Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Bang voor honden

Zoon van 4 is bang voor honden. Ik had de hoop en ook enige tijd de indruk dat het minder zou worden, maar daar lijkt het de laatste tijd eigenlijk helemaal niet meer op. Hij heeft wel een neiging tot drama, maar hij is ook echt bang. Als hij op straat iemand ziet aankomen met een hond duikt hij achter me. En dan kan ik best zeggen dat die hond klein/oud/braaf/aangelijnd of alle vier is, het helpt geen bal. Hij hoeft van mij geen hondenliefhebber te worden (ben ik zelf ook niet) maar die angst is vervelend voor 'm.

Iemand tips? Of is ook dit een gevalletje 'wordt vanzelf minder'?

Groeten,

Temet

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Vrienden/kennissen?

Heb je niemand in de omgeving die een hond heeft, bvk zelfs een puppy? Dan zou je langzaam met je kind kunnen gaan 'wennen'. Mijn dochter was er ook bang voor, maar dat bleek later door een voorval te zijn gekomen wat ik weer heb kunnen uitleggen.

(in het kort; zoon werd aangereden, ik liet de andere kinderen op de stoep staan om naar oudste te rennen. Blijkbaar kwam er toen net iemand met een hond aan. Dochter (toen net 3) telde 1 en 1 bij elkaar op en kwam, bijna 2 jaar later met de opmerking: als er een hond aankomt, ren jij weg, he, mama?)

of misschien contact met een fokker?

Je kunt het ook zo laten, hoor. Als het niet dramatisch is, maar het kan hem wel helpen om minder bang te zijn.

Geeeduuuullldddd

Hoi Temet,

Heel herkenbaar. Mijn tip: uitstralen dat je erop vertrouwt dat hij dit zelf gaat oplossen. Tot die tijd altijd zekerheid bieden maar niet onnodig hard aan je moederhart klemmen.

Kost af en toe wat energie, maar de aanpak heeft hier wel gewerkt. Oudste is nu 8 en er is niets van over... terwijl hij toch ooit door een teckel achterna gezeten is in het bos toen hij zelf 3turvenhoog was, echt heel erg. Hij had een stok in zijn hand...

Massi Nissa

Massi Nissa

28-06-2010 om 19:32

Precies pelle!

Hier ook zo'n exemplaar dat op alle honden afloopt, ook als het een Rottweiler van 80 kilo is die door zijn bespierbalde eigenaar in wurggreep over straat gesleurd wordt. Ik vind dat werkelijk doodeng. Zij denkt dat alle honden zijn als de mietjes die mijn moeder thuis heeft lopen (twee in- en inbrave teckeldames). Ik heb dus het tegenovergestelde van Temet, ik leg telkens weer uit dat ze niet zomaar vreemde honden moet benaderen en zeker niet aaien.
Groetjes
Massi

Angst en overmoed

zijn natuurlijk wel 2 heel verschillende dingen. Ik leer onze kinderen (wij hebben inmiddels zelf een hond) ook dat ze nooit zomaar op een hond af mogen stappen. Bij het omgaan met honden, hoort dat zeker ook bij de opvoeding. Kinderen kunnen onze hond ook niet zomaar benaderen op straat. Ja, onze kinderen wel, maar als ik met hem loop, moet je niet zomaar een hand uitsteken. Hij bijt niet, maar reageert vanuit onzekerheid wel vrij agressief. Gaat grommen (en verstopt zich vervolgens achter mijn benen, het watje), maar door zijn donkere uiterlijk schrikken mensen daar wel van.

Maar als je vanuit angst gaat reageren op een hond, hebben ze ook de neiging om naar te doen. Ik zou dus Temet-kind willen leren dat een hond geen gevaar oplevert, maar dat je wel voorzichtig moet zijn. Lastige boodschap...

Jons

Pelle

ho ho, pelle! Ik zeg niet dat je niet bang MAG zijn! En natuurlijk lijn ik hem aan (trouwens, dat heb ik altijd buiten de tuin) en binnenshuis gaat hij in de bench als er iemand bang is. Jouw gedrag is voorzichtig, je wilt zekerheid, dus aangelijnde hond. Lijkt me prima, toch?
Maar ik kan er niets aan doen dat honden vaak reageren op angst, ik kan er alleen wat aan doen als mensen mij vertellen dat ze bang zijn en dan doe ik wat aan mijn hond.

goed zo? zijn we weer vriendjes?

Jons

Temet

Temet

29-06-2010 om 09:14 Topicstarter

Angst, overmoed en drama

Ja, ik heb ook liever dat hij bang is dan dat hij overmoedig is, want ik snap best de risico's van dat laatste. Maar van mijn eigen kindertijd herinner ik me nog dat ik honden leuk en interessant vond (tot die keer dat ik gehapt werd door een herder, maar toen was ik al 7) maar dat ik ze nooit spontaan aaide. Dat was me door mijn moeder ingeprent, nooit een hond aaien zonder het eerst aan het baasje te vragen (en braaf als ik was deed ik dat ook niet).

Zoon heeft 2 keer een hond geaaid. Flinke honden ook nog Nog steeds ben ik die baasjes dankbaar; vriendelijke heren, die hun honden aan de lijn en bijzonder goed onder controle hadden, en die geduldig afwachtten terwijl mijn zoon (toen 3) aarzelend dichterbij schuifelde en na drie vergeefse pogingen eindelijk heel voorzichtig een handje naar de vacht uitstak. Toen dacht ik dat zijn angst wel minder zou worden, maar die ontwikkeling is gestokt. Mogelijk omdat het hem twee keer overkomen is dat hij door een klein speels hondje achterna gezeten werd. En als zo'n hondje klein is grijpt zo'n eigenaar niet meteen in (ik ga er dan maar vanuit dat die mensen niet doorhebben dat mijn zoon werkelijk volkomen panisch is).

