Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Moeilijk gedrag

Ik heb een dreumes van 19 maanden en hij is op het moment echt met buien onhandelbaar. Hij schreeuwt veel, zegt de hele dag NEE,NEE en heeft af en toe een flinke driftbui. Ik word er heeel moe van en weet me soms geen raad. Zeker als het mooi weer is en de deur staat open schaam ik me dood voor de buren. Ik maak me veel zorgen of dat ventje van ons wel normaal is, of dat het toch wel extreem is. Hij eet nauwelijks, slaapt wel goed gelukkig. Tussen de buien door is ie lief en tot voor kort vond ik het wel goed te doen. Maar nu loop ik soms te janken van ellende. Ik weet ook niet zo goed waar en of ik hulp moet zoeken. Ik ga in oktober wel een peutercursus volgen bij het consultatiebureau.
Wie herkent dit, ook zijn eigen reactie op de situatie. Ik vind opvoeden zo echt niet leuk en ben soms radeloos.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Jahoor

Hoi,
jahoor ik herken het van alle drie de kinderen. echt een hopeloze tijd is dat.
en het lijkt wel of niets helpt. ja, een ding:
laat je niet op de kast jagen. makkelijk gezegd, het lukte mij ook niet altijd,maar het helpt wel.
bedenk dat hij het niet expres doet, hij is aan het zoeken naar grenzen, ontdekt dat hij een eigen wil heeft en dat er dan een reaktie op komt.

probeer tussendoor te ontspannen, laat je man het overnemen als hij thuis komt zodat jij wat rust heeft.
en verder...zit de tijd uit, ik weet dat het naar is.
sterkte!

Massi Nissa

Massi Nissa

18-06-2010 om 10:40

Tip

Heel herkenbaar, hoor! Ze kunnen nog niet (goed) praten, ontdekken hun eigen wil En merken dat ze invloed op jou kunnen uitoefenen door hun gedrag. Dat is zo boeiend dat ze het steeds weer doen, ook als de gevolgen eigenlijk negatief zijn.
Ik had in die tijd maar een redmiddel en dat was uitputting. Ik ging heel veel naar buiten met dochter en liet de boel thuis maar gewoon de boel. Speeltuin, kinderboerderij, fietstocht, met de bus naar oma, ik verzon van alles om maar een lief en gezellig kind te hebben. Hier werkte dat als een tierelier, want zodra er iets te beleven viel, was dochter niet meer recalcitrant.
Groetjes en sterkte, het schijnt zo rond de vijf jaar beter te worden (haha)
Massi

Guinevere

Guinevere

18-06-2010 om 10:58

Hou vol!

Ja, ik denk dat de meesten dit wel herkennen. En ik had ook nog wel eens de gedachte: "Wie heeft me hier ingeluisd?".
Diep ademhalen helpt, en houd in je achterhoofd dat dit echt, echt overgaat. En dat hoeft helemaal niet lang te duren, onze peuter is nu net 3 en hij wordt echt al voor rede vatbaar. Ook een kwestie van af en toe lekker laten schreeuwen, op de grond laten bleren etc. Dan is het het snelste over, en daarna kun je er even over praten.
Vergeet ook niet dat je buren heus wel weten hoe peutertjes zich kunnen misdragen, dus schaam je niet!

Luchtje

Oef, herkenbaar....Vanaf mijn dochters 2e verjaardag (letterlijk op de dag af), besloot ze driftbuien te hebben. Ze is nu 3,5 en ze zijn er nog ruimschoots. Soms 6 op een dag, soms 2 per week. Ik werd er ook behoorlijk moe, verdrietig, ongeduldig en gefrustreerd van. Op een gegeven moment was mijn flexibiliteit om de dingen "met humor" op te lossen, wel aardig weg en moest ik echt steeds van de situatie weglopen om te voorkomen dat ik een mep zou uitdelen(ben echt wel een paar keer van mezelf geschrokken). Van een pedagoog heb ik het boek "huilen, boos zijn, ruzie" gekregen en daar staan veel handige dingen in. Het advies "negeren en later troosten" klopt wel, maar werd voor mij een dooddoener, omdat ik het nit meer kon negeren en ik meer wilde weten wat er dan in zo'n koppie omgaat. Misschien is dit boek een tip voor jou?
Sterkte!!
Chris

dc

dc

18-06-2010 om 18:21

Tuurlijk

Ik moet de moeder nog vinden die niet een keer van wanhoop in huilen is uitgebarsten van een onmogelijke dreumes! Ik ben een keer buiten in het park in huilen uitgebarsten toen een vriendin vroeg hoe het ging. Een andere vriendin is toen maar even een rondje gaan wandelen met de dreumes in kwestie, en na een half uurtje rust en m'n hart uitstorten voelde ik me toen weer veel beter.

