Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Vic

Vic

15-03-2011 om 22:32

Boos en huilen

Ik wordt de laatste tijd een beetje iebel van mijn 6-jarige dochter. Elke dag is er wel iets waarover ze boos wordt en gaat huilen. Meestal gaat het erom dat ze iets wil, suffe dingen als snoep voordat we gaan eten, ik zeg 'nee' en dan wordt ze woedend en gaat krijsen. Dat duurt gerust een kwartier, en het kost heel veel moeite om haar weer uit die bui te krijgen. Als ik boos wordt gaat ze schoppen en slaan. Als ik haar negeer gaat ze gewoon door. Het enige wat lijkt te werken is afleiden, maar dan nog ben ik wel even bezig. Het is trouwens vrijwel altijd als we 's avonds thuis komen en ik moet gaan koken.
Heeft iemand een slim idee hiermee? Ze weet zelf ook niet waarom ze zo boos wordt.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

15-03-2011 om 22:53

Moe

Mijn 5 jarige zoon heeft dat soort buien ook, en dat betekent meestal dat hij "vol" zit. Ik stuur hem dan naar zijn kamer (niet eens als straf), en daar gaat hij dan meestal even alleen spelen, of op bed een boekje lezen, en dan is hij daarna weer vrolijker. Hij heeft echt een alleen moment nodig na een schooldag denk ik.

En misschien kan het ook honger zijn? Dan kun je kijken of wat rauwkost of een stukje brood kan helpen? (Ik kan echt heel erg dramatisch worden als ik honger heb...)

Vic

Vic

15-03-2011 om 23:13

Hmmm

Honger denk ik niet. Vaak krijgt ze op de bso om 17.00 uur nog iets te eten. Moe denk ik wel een beetje.
En soms denk ik ook wel dat ze gewoon aandacht probeert te trekken, maar dan op een niet zo fijne manier. Overigens gaan we na thuiskomst altijd wel nog even samen zitten en wat drinken, omdat het anders zo'n gejacht is met thuiskomen en gelijk de keuken in duiken. Daarna gaat mijn oudste dochter op haar pc en jongste gaat tv kijken. Soms ook wel eens lezen maar omdat ze dat (nog) hardop doet, levert dat dan weer ruzie tussen de meiden op. Wat dan ook weer eindigt met een krijspartij van jongste. Ik heb ook wel eens voorgesteld of ze wil helpen koken maar dat wil ze ook niet.

Vic

Mij lijkt het ook wel veel voor zo'n kleintje, hele dag school en bso en dan thuis maar kort aandacht voor je moet koken. Ik weet niet hoeveel dagen je dit probleem hebt maar misschien kan je vantevoren koken zodat je alleen nog hoeft op te warmen? Is voor jou ook minder stressen.

melle

melle

16-03-2011 om 13:30

Hier ook

Hoi, mijn dochter kan ook erg boos en onredelijk zijn vlak voor het eten. Ik weet niet wat ze op de bso krijgt om 17.00 uur? Hier helpt in ieder geval een dextro snoepje ontzettend veel. Succes ermee!
groetjes melle

Mamvantwee

Mamvantwee

16-03-2011 om 20:03

Hier gehad

Dat had mijn dochter ook afgelopen jaar, ze is nu bijna zeven. Ook meestal na de bso. Het was ongetwijfeld vermoeidheid. Een beetje laten hangen, dvd aan terwijl je kookt, gewoon niet teveel aandacht geven, dat werkte hier. Natuurlijk wel ingrijpen als er vechtpartijen dreigen. En vroeg naar bed.

Groet, Mamvantwee

Vic

Vic

16-03-2011 om 23:18

Gek hoor

Vanavond was er niets aan de hand. Dochter mocht voor het eten een stukje van haar chocoladepaashaas en ging vervolgens gezellig spelen. Ik verwachtte dat de uitbarsting dan wel bij het naar bed gaan zou komen, maar ook dat ging heel soepel. Met oudste had ik vanmiddag nog wel een goed gesprek gehad. Die loopt soms behoorlijk te klieren. Jongste kan daar dan niet tegenop en ontploft. Ik heb oudste gevraagd wat zij daar voor baat bij heeft. Zij heeft even pret van het plagen, en vervolgens een gestreste zus en iebelige moeder. 'Wat is dan jouw lol?'. Waarschijnlijk kwam daar ook een soort van bewustwording want ook oudste heeft zich voorbeeldig gedragen. 't is me wat met dat opvoeden

Vic

Vic

21-03-2011 om 09:26

Even checken, hoeveel huilen is normaal?

