Op creche teruggetrokken en onbenaderbaar, thuis een lief en ondeugend jongetje
Ongeveer vier maanden geleden hadden mijn man en ik een gesprek op het kinderdagverblijf, waar ons werd verteld dat het niet goed ging met ons zoontje van net twee. Geconstateerde problemen: terugtrekken, met name bij drukte, passief, neemt geen initiatief, huilt snel, verstart bij binnenkomst in de groepsruimte en blijft gerust een kwartier zo staan, enzovoort. Er is vervolgens twee maanden lang geobserveerd door de leidsters van mijn zoontjes groep, en in die tijd was er geen verbetering zichtbaar. Het vreemde is dat ons zoontje thuis heel anders is, eigenlijk zoals je van een peuter van net 2 kunt verwachten: lief, ondeugend, speels, sinds kort erg "oostindisch doof" en in de nee-fase. Niet altijd gemakkelijk, maar ja, het hoort bij de leeftijd denken we dan maar. Omdat de problemen op het kinderdagverblijf voortduren (ik spreek bewust van problemen omdat ons zoontje zich niet echt prettig lijkt te voelen daar) is Integrale Vroeghulp ingeschakeld. We hebben een intakegesprek gehad en een uitgebreide vragenlijst ingevuld. Een bijna gelijke vragenlijst is ingevuld door het kinderdagverblijf en daarvan zijn we ons rot geschrokken. Bij vrijwel alle vragen die in de richting van een autisme spectrum stoornis (ass) wijzen is wel een +-je ingevuld. Weinig oogcontact, niet reageren op blijken van liefde en genegenheid, gedrag dat te jong is voor zijn leeftijd, afwijkend reageren op veranderingen in de omgeving (licht aan/licht uit, huilen van andere kinderen), snel huilen, veel en hard gillen. Sommige dingen als het huilen en gillen herkennen we wel, maar al die andere dingen niet. Mijn vraag is eigenlijk: herkent iemand deze situatie, dat het kind thuis volkomen anders is dan op het kinderdagverblijf? En wat moet ik nou van de antwoorden op de vragenlijst denken? Vertoont niet bijna iedere peuter wel eens dat gedrag? Ons zoontje is ons eerste en tot nu toe enige kind, dus "vergelijkingsmateriaal" hebben we niet. Voor de volledigheid: het gaat mij er niet om gerustgesteld te worden, ik denk dat ik dat pas ben als er een positieve uitslag op de nog uit te voeren testen komt. Ik hoop alleen dat er ouders zijn die dit herkennen en hun ervaringen met mij willen delen.
Suzanne
Boek
Ik kan je alleen 1 boek noemen: Kleine ontwikkelingspsychologie 1 Het jonge kind van Rita Kohnstamm, maar als je even googelt op zoekt op peuters bij bol.com kan je zo veel meer vinden wat laagdrempeliger is. Als je alleen kleine peutermeisjes kent kan ik me zo voorstellen dat je geen goed referentiekader hebt, meisjes zijn in veel opzichten sneller met van alles.
Ik noemde je dit omdat ik het idee heb dat veel van je angst zit in onwetendheid, je noemt het zelf. Het lijkt mij zonde je tijd te verdoen met allerlei angsten, in plaats van te genieten van de ontwikkeling en eigenheid van je zoontje en al helemaal omdat anderen roepen dat er wat aan de hand is en met onderzoeksformulieren staan te wapperen. Met kennis kan je je ook makkelijker weren tegen de 'deskundigen' (die ook vaak met een bepaalde bril kijken).
Succes morgen.
Suzanne
Zonder je te willen vervelen met de boring details van mijn leven wil ik je even laten weten dat ik het "ik wil dit niet en ik kan het niet" heel erg herken. Ik dacht dat ook ooit. Letterlijk. Die gedachte ging samen met enorme angst- en paniekaanvallen. Medicijnen in combinatie met veel van me af praten (ook hier) hielpen me destijds van die aanvallen af en de tijd leerde me dat ik het wél kon. Al is het niet altijd makkelijk. Ik hoop heel erg dat het bij jou ook zo zal gaan.
Suzanne over ik zeggen
Mijn zoon was precies 2,5 toen hij voor het eerst zijn eigen naam ging gebruiken (dus nog lang voor ik). Opeens in de winkel begreep hij het en zei hij dat X iets wilde hebben.
Dit was dus lang voor de ik vorm kwam en op de basisschool liep hij verder nergens mee achter.
Ons verhaal
Ik krijg een beetje de kriebels van je verhaal omdat ik er bepaalde zaken erg uit herken. Vooral je eigen worstelingen.
Zoon is nu 12, en in feite is er niet zoveel veranderd. Hoewel we genoeg diagnoses verzameld hebben in de loop der tijd, zijn mijn twijfels niet minder geworden. Er is geen sprake van exacte wetenschappen in deze. Bovendien gaven diagnoses in ons geval maar weinig antwoorden. (of de verkeerde!!)
