Op creche teruggetrokken en onbenaderbaar, thuis een lief en ondeugend jongetje

eerste gesprek gehad

Het eerste gesprek bij Karakter en de eerste observatie zitten er op. Moeilijk hoor. We hebben het idee dat we niet alles hebben verteld, drie kwartier is erg kort om al je zorgen en twijfels te bespreken en de dingen die wel goed gaan. Ons jongetje was bij het gesprek, was heerlijk aan het spelen, maar vroeg natuurlijk ook aandacht toen het praten wat hem betreft wel lang genoeg had geduurd. De loop van het gesprek werd dan ook mede bepaald door wat ons zoontje liet zien en de reactie daarop van de psychologe. Ik was me enorm bewust van de manier waarop ze op hem reageerde. Logisch natuurlijk dat ze wilde zien wat een reactie van haar kant uitlokte bij ons zoontje, maar daardoor waren we wel een beetje hap-snap aan het vertellen. Wat ook zo moeilijk is: elke keer dat de psychologe bepaald gedrag benoemde, voelde dat als een beoordeling. Natuurlijk weten we dat we daar zijn om het gedrag van ons zoontje te laten beoordelen, maar fijn voelt het niet. Ons zoontje duwde bijvoorbeeld een autootje over de tafel, in de richting van de psychologe. Hij kon er niet meer bij en vroeg de auto niet terug, toen ze de auto even bij zich hield. Daar maakte ze een neutrale opmerking over, en toch voelt het als: hé, dat is niet gebruikelijk. Zelf zag ik wel dat ons zoontje gewoon niet meer geïnteresseerd was in dat autootje en het daarom wegduwde, dat doet hij thuis ook, maar toch: alles ligt onder een vergrootglas (en dat hebben we zelf over ons "afgeroepen"). Ik moet er wel bij zeggen dat ze bij alles vroeg of we dat herkenden van thuis, en hoe we de reacties van ons zoontje zelf duidden.
Nog zoiets: bij de spelobservatie deed ik eerst een spel met mijn zoontje, en na enige tijd kwam mijn man binnen en ging ik weg. Dat ging eigenlijk zonder problemen: niet huilen of zoiets, maar wel vragen: mama weg? mama komt terug? op een rustige manier. Ik heb daar totaal niet bij stilgestaan, tot de psychologe daar een opmerking over maakte. En toen ging ik weer denken: is het dan abnormaal dat ons zoontje zo reageert? Zou het gebruikelijker zijn geweest als hij was gaan huilen of aan mij was gaan hangen?
Echt alles wordt twijfelachtig op deze manier. Iets wat anders nooit mijn aandacht getrokken zou hebben leidt nu tot onzekerheid. Wat het laatste voorbeeld betreft ga ik er maar vanuit dat onze zoon zich veilig genoeg voelt als ik eens niet in de buurt ben en dat hij het prima met zijn papa kan vinden. Inmiddels weet hij ook wanneer ik ga werken, en dan zegt hij dat ook: mama werken? mama in auto? Dag mama!
Nou ja, op naar het volgende gesprek, dat over twee weken is. Dan gaan we praten met de kinderpsychiater. Dan nog een week later naar de KNO-arts en eens zien wat dat al dan niet oplevert. En last but not least: wat te doen met de kinderopvang? Ik heb alle berichten in dit draadje nog eens gelezen en wat is blijven hangen, is de opmerking dat ons jongetje zich niet kan aanpassen aan zijn omgeving, zodat wij voor hem de omgeving moeten aanpassen. Een waar woord, dus we gaan nu echt werk maken van het zoeken naar een leuke, lieve gastouder.