Mijn tip, kies heel bewust je strijdpunten, en wees bij die heel erg consequent, en maak je om de rest niet druk. Een kind zal zichzelf niet uithongeren, dus dwingen om te eten, daar heb je alleen jezelf mee. Mijn strijdpunten waren, niet zelf de weg oversteken, niet slaan, niet bijten en niet met spullen gooien. En kijk of je soms even wat zonder je kind kan doen. Misschien heb je een vriendin, partner of familielid dat af en toe op kan passen?

luchtje

luchtje

18-06-2010 om 20:39 Topicstarter

Dank en moeilijke gevoelens

Dank voor de reacties.
Hij heeft net weer een driftbui van een half uur gehad. Ik had het niet meer. Duren die buien bij jullie kindjes ook zo lang??? Ik schrik dan van mijn eigen gevoelens. Ik kan hem wel aanvliegen na 20 minuten krijsen. vreselijk dat ik die gevoelens heb. Herkennen jullie dat ook. Maak me er een beetje zorgen om
Vandaag verder redelijk. Wel veel NEE, NEE, maar ook fijne momentjes.
Pfff....wat vind ik dit zwaar....

En wat doe je dan?

Hoi,
en wat doe je dan tijdens zo'n huilbui? zet je hem apart, loop je weg of blijf je erbij/
hij is misschien nog een beetje klein om op zijn kamertje te zitten....

soms schijnt het te helpen om ze vast te pakken en te knuffelen,dan komen ze bij..heb je dat al eens geprobeerd?

luchtje

luchtje

18-06-2010 om 21:23 Topicstarter

Annemir

Annemir, ik negeer hem gewoon. Zet hem niet appart op kamertje. Optillen, bij me pakken wil ie allemaal niet. Hij krijst alleen maar en gooit soms wat spullen.Ik vind het echt heeeeeeeeeeel moeilijk. Afleiden helpt ook niet. Hij is niet af te leiden.

Fixeren op schoot...

Heel herkenbaar hoor, vooral ook de radeloosheid en de inwendige woede die door de machteloosheid kan worden opgeroepen... en dan weer boos op jezelf vanwege deze negatieve gevoelens naar je kind! Een naar gevoel en niet bepaald wat je in gedachten had bij je gezellige kleine dreumes.
Maar goed, zoals al eerder geschreven, het is part of the deal en de kleintjes hebben het echt nodig voor de ontwikkeling van hun autonomie versus ontdekken waar de grenzen liggen.
Wat ik bij mijn meisje doe is haar op schoot nemen en fixeren door haar goed vast te houden zodat ze zichzelf en mij geen pijn kan doen. (op de grond gaat ze echt tekeer en vrees ik voor haar hoofdje, de pijn die ze zichzelf aandoet maakt haar alleen maar bozer). Ik zet haar met haar gezicht van me af, want oogcontact maakt het erger. Niet knuffelen, aaien of praten, dat maakt het allemaal erger. Af en toe sus ik een beetje of zeg ik het komt allemaal wel goed, maar soms werkt het en soms wordt het daardoor weer erger. Na een poos merk ik dat de boosheid wat in verdriet over gaat en dan kan ik haar af gaan leiden door met haar naar iets "interessants" buiten te kijken ofzo. Maar soms zit ik wel 15 min met haar voor ze tot bedaren komt.

Tja, t is ook gewoon een beetje een zoektocht vrees ik, hoe je er het beste mee om kan gaan. Ik ben ook wel een paar keer flink uit mijn slof geschoten (verbaal dan) maar heb niet het idee dat dat echt helpt en je voelt je dan idd daarna ook nog heel schuldig.

Veel succes in ieder geval en ik hoop dat het je lukt het als een onderdeel van zijn groeiproces te zien. (Zegt zij die zelf vorige week nog met tranen naar haar woedende dochter zat te kijken )
lunamaya (dochter 2 jaar en 3 maand)

luchtje

luchtje

18-06-2010 om 22:30 Topicstarter

Lunamaya

Lunamaya, fijn te lezen dat ik blijkbaar niet de enige ben met die negatieve gedachtes en gevoeles naar mijn kind toe. Vreselijk schuldig voel ik me ook daarna idd!! En ik wil gewoon ook zoooooo graag genieten van die kleine man, maar er zijn op het moment, weinig geniet momentjes. Vreselijk vind ik dat. Jank er vaak om. Wat is opvoeden moeilijk van zo'n eigenwijze dreumes.
Om me heen zie en hoor ik het ook niet veel dat kindjes zooo driftig kunnen doen. Daarom ben ik blij met de reacties hier. Dat mijn kindje niet de enige is!!! Dat doet me al heel veel goed.
Fixeren heb ik nog niet geprobeerd. ik vreesd dat het niet gaat werken, maar ik kan het wellicht proberen.
Dank iig!!!

