Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
even anders

even anders

22-12-2008 om 10:01

Angstig vriendinnetje

Mijn dochter van 7 heeft een vriendinnetje (zelfde leeftijd) dat nogal angstig is. Ze is o.a. bang voor katten en honden, maar ook om bij andere kinderen te spelen. Nu hebben wij toevallig een kat en dat was dus lastig. Maar na een paar keer met haar moeder te zijn gekomen is ze inmiddels ook 1 keer zelf meegekomen. Dat ging eigenlijk erg goed.
Mijn dochter had vriendinnetje onlangs meegevraagd naar haar dansclubje. Laatste les voor de vakantie mag je dan altijd een vriendinnetje meenemen. Vriendin wilde wel. Moeder kwam haar wat eerder brengen zodat ze eerst even konden spelen bij ons thuis, maar moeder bleef dus ook zitten. Gaf al een paar keer aan dat ze niet wist of vriendinnetje mee zou doen met dansen etc. Ik had zoiets van als ze eenmaal binnen in de zaal is doet ze heus wel mee.
Moeder ging dus ook mee naar de sportschool (ik had er eigenlijk dus gewoon op gerekend dat ze vriendinnetje bij mij zou brengen en dat ik met de meiden naar de sportschool zou gaan). Moeder zou daar dan dat uur blijven dat de meiden les hadden. Ik zei dat ik dat goed vond maar dat ik naar huis zou gaan met mijn zoontje. Die houdt het geen uur vol daar en de sportschool is vlakbij ons huis.
In de kleedkamer bleek dat vriendin zich niet wilde omkleden (had haar tasje met gymspullen mee om in te dansen) en de zaal niet in wilde. Moeder drong geenszins aan en zei dat ze haar niet wilde dwingen. Gevolg was dus dat mijn dochter alleen de zaal in moest. Dochter was zeer teleurgesteld (begrijpelijk).
Moeder en vriendin keken de hele les door het raam. Ik ben dus weggegaan met zoon. Ik was behoorlijk pissig op die moeder, niet eens zozeer op het vriendinnetje. Maar die moeder had toch gewoon een beetje kunnen aandringen en kunnen zeggen dat het niet leuk was voor mijn dochter.
Ik ben er achteraf toen ze terug kwamen van de sportschool niet op teruggekomen met de moeder, omdat de meiden erbij waren. Maar het zit me niet lekker.
Zowieso zit deze moeder me niet lekker. Ze vindt wel dat ze mijn kinderen kan opvoeden, maar haar eigen kind leert ze niet dat ze haar vriendin niet in de steek moet laten. Ze gaat op mijn bank zitten en pakt gewoon tijdschriften van de tafel en gaat ze zitten lezen.
Dochter vond het ook echt helemaal niet leuk dat het zo was gegaan. Ze was echt een beetje boos op haar vriendin. Terwijl ik dus vind dat het meer bij die moeder ligt.
Wat vinden jullie, moet ik er met deze moeder op terugkomen? Hoe zouden jullie met zo'n situatie omgaan?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mamasan

Mamasan

22-12-2008 om 10:51

Tja

Misschien kent die moeder haar dochter wel het beste en weet ze dat aandringen geen zin heeft. Je wilt het ook niet op de spits drijven en een emotionele uitspatting veroorzaken waar een vriendinnetje bij is.
Ben je het er ook niet mee eens dat die moeder tijdschriften leest op jouw bank? Daar zou ik geen problemen mee hebben. Ik vind het zelf ook altijd leuk om tijdschriften door te bladeren. Ik ga ze (bij vreemden) niet uit de kast pakken of op zoek in de krantenbak, maar als ze op tafel liggen voel ik me niet bezwaard om ze te pakken.

even anders

even anders

22-12-2008 om 11:37

Mamasan

Tuurlijk kent moeder haar eigen kind het beste. Maar ze had toch ook wel een beetje begrip voor mijn kind kunnen tonen.

Enne wat betreft het tijdschrift, dat lag niet op tafel (had ik niet goed opgeschreven), maar onder de tafel. Onder onze salontafel zit een extra plank en daar liggen tijdschriften. Zo heel erg voor het grijpen lag het dus niet.

