Op creche teruggetrokken en onbenaderbaar, thuis een lief en ondeugend jongetje

gesprek gehad

Pfoe, dat hakt er toch nog wel in, zo'n adviesgesprek.
Afgelopen vrijdag zijn de resultaten besproken van de observaties bij Karakter, de observatie bij het kinderdagverblijf en de gesprekken met mijn man en mij.
Uit de observatie bij het kdv komt duidelijk naar voren dat ons zoontje "niet uit de verf" komt. Hij is teruggetrokken, maakt geen oogcontact, speelt niet echt met andere kinderen en reageert afwijzend als ze toenadering zoeken, reageert vertraagd en praat na (echolalie). Kortom: allemaal gedragingen die in de richting van een ass wijzen. In 1-op-1 situaties is hij veel meer op zijn gemak en veel extraverter. Tijdens de observatie bij Karakter zagen ze ook een paar van die gedragingen, maar lang niet alle. Zelf zien, of liever horen we thuis alleen het napraten en de vertraagde reactie als we iets vragen of meedelen aan ons zoontje. Het is dus een heel diffuus beeld waar de kinderpsychiater en de psychologe zelf ook nog niets sluitends over kunnen zeggen. Er hebben nog twee supervisors naar gekeken en zij weten het ook niet. Mogelijk heeft ons zoontje vooral last van angst en niet zozeer van een ass, maar hij is te jong om dat al vast te kunnen stellen.
De bevindingen nav de observatie op het kdv vind ik moeilijk. Ik heb vreselijk te doen met ons knulletje, ook al lijkt het er niet op dat hij ongelukkig is daar. Maar ja, er is een behoorlijk verschil tussen niet ongelukkig zijn en je lekker in je vel voelen. Daarnaast denk ik toch: sh*t, hij heeft wel degelijk autistische trekjes! Al die tijd had ik toch gehoopt dat er verbetering was opgetreden in zijn gedrag op het kinderdagverblijf, dat was ook wat we de afgelopen maanden terugkregen wanneer we hem ophaalden. En nee, een ass is niet het einde van de wereld en ja, ook kinderen met een ass kunnen een hoop leren, maar dit is gewoon niet wat ik voor mijn kind voor ogen had. Vrijdagavond waren we dan ook behoorlijk verdrietig.
Zaterdag bij het opstaan echter was ons zoontje zo lief en zo vrolijk dat ik dacht: hier moet ik me op richten, hoe kan ik steeds maar verdrietig zijn als ik hem zo zie? En dat is denk ik een punt waarop ik, mede dankzij alle reacties op dit forum, wel vooruitgang heb geboekt: kijken naar mijn kind, naar wat hij wel kan en naar wat hij wel goed doet, en genieten van het moment.
Verder gaan we op zoek naar een goede gastouder die hooguit vier kindjes onder haar hoede heeft. Het is duidelijk dat ze ons zoontje op het kdv niet de aandacht kunnen geven waar hij behoefte aan heeft, dat hebben ze nu zelf ook gezegd.
Daarnaast kunnen we ondersteuning krijgen vanuit Karakter, en daar zijn we heel blij mee.
Kortom: nog geen echte duidelijkheid, maar wel weer een paar handreikingen waarmee we verder kunnen.

Nikke

Hoi Nikke,

Ik ben het met je eens dat dat gehooronderzoek beter eerst afgerond had kunnen zijn. Dat loopt echter nog, woensdag gaan we naar het kinderaudiologisch centrum. Het probleem was alleen dat als we de uitkomsten daarvan zouden afwachten, we pas heel veel later terecht zouden kunnen bij Karakter, terwijl we toch graag advies wilden over de beste vorm van kinderopvang voor onze zoon.
Wat betreft het samenspelen: ook eens.
Wat betreft het napraten: weet ik niet. Volgens de psychiater en psychologe zou dat bij deze leeftijd (2 jaar en 8 maanden) niet, of in ieder geval veel minder moeten voorkomen. Voorbeeld: als mijn zoontje mij vraagt of hij een boterham mag en ik heb daar even geen tijd voor, dan zeg ik: ga maar even aan papa vragen of hij jou wil helpen. Mijn zoontje zegt dan stralend: papa vragen, loopt naar mijn man en zegt vervolgens nog eens: papa vragen?
Of als hij zegt (heel gebiedend ): boterham, dan zeg ik: vraag dat nog eens netjes ("mag ik een boterham"), dan zegt hij: netjes vragen?
Het is heel lastig om hem duidelijk te maken wat ik op dat moment van hem verwacht, omdat hij alles nazegt. Maar goed, ik denk dat we daar ook wel weer een weg in vinden.
Vooralsnog gaan we onder begeleiding van Karakter kijken hoe we ons jongetje een beetje vooruit kunnen helpen, zodanig dat hij ook in andere situaties dan alleen thuis meer zichzelf durft te zijn én ook meer aandacht voor zichzelf durft op te vragen. Ik ben daar wel redelijk positief over gestemd.