dc

dc

18-06-2010 om 22:47

Crisis

Wat ik deed met mijn driftkikkertje, was zeggen, je komt maar wanneer je klaar bent, en laten gaan. Ik geef hem kussens om op te rammen. Vastpakken kon ik ook niet, want dan werd hij helemaal hysterisch.

Het is ook onmacht, dus je kunt proberen, voor hij in zo'n crisis komt, om dingen te benoemen. Ik begrijp dat je het niet leuk vindt, je mag best boos zijn, etc.

Ik was vroeger ook heel driftig, dus ik snap hem ook wel. Daarom word ik er niet boos om. Meestal dan

En ter troost, op een gegeven moment dacht ik echt dat ik niets meer met hem aan kon, en was ik ten einde raad. En juist toen kwam de omslag. Hij is nu 2,5 jr, en een heel lief meegaand kind dat amper nog driftbuien heeft.

luchtje

luchtje

18-06-2010 om 22:52 Topicstarter

Dc, dat doet me goed te horen dat je nu zo'n lief en meegaand kind hebt. Mijn kleine man was ook altijd best wel makkelijk. wel een eigen wil, maar ook wel goed luisteren. Maar het is nu echt helemaal mis. Zie nu alweer op tegen morgen en vind die gevoelens zoooo erg. Ik wil zoo graag genieten van dat ventje. Maar hij is gewoon echt niet leuk op het moment.
Ik merk ook dat ik erg last heb van schaamte naar de buren. Die zullen hem wel door de muur heen horen en denken...So he..die hebben een lastig kind....
Ik maak me daar nogal druk om. Mijn man zegt dat ik me daar niet druk om moet maken, maar ik vind dat nogal moeilijk. Ik zie bij tijd en wijlen ook erg op tegen de rest van de opvoeding van dit ventje. Als dat maar goed gaat denk ik wel eens....

dc

dc

19-06-2010 om 00:49

Pff buren

Je hebt of buren die door dezelfde periode heen zijn gegaan, en het heel goed begrijpen, of je hebt buren die dat niet hebben, allerlei oordelen hebben, waar je niets mee kunt. En wat heb je daar aan? Niets. Niet druk over maken dus.

En opvoeden, tja, je doet gewoon je best. Je geeft liefde, en je geeft grenzen aan, en als het echt niet gaat vraag je om advies en hulp.

Ik heb in januari, toen ik in Nederland was, mijn oudste zus gevraagd wat ik toch verkeerd deed met mijn jongste, en zij vertelde me schromend dat ik niet consequent was. En ze had gelijk. Door alle strijd, had ik het een beetje opgegeven. Toen heb ik dus een tijdje heel consequent gedaan over mijn speerpunten, en niets met de rest, en dat gaf dus de doorslag. Praat erover met mensen die je met je kleine man zien, zonder je te schamen. Iedereen maakt fouten, en als je er middenin zit, dan zie je de jouwe niet meer...

En zie het ook als een uiting van vertrouwen van je ventje. Hij rekent 100 procent op jouw liefde, dus hij kan bij jou alle grenzen testen. Je hebt kans dat hij bij een ander poeslief is. Zie dat als een compliment!

En iemand hiervoor heeft het ook gezegd, ik heb 2 jongens, en als ze hun energie niet kwijt kunnen veranderen ze in kleine duivels. Laat 'm rennen, fietsen, in plassen springen, klauteren! Zorg dat je lol met hem hebt, ook al is het maar 1 keer per dag, en dan kom je ooit eens door deze hele moeilijke periode heen.

