Geen diner

Ook zoiets

Jouw zoontje heeft wel iets weg van mijn zoontje, zie mijn draadje hierboven ("Rem op hoeveelheid eten?"). Ik ben begonnen om er enige dwang op uit te oefenen door hem zijn toetje te onthouden als ie niet een minimale hoeveelheid "gewoon" eten wil proberen. Mijn zoontje is wel 3/4 jaar ouder dan jouw zoontje, dat scheelt wel want hij begrijpt nu nog beter wat het gevolg is als hij niet meewerkt (geen toetje dus). Nog even volhouden dus voor jou. En als het nu niet lukt: even wachten totdat je zoontje iets groter is en het opnieuw proberen. Het lijkt me niet dat ie iets tekort komt dus er is geen man overboord!
Wat ook kan helpen: één hapje niet lekker eten, en dan een hapje appelmoes. Dat verzacht het leed.

Blijven proberen!

Wat ik zou doen in jouw geval is je peuter wel gewoon aan tafel laten zitten. Een ieniemieniebeetje eten opscheppen en ervoor zorgen dat er ook fruit of brood bij zit. En dan van alles een beetje aanbieden. Een stukje fruit? Prima, maar daarna iets van een ander deel van de maaltijd. Omkoping, ik weet het, maar als je de samen aan tafel zitten (10 tot 15 minuten max.) wel gezellig weet te maken, wordt het misschien na een tijd interessanter om erbij te zitten en mee te eten. En ik weet niet wat jij ervan vindt, maar ik doe altijd een (gezond) toetje, wat gegeten mag worden ook al is er niets anders gegeten. Dat scheelt, minder honger in bed. Ik snap Guinevere's reden wel om het pas na proeven aan te bieden, maar probeer een en ander maar uit, ik weet misschien niet wat bij jullie past.

Groet, Talia

Neutraal blijven

Het allermoeilijkste wat er is: neutraal blijven bij zoiets als niet of slecht eten. Maar toch was dat meer wat ik bedoelde dan het toetje of iets lekker(der)s als beloning geven. Wat je kunt proberen is verschillende dingen aan bieden op een blanco manier, waarbij je probeert uit te stralen: zie maar wat je ervan wil eten, ik vind het best, zolang we maar even gezellig samen aan tafel zitten. Zo ook met het (gezonde) toetje: gewoon afruimen, op tafel zetten, ook voor peuter een kommetje en eventueel al een klein beetje erin. En dan moet hij maar bepalen of hij het opeet. Niet gegeten werd bij ons steevast zwijgend ("neutraal") afgeruimd, dus niet door ons opgegeten of wat dan ook (soms nog wel aan het aanrecht, later ). Wel iets eten: even een complimentje in de vorm van: goh, wat zit jij lekker te eten, of he, leuk dat het je smaakt en dan weer neutraal. Snap je?
Ik ben even uitgebreid omdat ik dit toch wel anders vind dan belonen of straffen (wat ook kan werken, hoor, het hangt van jouzelf en je kind af). En het is echt veel lastiger dan het lijkt, dat weet ik, ik heb vaker met kromme tenen aan tafel gezeten en maar over koetjes en kalfjes praten .... pffff .

Groet, Talia

Talia doet het goed...

Ik ben het helemaal eens met Talia.
Het straffen of belonen met eten bevestigd alleen maar dat je zelf voorkeur hebt voor het ene boven het andere. Misschien dat dit soms voor het moment de oplossing is, maar op lange termijn zorgt het alleen maar voor meer eetproblemen. Lekkere dingen, toetjes, appelmoes, wat dan ook, zijn dingen die bij het avondeten horen en niet zaken waarmee gedreigd moet worden. De associatie met eten moet altijd positief blijven.
Betekent trouwens ook dat papa en mama lekker moeten zitten te eten en ook gewoon hetzelfde als de kleine. Ik heb nog nooit een dreumes gezien die uiteindelijk niet precies het zelfde wilde doen als papa en mama, dus oefenen met bestek en het zelfde eten proberen.
En verder zoals Talia zegt, lekker de tijd nemen voor het eten, maar dan is het op een gegeven moment wel afgelopen en wordt er opgeruimd. Er is geen reden om aan te nemen dat een dreumes niet zelf kan bepalen wat hij/zij eet. Gedurende de dag gezond eten en tussendoortjes aanbieden, lekker gevarieerd eten, dan is het helemaal aan hem of haar om te bepalen wat er bij het avondeten gegeten wordt. Ze gaan vanzelf meer eten en meer verschillende dingen.

