wel zeggen dat er soms ook goede dagen zijn; iets wat 2 maanden geleden niet het geval was (dan was de ene dag in feite iets minder slecht dan de andere).

Ja, ik heb eerder een depressie gehad. In feite na de geboorte van mijn oudste. Toen heel lang doorgelopen, geen hulp willen zoeken. Vandaar dat ik nu ook wel iets sneller ben met hulp zoeken en ook accepteren (naast het feit natuurlijk dat man en kinderen erg de dupe worden van mijn depressie). Iedere maand dat ik dat uitstel, betekent twee maanden langer voordat ik er weer uit ben. Het voordeel van een eerdere depressie gehad hebben betekent ook wel dat ik wel enigszins weet wat wel en wat niet voor mij werkt, en ook wel enigszins weet wat de problemen er achter zijn. Maar ondanks dat ik het allemaal wel denk te weten, lukt het toch niet om te voorkomen dat goede momenten omslaan in slechte momenten. Ik voel het gebeuren, maar kan het niet voorkomen of tegenhouden. Dat maakt me soms machteloos en wanhopig. En dat ik op zoek blijf naar wat ik nog meer kan doen, en dus graag van andere ervaringen leer.

Wat de gespecialiseerde thuiszorg betreft: voor mij brengt het enerzijds de mogelijkheid wat afstand en rust te nemen (al is het maar een paar uur per week) en anderzijds wat ondersteuning, bevestiging, en feedback over hoe het gaat. Ik sliep bv. heel slecht, en de thuiszorg-dame adviseerde om daarvoor naar de huisarts te gaan. Toen ik vervolgens diezelfde avond doordraaide, moest ik wel aan haar advies denken. Ik had zelf niet in de gaten dat dat slechte slapen zo'n groot effect op mij had, maar zij dus wel. En dankzij "het alibi" dat zij mij verschafte zat ik dus wel de volgende middag bij de huisarts (ik vind het makkelijker om daar te zitten met "de thuiszorg-dame adviseerde" dan "ik slaap zo slecht").

Sterkte ook voor jou!

Amasja

Amasja

Amasja

07-08-2009 om 15:59

Fem

Hoi Fem,

Knap dat je dat kan, dat "alleen maar 'zijn'". Gisteren ging het wat minder, en toen ging ik met jongste zoon wandelen, om afleiding te zoeken. Maar dan gaan mijn gedachten volledig met me op de loop, ben ik overal mee bezig behalve met dat waar ik feitelijk mee bezig ben, wandelen met mijn zoon in het park. Heb uiteindelijk maar continu in de bak gekeken en elke beweging die hij maakte hardop aan hem verteld. En hij werkte gelukkig mee: hij bleef maar bewegen, dus geen tijd meer om mijn gedachten een andere kant op te laten vliegen

Op zich voel ik me niet rot over het feit dat ik gestopt ben met borstvoeding. Natuurlijk vind ik het jammer, ik ben er niet voor niets aan begonnen natuurlijk, en ook die eerste maand is verre van makkelijk geweest (pijnlijke tepels, ontevreden baby). Maar op een gegeven moment, toen ik 's nachts door wanhoop zoontje helemaal niet meer aan kon leggen en manlief wakker hield door huilbuien dacht ik de volgende ochtend: waar liggen mijn prioriteiten. Wil ik 1 kind koste wat kost borstvoeding geven, waardoor manlief en 3 andere kinderen feitelijk de dupe worden? De andere kinderen hebben ook recht op "het beste van het beste". Het is dan ook heel weloverwogen beslissing geweest, en niet eentje in een wanhopige bui. Overigens was borstvoeding bij de oudste drie ook al niet van een leien dakje gegaan: veel pijn, minimale groei. Een echt goeie melkproducent was ik dus toch al niet, had ik al ervaren.

Had je verhaal onlangs al een keer gelezen. Indrukwekkend! Goed van je dat je er zo mee om weet te gaan.

Amasja

Fem

Fem

07-08-2009 om 17:13

Alleen maar zijn

Tsja.. in dat alleen maar "zijn" ben ik dus ook niet zo goed. Vandaar dat ik juist dat douchemomentje noem. Dan klatert het water namelijk zo hard op je hoofd dat er, wanneer je daar naar luistert, gewoonweg geen plaats meer is voor andere, onrustige gedachten. Helpt voor mij super.
Wandelen door de natuur kan ook op die manier werken. Als je jezelf 'dwingt' bezig te zijn met wat je om je heen ziet, hoort en voelt (bijvoorbeeld dat zachte zomerbriesje dat over je arm aait). Eigenlijk werkt dat hetzelfde als dat wat je zelf ook al deed, maar dan in de kinderwagenbak, door het bewust bezig zijn (en benoemen) van de bewegingen van je zoontje. Super gevonden, trouwens. Het leidt je tijdelijk af van waar je in je hoofd te veel mee bezig bent. Het haalt je even uit die roes en van de automatische piloot. En hoe vaker je het toepast, hoe meer je het "hier en nu" zult ervaren. Ze hebben die techniek een naam gegeven; mindfulness.
Wat leuk om te horen dat je mijn verhaal ook al had gelezen. Knap dat ik er zo mee om kan gaan.. dank je. Maar ik denk dat het uiteindelijk de enige manier is die echt werkt. Leren van de lessen die het leven je te bieden heeft. Het is prachtig als het je altijd goed gaat, zou niks liever willen hoor. Maar zo werkt het nou eenmaal niet. En uiteindelijk zijn het niet de mooie, maar de moeilijke en zware momenten, waar je het meest van leert.

Nou...

mijn verhaal, zoals beloofd. (hoop nu gewoon 1 keer te posten ipv 3 keer)
Na de bevalling van mijn eerste (nu ruim 4,5 jaar geleden) voelde ik me heel naar. Omdat het mijn eerste was wist ik niet dat dit niet normaal was, maar echt zodra hij op mijn buik lag, voelde ik me langzaam wegzinken in nare gevoelens. Het eerste halfjaar heb ik doorgeworsteld. Kon niet van mijn zoontje genieten, heel onzeker, heeeeeeeel gespannen! Ik was heel vaak bij mijn zus, zij was 2 weken na mij bevallen van haar 2e zoontje. Zolang ik met zoonlief bij haar was, ging het wel. De onzekerheid was dan minder omdat ik het gevoel had dat de "eindverantwoording" bij mijn zus lag. Ik was zo bang voor die verantwoording, niet te beschrijven gespannen en bang.
Op deze manier heb ik een half jaar doorgetobd, veel bij mijn zus, veel bij mijn moeder en maar mooi weer spelen naar de buitenwereld... pfffff!
Niet vol te houden en na een half jaar ben ik geknapt, letterlijk geknapt. Ik weet nog goed, het was Koninginnedag en zoon lag eind van de middag boven in bed te huilen, niks was goed. Hij pikte natuurlijk ook mijn spanningen op! Ik kon beneden op de bank alleen nog maar hysterisch huilen. Ik zat in pure paniek mijn knokkel kapot te bijten en hysterisch te huilen. Manlief heeft mijn zus gebeld in de hoop dat zij me kon bereiken. Dit lukte gelukkig enigszins en ik ben de maandag daarop (dit was op zaterdag) naar de huisarts gegaan. Ergens nog steeds in mijn achterhoofd dat ik me niet zo moest aanstellen en "gewoon" moest genieten van mijn babyzoon. Huisarts zag de ernst van de situatie gelukkig gelijk in.
Ik kreeg antidepressiva (paroxetine) voorgeschreven en ze heeft gelijk een afspraak met een psycholoog voor me gemaakt.
Door middel van de medicijnen en gesprekken ben ik HEEL langzaam uit het dal gekrabbeld. Ik ben ook gelijk tegenover iedereen heel open geweest, dat luchtte ook enorm op. Mooi weer spelen hoefde niet meer, ik mocht gewoon toegeven dat ik een depressie had en dat het dus absoluut niet lekker ging.
Toen zoontje ruim een jaar was ben ik de medicijnen langzaam gaan afbouwen en dit ging goed. Ben echter wel nog steeds veel gevoeliger dan voorheen, rond mijn menstruatie voel ik me 1 of 2 dagen weer depressief. Ik weet nu dat dit tijdelijk is, laat het maar gewoon gebeuren en bijt mezelf door die dagen heen.
Heel verhaal geworden....
Ik heb gelezen wat jij allemaal al doet om erboven op te komen, geweldig dat je die energie kunt opbrengen om te sporten, gezond te eten. Petje af! Ik vind je een kanjer!
Hoe kom je nu je dagen door? Ik was extreem gefocusd op ritme, zodra zoontje afweek van het door mij bedachte ritme... dat stond garant voor spanning en huilbuien...