Ik ben het even kwijt. Huilen alle kleuters nou zo vaak? Mijn dochter zeker een of twee keer per dag, en gelijk zo hard dat de hele buurt ervan kan meegenieten ;-( Er is (bijna) nooit iets ergs aan de hand, ze heeft geen pijn, maar het is uit pure woede of onmacht. Bijvoorbeeld gisteren, vraagt ze of haar zus komt voetballen in de tuin. Grote zus komt naar buiten en zegt dat ze tegen het muurtje gaat en jongste mag tegen de schutting. In plaats van te zeggen dat dat niet eerlijk is en dat ze iets anders moeten verzinnen, begint jongste gelijk te krijsen dat dat gemeen is etc.

Ja normaal

Ik zou er echt niets tegen doen. Althans geen sanctie op huilen. Bij mijn kleuter (zelfde leeftijd) kan ik het ook altijd al van kilometers ver zien aankomen.

Ik benoem het onderliggende gevoel en probeer hem op weg te helpen met een oplossing. Het huilen negeer ik compleet. Of bijna compleet. Gaat vanzelf over.

Vic

Vic

21-03-2011 om 11:46

Negeren?

Ik weet niet of ik dat kan. Sowieso helpt het niet, want dan gaat ze gewoon door. Meestal zie ik het aankomen en dan zeg ik al 'niet gaan huilen', maarja dat werkt ook niet Ze doet het ook zo hard, ik schaam me soms rot voor de buren.

Juist vic

..dat bedoel ik met totaal laten gaan.
Ik zie het aankomen, en ik benoem dan niet de te verwachten reactie (gegil en gebler) maar het achterliggende gevoel "vind je het niet eerlijk dat J nu alweer op de computer zit?".

Dat helpt vaak wel.

Zeggen dat ze niet moeten gaan huilen is tegen mijn principes ... of eigenlijk veel meer praktisch tegen mijn analyse van dit soort processen. Ze huilen omdat iets ze dwars zit. Daar zit de angel. Niet bij het huilen. Als ze handvatten krijgen over hoe ze zouden kunnen reageren op het voorval dat ze nu tot huilen brengt ben je het huilen voor. Vaak missen ze gewoon nog de woorden.

Schamen voor de buren moet je gewoon niet doen. Dat remt je in het contact met je dochter.

liora

liora

21-03-2011 om 12:02

Inderdaad benoemen en alternatieven geven

Hoi,

Wat erg helpt is haar andere manieren geven om haar gevoel te uiten, zoals praten. Bij mijn zoon helpt dat heel goed. Ik deed het op die leeftijd vaak via knuffels. Dus de knuffel gaat dan keihard huilen, en dan moest hij ermee dealen.

Vaak zijn kleuters dan toch al enorm inventief in oplossingen en de oplossing waar ze mee komt, geeft jou weer inzicht in wat ze op zo'n moment van je wil.

Succes!!

Liora

Annet

Annet

21-03-2011 om 14:18

Ik vraag of de sirene uitgezet kan worden.

Natuurlijk mogen ze huilen. Maar dat hoeft niet tegelijk met hard gegil en geschreeuw.
Als het volume terug is naar gewoon huilen, wil ik best meeveren, benoemen en oplossingen helpen zoeken.

En ik zeg

Dat ik niet kan horen wat er gezegd wordt doordat er zo hard gehuild wordt, dat ik pas kan helpen als het huilen stopt. Vaak is het dan zo over, en zo niet, gan ga je in de gang maar verder huilen tot je gewoon kan zeggen wat er is.

dc

dc

21-03-2011 om 16:49

Ik knuffel

Ik knuffel tot het ergste gehuil over is, en ga dan praten over wat er aan de hand is en over tot het zoeken van een oplossing. Ik word echt een watje zodra er tranen vallen, maar meestal is er dan ook echt wel wat aan de hand.

liora

liora

21-03-2011 om 19:04

Sirene

Mijn moeder vroeg ook altijd of de sirene uit kon. Het is een opmerking waarmee je aangeeft je kind en haar emoties totaal niet te respecteren.

Huh?

Nou Liora, dat gaat me wat ver hoor. Gillen/schreeuwen en huilen lijkt me niet perse iets dat samen hoeft te gaan, zeker niet als de kleuter in kwestie geen helse pijnen heeft ofzo. Daar paal en perk aan stellen heeft niets met respecteren van emoties te maken wat mij betreft.

dc

dc

21-03-2011 om 20:05

Nou

Stel je voor dat jij helemaal onredelijk hysterisch bent naar je partner toe. En hij/zij dan zegt "zet de sirene eens uit".