artikel over spraak

Hoi Nikke,

Bedankt voor de link! Ik heb het artikel met veel belangstelling gelezen. Ik maak me gelukkig geen zorgen over mijn zoontjes taalontwikkeling, hij begrijpt veel en met praten loopt hij voor noch achter. Meerdere opdrachtjes in één zin begrijpt hij ook en kan hij uitvoeren, dus ik denk dat het met het taalbesef wel goed zit. Daarbij moet je echt niet denken aan moeilijke dingen maar meer zoiets als: doe het licht maar uit en de deur dicht, dan ga ik je daarna je jas aandoen.
Als hij vrolijk is zingt hij de hele dag door, het is zo grappig en mooi om te horen hoe fragmenten van kinderliedjes langzamerhand volledige liedjes worden!
Hoe het verder gaat met dat napraten (ik vraag me af of het wel echolalie is, maar ja, ik ben geen kinderpsychiater): we zien het wel. Op zich kan hij goed duidelijk maken wat hij (niet) wil, en dat lijkt me inderdaad belangrijker op dit moment dan het feit dat hij het ook 'netjes' zou kunnen vragen.

Nou ja, goed, ik merk aan mezelf dat ik allerlei leuke dingen die ik met ons zoontje meemaak hier wil opnoemen, dus ja, net wat Rafelkap zegt: ik ben ook aan het genieten van al zijn stappen, meer zelfs dan dat ik me zorgen maak. Het komt nog wel goed met mij!

Hoi kleutermoeder,

Dank je wel voor je compliment! Ik denk dat ik me jouw eerdere bericht wel kan herinneren. Wat goed dat je zoontje zo vooruit is gegaan en zich langzamerhand steeds prettiger begint te voelen.
Ik ben het met je eens dat de kans op tunnelvisie groot is. Laat ik het zo zeggen: ik heb sterke vermoedens dat alleen nog maar gekeken wordt naar wat niet goed gaat.

Ik val waarschijnlijk in herhaling, maar ik ben nu ook wel echt klaar met het kdv. Mijn zoontje heeft vocht achter zijn trommelvlies, is gisteren geconstateerd tijdens het audiologisch onderzoek, en heeft daardoor pijn. Op advies van de huisarts mogen we hem de maximale dosis kinderparacetamol geven. Hij is verder niet ziek, en zolang hij dankzij de paracetamol geen oorpijn heeft functioneert hij gewoon prima. Maar nee, het kdv heeft als protocol dat ze onder geen beding paracetamol mogen geven, ook niet als de ouders schriftelijke toestemming daarvoor verlenen. Aaargh!!!!!! Dat ze zelf niet met allerlei middeltjes strooien begrijp ik, maar als het op doktersadvies is en met onze toestemming, waarom zou je een kind dan laten lopen met oorpijn? On-be-grij-pe-lijk. Vanochtend werden we nog gebeld: zoon heeft verhoging, of we hem maar op wilden halen. Ehm , hoe gedraagt hij zich? Nou eh, eigenlijk zoals altijd. Eet goed, speelt, zingt mee in de kring. Ik zou zeggen: lekker laten blijven, hij is niet vervelend, doet goed mee, niks aan de hand. Nee hoor, we moesten hem ophalen.
De huisarts is het godzijdank met ons eens: koorts of verhoging hebben is nog niet hetzelfde als ziek zijn en je ook zo gedragen. Bovendien: toen mijn zoontje thuis kwam was er al geen sprake meer van verhoging. De verwarming staat vrij hoog op het kdv en ons zoontje had een redelijk dikke trui aan, waarschijnlijk was zijn temperatuur daardoor wat hoger.....

Dus ja, we gaan naar een gastouder. Antroposofische kinderopvang, waar ruimte is voor het individu. Niet dat we zelf de antroposofische leer aanhangen, maar de uitgangspunten die deze gastouder hanteert spreken ons wel aan. Gevonden dankzij een tip van één van de forumleden. Dank daarvoor!

En zo zoeken we verder, we komen er wel.

lastig he, die twijfel

Hoi Saskia,

Die twijfel over je kind is zo naar! Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt: niet meer onbevangen naar je kind kunnen kijken maar twijfelen bij/aan alles wat hij doet: is dit wel normaal? Is dit peuterpubergedrag of is er meer aan de hand?
Het lastige is dat de kinderpsycholoog en psychiater niets konden zeggen: het beeld is zo diffuus dat het verschillende kanten op kan met een diagnose, als die al gesteld wordt.
En ook al gaat het nu wat beter, mede omdat ons zoontje steeds meer is gaan praten en zich beter kan uitdrukken, die twijfels blijven. Sommige dingen zijn toch wel erg apart en wijken af van wat ik bij andere kinderen zie.
Spannend, die test. Weet je al wat er gaat gebeuren? Observatie? Sterkte, en laat het even weten als de test geweest is!

Groeten, Suzanne