Amasja

Amasja

07-08-2009 om 21:59

Fem

Had het inderdaad al herkent als mindfulness. Had ik een paar weken geleden wat over gelezen naar aanleiding van een artikel in het blad Psychologie (dat ik als leesvoer had aangeschaft voor in de kraamtijd). Had al zoiets dat dat een techniek was die ik mezelf eigen zou moeten maken, dat dat me zou helpen. En heb vol goede moed een paar boeken aangeschaft die me daarbij zouden moeten kunnen helpen (maar ben nog niet zover gekomen om er in te beginnen).

Je hebt helemaal gelijk: de moeilijke en zware momenten leer je het meest van, dat is ook wel mijn ervaring. Ik heb de afgelopen jaren veel moeilijke momenten meegemaakt, maar daardoor ook veel geleerd, wat ik niet zou willen missen. Het heeft mij een rijker persoon gemaakt. En in feite heb ik ook nog een aantal malen het geluk gehad dat ik me juist in die zware momenten bewust was van de enorme les die ik meekreeg. Dat ik dus a la minute ervoer zeg maar waar het allemaal goed voor was, en dat geeft wel enorm veel steun en houvast.

Amasja

Amasja

07-08-2009 om 22:23

Sanneke*

Heftig verhaal, en voor een deel ook wel herkenbaar. Wat je schrijft over er gevoeliger voor te zijn dan voorheen deed me denken aan een uitspraak die ik pas las. Als je eenmaal een depressie hebt gehad, is alsof er een paadje in je hersenen gebaand is, waardoor je er een volgende keer weer makkelijker in verzeild raakt. Nu hoef je alleen maar een al gebaand paadje te gaan. En ik maar denken dat een ezel zich in het algemeen niet een tweede keer aan dezelfde steen stoot. En dus van mezelf verwachten dat ik een nieuwe depressie voor kan zijn.

Tja, dat sporten en gezond eten enzo.... Gelukkig heb ik manlief die mij daarbij ook wel helpt. Snoep/koek/chips is wel in huis, maar ik weet niet waar (en de drempel om te gaan zoeken is natuurlijk toch net weer wat hoger dan gewoon het standaard keukenkast deurtje opentrekken). Want ik ben wel een emotie-eter. Maar anderzijds heb ik ook wel gemerkt dat juist suiker een slecht effect op mijn stemming heeft. Het feit dat ik dus echt het bewijs gevoeld heb maakt het wat makkelijker om suikers zoveel mogelijk te vermijden (niet extreem overigens). Voor sporten geldt iets dergelijks. Ik heb zelf in het verleden ervaren hoeveel energie regelmatig sporten oplevert. Ik wil dus zoveel mogelijk in een situatie komen dat mijn huidige moe-zijn door de depressie komt, en niet door een slechte lichamelijke conditie. En bovendien wordt ook wel running therapie als officiele therapie tegen depressie ingezet. Schijnt even effectief als a.d. te zijn, maar dan zonder bijwerkingen. Maar ook hiervoor geldt: je wilt niet weten hoe veel moeite het soms kost om te gaan. Het is zelfs ook wel eens gebeurd dat ik met de grootst mogelijk moeite me er toe gezet had me om te kleden, en vervolgens me er toch niet toe kon zetten om te gaan en m'n bed in gedoken ben van ellende.

Hoe ik mijn dagen doorkom? Dat wisselt een beetje, afhankelijk van hoe ik me voel. Maar in principe probeer ik 's ochtends gewoon op te staan als de wekker gaat, en de kinderen te verzorgen en naar school/KDV te brengen. Meestal lukt het me 's ochtends vroeg nog wel om goed met de kinderen om te gaan, maar als dat niet lukt, dan vraag ik mijn man om het over te nemen. Hij heeft gelukkig een flexibele werkgever..... Voel ik me goed, dan probeer ik wat huishoudelijke dingen te doen, of iets met de kinderen te ondernemen. Voel ik me niet goed, dan lig ik op de bank (als de kinderen thuis zijn) of in bed (als de kinderen naar KDV zijn). In dat geval wordt mijn dagritme bepaald door de eet/drink/haal/breng/ruzie-momenten van de kinderen. Daarvoor sleep ik me dan zoveel mogelijk van bed/bank. 's Avonds heb ik vaak nergens de puf meer voor, en moet ik van mezelf dus 3 keer per week gaan sporten. Iets anders nuttigs kan ik me dan toch niet meer toe zetten.

Door de paroxetine ben ik wat lakonieker en slomer in mijn reacties geworden. Dat maakt dat huilbuien en echte wanhoop nu gelukkig niet zoveel meer voorkomen.

Fem

Fem

08-08-2009 om 09:05

Openheid helpt

Kan me de opluchting van Sanneke, op het moment dat ze gewoon kon zeggen dat ze depressief was, helemaal voorstellen. Openheid van zaken geven helpt je te voorkomen dat anderen te hoge verwachtingen van je krijgen. Dat werkt bevrijdend. Tevens voorkom je dat het schuldgevoel, dat vaak toch al zo groot is omdat je je eigen verwachtingen niet waar kunt maken, nog eens extra wordt gevoed omdat je even niet aan de verwachtingen van anderen kunt voldoen. Heb dat zelf helaas omgekeerd moeten ondervinden. Ik hield over mijn diepste gevoelens na de geboorte van mijn oudste meestal gewoon mijn mond. Mijn ex weet volgens mij nog steeds niet dat ik wel eens achter het ledikantje zat te hopen dat Sam niet zou gaan huilen wanneer de bel ging. Omdat ik écht geen zin had om open te doen.
In mijn relatie was geen ruimte voor het bespreken van dit soort zaken.
Omdat ik, behalve zo nu en dan hier op het forum (regelmatig onder een andere nick), nooit over mijn gevoelens op dat moment heb gepraat, heeft het heel lang geduurd voordat ik die depressie te boven was. Eigenlijk pas na de bevalling van mijn tweede zoon.
Na mijn opname in 2006 besloot ik wel open kaart te spelen. In eerste instantie deed ik dat vol schaamte. Hoewel ik mezelf graag wijsmaakte dat ik me absoluut niet schaamde voor wat er met me was gebeurd, was de werkelijkheid toch wel wat anders. Het komt er op neer dat ik aanvankelijk vooral vònd dat ik me niet hoefde te schamen. Pas later vòelde ik dat ook daadwerkelijk zo. Met dat gevoel kwam ook de drang het grote taboe dat er ligt op psychiatrische ziekten, te willen doorbreken. Het is onder meer dat taboe dat patiënten klein houdt. Het doorbreken kan alleen door er over te praten. Door mensen te laten zien wie IK ben. Ik ben niet mijn kwetsbaarheid.
Ik denk nog steeds wel dat het taboe dat ligt op psychische kwetsbaarheden voor een groot deel bestaat uit angst. Een angst die wordt veroorzaakt door onwetendheid. Die onwetendheid kun je, in elk geval in je eigen omgeving, wegnemen door openheid van zaken te geven. Zonder gelijk met de billen bloot te gaan. Het is aan jou te bepalen hoe transparant je daarin wil zijn.