Heb je af en toe een moment om een beetje afstand te nemen?

uma

uma

19-06-2010 om 20:25

Hulp gezocht

ik kwam een tijdje geleden in de fase dat ik het niet meer wist, ik was op, had het gevoel dat als het zo blijft evolueren het nooit goed zou komen...
had een mail gestuurd naar de kinderarts met de vraag of hij me een deskundige kon aanraden voor mijn dochter (2,5j) en hij antwoordde dat hij eerst even zelf met me wilde praten en me dan daarna kon doorverwijzen als hij me niet kon helpen.
de deskundige is er niet aan te pas moeten komen
samengevat: mijn dochter had de ene drifbui na de andere, alles was "een gedoe", bedtijd, etenstijd, speeltijd, ga zo maar door.
Om toch 1 voorbeeldje te geven, ik zit op de grond te spelen met mijn dochter, zeg na een tijdje, mama gaat naar het toilet en PATS hysterie, gekrijs, NEE NEE...een dramatische scene waar ik kapot aan ging.
Het gesprek met de kinderarts maakte me duidelijk dat de verhoudingen in ons gezin niet meer juist zaten.
Mijn dochter dirigeerde alles en hoe zeker ik er van was toch consequent te handelen, ik kon uiteindelijk niet anders dan toegeven dat ik dus toch niet consequent genoeg ben.
Om het nu kort (mijn situatie dan) te zeggen:
we verspilden te veel energie om alles uit te leggen,
"mama gaat nu koken, jij mag helpen, maar je moet niet zeuren ...het duurt nog eventjes, de pasta moet nog 10 minuutjes koken en bla bla"
dat is nu " je mag niet in de buurt van het fornuis komen als ik kook!"
PUNT
de eerste dag was ongelooflijk, toen ik dat zei, met bijhorend boos gezicht en strenge blik (belangrijk), schrok mijn dochter zich een hoedje. (ik ook)
nu, weken later zegt ze als ik ga koken "mag niet hè" en ik geef haar een puzzel of ze doet iets alleen!!!
heel veel van haar hysterische buien ontstonden omdat zij niet de baas kon spelen, we hebben de rollen hier weer wat juister verdeeld en het resultaat is opvallend.
De kinderarts gaf me ook de tip dat je soms echt arrogant mag zijn, mama en papa zijn de baas hoor, jij bent maar een kleine uk, wat weet jij daar nu van...
Hij zei ook "denk aan je schooltijd", er was zeker en vast 1 leerkracht waarvoor iedereen respect had en waar de klas nooit de boel op stelten durfde zetten, hoe kwam dat?" Het gaat over houding, een bepaald gezag.
Ik geef toe dat ik wekelijks nog zeker 1 of 2 keer diep moet inademen omdat ze toch weer een bui heeft maar het verschil is gigantisch. En het is niet omdat papa en mama weer de baas zijn en onze dochter, het kindje, dat we geen "fun" hebben. We rollebollen dat het een lieve lust is, maar als ik nu beslis dat het tijd is om me even alleen te laten, dan leert ze dat.
Geweldig toch?
Ik hoop dat jullie er iets aan hebben ...

luchtje

luchtje

20-06-2010 om 15:28 Topicstarter

Uma

Uma, Bedankt voor je openhartige verhaal. Het raakt me dat je schrijft dat je eraan kapot ging, want zo voelt het bij mij bij tijd en wijlen ook. En hoe moeilijk is dat gevoel. Fijn dat de arst je zo op weg heeft geholpen. WIj hebben ook besproken om consequent te blijven en niet alles te accepteren, want voor je het weet zijn die kleintjes de baas. Daar zijn we ons erg van bewust. Zeker als ik dan weer zo'n verhaal van jou lees, denk ik: ja, voor je het weet hebben ze de macht over je.
Moeilijk blijft het. DE kleine van mij zegt ook de hele dag NEE, NEE en daar word ik ook helemaal dol van.
Dank voor je verhaal en hoop dat het nog steeds goed met jullie gaat.

uma

uma

20-06-2010 om 19:10

Luchtje

het is vreselijk hè, dat geNEE heel de tijd.
mijn dochter heet dan ook nog Renée en ze kan de "re" niet uitspreken lol
het was vandaag een lastige dag, ik ga er niet meer aan kapot en dat komt vooral door mijn houding die veranderd is maar het blijven zware dagen.
heb ook nog een 4 maandertje erbij en die had het ook moeilijk, ze liggen allebei in bed en ik ben heel opgelucht. wat me opvalt is dat als papa ook thuis is het meestal nog lastiger is. misschien ligt het aan mij, kan ook want ik stoor me vaak aan hoe hij haar aanpakt en dat creëert dan weer een dubbele ergernis.
enfin, veel sterkte Luchtje!

luchtje

luchtje

20-06-2010 om 20:40 Topicstarter

Uma!

