Moeilijk Zoon van 3 met gedragsprobleem
het zal wel een heel herkenbaar verhaal zijn (hoop ik) en misschien al heel vaak verteld, maar ik wil het toch graag ook even kwijt.
Onze zoon van 3 (aug.) houdt het gezin in zijn greep. Hij heeft vlagen van boosheid (slaan, schoppen, met vanalles gooien, krijsen) waarvan ik geen reden zie. Continu mijn grens opzoeken.
Vandaag bijvoorbeeld; ze waren vroeg wakker (hij heeft een zus van 7 -Vera van juli '01-. Vera ging naar school en hij bleef thuis bij papa. Dan is het altijd huilen als mama weggaat. Ik heb thuis met hem spelletjes gespeeld en er was niets aan de hand. We zouden naar de winkel gaan voor boodschappen en dat vond hij prima. Tot we gingen. Mijn zus was er en heeft het allemaal kunnen zien. Hij ging helemaal uit zijn dak; krijsen, de deur open en dichtgooien en dan er tegen schoppen. Proberen de stoelen om te gooien, wegkruipen als ik hem probeerde op te pakken. Ik heb hem in de houtgreep genomen om hem te proberen te kalmeren met een lied en toen begon hij me te stompen in mijn gezicht. Ik heb hem op de bank gezet en heb in de gang een potje staan janken bij mijn zus. Zij heeft geprobeerd hem te pakken, maar dat werkte ook niet. Toen hebben we net gedaan of we weggingen, naar buiten gegaan. Toen was het huilen. Maar het hielp niet veel en ook niet lang en het is ook niet de methode.
Het belonen van de goede dingen doe ik ook maar het negatieve lijkt het positieve te overstijgen. Vera zou het liefst zien dat Noa er niet was, dat is toch erg als een dochter zoiets zegt ? Er wordt steeds op hem gelet, ik denk steeds na wat ik moet doen, hoe en wat ik moet zeggen om een driftbui te voorkomen.
'ontvangen' is het sleutelwoord van de video home training. Maar hij laat zich niet altijd ontvangen, dus dat maakt het ook moeilijk. Ik wil weer tijd kunnen besteden aan onze dochter, zij komt er nu bekaaid vanaf.
Maar hij kan ook zo lief zijn en knuffelen. Dat is maar goed ook.
Af en toe zie ik het gewoon niet zo zitten. Heb er in 2 jaar 30 kilo aangegeten, ben een enorme stress en emo-eter en loop nu bij een diëtiste.
bah, wat ben ik toch een klager ...
Irene
Hoi Irene,
Ik herken je verhaal deels. Ten eerste wil ik zeggen dat je geen klager bent. Dit kost enorm veel energie en dan is het logisch dat je het niet meer ziet zitten op een gegeven moment.
Ons kind van ruim 3 heeft ook gedragsproblemen. Ze vermoeden PDD-NOS. Wat hier heel goed werkt is super duidelijk zijn. Korte opdrachten en heel concreet zeggen wat je bedoelt.
Bijv, kind speelt met steentjes wat niet mag. Als ik dan zeg "doe eens niet" dan 'luistert' kind niet. Als ik zeg "ik wil niet dat je met de steentjes speelt, blijf er af" dan doet kind het wel.
Ook maken we de dag inzichtelijk door pictogrammen. s morgens nemen we de dag door wat we gaan doen. Hierdoor houd kind meer overzicht. Overgangen van de ene activiteit naar de andere worden ruim aangekondigd (ik roep kind naar het picto-bord en samen bekijken we wat er gaat gebeuren). Woorden als "straks" "zometeen" "later" vermijden we, daar kan kind niks mee, dat is te vaag.
Zoals je je verhaal doet, denk ik dat je zoon zo boos word omdat hij het niet overziet, niet weet wat er gaat gebeuren en wat er van hem verwacht word. Door dat duidelijker te maken, zullen de driftbuien ws minder worden.
Overigens herken ik je schuldgevoel tov oudste ook goed hoor, net zoals het gevoel "op je tenen lopen" van hoe ga ik iets zeggen, hoe kan hij reageren, hoe voorkom ik een boze bui.
Sterkte.
Annemoon*