Fem

Fem

08-08-2009 om 09:13

Levenslessen

Amasja, ik vind het knap van je dat ook jij zo tegen je moeilijke perioden aan kunt kijken. En super dat je dat zelfs ín een moeilijke periode kunt ervaren. Zelf kan ik dat meestal niet. Niet in het heetst van de strijd, tenminste. Dan voel ik me vooral rot en wil ik zo snel mogelijk van dat gevoel af. Prachtig, wat jij al aan zelfhulptechnieken hebt vergaard!

Amasja

Amasja

09-08-2009 om 19:21

Openheid

Tja, ik heb een beetje dubbel gevoel bij openheid. Enerzijds heb ik het zelf nodig om er open over te zijn in mijn omgeving. Inderdaad er voor te zorgen dat mensen geen te hoge verwachtingen hebben. En omdat als ik het verzwijg, het voor mezelf net is alsof ik me er voor schaam (er niet voor uit wil komen) en het dus zelf niet geaccepteerd heb. Het in mijn omgeving vertellen ging bij mij dus hand in hand met zelf accepteren dat ik een PPD heb.
Maar anderzijds levert het lang niet altijd begripvolle reacties op. En daar heb ik niet zo'n zin in. Op zich snap ik het wel, als ik zelf in een betere periode zit kan ik me ook amper meer voorstellen wat een depressie met je doet. En als ik aan de reactie van mensen merk dat ze absoluut geen idee hebben wat een depressie is, dan probeer ik maar te denken "gelukkig voor ze, ze hebben er kennelijk zelf geen ervaring mee". Maar het levert dan toch wel vaak reacties op alsof het een keuze is om depressief te worden, om niet door te zetten, etc. Dat verwijt ik mezelf al vaak genoeg, dat hoeft een ander niet nog eens verder aan te zwengelen

Amasja

Ook ik ken de reacties van mensen die niet begrijpen wat een derpessie met je doet en hoe weinig je zelf daarvan in de hand hebt. Moeilijk is dat!!! Maar het heeft weinig met doorzetten te maken, was het maar zo simpel. Dan zouden vele mensen geen depressie hebben!!!
Ik heb bewondering voor je hoe je het doet!!! Een balans vinden tussen openheid en niet je hele ziel en zaligheid bloot leggen voor jan en allemaal lijkt me heel reeeel. Je hoeft je iig niet te schamen, laat dat duidelijk zijn.

Pilar

Sascha2

Sascha2

10-08-2009 om 12:06

Helaas ook ervaring

Ook ik heb ervaring met een ppd, heb nu drie kinderen en kreeg na de tweede en de derde een ppd. De eerste keer had ik het zelf niet in de gaten. Natuurlijk had ik wel door dat het niet ging zoals het misschien zou moeten gaan. Maar ik kon vluchten in mijn werk en opleiding. De dagen thuis waren slopend. Ik zat midden in een hardnekkige ontkenning, naar mezelf en dus ook naar de buitenwereld toe. Ik bleef mooi weer spelen. Toen ik zwanger van de derde werd (mijn tweede was toen 14 maanden), ging het snel stukken beter. Na de geboorte van de derde had ik even de hoop dat het me die keer bespaard zou blijven. Helaas, maanden later moest ik toch erkennen dat het helemaal fout zat. Een maand of acht na de geboorte ben ik ziek uitgevallen op mijn werk. Het frappante is, dat beide keren mijn lichaam heel anders heeft gereageerd. Om een lang verhaal kort te maken: nadat ik ziekgemeld was, ben ik op aanraden van de huisarts naar een psycho-therapeut gegaan. Aankomende week het laatste, afrondende gesprek! Hij heeft me goed op weg geholpen. Omdat ik nog borstvoeding gaf, hebben we in overleg besloten om het eerst even zonder medicatie aan te kijken. Ik heb geen ervaring met antidepressiva. Halverwege mijn ppd kreeg ik - via ool - de tip om eens contact op te nemen met Eileen Engels. Zij heeft behoorlijk wat onderzoek gedaan naar ppd (heeft zelf een flinke gehad) en heeft de ervaring, dat door het innemen van progesteron-hormonen (duphaston) een boel ellende kan worden voorkomen. Inmiddels neig ik ernaar om haar te geloven. Want: geheel onverwachts ben ik weer in verwachting geraakt, hetgeen ten goede kwam ana mijn klachten. Daar waar ik me tijdens de derde zwangerschap snel beter ging voelen, bedacht ik me nog, dat dat misschien inbeelding was. Maar dit keer werd ik onverwacht zwanger. Een van de redenen dat ik toch maar een zwangerschapstest deed was, dat ik me zo ontzettend snel beter ging voelen. Geen inbeelding dus. Nu wil ik niet zeggen dat mijn advies om tegen een ppd in te gaan is: weer zwanger worden , maar mij heeft het wel geholpen. Dit keer wil ik direct na de bevalling starten met preventieve inname van Duphaston, onder begeleiding van Eileen Engels. Onderzoeken wijzen uit, dat de kans op herhaling na een keer ppd te hebben gehad 40=60% is, terwijl deze kans op herhaling wordt gereduceerd naar 7% bij preventieve inname van Duphaston. Aangezien ik er twee voor de kiezen heb gehad, vind ik het het proberen waard.
Over openheid geven: ik herken wel je dubbele gevoelens. Ik ben zelf vrij open van aard en heb, zodra ik wist wat er met mij aan de hand was, openheid gegeven. Maar dat was niet altijd fijn. Vooral mijn werkomgeving (manager/arbo etc.) reageerde vaak onverschillig, eigenwijs en onkundig. In het begin voelde dat als regelrechte aantijging, inmiddels kan ik dat prima verstouwen. Er zijn nogal wat meningen over ppd. Zo werd mij bijv. door de arboarts verteld, dat ik het aan mezelf te wijten had door mijn karakter (kennelijk ben ik erg perfectionistisch van aard, volgens hem dan) en, nog belangrijker, door het feit dat ik borstvoeding gaf. Tja, daar zit je dan, al helemaal in de put en niet weerbaar. Ook in de nabije omgeving kwamen soms hele mooie verrassende reacties, maar ook veel onverschilligheid.
Het moeilijkste vond ik de boze buien richting mijn kinderen. O, wat voelde ik me dan slecht. De psychotherapie heeft mij hier flink mee geholpen. Wat ik verder deed: veel rust nemen, daar waar ik kon erop uit trekken en tijd aan mezelf geven (zo blijk ik erg veel energie te halen uit het naaien van kinderkleding. Ha, en dat voor iemand die verre van creatief is ).
Het is al gezegd, maar ik herhaal het toch: het komt goed! Ooit komt er een tijd dat het achter je ligt.
Maar ik ben er wel voor gewaarschuwd dat ik kennelijk gevoelig ben voor het ontwikkelen van een depressie. Ik zal dan ook, zodra het weer een mindere kant op gaat, aan mezelf moeten denken en het niet op zijn beloop moeten laten gaan. De eerste keer dat ik een flinke terugval kreeg, ben ik me rot geschrokken. Dacht werkelijk dat het nooit meer over gaat. Inmiddels merk ik, dat als ik echt moe ben, ik alles in een verkeerd perspectief ga zien. Ik probeer het voor te zijn en anders probeer ik mezelf te relativeren. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Het blijft een moeilijk proces, dat bij mij blijft horen.
Ik wil je heel veel succes wensen, want wat is het een kil gevoel, als je midden in een depressie zit (ppd of een andere vorm). Mij gaf het een heel eenzaam en kil gevoel.
Petje af trouwens voor hoe je er nu mee omgaat, hoe je het zelf kunt beschrijven en welke stappen je al hebt genomen!
Sascha