Sander.

Beetje druk

Ik weet wel dat kinderen door wat meer dwang danwel belonen met toetjes oid verkeerde associaties kunnen krijgen met eten. Maar hier is het de enige manier om door het "Bah, vies, lussiknie" stadium heen te komen. Anders weigert hij zelfs te proeven. Onze zoon moet even door die "proefgrens" heen geduwd worden. Na een half jaar spelen met een sperzieboontje zonder er iets eetbaars in te zien geloof ik wel dat dit hier de enige manier is.

Waarom

moet hij dan sperciebonen eten?
En dan bedoel ik niet specifiek sperciebonen, maar waarom moet hij persé iets naar binnen 'geduwd' krijgen?

Omdat

Hij hoeft niet specifiek sperziebonen te eten, maar het lijkt me reuze nuttigs als hij op zijn 8e iets anders eet dan boterhammen en appelmoes. Aangezien een half jaar lang groente/rijst/aardappel/pasta voor zijn neus leggen geen resultaat geeft, zie ik mij genoodzaakt iets meer druk uit te oefenen. Duwen is dat niet (letterlijk) natuurlijk.

Ik beloon/dreig inderdaad wel met wel/geen toetje

Ik beloon/dreig inderdaad wel met wel/geen toetje. Puur omdat dat in de helft van de gevallen werkt. En ik vind ook het gaan proeven daarvoor de belangrijkste reden, niet 'bord leeg eten' ofzo, want ik kan niet voor iemand anders inschatten hoeveel trek er is. En als er echt geen trek is, dan eet ze niets, toetje in het vooruitzicht of niet. Echt dwingen is het dus gelukkig niet, al besef ik wel dat het niet ideaal is.

Er is hoop!

Ik lees dit soort draadjes altijd met veel belangstelling mee want onze zoon, onbegrijpelijk genoeg kind van twee lekkerbekken die eerder te veel dan te weinig eten, eet sinds zijn tweede verjaardag nauwelijks warm. Het enige dat altijd goed is blijven gaan is pasta, met een heel klein beetje saus er al van te voren doorheen geroerd, veel kaas, en dan een paar klodders ketchup. Oh ja, en broodjes shoarma. Maar groente: no way..
Wij zijn niet super consequent geweest in onze aanpak, die wisselt tussen alleen opscheppen wat hij wil (vrij vaak niets), of hem overhalen met iets lekkers na het eten als hij 1 of twee happen neemt. Dat belonen wil ik in principe niet iedere dag. De hoeveelheid eten maakt me eigenlijk niets uit: hij eet veel brood, zuivel, en redelijk fruit, en krijgt dus wel alles binnen. Ik wil alleen graag dat hij blijft proeven en dat er wat dingen in zijn assortiment blijven.

En nu de laatste maanden lijken er heel langzaam veranderingen te komen. Er komen eindelijk weer dingen bij, in plaats van dat ze er alleen maar af gaan. Een half jaar geleden opeens een paar sperciebonen, en dat lukt nog steeds (max 10). Doperwtjes (samen met ovenfrites, hij krijgt alleen ketchup of mayonaise als hij een schepje erwtjes neemt). Vorige week 4 stukjes wortel! (Beloofde beloning: laatste kerstkransje). En vandaag: BROCCOLI!! Plus wat aardappel, plus een halve hamburger. Beloofde beloning: zelf uitgezocht luxe toetje. Hij vroeg zelfs of of hij al mocht beginnen, pakte twee flinke stronken en at de hele kruin eraf!!