Linda99

Linda99

22-12-2008 om 12:18

Herkenning

Beetje begrip zou misschien wel fijn zijn geweest maar ik herken wel een deel. Heb zelf namelijk een dochter die ook absoluut geen held is met vreemde en nieuwe dingen. Pushen heeft dan een averechts effect. Maar ik laat mijn dochter dan wel altijd even sorry zeggen en leg zelf het vriendinnetje uit dat mijn dochter de bepaalde situatie een beetje eng vind.

koentje

koentje

22-12-2008 om 13:52

Eigenlijk vind ik

dat je wel erg vanuit jezelf reageert. Jouw dochter is teleurgesteld en boos en dat leg jij bij de moeder want die had jouw methode moeten hanteren.
terwijl vriendinnetje worstelt met allerlei angsten en de moeder blijkbaar met het omgaan hiermee.
Omdat je niet communiceert met deze moeder gaan jouw irritaties zich opstapelen. Als jij niet wil dat ze in je tijdschriftjes kijkt zul je daar wat mee moeten. Dus of je zegt haar dit of je ruimt ze op.

Wat je voor een volgende keer beter zou kunnen doen is van te voren wat duidelijker afspraken maken met deze moeder. Ik kan mme zo voorstellen dat het veel beter was gegaan als moeder inderdaad haar alleen bij jou had gebracht en niet mee was gegaan. Het kan erg schelen voor een angstig aangelegd kind, dat het toch makkelijker met een vriendinnetje over een drempel stapt als moeder niet in de buurt is. Als moeder misschien inderdaad te veel pampert, kan dat wel een vicieuze cirkel worden!
Dus bespreek dat volgende keer eens van te voren; zeg het met zo veel woorden dat het misschien makkelijker gaat als ze er niet is.

En bespreek gewoon je irritatie. Of denk eens na over wat je nou zo irriteert aan het lezen in je tijdschrift. Dat ze aan je spullen zit of komt het ongeinteresseerd op je over?

Pippie

Pippie

22-12-2008 om 14:15

Eigen ervaring

Mijn dochter is ook altijd heel angstig geweest (en is het nog) en daarmee ook erg afhankelijk van mij als moeder. Daarover heb ik me vaak opgelaten gevoeld en ik kon tot voor kort alleen maar zeggen dat ik niet zeker wist of ze het zal doen. Soms kon mijn dochter ineens heel verrassend wel zoiets aan.

Sinds september kan ik het uitleggen. Ze heeft McDD. Een kind is dan vaak heel angstig en heeft echt een volwassene (meestal moeder) nodig om iets aan te kunnen. Mijn dochter verandert in een 'stok' als ze maar enigszins wordt gestimuleerd iets toch te doen. Wat ik met mijn reactie wil zeggen is dat die moeder misschien ook vreselijk zit met dat soort dingen en het 'niet-kunnen-uitleggen-terwijl-je-zelf-vreselijk-op-zoek-bent-naar-die uitleg' moe.

IK kan het nu WEL uitleggen. Pffff.

Misschien is het goed om er wat mild mee om te gaan, het ook zo uitleggen naar je eigen dochter. Dan begrijpt zij het ook iets meer, voor zover dat kan. En misschien krijg je dan wel wat toelichting. Kan ze nog iets betekenen voor haar vriendin, want ze zijn vriendinnen.

Ik wil ook niet zeggen dat er een stoornis o.i.d. MOET zijn hoor. Maar dat er een probleem is, is wel duidelijk.
Let op voor oordelen.