Amasja

Amasja

10-08-2009 om 20:50

Sascha

Allereerst: van harte gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap! En wat fijn dat dat ook betekent dat het een stuk beter gaat met je depressieve klachten! Ik hoop van harte voor je dat het preventief innemen van Duphaston gaat helpen. En dat je het in ieder geval lukt om gedurende de zwangerschap het vertrouwen daarin te hebben, zodat je niet teveel tegen de periode na de bevalling op gaat kijken.

Ja, die boze buien richting de kinderen, die herken ik wel. Dat was voor mij ook een van de belangrijkste signalen dat ik hulp moest gaan zoeken. Bij mij heeft het starten met antidepressiva er voor gezorgd dat ik wat gelatener reageer (beetje slow-motion-achtig), waardoor ik wat minder snel boos wordt. Maar de laatste dagen is het helaas toch wel weer een paar keer gebeurd....
Je schrijft dat de psychotherapie jouw goed geholpen heeft hiermee. Kun je aangeven hoe je dat nu dan aanpakt? Wat is er veranderd?

Eh hoe regel je het veel rust nemen en veel tijd voor jezelf nemen? Want zeker op slechte dagen lig ik wel veel, maar toch geeft dat niet echt het gevoel van rust nemen; het knaagt dan toch eigenlijk altijd wel dat ik me eigenlijk nuttig zou moeten gaan maken. En ook tijd voor mezelf nemen gaat met een behoorlijk schuldgevoel gepaard, omdat manlief dan de zorg voor de kinderen op zich neemt (met alle liefde, en zonder morren) terwijl ik aan alles kan merken dat hij ook op zijn laatste benen loopt en ik dus vind dat ik hem niet in zijn eentje mag laten ploeteren.

Fem

Fem

11-08-2009 om 08:25

Sascha

Sascha, gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoe ver ben je nu? Wat fijn dat je je zo goed voelt!
Een ppd wordt meestal wel getriggerd door de hormonen. Een deel van de nare gevoelens die ik had waren tijdens mijn tweede zwangerschap ook verdwenen. Maar ik had geen fijne zwangerschap. Het liep niet lekker. Fysiek niet, maar mijn relatie bijvoorbeeld ook niet. En dat doet dan ook veel. Een ppd wordt zeker hormonaal getriggerd. In die zin zal duphaston vaak wel helpen, dat kan ik me voorstellen. Toch ligt de onderliggende oorzaak regelmatig ergens anders dan in de veranderende hormoonspiegels. Bij mij was dat zeker het geval, maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet zo te zijn.
En die uitspraken van je arbo-arts? Walgelijk, dat een arts dit soort uitspraken doet! Borstvoeding geven heeft juist een remmende werking op het ontstaan van een depressie! Dat komt omdat de verandering van de hormoonspiegels na de bevalling veel geleidelijker gaat. Vaak wordt een depressie daardoor verkort of blijft zelfs helemaal uit.

Fem

Fem

11-08-2009 om 08:43

Het bewijs dat schrijven zeer therapeutisch werkt...

Mijn vorige posting is toch zeker het ultieme bewijs dat schrijven voor mij in elk geval zeer therapeutisch werkt. Ik word steeds zekerder in mijn eigen stellingen..
"Een ppd wordt meestal wel getriggerd door de hormonen." "Een ppd wordt zeker hormonaal getriggerd."

Sascha2

Sascha2

11-08-2009 om 10:44

Amasja

Hoi Amasja,

Ik heb zeker vertrouwen in een goede afloop. Ik kijk (nog) niet op tegen de periode na de bevalling, maar hou er ook wel rekening mee dat het weer mis kan gaan. De reden dat ik er niet tegenop zie, is onder meer de wetenschap dat ik er wel weer uit kom en dat mijn man me volledig steunt. Daarbij ben ik ervan overtuigd, dat ik redelijk hormoongevoelig ben, waardoor de trigger van de ppd de flinke hormoonschommeling is geweest. Maar ik ben er ook van overtuigd, dat het niet alleen een hormonenkwestie is. Dat wil zeggen: er speelde meer (waar ik me niet bewust van was overigens) en de boel kwam in gang door de hormonenschommelingen. Die hormonenschommelingen probeer ik met Duphaston te beperken, de overige oorzaken heb ik inmiddels aardig aangepakt door de therapie. Die komen niet meer terug, althans niet meer in die hevigheid, door het traject wat ik het afgelopen jaar doorlopen heb. Maar goed, de tijd zal het leren en ik hoop van harte dat het me dit keer bespaard blijft.

Je vroeg me hoe de psychotherapie mij heeft geholpen. Allereerst door gewoon te kunnen praten, volledig alles te kunnen zeggen. Maar verder ook doordat ik aardig wat handvaten kreeg om met bepaalde situaties om te kunnen leren gaan. Omdat ik er erg mee zat, dat ik naar de kinderen toe zo intens boos kon zijn (uit het niets, ineens was ik weer boos), was dat uiteraard een van de vele onderwerpen die ik vaak besprak. Mijn therapeut gaf mij aan, dat het niet raar is, legde uit waar de boze buien vandaan kwamen en door veroorzaakt werden. Hij creeërde bij mij begrip over mezelf, zeg maar. Maar, belangrijker voor mij, hij gaf ook aan hoe ik ná een boze bui het beste kon handelen naar de kinderen toe. Ook schetste hij hoe kinderen zijn, wat ze wel en wat ze niet mee krijgen. Eigenlijk om het schuldgevoel te kunnen beperken. Mijn kinderen zijn nu 4, 3 en 1 jaar en het speelde een maand of acht geleden. Hij gaf dus niet aan hoe ik een boze bui kon voorkomen, omdat het bij de klachten hoorde. Maar hij gaf richting aan hoe ik er daarna mee om kon gaan. Zo ook voor andere situaties, die zich voordeden.

