Dochter van vriend; op zoek naar tips!

AnnaPollewop schreef op 19-09-2023 om 10:12:

[..]

Er zit nog wel wat tussen een harde aanpak en eindeloos complimenteren. Dat laatste lijkt me ook niet perse geweldig, een kind loopt dan toch steeds op de tenen om complimenten te blijven krijgen of het kan straks totaal niet tegen kritiek. Er is helemaal niks mis met een lelijke tekening of een mislukt project, maar als alles geweldig is heeft inspanning geen zin en zijn er geen verschillen. Het komt op mij erg ongemakkelijk over. Doe gewoon normaal, het kind is niet zielig, en is ook niet verantwoordelijk om vader gelukkig te houden door het leukste en liefste en knapste kind van de wereld te zijn. Wat een last.

Ik sta helemaal naast Tsjor in dit geval, het is heel naar als je er steeds uitgepikt wordt als zielig of apart omdat je een ouder mist. Terwijl je als kind gewoon kind wil zijn.

Ik lees het meer als 'positief opvoeden' en dat TO dat van huis uit niet gewend is en het daarom als overdadig beschouwd...

Kinderen leven heel erg in het hier en nu. Ze missen ongetwijfeld op bepaalde momenten hun ouder en dat verdriet kan dan echt wel hevig en intens zijn, maar ze zijn ook gewoon kind met alles wat daarbij hoort. Inclusief fouten maken, vervelend zijn, niet luisteren en dingen die een keer niet lukken. 

Kinderen willen vaak gewoon net als de anderen zijn. Dit meisje is X, niet X die geen moeder meer heeft en zielig is. Natuurlijk zijn er soms momenten dat ze dat even wel is en dat dat even moeilijk is en dan heb je daar aandacht voor. Maar geen duizend cadeaus of complimenten toveren haar moeder terug. 

Juist omdat dit meisje nog heel jong is, is er een goede kans dat TS een goede surrogaatmoeder voor haar worden. En dat is denk ik heel waardevol, dat iemand er voor je is en voor je zorgt en van je houdt op het moment dat de echte ouder dat niet meer kan. 

tsjor schreef op 19-09-2023 om 09:20:

'Want het is in de basis natuurlijke een hele verdrietige situatie, een meisje van 6 die haar moeder mist... '
Ik wil hier toch een kanttekening bij maken: frame het meisje niet steeds als het meisje in de verdrietige situatie dat zij haar moeder moet missen. Dat bedoel ik niet alleen voor jou, maar voor meer reacties in dit draadje. Ik zeg dat ook als iemand die als kind heel jong haar vader verloor. Ik vond het heerlijk dat ik als 'gewoon' kind werd behandelden niet als zielig kind en dat ik de kans kreeg om zelf te ontdekken wat rouw was en wat 'missen' was. In de loop van mijn leven heeft dat heel veel kleuren gekregen op verschillende momenten.
Het in mijn ogen overdadig complimenteren en bewonderen en positief benaderen herken ik dan weer wel bij mijn schoondochter en haar benaderwijze van haar dochter. Ik heb wel eens gedacht: je bent niet haar moeder maar haar bewonderaar of fan. Ik moet zeggen dat het bij het tweede kind wat beter gaat, gelukkig. Wel veel liefde en veel plezier om wat hij doet, maar niet dat eindeloos de hemel in prijzen.

Tsjor

Hij geeft ook wel aan dat hij het niet altijd zo door heeft, maar ergens ook wel een beetje zo is. En ik denk dat hij het in zijn eigen opvoeding ook meer op deze manier heeft meegekregen en ik ben wat dat betreft denk ik wat harder opgevoed. 

Maar inderdaad, ik ben het eens met dat zij niet altijd in die speciale positie hoeft worden gezet. Deels mag dit misschien en is dit allemaal heel logisch en begrijpbaar. Maar dat kan natuurlijk niet altijd zo blijven, ook niet als wij met elkaar door willen en er misschien kinderen bij gaan komen. En ik zie de opvoeding voor mijn kinderen in de toekomst denk ik wel anders dan de manier waarop zij nu wordt opgevoed. Misschien moet ik dit meer loslaten, omdat mijn vriend het nu ook allemaal alleen moet doen en ook datgene doet waarvan hij denkt dat het goed is. 