Pippie

even anders

even anders

22-12-2008 om 14:17

Riak

Dat bedoel ik precies ja, dat die moeder het in stand houdt op die manier. Inderdaad denk ik dat vriendinnetje gewoon met mijn dochter naar binnen zou zijn gegaan als moeder er niet bij zou zijn geweest.
Ik wil het zeker met deze moeder gaan bespreken. Wil ook gewoon dat als vriendinnetje de volgende keer komt spelen dat moeder naar huis gaat en niet blijft zitten. Eerder ging dit toch ook goed? Het kost mij op deze manier ook gewoon heel veel tijd als die moeder hier op de bank komt zitten. Of zou ik gewoon mijn huishouden moeten gaan doen en haar laten zitten? Nee, zo ben ik dus ook weer niet.
Een volgende keer dit vriendinnetje ergens mee naar toe nemen zie ik niet zo gauw gebeuren. Over dit voorval wil ik haar nog wel zeggen dat dochter er erg teleurgesteld over was en dat ze (dochter) zelf ook al heeft aangegeven vriendinnetje niet meer ergens mee naar toe te nemen want ze durft toch niet.

even anders

even anders

22-12-2008 om 14:42

Pippie

Jouw verhaal geeft wel weer wat nieuwe inzichten. Misschien is er wel iets met dit meisje, kan natuurlijk best. Ik heb niet het idee dat moeder het laat onderzoeken. Ze vertelt heel open (een beetje te open vind ik soms) over haar hele gezinsomstandigheden.
Ik weet wel dat meisje toen ze klein was in het ziekenhuis heeft gelegen i.v.m. hartproblemen. Daar zou het mee te maken kunnen hebben.
Omdat ik het meisje ook in andere situaties mee maak (op school als ik kom helpen met lezen, thuis bij ons toen moeder er niet was) en dan zie dat ze zich heel gewoon en vrij gedraagt, heb ik dus een beetje het gevoel dat moeder het probleem in stand houdt door haar teveel te beschermen en steeds met haar mee te gaan.

Inge M

Inge M

22-12-2008 om 16:03

Volgende keer anders aanpakken

Moeder was er nu bij en dan is het aan haar om te reageren zoals zij het beste vindt. Daar zou ik met haar niet over spreken.
Maar de volgende keer (speelafspraak of ergens naartoe) zou je kunnen proberen af te spreken zonder de moeder. Dat zou best verschil kunnen maken, maar zo niet dan kun je het meisje nog niet dwingen.

MRI

MRI

22-12-2008 om 17:44

Aandringen

Ai ik herken hier ook veel in. Kind kan ineens helemaal op slot gaan, juist in dit soort situaties.
Mensen, zeg niet te snel: 'die ouders moeten ook eens aandringen'. Waarschijnlijk hebbben ze dat al vaak genoeg gedaan, met het tegenovergestelde resultaat. Zoals met veel van dit soort dingen (driftbuien, nukken) staan de beste stuurlui aan wal en geven de ouders de schuld. Maar er zijn nu eenmaal kinderen die extreem faalangstig zijn. Hoe hiermee om te gaan? Ik zou het wel eens willen weten? Soms zachte drang, eerst wat anders gaan doen of zelf hetgene gaan doen wat er aan de orde is, helpen, enz. Maar simpelweg zeggen 'ouders moeten ook aandringen' is te kort door de bocht, meestal werkt dat juist heel slecht.
Ikzelf zou als moeder in zo'n situatie heel zenuwachtig worden juist omdat ik me verantwoordelijk voel voor het vriendinnetje. Ik vind het rot zowel voor mijn kind, het andere kind en de moeder. Maar wat als je aandringt en het kind wil het per se niet? Ik weet het vaak niet hoor.

MariaRosa

marcella

marcella

22-12-2008 om 18:48

Angstig

Ik vind eerlijk gezegd dat je zeer kort door de bocht reageert. Jij bent boos om die moeder omdat ze haar dochter geen sorry heeft laten zeggen en ze je tijdschriften leest? Daar moet volgens mij meer achter zitten.

Ik ben ook een moeder van een angstig kind. Bij mijn kind had dwingen ook een averechts effect. Het beste was (in ons geval) mijn dochter de keuze laten en laten merken dat ik het accepteer. Ik vind het eigenlijk heel goed van die moeder dat ze meeging om haar dochter te ondersteunen en haar niet afviel toen ze uiteindelijk niet durfde! (dat heb ik ook moeten leren)
En ze is zelfs blijven kijken naar jou dochter, leuk toch!
Je kan je dochter toch uitleggen dat het vriendinnetje angstig was.