Wat herkenbaar is in jouw verhaal, en waar ik echt spijt van heb, is dat we erg bezig zijn geweest met het zoeken van oorzaken bij zoon voor de mismatch met de omgeving. Want daar kwam (en komt) het feitelijk op neer bij onze zoon; thuis oke en elders (hier: basisschool) niet. De 'oorzaak' (wat dat ook mag betekenen, ben er wel anders in gaan staan in de loop vd tijd) mag dan misschien bij zoon liggen, het antwoord op de problemen zeker niet. Maar ik voelde de zuigende werking van het hele systeem waarbij kind gemeten en gewogen wordt, je ontkomt er bijna niet aan, lukte mij iig niet.
Ons verhaal achteraf beschouwend en jouw verhaal horend lijkt het mij heel simpel; (maar ach, ik heb meer niet geslapen door alles dan wel!) je kind is niet op z'n plek daar, dus moet hij daar niet zijn. Kinderen ontwikkelen zich, en als er iets duidelijk is dan is dat dat dat niet optimaal kan gebeuren in een omgeving waar een kind zich, om wát voor reden dan ook, niet prettig voelt. Energie gaat dan op in overleven, ipv ontwikkelen. Een kind is dan ook niet meer testbaar, het laat overlevingsstrategieën zien.
Ik stelde het erg simpel in mijn bericht: als een kind niet op z'n plek ergens is moet het weg, zo bedoel ik het uiteraard niet. Ik bedoelde meer iets als omgeving aanpassen, dat hoeft niet perse ingrijpend te zijn, kan ook op de betreffende plek gebeuren, heb je écht geen diagnoses voor nodig etc. Bij jou krijg ik dat gevoel echter wel, ook gezien de leeftijd van je kind. Zo zonde, thuis is hij blij, dan moet hij dat altijd kunnen zijn!
Nerveus
Dank jullie wel voor de reacties.
Rafelkap: ik zal dat boek van Rita Kohnstam bestellen. Ik had er al eens een stukje in gelezen en heb er een beter gevoel bij dan bij het boek van E. Vervaet.
Berber: wat fijn dat je het gevoel herkent. Ik weet verstandelijk wel dat ik het kan als het moet, maar ik wil er niet aan.
Thisoama: ik hoop van harte dat het goed komt met een paar aanpassingen binnen het kdv zelf. Ik vond de reactie van "peuterjuf" wat dat betreft erg opbeurend. En inderdaad, ik ga er niet van uit dat de oplossing gezocht moet worden in ons zoontje. Als dat wel kon, had hij deze problemen immers niet...
Ik ben enorm nerveus voor vanmiddag, terwijl er alleen een advies gegeven zal worden. De afspraak duurt maar een half uur, lijkt mij erg kort, maar we zien het wel.
Hoe kan het nou dat hij op het kdv zo anders is dan thuis? Ik weet niet eens meer of ik op mijn gevoel kan vertrouwen. Mijn gevoel zegt dat hij niet een ass heeft maar wel wat achter is op dit moment. Ik vind dat hij wat langzamer gaat dan in zijn eerste anderhalf jaar. Misschien kan dat verklaard worden door het idee dat hij inderdaad meer bezig is met overleven dan ontwikkelen?
Hoe is het gegaan?
Heb je het een beetje overleefd?
Mijn kinderen hebben zich ook wel eens wat trager dan gemiddeld ontwikkeld, vooral met taal. De oorzaak was een primaire spraaktaalstoornis (dysfasie/dysfatische ontwikkeling). Het was dat ik ervan overtuigd was dat ze geen autisme hadden, de wijkverpleegkundige van het cb probeerde dat labeltje er al direct op te plakken (laat met praten en vroeg met puzzelen is nou eenmaal autisme mevrouw, of u dat nou leuk vindt of niet).
Houd in je achterhoofd dat wat er gegeven wordt alleen maar een advies is, je mag het opvolgen, maar het hoeft niet. En je kunt het ook gedeeltelijk opvolgen en bijvoorbeeld naar de logopedist gaan om de taalontwikkeling te toetsen (gaat heel speels en is vaak erg leuk). Je mag altijd een afspraak met de huisarts maken om alles omtrent je zoontje door te spreken en zijn advies te vragen, gewoon om wat tegenwicht te hebben. Je mag altijd een kinderarts raadplegen. Als jij twijfels hebt bij de richting waarin ze het zoeken, als jij je kind niet herkend, als jij niet achter het advies staat is het altijd verstandig om er goed over na te denken voordat je iets doet en desnoods gewoon een ander te vragen om mee te kijken en mee te denken.
Gedoe
Ha Suzanne, wat een gedoe allemaal. Ik kan me voorstellen dat je enorm in de stress zit en je zorgen maakt. Wat ik direct denk als ik je verhaal lees: er lijken tegenwoordig zoveel kinderen te zijn met een labeltje, dat je je af gaat vragen of het "gemiddelde" eigenlijk nog wel iets zegt. Heb je wel eens nagedacht over een antroposofische creche? Daar benaderen ze kinderen niet vanuit problemen/afstand tot het gemiddelde, maar er wordt gekeken naar het kind zelf, de eigen mogelijkheden en dynamiek. Er is veel structuur en rust. Veel kinderen die zich afsluiten zijn gewoon enorm gevoelig. Ik heb regelmatig gehoord dat kinderen die niet aarden op een reguliere creche, op een antroposofische veel beter functioneren.