Wat betreft de rust zoeken voor jezelf, ja da’s een moeilijke. Mij heeft het geholpen om hulp te zoeken: mijn ouders pasten een dag in de week op. Bovendien gaan mijn kinderen drie dagen per week naar het kdv/school/bso en die dagen waren dan ook volledig voor mij. Het huishouden kon ik aardig laten. Wel zorgde ik voor het eten en deed ik de boodschappen en de was. Maar verder kwam het op mijn man neer. Als dat bij jou niet mogelijk is, zou je misschien tijdelijk hulp in de huishouding kunnen regelen. Ik vond mijn rust trouwens niet in het liggen op bed. In tegendeel: dat waren juist de momenten dat mijn hoofd aan het malen sloeg. Ik ben wel aan het sporten gegaan, maar niet al te intensief. Rust nemen betekende voor mij zoeken naar iets waar ik blij van word. Variërend van een dag naar een vriendin, stad in, lekker een boek lezen in bad, internet afstruinen (och, wat had ik veel tijd voor ool ), een eind fietsen of wandelen, naaien van kinderkleding, vanalles wat. Niets verplicht maar wel iets doen wat bij je past. Op de een of andere manier zijn de dagen voorbij gevlogen. Ook al kwam er bar weinig uit mijn handen en voelde ik me compleet nutteloos. Ook dat nutteloze gevoel werd door de therapeut prima benoemd. Hij maakte duidelijk dat het geen nut heeft om me nutteloos te voelen. Sterker nog, het werkt juist averechts. Acceptatie is het toverwoord, de weg ernaartoe is lang. Op een gegeven moment kon ik inderdaad accepteren dat ik even niet in staat was om het huishouden te doen. Ik vergeleek het maar met iemand die een hernia heeft of een gebroken been. Dan is er een lichamelijke beperking, nu had ik een geestelijke beperking maar ik schaarde het wel onder ziek-zijn. Pas toen ik dat kon erkennen, kon accepteren dat het nu eenmaal zo was én dat de kinderen er echt wel doorheen zouden komen, ging het een stuk beter. Het schuldgevoel ebde een beetje weg, maar bleef op de achtergrond wel aanwezig.

Mijn man heeft in die tijd ook onwijs veel op zijn schouders genomen. Ik maakte me daar ook weleens zorgen om. Maar hij heeft me ervan weten te overtuigen dat hij het zelf zou aangeven als het niet meer zou gaan. Bovendien gaf hij aan dat ik wellicht ‘spoken’ zag omdat ik juist zo’n schuldgevoel had. Ik heb dat maar aangenomen en we zagen wel waar het schip zou stranden. En hij bleek meer aan te kunnen dan ik had durven dromen. Pas tegen de tijd dat ik weer aardig opgekrabbeld was, heeft hij een beetje een terugslag gekregen.

Houd jezelf voor, dat schuldgevoel totaal geen zin heeft. Deze ppd overkomt je, je hebt er niet voor gekozen. Dus geen reden om schuld te hebben. En spiegel het: stel dat je man tijdelijk beperkt is, wat zou jij dan doen? Dat je je nutteloos voelt is logisch, maar ook niet nodig. Je bent ziek en moet herstellen. De enige manier om te herstellen is de tijd uitzitten die ervoor nodig is (onbekend) en in die tijd zoveel mogelijk voor jezelf doen. Als jij tijd voor jezelf vindt om iets te doen waar je energie van krijgt, wat je leuk vindt (hoeft echt geen dagvullend programma te zijn hoor), dan levert dat jouw man en kinderen een gezelligere partner/moeder op. Iedereen winst. Maar kom je er niet aan toe om nu aan jezelf te werken, dan zal de ppd langer duren en word jij niet rustiger/vrolijker. Daar heeft niemand wat aan.

Ik weet het, het klinkt allemaal vrij makkelijk, maar dat is het niet. Ik had de puf niet om ‘leuke’ dingen te gaan doen, omdat ik ze ook niet leuk vond. Zoetjesaan kwam dat vanzelf, stapje voor stapje.

Nu ik de ppd redelijk achter me heb kunnen laten, heb ik nog geregeld een kleine terugslag. Soms heftiger dan anders. Wat me helpt is terugdenken aan wat de psychotherapeut zei. Ik probeer op die momenten zoveel mogelijk te relativeren, toch ergens rust te nemen en blijf tegen mijn man aan klagen. De ene keer hoor ik mezelf praten en komt het snel goed, de andere keer kan mijn man het allemaal weer in een wat duidelijker perspectief zetten. De boodschappen van de therapeut zitten nog wel in mijn hoofd. Niet alle adviezen vond ik nuttig, ik pikte mijn eigen dingen eruit. Er is wel degelijk wat veranderd in mijn denkwijze en dat maakt, dat ik minder snel weer terugval. Nu nog even hopen dat dat blijft.

Sascha2

Sascha2

11-08-2009 om 10:52

Fem

Dank je voor je reactie. Inderdaad, ik ben het helemaal met je eens, dat de trigger weliswaar hormonaal is, maar dat er meestal een of meerdere onderliggende oorzaken zijn. Nadat ik bij de psychotherapeut in behandeling kwam en hij mij wat meer over ppd's vertelde, kreeg ik het gevoel van een menukaart : kies maar raak, een boel voorvallen hadden betrekking op mij. De afgelopen tijd zijn we vooral daarmee aan de slag gegaan, aan de hormonale schommelingen kon mijn therapeut weinig doen.
Ha, ja! Daar was ik dus ook al achter, juist het stoppen met bv kan een ppd doen ontstaan. Joh, inmiddels moet ik er steeds maar om lachen, maar o, wat heb ik me alleen gevoeld. Ik kreeg echt het gevoel dat ik me erg moest verdedigen over het feit, dat ik pas maanden na de geboorte van de derde uitviel (na de geboorte van de tweede ben ik - ondanks ppd - niet uitgevallen, althans op mijn werk dan) want 'een ppd ontstaat altijd binnen vier weken na een bevalling' aldus de knappe heren van de arbo en het uwv. Nou, niet dus. Borstvoeding, daar moest ik maar mee stoppen. Zelfs bij het laatste controlegesprek (ik was alweer volledig aan het werk) presteerde de arboarts het om het niet te hebben over de afgelopen periode, maar ronduit te zeggen dat ik de komende keer zeker geen bv zal gaan geven. Tja, dat lijkt mij niet terzake doend en bovendien is dat aan mijzelf en niet aan hem. Ik ben ermee opgehouden hem voor te houden dat het geven van bv juist remmend werkt, hij gelooft het toch niet. Dus praat ik braaf met hem mee en heb ik in mijn hoofd lol. Duurde wel even hoor, voordat ik zover was
Ik ben nu bijna 30 weken, 22-10 uitgerekend. En ik kijk er erg naar uit! Deze zwangerschap was een grote verrassing. Nadat ik voor de tweede keer een ppd kreeg, besloot ik dat het welletjes was. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin. Maar toen bleek, dat je niet alles in de hand hebt . We schrokken wel, waren bang voor de gevolgen, zeker voor mij. Maar al gauw was er volledige acceptatie en voelt het nu al mooi.

Sascha2

Sascha2

11-08-2009 om 12:52

Nog even fem...

Ik heb net je verhaal gelezen op borstvoeding.com. Heftig, maar wat mooi omschreven. En wat dapper wat je op het einde schrijft: "De ervaringen uit mijn verleden zie ik niet langer als zware bagage. Het bleken waardevolle levenslessen waar ik veel van heb geleerd. Borstvoeding geven is voor mij uitermate heilzaam gebleken. Het heeft me geholpen een punt te bereiken waarop ik nooit eerder was; ik ben trots op mezelf". Je hebt alle reden om trots op jezelf te zijn!