Hoe weet jij nou hoe het thuis gaat? Misschien hebben ze verschillende methodes al uitgeprobeerd.

angel3

angel3

22-12-2008 om 19:24

Verschilt

tussen dwingen en positief stimuleren. Hier ook een kind dat een aantal dingen niet durft. Zo durft hij nog niet goed elders te spelen (bijna 6), feestjes gek genoeg wel maar waarsch wint dan zijn opwinding het van de angst.
Ook nieuwe dingen durft hij niet goed en lange dagen naar de bso zijn telkens een drama.
Echter ik probeer wel te zien waar mijn kind ECHT bang is en waar hij even over de drempel geduwd moet worden. Zo vond hij bijv skien geweldig tijdens de wintersport. Maar het klasje niet. De eerste 2 dagen bleven we erbij maar daarna kon dat echt niet meer. Het leidt ook teveel af. Dus dikke tranen, toch een beetje doorgeduwd en kind kwam apetrots vol verhalen en zelfvertrouwen uit het klasje. Tot de volgende ochtend: weer drama. Tja dat is dan toch vervelend maar omdat je weet dat het het kind ook zoveel brengt (vreugde, zelfvertrouwen, trots op zichzelf etc) forceerden we het toch enigszins.

Ook met spelen doe ik dit weleens maar dan haak ik aan op zijn eigen vraag. Ik wil met Pietje spelen. Oke dat mag maar Pietje is al 10 keer hier geweest, nu moet jij bij Pietje. Mmmmm ja dat klinkt logisch zie je hem denken. Oke zal ik de mama van Pietje bellen?
En dan regel ik dat hij meteen uit school meegaat met het kind en ik niet aan de schoolpoort sta want ik weet dat hij dan weer afhaakt.

Deze aanpak werkt heel goed bij ons al blijft het lastig en breekt mijn hart vaak. Net zo vaak ga ik ook mee in zijn Nee ik wil echt niet maar op de een of andere manier heb ik het idee dat ik het aardig in kan schatten.

Als dit meisje wel bij jullie durfde te spelen had ik het zo aangepakt. Lekker spelen en mama weg. Dan gaat het vaak veel beter.

groet

Guinevere

Guinevere

22-12-2008 om 20:01

Wat ben jij moeilijk

Ik kan hier maar één reactie op geven: wat ben jij een moeilijk mens, "even anders".
Ik heb het idee dat het voor het meisje al heel wat was dat ze durfde te gaan kijken. Ik kan me levendig voorstellen dat er kinderen zijn die je gewoon van de moeder moet afpellen, zo indrukwekkend zijn nieuwe situaties voor die kinderen. Of dat nou door een stoornis komt of niet, het is niet aan jou om daar iemand over te veroordelen. Mijn zoontje kon ook absoluut niet aarden in bepaalde situaties, bijvoorbeeld bij de aankomst van sinterklaas. En in andere situaties die rustiger en vertrouwder waren ging het juist erg goed. Zo'n reactie als de jouwe had hem én mij dan zeker geen stap verder geholpen, integendeel.
Je zou er beter aan doen met de moeder naar een oplossing te zoeken. "Goh, wat jammer dat Miepie niet durfde he. Wel leuk dat ze toch heeft gekeken. Vond ze het toch leuk?" De teleurstelling van jouw dochter is logisch. Maar als jij uitlegt dat Miepie niet goed durfde, maar dat ze toch altijd wel erg leuk spelen samen en dat kunnen blijven doen, moet de kous af zijn.
Dan dat verhaal dat die moeder een tijdschrift pakte om te lezen, en dat dat vreemd zou zijn. Tjonge, er pakt iemand een tijdschriftje en jij vindt dat niet kunnen? Dan moet je het maar achter slot en grendel leggen als je bang bent dat er iets met je papiertjes gebeurt. Ze liggen voor het grijpen, niet gek dus dat iemand er een blik in werpt. Als jij daar problemen mee hebt, dan kun je beter bij jezelf te rade gaan. Lekker gastvrij ben jij.
Sorry voor mijn botte posting, maar ik kan hier echt boos om worden.

