(Bonus)kind
Ik zit in een voor mij hele nieuwe situatie en ik ben benieuwd of hier mensen zijn die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten. En hoe jij/jullie hiermee omgingen.
Sinds vorig jaar september ben ik samen met een man die een dochter van 7 jaar oud heeft. Haar moeder is 1,5 jaar geleden overleden. Een hele verdrietige situatie, ook voor een kind op zo'n jonge leeftijd. Haar vader en ik zijn natuurlijk nog maar kort bij elkaar en ik begin haar op een rustige manier steeds wat beter kennen. Ik breng haar, als ik bij hen ben, regelmatig 's avonds naar bed. Nu merk ik dat ze de afgelopen paar keren drukker doet, soms een wat grote mond opzet. Ik kan er in mijzelf soms wel om lachen, maar merk dat ik mij er soms ook wel even aan 'irriteer'. En ik merk dat ik heel erg zoekende ben in hoeverre ik haar daarin terecht mag/kan wijzen. Hier praat ik met mijn vriend over en ik weet dat hij vind dat ik hier, als dit nodig is, wat van mag zeggen. Maar ergers vind ik dit toch lastig. Ik heb zelf een aantal neefjes en nichtjes, bij hen merk ik die drempel helemaal niet.
Ik hoop een goede band met haar op te bouwen en ben ook, naast deze momenten, soms zoekende in hoe ik dit op een juiste manier doe. Ik merk dat zij steeds meer toenadering zoekt, als in een knuffel geven bijvoorbeeld. Of wanneer ze vraagt wanneer ik weer kom, omdat ze mij mist. Het is een heel lief meisje, maar ik merk dat ik, wanneer ze een grote mond heeft of brutaal wordt, toch lastig vind hier op een juiste manier mee om te gaan! Omdat ik zie dat wanneer ze terechtgewezen wordt door haar vader soms in stemming helemaal omslaat en dit wil ik natuurlijk voorkomen. Alhoewel ik ook begrijp dat dit niet altijd te voorkomen is. Op zoek naar wat tips en handvatten dus. 
Ik vind het eigenlijk nog veel te vroeg om echt een rol in de opvoeding te spelen. Jullie zijn nog geen jaar samen, moeder is 1,5 jaar geleden overleden... Dat is nog allemaal best wel kort.
Op dit moment is het echt het belangrijkst om rustig een band op te bouwen. Ik zou dat verder ook niet forceren en wat meer op de achtergrond aanwezig zijn.
Mijn kinderen vonden het best wel spannend toen ik een nieuwe partner kreeg en ook niet perse leuk. Ze vonden hem wel aardig toen ze hem leerden kennen. Hem aardig vinden is echter niet hetzelfde als gelijk willen dat hij een grote rol in hun leven speelde. Ze waren bang dat onze gezinssituatie heel erg zou veranderen bijvoorbeeld. Dat had allemaal tijd nodig en uiteindelijk is dat vrij organisch verlopen. Ik heb de kinderen zoveel mogelijk laten bepalen in hoeverre ze hem bij hun leven wilden betrekken. Als ze echt tegen hem waren geweest dan was de relatie waarschijnlijk niet succesvol geworden.
Moeder is in onze ogen nog niet zolang overleden, maar voor een zevenjarige is anderhalf jaar een eeuwigheid. Ik ken halfwezen die juist erg blij waren toen vader heel snel een andere partner kreeg omdat het weer gezellig was in huis.
Je vertelt dat ze heel aanhankelijk kan zijn. Misschien is die grote mond juist wel een heel positief teken; dat ze zich veilig genoeg voelt bij jou omdat te doen.
Een vriendinnetje van mijn dochter had haar moeder verloren. Zij was een hele drukke, maar open kleuter. Haar zus was heel teruggetrokken, liet niemand toe. Dat was een stuk zorgelijker.
Geen idee hoor, hoe je het verder aan moet pakken. Ook niet of je juist afzijdig moet houden, of niet. Er is geen moeder meer op de achtergrond, misschien hunkert dit meisje juist wel naar een moederfiguur. Dat je je wel eens ergert is volkomen normaal. Ik heb op de pabo ooit geleerd dat tegenover elk standje drie positieve dingen (complimentje, knipoog etc) moet staan om een relatie op te bouwen. Dat heb ik altijd heel bruikbaar gevonden.
misschien is dit haar manier om aan te geven dat ze zich misschien niet prettig voelt in deze situatie. Je schrijft dat jullie nog geen jaar samen zijn, waarom al kind naar bed brengen? Dat is te snel. Waarom niet af en toe op bezoek komen. Of mee eten. Waarom al in gezinsleven meedraaien? Voor een kind kan dat ineens bedreigend zijn, omdat ze bijvoorbeeld in haar fantasie of wens denkt dat haar moeder op vakantie is en weer terug kan komen. Jij maakt misschien wel iets pijnlijk definitief en is ze in conflict met haar loyaliteit naar haar moeder? Of bedreiging in het veilige gezin hoe dit nu vorm heeft?
Ik zou een paar stappen terug doen, want het is een kwetsbare situatie waarin rust en een afwachtende liefdevolle open en benaderbaar houding helpend is. Kleine stapjes vooruit...
Ik denk dat het in dit geval heel veel uitmaakt van wie het initiatief uitgaat dat jij haar naar bed brengt. Vraagt ze er zelf om omdat ze dat leuk vindt, of is het een idee van jou of haar vader?