He Uma, jij dus ook een moeilijke dag. Ik vind het erg vervelend voor je, maar ik ben blij te lezen dat er meer mensen zijn die zo worstelen. Je zegt het goede, je houding is verandert. DAT moet ik ook doen. Ik moet het meer langs me heen laten glijden, niet zo op dat GENEE letten. Mijn man vindt het bv ook veeeel minder slecht gaan dan ik. Hij vindt onze zoon met buien wel een beetje moeilijk, maar ziet ook veel goede momenten. Bij mij wordt het overschaduwt door het negatieve. Ik blijf daar volgens mijn man erg in hangen.
Jij ook nog een 4 maanden oude baby erbij!!! NEem mijn petje voor je af hoor!!!! Was hij/zij niet lekker vandaag???? Jengelig???? Pittig hoor!!!!!

Ik weet soms niet hoe ik hier doorheen moet komen. Ik zit soms zooo vast. Misschien heb ik ook wel hulp nodig. Ik weet het niet goed. Ik vraag me ook steeds af of het echt wel normaal is dit gedrag. Valt dit nog onder de normale peuterpubertijd??? Ik weet het gewoon niet goed. Ik ben zooooo bang dat ik er kapot aan ga. Hoe doe jij dat dan?? Wat is precies in je houding verandert?? KAn je dat uitleggen???
Dank.

Luchtje

Ik zal even mijn ervaringen vertellen over de worstelingen met mijn kids tijdens de bekende nee fase. Met mijn eerste dochter had ik het ook erg zwaar. Hele dagen strijd om alles en ook zat ze me erg op de huis, ik werd regelmatig door haar geslagen. Af en toe zat het me te hoog en kon ik gelukkig haar even naar mijn moeder brengen. Dit was dan wel een opgave want in de auto stoel kreeg ik haar niet.....

Mijn 2e was gelukkig rustig, ze kreeg dat eigenwijze pas op haar 4e.

Nu zit ik er met mijn 3e weer midden in, en ik ervaar het nog steeds vermoeiend maar niet uitputtend! Ik denk dat het belangrijkste verschil is dat ik nu weet dat het erbij hoort. Bij mijn eerste dacht ik dat ik faalde en overschatte ik haar te vaak. Legde op alle slakken zout en maakte overal een strijd van. Ik ben nu behoorlijk conseqent maar kan haar ook wel een keertje laten "winnen"....

Ik hoop dat je de mogelijkheid heb om af en toe even op adem te komen. Gun jezelf ook rust.
Ik denk dat een duidelijk dagprogramma zeker kan helpen.

Succes en het gaat over!

Massi Nissa

Massi Nissa

20-06-2010 om 21:42

Ja bianca

Dat overschatten ken ik ook helemaal. Je gaat dan denken dat een kind van nog geen twee dingen bewust doet die in feite zomaar een opwelling zijn. Mijn kind mepte er ook wel eens op los. Ik werd dan in een reflex wel boos, maar liep ook meteen weg (voor mijn eigen emotionele veiligheid, want je zult maar in een vlaag van verstandsverbijstering het kind terugmeppen). Dat weglopen vond dochter vreselijk. Uiteindelijk viel het kwartje, als ik een driftbui krijg, gaat mama de kamer uit. Of het ging vanzelf over - je weet nooit of het je briljante pedagogische aanpak was, of gewoon de fase die is afgelopen.
Luchtje, probeer eens de volgende twee dingen. Elke keer als je kind iets goed doet - al is het maar piepklein, zeg je dat tegen hem en tegen jezelf. En ten tweede, als hij een driftbui krijgt, loop dan even weg en bedenk op de wc of waar je je dan ook hebt teruggetrokken hoe je hem kunt afleiden, verrassen of anderszins uit zijn bui krijgen. Twintig minuten krijsen is lang, ik begrijp helemaal dat je zenuwen op knappen staan, maar hij doet het niet om jou gek te maken. Hij doet het omdat hij kortsluiting krijgt daarboven, of omdat hij aan het experimenteren is, of omdat hij (zoals mijn dochter) gillen en krijsen ergens ook wel prettig vond, of omdat het hem boeit dat jij er zo sterk op reageert. Onderschat dat laatste ook niet, het kan best zijn dat hij een slim kind is dat weet hoe hij jouw aandacht kan krijgen en vasthouden.
Dochter deed hier het liefst buitenshuis vervelend, omdat ze haarfijn aanvoelde dat ik dan schroom voelde om hard in te grijpen. Dat bewustzijn had ze dan weer wel, haha. En echt echt echt, het wordt beter! Houd die gedachte vast!
Groetjes en sterkte
Massi

Moeilijk

Hoi Luchtje,

ik ken de situatie ook goed. Ik werd gek van de driftbuien van mijn dochter (toen 2 nu bijna 6). Bij mij is een keer iemand van het consultatiebureau thuis geweest, om te kijken hoe het ging. Zij gaf een aantal tips waar ik veel aan heb gehad.

