Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Zorgen over gedrag kleinzoon

Omdat ik me erg veel zorgen maak over het gedrag van mijn kleinzoon heb ik besloten dit eens te delen op dit forum in de hoop op wat herkenning en of advies. Mijn kleinzoon wordt bijna drie en praat nog niet. Hij kent wel wat woordjes maar dat is het dan ook. Hij loopt hiervoor al een half jaar bij Logopedie maar helaas zonder progressie en nu gaat hij terug naar het Audiologisch centrum voor verdere hulp. Allemaal prima dus. Wat mij vooral zorgen geeft is zijn veranderde gedrag sinds ruim een half jaar. Hij is steeds afstandelijker naar anderen incl naar mij, die hij toch heel goed kent en altijd veel aanwezig is geweest in zijn leven tot nu toe. Als ik alleen met hem ben gaat het goed maar zodra zijn ouders er weer zijn wil hij niks meer met mij te maken hebben lijkt het. Tegen mijn man doet hij opeens vrij afwijzend terwijl dat eerder altijd prima ging (die ziet hij iets minder dan dat hij mij ziet) Tegen anderen zoals bv mijn andere zoon en zijn vrouw doet hij ook zeer afwijzend en wordt zelfs boos als ze iets tegen hem zeggen. Hun zoontje die bijna 2 jaar jonger is heeft nog nooit zijn goedkeuring gehad, daar reageert hij zeer afwijzend en zelfs een beetje boos op.  Het is in mijn ogen meer dan alleen verlegenheid en ik begin steeds meer te denken aan bv autisme. Hoewel ik me ook best kan voorstellen dat als je zoveel moeite hebt met praten en dus jezelf niet goed kunt uiten, dit ook gedragsproblemen kan veroorzaken. Ik heb er soms slapeloze nachten van en durf het er ook niet zo goed met zijn ouders over te hebben, die lijken zich (gelukkig) toch minder zorgen te maken. Zijn er mensen die dit gedrag herkennen?


Ik zelf had vroeger een taal-spraakprobleem en doordat ik mij niet kon uitten, kwam dit ook naar voren in mijn gedrag. Ik heb blijkbaar een keer een gordijn met roede en al naar beneden getrokken in een driftbui 🙈.
Er valt niet zoveel over te zeggen, wacht het onderzoek af

het is erg lastig als je nog niet goed kan praten en dus ook niet duidelijk kan maken wat je bedoeld. 

Peuters gaan ook door allerlei fases, verschillend per kind natuurlijk, waarin ze ook eenkennig kunnen zijn.

Ik begrijp dat zijn neefje 1 jaar is. Dat is dus nog geen kindje waar hij mij kan spelen, maar waar hij wel aandacht mee moet delen.     

Er wordt hulp door zijn ouders gezocht, dus zij zien ook dat er extra onderzoek / hulp nodig is. Dus niet vooruitlopen op de zaken en de onderzoeken afwachten. 

Mijn kinderen hebben autisme en ik herken er wel wat in. Met bezoek konden ze anderen afwijzen omdat ze teveel prikkels kregen. Bij mijn oudste zoon kwam de taalontwikkeling erg moeilijk op gang. Dat hoeft gelukkig niet te betekenen dat hij autisme heeft. Het is wel goed dat ze het verder laten onderzoeken want er kunnen ook andere zaken spelen zoals een taalstoornis of misschien komt zijn taalontwikkeling gewoon trager op gang. 
Waarom durf je er niet met zijn ouders over te praten?

Ik snap dat je je zorgen maakt. Toch lijkt me het beter om het proberen zoveel mogelijk van je af te zetten, en in ieder geval niet met de ouders over diagnoses te gaan speculeren. Je kunt altijd gedrag signaleren wat je opvalt, maar het initiatief om ondersteuning te zoeken ligt bij hen. Als je kleinzoon al gevolgd wordt wegens zijn taal- en spraakproblemen, zal een eventuele ontwikkelingsstoornis zoals autisme ook vast wel overwogen worden. Bedenk dat hij met of zonder diagnose jouw zelfde lieve kleinkind is.

Ik heb zelf een gevoelige, introverte peuter die ook bij vlagen heel afstandelijk is naar mensen die ze toch altijd graag zag, dus ik vind dat op zich niet heel zorgelijk.

Ik denk dat je kleinzoon in goede handen is. Er is hulp ingeschakeld en als het nodig is zal er op tijd worden opgeschaald. De ouders zijn hier zo te horen tevreden mee en maken zich geen grote zorgen.