Kortom, geen nieuwe strategie, allen wat voortschrijdend inzicht in onderhandelingstactieken van zijn kant (en hij is nu 4, dat scheelt een boel, we praten er nu echt over)

Succes Lies

Dochter

Dochter hier van 1,5 jaar at niks. Maar dan ook helemaal niks in de avond. Wel brood en fruit maar geen groente ed.

Ze begrijpt alles dondersgoed. Ik heb haar wel straf gegeven. Niet eten is naar de gang. Al is het maar 1 hapje maar ze moet even proeven. Ik prop het uiteraard ook niet in haar mond maar ze heeft die avond wel 5x op de gang gestaan. En wat blijkt? De dag daarna eet ze wel. Niet veel maar wel wat hapjes! Duurde dus maar 1 avond.

Het neutraal blijven hebben we geprobeerd maar vervolgens at ze nooit wat.

Misschien vinden sommige dit een niet correcte methode maar goed, het werkte wel.

liefs lisa

Talia

Ik heb helemaal niets geschreven over aan tafel zitten.

Mijn dochter is 1,5 inderdaad maar begrijpt alles erg goed. Ze is te klein en te licht voor haar leeftijd en daarom ook belangrijk dat ze iets eet.

Zoals ik al zei heeft de strijd 1 dag geduurd. Nu eet ze een paar hapjes en dat vind ik prima. Maar ze moeten bij mij wel proeven en proberen. Niet zonder ook maar iets te hebben geprobeerd hun bord aan de kant schuiven.

Dus lang aan tafel zitten? nee helemaal niet, gewoon een paar hapjes nemen. Dit vind ik ook voor een kind van 1,5 normaal. (als het lukt uiteraard)

lisa

Quinevere

precies, dit bedoel ik dus ook.

lisa

Geen toetje want

Als je je bord niet leeg eet, is je buik dus vol, dan past er ook geen toetje meer in.

Deze redenatie lukt vooral bij kinderen vanaf 4 jaar, hebben jullie dus niet zo veel aan!

Maar ik vind dat het toetje best gebruikt mag worden als kinderen in staat zijn oorzaak/gevolg een beetje te begrijpen, dus vanaf een jaar of 2. Verder ben ik gezegd met een goede eter, dus wij zijn niet zo heel consequent met bord leeg moeten eten.

Wel heb ik altijd iets van: wil je niet, dan eet je maar niet maar je blijft wel aan tafel zitten (dochter is bijna 3) en vervolgens eet ik rustig mijn bord leeg, dochter eet dan meestal toch een paar happen. Afhankelijk van of ze het echt niet lekker vind (kokhalzen) mag ze wat laten staan en toch een toetje. Als ze het wel lekker vindt, maar geen zin heeft zeg ik dat ik haar bord weg haal en dan geen toetje, meestal eet ze dan op het laatste nippertje haar bord leeg.

Lisa

Sorry, had inderdaad niet goed gezien dat je het over een eenmalige actie had. En dat past weer echt wel bij een 1,5 jarige!

Groet, Talia

De put, dempen, kalf, verdronken......

Niet dat er garanties zijn, er blijven natuurlijk probleemgevallen.... Maar zeker voor jonge of aanstaande ouders die dit lezen, er bestaat een manier om de kans van het ontstaan van dit soort problemen enorm te verkleinen.
Vanzelfsprekend is borstvoeding geven een erg goed begin (komt in principe neer op het kind zelf de regie laten hebben van hoeveel en wanneer hij/zij iets naar binnen krijgt), maar dat is geen vereiste.
Vanaf zes maanden kan een kind met wat beperkingen/regels/aandachtspunten met de pot mee-eten. Een kind groeit als het ware heel natuurlijk in gewone voeding die hij/zij zelf onder eigen regie naar kan eten. Voeren hoeft niet, pureren hoeft niet, eten is ontdekken van structuur, pure smaak, lichamelijke ontwikkeling en coordinatie. En daarnaast, minstens zo belangrijk, een sociale gebeurtenis.
Verdiep je eens in de Rapley methode. Veel over te vinden op internet en het zal je zeker aan spreken.
Je kind zal veel minder snel een probleem hebben met lang aan tafel zitten, waarschijnlijk veel meer diverse dingen lusten, minder drang hebben naar zoete dingen of kunstmatige smaakversterkers en zelf kunnen bepalen hoeveel hij/zij eet.

