buurkinderen alleen thuis
Kom er net bij toeval achter dat onze buurkinderen van 13, 11 en 7 (jongen, meisje en jongen)voor 3 dagen alleen thuis zijn. De ouders (waar we niet echt een goed contact mee hebben)zijn op reis (niet inde buurt). Een van de kinderen zei dat ze een familielied mogen bellen als er iets is. Ik schrikervan, mag dit zomaar? Ik ben er helemaal naar van. Of ben ik nou een zeur?? Zijn wel rustige kinderen in een rustige buurt.
Initiële probleem
@Sophie hoe kan een probleem gebagatelliseerd worden als niet eens duidelijk is of er wel een probleem is?
Wil je ook iin je reacties je meer richten op wat jij vind van een gebeuren
ipv reageren met wat ik lijk te denken.
Verder verschillen wij van aanpak. Jij vind het een vorm van mishandeling #43 en ik ben minder stellig . Maar daarmee omzeil ik niets. ik vind dat je iets pas kan omzeilen of bagatelliseren als er daadwerkelijk een probleem leeft.
Bv als de kinderen niet goed met de wekker omgingen en elke dag te laat kwamen. Ik zou het bagatelliseren als ik zou aangeven dat het niets uitmaakt als kinderen even een paar dagen te laat komen, zo van 'wat maakt het uit'. Maar ik vind dat te laat komen zeker uit maakt omdat daar consequenties aan vast zitten.
Ruzie maken zou ik een zorgpunt vinden omdat er geen ouder is die kan ingrijpen. TS heeft geen melding gemaakt van ruzie tussen de kinderen. Het zijn geen ruziënde kinderen..
Een paar dagen magnetron voer eten, vind ik geen hoofdzaak omdat ik een gezin ken, dat wegens grote verbouwing, maanden uit een magnetron hebben geleefd.
TS heeft aangegeven dat er wat zaken ingekleurd waren.
nee
nee Flanagan, ik heb niet meer vertrouwen in de opvoedkwaliteiten van de buren gekregen.. het zegt voor mij nog niets over de risico's waaraan de kinderen misschien blootgestelt waren, of ze zich naar of in de stetk gelaten voelden of de jongste in de nacht zijn moeder nodig had, of wat dan ook, om maar wat voorbeelden te noemen. Mijn nare gevoel is nog even groot gebleven, maar kan er verder niets mee en zal het los moeten laten.
nou
Nou, dat ik niet heb kunnen merken dat ze ruzie hebben gemaakt, wil natuurlijk niet zeggen dat dat niet is gebeurd.. Dat zou ik ook helemaal niet kunnen hebben horen door hoe de bouw hier is, of alleen als het heel extreem was.
Ik heb ook niet aangegeven dat ik dingen heb ingekleurd, maar dat dat vanuit emotie wel kan gebeuren.
Ik stop er nu mee hoor.
Huh..
ik weet niet wat is lees, ik vind het echt onverantwoord en kan me niet voorstellen dat mensen in mijn omgeving dit normaal vinden!
Kikki
Ik geloof dat niemand het normaal vindt, maar de vraag is wat je ermee zou moeten doen als je buurvrouw bent.
En ach, "onverantwoord"? Ik zou het ook niet doen, maar je weet gewoon niet precies hoe het in elkaar steekt en hoe die kinderen zijn en dingen gewend zijn.
Had je gelezen dat de ouders inmiddels terug zijn?
Huh?
Ik zit echt met verbazing de reacties te lezen. 3 jonge KINDEREN die samen 3 dagen ALLEEN thuis zijn? Dat is toch gewoon echt niet te verantwoorden? Hoe haal je het als ouders in je hoofd? Echt waar, ik vind het echt verwaarlozing. Ik heb zelf 2 kinderen in de leeftijd van 11 en 7 jaar. Als ik zie hoe vaak zij bewust of onbewust per dag mij of hun vader nodig hebben, dat laat je toch niet 3 dagen samen? Vooral voor de jongste vind ik het oprecht zielig. Hoe zelfstandig wil je de kinderen hebben?
Ok, zelfstandig ben ik voor, dat zijn mijn kinderen ook. Maar tot op bepaalde hoogte. Het zijn kinderen! Die kunnen niet zoveel verantwoording aan. Kun je nagaan hoe onzeker de oudste zich moet voelen. Bakken verantwoordelijkheid op zijn schouders geladen.
Ik kan er echt niet over uit, wat een onverantwoordelijke ouders. Dit kun je echt, maar dan ook echt, niet maken!
Ik zou er als buurvrouw wel degelijk een melding van maken, dit kan echt niet!