Dat was inderdaad consequent zijn, die staat hier al meer. En ook: een keuze bieden. Dus bijvoorbeeld, wil je a of b. Dan houd je het voor een kind overzichtelijk, en heeft het kind ook invloed. Ik doe dat bijvoorbeeld bij fruit eten, wil je appel of banaan? En dan niet zwichten als kind toch iets anders wil, ook al maakt het jou niet uit. Verder iets maximaal 2x zeggen en dan niet in discussie gaan. Het is een appel of een banaan en klaar.

Als kind gaat huilen zeg ik altijd (dat was geen tip van het CB, maar werkt wel), je mag huilen zo hard als je wilt, maar het blijft a of b. Vervolgens gewoon doorgaan met waar je mee bezig was.

Verder heb ik kinderen ook wel eens bij het blijven huilen op de gang gezet. Binnen is het rustig, op de gang mag je huilen, zei ik dan. Maar ik weet niet of dat nou echt helpt of niet.

Sterkte, het is soms gewoon niet makkelijk. Maar het wordt echt beter!

Gr. Wiggie

luchtje

luchtje

20-06-2010 om 23:12 Topicstarter

Dank

Dank jullie wel voor de reactie. Zit hier gewoon te huilen achter de pc. Ik vind het allemaal zoooooo moeilijk. Het doet me goed te lezen dat jullie de strijd ook kennen en....dat het beter wordt. Daar kijk ik nu al naar uit!!!!Het doet me echt goed te lezen dat ik niet de enige ben met zo'n kindje. DAt het erbij hoort. Ik geloof daar vaak niet in. Dan denk ik dat mijn kind de enige is die de hele dag door NEE zegt. Nu trouwens al 2 dagen geen driftbui, maar wel veel NEE en protest. Ik heb wel indruk dat ie bij mijn moeder beter luistert. Dat zegt wel iets. DIe is erg consequent en haar doet het geprotesteer niks. Ik geloof ook dat hij dat voelt. Hij gaat 2 dagen in de week naar oma. Heerlijk vind ik dat. Maar tegelijk voel ik me ook schuldig daarover.
Hebben jullie ook wel eens gedachtes dat je misschien beter niet aan ee kindje had kunnen beginnen?? Ik denk dat vaak, verlang vaak terug naar toen we nog geen kindje hadden. Voel me daar erg schuldig over. Wat ben ik voor een moeder. Soms ben ik hem gewoon zoooo zat. Kennen jullie dat?? Zou ik daar hulp voor moeten zoeken????

dc

dc

21-06-2010 om 00:07

Lekker juist

Je moet je echt niet schuldig gaan voelen om een paar dagen lekker alleen hoor. Dat is toch juist voor iedereen fijn? Kan je kindje een fijne band opbouwen met je moeder en kun jij even emotioneel uitblazen.

Enne, ik heb vooral 's nachts vaak zin gehad om het kind gewoon weer terug te stoppen. Veel nachtgebraak hier gehad, en heb op m'n tenen gelopen! Maar het gaat er niet om dat je af en toe denkt, jeetje waar ben ik aan begonnen, en kon ik maar terug, maar hoe je met je kindje omgaat. Ik weet nog dat ik huilend van wanhoop voor de derde keer weer doodsop naar een kindje ben gegaan, en dat ik mezelf dan toch weer verraste. Dat ik het kind in kwestie toch weer kon knuffelen, troosten, en weer rustig in kon stoppen.

Ik zat nog even te denken over wat makkelijke leuke dingen om te doen met een 2-jarige. De mijne kan geen genoeg krijgen van verhaaltjes, verder vindt hij puzzeltjes leuk. Ook clips opzetten met youtube vindt hij geweldig. En ik zou zonder schromen ook af en toe lekker de tv aanzetten met tekenfilms om even rustig een kop koffie te kunnen drinken, als ik jou was.

Verder, wat vindt jij leuk om te doen? En kun je iets wat je heel leuk vindt, hem bij betrekken? Dat geeft de kleintjes een onwijs gevoel van "groot zijn". De mijne vindt het bijvoorbeeld geweldig om te helpen met koken. Dan mag hij de boontjes in tweeen knakken en in de pan doen, een beetje zout in de pan doen, dat soort dingen.

En wat ik lees in je berichten is dat je een beetje aan het einde van je latijn bent. En dan is het heel moeilijk relativeren. Dus als je al hulp zou moeten zoeken, dan zou ik eerder vragen of iemand je kindje een paar weken nog een dag over kan nemen

Hier ook....