Waarom maak jij je dan wel zorgen? Je schrijft dat je het er met de ouders niet meer over kan hebben. Hoe komt dat? Ik heb geen idee hoe de relatie is dus misschien zit ik er compleet naast. Maar ik krijg een klein beetje het gevoel dat je misschien op de stoel van de ouders gaat zitten. Pas daarvoor op want ik kan mij voorstellen dat het dan een onderwerp wordt waar niet meer over gesproken kan worden.

Wat ik wel herken: Je zorgen maken, en in gedachten vooruit lopen op allerlei diagnoses. Mijn kinderen zijn ouder (einde basisschool), maar zijn natuurlijk ook 3 geweest. Bij elke moeilijke fase komen er gedachten: Gaat het wel goed? Doe ik het wel goed? Moet ik meer hulp vragen? Afvragen of er onderzoeken moeten zijn voor autisme bij minder sociaal gedrag, ADHD bij druk gedrag, of nog iets anders.... 

Bijna de dokter gebeld voor een verwijzing, en dan gaat het opeens beter. Fase is voorbij, kind zit lekkerder in zijn/haar vel en je vraagt je af: waar heb ik mij nou eigenlijk zorgen over gemaakt?

Natuurlijk is hulp in sommige situaties echt nodig, en dat krijgen de ouders in dit geval ook. Maar ik wilde meegeven: ik kan me voorstellen dat je je soms meer zorgen maakt dan nodig is. Dat is heel menselijk en herkenbaar. Soms is het een goed idee om je zorgen voor jezelf te houden en rustig af te wachten. 

Ik herken hier wel dingen van.
Mijn zoon was op die leeftijd ook ongeveer zo.
Hij heeft een taal ontwikkelings stoornis 
Kon aan anderen niet duidelijk maken wat hij bedoelde en daardoor gefrustreerd en boze buien.
Want hij is ook nog zeer/hoog begaafd, dus in dat stukje was hij ver vooruit op de andere kinderen 
Hij heeft een lichte vorm van ass en ook fases waarbij hij minder behoefte heeft aan andere mensen (schoonouders vonden het niet leuk dat hij geen knuffel of kus wou geven)
Het is iets wat je moet accepteren zoals het is, het kind veranderd niet.
Maar voelt haarfijn dat jij dit niet leuk vind en daardoor zal hij nog minder trek er in hebben 

Maar ik zou eerst de testen afwachten 

LawfulLark45

LawfulLark45

08-10-2021 om 20:03

Ik zou wat meer vertrouwen hebben in de ouderschapskwaliteiten van je kind, als ik jou was. Er is al hulp ingeschakeld, en die weten het vast beter dan jij.

Oma66

Oma66

09-10-2021 om 08:25 Topicstarter

Lady-Voldemort schreef op 08-10-2021 om 20:03:

Ik zou wat meer vertrouwen hebben in de ouderschapskwaliteiten van je kind, als ik jou was. Er is al hulp ingeschakeld, en die weten het vast beter dan jij.

Oke, wat een pittige reactie. Ik heb zeer veel vertrouwen in de ouderschapskwaliteiten van mijn kind en ook in de hulp die wordt ingeschakeld. (helaas lange wachttijden) Maar dat doet niks af aan de zorgen die je kunt hebben ook als grootouders. 

Oma66

Oma66

09-10-2021 om 08:30 Topicstarter

Wasmachine schreef op 08-10-2021 om 11:36:

Mijn kinderen hebben autisme en ik herken er wel wat in. Met bezoek konden ze anderen afwijzen omdat ze teveel prikkels kregen. Bij mijn oudste zoon kwam de taalontwikkeling erg moeilijk op gang. Dat hoeft gelukkig niet te betekenen dat hij autisme heeft. Het is wel goed dat ze het verder laten onderzoeken want er kunnen ook andere zaken spelen zoals een taalstoornis of misschien komt zijn taalontwikkeling gewoon trager op gang.
Waarom durf je er niet met zijn ouders over te praten?

Er is wel met elkaar over gesproken, ik heb een zeer hechte band met mijn dochter, maar probeer mijn erge zorgen nu verder een beetje voor me te houden in de aanloop naar verder onderzoek, er is een lange wachttijd helaas, en ze hebben genoeg andere dingen aan hun hoofd dan mijn gepieker. Dank voor je reactie.

Aan diagnoses, waag ik me niet, maar ik haal uit je verhaal dat hij het 1:1 beter doet dan wanneer er meerdere mensen aanwezig zijn. Klopt dat? Als dat zo is, heeft hij blijkbaar, om welke reden dan ook, op dit moment baat bij rust/minder geluid/whatever. Ook zonder precies te weten wat er scheelt, kan je kijken of je hem helpt door vaker exclusieve momenten met één persoon te regelen. 