Pippie

Pippie

22-12-2008 om 20:09

Deze moeder

Is heel veel bezig om haar kind toch iets mee te geven van de wereld die zo fijn moet zijn. Het meisje wil naar dansles met haar vriendinnetje maar vind het eng. Ze wil ze wil ze wil. Moeder weet dat dat veel is voor dit meisje. Maar ze hoopt dat ze het op kan brengen, dat ze zich over haar angst heen gaat zetten. Dat ze plezier gaat hebben met haar vriendinnetje. Iets wat voor dat andere meisje heel gewoon is.
Dat lukt niet. Wat een teleurstelling moet die moeder voelen. Voor haar kind, die zo graag wilde maar het niet kon. Ze gaat, met haar kind. Haar kind had het niet willen missen. Ze zou naar huis kunnen gaan, maar kiest er voor om met haar kind naar de les te gaan kijken. Buiten, door het raam. Want dan mist haar meisje toch niet alles van de les.
Wat een liefde. Ze vergeet haar excuses aan te bieden. Het vriendinnetje zal zich wel verdrietig voelen. Maar ze is helemaal begaan met haar kind, die voor de zoveelste keer niet weet haar angst te overwinnen.

Helaas weet deze moeder misschien NOG niet helemaal goed om te gaan met de angst van haar kind. Die angst zal extremer zijn dan de angst die andere kinderen ervaren. Iets wat andere moeders misschien niet helemaal kunnen indenken. Maar ze zoekt, naar de mogelijkheid om dat plezier ook aan haar kind te geven.

'even anders' pas op, niet te kort door de bocht. Voel de liefde van deze moeder voor haar kind. Denk niet, dat dit meisje wel in andere situaties mee gaat en dat het zo maar aan de moeder ligt (zonder dat zeker te weten) zo werkt dat niet.

Vraag aan de moeder hoe moeilijk het voor haar zal zijn en wat je voor haar kan betekenen en daarmee voor het vriendinnetje voor jouw kind. Wellicht had ze beter afscheid kunnen nemen bij jullie thuis, maar dat is goed af te spreken voor een volgende keer. Zonder verwijtende gevoelens.

Pippie

Pippie

Pippie

22-12-2008 om 21:23

Riak

Ik doe maar een suggestie. Gewoon om even een idee te geven van hoe het zou kunnen afspelen. Het kan natuurlijk op vele manieren uitgelegd worden. En daarom is het ook goed om niet te snel een oordeel te hebben.

Als dat niet over komt, bij deze dan correctie. Het is niet de bedoeling om te doen of ik er alles van weet.

Pippie

Guinevere

Guinevere

22-12-2008 om 21:51

Mwah ria

Mwah, ik zie het meer zo dat Pippie een totaal andere invalshoek geeft. Want het ZOU best waar kunnen zijn. Natuurlijk is het speculeren. Maar het is ook speculatief om te zeggen dat het angstige gedrag van het kind door de moeder wordt versterkt. Het kan net zo goed zo zijn dat de moeder er al van alles aan doet. Zoals bijvoorbeeld de eerste keren meegaan naar een speelafspraak, zodat haar dochter niet altijd maar in haar eigen vertrouwde wereldje hoeft te blijven.
In elk geval, wij weten het allemaal niet, alleen de moeder en het meisje zelf. We kunnen het dus ook niet beoordelen of veroordelen.

Guinevere

Guinevere

22-12-2008 om 22:22

Ria

Ja, ik had dat gezien hoor, in jouw bericht!
En over forumtaal. Dat is inderdaad lastig. Ik kan me nog vaag herinneren dat ik in het begin (nog?) veel meer mensen tegen de haren instreek dan nu...tegenwoordig valt het best mee geloof ik. Ik heb hier het 1 en ander bijgeleerd, haha. Niet alleen op forumtaaltechnisch gebied maar ook inhoudelijk.

Tirza G.

Tirza G.