Hoi, hier ook een kleine die middenin haar peuterpuberteit zit en waar we he-le-maal gek van worden. Ze is nu 2j en 3 maanden. Naast puberteit eet ze niks (serieus waar; nooit 1 minibord eten gegeten) en zit ze precies op de rand van gezond gewicht/ondergewicht. Daarnaast slaapt ze sinds geboorte niet door, we moeten er nu nog zo'n 2x per nacht uit (was 5x per nacht).
Dit is de naakte waarheid, maar niet te zien als je mij tegenkomt op straat. Dan kan ze ineens heel schattig overkomen. Dus weet dat je niet de enige bent, veel ouders zitten hiermee maar is het niet altijd aan de buitenkant te zien.

Vorige week zat ik er ook even helemaal doorheen. Mijn vriend en ik kregen voor het eerst echt ruzie met elkaar hierdoor. We hebben gelijk twee zaterdagen achter elkaar ingepland om samen weg te gaan zonder kinderen (opa en oma's ingeschakeld om op te passen). De eerste zaterdag is achter de rug, was heerlijk. Vlak voordat oma kwam had ze weer een driftbui. Ik was zo happy, ik riep alleen maar inwendig 'ga je gang schat, mama gaat zo lekker de deur uit!'. Komende zaterdag gaan we ook weg en overnachten we in een hotelletje. Erg veel zin in.
Na deze twee dagen zullen we weer wat beter in ons vel zitten, ik merk het nu al.

Jammer hé als de lol weg is? 'Zo is het niet bedoeld, zo moet het niet zijn' denk je dan. Pfff, gelukkig gaat het uiteindelijk een keer over. Sommigen zeggen dat het tot 4 jaar kan duren, anderen zeggen tot ca. 2,5 jaar. Ik hoop het laatste want dan ben ik er over 3 maanden vanaf

luchtje

luchtje

23-06-2010 om 09:02 Topicstarter

Zonnetje

He zonnetje, ook bedankt voor je verhaal. Doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben. Wat heerlijk dat jullie er zaterdag tussenuit gaan!! Ik geloof ook dat een mens daar van opknapt. Ik ga binnenkort ook maar weer zoiets plannen met manlief!! LIjkt me wel wat. Even weg uit de zorg van alledag.
DAnk

Luchtje

Ik heb vorige week ook gereageerd en je een tip voor een boek gegeven. Er is geen reactie op gekomen, misschien heb je mijn berichtje niet gezien.
Ook ik heb een pittig typje thuis, dochter van 3,5, met al anderhalf jaar héél heftige (drift)buien. Regelmatig moet ik bij de situatie weglopen, omdat ik bang ben voor mijn eigen emoties. Ook ik vraag me dan af waarom ik in godsnaam een kind wilde. Dat soort gevoelens uiten is vrij gevaarlijk, heb ik gemerkt, want mn eigen vriend wordt dan boos en ook vriendinnen kijken me aan of ik gek ben. Je maakt mij niet wijs dat het overal pais en vree is.
Ze begrijpen niet dat je zielsveel van je kind kunt houden, maar dat je soms het liefst wegloopt. Dan zeg ik, leen haar maar voor een weekje en dan heeft ze hopelijk van die buien, dan weet je exact wat ik voel en bedoel, maar nee, vreemde ogen dwingen idd
Veel sterkte hoor!!

luchtje

luchtje

23-06-2010 om 17:17 Topicstarter

Chris

He chris,
dank voor je reacties. Had idd gelezen van je boekentip. Dank. Ik ben niet zo'n lezer, maar wie weet helpt het me. DAt is dan zeker de moeite waard!!!

Jij herkent dus die gevoelens van dat je echt even moet/wilt weglopen bij je kind!!! Fijn dat iemand dat herkent. Ik voel me er altijd heeeeel schuldig over. Maar kennelijk ben ik niet de enige.
Bij jou dus inmiddels een wat ouder kind met driftbuien. Klinkt ook wel heftig hoor!!! Ik hoopte stiekem, zoals hier ook al eerder is gezegd dat het met 2.5 wel achter de rug zou zijn.
Heb jij wat aan consequent zijn?? Werkt dat?? Zoals het evrhaal van iemand hier boven die toch niet consequent genoeg bleek te zijn en daarmee veel 'gedoe' had.
Ben benieuwd....

Uitdaging?

wat ik me van de week nog afvroeg, heeft je kindje wel uitdaging genoeg? Gaat hij ook naar de creche/peuterspeelzaal? Mijn kinderen gaan 2 dagen naar de creche, maar ook 2 ochtenden naar PSZ. Als ik ze dan om 12 uur ophaal zijn ze heel vrolijk en blij. En vinden het heerlijk om 's middags wat met mama te doen.

