Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
bastogne

bastogne

16-09-2008 om 15:10

Dochter is liever een jongen

dochter van (bijna) 8 is nou niet echt een "meisjes-meisje", rokken en jurken zijn uit den boze en ow wee als ik met iets aankom waar ook maar t kleinste plekje roze op zit. tot nu toe geen probleem (zelf ben ik ook niet van de ruches en strikjes) maar mevrouw riep laatst heel overtuigd "maar mama ik wil ook een jongen zijn" toen ik aankwam met een jongensbroek....de broek is dus helemaal geweldig maar haar reactie vond ik wat minder.
ergens denk ik dat t gewoon een soort fase is maar wat als dat nou niet zo is? kan een kind van 8 idd al gevoelens hebben van in t verkeerde lichaam zitten?

bastogne

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Wat ik ervan weet

En dat is niet zoveel hoor, maar kinderen kunnen zeker al zo vroeg weten dat ze liever een jongen of meisje willen zijn. Ik heb ooit een jongetje op tv gezien die al op de lagere school zich kleedde als een meisje, hij wist zeker dat hij een meisje hoorde te zijn. Kijk anders eens op deze site: http://www.vumc.nl/afdelingen/zorgcentrum-voor-gender/ Misschien vind je hier wat antwoorden! Succes, Suus

Ulla

Ulla

16-09-2008 om 17:49

Valentijn

http://player.omroep.nl/?aflID=5784237

De documentaire duurt 60 minuten.
De maakster heeft Valentijn 9 jaar lang gevolgd.
Echt heel indrukwekkend.

MRI

MRI

16-09-2008 om 19:23

Ja hoor

Mijn dochter was net drie toen zij zei: Eigenlijk ben ik een jongen. gek he, ik zit in een meisjeslichaam maar ik voel me een jongen.
Juist bij kinderen die een ernstige mate van genderdysforie (=geslachtsverwarring) hebben, komt het heel vroeg voor dat ze dat aangeven. Misschien duidt het feit dat je dochter het zo laat aangeeft, juist er op dat het een fase is. Of zijn er al andere tekenen al jarenlang (zoals: alleen jongensspeelgoed willen, echt een tomboy zijn, heel stoer en vrij met jongens omgaan etc).
Bij mijn dochter is het dus geen fase we zijn het proces bij het genderteam van de VU al doorlopen met als diagnose een genderdysfore stoornis maar verder een heel evenwichtig kind.
Let wel: dan is er nog 50% kans dat ze in de puberteit toch nog afziet van zich verder als jongen ontwikkelen. Bij meisjes is die kans kleiner dan bij jongens (als de diagnose er eenmaal ligt) waarbij 30% ook echt transseksueel blijkt.
Heel vrouwen zullen tegen je zeggen: oh maar ik was ook een tomboy hoor en moet je me nu zien. Als om je gerust te stellen. Maar goed, ik voelde wel hoe behoorlijk ernstig de problematiek was (hoewel mensen hier op het forum mij belachelijk overbezorgd vonden). Als ik dit bij jou hoor, denk ik: van één keer zeggen 'ik wil ook een jongen zijn' kan je echt nog niet zeggen dat je met een transseksueel kind te maken hebt. Daarvoor moeten er veel meer andere dingen bijkomen. Maar dat transseksuelen dus al op zeer jonge leeftijd kunnen voelen (vanaf twee, drie jaar) is een feit dat je in alle literatuur en ervaringsverhalen kunt lezen.

sterkte en als je wilt geef ik mijn mailadres en mag je me mailen

MariaRosa

bastogne

bastogne

16-09-2008 om 19:35

Goh..dat dat idd al zo vroeg kan. Niet dat ik me ernstig zorgen ga maken maar het is wel iets wat ik in de gaten ga houden. Voorlopig ga ik er van uit dat het idd een fase is en ze "gewoon" een tomboy is. Mocht in de loop van de tijd blijken dat het toch menis (menes???) is dan ben ik nu iig een beetje voorbereid.
MariaRosa, mocht het ooit zover komen dan weet ik je te vinden! heel erg bedankt voor t aanbod.

oh ja de docu heb ik volgens mij op tv gezien idd...was erg indrukwekken

bastogne

Firefly

Firefly

16-09-2008 om 21:47

Ikke!

