dochter van 11 is zo verstrooid

misverstand

Ik vind het echt een misverstand, dat VWO-kinderen allemaal van die zelfstandige, goed georganiseerde en gedisciplineerde kinderen zouden zijn... Mijn ervaring: het zijn net gewone kinderen!
Misschien heeft jouw kind ook straks veel begeleiding en sturing nodig. Maar denk je dat dat op een lager niveau anders zou zijn? Zou ze daar opeens wel alles onthouden? Nee joh. Gewoon lekker naar het VWO laten gaan en de begeleiding geven die ze nodig heeft.

Heb net van de bieb gehaald

Als voorbereiding op het brugjaar van mijn slimme chaoot: Help de hond heeft mijn huiswerk opgegeten. EEn boek wat helpt bij het organiseren van huiswerk en het heen en weer brengen van spullen. Idee is dat je samen met je kind een systeem opzet dat bij hem of haar past. ik vond het een heel praktisch boek. het begint overigens met de constatering dat ze dit vaak echt nog niet vanzelf kunnen,

Mijk

Pardoes

Tuurlijk gaat ze naar het VWO. Mijn vraag was meer of ik me moet gaan voorbereiden op jarenlange intensieve begeleiding. Want het is niet dat ik alleen maar plan voor mijn dochter, ik breng haar ook tassen na enzo.

Dendy

agenda?

Dochter moet duidelijk een agenda gaan leren gebruiken, en werkelijk altijd alles van belang in de agenda schrijven. En dan dus goed lezen en doen. En ja, dat kost inspanning van ouders. Maar dat is vrij normaal.
Ik hoor vaker dat mensen denken dat 'grote kinderen' minder inspanning van ouders betekent, dat valt tegen. De inspanning is dezelfde als bij kleine kinderen, alleen accent ligt op heel andere punten.

klopt

'Vorig jaar heb ik een paar weken geprobeert me er niet mee te bemoeien in de hoop dat het kwartje dan zou vallen, maar het enige wat dat opleverde was dat mijn dochter met een briefje van school dat ik eens moest komen praten over al die kruisjes die achter dochters naam stonden. Daar ben ik dus mee gestopt, want het leverde niet op wat ik hoopte.'

Klopt. Ik heb die neiging ook wel eens, maar het levert alleen op dat je kind regelmatig een rotgevoel krijgt omdat het (weer) faalt. Kinderen dan dat rotgevoel wel willen voorkomen, maar dat doen ze vaak niet door 'het juiste' te doen, maar door domweg alles te vermijden wat ze een rotgevoel kan geven. Dus gaat een kind alle ervaringen uit de weg, ontwikkelt het een vorm van faalangst.

Wat hier helpt (11 jaar, wil volgend jaar naar het gymnasium), is alles zo voorspelbaar mogelijk maken. Dus elke avond voor het slapen gaan alles klaar laten leggen. Welk boek moet er mee, waar zijn je gymspullen, heb je je agenda. Elke avond doen, ook als je zelf weet dat ze niks mee hoeft te nemen. Dan wordt het routine.
Wat ook helpt, is elke dag op hetzelfde tijdstip (bijvoorbeeld na het avondeten) tijd inruimen voor het huiswerk. Samen even kort door de agenda heen: wat moet echt af voor morgen, hoeft er niks af dan heb je tijd heb je daarna om vooruit te werken (aan grote leerklussen of boekbespreking e.d.). Ook weer: elke avond doen, dan ontstaat er automatisch tijd voor die klussen die wat verder weg in de week/maand moeten en veel tijd kosten.

Zelf houd ik daarnaast de weekenden voor een grote klus al vrij in mijn agenda, dus geen zaterdag-naar-het-horse-event-van-penny als er maandag of dinsdag een spreekbeurt gegeven moet worden.

Je kunt de planning niet van haar overnemen, dat zou niet goed zijn. Maar je kunt haar wel helpen door de dagen structuur te geven waarin de planning makkelijker wordt.

reactie

Knurf: Je schrijft over faalangst. Mijn dochter heeft faalangst en heeft daar ook een training voor gehad in groep 5. Dit uitte zich vooral op het sociale vlak, ze gedroeg zich altijd erg sociaal wenselijk en kwam daardoor in de knoei. Nu jij het erover hebt ga ik toch eens denken of haar gedroom hiermee te maken kan hebben.