Ik ken ook iemand die deed haar dochtertje van 3 elke ochtend naar PSZ. Zij werd ook "gek" van haar, en ze zei, dan krijgt dochter tenminste positieve aandacht. Moeder kon wat opladen en had 's middags wel energie. Zo kun je er natuurlijk ook naar kijken.

Het is maar een ideetje, misschien heb je er iets aan.

Groetjes,
Wiggie

luchtje

luchtje

23-06-2010 om 22:27 Topicstarter

Wiggie

Wiggie, Mijn zoontje is pas 1.5 jaar, dus peuterspeelzaal zit er niet in. Wel gaat hij 2 dagen in de week naar oma. Ik doe veel met hem, ga vaak naar speeltuintje, boodschappen elke dag, veel in ed tuin met mooi weer, op het plein. Dus volgens mij krijgt ie genoeg uitdaging. Ook probeer ik hem heel positief te belonen. Alles wat ie goed doet benoem ik. Hopelijk pikt ie dat eens op.
Ik vind het juist zo'n moeilijke leeftijd omdat ie nog niet naar peuterspeelzaal kan enzo.

Nog wat overdenkingen

Hoi, had je 1e posting niet meer gelezen, dacht dat je kindje 2,5 was. Je kunt hem in elk geval vast opgeven voor PSZ .

Maar wat ik nog zat te denken (heb zelf 3 driftkikkertjes) is het volgende:

- mijn oudste dochter werd vooral driftig als ze moe was. Die had echt heel erg haar rust en regelmaat nodig. Ze ging op do en vr hele dag naar de creche en op zaterdagochtend had ze standaard een driftbui. Ik nam haar dan op schoot (daar had ik echt kracht voor nodig) en liet haar huilen. Dat duurde soms wel een half uur. Het was voor haar de enige manier om zich te uiten. Daarna was ze vrolijk en gezellig.

- denk niet dat het aan jou ligt of dat je zoontje vindt dat jij iets niet goed doet. Het hoort erbij, het is vervelend, maar soms is het maar gewoon zo. Mijn moeder zei eens: vroeger kregen wij gewoon kinderen, tegenwoordig draait alles om de kinderen. Dat is denk ik ook zo. En de kinderen worden er niet leuker van.

- over jezelf: je vraagt een aantal keer of je hulp moet vragen. Ik denk dat het misschien helemaal geen gek idee is om bv. een keer met je huisarts te praten. Dat kan erg opluchten, en misschien heeft hij/zij wel tips voor iemand met wie je kunt praten. Of zoals ik al eerder schreef contact opnemen met het CB.

Nou, weer sterkte en succes gewenst!
Gr. Wiggie

Luchtje

Mijn dochter is altijd al een onrustig kind geweest. Pas vanaf haar derde verjaardag begon ze een beetje door te slapen. Bij haar is regelmaat erg nodig. Onverwacht iets ondernemen is ook een issue. Ik probeer heel consequent te zijn: 3 x waarschuwen is straf, nee = nee. Maar soms ontbreekt het geduld en de energie, bijv. met aankleden als ze blijft etteren, dan loop ik gewoon -meestal toch wel boos....- naar beneden om even af te koelen. Dan heeft straffen geen zin, want ze staat me dan gewoon uit te lachen (zo voelt dat iig) en mijn bloeddruk is dan op ongekende hoogte.
Achteraf voel ik me dan zooooo schuldig, dan moet ik daar weer van huilen. Schiet niet op he.
Nu is het wel zo dat mijn man en ik niet lekker in de relatie zitten en dat zal ook wel doorwerken in haar (we hebben geen ruzies, maar meer stilzwijgen). Daar voel ik me dan ook weer schuldig over, maar ik kan daar nu nog niets aan veranderen.
Gelukkig is het de laatste weken wat rustiger in de tent en lukt het me ook nog wel eens een bui te voorkomen, door bij de eerste signalen naar haar toe te gaan en te zeggen: "hohoho, nu niet meteen boos worden, gewoon vertellen wat er is, dan help ik je." Gek genoeg helpt dat soms. Erg fijn!! En zeggen dat ze best wel boos mag zijn maar dan in de gang ofzo en dan ook niet trappen tegen deuren etc.

Ik ben met een pedadoog gaan praten, helaas had ik geen klik met haar, maar zij gaf me dat boek en daar staan echt veel verhelderende dingen in.
Echt een aanrader, ook al ben je geen lezer.
Sterkte!!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.