Zoontje van 6 met Woede
Beste allemaal,
Ik heb 2 kinderen een zoontje van 6 en een dochter van 4.
Zijn allebei schatten van kinderen , maar toch loop ik tegen een aantal dingen aan.
Het begon ongeveer 2 jaar geleden toen mijn zoontje naar de basis school ging, in eerste instantie ging alles helemaal goed hij ging graag naar school had veel vriendjes en had het altijd naar zijn zin.
Tot hij na de herfstvakantie gepest werd door 2 jongen uit zijn klas ( 4 jaar en pesten hoe kom je erop)
Hij kwam met aardige blauwe ogen thuis , krabbels op zijn rus en aardig wat blauwe plekken , wij zeiden elke keer tegen hem gelijk naar de juf toegaan als ze wat doen , na zelf een aantal keer de juf erop aangesproken te hebben en de directie bleef het doorgaan , waarna wij hadden gezegt je zegt 2 keer stop ik vind dit niet leuk , de 3de keer geef je diegene een tik terug ( in de hoop dat ze dan door zouden krijgen dat hij nu wat terug deed). gelukkig werd het daarna weer normaal opdat e dus door hadden dat hij het kaas niet meer van zijn brood af liet eten.
Tot na de zomervakantie hij was over naar groep 2 met de hele klas, en op de eerste dag ook gelijk zijn verjaardag kwam hij met een rode kaart naar buiten , hij had ze eigen aardig misdragen op de eerste schooldag en een rode kaart was om te laten zien dat hij niet lief was geweest.
Zo volgende het tot de kerst vakantie elke dag kwam hij met een rode kaart naar huis , hij had geen zin meer in school en kreeg hele erge driftbuien .
na de kerstvakantie zat ik gemiddeld 4 keer per week bij de directie om een plan van aanpak op te stellen om mijn zoon het weer naar zijn zin te maken op school en zijn driftbuien gezamenlijk met de leerkrachten aan te pakken zodat we allemaal op 1 lijn zaten.
in februari vorig jaar , was mijn zoon niet meer welkom op school , omdat ik niet naar hun wensen zou communiceren met de leerkracht en ik moest elke ochtend aangeven hoe hij had geslapen en wat hij die dag nar school allemaal had gedaan , dit was nooit besproken en stond ook niet in het plan van aanpak.
ik ben toen opzoek gegaan naar een andere school , omdat ik aan de leerkrachten merkte dat mijn zoontje niets goeds meer kon doen, of ik nou nog in gesprek zou gaan met de leerkrachten of niet.
op de maandag erna kon hij gelijk starten op zijn nieuwe school , waar ze alles juist heel positief benaderde , en als hij een driftbui had dat ze er een perfecte draai aan wiste te geven zodat hij weer omsloeg in leuk gedrag en ging weer met veel plezier naar school.
Afgelopen september is hij op zijn nieuwe school overgegaan naar groep 3 (wat we nooit hadden verwacht op zijn oude school) in de zomervakantie belde zijn nieuwe leerkrachten om de overgang voor hem makkelijker te maken en dat we zowel als ouders en leerkrachten een goed team vormen.
vanaf dag 1 moet ik eerlijk bekennen we zijn ook echt een team , maar nu zijn het niet alleen driftbuien op school meer , ook thuis hij slaat schop , bijt als het niet zo gaat zoals hij wilt , als ik hem naar school breng ben ik minimaal 30 minuten bezig om hem normaal in de klas te krijgen.
zijn uitbarstingen zijn nu 10 keer erger , terwijl de leerkrachten er alles aan doen om hem het zo veel mogelijk naar zijn zin te maken.
ik heb hem nu al 2 keer van school moeten halen omdat hij gewoon een gevaar is voor zichzelf , en al helemaal voor de kinderen uit zijn klas.
vanmorgen kon hij de klas niet eens in , omdat ik het niet vertrouwde hij liep mij te slaan te bijten en te schoppen en zo durfde ik hem niet bij zijn leerkracht en mede klasgenoten achter te laten.