Wat jullie schrijven over structuur etc. doe ik al en zal ik ook blijven doen. Tot ik denk dat het echt niet meer hoeft.
En tot die tijd zal ik proberen mijn frustraties hierover niet tegenover dochter te uiten. Want ik word er soms wel knettergek van

Dendy

O en Regenlaars

Dochter heeft een agenda van school gekregen, maar die is altijd op een plaats waar íe niet hoort. Dat is dus het probleem.

Tja

"Mijn beeld van een VWOer is toch iemand die eniszins zelfstandig kan plannen en werken. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik straks 5 of 6 jaar mijn dochter intens moet begeleiden op de middelbare school?"

Inderdaad klopt jouw beeld niet, er zitten kinderen op basis/kader die nooit wat vergeten etc en je hebt VWO'ers zoals jouw kind. Ik geloof niet dat dit met intelligentie te maken heeft net zoals dyslexie niets met intelligentie te maken heeft. Er kan natuurlijk wel zoiets als ADD of iets dergelijks in het spel zijn.

Het kan ook gewoon een gevalletje 'puberhersenen' zijn wat over een paar jaar wel over is Er zijn kinderen die je 5/6 jaar door het VO moet slepen met dit soort dingen maar als ze makkelijk leert heb je wat minder tijd nodig voor dat deel denk ik dan maar. Er zijn mensen die hun kind 5/6 jaar cognitief door het VO moeten slepen.

Ik zou echt coachen wat ik kan nu en wachten tot het kwartje valt (en hopen dat het valt).

leren!

Een agenda LEREN gebruiken, is iets anders dan een agenda gebruiken. Leren kan een moeizaam proces zijn, met wisselend resultaat. De een een is zindelijk op z'n tweede verjaardag, de ander heeft met acht jaar nog ongelukjes. De een spelt altijd foutloos, de ander weet als volwassene nog niet hoe het zit met de d en de t , en sommigen zijn nu eenmaal vertrooid. Frustratie over zulke zaken is voor niemand goed.

Kloof

Mijn zoon (13, 2 atheneum) is ook een enorme chaoot. Net wat jij over je dochter zegt: een verstrooide professor. In het begin op de middelbare school had ik een eigen agenda en schreef ik alles over uit zijn agenda (en dat viel niet mee met zijn handschrift), controleerde z'n tas. Maar toch vergat hij nog vaak z'n eten en drinken. Hij had geld bij zich maar hij vond alles zo duur dus kocht hij niets (waarom, je krijgt gewoon weer nieuw geld als het op is). Tijdens het eerste 10 min. gesprek gaf z'n mentor aan dat ze dachten dat hij hoogbegaafd was. Of we hem niet wilde laten testen. Het vermoeden hadden wij al langer maar we zagen de meerwaarde van testen niet in. Toch laten doen (vanwege de problemen op school werd het door de verzekering vergoed) en toen bleek dat hij inderdaad superslim is maar wel met een flinke kloof (verbaal 145, performaal 120). Toen ik daar over ging lezen herkende ik zoveel. Kinderen met zo'n kloof zijn enorm chaotisch. Hij krijgt nu extra ondersteuning van school en het gaat heel goed. Ik controleer het al lang niet meer en alles gaat goed. Lunch moet ik nog wel in de gaten houden maar dat is ook opgelost door 2 verpakte koeken in z'n kastje te leggen en die één keer per maand te vervangen. En een leeg flesje in het kast om evt. te vullen met water. Dit wanneer hij dus vergeten is te vragen om geld als hij wel iets gekocht heeft.

Mijn zoon heeft ook een training gedaan voor kinderen die waarschijnlijk wat moeite hebben met de overgang van de basisschool naar de middelbare school. Behalve wat sova training zat daar ook heel practisch in: hoe vul je je agenda in, hoe vind je de lokalen in een nieuw groot schoolgebouw. Hoe werk ik samen met andere (dat is nog niet helemaal gelukt, hij is namelijk overtuigt dat hij altijd gelijk heeft, haha). Maar ook dat was heel nuttig.

Ilva

Die training wordt hier in de stad ook gegeven en ik had ook al bedacht dat dochter daar maar eens heen moest. Kan nooit kwaad toch?
Verder is de school waar ze heen gaat erg klein en we hopen dan ook dat ze daar gezien gaat worden.

Dendy

'Wat jullie schrijven over structuur etc. doe ik al en zal ik ook blijven doen. Tot ik denk dat het echt niet meer hoeft.'