Ik heb me altijd een jongen/man gevoeld, al vanaf heel jonge leeftijd. Het gaat een heel stuk verder dan alleen "tomboy" zijn. Ik hield niet van rokken en jurken en nog steeds heb ik die niet in mijn kast liggen. Ik koop kleren met een boodschappenlijstje (1 bruine broek, zwarte schoenen etc . Maar het gaat veel verder dan dat.
Heel mijn jeugd heb ik me ongemakkelijk gevoeld in mijn lichaam. De pubertijd was erg verwarrend en dramatisch. Mijn eerste vriendje had ik toen ik 23 was! Eigenlijk ben ik mijn lichaam pas tijdens mijn eerste zwangerschap gaan accepteren.
Ik denk wel dat het me, juist omdat ik zo mannelijk ben, nu niet eens zoveel uitmaakt dat ik een vrouwenlijf heb. Alles doet het en het brengt me waar ik zijn wil. Dat is, denk ik, wezenlijk anders, bij een vrouw in een mannenlichaam. Die geven waarschijnlijk meer om hun uiterlijk.
In al mijn dromen ben ik een man. Dat is niet eens het hoofdthema van mijn dromen maar alleen een vaststaand gegeven. Ik heb een goed ruimtelijk inzicht maar ben niet altijd even attent en meelevend. Nog steeds loop ik geregeld de verkeerde toiletten in en als ik post krijg voor Geachte Mevrouw denk ik altijd even dat het niet voor mij is. En zo kan ik nog wel honderd voorbeelden noemen.
Het moederschap heeft me veel goed gedaan. Ik had het gevoel dat daar mijn vrouwenhormonen het wonnen van mijn mannenhersenen. Dat was, in tegenstelling tot in de pubertijd, niet verwarrend maar geweldig.
Ik val trouwens gewoon op mannen. Mijn man is de enige die dit weet en die grapt vaak dat ik een homofiele man in een vrouwenlichaam ben. Vooral ook omdat ik van ABBA hou
Ik kan me goed voorstellen dat je geschrokken bent van de opmerking van je dochter. Volgens mij kun je nu helemaal nog niet zeggen of het een fase of blijvend is. Heb je het idee dat ze het er echt moeilijk mee heeft? Misschien kun je het gewoon eens met haar bespreken. Volgens mij hoef je niet bang te zijn dat je haar op ideën brengt. Als je die documentaire over Valentijn bekijkt zie je duidelijk hoezeer zoiets uit het kind zelf komt.
Succes ermee!

MRI

MRI

16-09-2008 om 22:57

Firefly!

Hoi

Wat leuk dat je dit zo post. Waar ik als moeder van een zich jongen voelend meisje dan heel benieuwd naar ben: hoe was het dan geweest voor jou als er veel aandacht aan die wens was besteed in je jeugd. Als er in de puberteit was gezegd: oh als je wilt krijg je hormonenremmers dan stellen we je vrouw-worden uit totdat je 18 bent en dan kan je eventueel direct tot een operatie overgaan?
Wat als je al die mogelijkheden had gehad? Had je dan nog dezelfde weg gekozen?
Ik kan me voorstellen dat je dit niet op een openbaar forum wilt beantwoorden maar ben wel zeer benieuwd. Je kan me ook mailen op: [email protected]
Mocht je dat doen, meld het dan hier even want ik kijk heel weinig op dat account.

groetjes, MariaRosa

Merla

Merla

16-09-2008 om 23:05

Hier ook eentje

Mijn jongste dochter was exact zoals jij beschrijft over jouw dochter bastogne. Ook bij haar waren rokjes, jurkjes e.d. uit den boze. En ook bij haar was het minste stukje roze in de kleding, of een ruche of glittertje helemaal not done. Zij riep ook altijd dat ze liever een jongen wilde zijn. Speelde ook jongensspelletjes en speelde graag en eigenlijk ook het liefste met jongens.
Nog altijd wil ze geen rokken aan en houdt ze niet van echter meisjes dingen, maar het begint nu wel te veranderen. Ze wordt volgende maand 12 en zit in de brugklas. Ze begint dus te puberen en ik hoor haar er nu nooit meer over dat ze liever een jongen wil zijn. Ze wilde nu zelfs laarzen met een klein hakje! en ze heeft een roze mobiel! vooral dat laatste heeft mij echt enorm verbaasd
Ik denk dat het bij haar gewoon een periode was. Een echte dame zie ik haar niet echt gauw worden, meer een stoere meid.
Ik zou me er dus nog maar niet zo druk om maken. Veranderen kun je het toch niet. Wie weet komt het, net als bij mijn dochter, gewoon vanzelf nog weer goed.