Ennuh, je voelt het vast helemaal goed hoor, laat je niet gekmaken! Sterkte
Medeleven
Hoi dames,
Dank voor al het medeleven! Het overleg van gisteren is me reuze meegevallen, in die zin dat er geen zwaar middel is geadviseerd als observatie (gedurende 3 tot 6 maanden!) in een speciaal kinderdagverblijf. Wel is geadviseerd om ons zoontje te laten onderzoeken bij Karakter in Nijmegen, zegt jullie dat iets? Ik ben blij met dat advies, omdat het voor ons zoontje niet of nauwelijks belastend zal zijn. Voor ons als ouders dan weer wel, veel formulieren en vragenlijsten invullen etc., maar hé, dat doen we gewoon! Verder het advies om toch eens naar een KNO-arts te gaan (ons zoontje heeft tot enkele maanden geleden regelmatig oorontsteking gehad). Afhankelijk van de onderzoeksresultaten (ik denk dat we het gewoon maar moeten doen, dat onderzoek bij Karakter) kijken we hoe het verder moet de kinderdagopvang. Ik zal gaan kijken wat de opvang op een antroposofische creche inhoudt, zo bij eerste lezing spreekt het me wel aan.
Ik heb gisteravond al mijn schrijfsels nog eens doorgelezen en moet zeggen dat ik er nogal een drama van heb gemaakt, hier op dit draadje, met name de afgelopen dagen. Mijn excuses daarvoor. In het licht van andere, zware/zwaardere problemen die hier ook besproken worden op het forum, schaam ik me wel een beetje voor de heftigheid van mijn eigen berichten. Ik hoop dat ik niemand de indruk heb gegeven dat een autisme spectrum stoornis bij mijn zoontje het einde van de wereld zou betekenen. Als dat het wel het geval is: mijn oprechte verontschuldigingen.
Groeten, Suzanne
Omega 3 en melatonine
Omega 3 helpt om de gezondheid van je kind zo goed mogelijk te maken. Naast goede voeding. Door stress kan er een grotere behoefte zijn aan supplementen. Ik gaf mijn kinderen ook vitamine b12 of multivitaminen, met name in de winter. Ook probiotica voor een tijdje, ondanks de koemelkeiwitallergie, daardoor ben ik er ook niet te lang mee doorgegaan. Het leek niet veel te schelen.
http://www.wrongplanet.net/postxf165112-0-15.html
De ervaringen op het autismeforum zijn dat het wel concentratie bevordert en je gezonder maakt waardoor je je beter voelt maar supplementen geven 'geneest' natuurlijk geen autisme.
Onder de 4 jaar hadden mijn kinderen mij nog s'nachts nodig voor drinken of plassen, maar daarnaast sliepen ze goed als ik tenminste met ze ging inslapen. Doorslapen ging goed tenzij er iets aan de hand was. Daarom hebben we hier nooit melatonine gebruikt. Het is niet handig om een pilletje te geven als het probleem is dat ze je nodig hebben. Sommige mensen hebben er goede ervaringen mee. Toch is dat niet iets waar veel huisartsen of andere artsen zich mee bezig houden. Veel mensen regelen dat zelf.
Fijn
Mooi dat er een advies uitkomen is dat aanslaat bij jullie situatie. Schaam je niet hoor. Ik denk dat iedereen hier wel herkent hoe je emotioneel bezet kunt worden door zaken rondom je kind. Je hersenen gaan in overdrive en je begint je van alles voor te stellen dat mogelijk zou kunnen zijn. Zeker bij een eerste kind. Als het goed is leer je wat flegmatieker te worden door de ervaring dat zaken gelukkig ook vaak meevallen en allemaal voorbij gaan. En dat piekeren je niet vooruit helpt. Maar het zijn wel je kinderen.
Drama
Nou Suzanne, ik vind helemaal niet dat je er een drama van hebt gemaakt. Het is een enorm heftige periode, waar jullie in zitten. Ik werd toen ook enorm in beslag genomen door wat er aan de hand was. Je weet niet wat je overkomt, maar het kan je leven enorm op zijn kop zetten en je kunt niet overzien hoe ver dat gaat, in tijd of omvang. Ik heb gelukkig twee kamergenoten op mijn werk met zoons waar ook wat mee is, en die bezwoeren me in die tijd geregeld dat dit de ergste periode was. Dat stelde me wel gerust. En hoewel we de boel nog niet op de rit hebben, is er wel een heel stuk gemoedsrust teruggekomen inmiddels.
Fijn dat jullie een goed gevoel hebben bij het vervolgtraject en een gehooronderzoek lijkt me zeker iets wat erbij hoort in zo'n geval.
