Schuldig
Ik heb spijt over een concrete aanvaring met mijn peuter. Misschien kunnen jullie helpen wat lucht en licht in mijn hoofd te creëren.
Momenteel hebben we een peuter van 2.5 en als alles goed gaat over een paar weken een kleine erbij. Eigenlijk is ze ontzettend lief en we zijn ook ontzettend dol op haar en het is gewoon erg pittig deze leeftijd. Ik weet dat ze hun eigen autonomie willen ontdekken en daar proberen we ons weg in te vinden. Bijvoorbeeld door per situatie te beoordelen of het de strijd waard is. En haar soms gelijk te geven. Door haar keuzes te laten maken. En haar 's middags op bed te brengen, ook al slaat ze vaak het slapen over. Daar zit mijn probleem momenteel. De laatste tijd gaat ze van haar bed in het vensterbank tegen het raam aan staan. Ik kan niet telkens controleren of ze dat doet, tenzij ik bij haar op de kamer sta of buiten sta. We willen niet dat ze daar op staat want ze kan er lelijk vanaf vallen en dan voel ik me rot. Dus ik ging er drie keer naar toe, duidelijk gezegd dat het niet mocht (net als de vorige keren), uiteindelijk kwaad en heb ik in the heat of the moment gezegd dat als ze het nog eens doet dat ik dan haar knuffel afpak en weggooi. Vervolgens gaat ze doodleuk er weer opstaan, dus ik heb de knuffel gepakt en gedaan alsof ik hem in de prullenbak gooide. Ik was ook echt kwaad door alle stress, ook van de komst van de tweede die alles op zijn kop gaat zetten. Echt hysterisch gehuil als gevolg, want die knuffel is haar alles, haar steun en toeverlaat. Ik zag de angst in haar ogen en ik voelde me gelijk daarna heel schuldig. Heb hem ook weer teruggegeven en ze staat niet meer op het vensterbank sindsdien. Dus het werkt, maar het is een vorm van emotionele chantage/manipulatie en het voelt als een grens die ik niet mocht overgaan. Ik voel me erg schuldig nu, maar zit wel met het vraagstuk hoe ik bij sommige gevallen wel echt ervoor kan zorgen dat ze luistert. Als ik bij haar ben en ze wil niet uit bad bijvoorbeeld kan ik haar fysiek eruit tillen. Maar ik kan niet de hele dag bij haar op de slaapkamer blijven. En ik wil niet dat haar wat overkomt. Dus alle advies is welkom, voor deze situatie of in het algemeen.
Draver23 schreef op 12-10-2025 om 00:16:
Het zijn twee zijden van dezelfde medaille lijkt me. Als zij geen wrok koestert voelt ze zich ook niet slecht kennelijk. Ik snap niet zo goed waarom ik daarmee aan de slag zou moeten.
Dank voor de aanrader, ik zal het boek waarschijnlijk lezen!
Ik begrijp de post van AnnaPollewop ook niet, terwijl ik hem anders opvatte dan jij 
Zelf haalde ik eruit dat ze de indruk heeft dat jij je drukker maakt over hoe fout je het deze keer hebt aangepakt, dan over hoe je dit soort situaties in de toekomst beter kan aanpakken.
Volgens mij ben je met beide bezig.
@ AnnaPollewop - kan je uitleggen wat je bedoelt?
Slaap kun je niet afdwingen, ze kan ook even rusten.
Bij gevaarlijk gedrag mag je daar wat van zeggen, en als een kind herhaaldelijk niet luistert mag je best een keer boos worden.
Knuffel afpakken zou ik niet doen, dat is haar veiligheid. Daar heb je nu ook van geleerd.
We zijn allemaal mensen, die vliegen wel eens uit de bocht. Kinderen én hun ouders. Zeker als ze zwaar hormonaal en moe zijn. Dan helpt het om lief en genadig te zijn voor onszelf en de ander. Het ging even mis en we hadden een botsing, dat was niet fijn voor allebei, even knuffelen en weer door.
Het boek van Gordon laat juist zien hoe ineffectief en schadelijk (voor de realtie) het gebruik van macht, chantage en manipulatie is. Je (wat oudere) kind vragen stellen, zelf na laten denken, niet sturen, werken aan een relatie op basis van vertrouwen.
Het boek van Gordon laat juist zien hoe ineffectief en schadelijk (voor de realtie) het gebruik van macht, chantage en manipulatie is. Je (wat oudere) kind vragen stellen, zelf na laten denken, niet sturen, werken aan een relatie op basis van vertrouwen.
yette schreef op 12-10-2025 om 08:53:
[..]