Er zijn hier geen honden in de familie- of kennissenkring. Dus wat dat betreft zal langzaam oefenen niet gaan. Geduld dus maar weer. En proberen het drama wat in te tomen.

Groeten,

Temet

Carolien

Carolien

29-06-2010 om 10:50

Ook bang

Mijn dochter van 4 is ook zo bang, al van jongs af aan lastig hoor! Vooral omdat ze nu een vriendinnetje heeft (woont bij ons in de straat) met een heeeele grote hond! Ze durft voor geen goud bij haar te spelen en dus spelen ze altijd bij ons...
Toen ik overigens bij de ouders het probleem aangaf, zeiden deze: oh jammer, dan kan ze hier niet spelen (ik had toch stiekem gehoopt dat ze de hond wel even apart konden zetten ofzo... of is dat een hele rare gedachten?)

Er is overigens nooit iets gebeurd, behalve dat de hond van mijn schoonzus regelmatig nogal hard blaft, waar zij dus van schrikt.

Temet

Temet

29-06-2010 om 11:15 Topicstarter

Carolien

"Toen ik overigens bij de ouders het probleem aangaf, zeiden deze: oh jammer, dan kan ze hier niet spelen (ik had toch stiekem gehoopt dat ze de hond wel even apart konden zetten ofzo... of is dat een hele rare gedachten?)" Tja, misschien is het inderdaad niet goed mogelijk om dat beest weg te houden.

In elk geval gaan deze mensen er dan nog vanuit dat er werkelijk een probleem is. Want daar word ik wel eens wat kregel van, van die mensen die denken dat het allemaal eigenlijk best wel meevalt, en hun hond/kat (ja, daar houdt-ie ook niet van) doet echt niks, dus is er eigenlijk niets aan de hand ... En dan zo'n blik naar mij (of een opmerking) die erop neerkomt dat als ik het joch niet zo serieus zou nemen hij allang over zijn angst heen zou zijn.

Jaja.

Ik heb een (ver weg wonende) vriendin met een ruwharige teckel. Nou heb ik zelf al een hekel aan teckels want in mijn ervaring zijn het kortaangebonden hapgrage etterbakjes, maar ik wil best mijn vooroordelen opzij zetten en het beest in huis toelaten. Maar zij was dus duidelijk het idee toegedaan dat het allemaal maar aanstelleritis was. Gelukkig was haar partner wel zo goed het beest klemvast bij hem op schoot te houden, zodat zoon en hond zonder al te veel problemen in dezelfde kamer konden blijven. Vriendin is echter zo iemand die dol is op honden in het algemeen en de hare in het bijzonder en zich niet kan voorstellen dat die liefde niet universeel gedeeld wordt.

Groeten,

Temet

Dendy Pearson

Dendy Pearson

29-06-2010 om 19:30

Hond weghouden

Hier gelukkig geen kinderen die bang zijn voor onze hond, maar ik zou het ook moeilijk vinden als dat wel zo is. Want eigenlijk wil ik mijn hond niet opsluiten en ik zou ook niet weten waar. Voor mijn hond zou het een straf zijn als ze een poos in de gang zou moeten en dat voelt voor mij niet goed.

Dendy

angelina ballerina

angelina ballerina

29-06-2010 om 20:36

Dochter ook

Onze oudste van 5 was ook heel erg bang voor honden totdat ze naar school ging en 2 vriendinnen kreeg met een hond. Beiden hebben een hele rustige hond. Bij de ene vriendin mag de hond alleen in de woonkeuken komen, waar hij meestal rustig op zijn matje ligt. Eerst kwam dochter daar liever niet totdat ze langzaamaan steeds vaker achter vriendin aan de keuken in liep. Toen ze eenmaal door had dat hond echt niks deed werd ze steeds vrijer totdat ze hond gewoon negeerde en niet meer bang was voor die hond. Bij andere vriendin deden ze de hond altijd voor haar naar buiten maar nu de meiden ook buiten spelen en de deuren openstaan is dat natuurlijk lastig. Eerst vond ze het wel eng maar nu is ze er aan gewend. Ook voor andere honden is ze nu veel minder bang.
Ik denk dat kinderen pas echt van hun angst af komen als ze regelmatig in aanraking komen met honden en op hun eigen tempo er rustig aan kunnen wennen. Indien je deze gelegenheid kan creeeren bij bekenden dan zou dat mooi zijn en ook prettig voor het kind. Maar dit werkt denk ik alleen als je kind echt op regelmatige basis ergens komt met een hond, af en toe een keer hielp hier in elk geval niet.

Herkenning temet

onze jongste is echt panisch voor honden, alle kleuterangsten zijn door hem in hond gestopt. Hoe vaak ik inderdaad te horen krijgt hij doet niets hoor, of de boze blikken als we vriendelijk doch dringend vragen om hond bij zich te houden omdat zoon inmiddels hysterisch krijst. Eigenaren willen best geloven dat zoon bang is maar natuurlijk niet voor hun hond.
Hebben echt gepiekerd hoe we het moeten indammen maar de eerste tip, hem voorlopig de ruimte geven om bang te zijn, is ook onze strategie nu. En over dat langzaam aan wenen. Buren, zus, vrienden hebben vanaf dag 1 katten maar dat heeft zoon niet geleerd om er niet ook bang voor te zijn, zij het in mindere mate dan voor honden. Maar bij zus en vrienden komt hij alleen als de katten niet in de kamer zijn. Gelukkig nemen zij zoon wel serieus daarin.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.