Je bedoelt: tot ze op zichzelf woont en je er geen zicht meer op hebt

Knurf

Dat vrees ik ook
Ach, ik vind het allemaal niet zo erg. Maar soms vraag ik me wel eens af of ik het juiste doe. Ik ken ook kinderen uit dochter's klas die alles zelf moeten doen, ook omdat de ouders gewoon geen tijd hebben. Die kinderen hangen ook veel op straat, ook 's avonds laat en ik weet dat die ook niet zulke mooie cijfers halen. En dat is niet alleen omdat ze dan niet beter kunnen, maar ook omdat er gewoon helemaal niet wordt geholpen met spreekbeurten en overhoringen.
Ik zit dochter soms echt wel op haar nek en daar twijfel ik wel eens over.

Dendy

Loslaten werkt niet

Dendy, ik denk dat loslaten en zelf uit laten zoeken, echt niet werkt.
Mijn kinderen zijn ook behoorlijke chaoten en ik ben ook altijd voorwaarden aan het scheppen, zodat zij hun spullen kunnen vinden, op tijd zijn en dergelijke.

De oudste van 17, wordt nu toch ineens redelijk zelfstandig. Dus het wordt wel beter. Maar dat betekent wel: voordoen, voorleven, stimuleren, niet boos proberen te worden en steeds maar weer herinneren. Routines helpen hier goed. Als je thuis komt, hang je je jas op (dat gaat nu bij allemaal wel aardig goed) en sleutels op de sleutelhaak. Als je klaar bent met eten, zet je je bord in de keuken. Een vaste tijd om het huiswerk te maken. etc

Als een kind nog niet kan lopen, leert hij het niet, wanneer je hem op zijn beentjes zet en loslaat. Dat is hier net zo. Dus wij knippen het op in kleine concrete stukjes en doelen en werken daar langzaam aan. Stap voor stap. Het hoeft niet snel, want ze zijn nog wel een paar jaar hier in huis.

ik laat wel los

voor een gedeelte. Dochter is pas 10, en ik vind het prima, het chaotische. Tuurlijk proberen we structuur te geven, en haar handreikingen te geven. Maar ik vind het verder niet erg, we lachen er ook wel om. Je kunt niet alles hebben. Ze leert verder prima, ze hoeft niet in alles perfect. Het hoort ook wel bij haar. (en natuurlijk mopper ik ook wel eens flink als ze weer een enorme puinhoop maakt van het hele huis binnen twee minuten.) Ook hier liggen zaken zoals faalangst etc op de loer, ik vind het belangrijker dat ze zichzelf accepteert zoals ze is, en nog lekker kind deels kan zijn, dan dat ze steeds ermee bezig moet zijn.

Niet duidelijk genoeg

Bella, ik bedoelde met loslaten iets anders dan jij.
Ik bedoel met loslaten: Kind het zelf uit laten zoeken, te laat laten komen, onvoldoendes laten halen, straf laten krijgen. Dat zou ik echt afraden. Alsof je een kind dat niet kan lopen, ineens los neer zet. Daar leert een kind niet van lopen. Ik ben ervan overtuigd dat je niet snel iets leert van 'op je bek gaan'. Als dat zo was, had het kind het al geleerd.

Ik bedoelde met loslaten niet: Het niet meer erg vinden.
Ik vind het helemaal niet erg dat mijn kinderen chaotisch zijn. Ik vind het wel charmant. Soms is het wel lastig, maar een dwangmatig kind dat overgeorganiseerd is, kan ook erg lastig zijn. Elke eigenschap heeft zijn voor en zijn tegens.

ja maar

Door 'er' veel mee bezig te zijn kun je natuurlijk ook de boodschap afgeven dat het niet oké is. Ik bedoel met loslaten ook echt dat bepaalde zaken gewoon gebeuren zoals ze gebeuren. Dus dat ze er wél 'last' van heeft, alleen probeer ik dan met haar de zwaarte ervan af te halen door erover te lachen.
Ik lees in de openingspost niet dat betreffende dochter er echt 'last' van heeft. Het klinkt als een super leerling, nou, mooi toch? Tuurlijk kun je verwachten dat ze last kán gaan krijgen van haar chaoticiteit, maar bij een kind dat het verder zo goed doet zou ik zelf behoorlijk afwachtend reageren. Grote kans dat ze toch wel zelf zaken op gaat pikken, en anders kan ze met haar intelligentie een hoop compenseren.
Ook hier makkelijk praten, want in de problemen komt dochter hier nooit echt. Ze komt nooit te laat, haalt geen onvoldoendes en krijgt nooit straf. Zou dat wel gaan gebeuren op middelbaar bijv, zou ik toch terughoudend observeren, omdat ze volgens mij best de tools heeft er iets mee te doen. (zoals dat ze nu nooit te laat komt, kán zich dus wel focussen, al help ik daar soms mee) Ze krijgt nu hoogstens uitbranders van mij, is continu alles kwijt, ook dure zaken (vindt ze dan niet erg..) en haar beoordelingen op school zouden hoger kunnen zijn als ze minder slordig was, maar die zijn nu ook hoog zat.