Zoals vaak voor de TV eten, etc. Ik hoop hier later als wij samen een gezin hebben dat hier meer orde en structuur in zit. Maar wat ik al zei; misschien is dit in hun situatie allemaal niet zo vreemd en neemt dit als wij samenwonen vanzelf weer andere vormen aan.... 

Renmuis schreef op 18-09-2023 om 19:32:

Wat mij betreft maak je het veel te ingewikkeld. Laat hem gewoon zichzelf zijn, en wees jij jezelf. Je kunt er wel allemaal koude grond psychologie op loslaten (hij is aan het overcompenseren etc), maar je hebt dus gewoon een leuke stiefdochter die het prima doet. Ik verwen mijn kind ook, en ben gul met complimentjes. Mijn man is wat strenger en benoemt positief gedrag minder. Dat gaat prima samen hoor, als je dat gewoon van elkaar laat zijn.

Mee eens👍

Torenstra schreef op 19-09-2023 om 11:02:

[..]

Hij geeft ook wel aan dat hij het niet altijd zo door heeft, maar ergens ook wel een beetje zo is. En ik denk dat hij het in zijn eigen opvoeding ook meer op deze manier heeft meegekregen en ik ben wat dat betreft denk ik wat harder opgevoed.

Maar inderdaad, ik ben het eens met dat zij niet altijd in die speciale positie hoeft worden gezet. Deels mag dit misschien en is dit allemaal heel logisch en begrijpbaar. Maar dat kan natuurlijk niet altijd zo blijven, ook niet als wij met elkaar door willen en er misschien kinderen bij gaan komen. En ik zie de opvoeding voor mijn kinderen in de toekomst denk ik wel anders dan de manier waarop zij nu wordt opgevoed. Misschien moet ik dit meer loslaten, omdat mijn vriend het nu ook allemaal alleen moet doen en ook datgene doet waarvan hij denkt dat het goed is. 

Waar je een beetje aan voorbij gaat in mijn optiek, is dat misschien deze manier van opvoeden bij dit meisje past en bij haar karakter en de situatie? Ik lees namelijk nergens in jou situatie beschrijving dat, zoals jij zelf bent opgevoed (wat harder of met harde hand) nodig of wenselijk is? 
Waarom zou je dat überhaupt met de wijsheden van dat nu zo belang vinden in de opvoeding? 
Ik lees namelijk een fijne positieve en invoelen vader die op zijn manier zijn draai heeft gevonden in het opvoeden van zijn kind en hun leven samen op een prettige warme manier heeft vormgegeven.
Ik vind het heel eerlijk gezegd andersom wat zorgelijk klinken. Want waarom voel je zo'n antipathie tegen deze manier van opvoeden? 

Qua praktische zaken  wb avondeten, daar kan je samen afspraken over maken; bijv op vrijdagavond eten op de bank bij de tv en andere dagen aan tafel.

Maar de antipathie hiertegen zou ik toch bij jezelf zoeken en je eigen opvoeding...kan het bijv zijn dat je vroeger geleerd hebt nooit complimenten te krijgen en deze teleurstelling hierover hebt weggestopt? Ik noem maar wat hoor...

Maar persoonlijk denk ik dat je met je partner in je handen mag knijpen: wees blij dat jou kinderen in de toekomst met hem ook deze warme empatische en positieve opvoeding mogen krijgen en daar later aan terugdenken als een 'warm nest'.
Zet daar tegenover jou eigen opvoeding met 'harde hand'.....wat zou jij liever hebben als kind...?

tsjor schreef op 19-09-2023 om 09:20:

'Want het is in de basis natuurlijke een hele verdrietige situatie, een meisje van 6 die haar moeder mist... '
Ik wil hier toch een kanttekening bij maken: frame het meisje niet steeds als het meisje in de verdrietige situatie dat zij haar moeder moet missen.