Wat betreft erover praten met zijn ouders. Wij hebben zelf een gehandicapt kind. Ik vind het fijn als mensen informeren naar hoe het met hem en onszelf gaat. Blijf dat vooral doen! 
Pas er daarbij wel voor op dat je niet teveel aandacht vraagt voor je eigen zorgen en verdriet om hun kind. Bij mijn schoonmoeder en een vriendin heb ik vaak het idee dat ik ze gerust moet stellen en ze moet troosten. Dat voelt als de omgekeerde wereld. Om te voorkomen dat ze wakker liggen,  vertel ik ze nu al een tijd niet meer alles. En dat is jammer. 

CuddlyReindeer95

CuddlyReindeer95

09-10-2021 om 08:58

Hij is zoals hij is, dus als hij autisme zou hebben, verandert dat niets aan hem. Daarnaast zit hij al volop in de medische molen en heeft hij betrokken ouders. Ik snap uiteraard dat het je bezighoudt, omdat je van hem houdt, maar piekeren is toch niet zinvol? Je kunt als grootouder de situatie niet veranderen en het is ook niet jouw verantwoordelijkheid. 

Oma66

Oma66

09-10-2021 om 13:40 Topicstarter

Aliana schreef op 08-10-2021 om 14:52:

Wat ik wel herken: Je zorgen maken, en in gedachten vooruit lopen op allerlei diagnoses. Mijn kinderen zijn ouder (einde basisschool), maar zijn natuurlijk ook 3 geweest. Bij elke moeilijke fase komen er gedachten: Gaat het wel goed? Doe ik het wel goed? Moet ik meer hulp vragen? Afvragen of er onderzoeken moeten zijn voor autisme bij minder sociaal gedrag, ADHD bij druk gedrag, of nog iets anders....

Bijna de dokter gebeld voor een verwijzing, en dan gaat het opeens beter. Fase is voorbij, kind zit lekkerder in zijn/haar vel en je vraagt je af: waar heb ik mij nou eigenlijk zorgen over gemaakt?

Natuurlijk is hulp in sommige situaties echt nodig, en dat krijgen de ouders in dit geval ook. Maar ik wilde meegeven: ik kan me voorstellen dat je je soms meer zorgen maakt dan nodig is. Dat is heel menselijk en herkenbaar. Soms is het een goed idee om je zorgen voor jezelf te houden en rustig af te wachten.

Dank voor je lieve reactie!!!

Oma66

Oma66

09-10-2021 om 13:45 Topicstarter

Jillz schreef op 08-10-2021 om 14:42:

Ik denk dat je kleinzoon in goede handen is. Er is hulp ingeschakeld en als het nodig is zal er op tijd worden opgeschaald. De ouders zijn hier zo te horen tevreden mee en maken zich geen grote zorgen.

Waarom maak jij je dan wel zorgen? Je schrijft dat je het er met de ouders niet meer over kan hebben. Hoe komt dat? Ik heb geen idee hoe de relatie is dus misschien zit ik er compleet naast. Maar ik krijg een klein beetje het gevoel dat je misschien op de stoel van de ouders gaat zitten. Pas daarvoor op want ik kan mij voorstellen dat het dan een onderwerp wordt waar niet meer over gesproken kan worden.

Dank voor je reactie: de relatie met mijn dochter is gelukkig bijzonder goed en hecht en we praten over van alles. Ik hou alleen liever nu mijn zorgen wat voor me om haar niet meer te belasten, ze heeft het met allerlei zaken al pittig genoeg, vandaar dat ik het hier even deelde om te kijken of er herkenning was. Ik zit absoluut niet op de stoel vd ouders, maar zorgen maken is niet iets wat alleen de ouders aangaat, ook grootouders hebben daar mee te maken, zeker omdat we erg betrokken zijn bij het gezin en onze kleinzoon erg belangrijk voor ons is. 

Ik zou het ook raar vinden als jij je geen zorgen zou maken, het gaat om jouw kleinkind waar je van houdt. Ik vind dat je het goed doet. Mijn moeder ging door een rouwproces heen omdat ze het verschrikkelijk vond om kleinkinderen met een beperking te hebben. Dat proces ondersteunen vond ik erg zwaar omdat ik zelf ook veel zorgen had, mijn weg moest vinden met behulp van professionals en ik ook verdriet had. Ik vind het mooi dat jij de druk niet opvoert. Dit is ook gewoon een spannende periode en ik hoop voor jullie dat hij alleen wat trager op gang komt. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.