Ann

Ann

16-09-2008 om 23:33

Herkenbaar

Hallo,

Ik was vroeger ook zo, ik herken er veel in. Zeker mijn gehele lagere schooltijd wilde ik een jongetje zijn. Had kort haar, speelde alleen maar met jongetjes en zat ook naast een jongen in de klas. Had niets met meisjes kleren of spelletjes. Was zwaar teleurgesteld als ik een kralenset of pop van een of andere tante voor mijn verjaardag kreeg. Wilde alleen maar auto's, voetballen of knutselspul. Ik had ook een garage met autootjes (maar ook alleen maar broers en buurjongens, daar zal het ook door gekomen zijn). Ik zal iets vertellen wat ik nog aan niemand ooit verteld heb, maar ik had een lievelings broek die nogal los in het kruis zat, daar zat een soort kreukel die opbolde,waardoor ik vond dat ik nog meer op een jongetje leek. En toen ging ik naar de middelbare school en toen ineens kreeg ik vriendinnen en wilde ik gewoon ook een meisje zijn. Dus liet mijn haar groeien en deed ook meer meisjes achtiger kleding aan. Nu nog steeds draag ik zelden jurken en rokken en hou van stoere maar wel vrouwelijke kleding.
Dus wat ik vertellen wil is dat het ook zomaar ineens weer over kan zijn, en écht hoor, ik had oprecht het gevoel dat ik een jongetje wilde zijn, ik was zelfs trots als er bij de slager gevraagd werd of HIJ ook een stukje worst wilde.
Maar goed, ik denk zelf dat het bij mij aangewakkerd werd door alleen maar broers, buurjongens en neefjes te hebben, ik had gewoon niet veel meisjes in mijn omgeving.

Groetjes
Ann

Firefly

Firefly

16-09-2008 om 23:35

Mariarosa

Poeh, wat een moeilijke vraag. Ik heb daar niet direct antwoord op. Ik kom uit een gelovig gezin uit een klein dorp. Bij ons was dit sowieso onbespreekbaar. Tegen de tijd dat ik voor het eerst van deze mogelijheid hoorde was de moeilijkste tijd al lang voorbij.
Wat me niet helemaal duidelijk is is in hoeverre die hormonen ingrijpen op je vruchtbaarheid. Stel nu dat je niet voor de operatie kiest, kun je dan nog echt vrouw en eventueel moeder worden? Ik zou het nu heel erg vinden als die keus me ontnomen was, maar dat is natuurlijk achteraf (met een aantal heel leuke kinderen).
Los daarvan denk ik dat ik het een verademing zou vinden om een echte man te zijn. Gewoon zoals het hoort. Zonder de verwarring en "het geheim". Dat laatste zal bij jouw dochter minder zwaar zijn lijkt me.
Hoe oud is jouw dochter nu? Neemt dit probleem haar erg in beslag of heeft ziet ze zichzelf ook nog gewoon als mens? Ontmoet ze bij het Gender-centrum lotgenoten? Ik denk dat de openheid die er bij jullie blijkbaar is al een groot deel van de verwarring wegneemt. Geweldig dat het ook zo kan!
Nogmaals, het is voor mij nu heel moeilijk om te kiezen. Door (fictief) te kiezen voor hormonen en operatie kies ik een leven zonder mijn kinderen, en dat kan ik me nu niet meer voorstellen. Anderzijds is en was mijn gevoel heel erg duidelijk en zonder enige twijfel. Ik zal er nog eens een nachtje over slapen, misschien heb ik er morgen meer zinnigs over te vertellen.
Sterkte in ieder geval met je dochter.