Groeten, Suzanne

piekeren en gehoortest

Hoi Rafelkap en Karmijn,

Dank voor jullie reactie. Wat de gehoortest betreft: ik heb voorafgaand aan het eerste gesprek contact opgenomen met de psychologe om te vragen of het niet handiger was om eerst het KNO-onderzoek af te wachten. Ze zei dat ze ons daarin niet kon adviseren (achteraf bezien denk ik dat ze dat wel had gekund, de uitkomsten van dat KNO-onderzoek had ze mee kunnen nemen), maar goed, we hebben in overleg besloten om dat eerste gesprek toch maar door te laten gaan. Ik zag er vreselijk tegen op, dus ik ben blij dat die eerste stap achter de rug is. Wat het gehoor van ons zoontje betreft: ik denk inderdaad dat het wel meevalt, maar zeker weet ik het niet. Ik heb inmiddels al wel begrepen dat het goed kunnen opvangen van geluiden niet hetzelfde is als het goed kunnen verwerken daarvan (auditief geheugen etc.), dus ik ben benieuwd of daar misschien nog iets te vinden is.
Tja, en dan mijn gepieker, ik word af en toe ook gestoord van mezelf! Wat Karmijn beschrijft over de enorme verschillen tussen kinderen kan ik gelukkig wel onderschrijven. Steeds vaker denk ik: ja mijn lieve baasje doet sommige dingen misschoen anders, maar is dat abnormaal? Kan het niet zo zijn dat dat in de loop van de tijd weer bijtrekt of verandert? Mijn eigen visie op wat "hoort" bij een bepaalde leeftijd is gelukkig veel minder strak omlijnd geworden. Ik denk dat ons zoontje daar alleen maar baat bij kan hebben. Zoals ik eerder al schreef is hij de laatste tijd vooral heel vrolijk, is hij veel aan het zingen (wat een feest om te horen en te zien!) en durf ik daarom wel te denken dat we hem op de juiste manier benaderen.

update/geen update

Inmiddels hebben we twee onderzoeken gehad en een aanvullend gesprek. Hoewel we van te voren wisten dat het niet niks is, zo'n onderzoek, vreet het nog meer energie dan we aanvankelijk dachten. Ik neem aan dat degenen die dit al eens hebben doorgemaakt het wel herkennen. Het kost zoveel kruim (in combinatie met nog een paar andere redelijk urgente problemen) dat ik niet teveel bij de onderzoeken stil wil staan, en me nu vooral wil richten op mijn kind. Voorlopig dus ook even geen berichten op deze plek, al stel ik al jullie aardige en meelevende reacties en tips op prijs. Tot nu toe heb ik al best veel gehad aan wat jullie me schreven, met name jullie eigen ervaringen en de adviezen over de manier waarop ik zou kunnen reageren op bepaald gedrag hebben mij, en ook mijn man, geholpen. Dank daarvoor dus!
Zodra ik meer weet post ik weer een berichtje.

Groeten, Suzanne

En het vervolg

Tijd geleden alweer dat ik hier geschreven heb.
We zijn nog niet zo heel veel wijzer, maar vrijdag hebben we een adviesgesprek bij Karakter.
Anderhalve week geleden is er geobserveerd op het kdv. We dachten dat die observatie gericht was op de vraag hoe ze ons zoontje daar zo goed mogelijk konden helpen, maar nu blijkt dat die observatie toch vooral in het kader van een mogelijke diagnose is gedaan. Nou ja, misverstand. Op ons verzoek zal Karakter ook nadenken over de vraag welke vorm van kinderopvang het meest geschikt is voor ons zoontje.
We hebben wel een tussentijds telefoongesprek gehad, over de bevindingen van de kinderpsychiater. Daaruit kwam naar voren dat ons zoontje een sterke eigen wil heeft en dat ze nog niet kunnen zeggen of dat dat het egocentrisme is dat bij deze leeftijd hoort, of dat het een gebrek aan inlevingsvermogen is. Dat kan dus alle kanten op en voor mij is dat weer aanleiding tot zorg. Helaas, ik wou dat ik anders in elkaar zat... Verder werd er iets gezegd over het napraten als we iets vragen aan ons zoontje. Hij zegt het dan vaak letterlijk na, en de vraag is of dat een autistiform trekje is. Het zou ook nog kunnen dat hij het niet begrijpt.
Kortom: een hoop vraagtekens voor ons.
Ondertussen zit ons zoontje na een behoorlijk voorbeeldige periode weer stevig in de contramine, aaargh! Alles is nee, maar nog veel vervelender: hij weet niet wat hij wil. Flesje? Is goed, dan maak ik een flesje. Oh nee, geen flesje, meneer wil limonade. En ga zo maar door, de hele dag lang.
Daar komt bij dat ik niet zo consequent ben als ik zou willen. Ik heb nogal vaak toegegeven, en daar krijgen we nu de rekening van gepresenteerd. Terug naar duidelijkheid dus, en consequent zijn, maar jee, wat is dat moeilijk.