1maal thuis moest hij van mij in zijn kamer nadenken waarom hij mee naar huis ging , en hij lag op zijn bed alleen maar te zeggen "ik ben wel lief , nee ik ben wel lief"
en na ongeveer een half uur riep ik hem en toen vroeg ik aan hem , waarom was er onweer op school (Wij noemen het zowel thuis als op school "Onweer" ) en toen zei hij nee hoor mama ik was gewoon lief , mag ik nu weer naar school.
even later moest ik heel even weg, legde dat aan hem uit en dat ik binnen 10 minuten weer terug zou zijn en dat hij dan even bij papa moest blijven , en daar kwam zijn onweer weer.
toen hij vanavond onder de douche vandaan kwam zei hij , mama, de lieve ik was als eerste geboren he , en die stoute ik met de rode kaarten toch later ......
Daar sta je dan als moeder ....
en gaf als antwoord , maar jou stoute ik kan ook wel lief zijn hoor en die rode kaarten heeft de lieve ik helemaal niet verdient , want alle kindjes doen wel is niet luisteren maar mama vind jou lieve ik heeeel heel heel lief ..
en dan krijg ik een knuffel en een kus en dan roept hij ik hou zo veel van jou mama dat weet je toch ...
hij is pas 6 jaar , en hij is zo lief en ook zijn leerkrachten zeggen dat , maar die uitbarstingen zijn gewoon niet te hendelen.
17 oktober hebben we een afspraak bij de kinderarts ,ik wil hem laten testen op adhd en pdd-nos , en dat is niet om er stempel op te drukken , maar ik heb het gevoel dat hij het te druk in zijn hoofd heeft en het zelf af en toe ook niet meer weet .
ik hoop dat er tips zijn van jullie die ik misschien nog niet heb geprobeerd , alle tips zijn welkom , want ik weet me af en toe geen raad meer.
Hulp
Jouw zoontje klinkt als mijn zoon.
Ik lees dat je al op zoek bent naar hulp. Dat is heel slim. Want je hebt duidelijk te maken met een kind, waarbij huis-tuin-en-keuken opvoeding niet werkt.
Als ik jou was, zou ik ook op zoek gaan naar een kinderpsycholoog of orthopedagoog, omdat zij jouw kunnen helpen met het zoeken naar een goede aanpak voor je zoon.
Tot die tijd zou je het boek 'het explosieve kind', kunnen lezen.
En ik vond de volgende vier uitgangspunten altijd heel behulpzaam.
1) Kalm blijven. Altijd rustig blijven als ouder. Nooit gaan schelden, niet je geduld verliezen. Rustig en kalm benoemen wat je verwacht. Als jij gaat schreeuwen of straffen, kan hij niet meer denken en dan gaat hij dingen doen, waar hij later weer spijt van krijgt.
2) positief blijven. Benoemen wat er wel goed gaat. Belonen wat er wel goed gaat. Als je zoon onwenselijk gedrag vertoont, dan benoemen wat je wel wilt. (dus niet: stop met slaan, maar: we blijven van elkaar af) Zorg dat je iedere dag minimaal een kwartier een-op-een aandacht voor hem reserveert, waarbij hij mag bepalen wat jullie gaan doen. Zorg ervoor dat hij leert, wat hij kan doen als hij woedend is. Dan kan het bijvoorbeeld helpen om in een kussen te stompen, een krant te verscheuren, heel hard te schreeuwen. Onze zoon had een bokszak en een veilige hoek in zijn kamer met een matras op de grond en een donkere slaapzak. Op school had hij een boekje waarin hij zijn boze gedachten en tekeningen kon uiten, zonder dat hij daar straf voor kon krijgen. Ook mocht en mag hij op school, ten allen tijden uit de klas gaan om zich terug te trekken op een rustige plek. (hij koos dan vaak voor de wc, maar als het een leuke school is, dan kunnen ze ergens een hoekje met stripboeken, papier en potloden maken, waar hij naar toe kan)
3) georganiseerd blijven. Zorg dat de dag en de omgeving overzichtelijk en voorspelbaar is. Veranderingen van te voren aankondigen. Niet te veel veranderingen te gelijk. Een vaste plek aan tafel, voor de tv, in de klas. Een bij hem passend dagritme, waarbij duidelijk is wat hij kan doen. Helpen met klussen die hij lastig vindt. Niet meer dan een opdracht te gelijk geven. Je zou met pictogrammen kunnen proberen te werken. of met verwijzers. (kind zit voor de tv, moet naar school, dan ga je hem bij de tv ophalen, met schooltas in je hand, je laat de tas zien en zegt: kom, we gaan naar school) Probeer uit te puzzelen waar je kind door getriggerd wordt, wat er aan de boosheid vooraf gaat. Het klinkt alsof je zoon moeite heeft met overgangen van de ene situatie naar de andere situatie. Het klinkt ook alsof hij moeite heeft met het accepteren van het verlies van controle. Dat had onze zoon ook. Wij gaven hem zoveel mogelijk (!) autonomie, keuze vrijheid en ruimte. Dat verminderde de boze buien enorm.