22-12-2008 om 22:50

En dat van dat tijdschrift

Dat kan ik ook nog anders interpreteren. Moeder komt mee met vriendinnetje, maar wil niet dat het meiske de hele tijd tegen haar aan gaat zitten hangen. Dus ze zorgt er voor dat de meiden lekker gaan spelen en maakt zichzelf nonchalant onzichtbaar achter een tijdschrift. Ga maar spelen, ik ben er niet. Alleen voor noodgevallen. Ofzo.

Tirza

En de teleurstelling dan?

ik vind wel dat het hier erg van 1 kant bekeken wordt. dochter van even anders was diep teleurgesteld.....is dat dan niet iets om rekening mee te houden? dat vriendinnetje niet durft állá, daar is zeker wel begrip voor op te brengen....en dat de moeder dat 'verwacht' en daarom mee gaat ook wel. maar had die moeder niet beter eerst met even anders kunnen overleggen als ze weet dat haar dochter zo zou kúnnen reageren? zodat even anders háár dochter kan voorbereiden op een mogelijke teleurstelling? (ik vind dus van wel) en had de moeder niet ook vriendinnetje moeten uitleggen dat het misschien niet zo verstandig is om 'ja' te zeggen omdat dat ook een soort 'verwachting' schept bij de dochter van even anders....en dat vriendinnetje misschien niet aan die verwachting kan voldoen?
dát vindt ik fout in dit verhaal....en dáár zou ik ook wat van zeggen. niet het feit dát vriendinnetje angstig is en hoe die moeder ermee omgaat....(daar zal ze haar redenen wel voor hebben) maar de teleurstelling van de dochter van even anders is ook heel terecht en daar had deze moeder best even wat aandacht aan kunnen schenken of kunnen bespreken vóór de kijkles.
ook denk ik dat de dochter van even anders de volgende keer wel 6 keer nadenkt voor ze weer dit vriendinnetje uitkiest om mee te nemen..een harde les, voor zowel vriendinnetje (die dus w.s. niet meer wordt meegevraagd) alsook voor de dochter van even anders (die de volgende keer wel een ander vraagt).
groeten albana

Katrien

Katrien

23-12-2008 om 10:51

Albana

"Gaf al een paar keer aan dat ze niet wist of vriendinnetje mee zou doen met dansen etc. Ik had zoiets van als ze eenmaal binnen in de zaal is doet ze heus wel mee."

Als ik dat goed lees, staat daar toch in dat de moeder meerdere keren heeft gezegd dat ze niet wist of haar dochter ook effectief zou meedoen.

Katrien

Katrien

tonny

tonny

23-12-2008 om 12:41

Angstig

Ik was vroeger ook moeder van een zeer angstige dochter (nasleep van een zelfvertrouwen/basisvertrouwen slopende couveusetijd, in mijn ogen). Hoe langer ik in een 'overdrachtsituatie' bleef hangen, hoe lastiger het voor ons beide werd.

Naar mijn idee bevestigt de moeder door steeds bij haar dochter te blijven (en haar dus niet over te dragen aan de vraagstelster) plus herhaaldelijk opmerken 'ze doet straks vast niet mee' het terechte van haar dochters angst. Ze wil haar helpen er doorheen te komen, maar maakt het juist nóg lastiger door met haar aanwezigheid te onderstrepen dat het zonder haar niet gaat lukken, allemaal...

Het ligt meer bij de moeder van bij haar angstige dochtertje (die had aangegeven wel mee te willen naar de les!). Op deze manier bouwt het kind geen zelfvertrouwen op door iets 'engs' toch te gaan doen, onder begeleiding en met het vertrouwen van 'vreemde ogen'.

Maar ja, wat je hiermee moet?? Ik weet het niet...

