Dochter van 8 vindt alles stom (lang)
Beste allemaal,
Mijn dochter van 8 jaar is al geruime tijd heel mopperig. Ze vindt echt alles stom. Uitnodigingen voor feestjes: stom. Haar vriendinnen: stom. Oma die oppast: ook stom. School: stom. Zwemclub: stom. Skivakantie: stom. Weekendje weg met de familie: stom. Het houdt echt niet op. Heb al meerdere keren met haar geprobeerd te praten in de hoop er achter te komen wat er is. Ze zit duidelijk slecht in haar vel en dat zegt ze ook zelf maar ik krijg er niet uit wat er aan de hand is. Zodra ik het er over probeer te praten neemt haar gemopper en negativiteit de overhand. Ik merk aan mezelf dat ik op mn tenen ga lopen. Mn best doe het haar naar de zin te maken.
Ze heeft ook best een zwaar jaar achter de rug. Ruim een jaar geleden zijn haar vader en ik gescheiden. Daar zijn niet echt enorme ruzies aan vooraf gegaan. We hebben co-ouderschap en meerdere keren per week contact. Ze is heel dol op haar vader en heeft vaak moeite met afscheid nemen van hem. De helft van de week woont ze bij hem in het huis waar we eerst met zijn 3en als gezin woonden. En ondanks dat we het gezien de omstandigheden heel goed doen denk ik dat ik wellicht compenseer. Omdat ze het al zwaar genoeg heeft. Maar ik denk ook dat ik daardoor heel vaak niet streng genoeg voor haar ben.
Wat ik er wel uit krijg is dat ze aangeeft zich buitengesloten te voelen op school. Ze vindt dat haar 2 beste vriendinnen zeggen wat ze moet doen. De andere kinderen uit de klas doen spelletjes die ze niet leuk vindt en dus doet ze niet mee. Dat buitensluiten valt denk ik wel mee. Ook van de juf hoor ik juist dat ze zo een sociaal kind is. Ze zal zichzelf wel deels buitensluiten maar het gevoel is vast net zo naar. We hebben als oplossing bedacht dat ze iets van een skateboard mee kan naar school zodat ze iets voor zichzelf kan doen als de rest iets speelt wat zij niet leuk vindt.
Nog een voorbeeld: vandaag heeft ze van oma (die sinds kort oppast zodat ze niet meer naar de, uiteraard stomme, nso hoeft) een doos kleurpotloden gekregen uit de kunstenaarswinkel. Echt hartstikke mooi. Die wilde ze mee naar school morgen maar dat vond ik niet goed (te duur). Wel mocht ze een andere doos potloden mee. Ze was gelijk boos, weigerde haar oma gedag te zeggen en barricadeerde haar slaapkamer terwijl ze met knikkers ging gooien tegen de deur. Toen was het voor mij echt mooi geweest en werd ik boos. We hebben zwijgend aan tafel gezeten tijdens het eten.
Uiteindelijk zijn we er op uit gekomen dat zij haar best gaat doen dingen minder stom te vinden en dat ik haar een beetje help met de leuke dingen te zien. Ze zit in een soort negatieve spiraal waar ze zelf niet uitkomt. Maar, en dat heb ik haar wel gezegd maar dat vindt ze natuurlijk stom, ga ik ook een wat strenger voor haar zijn. Ze is ook zelf een beetje verantwoordelijk voor de sfeer en zal dr best er voor moeten doen. Dus als ze heel erg mopperig is gaat ze maar op dr kamer mopperen.
En natuurlijk bevestig ik ook dat het hartstikke ingewikkeld is dat haar ouders niet meer samen zijn, en dat ze iedere keer van huis wisselt en moet wennen. Maar wat mij betreft is dat geen excuus voor haar gedrag.
Hebben jullie ervaring met kinderen die een tijdje niet zo lekker in hun vel zaten? En wat hielp? Ik twijfel erg of ik er zo de nadruk op moet leggen of dat ik het maar een beetje moet laten gaan. Het maakt me zo verdrietig haar ongelukkig te zien. Radeloos word ik er van.
Swaen
nukkig meisje...
Tja, meiden. Soms moet je ze echt kort houden en niet hun eigen willetje laten domineren. Weet niet of dat bij haar ook zo is, maar daar lijkt het een beetje op. Ik denk dat je het goed aanpakt en misschien is er ook wel iets op school, maar misschien kun je er minder aandacht aan schenken en haar 'lekker in haar sop gaar laten koken' als ze zo nukkig is? (met die potloden, groot gelijk, die dure dingen niet mee, lekker dat gedrag negeren...).
misschien hebben anderen nog praktische ideeen...