4) door blijven gaan. Dit gaat niet snel over. Je zult een lange tijd, heftig in je kind moeten investeren om hem weer vlot te trekken. Dus zorg ervoor dat je het volhoudt. Vergeef hem en vergeef je zelf als het uit de hand loopt. Zorg dat je af en toe pauze hebt. Zorg dat jij en je partner elkaar ondersteunen en niet afbranden. Eet gezond, zorg dat je aan je slaap komt, beweeg, doe leuke dingen.
Er bestaat geen stoute ik
Wat een verhaal, het lijkt me erg frustrerend voor je om die ervaring te hebben met je oude school.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij Karmijn, erg goede tips!
Het valt me wel op dat je zoon het over zijn 'stoute ik' heeft. Ik zou toch echt benadrukken dat er geen lieve ik en stoute ik bestaat. Er bestaat maar één kindje en die is lief, punt uit. Het GEDRAG wat hij vertoont is niet altijd lief. Ik denk dat het heel belangrijk voor hem is om te weten dat hij onvoorwaardelijke liefde krijgt van zijn ouders.
En wellicht besef je dit al, mijn zijn woede is een manier van communiceren. Hij ervaart iets (emotie of gebeurtenis) en weet niet wat het is, kan het niet benoemen en kan er niet mee omgaan. Dus dan uit hij zich in zijn woede uitbarsting. Leer hem dit te herkennen en er anders mee om te gaan. Want die woede-uitbarsting komt voor jou misschien als een verrassing, maar dat heeft zijn oorzaak. Idd wat al eerder is aangegeven, kijk wat de trigger is. Plotselinge veranderingen (jij weggaan en bij zijn vader blijven zonder dat hij daarop voorbereidt is), de school binnenlopen en er staat iets anders.... ik noem maar een voorbeeld. Dat kan voor hem heel verwarrend zijn. Maar ook wellicht de muziek te hard in de auto, teveel prikkels in de ochtend. Het kan vanalles zijn.
Karmijn noemde al werken met pictogrammen om duidelijk te maken hoe de dag verloopt. Je kunt ook (in aanvulling daarop) met smileys werken. Hij kan dan aangeven hoe hij zich voelt. Blij, verdrietig, boos, heel boos enzovoort. Vooraf bespreek je samen wat hij kan doen op het moment dat hij voelt dat hij boos wordt. Bijvoorbeeld lezen, boksen, fietsen enz. Op het moment dat hij aangeeft dat hij boos of heel boos is, weet hij dan, ik moet nu gaan fietsen om zijn boosheid kwijt te raken. Daarna kun je eventueel met hem bespreken hoe het ging en wat er gebeurde.