Welnee
geen drama, gewoon een bezorgde moeder en dat mag 
Fijn dat er iets wordt gedaan dat niet te belastend is voor hem. Ik wens je sterkte!
'het' niet weten
dat klopt, ook bij mij; de tijd dat je 'het' (wat dan ook) nog niet weet is het ergste. Maar als je zoontje tot voor kort oorproblemen had kan het heel goed dat zijn. Krijgen kinderen ook veel autistische trekjes van. Als je het niet durft af te wachten kan je je kind laten testen, voor je eigen gemoedsrust.
heel veel succes de komende tijd, hopelijk kan hij ook snel terecht bij een kno-arts (of zit er een audiologisch centrum voor een gehoortest in je buurt?)
Vreemd
Het vreemde is dat ik vandaag veel minder last had van zorgen dan gisteren, terwijl er eigenlijk nog steeds niets bekend is over het hoe en waarom rond het gedrag van ons zoontje. Gisteren hebben we 'alleen' maar een advies gehad. Maar het kan ook komen door de setting van het overleg: 4, dames, een psychologe van Kleur (opvang voor mensen met een beperking), een psychologe van Kentalis, een arts van de jeugd-ggd, en nog iemand van wie ik de functie niet meer weet. Onze consulente legde verslag van één en ander. Het leek of die vier dames een veel minder negatieve insteek hadden dan onze consulente van Integrale Vroeghulp. Ze vonden observatie op een speciaal kdv veel te zwaar, bij het advies (van de consulente) om melatonine te gebruiken werden vraagtekens geplaatst. Kortom: ik stel me voortaan iets terughoudender op tov uitspraken van de consulente, al neemt dat niet weg dat ik de snelheid waarmee ze de zaken oppakt enorm waardeer. Ook snelheid is een vorm van kwaliteit 
Ik ben blij dat ik vandaag beter naar mijn zoontje kon kijken zoals hij is, met al die zorgen en zware gedachten in mijn hoofd is dat toch moeilijk geweest de afgelopen weken. En als ik dan naar hem kijk ben ik zo blij met en trots op hem, dat verandert gelukkig niet.
Groeten en fijn weekend, Suzanne
Geen drama
Joh, jij zat in de rats over je lieve kleine jongetje, en daar had je alle reden toe. Zoiets gebeurd ons allemaal hier wel eens, en dat hoeft echt niet vanwege levensbedreigende dingen te zijn of andere ernstige zaken.
De tip van eerst langs de kno-arts is een goede, slecht horen is een hele lastige en de kno-arts en eventueel buisjes is niet erg ingrijpend en kan een hoop goeds opleveren. Misschien komt er wat uit de gesprekken met Karakter, misschien niet, maar een kno-arts en eventueel logopedist kan nooit kwaad.
Gelukkig
Ik ben blij met jullie reactie, gelukkig heb ik niemand voor het hoofd gestoten.
Inmiddels zijn we weer een stapje verder in die zin dat we hebben besloten om onderzoeken te laten doen bij Karakter. Vanmiddag hebben we eea besproken met de consulente van Vroeghulp, morgen gaan we alles in gang zetten. Verder hebben we nog nagedacht over een andere vorm van opvang. Of ons zoontje nu wel niet iets heeft, feit blijft dat het op de huidige opvangplek niet goed gaat. Alle dingen die de consulente adviseerde aan het kdv om het gemakkelijker te maken voor ons zoontje, doen ze daar al. Dat bevestigt gelukkig wel het idee dat ik altijd al heb gehad, namelijk dat het een goed kdv is. Ons zoontje kan er alleen niet (meer) aarden en nu zijn we er zelf ook van overtuigd dat we het over een andere boeg moeten gooien. Gastouderopvang of antroposofisch kdv is dan het eerste wat we gaan onderzoeken. Mochten er ouders zijn die ervaring met of informatie hebben over antroposofische kinderdagopvang in (de buurt van) Nijmegen, dan hoor ik het graag.
Wel heel jammer, want we vinden de twee pedagogisch medewerksters van de groep van ons zoontje echt super. Helaas lukt het hen, ondanks een uitgebreid repertoire om kinderen uit hun schulp te krijgen, ook niet meer.
Nou ja, we gaan het zien. Ik ben een stuk rustiger dan vorige week, heb ook even bij kunnen tanken want kleine baas is aan het logeren bij mijn ouders, dus ik zie het allemaal weer wat positiever in.
Even iets heel anders: wie van jullie heeft Hollandse Zaken gezien? Dit keer ging het over te vroeg/te gemakkelijk/te snel stellen van diagnoses als autisme of adhd, en de gevolgen die dat jaren later kan hebben: geen arbeidsongeschiktheidsverzekering kunnen afsluiten, geweigerd worden bij opleidingen etc. Terug te zien via uitzending gemist, youtube en TVblik. Ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Groeten, Suzanne
Realistisch
Ik vond het wel realistisch Suzanne. Maar er is altijd een hoop gedoe tussen voor en tegenstanders van 'etiketjes'.