Fem

Fem

11-08-2009 om 14:32

Sascha

Leuk he?! Die verrassingen.. Onze jongste kwam ook als een complete verrassing. Wilden allebei zeker nog wel een kindje van ons samen, maar onze relatie was toch nog best wel heel pril. Hij was er vroeg bij, onze Kyan. Maar niet té vroeg. Zo ervaren we het hier tenminste niet. Hij was gewoon precies op tijd. Het heeft zo moeten zijn...
Jeetje ja, kan me voorstellen dat je je heel alleen hebt gevoeld op die momenten. Voelt toch wel aardig als 'ik tegen de rest van de wereld' lijkt me zo. Wel mooi dat je je er niet bij neergelegd hebt en je eigen plan hebt getrokken. Mijn ervaring is dat je het als moeder zijnde nogal gauw aan het rechte eind hebt. Al is het soms moeilijk door de stellige overtuigingen van anderen (en vooral medici) heen te kijken. Je kunt soms zo ontzettend aan jezelf twijfelen. Vooral als je toch al niet lekker in je vel zit. Petje af hoor, voor hoe je je staande hebt weten te houden. En zo'n arts overtuigen? Tsja je kunt zeggen dat ie eens op 'depressie' + 'borstvoeding' moet googlen. Maar goed.. kan best zijn dat het vroeger heel anders in zijn boekjes heeft gestaan. En zowieso was het hoofdstuk 'borstvoeding' in de oude studieboeken maar héél magertjes.
Ga je dadelijk voor 'dubbelsafe'? Gewoon lekker weer borstvoeding geven? Dat kan prima hoor, met duphaston. Maar dat wist je vast al.
Ik hoop dat je lekker van je zwangerschap kunt blijven genieten en dadelijk natuurlijk van je kindje! Het valt niet mee, maar probeer je gedachten zo min mogelijk richting angst voor een depressie te laten gaan. Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest. Dat geldt ook in deze. Je hebt je zo goed als kan voorbereid en maatregelen getroffen. Mocht het ondanks alles toch komen, dan is dat nog geen falen. Dan zul je ook daar je weg weer in vinden.
Bedankt voor je lieve reactie op mijn verhaal. Ja ik ben wel trots op mezelf. Ondanks dat ik niet perfect ben als moeder. Ik doe mijn best. Ik doe wat in mijn macht ligt en gelukkig is dat op dit moment veel. Veel meer dan ooit. En dat komt ook door de lessen die ik, zij het op een harde manier, heb geleerd. Daarom zijn ze waardevol.
En trots zijn op jezelf, dat mag jij zeker ook! Net zoals de anderen op dit draadje. Ga er maar aanstaan.. dat moederschap. Dat gaat allemaal niet zo vanzelf

Amasja

Amasja

12-08-2009 om 19:31

Sascha

Hoi Sascha,

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Er zat weer veel herkenbaars in. Je niet schuldig voelen.... tja, ik weet dat het belangrijk is, ik zeg ook voortdurend tegen mezelf dat ik het niet kan helpen en me dus niet schuldig moet voelen, maar aan allerlei kleine dingetjes merk ik dat het van binnen nog zo anders voelt. Hoe vaak ik niet "sorry" tegen mijn man zeg....

Tegenwoordig zeg ik het tegen de kinderen als ik niet goed in mijn vel zit en dus wat minder van ze kan hebben. Ik geef dan expliciet aan wat ze maar beter even niet kunnen doen (schreeuwen, een enorme pokke-herrie maken, continu tegen mij aankwebbelen) of wat ze beter wel kunnen doen (mama even met rust laten, even rustig gaan zitten kleuren, etc.) En dat werkt vrij aardig moet ik zeggen. En als ik dan toch te boos op ze geworden ben, dan zeg ik achteraf tegen ze dat het me spijt, dat het niet de bedoeling was en ook niet goed is, maar dat dat komt omdat mama zich niet zo goed voelt. En ook dat werkt goed. De oudste twee (net 3 en 5) letten vrij aardig op mijn gezichtsuitdrukking en kunnen inmiddels al vrij aardig inschatten hoe de vlag er voor hangt. Heel lief!

Leuke dingen doen.... Inmiddels ben ik wel gaan inzien dat dat een belangrijke stap is op de weg terug. Na mijn eerste zwangerschap heb ik een lange depressie gehad (lees: lang ontkend dat ik depressief was, en dus een lange weg terug) met veel gesprekken met een psychotherapeut. En dat was inderdaad een van de terugkerende onderwerpen. Want bij mij zit dat "het moet nuttig zijn wat ik doe" best wel diep. Ik zal ook niet zo snel maar zo een rondje gaan lopen of fietsen, dan moet er toch echt wel een doel aanvastgeknoopt zijn. Inmiddels heb ik dus geleerd dat leuke dingen doen nuttig is om uit een depressie te komen. Maar ja..... dat betekent dus nu dat ik leuke dingen niet doe om het leuke, maar omdat het nuttig is. En dan is het effect meteen weer weg... Moet dus nog even die knop om zien te krijgen.

Hmm.... beetje onsamenhangend hak-op-de-tak reactie, maar lukt me momenteel niet echt om gestructureerder te reageren. Hopelijk kun je er wijs uit worden.

Sascha2

Sascha2

13-08-2009 om 10:05

Amasja

Ach, hak-op-de-tak... valt wel mee hoor. En bovendien, het voordeel van gelijkgestemden is, dat ze het hak-op-de-tak volledig herkennen

Zo te lezen ga je goed om met je boosheid richting je kinderen. Ik kreeg ook steeds het advies om in ieder geval na een uitval excuses aan te bieden, te benoemen wat er aan de hand is en er vooral verder normaal over te doen. En inderdaad, op een slechte dag alvast uitleggen dat je je niet goed voelt. Ik vond dat wel moeilijk, omdat mijn oudste toen net vier jaar was en mijn middelste nog drie moest worden. Maar kinderen begrijpen meer, zijn flexibeler en relativerender dan ik dacht. Op een gegeven moment was ik weer boos en zei mijn oudste tegen mijn middelste: “joh, geeft niets hoor, mama is gewoon een beetje ziek in haar hoofd”. En hup, ze gingen weer samen verder spelen. Ha, ook al was het confronterend op dat moment, het gaf ook wel aan dat kinderen inderdaad vrij makkelijk en flexibel zijn.

Dus wat dat betreft doe je het hartstikke goed. Meer kun je niet doen richting je kinderen. Blijven benoemen, daar waar mogelijk ook complimenten geven en als het mis is gegaan, niet schuldig voelen. Daarmee is het niet minder mis gegaan, het gaat erom hoe je erna doet.

Ik herken wel wat je schrijft over “leuke” dingen doen en het nuttige ervan zoeken. Het heeft mij ook een flinke tijd gekost voordat ik wist hoe ik mijn dagen door moest komen. Bij de therapeut klonk het allemaal erg makkelijk en dan voelde ik me weer slechter, omdat ik zelfs dat niet kon. Dan werd mij verteld dat ik gewoon eens even een dagje richting stad moest. Nou, dan deed ik dat en liep ik daar vervolgens met mijn ziel onder mijn arm. Niet voor herhaling dus. Totdat ik een paar maanden verder was en er zin in kreeg om naar de stad te gaan. Ik moest trouwens ook lijstjes maken met dingen, die ik per dag zou gaan doen. Lukte ook niet, niets voor mij. Ik moest afspreken met vriendinnen, want die zouden dat ook erg leuk vinden. Klopt, vinden ze ook leuk, maar al mijn vriendinnen werken en hebben daarnaast een gezin. Dus ook al zou het leuk zijn, praktisch was het vrijwel niet mogelijk. Maar zoetjesaan, na verloop van tijd, kwamen er vanzelf dagen bij dat ik me iets energieker voelde. En daardoor makkelijker iets ondernam (kleine dingen hoor, ik denk dat ik nog geen hele dag weg ben geweest in die periode). Ik begon het wat vanzelfsprekender te vinden om iets te gaan doen, in plaats van noodgedwongen omdat ‘het goed voor mij zou zijn’. En het lukte me om dingen te combineren. Bijvoorbeeld boodschappen op de fiets doen. Toch een fris hoofd en de boodschappen in huis. Maar o, de energie die het kostte om die hele fiets uit de schuur te halen, het bedenken wat er dan aan boodschappen gehaald moet worden....bizar.