Zoals gezegd, geen oplossing voor jullie problemen, maar voor ouders van hele jonge kinderen een methode om problemen wellicht voor te zijn.

Sander.

Sander

De methode die jij beschrijft, hoe natuurlijk ook, biedt absoluut geen garanties. Dat zeg je zelf ook al, maar ik wil het toch nog even benadrukken. Wij hebben dochter vanaf een maand of vijf bij ons aan tafel gezet en alles laten proeven wat zij wilde. Tot een jaar of anderhalf at zij vrijwel alles en was ze ook een mollig kindje. Vanaf 18 maanden tot nu eet zij bij het avondeten slechts sporadisch. Wij leggen er geen druk op, bieden alles aan en 'eisen' slechts dat zij aan tafel blijft, desnoods met een kleurboek of een spelletje. Soms eet ze heel goed, vaak niet. Soms eet ze ineens een heel schaaltje komkommer leeg, dan blieft ze weer maandenlang geen komkommer. Er is geen peil op te trekken.
Ik denk dat kinderen gewoon enorm verschillen in wat ze wel en niet eten en op welke leeftijd. Wel ben ik het met je eens dat die smerige gladde fabriekshapjes geen enkel aanknopingspunt bieden voor het later apprecieren van een heerlijke, vers klaargemaakte maaltijd.
Groetjes
Massi (geeft de hoop nooit op)

Hoop

Er is inderdaad veel hoop, onze oudste (7) leefde in zijn peuter- en kleutertijd op die smerige, voorgemalen fabriekstroep. Eén smaak, de smerigste dus.
En nu? Nu eet hij bij voorkeur pittige oosterse maaltijden, handgemaakt, dus zonder fabriekssmurrie. Niets biedt dus garanties op iets, en mogelijk biedt iets garanties op niets, als je me kunt volgen.

Ach het varieert ook met de dag

de ene keer wil hij niets wat groen is 'issss goen'
de andere keer eet hij een heel bord komkommer leeg of ineens een heel lading peultjes

Vandaag lust hij wel stoofpeertjes morgen weer niet. De ene keer eet hij aardappel, de andere keer niet. Geen peil op te trekken
Misschien als hij wat ouder is ga ik er wat meer druk opleggen, misschien ook niet.
Ik ben vrees ik niet zo consequent. Bovendien heb ik een mandarijntjesmonster thuis, dus met de vitaminen komt het wel goed

Geen garanties, wel grotere waarschijnlijkheid

Inderdaad, er is maar één garantie in het leven....
Maar er zijn vele studies die een link leggen tussen de Rapley methodiek en minder eetproblemen (zelfs tot volwassen leeftijd aan toe).
Bij jonge kinderen zijn er altijd eten-gerelateerde dingen die we liever anders of beter zien, maar er valt al enige tijd niet te ontkennen dat er een relatie bestaat tussen een goede voedingsbasis en later eetgedrag. Het is één van de redenen dat borstvoeding zo belangrijk is, hoewel dat geen vereiste is om bijvoorbeeld de rapley methode te kunnen volgen.
En dit klinkt misschien wat zuur en verwijtend en zo bedoel ik het helemaal niet, maar het lijkt er tegenwoordig op dat we de tijd en moeite niet meer nemen om onze kinderen het beste te geven en het beste voor ze te doen. Dat de kinderen maar mee moeten in de vaart van de ouders. Ik vind dat jammer, maar dat is eigenlijk een hele andere discussie.
En terwijl ik dit wilde afsluiten bedenk ik me dat ik het ook erg jammer vind dat er in tijdschriften (Kinderen, Ouders van Nu, etc.) zo weinig aandacht geschonken wordt aan eten in zijn algemeenheid. Hoe kun je het beste beginnen, welke mogelijkheden zijn er, wat zijn de voor- en nadelen er van, seizoensgebonden voeding, biologisch versus niet biologisch, waarom je beter geen light producten kunt geven, waarom je kunstmatige toevoegingen beter kunt vermijden, waarom je zout zoveel mogelijk moet beperken, etc. etc. Ik vind het triest om te zien dat er zo'n nadruk in de bladen ligt op fabriekseten, je kunt niet om de potjes en flesvoeding (advertenties en artikelen) heen, maar je leest weinig over waarom je het anders zou kunnen doen en deze produkten links kunt laten liggen.

