Dochter 7jaar gedragstoornis
Mijn dochter van 7 jaar heeft een gedragstoornis (ODD). Het klinkt voor nog steeds heel raar om het uit te spreken.. Ik voel me hierdoor bestempeld.. In groep 2 ging het al mis, nu in groep 3 zit ze tijdelijk op t BOS project.. Cluster 4 indicatie is aangevraagd.. Daarna kan ze hopelijk naar een gepaste school, waar ze de juiste begeleiding kan krijgen.. Maar daar zijn we nu nog niet.. Ik vraag me af of er meer ouders op dit forum zitten die hier ook ervaring in hebben? Mijn gezin bestaat uit alleenstaande full time werkende moeder (35 jaar) van 2 thuis wonende kinderen (7 en 17 jaar) en 1 kind (14 jaar) bij vader woond. Contact tussen mij en mijn ex is heel goed.. Samen bewandelen we deze fase.. Maar toch voeld het voor mij of ik dit alleen doet.. Het is emotineel zwaar! En ik hoop hier een stukje steun en gebrip te krijgen. Ik kijk uit naar positieve reacties en ervaringen van anders ouders.
Melezo
Hoi Melezo
Dat klinkt behoorlijk heftig! Er is een rubriek 'zorgenkinderen', misschien kan je daar je vraag stellen. Daar zijn zeker ouders die dit herkennen.
Mijn zoon
had ook de diagnose ODD, ws ontstaan omdat de ADHD niet voldoende erkend werd. Door behandeling van zijn ADHD kan ik nu, na jaren zeggen, ODD is geen sprake meer van....Sterkte!
En de mijne
werd ook verdacht van ODD, er werd zelfs bij gezegd dat hij een neiging had om CD te ontwikkelen. (de agressieve latere on twikkeling op ODD)
Uiteindelijk is mijn schat best een opgewonden standje, maar ODD of zelfs CD is niet aan de orde. Hij heeft zeker ADHD, maar ook NLD. Behalve problemen met ruimtelijk inzicht, en de motoriek die vaak wat lastig is komen daar ook een stuk sociale onhandigheid en bepaalde angsten e.d. bij kijken. Met name zijn angsten (voor verandering, voor dingen die anders zijn of gaan dan hij gewend is) zorgden voor uiteindelijke agressie.
Tegenwoordig heeft hij nog steeds een kort lontje (zeker nu met zijn puberperikelen) maar agressief is hij nooit. Nou ja, fysiek dan. Want zijn taal is af en toe om met je oortjes te klapperen en soms gooit hij met iets.... maar hij zal echt geen anderen fysiek pijn doen.
Ook zo
Onze zoon scoorde ook alle kenmerken van het lijstje odd. Hij bleek naast zijn adhd zwaar depressief en heel erg boos te zijn. Toen de storende factor langzamerhand opgelost werd, verdwenen de odd kenmerken als sneeuw voor de zon.
Ik raad je aan om het boek 'Het explosieve kind' te lezen. Het is geschreven door een Amerikaanse psycholoog, die lange tijd in gesloten inrichtingen voor kinderen met gedragsproblemen heeft gewerkt. Het boek beschrijft een andere kijk op probleemgedrag en biedt je een heel praktische manier om samen (!!!) met je kind oplossingen te zoeken voor de problemen waar het kind tegen oploopt.
Ik heb het de eerste keer huilend gelezen, zo herkenbaar. Het stond voor mij, vol met eye-openers. Alleen al de gedachte, dat het helemaal niet zo interessant is wát je kind allemaal fout doet, maar dat het vooral er om gaat wat de specifieke aanleiding is en dat je daar dan wat aan kunt doen, die gedachte heeft ons leven veranderd.
De schrijver heeft ook een website: www.livesinthebalance.org . Die is helaas wel in het Engels, als je Engels redelijk is, kun je er een schat van toelichtingen en informatie vandaan halen.
En...
Je hebt nu drie reacties op een rijtje, die vertellen over een kind waarbij de odd verdween door een andere benadering. Maar dat is natuurlijk (helaas) niet altijd zo. Een kind kan wel degelijk echt ODD hebben, als een losstaande stoornis.
En herken de emoties bij het krijgen van een diagnose voor je kind. Wat een moeilijke tijd is dat. Onzeker ook. Je weet niet zo goed wat je kunt verwachten. Ik voelde de verantwoordelijkheid als ouder zo sterk, dat de moed me regelmatig in de schoenen zonk.
Kom je meepraten/meelezen in 'zorgenkinderen'? Daar schrijven heel wat ouders in vergelijkbare situatie. Ik heb heel veel gehad aan de verhalen daar. De herkenning is heel prettig en ik heb al zoveel van de anderen geleerd daar.
Weerspannig
ODD kan vast wel een zelfstandige diagnose zijn maar ik hoor toch de meeste verhalen waar kinderen niet begrepen worden en waar dingen van ze gevraagd wordt die ze (nog) niet kunnen. Daardoor gaan ze zich weerspannig gedragen want het effect is dat ze steeds slechter over zichzelf gaan denken en dat wil je niet. Dat wordt dus eerst nee en dan pas ja. Met veel geduld en puzzelen en dan passende instructie kun je daar dan mogelijk uitkomen.
Vandaag nog een verhaal gehoord van een kind met autisme die op 12-jarige leeftijd weggelopen is bij zijn moeder, overvraagd. Hij trok het gewoon niet meer. Bleek later een vorm van autisme te hebben. Moeder werkte bij BJZ en werd daar waarschijnlijk niet erg aangemoedigd om er zelf deskundige hulp bij te zoeken en zelf hebben medewerkers vaak alleen op persoonlijke titel in een enkel geval kennis van dit soort zaken. Danwel worden zaken in een mishandelend of verwaarlozend kader uitgelegd.
Mijn kinderen zijn een periode zeer rigide en onmogelijk geweest met urenlange drama's thuis. Zoon had tics waarvan de hulpverlening vond dat het een aanwijzing was voor ernstiger problematiek. Soms wordt ik nog verbaasd wakker hoe dat allemaal verdwenen is. Ze zijn nog steeds bijzonder maar ze kunnen rekening houden met zichzelf, ik kan rekening houden met hen, en ze gaan prettig en goed om met anderen zodat die hen ook begrijpen. Had je ook ODD kunnen noemen.