Bella

Mijn dochter vind het iedere ochtend weer een verrassing dat het kwart over 8 is en dat ze naar school moet. Als ik haar niet de deur uit help zit ze rustig om 9 uur nog op de bank een boek te lezen.
Mijn dochter leert makkelijk, maar dat moet ze dat wel doen. Als ik haar niet vertel dat ze moet leren haalt ze een onvoldoende. Ze is niet geniaal ofzo.
Als ik haar loslaat gaat ze gigantisch de mist in.

loslaten en helpen

'Maar soms vraag ik me wel eens af of ik het juiste doe.'

Het verschil zit 'm in de manier van helpen, denk ik. Je chaootje helpen door haar te herinneren aan wat ze nog moet doen, lijkt me goed. En dat is dus niet hetzelfde als altijd samen met je kind een werkstuk maken (lees: jij maakt het werkstuk en het kind mag de afbeeldingen erbij zoeken), of altijd samen de rekenles doorploegen.

Mijn dochter komt te laat op school als ik haar niet help met op tijd komen. Elke keer opnieuw. Als de juf er wat van zegt, neemt ze zich heilig voor het voortaan beter te doen. 'Ik speel voortaan niet meer op de nintendo 's ochtends, mam!', hoor ik dan. Of: 'als je me roept, spring ik meteen uit bed en ga in ontbijten'. Allemaal goede plannen, en ze meent ze echt. Maar tijdens het aankleden hoeft er maar een geluidje van buiten te komen, of ze is afgeleid ...

in de genen?

Hoi
Herkennen jullie dit gedrag dan helemaal niet van jezelf van vroeger of van broers/zussen? Ik heb zelf het idee dat het toch vaak familaire trekjes zijn. Voorbeeldje: onze jongste heeft moeite met op tijd komen en dat had haar tante vroeger ook (als volwassene ook trouwens), net zoals ze nogal een sloddervos is. En leren voor toetsen deed ik vaak op laatste moment en ik weet nu dat dat niet handig is en probeer dat aan mijn kinderen uit te leggen, maar toch doen zij het ook (met o.a. als resultaat dat oudste heeft moeten doubleren). Maar bemoeien doen we niet zoveel meer, want wij moeten niet zo zeuren.... Ooit zal het wel goedkomen denk ik dan.
En hoe waren jullie zelf als puber? Hoefden jullie ouders nooit achter jullie aan te zitten of het huiswerk af was, etc.? En wat heeft ervoor gezorgd dat julllie (en broers/zussen) van die verstandige, gestructureerde volwassenen geworden zijn?

Marie

In ons geval is mijn ex-man de 'boosdoener'. Hij heeft ADHD, net als zijn vader en, vermoedelijk, diens vader. Dus de motorische onrust en dat dagdromen/afgeleid zijn is uit zijn familie.

Zelf was ik juist als kind al heel gezagsgetrouw en verantwoordelijk, en het grappige is dat mijn dochter ondanks haar chaotische manier van doen heel gezagsgetrouw is!

en dan zijn ze 18 en zijn ze nog steeds zo

Dochter is dit jaar op de universiteit begonnen en is nog steeds zoals ook jullie kinderen beschreven worden. Chaoot ten top. Altijd alles kwijt. Vaak te laat. Overal een puinhoop. Alles op het laatste moment. Wij hebben ook de bijnaam gerstrooide professor en ook wij kunnen soms niet begrijpen dat ze een slimme vwo'er is. Dat te laat komen bracht haar echt wel in problemen op het vwol, serieuze meldingen kregen van we daardoor. Ik zat haar toch ook altijd achter haar vodden maar de laatste twee jaar liet ik het maar gaan. Ze is er alttijd mee weg gekomen maar dat had denk ik ook wel te maken met het feit dat ze wel een potje kon breken bij de docenten.

En nu, nu zie ik het niet meer maar het lijkt toch wat beter te gaan dan toen ze nog thuis woonde

Mijn boodschap is; accepteer het maar, het komt nooit (echt) meer goed haha.