Succes.
nog een aanvulling
Je geeft aan dat je je zoon laat onderzoeken, wat op zich niet verkeerd is. Maar je geeft wel aan dat hij tot zijn vier jaar geen problemen had, geen woede-uitbarstingen en wel vriendjes. Kinderen met autisme (ASS, PDD-NOS enz.) hebben over het algemeen als belangrijk herkenningspunt dat ze slecht zijn in sociale contacten. Bij ADHD is hyperactiviteit in combinatie met impulsiviteit of concentratiestoornis de drie kenmerken. Het kan ook een combinatie van die drie zijn. Een vorm van autisme of ADHD/ADD hebben te maken met ontwikkeling van de hersenen. Dit betekent dat hij van baby af aan al symptomen heeft. Is dit niet het geval, dan kan het zijn dat hij problemen heeft die veroorzaakt zijn door zijn omgeving. Deze uitingen kunnen lijken op ADHD, zoals hyperactiviteit.
Ik geef je deze informatie omdat je aangaf dat er tot twee jaar geleden niets aan de hand leek. Het gebeurd namelijk nog wel eens dat kinderen snel 'een stempel' krijgen zonder verder te kijken naar de omgeving. Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat hij niet meekomt op school, leerproblemen heeft. Want het is opvallend dat zijn woede uitbarstingen tot voor kort alleen op school plaatsvonden. Je zou zeggen dat hij anders al langere tijd ook de woede uitbarstingen thuis zou hebben.
Als tip wil ik je nog meegeven: probeer naar de woede uitbarstingen te kijken als een symptoom, een communicatievorm. Hij probeert je iets te vertellen, luister naar hem. Richt niet al je energie op het voorkomen of omgaan van de uitbarstingen, kijk wat er speelt. Ik begrijp dat dit moeilijk is, want zijn gedrag kan niet geaccepteerd worden. Maar stel je voor dat je kind extreem angstig zou zijn ipv woede uitbarsting. Dan zou zijn gedrag wel geaccepteerd worden en hij geholpen worden. Nu gaat alle aandacht naar zijn gedrag.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Sorry voor mijn twee lange berichten....
ander boek: overprikkeld
Ik heb hier een boek voor m'n neus: overprikkeld, praktische strategieen om de wereld van je prikkelgevoelige kind te structueren, van carolyn dalgliesh.
Hier staan heel erg veel praktische tips voor thuis (alleen maar), het lijkt er namelijk op, wat je kind ook misschien 'heeft' dat hij moeite heeft met teveel prikkels en veranderingen en dan zou ik niet afwachten op een 'peut', maar meteen thuis beginnen.
Sterkte.
Overgevoelig?
Ik heb deze link al vaker aangedragen. Ook nu, omdat het belangrijk is te begrijpen wat een kind beweegt.
Hooggevoelige kinderen voelen veel sneller aan hoe commentaar bedoeld wordt, zowel die van school als thuis. Misschien loop je tegen wat lichamelijke aspecten aan zoals extra scherp gehoor ( trouwens dan kan je er vergif op nemen dat hij reeds gehoord heeft hoe school/ouders werkelijk tegen het schoppen aankijken). Of gevoelig voor wasmiddelen of de tondeuse van de kapper. Die uitspraak over eerst lief geboren en stout later is niet de woorden van een doorsnee 6-jarige. Besef dat en zoek een psychiater of psycholoog met affiniteit voor hsp.
herkenning
Ik herken gedrag van je zoon in het gedrag van een van onze zoons. Een makkelijk , wel eigenwijs en zelfstandig, kind dat tot 4 jaar geen probleem had/gaf. Hij kwam op school in een 'fysiek' klasje met veel jongens. Ik weet nog dat de juf lachte en zei; nog zo'n druktemaker.. Ik zei nog; dit is een makkie; zacht jongetje. Pff binnen een paar weken was het raak; boos, schoppen, slaan. Maakte niet uit wie er voor 'm stond. Groot of klein, hij kon enorm uit z'n plaat gaan.
Om een heel lang verhaal kort te maken; zoon was / is slim. (groep 3) Bleek zich te vervelen, had intellectueel weinig aansluiting, z'n hoofd draaide overuren om zich maar aan te passen. Had ook taalgebruik dat niet paste bij een 4-6 jarige. Hij doorzag situaties en begreep niet waarom kinderen zo handelden. Hij werd niet gepest of buitengesloten maar had weinig aansluiting. Nu zie ik dat hij daar ook echt geen behoefte aan had. Groep 1 en 2 waren moeilijk maar de eerste week in groep 3 ging het pas echt mis! Gelukkig had hij een juf die heel snel de vinger op de zere plek legde.
