dochter bang na verhalen geesten
Mijn dochter van 10 heeft op school verhalen gehoord over 'bloody Mary'. Geesten die uit een spiegel komen als er een kaars bij staat. Zucht. Ik kan zeggen wat ik wil, haar fantasie houdt haar in de greep. Hoe kan ik haar uitleggen dat het niet echt is enzovoort.
Slijten
Je dochter weet vast wel dat geesten niet bestaan. Maar ze zal nog wel met dat bange gevoel rondlopen. Wat je kan doen is haar vertellen dat dat gevoel slijt. Misschien heb je vroeger zelf ook de bibberaties gehad over iets (een eng sprookje, een griezelige film) en kan je haar vertellen dat dat bange gevoel met de tijd vanzelf minder wordt en verdwijnt. Dat geeft perspectief.
skik
een 'tegenactie' verzinnen
Dochter hier kon ook zo van slag zijn over dat soort dingen. Ik verzon dan altijd iets wat het enge kon tegenhouden of ongedaan maken. Wel vertellen dat het verhaal dat ze gehoord heeft niet klopt. Maar dat het ook bekend is uit diezelfde (onzinnige) bron dat twee zilveren lepeltjes gekruist voor een spiegel leggen betekent dat er geen geest doorheen kan komen. Dat ik dat net zo'n onzin vind, maar dat als zij het zeker voor het onzekere wil nemen... En dan gewoon twee theelepeltjes neerleggen.
Ik deed het al met monsters onder het bed toen ze kleuter was. Een teddybeer een truitje aantrekken en zeggen dat ALS er al monsters zijn, deze waakbeer zorgt dat ze niet bij dochter kunnen komen.
Bij dochter hielp het geweldig. En toen ze wat ouder was, snapte ze ook wel dat een teddybeer geen monsters tegenhield, maar toen geloofde ze ook niet meer in monsters. En zo zal ze (ze is 15) ook wel snappen dat een kus op haar linkerwang, eentje op haar rechterwang en eentje op haar voorhoofd in het verkeer niet echt tegen ongelukken beschermt, maar dat ik dat toch elke dag doe om mijn eigen angsten te bezweren 
geesten
Mijn zoon was ook een poos heel bang voor geesten. Zelf ben ik christelijk dus geloof wel in het bestaan van geesten. Ik heb mijn zoon uitgelegd dat er inderdaad boze geesten bestaan maar dat hun macht maar beperkt is. Ik heb hem gezegd dat als hij angstig is hij altijd kan bidden en God om bescherming vragen en dat God oneindig veel machtiger is dan welke geest dan ook. Daarnaast hielpen aardse maatregelen als met licht aan slapen en de hond bij hem op de kamer ook heel goed. We hebben ook een hoekje ingericht met wijwater en een kruis. Dat vond hij ook heel fijn. De angst heeft nog wel langer aangehouden maar hij kon zichzelf vermannen en durfde zo wel te slapen. Ik heb zijn angst altijd serieus genomen maar heb hem er wel op gewezen dat schoolplein verhalen meestal niet kloppen en dat geesten weliswaar bestaan en slecht kunnen zijn maar dat hun macht beperkt is. Die schoolplein verhalen zijn vooral sensatie verhalen. Door samen te bidden ging de angst weg.
het lijkt over...
Ik heb een ring met een hart gepakt en haar deze omgeschoven; soort van ter bescherming. Zijzelf heeft een moederknuffel met mamma knuffel voor de deur gelegd als waakhonden.
Verder heb ik haar verteld dat - als haar kamer écht onveilig zou zijn - ik haar daar natuurlijk nóóit alleen zou laten slapen! En ook: als je morgen wakker wordt en er is niks gebeurd, bouw dan dat veilige gevoel op. De volgende nacht zal er weer niks gebeuren. En steeds als je wakker wordt de volgende morgen, merk je dat er niets gebeurd is. Ik denk dat je na 5 nachten wel kunt vertrouwen dat er niets gáát gebeuren.
Na drie nachten hoorde ik haar er al niet meer over. De ring bleef af. De knuffels liggen weer gewoon op haar bed.
Alleen in het donker in de spiegel kijken (badkamer, met wél wat strooilicht) vindt ze nog niet leuk. En dat snap ik, vertelde ik haar, want dat ziet er ook wat griezelig uit.
Maar al met al... mogen we niet mopperen.
Dank voor jullie suggesties!!