Misschien is het tzt wel mogelijk om als je kind een diagnose heeft door een psychiater te laten bepalen dat je kind niet langer de diagnose heeft.
Ik maak me er in elk geval niet druk over. Het is vervelend maar daarom des te belangrijker dat je diagnoses prive houdt waar dat kan.
Het was hier bij ons niet te vermijden omdat mijn kinderen anders niet in aanmerking konden komen voor speciaal onderwijs en regulier ging het echt niet. Dus ja, wat voor keus heb je dan.
Maar zonodig heb ik diagnoses ook verzwegen hoor, bijvoorbeeld bij de aanmelding van dochter voor het voortgezet onderwijs regulier toen bleek dat ze ineens niet naar het speciaal onderwijs mocht vanwege een plotselinge oekaze van de staatssecretaris over rugzakjes in groep 8.
Gastouder
Wij hebben zelf een gastouder en daar ben ik voor mijn kinderen erg blij mee. We hebben allemaal kinderen die niet helemaal in het stramien passen en bij het kinderdagverblijf was de oudste niet echt lekker op haar plek. We zijn erg blij dat we van een (slecht, de goede leidsters waren weggelopen) kinderdagverblijf naar een hele goede gastouder gegaan zijn. Er kwam zoveel meer rust en flexibiliteit voor de kinderen. Onze gastouders had op het moment dat we er kwamen pubers die de hele dag op school zaten, zelfstandig thuis kwamen en of lekker met de kleintjes speelden of op hun eigen kamer huiswerk maakten. Er waren max 5 kinderen op een dag, een grote tafel waar iedereen naar hartelust aan kon knutselen/tekenen/puzzelen, grote bakken duplo en treinbaan, redelijk veel ruimte en echt op kleine kinderen ingericht, een dagindeling zoals ik die ook hanteerde (slapen als je moe bent, ongeveer op die tijd, eten werd als er iemand erge honger had rustig even een half uurtje vervroegd). Ze had een prima tuin (grasveld en zandbak) en ging regelmatig een wandelingetje maken naar de bakker en de slager en de supermarkt. Het gaf zoveel rust en overzicht voor mijn kinderen, terwijl er zoveel meer flexibiliteit was. Het heeft ze veel goeds gedaan.
Een antroposofisch kinderdagverblijf is nog steeds een kinderdagverblijf met dus grotere groepen dan de gemiddeld 3 a 4 kinderen die er bij onze gastouder thuis waren. Ik ben er destijds zelf niet voor gegaan, maar dat kwam ook omdat ik zo'n lieve warme gastouder gevonden heb die zelf kinderen had die niet in het stramien pasten.
Tip?
Is dit iets: http://www.heemhuys.nl/heemhuysen/50-heemhuys-opaaltje-in-nijmegen
Heb je beide: en gastouder en antroposofisch
Consequenties van een etiket
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3496693/2013/08/22/Herkeuring-rijbewijs-om-autisme-vervalt.dhtml
Met autisme en adhd moet je een medische keuring ondergaan voor je je rijbewijs kunt halen. Maar dat is natuurlijk geen onoverkomelijk probleem denk ik. En daarna doe je gewoon mee met de rest.
update
Even een update. Na een paar weken van rust (want: geen gesprekken of onderzoeken) gaan we weer verder. Van Karakter, een onderzoeksinstituut, hebben we een pakket met vragenlijsten gehad die wijzelf en het kinderdagverblijf moesten invullen. Uiteraard allemaal gedaan. Tot mijn grote verbazing zijn de scores die het kdv heeft gegegeven nu nog erger/slechter dan de vorige keer. Ik ben zo verbaasd, omdat we de laatste weken steeds vaker te horen kregen dat ons zoontje een redelijk goede tot goede dag had gehad op het kdv. Weliswaar met ups en downs af en toe, maar toch beter dan eerst. Wij merkten dat doordat hij bijvoorbeeld niet meer verstarde bij binnenkomst in het lokaal, maar zelf weer naar binnen ging en een speeltje pakte. Ik merk ook dat ik een beetje boos ben daardoor, al weet ik niet eens of dat wel terecht is.
Natuurlijk horen we ook de dingen die wat minder goed gaan op het kdv, zoals dat ons zoontje in een hoek gaat staan met de handen op de oren als het erg druk is. Ik schrok daar wel van, maar probeer er niet van alles aan op te hangen (zo van: zie nou wel, ook weer een autistiform trekje!).