Mee eens én toch: bedenk heel goed welke rol gepast is bij dit meisje. Je bent al belangrijk aan het worden maar als het dan uitgaat, om welke reden ook, verliest zij dan weer iemand die zij graag toeliet en die zelf graag die rol wilde in haar hart. 

BritgetJones007 schreef op 19-09-2023 om 12:29:

[..]

Waar je een beetje aan voorbij gaat in mijn optiek, is dat misschien deze manier van opvoeden bij dit meisje past en bij haar karakter en de situatie? Ik lees namelijk nergens in jou situatie beschrijving dat, zoals jij zelf bent opgevoed (wat harder of met harde hand) nodig of wenselijk is?
Waarom zou je dat überhaupt met de wijsheden van dat nu zo belang vinden in de opvoeding?
Ik lees namelijk een fijne positieve en invoelen vader die op zijn manier zijn draai heeft gevonden in het opvoeden van zijn kind en hun leven samen op een prettige warme manier heeft vormgegeven.
Ik vind het heel eerlijk gezegd andersom wat zorgelijk klinken. Want waarom voel je zo'n antipathie tegen deze manier van opvoeden?

Qua praktische zaken wb avondeten, daar kan je samen afspraken over maken; bijv op vrijdagavond eten op de bank bij de tv en andere dagen aan tafel.

Maar de antipathie hiertegen zou ik toch bij jezelf zoeken en je eigen opvoeding...kan het bijv zijn dat je vroeger geleerd hebt nooit complimenten te krijgen en deze teleurstelling hierover hebt weggestopt? Ik noem maar wat hoor...

Maar persoonlijk denk ik dat je met je partner in je handen mag knijpen: wees blij dat jou kinderen in de toekomst met hem ook deze warme empatische en positieve opvoeding mogen krijgen en daar later aan terugdenken als een 'warm nest'.
Zet daar tegenover jou eigen opvoeding met 'harde hand'.....wat zou jij liever hebben als kind...?

Dat schreef TO toch helemaal niet? Ze schrijft dat ze best in is voor een compliment, maar dat het geen overdaad moet worden. Haar partner zegt nu wel 5x achter elkaar wat een mooie tekening dochter heeft gemaakt en vindt dat een beetje overdreven. Of koopt bij iedere gelegenheid een cadeautje en dan wil kind nog meer cadeautjes en krijgt ze dan ook. Daar heeft ze wat vraagtekens bij. Waar ze ook gelijk in heeft volgens mij. Ik kan me nog een artikel herinneren uit het RTL Nieuws van een aantal jaren geleden en daarin stond dit:

Jo Hermanns, hoogleraar Opvoedkunde aan de Universiteit van Amsterdam, vindt dat je het complimenteren van je kind niet moet overdrijven. "Zorg ervoor dat je complimenten niet tot een routine maakt. Het effect van een compliment gaat namelijk verloren als je alles altijd goed vindt en wordt voor een kind waardeloos."

En dit:

Een overdaad aan complimentjes werkt averechts. Dat concludeerde Eddie Brummelman, psycholoog aan de Universiteit Amsterdam, eind vorig jaar in een grootschalig onderzoek. In plaats van het zelfvertrouwen van kinderen op te krikken, worden ze er juist onzeker van.

Natuurlijk is het fijn als haar partner een warme betrokken vader is die positief met zijn dochter omgaat en ze zegt ook voor de rest erg blij te zijn met hem en zijn dochter. Maar ik denk dat een middenweg in deze situatie een mooie oplossing is, zeker als ze uiteindelijk straks als gezin verder willen en er mogelijk meer kinderen komen. Dan doet TO er goed aan om hier over te praten met haar partner voordat het zo ver is. 