Met iemand praten
Het lijkt een beetje of ze toch nog wel last heeft van de scheiding. Misschien kun je via de huisarts iemand voor haar vinden om mee te praten, psycholoog of andere kindertherapeut.
tsja
Klinkt een beetje (kan het mis hebben!) alsof jij je leven weer wat op de rails hebt en je vindt dat dochter weer *leuk mee moet gaan doen*. Wellicht ervaart zij de scheiding heel anders, of de situatie zoals die nu is. Haar uitdagen zich te uiten lijkt me zinvol, weet niet of dat gelijk een peut hoeft te zijn. Problemen hebben met een scheiding is niet perse ongezond.
Resultaat van opvoeden vanuit een schuldgevoel?
Het lijkt mij dat het een beetje gegroeid is vanuit je schuldgevoel voor de scheiding, wat ws ook nog versterkt is van de kant van je ex-man.
Als ze van beide kanten de boodschap heeft ontvangen dat ze met heel veel dingen weg kan komen
Een grote mond, negatief gedrag enz. wat al geruime tijd gedoogd wordt door jullie beide, omdat het toch wel zielig is wat de kinderen wordt aangedaan met een scheiding, loopt nu uit de klauw.
Praten met haar is zeker goed, maar daarnaast consequent optreden tegen elke negatieve uitlating zal ook moeten gebeuren.
Benadrukken dat jij en haar vader van haar houden, maar dat het verder uitgesloten is dat jullie nog in één huis gaan wonen moet ook erg duidelijk gemaakt worden. Zij verzet zich met hand en tand tegen de situatie, ziet haar omgeving graag weer terug keren in de oude vertrouwde vorm.
Ga zeker niet op eieren lopen om haar, met haar verdriet en ongeluk, te ontzien, daarmee bevestig je juist haar nukken, heb begrip voor haar maar ga er niet in mee.
jeetje
Ik schrik een beetje van sommige reacties, aanpakken, kort houden. Grote mond? Negatief gedrag? Ik lees alleen over een meisje dat alles stom vindt, dus duidelijk niet lekker zit. Boos omdat ze haar zin niet krijgt? Jeetje, dan heb ik ook een opvoed probleem met mijn dochter, die misdraagt zich ook weleens. (zit verder heel lekker in haar vel) Met aanpakken zul je haar gedrag wrs wel kunnen beïnvloeden, maar het onderliggend probleem wordt er niet minder om, ik denk juist groter. (tuurlijk is het zaak om te kijken hoe je het *op eieren lopen* weer kunt keren, maar dat is meer iets bij jezelf, niet bij haar. En maar een gedeelte vd oplossing.
Met uiten bedoel ik absoluut niet perse praten, misschien past een andere manier haar (nu) beter.
Excuus of reden
Je schrijft dat problemen met de scheiding geen excuus kunnen zijn voor onaangenaam gedrag. Daar heb je gelijk in. Maar het kan natuurlijk wel heel goed een reden zijn. Ze heeft het moeilijk met het uiten en reguleren van haar emoties. Misschien loopt ze voor haar doen veel op haar tenen en dan kan een kleine aanleiding (kleurpotloden) al tot heftige ontregeling leiden.
Is het een idee om haar die emoties op een andere manier te laten uiten. Laat haar met iemand praten, een therapeut of zo. Die hebben daar voor geleerd. Ik zou ook denken aan: Speltherapie, sport, samen stoeien, samen tekeningen maken, humor, iedere dag een kwartier samen spelen waarbij zij de complete regie krijgt en jij geen gesprekje begint ( zo leuk om te doen).
Daarnaast is het denk ik belangrijk dat ze leert begrijpen wat er met haar gebeurd. Het is natuurlijk ontzettend naar, als je nergens meer van kunt genieten. Als je het gevoel hebt dat niets meer gaat zoals je wilt. Als iedereen boos op je lijkt ( een kind van acht, kan haar eigen rol daarin natuurlijk nog niet onderkennen).
Onze zoon is depressief geweest als kind en hij vond het heel erg rot, als andere kinderen het naar hun zin hadden en hij niet.msportdagen, schoolfeesten, schoolreisjes, feestjes, dat waren hele confronterende dingen voor ham. Dan voelde hij zich heel zwart van binnen en heel eenzaam.