Het blijft lastig om de situatie op het kdv te rijmen met de situatie thuis: thuis gaat het eigenlijk heel goed, naar ons idee: hij slaapt veel beter sinds we een hekje in zijn bed hebben geplaatst. Eerst kwam hij te pas en te onpas zijn bed uit en sliep hij pas een keer rond 21.30, waarna hij vaak al rond 5.00 of 5.30 uur wakker werd. Gevolg: chagrijnig kind, helemaal niet leuk. Nu slaapt hij weer 10 uur per nacht en is hij bijna altijd vrolijk. Hij vraagt ook regelmatig of hij naar de andere kindjes mag (bij het kdv of de speeltuin). Daarnaast reageert hij altijd enthousiast als hij kinderen uit de kdv-groep tegenkomt in het dorp, bijvoorbeeld in de supermarkt of in de speeltuin. Hij roept hun naam, zwaait naar ze etc. We zijn op zoek geweest naar een andere vorm van kinderdagopvang, inderdaad bij een antroposofische opvang en bij een gastouder die was aangeraden via dit forum (Heemhuysje). Van de kinderdagopvang had ik een goede indruk: mooie ruimte, veel buitenspeelruimte met genoeg uitdagingen, toevallig een pedagogisch medewerkster die ik al kende, máár: er zitten maar liefst 15 tot 16 kinderen in de groep op de dagen dat ons zoontje naar de opvang gaat. Dat is gewoon teveel voor hem, heel jammer dat die optie afvalt. De gastouder bij wie we zijn geweest is denk ik een heel lief mens bij wie voor alle "soorten" kinderen wel plaats is, maar het sluit niet helemaal aan bij onze manier van denken/leven.
Zo langzamerhand begonnen we te denken dat ons zoontje misschien beter op het kdv kon blijven waar hij nu zit, juist omdat het beter leek te gaan en dan zou het jammer zijn om hem uit een bekende omgeving weg te halen. Maar nu slaat de twijfel dus toch weer toe.
Ik begin me nu af te vragen of ik niet enorm aan het ontkennen ben, of dat mijn twijfels over de scores die het kdv gegeven heeft terecht zijn. Inmiddels heb ik wel begrepen dat elk kind met een ass anders is en dat je niet kunt zeggen: die en die en die kenmerken horen bij een ass, en als je die niet vertoont, dan heb je géén ass. Ik ben geneigd om te denken dat de manier waarop ons zoontje op andere kinderen reageert en zich thuis gedraagt, juist niet bij een ass passen, maar ja, misschien is dat ook een vorm van ontkennen?
Suzanne
Suzanne
Het is altijd heel erg confronterend en vervelend om verslagen van je kind te lezen, juist als het niet lekker gaat en je je zorgen maakt. Iedere zinsnede zet je dan aan het denken en de hele tijd ben je aan het denken: is dit erg, is dit afwijkend?
Mij helpen twee gedachten: de eerste gedachte is: zij schrijven op, wat zij waarnemen, wat hun mening is. En die is per definitie juist, want hun mening, is hun mening. Dat wil echter niet zeggen dat hij ook klopt. Want zij bekijken onze zoon vanuit hun referentiekader. Hun verlagen zeggen iets over onze zoon, maar vooral ook over henzelf.
De tweede gedachte is: Onze zoon blijft wie hij is. Wat voor een naam we aan hem geven, wat er over hem gezegd wordt. Hij is wie hij is. En ik vertrouw erop dat de behandelaars daar naar kijken. Naar hem. Als ik dat vertrouwen niet heb, ga ik op zoek naar andere behandelaars.
Jij hoeft niet te beslissen of hij nu wel of niet ass heeft. Hij wordt getest, mensen die er verstand van hebben (het is een zeer complexe materie, waar je niet voor niets lang voor moet studeren), gaan hem vergelijken met een bepaalde norm. En als het goed is, kijken die verder dan hun neus lang is.
Zij komen dan met een diagnose (of niet) en dan kun je zelf bepalen, of je daar iets mee gaat doen, of dat je het in een la legt en laat bezinken. Dat hoeft niet allemaal in een paar weken besloten te worden, je mag daar de tijd voor nemen. Want jouw zoon is nog heel lang bij jou. Je hoeft je dus niet opgejaagd te voelen.
Wat jij schrijft over met zijn handen op zijn oren in een hoek staan, dat is een signaal dat een kind overprikkeld is. Onze zoon met adhd, heeft ook last van overprikkeling. Doen ze dan iets om hem te helpen? Om de overprikkeling weg te nemen? Want dat is dan wel nodig.
Sterkte!
tunnelvisie
Wat een onzekere tijd nu! Het valt me wel op dat jij er zelf ook al helemaal van uitgaat dat hij ass heeft. Net als het kdv. Volgens mij heet dat tunnelvisie Je kan ook overgeprikkeld zijn zonder dat je een stoornis hebt.
Heel moeilijk, maar ik zou proberen jouw diagnose los te laten en kijken wat hij nodig heeft, doe dus iets aan die overprikkeling; is er veel herrie? Zet hem bv een (speciale) koptelefoon op, ik noem maar wat.
Sterkte.
Is ontkenning ook tunnelvisie
Hoi Rafelkap en Karmijn,
Om eerst maar even te reageren op Rafelkap: ik ga er nu nog niet van uit dat hij een ass heeft, ik zie juist van alles bij hem waardoor ik denk: neeeee, dat is geen ass. Maar wat dan wel?