klopt, Ginny

Hoi Ginny,

Jij geeft precies aan wat ik bedoelde te zeggen. AnneJ, zo op het scherm komt je reactie nogal fel over, was dat ook zo bedoeld? Als hij vraagt om een flesje, bedoelt hij melk. Daarover bestaat geen onduidelijkheid, en ook niet over de tijdstippen waarop hij melk mag of juist iets anders. Hij is echter goed ziek geweest en toen ben ik nogal toegeeflijk geweest. Dat is kennelijk blijven hangen, wat me ook niet echt verbaast trouwens.
En voor wat het waard is: nee, ik bedelf mijn kind niet onder de keuzemogelijkheden. Hij kan kiezen uit twee dingen, bijv in geval van fruit of broodbeleg. Dat doe ik heel bewust, om hem het idee te geven dat hij iets te kiezen heeft. Autonomie en zo...
En AnneJ: jouw adviezen zijn heel waardevol, ik denk dat je ontzettend veel bereikt hebt samen met je kinderen. Als ik lees hoe ze in het leven staan kan ik alleen maar diep respect voelen. Ik begrijp dat je anderen wilt helpen aan de hand van jouw ervaringen, maar probeer ook te begrijpen dat ik een eigen weg moet gaan met mijn kind, met vallen en opstaan en fouten die niet nodig waren geweest. Voorbeelden van hoe jij dingen hebt aangepakt zijn nuttig, maar komen soms ook belerend over. Jouw laatste reactie was dat in ieder geval wel.

Groeten en bedankt voor de snelle reacties,

Suzanne

reactie

Hoi allen,

Laat ik voorop stellen dat ik heel veel adviezen en tips heb opgeslagen en ook heb toegepast. Soms in de omgang met mijn manneke, soms tijdens een potje zelfreflectie. En meestal met positief resultaat, waardoor ik inderdaad veel meer ben gaan genieten van ons kind en hem zie zoals hij is: een lief, aanhankelijk, ondeugend en vaak vrolijk jongetje. Want dat is hij, ondanks de trekjes die opvallend en soms zorgwekkend zijn.
Dus ja, zoals ik al in eerdere berichten schreef: ik ben heel dankbaar voor alle welwillendheid en het medeleven dat ik hier ben tegengekomen. Alleen sluit die dankbaarheid in mijn optiek niet uit dat ik er - beleefd- iets van mag zeggen als ik een reactie niet prettig vind. Wezijn hier met volwassenen onder elkaar, ik vind het niet fijn om toegesproken te worden alsof ik het kind ben van degene die reageert. Ik heb even nagedacht of ik dat laatste wel zo schrijven, maar ik doe het toch. C'est le tone qui fait la musique. Ook al heb ik honderd keer gelijk, als ik het niet gedoseerd breng schiet ik met al mijn gelijk niets op. Ik vind het dan ook jammer dat AnneJ in haar reactie op mijn opmerking meteen weer met een voorbeeld komt van haar aanpak. Dat is nou wat ik bedoelde: lees nou wat ik schrijf/vraag, en dender daar nou eens niet overheen met allerlei voorbeelden.

wat ik dus eigenlijk bedoelde

was dit:
Ook al heb je honderd keer gelijk, als je het niet gedoseerd brengt schiet je met al je gelijk niets op.
C'est le tone qui fait la musique.Ik vind het dan ook jammer dat AnneJ in haar reactie op mijn opmerking meteen weer met een voorbeeld komt van haar aanpak. Dat is nou wat ik bedoelde: lees nou wat ik schrijf/vraag, en dender daar nou eens niet overheen met allerlei voorbeelden.