Sanneke*
Maar Sanneke
Stel je doet dat. Wat gebeurt er dan met de kinderen? Als iemand dan een keertje met die ouders praat en ze het voortaan anders doet en de kinderen daar niks van merken dan zou het een mooie optie zijn. Die kans lijkt me bijna nul. De kans dat er heel veel gedoe komt waardoor er heel veel stress ontstaat en de kinderen daar ook heel veel last van gaan hebben lijkt me heel groot.. En stel dat iemand beslist dat het ernstige verwaarlozing is en ze besluit thuis weg te halen is dat dan beter?
Ik geloof wel dat ik ouders zou proberen aan te spreken en contact te maken. Mocht ik me dan nog meer zorgen maken kun je een melding altijd overwegen. Niet makkelijk maar wel verstandiger
Ja Sanneke
Zo gaat dat. En dan anoniem melden en achter de ramen toekijken hoe het gezin nu in de stress schiet en afhankelijk wordt van mensen die van jou moeten 'ingrijpen'. Beter voor de kinderen?
Beter voor de kinderen?
Als het alternatief is dat zij 3 dagen volkomen alleen worden gelaten, denk ik dat zij in een pleeggezin, in ieder geval tijdelijk, beter op hun plek zijn.
Als ik zie hoe liefdevol mijn zus haar crisiskindjes opvangt, daar komen ze echt van bij. Natuurlijk besef ik mij terdege dat het voor de kinderen heel traumatiserend is.
Maar wat denk je dat 3 dagen moederziel alleen thuis is? En wie zegt dat dit de enige keer is dat dit wordt gedaan?
Weet je, misschien is een gesprek met de ouders de oplossing, zou kunnen. Maar als jij in eerste instantie al vindt als ouders dat je die 3 jonge kinderen gewoon 3 dagen alleen kunt laten, vraag ik me af of je met een gesprek tot hun hersens zult doordringen....
En AnneJ, jij neemt aan dat ik dan achter het raam zou gaan zitten kijken, natuurlijk niet. Ik zou het supertriest vinden, maar ben er toch van overtuigd dat dit echt onder de noemer verwaarlozing valt.
Sanneke*
Je bent aan het uitvergroten
"als jij in eerste instantie al vindt als ouders dat je die 3 jonge kinderen gewoon 3 dagen alleen kunt laten,"
Dat is een opstapje naar wat onderzoekers ook doen en dan kom je in een tunnelvisie terecht. Je kunt het beter wat feitelijk houden.
Ik vind het niet gewoon.
Drie 'jonge' kinderen laat weg dat de oudste al 13 jaar is en suggereert een veel jongere leeftijd.
'Alleen laten': er is een volwassene beschikbaar en je weet niet wat er nog over en weer gebeld wordt of langsgekomen.
Crisiskindjes
Daar zou ik het ook wat meer feitelijk houden. Dat je zus het zo liefderijk doet wil niet zeggen dat kinderen overal zo goed terecht komen.
De 'crisis' is op dit moment niet helder. Er zullen kinderen bij zijn die geholpen zijn met een (tijdelijke) opvang elders, maar ook kinderen die op opgeklopte verhalen bij hun gezin zijn weggehaald.
En dat dat heel moeilijk is voor ouders en dat je bijna niet van het stigma afkomt dat je ze toch wel erg in de knel hebt gebracht en dat die uithuisplaatsing nou eenmaal een noodzakelijk kwaad is en dat de crisispleegmoeder nou eenmaal een betere opvoeder is.
Dat je erkent dat het 'traumatiserend' is ontslaat je niet van de verplichting te zien dat het ook echt traumatiserend is voor kinderen en dat we hier in Nederland een kind en een gezin niet helpen om bij elkaar te blijven maar zelf het trauma vergroten en laten escaleren.
Joh Sanneke
TO is een buurvrouw die nauwelijks contact met deze mensen heeft.
Hoe kan zij nou precies weten wat er aan de hand is en hoe dat geregeld is?
En op grond van dergelijke vage vermoedens zou je een melding gaan doen, met mogelijk verstrekkende negatieve gevolgen voor kinderen en ouders?
Eerst maar eens contact maken!
Ik zou in dit geval meteen contact met de kinderen opnemen en kijken of ze hulp nodig hebben en doorvragen over hoe de situatie nu echt is. En dan de hulp bieden aan de kinderen (als) die nodig is, of zo nodig contact opnemen met iemand die de kinderen goed kent (bijv. dat familiielid die de kinderen kunnen bellen).
En daarna met de ouders spreken.