Zelfinzicht is het begin van verandering.

tonny

even anders

even anders

23-12-2008 om 15:31

Tsjonge

Ik had al bijna spijt dat ik deze vraag neergezet had na die reactie van Guinevere (bedankt Guinevere voor je botte reactie, ik dacht dat je geen mensen meer tegen de haren instreek).
Gelukkig kijken er ook nog mensen naar de andere kant van het verhaal (Albana, Tonny).
Mijn dochter was inderdaad heel teleurgesteld en gaf dus zelf al aan dit vriendinnetje voortaan maar niet meer mee te vragen ergens naar toe. Vriendinnetje was vooraf echt enthousiast over deze afspraak, keek er echt naar uit en was nog even bang dat het niet door zou gaan omdat haar moeder vooraf met een lekke band stond. Vond ze helemaal niet leuk. Ik had echt het gevoel (wat Tonny ook beschrijft) dat haar moeder de angst maar blijft bevestigen door te zeggen dat ze misschien toch niet meedoet en door overal mee naar toe te gaan.

Trouwens, Guinevere, ik heb ook een zoontje die drukke situaties zoals de aankomst van Sinterklaas liever uit de weg gaat. Vind ik heel wat anders dan zo'n dansclubje met een paar meiden bij elkaar. Ik begrijp dus totaal jouw boze reactie niet. Wil je het me eens wat beter uitleggen wat jou nou zo boos maakt.

Moeder gaf het aan?

volgens mij gaf die moeder dat pas duidelijk aan toen het moment daar was......rijkelijk laat lijkt me dus. als die moeder dat eerder had gedaan had dochter van even anders nog de uitnodiging kunnen herzien en een ander 'zekerder' vriendinnetje kunnen uitnodigen....dat kon die dag zelf natuurlijk niet meer.
ik heb zeker wel begrip voor angstige kinderen en hoe die ouders ermee omgaan moeten ze zelf weten, maar naar mijn idee wordt er weinig tot géén rekening gehouden met de dochter van even anders....dat je kind niet zoveel durft begrijp ik best, maar daarbij alleen aan jezelf denken en niet aan je vriendinnetje vindt ik zowel van moeder alsook van het meisje zelf erg verkeerd hierin. dáár zou ik (als ik even anders was) zeker wat van zeggen. wel begrip verwachten van even anders en d'r dochter en andersom niets van begrip terugkrijgen? nee dát klopt van geen kant...
groeten albana

Pippie

Pippie

23-12-2008 om 16:54

Begrip

Ik ben het daar mee eens. Begrip voor elkaar, daar begint het mee. En daar is iedereen mee geholpen. Daarom opperde ik ook dat het goed is om daar over te gaan praten en niet te oordelen. Als die moeder echt niet weet hoe ze het aan kan pakken kan je bijvoorbeeld voorstellen om het afscheidmoment eerder te maken. Dus toch zonder moeder bij de dansles. Dat geeft haar kind niet meer de mogelijkheid om niet te gaan.

Juist als je het begrip voor elkaar kan hebben zullen beide kinderen voordeel daar van hebben. Want ja, ook voor dochter van even anders is dit natuurlijk heel vervelend. Als ouders kan je elkaar dan steunen. Niet alles is voor iedereen even makkelijk.

Het leed is nu geweest, maar juist dat is het moment om het er over te hebben.

Pippie

Guinevere

Guinevere

23-12-2008 om 20:35

Wil je het echt weten?

Het lijkt me vrij duidelijk, Even anders. Je redeneert in je beginposting volledig vanuit je eigen positie. Alleen maar klagen over hoe zielig het is voor jouw dochter en hoe schandalig van die andere moeder. Ik miste elke vorm van inlevingsvermogen. En inderdaad, daar kan ik erg slecht tegen en ga dan met opzet wel tegen de haren instrijken. Zeker als je je ook nog beklaagt over het feit dat de moeder een tijdschriftje inkeek, dan begint het meer op een persoonlijke vete te lijken.
Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het vermijden van drukke situaties door jouw zoon ook maar enigszins te vergelijken is met de angst van het vriendinnetje van je dochter. Jij kunt niet beoordelen of haar angst reëel is en of de moeder daar op de juiste manier mee om gaat. Het enige dat jíj kunt doen is begrip opbrengen en evt. overleggen of het zinnig zou _kunnen_ zijn om het meisje juist zónder de moeder te stimuleren, en hoe jij daarbij kunt helpen. Dit gekift en dat het alleen maar zo zielig is voor je dochter, daar schiet je geen klap mee op. Kom op zeg, waar gaat het over, een meisje wilde even niet met je dochter meedansen en daardoor was ze teleurgesteld. Big deal.
Ik trek me terug uit deze discussie, heb mijn zegje genoeg gedaan. Je bent niet verplicht om iets met mijn bericht te doen, mag het zo van je schouders laten glijden maar als je zo'n bericht plaatst kun je ook mensen verwachten die het totaal niet met je eens zijn en zich zelfs aan je ergeren.