MRI

MRI

17-09-2008 om 00:02

Firefly

Eigenlijk weet ik niet zo hoe dat nou zit met de vruchtbaarheid. Het is wel een vraag die nog op mijn lijstje staat voor de specialisten: is het zinnig eicellen in te vriezen? Ik weet wel dat in Amerika er een man is die vroeger vrouw is geweest en kortgeleden zwanger was en een kind heeft gebaard. Maar ja, dat gaat natuurlijk erg via erover nadenken en niet 'vanzelf'. Mijn dochter is zeven en heeft nog niet een uitgesproken seksuele orientatie, ik geloof dat ze meer op meisjes zal vallen maar zeker weten doe ik dat niet.
Weet je, voor mij is het natuurlijk het belangrijkst dat ze gelukkig is (oei wat klinkt dat cliché). En als ik bij jou lees "Los daarvan denk ik dat ik het een verademing zou vinden om een echte man te zijn" dan zou ik dat ook voor haar willen. Maar ik besef me ook dat dat eigenlijk nooit echt zal kunnen want een penis is al nauwelijks te reconstrueren.
Ze ziet er nu uit als een jongen en gedraagt zich ook zo. Op school weet iedereen X heeft een meisjeslichaam maar voelt zich van binnen een jongen. Het is bijzonder hoe bijna iedereen dat ook prima vindt. En eigenlijk voel ik ook dat het nu even zo moet zijn: je kan ook je jongen voelen en je zo gedragen terwijl je in een meisjeslichaam zit.
Eigenlijk heb ik daarom geen sterkte nodig (ja wel als ze zich sociaal unheimisch zou gaan voelen). Het is nu gewoon zo als het is. Prima kind, wees maar wie je bent.

MR

Niet herkenbaar maar

Ik heb dit draadje gelezen en heb ook idd de documantaire gezien van Valentijn en er toen idd ook met mijn kinderen over gesproken.
Dat er dus kinderen zijn die zich niet lekker veilig voelen in hun eigen lichaam.

Zoals jullie erover schrijven Firefly en Maria Rosa vind ik fijn.
Zo zie je maar dat dit forum elkaar helpt.

Dit wilde ik eigenlijk gewoon even kwijt en blijf dit draadje even volgen want ik vind het knap zoals jullie er mee omgaan.

gr Ingmyr

bastogne

bastogne

17-09-2008 om 09:13

Iedereen

Net als ingmyr heb ik grote bewondering over hoe er mee omgegaan wordt door oa firefly en mariarosa. aangezien dochter hier nog wel lang haar heeft (en ook wil) denk ik dat ik hier meer te maken heb met een fase. misschien vanavond bij het naar bed brengen even een 1 op 1 gesprekje met haar hebben. ik kan wel gaan gissen maar ik kan er helemaal naast zitten. mocht nou blijken dat het idd een echt probleem is voor haar dan gaan we haar uiteraard helpen daarmee.
ik ben allang blij dat er serieus op gereageerd wordt, er is nl een keer een akkefietje geweest met een vraag van mijn kant waarna ik uitgemaakt werd voor trol jammergenoeg maar goed das lang geleden.

bastogne

sandra cremers

sandra cremers

17-09-2008 om 10:59

Ik weet het wel zeker

Hallo
ik weet het wel zeker dat een kind op zo'n jonge leeftijd dat al voelt. Bij mijn zoon in de klas zit een jongentje die een meisje wil zijn en zich ook heel erg zo voelt. Hij heeft dit al vanaf hij op school kwam, hij zit nu in groep 6. Zijn ouders hebben zich er bij neer gelegt en kleden Pim zo heet hij nu ook als een meisje, op school weet iedereen dat en hij wordt er ook niet mee gepest. Ik vind het trouwens heel knap van zijn ouders dat ze zo met Pim omgaan. Zo kan hij wel een "normale"jeugd hebben en zich niet ongelukkig hoeven te voelen. Maar ja iedereen gaat er natuurlijk wel anders mee om. Het zal voor Pim zijn ouders ook niet gemakkelijk zijn. Dus het kan zeker al op heel jonge leeftijd erin zitten.

Gr Sandra

Bellefleur

Bellefleur

17-09-2008 om 11:58

Mijn dochter,

Haat roze, koopt haar kleren op de jongensafdeling, en klimt graag in bomen. Zij heeft me eens verteld dat ze op de creche haar piemeltje er af gehaald hebben. Ik wacht af.