De jaren daarna stonden en vielen met de leerkracht.
Vanaf dag 1 op het gymnasium hebben we een ander kind in huis. Geen enkele woedeaanval meer gehad. Hij heeft vrienden en heeft zich ontwikkeld tot een sociale knul die stevig in het leven staat.
Het is goed dat je hulp zoekt. Ik zou een evt. diagnose maar aan de kinderarts en evt. een orthopedagoog overlaten. Je noemt al ADHD en PDDnos. Dat is maar de vraag. Leerproblemen en hoogsensiviteit zijn hier al genoemd. Hier thuis was het een hoog iq. Misschien komt de oorzaak wel uit een heel andere hoek dan je nu denkt.
Opvallend bij jouw zoon vind ik dat het goed ging en na de vakantie in groep 3 het weer mis gaat. Andere leerstof, een andere leerkracht, veranderde structuur, andere kinderen? Goed om uit te zoeken. En de tips die je hier krijgt kun je mee aan de slag. Zijn voor elk kind goed.
Je wanhoop ken ik. Ik wil je een hart onder de riem steken. Je doet je best, je zoekt hulp. Je wil het zo graag anders voor hem en voor jullie gezin. Ik weet ook hoe deze spanning consequenties kan hebben in je gezin. Had ik maar direct geweten dat dit een rol speelde en hoe we hier mee om moesten gaan. Nu was het zo'n zoektocht. Met uiteindelijk wel een goede afloop! Zoon zegt nu dat deze woede hem niet overheerst heeft. Dat hij mooie jaren gehad heeft op de basisschool. Onbegrijpelijk. Maar voor hem een feit. Ik zie de periode als hard werken.
herkenning
Ik herken gedrag van je zoon in het gedrag van een van onze zoons. Een makkelijk , wel eigenwijs en zelfstandig, kind dat tot 4 jaar geen probleem had/gaf. Hij kwam op school in een 'fysiek' klasje met veel jongens. Ik weet nog dat de juf lachte en zei; nog zo'n druktemaker.. Ik zei nog; dit is een makkie; zacht jongetje. Pff binnen een paar weken was het raak; boos, schoppen, slaan. Maakte niet uit wie er voor 'm stond. Groot of klein, hij kon enorm uit z'n plaat gaan.
Om een heel lang verhaal kort te maken; zoon was / is slim. (groep 3) Bleek zich te vervelen, had intellectueel weinig aansluiting, z'n hoofd draaide overuren om zich maar aan te passen. Had ook taalgebruik dat niet paste bij een 4-6 jarige. Hij doorzag situaties en begreep niet waarom kinderen zo handelden. Hij werd niet gepest of buitengesloten maar had weinig aansluiting. Nu zie ik dat hij daar ook echt geen behoefte aan had. Groep 1 en 2 waren moeilijk maar de eerste week in groep 3 ging het pas echt mis! Gelukkig had hij een juf die heel snel de vinger op de zere plek legde.
De jaren daarna stonden en vielen met de leerkracht.
Vanaf dag 1 op het gymnasium hebben we een ander kind in huis. Geen enkele woedeaanval meer gehad. Hij heeft vrienden en heeft zich ontwikkeld tot een sociale knul die stevig in het leven staat.
Het is goed dat je hulp zoekt. Ik zou een evt. diagnose maar aan de kinderarts en evt. een orthopedagoog overlaten. Je noemt al ADHD en PDDnos. Dat is maar de vraag. Leerproblemen en hoogsensiviteit zijn hier al genoemd. Hier thuis was het een hoog iq. Misschien komt de oorzaak wel uit een heel andere hoek dan je nu denkt.
Opvallend bij jouw zoon vind ik dat het goed ging en na de vakantie in groep 3 het weer mis gaat. Andere leerstof, een andere leerkracht, veranderde structuur, andere kinderen? Goed om uit te zoeken. En de tips die je hier krijgt kun je mee aan de slag. Zijn voor elk kind goed.