Sander

Je hebt best gelijk hoor, hoewel ik van Rapley niet genoeg weet om erover te kunnen meepraten. Er kan in die bladen veel meer aandacht gegeven worden aan "normaal" eten. Meestal lijken de artikelen die wel over voeding gaan gesponsord te zijn door een of andere producent. Ook is er weinig info te vinden over hoe je probleemeters dan wél aan het eten zou kunnen krijgen. In de probleemeettijd van mijn oudste zoon heb ik me te pletter gezocht naar informatie en hulp.

Fase!?

Na 4 kinderen en 4 maal een dergelijke periode denk ik eigenlijk dat het niet eten van peuters (of dreumessen) een fase is. Tenminste: als ze de ene keer wel eten en de andere keer niet. Dus zoals Kiki zegt: vandaag wel stoofpeertjes, volgende week niet. Het begon bij ons meestal ergens tussen de anderhalf en 2 jaar en kan dan een half jaar duren. Ik vermoed dat het te maken heeft met het 'nee'kunnen zeggen en kijken welke reactie daarbij hoort. Maar ook: één van de weinige dingen waar ze nee tegen kúnnen zeggen! Al het andere (behalve slapen) wordt voor ze bepaald. Naar de crèche, aankleden, boodschappen doen, op visite etc...allemaal dingen waar ze geen eigen keus in hebben. Dan is het fijn om die eigen keus toch erhens op toe te passen en dat is in dit geval eten. Bij ons zitten we allemaal aan tafel, we kletsen gezellig over wat er gebeurd is en dergelijke. Iedereen krijgt een wat eten op zijn/haar bord. Bord (bijna) leeggegeten is een complimentje waard (en soms zelfs applaus van het hele gezin), niets of weinig gegeten wordt genegeerd.
Bij kinderen die nooit iets eten durf ik deze stelling uiteraard niet te handhaven(dat het een fase is). Een kind dat nooit iets eet, of alleen maar brood, daar moet je iets mee (geen idee wat!)
Groet,
Femke

Wat bij ons werkte

Hoi Marie,
Ik heb het hele draadje niet gelezen, kom hier niet zo vaak meer, maar wat bij ons werkte was weinig eten - weinig toetje, veel eten - veel toetje en verder geen woorden aan vuil maken. Meneer (destijds 1,5 nu bijna 4) is met een tweede keer geen warm eten/geen hartig bezig, maar wist destijds donders goed wat de consequenties waren en maakt nu per maaltijd een keuze. Wat hier ook wel eens helpt is op schoot nemen en voeren en tegelijkertijd een gezellig gesprek over spelen/psz/vriendjes/noem maar op hebben.
Groetjes, Fransien

Voeren

Ja! Helemaal vergeten te melden, maar voeren terwijl je het kind afleidt, werkt hier ook best vaak. Niet altijd, je moet er namelijk geen nadruk op leggen. Meer zo van: hee kijk eens wat toevallig, een vork met een hapje spinazieprut. En nu weer verder met het boekje. Zoiets.
Groetjes
Massi