Polly Shearman

Polly Shearman

17-09-2008 om 12:38

Ik was ook zo'n kind

Ik wilde een jongen zijn, want meisjes waren stom. Mijn vader ( STOM STOM STOM) zei: ja je was ook een jongen maar wij wilde een meisje dus hebben we je piemeltje eraf gehaald en op de stookhoop gegooid. Ja hoor JAREN lang heb ik gezocht naar mijn piemeltje. Ik droeg in mijn puberteit spijkerbroeken shirts en verder nooit vrouwlijk kleding ofzo. Ik had wel vriendjes. Toen ik 16 jaar werd, werd ik heel langzaam een meisje, kreeg vriendinnen ( voorheen allen vrienden) samen haren verven, enz. Verliefd op een man geworden, maar ik bleef echt een jongensachtig type. Op mijn bruiloft droeg ik voor het eerst een jurk. Niet lang daarna kreeg ik een zoon., en niet lang daarna zoon nr 2 Ik werd steeds vrouwlijker als tegenhanger van alle jongens in huis.
Toen derde zoon werd geboren ging ik voledig los. Voel me hyper vrouwelijk, mooi sieraden, Ik maak jacht op de perfecte tas! en ik draag pumps!!
Hiep hiep hoera!! ik ben een meisje!!

Leek

Leek

17-09-2008 om 13:49

Vraag: wc/kleedkamer

Ik heb de documentaire van Valentijn ook gezien. Naar aanleiding daarvan vraag ik me het volgende af, voor bijvoorbeeld het kind van Maria Rosa, of de bovengenoemde Pim. Gaan de kinderen naar het jongens of meisjes toilet en jongens of meisjes kleedkamer met gym of zwemmen? Nu speelt dit meer op de middelbare school denk ik. Maar dat was wat ik moeilijk vond voor Valentijn. Ze is een meid, ziet eruit als een meid, gedraagt zich als een meid. Maar mag zich niet in de meisjeskleedkamer omkleden. Heel sneu. Als het echt zo serieus en diep zit zou ik een kind, waarbij je aan de buitenkant echt niet ziet dat het eigenlijk om iemand van het andere geslacht gaat, gewoon in de wc/kleedkamer toelaten.

Groetjes van een leek. Moeder van een dochter die van mij best iets meer jongensachtig zou mogen zijn. Maar nee, het moet roze en rokkerig. Bleeeh!

MRI

MRI

17-09-2008 om 14:02

Kleedkamer badkamer

Wat betreft mijn dochter: die kleedt zich om bij de meisjes. We zijn er ook duidelijk in dat ze nu nog in een meisjeslichaam zit en zullen ook nog niet 'hij' zeggen of toestaan dat ze haar naam verandert. Dat wordt ook afgeraden door het genderteam. Er is immers nog 50% kans dat ze toch een meisje wil blijven. Leef je dan al helemaal in het andere geslacht, dan is de terugkeer naar het lichamelijk geslacht moeilijker.
Ja, het is misschien rot van die kleedkamers. Maar met een meisjeslichaam in de jongenskleedkamer heeft ook zo zijn nadelen. Ik geloof dat er op een wat latere leeftijd bij sportclubs voor wordt gekozen het kind zich apart om te laten kleden, in een wc of zo.
Wij zijn er heel duidelijk in: ze is (nog) geen jongen, ze voelt zich jongen in een meisjeslichaam. Daar moeten wij (zij vooral dus) toch mee dealen. Het is zoals het is. Zowel doen alsof een meisje is als doen alsof ze een jongen is, doet geen recht aan hoe het is. Daarom heb ik me voorgenomen een oneindige lange adem te hebben en het aan alles en iedereen die op ons pad komt uit te leggen. En ik moet zeggen, de meeste mensen zijn meer meelevend dan veroordelend.

MariaRoa

MRI

MRI

17-09-2008 om 16:11

Hazelnoot

Mmm, lijkt toch wel op het gedrag van mijn dochter toen ze die leeftijd had. Maar ja, het kan nog alle kanten op hoor. Wel een leuke naam, Ari.