Ik heb wellicht iets makkelijker praten, omdat ik eind februari ontdekte dat ik weer zwanger was. Zelf ben ik in oktober ingestort, tot half december met de kiezen op elkaar alles geprobeerd te kunnen blijven doen en vanaf half december volledig ingestort. Eind februari dus ontdekt dat ik weer zwanger was, ik was toen zes weken. Dat betekent dat mijn hormoonspiegel een paar weken eerder alweer in een goed evenwicht was gekomen, waardoor ik onbewust ook makkelijker de dagen kon doorkomen. Daarvan ben ik nog steeds overtuigd. Natuurlijk is dat niet de oplossing voor alles, ik heb ook daarna nog een hel van een tijd gehad. Maar het allerzwaarste vloog er snel vanaf. En dat maakte dat ik ook weer wat makkelijker ‘leuke’ dingen ging doen.

Overigens, ik werk nu nog 32 uur, maar na mijn verlof ga ik terug naar 28. Om de week ben ik dan een extra dag vrij. In de middag vang ik dan de oudste op van school, de andere drie zijn die dag bij mijn ouders. Maar de ochtend is voor mij helemaal alleen! Een heerlijk vooruitzicht. Geen idee nog wat ik dan ga doen, maar gewoon het idee alleen al geeft lucht.

Gun jezelf tijd, neem de dag zoals hij komt en leg jezelf geen verplichtingen op, waar je je niet goed bij voelt. Echt, er komt een dag dat dingen weer iets vanzelfsprekender en makkelijker worden. Die dag is niet af te dwingen. De basis ligt er absoluut al: je bent echt op de goede weg. Je zoekt hulp, je let op je eetpatroon en je communiceert met je kinderen. Dat is een erg belangrijke stap, die je al hebt genomen. De rest volgt, het is alleen niet afdwingbaar

Sascha2

Sascha2

13-08-2009 om 10:26

Fem

Inderdaad, het is een erg leuke verrassing . Ondanks dat we hard hebben moeten slikken, waren we snel aan het idee gewend en zijn we maar praktisch gaan handelen. Dus op zoek naar een grotere auto, bouwplannen voor de zolder bedacht en verder maar gewoon zien wat er gaat gebeuren. Het mooie is, dat ik altijd heb geroepen, dat ik graag vier kinderen zou willen. Al voordat ik mijn man kende en totaal nergens op gebaseerd. Het is een idee dat zich ooit in mijn hoofd heeft vastgebeten. Manlief vond twee kinderen genoeg. Maar de derde is er bewust gekomen, hij was na twee kinderen ook blij met een derde. Daarna hebben we welbewust besloten om het bij drie te laten, genieten van het mooie en waarderen wat je hebt. Maar toen de vierde zich aankondigde, was het voor mij wellicht een stukje minder wennen. Ik zag niet echt beren op de weg qua drukte etc. Het paste bij het beeld dat ik altijd voor ogen heb gehad, hoe gek het wellicht klinkt. Inderdaad, het heeft zo moeten zijn, dat roep ik ook vaak. Het klopt voor mijn gevoel ook, dat deze spruit er komt.

Ik ben vanaf oktober bij die arboarts geweest en telkens als ik tegengas probeerde te geven, had hij kennelijk het idee dat ik niet echt ziek was. Ik kon nog te makkelijk over mijn klachten praten. Nu is een van mijn kenmerken dat ik erg makkelijk praat, ook over mijzelf. Ik kan van een afstandje zakelijk over mijn klachten praten, zeg maar. En dat werkte erg in mijn nadeel bij hem. In december ben ik weer terug bij hem geweest en heb ik mijn man meegenomen. Voordeel voor mij is, dat ik dan juist niet zakelijk over mezelf kan praten, als mijn man erbij is. Dat komt te dichtbij. En ik sloeg dicht. Vervolgens werd ik zonder pardon een maand ziek gemeld. Eigenlijk te zot voor woorden, dat dat niet eerder kon. Maar zo is wel mijn ervaring. Na een tijdje zag ik in, dat het dus averechts werkte als ik zakelijk over mijn klachten en bevindingen zou praten. En dus ook over het feit, dat de bv juist een gunstige uitwerking had op mijn klachten. Uit zelfbescherming ging mijn man een paar keer mee en had ik het niet meer over bv en ppd. En dat hielp. Overigens, de eerste keer dat mijn man niet meer meeging, kreeg ik te horen dat ik mijn werk weer moest hervatten. Vond ik niet erg, ik was er inmiddels ook weer aan toe. Maar dat het een hele rare gang van zaken is geweest, dat staat voor mij als een paal boven water. Wat een draak van een man, bah. Nou ja, hopelijk herhaalt het zich niet nog eens en als dat wel het geval is, dan neem ik mijn man weer mee . Detail is trouwens, dat mijn man vrijwel niets heeft hoeven zeggen al die keren, zijn aanwezigheid was voor mij voldoende om bij mezelf te blijven.

Ik geniet inderdaad volop van de zwangerschap. Mijn vorige twee zwangerschappen waren gecompliceerd. Mijn middelste dreigde met 27 weken geboren te worden (wat uiteindelijk is tegengehouden, waardoor ze 2 dagen na de uitgerekende datum geboren werd), de zwangerschap van de jongste vertoonde hetzelfde verloop, behalve dan de vroegtijdige weeën. De angsten die ik toen heb gehad, zullen voor een gedeelte hebben bijgedragen in de ontwikkeling van een ppd. Mijn eerste zwangerschap verliep overigens zonder enige klacht, behalve dat meneer 42 weken wilde blijven zitten . Deze zwangerschap verloopt zo makkelijk! Geen complicaties, geen harde buiken (op de normale na dan, maar die zijn niet beangstigend), geen rare kwaaltjes en gewoon genieten. Ik heb een tijdje gedacht dat het dan wel weer een jongen zou zijn, omdat de zwangerschap zo op die van mijn oudste lijkt (de oudste is een jongen, de middelste en jongste zijn meisjes). Maar buiten de verrassing van een zwangerschap, het wonder van een makkelijke zwangerschap bleek bij de 20-weken nog een wonder: een gezonde meid . Ik geniet er dus volop van en kijk werkelijk niet op tegen de tijd na de bevalling. Eerlijk gezegd deed ik dat ook niet toen ik van de derde zwanger was, dus het geeft uiteraard geen garantie. Maar het maakt het nu wel stukken makkelijker.