marcella

marcella

23-12-2008 om 21:29

Eens met guinevere

sluit me daar volledig bij aan.

billie

billie

24-12-2008 om 00:10

En ook

Het blijft een zoektocht, vind ik, met een angstig kind. Wanneer stimuleren, wanneer accepteren, enz, enz, enz. En maar opboksen tegen al die blikken van anderen die boekdelen spreken, gut wat een tuttige moeder zeg, zo houdt ze haar kind wel heel erg angstig....Het helpt al een heel stuk een passende houding te vinden door te proberen die blikken niet te zien, want die vertroebelen je zicht weer helemaal.
En ja, al heel wat mensen tegen gekomen die me waarschijnlijk een erg overbezorgde moeder vinden. Op psz, school, cb, moeders, enz enz. (en verdedigen kun je je niet want het blijft natuurlijk bij blikken) En op zich vind ik dat niet eens zo erg, want ik ben niet eens erg zorgend van nature denk ik laat staan overbezorgd. En dat zien al die mensen natuurlijk niet en da´s ook niet zo erg. Maar wat wel erg raakt is de beschuldiging die er steeds ook vanuit gaat dat ik dus zelf mijn zoon bang zou maken.
En misschien doe ik dat zo nu en dan ook wel. Daarom raakt het natuurlijk ook zo, ik twijfel zelf enorm. Maar doe het maar eens, met een angstig kind, zou ik zeggen.
Mijn excuses aanbieden aan het teleurgestelde kind, het zou niet in me opkomen denk ik. Fout van mij denk ik, en nav dit draadje leer ik dus ook bij. Zal meer rekening houden met andere partijen. Punt is denk ik dat ik de andere partij niet zo snel als slachtoffer zou zien, eerder vooral mijn eigen kind. Vriendje zal iid wrs de volgende keer een ander kiezen, en het leed is snel geleden. Voor mijn kind niet.
Als ik me zelf in de geschetste situatie zou plaatsen dan zou ik (helaas) wrs niet alleen met mijn kind bezig zijn. Maar juist ook met die andere moeder. Die overkomt als zeer luchtig en het hele probleem niet ziet. En dan zou ik bang zijn die met een bepaalde situatie (waar je helaas al zeer veel ervaring mee hebt) op te zadelen. Een situatie waarin kind angstig zou reageren en wat dan? Jij wil naar huis met zoon. Ik zou misschien ook wel meegaan, juist voor die andere ouder, zelfs al zou de kans op mislukking dan groter zijn. Wat weet je, de goodwill van andere ouders heb je ook heel hard nodig, met een angstig kind.

billie

billie

27-12-2008 om 01:34

Precies

Het fluctueert natuurlijk ook. Een kind is niet nonstop bang. Hier is het zo dat de angst er gewoon, opeens kan zijn. En dan misschien zo heftig dat kind helemaal verlamt. Dat zie je niet altijd aankomen. Ik kan wat dat aangaat situaties ook heel lastig van te voren inschatten. Dat maakt dat je soms veel hoger inzet dan nodig is. Maar opeens is er weer heel veel steun nodig, terwijl ik daar dan niet op gerekend heb, misschien in een periode dat ik weer redelijk ontspannen ben omdat het goed gaat.
Stimuleren moet, althans zeker hier. Anders zou hij veel situaties niet aangaan die zeker wel goed gaan. Van de andere kant is het ook absoluut nodig dat hij zelf zijn eigen grenzen aangeeft, dat geeft juist zelfvertrouwen, hard (heel, heel hard!) nodig om zelf zijn angsten te lijf te kunnen gaan.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.