MR

Stoere dochter

Ik heb ook zo'n dochter van bijna 8 die het liefst in jongenskleren loopt en met jongensspeelgoed speelt. Absoluut geen barbies, poppen, roze kleren, rokken of jurkjes.

Ze heeft echter geen hekel aan meisjeskleren, als ze maar stoer zijn. Dat is nou juist het probleem! Ergeren jullie je ook zo aan al die roze meisjeskleren? Ik vind het heel raar dat er nauwelijks stoere meisjeskleren (of schoenen) zijn te vinden. Waarom moet alles nou roze zijn en met prinsessen! Afgelopen week op schoenenjacht geweest. Vreselijk! Mijn dochter is gek op blauw, maar meisjesschoenen zijn roze en jongensschoenen zijn zwart. Uiteindelijk heeft ze zwarte jongensschoenen gekozen met blauwe stiksels. Vreselijk jammer dat er zo weinig keus is.

Of mijn dochter echt een jongen zou willen zijn weet ik niet. Ze speelt veel met jongens, maar sinds kort heeft ze ook een echte vriendin. Ik denk dat het nog alle kanten op kan. Het belangrijkste is dat ze goed in haar vel zit, en dat is op dit moment het geval.

Groet,
Pina

bastogne

bastogne

17-09-2008 om 22:45

Meidenkleding

dat van de schoenen en kleding stoort me ook enorm, net of alle meisjes lelli kelly schoenen willen en overal roze, rouches, strikjes en weet ik t wat op willen!
dochter loopt dus op bergschoenen in de winter en crocs in de zomer omdat de meidensandalen een heel smerig gezicht als reactie krijgen.
ik was van de week op zoek naar een blauw wikkelvestje (voor op haar stoere geruite jongens-worker) maar nee hoor, roze overal! bah

maar dit even terzijde

bastogne

Coco

Coco

18-09-2008 om 14:32

Verschil

Er is een groot verschil tussen roepen "ik wou dat ik een jongen was" en zeggen "ik ben eigenlijk een jongen".
Dat eerste gebeurt vaak. Ik heb het ook vaak genoeg geroepen. Je wilt dan niet echt een jongen zijn, maar je bent jaloers op voordelen die jongens hebben boven meisjes, of dingen die jongens kunnen doen zonder meteen commentaar te krijgen. Je wilt niet zozeer een jongen zijn, maar je wilt gewoon graag "jongensdingen" doen. Het is heus niet zo dat een meisje dat liever voetbalt dan met poppen speelt eigenlijk een jongen in een meisjeslichaam is.

T&T

T&T

20-09-2008 om 19:29

Zo moeder zo dochter...

Ik was ook zo! Verre van een meisje-meisje, en nog steeds kan ik beter met mannen dan met vrouwen overweg. (alhoewel ik in de tussentijd ook wel een paar stoere vriendinnen heb) Als kind was ik vooral erg jaloers dat jongens gewoon buiten konden plassen zonder achter een struik te hoeven zitten. Poppen en barbies waren niet aan mij besteed, en asjeblief... geen roze!
Toen kreeg ik mijn eerste kindje; een dochter. Ik was op slag verliefd op mijn baby, maar schrok ook een beetje, straks moet ik nog barbies gaan kopen, oh gruwel.
Meiske is intussen 7, gek op buiten spelen, auto's en dieren, een barbie komt er niet in (en ik heb het serieus wel eens geprobeerd met een pop, maar meer als de pop rondsleuren aan een been heeft ze nooit gedaan). Ik heb nu ook een zoon (van 6 jaar) die gelukkig ook gewoon met auto's speelt, en in de zandbak. (voor hetzelfde geld had ik voor hem de barbies moeten kopen)
Ik weet dus uit ervaring dat het wel los kan lopen, al zal dat niet altijd het geval zijn, er zijn echt wel mensen die zich doodongelukkig voelen in hun eigen lichaam.
Verder vind ik de meisjesmode ook vaak om te huilen. Ze is nog heel lang erg gek geweest met de kleur roze (vreemd genoeg) maar dat prinsessen gedoe is gewoon vreselijk. En in de tussentijd is de roze periode hier wel over, en niet alleen kleding, maar ook schoenen en schoolspullen en zo worden zo cliche voor jongens blauw en voor meiden roze gemaakt...
groetjes Tess

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.