Dat meisje is 6, dus haar vader is niet de enige waar ze van leert. Ik zou dus echt niet bang zijn dat ze naast haar schoenen gaat lopen. Op school is ze gewoon een van de velen. Daar zal ze vast niet voortdurend de hemel in worden geprezen. Ook kinderen onderling, geven elkaar best wel pittige kritiek. Het is toch gewoon heel fijn om een liefhebbende vader te hebben die laat merken dat hij trots op je is? Daardoor verlies je echt de realiteit niet uit het oog hoor. 

Ik zou me er niet mee bemoeien. Het is hoe zij met elkaar omgaan. Jij hebt weer een andere band met haar. Ook daar leert ze van. 

Ik ben zelf helemaal niet van de overdadige complimenten. 
Maar ik zie er ook geen echt probleem in en je gaat er gewoon niet over. Tuurlijk, een keertje bespreken kan best maar zo te horen hebben jullie het er al vaker over gehad en dat vind ik best opvallend, zo lang zijn jullie nu ook weer niet samen. 
En dat geldt voor alles waar je tegenaan loopt/ je zin in wilt hebben , ik zou er mee oppassen. 
Ik zou er zelf echt geen trek in hebben, al die bemoeienissen van een nieuwe partner. Ik zou het prima vinden als nieuwe partner iets voorzichtig aan zou kaarten maar daar moet het dan wel bij blijven. 
Een nieuw kind is nog niet aan de orde en tegen de tijd dat dat wel zo is is er een dusdanig leeftijdsverschil dat verschillen in opvoeding echt niet zo op hoeven vallen. 

Volgens  mij ben jij een lieve "en betrokken "stiefmoeder". Over het algemeen groeien stellen samen in het ouderschap, met bijbehorende ruzies tussen vader en moeder. Jij springt nu onderweg op hun trein, zonder dat je zelf ervaring hebt met het ouderschap. Dan zie je dingen (nog) anders dan biologische ouders.

Ik zou wel oppassen met gevoelens van irritatie naar je vriend toe. Die heb je wel, maar je bent tegelijkertijd ook streng voor jezelf. Maar als ik je verhaal zo lees, denk ik dat het wel goed gaat komen met jullie. Heb geduld en probeer te groeien in je nieuwe rol.

Mijn dochter is vandaag 26 geworden en 17 jaar geleden wisten we niet of mijn kinderen met hun moeder zouden opgroeien. Mijn grootste schrikbeeld was dat hun vader een gemene stiefmoeder zou uitkiezen. En jij bent verre van dat. Gelukkig ben ik helemaal genezen en verheug me op het grootmoederschap volgend jaar. 

Pinokkio schreef op 19-09-2023 om 15:44:

Ik ben zelf helemaal niet van de overdadige complimenten.
Maar ik zie er ook geen echt probleem in en je gaat er gewoon niet over. Tuurlijk, een keertje bespreken kan best maar zo te horen hebben jullie het er al vaker over gehad en dat vind ik best opvallend, zo lang zijn jullie nu ook weer niet samen.
En dat geldt voor alles waar je tegenaan loopt/ je zin in wilt hebben , ik zou er mee oppassen.
Ik zou er zelf echt geen trek in hebben, al die bemoeienissen van een nieuwe partner. Ik zou het prima vinden als nieuwe partner iets voorzichtig aan zou kaarten maar daar moet het dan wel bij blijven.
Een nieuw kind is nog niet aan de orde en tegen de tijd dat dat wel zo is is er een dusdanig leeftijdsverschil dat verschillen in opvoeding echt niet zo op hoeven vallen.

Ik zou me ook eerder zorgen maken dat dochter zich tegen me keert. Lekker laten zitten, als het voor hun goed werkt verder niet mee moeien.

Misschien kan het meisje prima zonder de extra complimenten en is ze al blij met 2 ipv 5 complimenten over haar prestaties. Ze vraagt om een geschenk, een kleine herinnering aan een leuke dag en krijgt die. Maar het is niet bekend of ze bv gaat pruilen als haar vader nee zegt.
De aanname dat dit kan leiden tot verwend gedrag is m.i. voorbarig; zoals elk kind houdt ze van aandacht, maar ze laat niet zien niet zonder te kunnen.