Alles wat het kdv schrijft wijst in de richting van een ass, althans, als je ervan uitgaat dat er geen andere zaken aan de orde zijn die precies dezelfde gedragingen tot gevolg hebben. Ik houd rekening met een diagnose, maar niet per se in de richting van een ass. Maar: is dat niet ook weer een enorm ontkennende houding? Kortom, ik weet het niet en nu het zoveel beter gaat denk ik wel eens: wil ik het wel weten? Uiteindelijk is mijn antwoord op mijn eigen vraag dan toch: ja, ik wil weten of er iets is, anders blijft het maar malen in mijn hoofd.
En dat brengt me bij de reactie van Karmijn: wat er ook uit die onderzoeken komt, hij blijft ons eigen lieve jongetje op wie we zo stapelgek zijn en met wie we zo kunnen lachen. En ja, ik hoop dat ze onbevooroordeeld naar hem zullen kijken, en niet het onderzoek in gaan met een mogelijke ass als uitgangspunt. Vanochtend een oude posting gelezen waarin een artikel over een jongetje, Philippe, was geplaatst. Hulpverleners en deskundologen gingen allemaal uit van een ass, terwijl er uiteindelijk iets anders aan de hand bleek te zijn. In hoeverre dat artikel nu een juiste weergave vormt van wat er werkelijk is voorgevallen weet ik niet, ik vond het nogal gekleurd. Dwz: het is wel duidelijk bij wie de sympathie van de journaliste lag, en dat was niet bij de hulpverleners die allen aan een ass hadden gedacht. Ik houd dus heel sterk een vinger aan de pols. En Karmijn, jouw eerste opmerking over degenen die rapporteren kan ik goed volgen. Op dit moment ben ik dus boos over de scores die zijn aangegeven door het kdv, omdat ze zo totaal niet stroken met wat wij aan het eind van de dag horen als we onze jongen gaan ophalen. Ik vraag me echt af of ze zijn gedragingen niet onder een vergrootglas hebben gelegd. Wat ik al schreef: sinds een paar weken komt hij al heel anders binnen op het kdv: niet meer huilen en zeggen dat hij wil slapen, maar een speeltje pakken en soms ook aansluiting zoeken bij de kindjes die er al zijn. Ik weet dat kinderen zich extreem kunnen aanpassen waardoor het lijkt alsof er niks aan de hand is, maar als ons zoontje nog steeds zo ongelukkig zou zijn bij binnenkomst kan ik me niet voorstellen dat hij dat nu, op deze leeftijd (2,5 jaar) al kan verbloemen.
Wat de overprikkeling betreft: meestal nemen ze hem dan even mee naar een rustiger plek, voor zover ik weet. Ik zou het nog eens moeten navragen. Ander puntje waar ik nu net aan denk: een paar weken geleden waren we op vakantie in een bungalowpark, met een groot binnenzwembad. Een herrie en een drukte van al die kinderen, en toch gaf mijn zoontje geen signalen af dat hij er last van had. Hij ging lekker van de glijbaan, was aan het klooien met gietertjes en flesjes wateren vermaakte zich prima. Ik was van tevoren juist bang dat hij heel slecht op die drukte daar zou reageren. Dus niet!!
Hoe dan ook: ondanks de onzekerheid ben ik enorm gelukkig met ons baasje en dat verandert niet. Mocht er iets aan de hand zijn waardoor hij meer zorg, ondersteuning of begeleiding behoeft dan een gemiddeld kind (wat is dat, gemiddeld?), dan zorgen we daarvoor, punt.
vertellen
Heb je de mensen van Karakter ook al zelf gesproken. Daar kun je namelijk heel goed aangeven dat je vreest voor tunnelvisie en voor een te negatief ingevulde vragenlijst door het kdv. Misschien voelen zij zich onmachtig, willen ze de oorzaak van de 'problemen' niet bij zichzelf zoeken en wijzen ze daarom naar je zoon.
'Aan ons kan het niet liggen, want Pietje en Rietje hebben het wel bij ons naar het zin. Het moet wel aan hem liggen, want wij doen ons werk toch goed?' Ik zou dat soort twijfels echt bespreken.
nuchter
Het lastige is dat je nu helemaal ongerust bent gemaakt door het kdv, terwijl je dat zelf niet bent. Dat je kind niet in paniek raakt in zo'n druk zwembad moet je ook vooral noemen bij het onderzoek. Het is heel goed mogelijk dat de leidsters op het kdv wat al te enthousiast willen labelen na een bijscholingscursus.
Volgens mij kan je niet meer doen dan nu, proberen nuchter te blijven en genieten van je kind. En als er wel wat aan de hand zou zijn hoeft dat nog helemaal niet zo vreselijk te zijn, zo te lezen totaal niet. Diagnosen veranderen ook weer, ik ken een jongetje: eerst ass: later niet meer. Best vreemd niet?
Sterkte de komende tijd, want je gaat ook enorm aan jezelf twijfelen. Mijn ervaring was: mijn gevoel klopte. Ook wij kregen een rapportje met tunnelvisie (ass) van de psz. Ze hebben daar alleen maar een nascholingscursus over autisme en adhd gehad, van iets anders hebben ze geen kaas gegeten. Ook niet op het consultatiebureau.