Hm sander

Ik ben wel benieuwd met welke tijd jij 'tegenwoordig' vergelijkt, toen er meer aandacht aan het eten van kinderen werd besteed.
Mij lijkt het toch eerder dat er juist enorm veel aandacht en geld voor is, wat jammer genoeg inderdaad deels door fabrikanten gebruikt wordt om mensen te misleiden onder het mom van 'je wilt toch het beste voor je kind.' Ik denk dat dat iets anders is dan onwil om het beste te geven. Ik ken zelfs een mooi voorbeeld van in nederland wonende duitsers die wekelijks naar duitsland reden om potjes in te slaan, want kind lustte nederlandse potjes niet. Die hadden er dus aardig wat voor over, al is het iets anders dan ik zou doen .
Terwijl heel vroeger de babies gewoon met bier rustig werden gehouden, en in de jaren 70 toen ik klein was, waren de potjes net zo alomtegenwoordig als nu. Rapley was er toen volgens mij nog helemaal niet - ik heb juist het idee dat er nu meer over dat soort mogelijkheden bekend is, oa dankzij internet.

Stand van zaken

Nou, daar ben ik weer. In de eerste plaats zijn al die reacties wel een hart onder de riem. Dank dus!
Verder weet ik niet wat de Rapley methode is (ga ik meteen uitzoeken). Maar ik wil wel even kwijt dat het enige dat mijn zoontje pertinent nooit gegeten heeft, eten uit een potje is. Dat kregen we vanaf dag 1 vaste voeding meteen een sproei-vorm regelrecht terug. Hij heeft vanaf 5 maanden oud werkelijk alles gegeten wat hij wilde en wij voorschotelden (avocado, tuinbonen, vis, crackers met balsamico azijn, olijven en Parmezaanse kaas vond hij heerlijk!). Je kan het zo gek niet bedenken en hij at het, hij griste het weg en wij stonden stomverbaasd te kijken.
Ondertussen eet hij ook zonder TV, al is het niet van harte. We leiden hem af met boekjes of spelletjes. En lepelen dat tussendoor wat in zijn mond, zonder aan te dringen. Heel af en toe eten we een toetje, maar dat krijgt hij dan ook alleen als hij heeft gegeten van de hoofdmaaltijd en moet hij het zelf oplepelen. Dat is geen probleem.
Verder hoop ik maar dat we op een gegeven moment niet meer voor afleiding moeten zorgen. De aanhouder wint tenslotte.

@ asa

Wat betreft je vraag "Ik ben wel benieuwd met welke tijd jij \'tegenwoordig\' vergelijkt, toen er meer aandacht aan het eten van kinderen werd besteed."...
Als ik onze dichter ophaal op het kinderdagverblijf, als ik kijk op het cons.bureau, overal om ons heen, zie ik dat een schrikbarend klein deel van alle baby's borstvoeding krijgt. Laat staan dat ze langere tijd borstvoeding krijgen. De redenen zijn vaak (verhuld dooroneigenlijke argumenten of niet) dat het zo'n heisa is, dat het kolven zoveel energie kost, dat er geen tijd voor is, dat mama er niets mee heeft, etc. etc.
Daarnaast zie je maar weinig ouders die de tijd kunnen (lees: willen) investeren om de kleine zelf de gehele regie in handen te geven van het nuttigen van de eigen maaltijden. Ja, het avondeten kost 1,5 uur exclusief kooktijd. (wel heel fijn trouwens als je uit gaat eten, nooit een kind die het na 20 minuten gezien heeft, maar dat terzijde)
Ik kan nog veel meer dingen opnoemen. Op dat soort dingen doelde ik dus. En ja, ik zet het misschien wat sterk neer, maar ik vind echt dat kinderen voorrang hebben boven al het andere wat we doen en willen. Wat helemaal niet wil zeggen dat er niets meer kan. Maar de keuze voor een kind heeft consequenties, het leven na de geboorte is nu eenmaal niet meer hetzelfde. Hou er vantevoren rekening mee, aanvaard het, en draag de gevolgen. Hoewel dat laatste in een tijd waarin iedereen vindt dat hij/zij steeds maar meer rechten heeft en steeds minder plichten denkt te hebben, moeilijker en moeilijker wordt. (dat laatste klinkt zeker ook weer zuur.... haha)