Oh ja, ik weet uit ervaring dat het moeilijk is, maar je moet haar echt proberen af te schermen van jouw emoties en frustratie over haar gedrag/gevoel. Alles wat jij voelt, zal het waarschijnlijk alleen maar erger maken. Want dat geeft haar dan nog weer boosheid, of schuldgevoel, of teleurstelling. Jij kunt zelf het beste zo neutraal mogelijk blijven. Niet mee gaan in het theater, zeg ik dan tegen me zelf.
ook zo'n dochter
Ik denk dat je het goed aanpakt, je ziet dat ze het gedrag niet vertoont om je te pesten maar er moet toch iets veranderen. Ikzelf zou het niet in 'streng' zijn zoeken, maar meer in het aangeven dat je haar gevoel accepteert maar haar wilt helpen er betere uitwegen voor te zoeken.
Mijn dochter van 10 kan ook behoorlijk nukkig zijn en kan vooral als ze niet lekker in haar vel zit onredelijk gedrag vertonen, waar ze zich later dan weer slecht over voelt en zo komt ze in een negatieve spiraal terecht.
Ik probeer het er met haar over te hebben op een goed moment (en dan niet te lang erover doorgaan). Wij zoeken het in het alternatieve manieren vinden om met je akelige gevoel om te gaan. Als ze in een bui zit en ik op dat moment met haar wil praten wordt ze alleen maar bozer en geirriteerder. Ik geef aan dat ik zie dat het niet lekker gaat en wel weet dat ze de onredelijke dingen niet echt meent maar dat als ze gemene en akelige dingen zegt dat vervelend is om te horen.
Nu vraag ik haar vaak wat ik kan doen om haar te helpen. Vaak weet ze het niet op dat moment, maar het herinnert haar eraan dat ze op het punt staat dingen te doen en te zeggen waar ze zich later weer schuldig over voelt. De laatste tijd zegt ze wat vaker dat ze zich rot voelt, en lijkt zich wat meer te concentreren op wat ze kan doen om met haar gevoel om te gaan. Gisteren zei ze zowaar 'geef me maar een knuffel' (terwijl als ik dat aanbied ze er niet svan moet weten als ze boos is).
Ook proberen we meer inzicht te krijgen op wat er op school met vriendinnen gebeurt door door aanleiding en haar reactie van elkaar te scheiden. Dit ook met doel om haar inzicht te geven in wat ze zelf kan doen om de situatie niet uit de hand te laten lopen. Ze heeft namelijk nogal de neiging om door te gaan over wat anderen doen, terwijl ze zelf ook kan beslissen hoe ze kan reageren.
Ik merk dat deze aanpak echt goed werkt. Het gaat niet altijd goed, maar onze dochter voelt meer controle over haar buien en weet dat we samen naar oplossingen zoeken. Onze meisjes zullen toch moeten leren met hun temperament om te gaan, maar streng zijn werkt volgens mij averechts, onze dochter is al zo streng voor zichzelf.
gedemotiveerd kind
Om andere redenen dan een scheiding hadden wij hier ook een kind dat alles stom vond. Van complimenten en peppraatjes werd het niet beter. Dat leek eerder te verergeren. Mijn man is toen gaan enthousiasmeren, niet zoon zelf maar wat hij met zoon ondernam, de fijne en handige dingen van het ding zelf (uitje, film, samen lezen, noem maar op) gaan benoemen. Die focus verleggen vanuit zoon naar zichzelf naar zoon naar iets anders. Het samen doen met zijn vader heeft heel erg geholpen.
Via OO ik op een artikel over complimenten en zelfbeeld maar dat kan ik niet meer terugvinden met de zoekfunctie.
reactie
Dank voor de reacties! Dat helpt me erg. Heb soms behoefte om uit mn denkpatroon gehaald te worden en dan hebt de input van de relatieve buitenstaander erg prettig.
Het is voor een groot deel mijn issue natuurlijk. Ik zal mijn manier van omgaan met haar nukkige buien moeten aanpassen zodat het haar helpt in plaats van in de weg zit. Overigens vind ik niet dat ouders boosheid en frustraties over het gedrag van hun kinderen moeten afschermen. Emoties en frustraties horen bij het leven. Alles afschermen werkt naar mijn idee averechts, met mate aangeven wat het met je doet kan prima. Kinderen kunnen best wat verantwoordelijkheid aan
Mijn dochter is de liefste van de hele wereld natuurlijk, maar redelijk nukkig geboren. Ze heeft veel temperament. Vooral in het verhaal van boekie herken ik veel en daar ga ik eens mee aan de slag. Voor een therapeut vind ik het veel te vroeg en daarnaast denk ik dat haar vader en ik het nog prima zelf kunnen (daarnaast is hij GZ kinder en jeugdpsycholoog en heb ik pedagogiek gestudeerd, arm schaap onze dochter).
Dank!