Vertrouw op je gevoel, ik snap heel goed dat je daarvoor nu duidelijkheid wilt.
Inderdaad
Inderdaad Karmijn, ik had me al voorgenomen om bij het intakegesprek met Karakter aan te geven dat ik hoop dat hij blanco beoordeeld wordt. Bij één van de gesprekken met vroeghulp was ook een medewerkster van Kentalis aanwezig, dat vond ik heel positief: er wordt dus ook gekeken naar bijvoorbeeld gehoorproblemen.
Ik wilde schrijven: we gaan het wel zien, maar dat klinkt een stuk relaxter dan ik op dit moment ben. Niet dat ik heel erg gestresst ben, maar met zo'n onderzoek komt alles toch wel dichtbij, ook een mogelijke diagnose. En daardoor realiseer ik me nu pas echt hoeveel ik in eerste instantie heb opgehangen aan een diagnose: meer dan goed is. Ik kan het nu veel meer vanuit het perspectief bekijken: wat heeft ons baasje nodig en hoe kunnen we hem daarin helpen? Samen met mijn man heb ik al het één en ander aangepast in ons dagelijkse ritme en de manier waarop we dingen aan ons zoontje vertellen (nog duidelijker dan anders) en dat werpt zijn vruchten af. Heel veel dank voor jullie praktische tips en adviezen, ook in andere items op dit forum, want die hebben me geholpen om de zaak op een andere manier te benaderen.
En wat het kdv betreft: ja, ze doen het ook goed en voor veel kinderen is dat precies genoeg, maar voor sommige kinderen niet. Ik begin nu steeds meer verhalen uit mijn omgeving te horen over kinderen die niet gedijen in een drukke omgeving.
Even off topic, Rafelkap: wat raar dat een psz iets zegt over een ass. Ze weten zelf toch ook wel dat ze helemaal niet bevoegd zijn om zoiets zelfs maar te opperen? Bij het kdv mijn zoontje houden ze zich in ieder geval angstvallig op de vlakte, en terecht.
Nou, weer een heel verhaal, pff. Fijn dat jullie ondanks de lengte van mijn verhalen toch de moeite nemen om ze te lezen en erop te reageren. Ik voel me erdoor gesteund en ik haal er, zoals ik al schreef, een hoop zaken uit die ik meteen kan toepassen. Dank daarrvoor!
nieuw hoofdstuk
Nou, nog maar een extra onderzoek erbij: over een maand mogen we naar de KNO-arts, want ons jongetje blijkt vocht achter zijn trommelvlies te hebben en dacht verdwijnt maar niet. Arm kind, hij liep de laatste tijd steeks vaker met de handen over zijn oortjes en na het douchen mocht ik ze ook niet meer droogmaken. We wisten natuurlijk al wel dat zijn oren een gevoelig punt zijn, na al die oorontstekingen die hij heeft gehad. Ergens hoop ik dat de problemen met zijn oren de oorzaak zijn van de problemen op het kinderdagverblijf. Ik vermoed van niet, omdat hij alles goed hoort, zelfs heel zachte geluiden merkt hij nog op.
Het feit dat zijn gehoor toch wel in orde lijkt in combinatie met het feit dat hij de laatste tijd steeds minder reageert wanneer ik iets vraag, baart me dan wel weer zorgen. Wijst dat in de richting van een ass, of problemen met het auditief geheugen of.... Nou ja, ga zo maar door. Ik vind altijd wel iets om me zorgen over te maken of om te gaan vergelijken met andere kinderen: reageren zij ook heel vaak niet als er wordt gevraagd wat ze willen eten of drinken? Aan de andere kant: als ik tegen mijn zoontje zeg dat hij nog even op het grote bed zijn appeltje mag opeten en dat ik ondertussen voorlees, heeft hij geen aansporing nodig en is hij al op ons bed geklommen voordat ik mijn zin heb afgemaakt. Of, als ik twee keer vraag of hij dorst heeft en geen reactie krijg, en bij de derde keer heel overdreven zeg: lieve lieve lieve lieve X, wil je iets drinken?, heel hard "neehee" roepen. Dat interpreteer ik dan als: mama ik heb je wel gehoord, niet zeuren!
Moeilijk hoor, ik hoop maar dat er zo snel mogelijk enige duidelijkheid komt. Ik denk dat ik toch heel hard aan het ontkennen ben op dit moment, al stellen we anderzijds ook alles in het werk om het voor ons baasje wat gemakkelijker te maken.
allergie
Is al aan de orde geweest dat dat vocht mogelijk te maken kan hebben met een allergie? Met name koemelkeiwitallergie kan dat veroorzaken. Bij mijn zoon waren de pusoortjes dan ook direct over toen hij samen met pasgeboren dochter overging naar een totaal koemelkeiwitvrij dieet. We waren net op tijd zodat hij geen buisjes hoefde.
bedankt voor de tip!
Hoi Anne,
Nee,daar wisten we nog niets van. Hij heeft weliswaar geen pusoortjes, maar het is de moeite van het noemen waard!
Groeten, Suzanne