Ik denk dat bij mij er echt een bom zou barsten. Ik vind het een hele respectloze opmerking, die niets te maken heeft met paal en perk stellen aan gillen en schreeuwen.

En misschien ben ik heel naief hoor, maar ik probeer geen dingen tegen mijn kinderen te zeggen die mij ook heel erg zouden kwetsen. Kinderen kunnen nou eenmaal lekker dramatisch uit de hoek komen. Als ik ze dan niet vast mag houden, dan zeg ik dat ze naar me toe kunnen komen wanneer ze tot bedaren gekomen zijn. Werkt ook.

Ik blijf van de softe aanpak

En sluit me dus bij Liora aan.

Benoemen, verder laten.
Niet het huilen aanpakken, maar je kind helpen om andere manieren te vinden om met het gevoel om te gaan.

Ik vond nog een leuk draadje van een tijdje terug over dit onderwerp, daarin schrijf ik zelfs dat ik het leuk vind, dit gedrag, bij de tweede. Bij de eerste werd ik er gek van. Dus Vic, ff aanpoten en knuffelen die hap!

http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&usrkey=16479371066239334926&archief=1&zoek=rodebeuk&thread=159119&forumsel=0&forum=6&post=2580983

Juist andersom!

Als ik onredelijk hysterisch ben vind ik eigenlijk alles wat mij partner zegt bloedirritant

Persoonlijk vind ik schreeuwen en gillen respectloos en wil ik het gewoon niet hebben. Dochterlief moet maar iets anders bedenken om de importantie van iets aan te geven.

Swaen

Ok, dus jij legt de grens ergens anders.

Slaan of schoppen is hier de grens. Of spullen kapot maken.

Maar een beetje gegil dient voor mij een hoger doel; hij leert daardoor dat dat niet werkt. Ook als ik niet reageer voelt hij een grens; het levert geen resultaat op. Zonder dat ik zijn gehuil hoef af te wijzen.

Ik zie het gewoon als een stap in de ontwikkeling.

Valkyre

Valkyre

21-03-2011 om 21:26

Leermoment

Ik vind 't helemaal niet soft om begrip te hebben voor het verdriet van je kind, hoor. Mijn zus is ook zo'n harde. Zegt zelfs tegen haar dochter "hou op met janken!" als dochter echt verdrietig is. Tuurlijk, kinderen hebben groot verdriet om kleine dingen, maar als je dat niet serieus neemt, wat leer je ze dan? Dat hun verdriet er niet toe doet? Dat het je niet kan schelen dat ze pijn of verdriet hebben, of teleurgesteld zijn? Hoe moeten ze leren omgaan met hun emoties als die emoties afgewezen worden?

Mijn nichtje is zeven, en kan (nog?) niet met teleurstelling en (al dan niet in haar ogen) oneerlijke situaties omgaan. Bij het minste of geringste gaat ze huilen, en als haar ouders haar dan op dat moment niet helpen die teleurstelling en dat verdriet te verwerken, raakt ze pas echt over haar toeren. Zo zielig! Er is naar mijn idee veel te weinig oog voor haar gevoelens.

Natuurlijk wil ik niet zeggen dat het er bij jullie zo aan toe gaat, maar denk je eens in dat jouw verdriet niet serieus genomen wordt - hoe voel je je dan? Kinderen kunnen nog niet relativeren (ach, zo belangrijk is het toch niet, schat?) en voelen zich onbegrepen. Dat weet ik nog zo goed van m'n eigen jeugd. Bij mij was het "ach, stel je toch niet zo aan!"

Valkyre: het omgekeerde werkt ook

..dat vind ik zo mooi altijd. Als je tegen het huilen ingaat komt er nog een toeslag van 10 decibel op.
Maar als je het gevoel benoemt, toestaat, en omarmt is het huilen in een oogwenk over.

Ik zie het maar zo: wij hebben ook die heftige gevoelens, alleen wij hebben de uiting gereguleerd. En de uiting kun je pas reguleren als je het gevoel doorleefd hebt en geleerd hebt om dat te doen zonder gegil. Maar daarvoor moet je net zo lang gillen tot het doorleven lukt zonder gillen.

Vic

Vic

21-03-2011 om 22:19

Super dit

Ik ben redelijk van het softe soort en die huilbuien vind ik vooral vervelend voor haar (en een beetje voor de buren Boos worden heeft helemaal geen zin, dus meestal probeer ik wel een oplossing te vinden, als ze een beetje is bedaard. Probleem is dat ik omringd ben door mensen die mij veel te soft vinden en de methode 'bij kop en kont naar je kamer en je komt maar weer terug als je normaal kunt doen' hanteren. Of van die mensen die het helemáál niet herkennen als je er eens over begint ;-(

Valkyre

Valkyre

21-03-2011 om 22:50

Precies!