Ik begrijp de post van AnnaPollewop ook niet, terwijl ik hem anders opvatte dan jij
Volgens mij ben je met beide bezig.
@ AnnaPollewop - kan je uitleggen wat je bedoelt?
Ik zal een poging doen (svp niet gelijk allemaal mij af fakkelen, ik doe ook maar mijn best).
Ik kreeg de indruk uit de posts van TO (het begint al met de titel) dat hij zich vooral druk maakt over wat alles met hem doet. Of het kind wrok koestert, of hij zich schuldig gaat voelen etc. Dat gaat alleen over hem. Als hij een fout maakt, of als dochter laat merken dat iets bij haar niet goed gevallen is, voelt HIJ zich schuldig en geen goede vader en dus wil hij dat vermijden.
Terwijl ik zou denken, je vermijdt fouten omdat je de dingen niet fout maar goed wil doen, je vermijdt om die ander te kwetsen omdat het vervelend is voor die ander. Niet omdat je anders zelf met een rotgevoel blijft zitten.
Het lijkt nu de verantwoordelijkheid van dochter te worden om vader het gevoel te geven dat hij het goed doet, zodat hij zich fijn voelt. Dan gaat het dus helemaal niet om wat dochter voelt of ervaart of wat haar kwaad doet.
Terwijl dat naar mijn idee voorop zou moeten staan. Nu lijkt het erop dat dochter haar vader steeds gerust moet stellen: je doet het goed hoor pap, ik ben niet boos, ik ben niet gevallen, het doet geen zeer.
Dat was het idee achter mijn post. Richt je op je kind, en niet op jezelf. Het gaat niet om jou. Het gaat om haar.
Soms zal ze zich rot voelen en boos zijn. Dat mag er zijn, ze hoeft niet haar boosheid over een maatregel in te slikken om To's gevoelens te sparen en hem gerust te stellen. Soms zal ze vallen. Dat hoort erbij, en het doet pijn, dat mag er ook zijn. Zij is het kind. Hij is de vader. Dat moet hij niet om gaan keren.
Als ouder maak je fouten. Dat is onvermijdelijk. Daar zul je zelf mee om moeten gaan, het kind hoeft dat niet te sussen. Je denkt erover na, je baalt, je probeert het de volgende keer anders te doen. Maar omgaan met dat rotgevoel doe je zelf. want ook als je kind het niet erg zegt te vinden, weet je zelf dat je vind dat je dat anders had willen doen.
Meander schreef op 12-10-2025 om 09:51:
Het boek van Gordon laat juist zien hoe ineffectief en schadelijk (voor de realtie) het gebruik van macht, chantage en manipulatie is. Je (wat oudere) kind vragen stellen, zelf na laten denken, niet sturen, werken aan een relatie op basis van vertrouwen.
Wel bedoeld met als resultaat dat het kind 'de juiste beslissing' neemt.
Je hebt te maken met een peuterpuber. Dat is een pittige tijd. Zowel voor haarzelf als voor jou. Ze zoekt grenzen op. Is koppig. Er ontstaan situaties die voor jullie beiden nieuw èn vervelend zijn.
Ik denk dat je als ouder sommige situaties beter kan voorkomen dan genezen.
In dit geval is het probleem deels het gevaar en deels dat je dochter aangeeft dat ze geen middagdutje meer wil doen. Dat laatste is balen, omdat jij ook even rust nodig hebt.
Wat de veiligheid betreft, zou ik ervoor zorgen dat ze niet op de vensterbank kan klimmen. Je hebt daar speciale vensterbank-hekjes voor.
Wat haar eigen willetje betreft, zal je ook naar je dochter moeten luisteren. Ze kan of wil niet meer op dat moment en/of die manier een middagdutje doen. Aan jou om te bepalen of ze simpelweg te luisteren heeft en je de strijd aan gaat of dat je iets anders verzint. Je kan daarbij denken aan moe maken (laat haar bijv. even uitrazen in een speeltuintje en geef haar daarna een voedzame lunch of zorg dat ze op een andere manier al ontspannen is voor ze naar bed gaat), een andere omgeving voor het dutje kan ook werken (ga samen in jouw bed liggen of bouw een hut van haar eigen bed om slapen leuker te maken) of geef het dutje op en bedenk iets anders waardoor jullie in elk geval een rustig moment hebben. Desnoods zet je de tv aan.