Genen

De genetische aanleg (onhandigheid van mij, adhdkenmerken en chaos van vader) zorgt er juist voor dat ik er geen vertrouwen in heb. Dat loslaten niet gaat helpen.

Ik ben zelf extreem onhandig. Haatte gym, haat bewegen hierdoor. Koop nooit nette kleding, doe dingen niet, omdat ik bang ben dat ik toch af zal gaan, dingen kapot zal maken, zal laten vallen. Ik zit altijd onder de blauwe plekken van stoten, struikelen en vallen.
Een zoontje van mij is ook extreem onhandig. Hij heeft zoveel plezier in en baat bij cesartherapie! Ik wilde dat ik vroeger ook die kans had gehad. Dus juist doordat ik weet hoe rot het voelt, laat ik het niet los. Help ik hem om te oefenen. Ga ik braaf iedere week met hem naar die therapie. Ik help mijn oudere kinderen met hun chaotische bak/naai/kookprojecten. Juist omdat ik weet dat het zo goed is om te oefenen. Om bezig te zijn met je handen, ook als je onhandig bent. Dan nemen we de gebroken bordjes, gevallen suiker en ketchup op de tegeltjes voor lief. Juist omdat ik weet hoe weinig je ervan leert, als een ander alles van je over neemt. Dat helpt niet.

En dat chaotische, mijn schoonmoeder heeft het los gelaten. Hierdoor deed mijn man dus helemaal niets meer op school. Echt een dramatische scholing heeft die man gehad. Hij is best slim, maar heeft zichzelf op volwassen leeftijd, in de avonduren, met heel veel investering van tijd en geld, op gewerkt. Nu heeft uiteindelijk werk, waarbij hij zich als een vis in het water voelt, maar het is niet makkelijk geweest om te komen waar hij nu is. En dat lukte uiteindelijk, omdat ik wel een soort van structuur met hem samen wist te bewerkstelligen, waarin hij wel kon leren. Niets is handiger, dan zoveel mogelijk leren als je jong bent. Want dat is goedkoper, gaat sneller en kost minder moeite. Gelukkig zien mijn kinderen dat ook wel in. Daarom accepteren ze mijn coaching in hun huiswerk chaos. Ze hebben gezien hoe hun vader heeft moeten buffelen.

Dus juist de genen laten mij zien: het gaat niet vanzelf over, je moet er wat mee doen, want anders is het zonde.

klopt Yoghurt

'En dat chaotische, mijn schoonmoeder heeft het los gelaten. Hierdoor deed mijn man dus helemaal niets meer op school. Echt een dramatische scholing heeft die man gehad.'

Wat typisch, zo is het bij mijn ex-man dus ook gegaan. Zijn moeder liet het allemaal los, en hij is mede daardoor twee keer blijven zitten op de Havo. In 4 Havo is hij van school afgegaan, lekker op kamers wonen (in een kraakpand) en sleutelen aan zijn brommer. Zijn moeder vond het best, als hij maar gelukkig was (en, volgens mij, ook denkend dat het toch nooit goed zou komen met hem). Hij baalt daar nu nog van. Uit een test die hij later gedaan heeft om toegelaten te worden tot een HBO-opleiding (21+ test) bleek dat hij behoorlijk intelligent was. Maar ja, thuis geen sturing gehad dus heeft hij geen diploma's. En omdat hij ook zichzelf niet lang genoeg kan stimuleren, is die HBO-opleiding nooit afgemaakt. Maar korte cursussen (vaarbewijs en zo) doet-ie in de helft van het aantal geadviseerde uren en dan slaagt hij met 0 of 1 fout.

Hij zit er ook veel meer bovenop bij onze dochter. Nou ja, beter gezegd: hij zit mij op de kop om te zorgen dat ik onze dochter aanstuur Want zelf is hij te chaotisch om een grote lijn aan te houden!

haha knurf

Wat herkenbaar!
Toen de oudste naar school zou gaan, heb ik bij een plaatselijke Jenaplan school gekeken. Nou, mijn man was het er helemaal niet mee eens. 'Dan gaat ze net als ik, ze heeft structuur nodig.' Maar zelf die structuur bieden, dat gaat inderdaad maar matig.
Gelukkig ben ik er nog. Ik ben hier een wandelend logistiek meesterwerk. 'Denk je nog aan....?' 'Vergeet je niet ...?' 'Moet je niet nog....?'