Rodebeuk en Vic, fijn, die herkenning! rodebeuk, dat is inderdaad ook mijn methode. Als zoon (of nichtje) zich begrepen - en eventueel getroost - voelt, is het huilen snel over. En zo leren ze ook zelf uit te leggen ipv te huilen (op de lange duur, haha!)

Op de gang zitten vind ik straf, dat doe ik alleen als hij brutaal is ofzo. Er zijn wel grenzen...

Overigens is mijn moeder erg onder de indruk van mijn geduld . En ze is gelukkig zelf ook een stuk meer zachter geworden. "She has mellowed with age," hoe zeg je dat in vredesnaam in 't Nederlands?

Valkyre

Valkyre

21-03-2011 om 22:53

Jemig

"Meer zachter" (more mellow dus).. Ik moet hoognodig naar bed!

dc

dc

21-03-2011 om 23:20

Valkyre

"hou op met janken!"

Dat doet een familielid van mij nou ook altijd, ik vind dat zo zielig. Wordt er bijvoorbeeld een glas omgegooid aan tafel, dan wordt het kind uitgefoeterd, gaat huilen, en dan moet het "ophouden met janken" en "ff normaal doen". Ik vind het dan zoo zielig, ben er zelfs een keer tegeningegaan. En het ergste is, dat de ouders het verder echt heel erg goed met hun kinderen voor hebben. Doen van alles voor ze, regelen clubjes, verwennen ze grenzeloos, hebben interesse, maar absoluut geen geduld voor huilen!

En wat zie ik met hun zoontje gebeuren over de jaren heen, het huilen wordt er niet minder om...

Toch fijn zo'n boel herkenning!

Limi

Limi

22-03-2011 om 10:00

Leeftijd

Als mijn 1-jarige boos huilt dan zeg ik daar niks van, maar van mijn 4-jarige wel. Die kan immers praten. Ik luister niet naar hem voor hij gewoon praat en dat zeg ik dan ook. Hij blijkt dan altijd op te kunnen houden met zijn voor mij ongewenste gedrag. Ik hoef het nu maar 1x te zeggen, eerst vaker, want hij merkt heel goed dat normaal praten een beter resultaat heeft. Het komt ook niet zo vaak meer voor dat hij überhaupt een drama maakt. Hij zal wel weten dat het toch niets uithaalt. Behalve als hij erg moe is, praat hij gewoon. Want hij blijft het er soms niet mee eens zijn natuurlijk.

Rafelkap

Rafelkap

22-03-2011 om 10:44

En bij mij schoppen? vraag voor mede softe moeders

Hier ook een softe aanpak. Ik zit alleen de laatste tijd met het volgende probleem: dat zoon mij probeert te schoppen of pijn te doen. Het werkt dan niet om te zeggen: 'stop, dat doet mij pijn'. En ik ben ook tegen op de gang oid zetten.
Hoe lossen jullie dit op- mede softe moeders? (behalve proberen te voorkomen)

Rafelkapje: tis een fase

Dit hebben mijn beide zonen gehad. Het verraste me erg onaangenaam bij de eerste. Bij de tweede zat mijn man in de rats, maar ik dacht dat het echt zo over zou zijn.

Ik ben dan wel ff ferm. Dus ik stop de film zeg maar. Tussen stop en dat doet mij pijn zit dan nog een hele rits zeer directe boodschappen.
Stop.
Je bent aan het schoppen.
Je bent boos. (of verdrietig of allebei)
Je mag niet schoppen.
Schoppen mag nooit.

He, eigenlijk kom ik niet eens bij je doet me pijn. Belangrijk ingredient is wel dat je echt de film stopt, dat je dus niet in haast zegt nee, mag niet, doet pijn. Maar dat je houding en je stem echt het kind uit de situatie halen. Ik houd dan ook weleens zo'n kind vast van achteren zodat ie niets kan aanrichten, kondig dat dan altijd aan, en in het uiterste geval vind ik op de gang zetten ook ok. Maar wederom met uitleg. Dus ik zet je op de gang omdat je niet stopt met slaan, als je niet meer slaat mag je terugkomen. Is heel zelden nodig geweest.

Met dat uit de situatie halen was het bij primo binnen een week voorbij, secondo had wat meer tijd en herhaling nodig.

Rafelkap

Rafelkap

22-03-2011 om 12:14

Rodebeuk

Dank, ik heb weer wat steekzinnen!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.