En ja, ik ga zeker weer borstvoeding geven. Mijn huisarts wilde alleen meewerken aan het hele Duphastonverhaal als ik geen borstvoeding zou geven. Maar goed, ik kan me voorstellen dat hij niet helemaal op de hoogte is van alle ins en outs van Duphaston en de combinatie bv. Zelf ben ik advocaat en ik roep ook altijd, dat ik geen wandelend wetboek ben. Ik weet bij lange na niet alles van wetten en regels, alleen van mijn eigen specialismen. Zo ook een huisarts, lijkt me. Maar Eileen Engels en de aan haar gelieerde gynaecologen hebben wel het specialisme ppd en uit hun onderzoeken blijkt onder meer dat bv en Duphaston prima samen gaan. Ik heb alle drie mijn kinderen bv gegeven en ervan genoten. Ik had dan ook steeds het geluk dat ik daarin geen complicaties had (zo heb ik gelukkig nog nooit een kloof of ontsteking gehad). Mijn oudste twee heb ik vier maanden gevoed, de jongste 15 maanden, dus ook nog drie maanden tijdens de zwangerschap. En ik genoot ervan! Op de momenten dat ik mijn jongste voedde, stond mijn hoofd volledig stil. Een heerlijkheid.

Natuurlijk ben je wel perfect als moeder! In mijn woordenboek is een perfecte moeder namelijk een moeder, die naar beste weten en kunnen haar kinderen begeleidt. Wat ik in jouw postings lees (en in je verhaal op borstvoeding.com) is, dat je welbewust met je kinderen omgaat. Dat betekent niet dat je geen fouten mag maken, dat je niet een verkeerde beslissing kunt nemen en zeker niet dat je altijd vrolijk moet zijn. Juist niet, zou ik zeggen. Van jouw gedrag leren je kinderen genoeg. Door het welbewust begeleiden van je kinderen ben je juist perfect. Althans, zo zie ik dat. En weet je, tegen de tijd dat je kinderen de puberleeftijd hebben bereikt, moeten ze toch ook kunnen klagen over hun ouders?

Fem

Fem

13-08-2009 om 14:37

Sascha

Nogmaals, ik vind het echt super dat je je zo goed voelt. Heerlijk, hoe nuchter jij tegen je dips aankijkt. Dat zal vast niet alle momenten zo zijn, geloof ik meteen. Om niet te zeggen; dat wéét ik. Want dat ik het zelf zo heb ervaren wil niet zeggen dat het bij anderen ook het geval is. Maar heb het idee, dat wij wel op een vergelijkbare manier met die mindere perioden omgaan. Een manier die werkt. Voor ons tenminste, misschien voor anderen weer niet. Hoewel ik me dat op een bepaalde manier weer niet voor kan stellen. Ik denk dat deze manier van benaderen voor iedereen werkt. Er zijn helaas veel mensen (behalve ppd zijn dips natuurlijk niet geslachtsgebonden) die denken dat ze dat niet kunnen. Maar volgens mij is het toch echt voor iedereen weggelegd. Tsja en helaas is dat dan nog geen garantie. Een dip kan niet altijd voorkomen worden. Maar denk weldegelijk dat je manier van denken 'm kan verkorten. Dat het op die manier wel te beïnvloeden is. En dan nog blijft het vervelend. Maar ja.. iedereen heeft mindere perioden. Denk ook dat het vooral een kwestie van accepteren. Als je voor jezelf kunt accepteren dat je die kwetsbaarheid hebt, ben je gewoon een heel eind. En 'accepteren' is natuurlijk niet hetzelfde als 'berusten'. We blijven er ondertussen vanalles aan doen om het voor te zijn. Maar als het dan toch zover komt..
.. dan voel ik me KLOTE. Zoals vannacht en vanmorgen. Vannacht niet veel geslapen. Voelde vanmorgen echt een gigantische dip opkomen. Ik kan er na drie jaar nog steeds niet aan wennen wanneer de kids met hun vader op vakantie gaan. Eigenlijk is dat onzin, want ze vinden het zelf heerlijk. Maar ik vind 17 dagen gewoon tè lang en Spanje tè ver. En je kunt niet spontaan even bellen. Wegens te duur (wil ex niet op extra kosten jagen) maar ook omdat ik ze niet lastig wil vallen. Ik wil niet dat ze het heerlijk naar hun zin hebben en zich dan rot gaan voelen omdat ze mij missen na mijn spontane telefoontje.
Vanmmorgen dus bijna de hele morgen in mijn nest gelegen. Ben nog niet aan het werk, dus heb verder niet zo veel om handen. Gelukkig heb ik nu de jongste thuis om voor te zorgen. Voor het eerst dit jaar tòch nog een kindje thuis. En dat is dan ook weer vreemd.. Ach ja, komt goed. Het is een kwestie van even wennen. Weet inmiddels uit ervaring dat ik me alleen de eerste en de laatste (dan is t wel weer genoeg geweest) paar dagen van hun vakantie wat minder voel. De rest van de tijd wordt de leegte toch wel ervaren als ruimte. En rust.. hihi.
Je krijgt dus weer een meisje. Hahaha, ja met dat soort heb ik geen ervaring. Enkel mannen hier. Heb wel 's gedacht dat ik het misschien ook wel leuker vind zo. Een dochter zou me te veel aan mezelf doen denken. Maar weet je.. dat is natuurlijk onzin. Als ik een dochter zou krijgen zou ik dat evengoed heerlijk vinden. Dat weet ik eigenlijk zeker. En zorgen heb je om jongens ook net zo goed. Helaas. Vier kinderen lijkt mij ook heerlijk! Mijn ex wilde er maar twee. Dus dat ik nu een derde kindje heb, daar kon ik jaren terug alleen maar van dromen (en dat deed ik ook hahaha). Maar een vierde? Het lijkt me super! Maar ik denk dat het niet goed voor me is. In elk geval niet nu. Je moet voor jezelf ergens een grens trekken. En bij mij ligt die vooralsnog bij drie.
Jij bent dus advocaat. Kan me je uitspraak over het wandelend wetboek voorstellen. Kan me ook niet voorstellen dat er iemand is die dat wel zou kunnen. Toch verbaasd het me ook weer niet als er ergens iemand met een dergelijk fotografisch geheugen rondloopt die dat wel kan. Maar dat is dan een extreme uitzondering, lijkt me zo. Denk inderdaad dat ieder zo zijn specialisme heeft qua vakgebied. Zelf wil ik heel graag mijn ervaringen met de psychiatrie in gaan zetten om anderen te kunnen helpen. Tegenwoordig kan dat. Mijn artikel op borstvoeding.com was een eerste concrete stap in die richting. Er zijn diverse training- en opleidingsmogelijkheden voor het ontwikkelen van ervaringsdeskundigheid. Zo begin ik volgende maand aan de training "werken met eigen ervaring".
Ik weet alleen nog niet helemaal precies hoe ik die ervaringsdeskundigheid in wil gaan zetten. Het liefst zou ik vrouwen met een kinderwens, zwangeren en jonge moeders helpen. In de psychiatrie is echt héél weinig aandacht voor deze doelgroep. Wat ik overigens echt heel vreemd vind. Er is tegenwoordig wel een pop-poli (psychiatrie, obstetrie en pediatrie) in Amsterdam. Maar voor zover ik weet werken zijn niet met ervaringsdeskundige medewerkers. En daarbij woon ik in Brabant.
Daarnaast had ik bijvoorbeeld in mijn kraamtijd een schat van een kraamverzorgende (althans, de eerste paar dagen, die andere was lief, maar daar had ik echt niet veel aan.) maar het was ontzettend jammer dat ze maar zo beperkt op de hoogte was van ppd en ppp, of psychiatrie in het algemeen. Ik had het echt ontzettend prettig gevonden als dat wel het geval was geweest. Dan kun je toch meer van je zorgen, die júist in die tijd van emotionele incontinentie naar boven komen, bespreekbaar maken en het gevoel hebben dat iemand je niet alleen hoort, maar ook begrijpt. Dus wie weet wat daar nog ligt, qua werk...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.