Ach, zolang de sfeer goed blijft en de stemming opgewekt. Dat vind ik wel belangrijk. Ik probeer niet te ergeren, niet te mopperen, niet te zuchten. Dat lukt steeds beter.

secretaresse

Ik herken jullie helemaal in jullie verhalen hoor. Ook ik ben hier de secrrtaresse van de familie en ik merk dat de rest dat soms ook wel makkelijk vindt. "Moeder regelt het wel". Ik vind het moeilijk om een balans te vinden tussen ze constant "na te rijden" en ze dingen zelf laten regelen. En dat inderdaad ook nog zonder ergeren enzo, wat ik dus heel moeilijk vind, omdat ik het niet begrijp. Ik had altijd mijn spullen voorelkaar en voelde me daar ook verantwoordelijk voor, mijn man precies zo (chaotische tante is zijn zus overigens).
En wat doen jullie met oomerkingen van de pubers zoals: "jahaaaa, ik weet het wel" (maar doe het niet....).

eye-opener

In het boek 'slim maar' las ik een eye-opener. Er zijn namelijk heel veel verschillende executieve functies. En vaak is het zo, dat wanneer je je ergert aan het ontbreken van zo'n functie bij je kinderen, dan wordt er waarschijnlijk een executieve functie bij jezelf aangesproken, waar jij zelf niet zo sterk in bent.
Er stond het voorbeeld van een echtpaar, waarbij de vader chaotisch was. Hij kwam tot grote ergernis van de moeders, steeds vijf minuten te laat, om hun dochter op te halen bij ballet. Zij vond dat hij een probleem had. Want zij was altijd vijf minuten te vroeg. Dat hoorde zo in haar beleving. De dochter zat er niet zo mee, die was er wel aan gewend dat haar vader laat was en ging steeds ontspannen wachten op het pleintje bij de balletschool. De schrijfster van het boek, legt uit dat die moeder ook een executieve vaardigheid miste, namelijk flexibiliteit. Er was geen probleem, maar zij maakte er eentje, omdat haar regel gebroken.
Dat heeft mijn ogen wel geopend. Ik heb ook mijn dingetjes. Dingen waar ik mij terecht of onterecht aan erger, omdat ik vind dat 'het zo hoort'. Toen ik me dat realiseerde, kon ik er ook beter om lachen.

ja maar

Ik wil nog wel jullie ouders of schoonouders een hart onder de riem steken wat betreft dat los laten. Mijn jongste heeft het licht ook nog niet gezien als het gaat om huiswerk maken en leren. Nu is hij pas twaalf maar moet ik de trukendoos al ver opentrekken om hem aan de gang te krijgen/houden. Veel gemopper van zijn kant. Ik kan me zomaar voorstellen dat hij zich over een paar jaar niet meer aan het werk laat zetten dus wat dan? Als hijzelf dan nog steeds het licht niet heeft gezien dan kun je niet anders doen dan het los te laten.
Mijn broer had dit vroeger ook. Is toen naar de mavo gegaan, sliep daar doorheen, werd op zijn 25e wakker en was toen zo verstandig om alsnog te gaan studeren.

Wij weet ging het vroeger bij jullie partners ook zo. Als kinderen alleen nog maar tegenwerken sta je toch ook met je rug tegen de muur.

Moir

Bij mijn schoonouders is het duidelijk. Die zeggen: "Hij deed helemaal niets, maar ja, ik wilde geen ruzie in de tent, dus we lieten hem maar."
Net alsof er twee mogelijkheden zijn. Je kind het zelf uit laten zoeken, of ruzie maken. Ik ervaar dat er wel degelijk een tussenweg is. Bij onze zoon ging het helpen met twaalf jaar moeizaam, maar hij ziet toch ook zelf wel in dat hij hulp nodig heeft en nu is hij veertien en gaat het veel beter. Maar hij heeft nog wel veel en veel meer hulp nodig dan leeftijdsgenoten.

Onze zoon wil zelf heel graag. Hij wil graag een goede opleiding, om een zo'n leuk mogelijk beroep te kunnen uitoefenen. En hij weet ook dat hij bepaalde valkuilen heeft, waar hij maar in blijft lopen. Dus hij heeft mij zeg maar 'aangesteld' als zijn verlengde voorhoofdskwab. Ik help hem bij dingen, die hem zelf niet lukken. Ik leg het dus niet op, hij wil het zelf ook. En je hebt gelijk, als een kind echt niet wil, dan kun je op je hoofd gaan staan, maar dan gaat het niet lukken.