Ik probeerde altijd creatief en flexibel om te gaan met de (veranderende) behoeften van mijn kinderen. Wat op het ene moment werkt, kan op het volgende moment een andere aanpak vragen. En dan is ook nog eens elk kind anders.
Zoals bij dat niet uit bad willen. Om te beginnen kan je kiezen voor douchen als je zelf weinig tijd hebt. Kwestie van de kraan dichtdraaien en klaar! Zo voorkom je het drama van een kind dat niet uit bad wil. Als ik ze in bad deed, zorgde ik dat ik zelf een bezigheid in de badkamer had waardoor ze ruim de tijd kregen. Op een gegeven moment gaan ze zich vervelen of krijgen ze het vanzelf koud. En dan is die handdoek ineens een lekker vooruitzicht. Zéker als die van de verwarming komt. Bij onze jongste werkte dat helaas niet. Die zou zelfs in een bak ijs blijven zitten. Met hem besprak ik tijdens het badderen wat hij daarna wilde doen. Meestal koos hij voor even in zijn blootje rondrennen, iets dat ze hier thuis soms mochten (meestal voor het slapen) en op die leeftijd allemaal erg leuk vonden.
Bij allevier zette ik trouwens tegen het eind een zandlopertje zodat ze konden zien dat het nog maar eventjes zou duren.
Enige 'manipulatie' werkte soms ook. Dan zei ik verlekkerd: 'Mag ìk de stop er vandaag uit trekken of wil jij het doen?' en dan was het leeg laten lopen van het bad ineens een strijd die ze wèl konden winnen 
Met andere woorden: als er een strijdpunt ontstaat, kan je irritatie en drama vaak voorkomen door flexibel en creatief te zijn.
En (dit klinkt misschien raar) wees ook een beetje trots op een kind dat de strijd aan gaat!
AnnaPollewop schreef op 12-10-2025 om 11:12:
[..]
Ik zal een poging doen (svp niet gelijk allemaal mij af fakkelen, ik doe ook maar mijn best).
Ik kreeg de indruk uit de posts van TO (het begint al met de titel) dat hij zich vooral druk maakt over wat alles met hem doet. Of het kind wrok koestert, of hij zich schuldig gaat voelen etc. Dat gaat alleen over hem. Als hij een fout maakt, of als dochter laat merken dat iets bij haar niet goed gevallen is, voelt HIJ zich schuldig en geen goede vader en dus wil hij dat vermijden.
Terwijl ik zou denken, je vermijdt fouten omdat je de dingen niet fout maar goed wil doen, je vermijdt om die ander te kwetsen omdat het vervelend is voor die ander. Niet omdat je anders zelf met een rotgevoel blijft zitten.
Het lijkt nu de verantwoordelijkheid van dochter te worden om vader het gevoel te geven dat hij het goed doet, zodat hij zich fijn voelt. Dan gaat het dus helemaal niet om wat dochter voelt of ervaart of wat haar kwaad doet.
Terwijl dat naar mijn idee voorop zou moeten staan. Nu lijkt het erop dat dochter haar vader steeds gerust moet stellen: je doet het goed hoor pap, ik ben niet boos, ik ben niet gevallen, het doet geen zeer.
Dat was het idee achter mijn post. Richt je op je kind, en niet op jezelf. Het gaat niet om jou. Het gaat om haar.
Soms zal ze zich rot voelen en boos zijn. Dat mag er zijn, ze hoeft niet haar boosheid over een maatregel in te slikken om To's gevoelens te sparen en hem gerust te stellen. Soms zal ze vallen. Dat hoort erbij, en het doet pijn, dat mag er ook zijn. Zij is het kind. Hij is de vader. Dat moet hij niet om gaan keren.
Als ouder maak je fouten. Dat is onvermijdelijk. Daar zul je zelf mee om moeten gaan, het kind hoeft dat niet te sussen. Je denkt erover na, je baalt, je probeert het de volgende keer anders te doen. Maar omgaan met dat rotgevoel doe je zelf. want ook als je kind het niet erg zegt te vinden, weet je zelf dat je vind dat je dat anders had willen doen.
Dat had ik er niet uit gehaald.
Ik haal zelf juist uit TO's verhaal dat zijn dochtertje zijn schuldgevoel niet kan sussen. Dat het voor haar opgelost lijkt, stelt hem enigzins gerust, maar het schuldgevoel blijft. Hij keurt zijn eigen actie (terecht) af en wil het een volgende keer beter doen.