Je wanhoop ken ik. Ik wil je een hart onder de riem steken. Je doet je best, je zoekt hulp. Je wil het zo graag anders voor hem en voor jullie gezin. Ik weet ook hoe deze spanning consequenties kan hebben in je gezin. Had ik maar direct geweten dat dit een rol speelde en hoe we hier mee om moesten gaan. Nu was het zo'n zoektocht. Met uiteindelijk wel een goede afloop! Zoon zegt nu dat deze woede hem niet overheerst heeft. Dat hij mooie jaren gehad heeft op de basisschool. Onbegrijpelijk. Maar voor hem een feit. Ik zie de periode als hard werken.
Klopt wel Visje, maar
Bij mijn dochter begon haar stoornis ook pas op te spelen toen ze naar groep 1 ging. Van te voren waren er ook wel wat signalen, maar dat was allemaal nog niet zo spannend. Het was bij haar de schoolse omgeving die maakte dat ze vastliep.
Ginny Twijfelvuur
Bedankt voor de aanvulling. Het kan idd zijn dat haar zoon een stoornis heeft, maar ik wilde Elisa 001 toch deze aanvullende informatie geven. Vooral omdat hij zijn woede aanvallen in eerste instantie en voor langere periode op school heeft gehad en niet op een andere plek, zoals thuis of in de supermarkt (tenminste, dat verteld het verhaal niet, is eigenlijk een aanname).
En ik vind wat er met haar zoontje op de oude school is gebeurd, echt wel heftig hoor! Moet je je voorstellen dat je 4 jaar bent en je wordt regelmatig geslapen en gekrast. Ik kan me voorstellen dat dit impact heeft (gehad) op hem. Vaak ligt angst ten grondslag aan agressief gedrag. En dat zou ik niet vreemd vinden, dat hij bang is op school. Maar er zijn zoveel oorzaken, zoals genoemd is hoog gevoeligheid, stoornis of iets anders. Maar het kan ook gewoon zijn dat hij bang is om weer geslagen te worden. Ook de zin die hij zegt "ik ben wel lief". Ik lees het: ik ben WEL lief. Daarin lees ik ook een stukje frustratie, dat hij het gevoel heeft dat er mensen tegen hem zijn....
Maar dat is speculeren. Ik geef mijn mening en visie, en ik vind het fijn dat andere dat ook doen. Hopelijk heeft Elida001, en vooral haar zoon, wat aan onze reacties.
tik terug?
Kan het niet gewoon zijn dat hij het niet meer snapt? Jullie hebben hem geadviseerd terug te meppen, dat bleek uitermate effectief voor de rotsituatie waar hij in zat.
Totdat hij er een keer voor gestraft is. Hetgeen misschien erg verwarrend voor hem was. Het was jullie advies, maar opeens werd hij door school gestraft. Is het nu oke, of niet? (Misschien wilde hij de eerste schooldag laten zien dat hij zeker niet meer gepest wilde worden, of zat het 'terugmeppen' al zo in zijn systeem, of was het 'terugmeppen' al wat verschoven naar preventief meppen. En dan gestraft op je verjaardag nota bene voor positief(?) gedrag?? Frustrerend!)
Vervolgens kreeg hij het terugmeppen niet meer uit zijn systeem, of snapte hij totaal niet meer wanneer meppen nu wel/niet geindiceerd/toegestaan werd. Door de verwarring voelde hij zich misschien steeds rotter en machtelozer waardoor de rem op meppen helemaal niet meer werkte. (In stress is het lastig ontwikkelen)
En in een nieuw situatie was dat misschien het gedrag waar hij op terugviel, toen dingen niet meer helemaal ideaal liepen? Misschien was er nog geen nieuw coping gedrag ingeslopen. Misschien waren er die eerste tijd nog geen frustraties ( nieuwe situatie, alles nog leuk, ales positief) en wist hij zich gewoon geen raad met nieuwe frustraties, dus terugvallen op ouder aangeleerd coping gedrag.