In dit geval
Stel je voor dat in dit geval deze 3 kinderen uit huis werden geplaatst. Weet je wel hoe dat gaat? Zonder bekende mensen om ze heen, onbegrijpelijke zaken met politie en vreemde juffrouwen, naar een onbekende locatie, door naar crisisgezin, dan (tijdelijk) pleeggezin.
En nu zijn de kinderen na 3 dagen gewoon weer herenigd met hun ouders en is het gelukkig allemaal goed gegaan.
Na melding en UHP, want kinderen alleen dat vraagt toch wel om 'ingrijpen', volgt dossiervorming en rechtzaken, ouders en kinderen beiden in de stress, het dagelijks leven wordt een jungle en de volgende maanden, misschien wel jaren want van alles wordt op eenzelfde wijze verdraaid en uitvergroot, volgen er rechtzaken, zware gesprekken, misverstanden, overplaatsingen van scholen en verblijf, onzekerheid over de toekomst als gezin.
Een gat in het leven van een gezin.
Daar wordt niet geholpen, maar een gezin vernietigd.
Dat vind je echt beter?
dat de politie je ophaalt en je naar wildvreemde mensen brengt, je je huis je vrienden en soms je broers, zussen en school mist. Terwijl je als oudste heel erg je best deed en er niks is misgegaan en je allemaal iedere avond lekker in je eigen bed lag en even met papa en mama belde?
(ja nu vul ik in maar dat doe jij ook).
Dit vind dus ik echt heel erg eng...
Mijk
En dat nietalleen
3 kinderen worden niet bij elkaar gehouden, meeste kinderen gaan naar crisisgroep want er zijn te weinig crisis pleegouders.
Dus twee jongsten naar groep onder de 12 en oudste alleen naar groep boven de twaalf.
Overigens vind ik het wel zorgelijk om kinderen drie dagen alleen thuis te laten. Maar we weten niets over achterwacht, de vriezer kan ook vol staan met eten. Gezellig tv kijken, naar school, eten opwarmen in magnetron. Nee het is niet ideaal, ik zou het voor mijn kinderen ook biet willen, maar er zijn ouders die dus weinig keuze hebben
duidelijk
Gelukkig heeft ieder een eigen mening en beleving. En inderdaad heb ik m heel zwart-wit ingeschoten. Als ik de buur was, zou ik ook eerst kijken of ik de kinderen die drie dag kon helpen. Natuurlijk.
En verder erken ik zeker alle stress en trauma's die bij een uithuis plaatsing komen kijken. Neemt niet weg dat ik 3 dagen alleen thuis ook als heel stressvol zou benoemen. Zeker voor de oudste van 13. Kom op zeg, dat is gemiddeld gezien een brugklasser. Die kan die verantwoordelijkheid gewoon echt niet aan. En als er iedere dag telefonisch contact is, wat koopt hij daarvoor? In de praktijk niks!
Maar goed, ik ben de buur niet en heb hier alleen maar mij mening en gevoel geuit. Niks meer, niks minder.
Ik begrijp dat het onderwerp met name AnneJ heel veel doet. Ik heb nooit de intentie gehad om dat te bagatelliseren.
Sanneke*
Bizar.....
Ik heb het bericht met grote verbazing gelezen. Mijn eerste reactie is dat ik het belachelijk vind dat je zo een grote verantwoordelijkheid neerlegt bij een 13-jarige. Maar wat mijn nog veel meer verbaast is de reacties die volgen waarin er toch een aantal zijn die het niet abnormaal vinden. Natuurlijk is het ene kind meer "volwassen" en verantwoordelijk dan het andere kind, daar kan ik verder niet over oordelen. Maar als 13 jarige is voor jezelf zorgen al een hele uitdaging, laat staan voor zusjes of broertjes. Ik zou denk ik wel even contact hebben gezocht met bijvoorbeeld het consultatiebureau of zij hier misschien een advies in hebben hoe er naar te kijken en evt te handelen.
Het consultatiebureau Pimmetje???
Toe maar. Ja die hebben natuurlijk overal verstand van.
de meeste mensen vinden het wel abnormaal
pimmetje maar proberen effecten van een melding ook mee te wegen. Dit soort situaties zijn helaas niet in een probleem-oplossingen te vangen!
maar toch
het blijft bizar dat een melding bij een hulpverlenende instantie schadelijker wordt gevonden dan potentiële ernstige verwaarlozing.
het blijft wat mij betreft bizar: dat mensen eerder wildvreemde
Bellen om de buren aan te geven dan eerst zelf contact te maken. Kun je altijd alsnog melden als je echte verwaarlozing vind.
Mijk
Lieverdje,
Het is niet bizar, maar het is triest.