Beetje warrig neergezet in mijn vorige bericht.

Ilva, aan jou een vraag: je schrijft dat je zoon altijd al anders was en dat ook wel zal blijven. Levert dat problemen op in sociale contacten, met vriendjes bijvoorbeeld? Kijk, een diagnose hoeft niet zoveel toe te voegen, dat ben ik met jullie eens, maar ik ben zo bang dat als er wel iets aan de hand blijkt te zijn, hij daar last van gaat krijgen in de omgang met andere kinderen. Dat kan natuurlijk ook gebeuren als er niets aan de hand is, maar toch.
Ik ben bang dat hij eenzaam zal zijn. (en ja, ik loop op de zaken vooruit )

kom op

Kom op Anne, ik ben niet de eerste en niet de enige die af en moeite heeft met de wijze waarop je reageert. Je hebt zelf al meerdere keren in verschillende topics aangegeven dat als iemand op dit forum schrijft, hij/zij niet alleen maar positieve reacties kan verwachten. De forumleden zijn immers kritisch.

te snel verzonden

Aanvulling:
Wat voor anderen geldt, geldt in opzicht ook voor mij en ook voor jou: je kunt iets terugkrijgen wat je eigenlijk niet zo leuk vindt.

En bovendien: ik heb niet geschreven dat je het teveel over jezelf hebt. En daarmee kom ik terug wat ik eerder al schreef: lees eens wat er nou werkelijk staat.
Ik heb geschreven dat de manier waarop je zaken/je mening naar voren brengt, belerend kan zijn en dat daardoor de boodschap niet overkomt. Als je daarbij ook nog een behoorlijke hoeveelheid voorbeelden geeft van hoe jij het aanpakt, is het simpelweg teveel, te overstelpend. En daarom heb ik het ook over doseren.
Dat is iets heel anders dan zeggen dat je teveel over jezelf praat.

Rafelkap

Hoi Rafelkap,

Je hebt he-le-maal gelijk! Daarom schreef ik ook dat ik op de zaken vooruit loop, ik weet dat ik een verschrikkelijke doemdenker kan zijn en daarmee ook mijn omgeving belast. Voor mijn man zijn de afgelopen 8, 9 maanden dan ook best moeilijk geweest: zorgen om ons kind en spanningen vanwege mijn sombere gedachten. Gelukkig kan ik dat wel steeds meer loslaten en gewoon, zonder bijgedachten, genieten van ons kind. Ik leer het wel!
Vanmiddag hebben we een adviesgesprek en dan gaan we het ook hebben over welke vorm van kinderopvang het meest geschikt is voor ons jongetje. Ik merk dat we wel een beetje klaar zijn met het kinderdagverblijf. Met name de twee medewerksters die ons zoontje al vanaf het begin heeft, benoemen alleen de dingen die in hun ogen opvallend en afwijkend zijn. De invalsters, die op de hoogte zijn van één en ander, zien die dingen ook wel maar benoemen vooral wat goed is gegaan. het is zelfs zo dat ons zoontje het vaak heeft over een paar invalsters maar soms over de twee vaste medewerksters zegt: nee, wil ik niet.
Nou ja, we gaan het wel zien/horen vanmiddag. Zolang ons baasje vrolijk is en de hele dag door zingt (en dat is gelukkig heel vaak) maak ik me niet te druk.

Andere vraag: hoe gaat het met je jongste?
Ik denk nog regelmatig aan wat je over hem verteld hebt, en ik denk ook nog wel aan Shosha, die ik al een tijdje niet meer op het forum heb gezien. Kun je/wil je een update geven?

Groetjes.