Dochter van vriend; op zoek naar tips!
Ik heb sinds 1,5 jaar een relatie met een man met een dochter van 6 jaar oud. Zijn vrouw en haar moeder is 3 jaar geleden overleden. Voor hen beiden heel verdrietig en natuurlijk een groot gemis. Maar het geluk is er aan de andere kant ook weer en ik merk dat hij hier ook helemaal voor openstaat. Onze relatie verloopt erg fijn en ook het contact met zijn dochter gaat goed.
Maar ik merk soms wel bepaalde dingen die ik lastig vind, maar ook dubbel omdat ik eigenlijk vind dat ik er niets van mag vinden. De dochter van mijn vriend is een aanwezig meisje, erg energiek.. wat natuurlijk erg leuk is! Ze is altijd in voor een spelletje of om lekker te kletsen. Maar daarnaast ook gewend aan veel aandacht. Ze wordt door mijn vriend overladen met complimenten, ook al heeft ze alleen een 'gewone' tekening gemaakt. Ik merk dat ik meer ben van het benoemen dat ik het mooi vind of een 'goed gedaan', maar dat is voor mij voldoende. Maar hij kan dit wel 5x herhalen. Of als ze bijvoorbeeld iets in huis doet in opdracht van hem daarna gecomplimenteerd wordt met dat ze het zo super goed heeft gedaan, of ze hoort een aantal keren dat ze zo'n topper is (ook al heeft ze bijv. alleen iets opgeruimd). En dit herhaalt zich dan een aantal keren per dag....
Of het feit dat ze op zoveel momenten een cadeautje mag uitzoeken. Toen we terugkwamen van een vakantie hadden we iets voor haar meegenomen. Nadat we dit hadden gegeven was de eerste vraag of dit het enige was of dat er nog meer cadeautjes waren. Altijd is er een reden voor een cadeautje....
Maar nu vind ik ook ergens dat ik geen recht van spreken heb, we wonen nu ook nog niet samen. Alleen denk ik wel eens aan de toekomst. We hebben allebei een kinderwens en ik heb ook bepaalde ideeën over opvoeden etc. Ik zie hoe het bij vrienden/familie gaat en die kinderen gaat daar toch anders mee om. Nu is deze situatie natuurlijk anders en zijn kinderen niet met elkaar te vergelijken, al helemaal in deze situatie niet. Zowel mijn vriend als zijn dochter hebben hele moeilijke en verdrietige jaren achter de rug... waar alle begrip voor moet zijn en wat ik ook zeker heb.
Ik hoop dat het niet te negatief is geschetst want ik voel ook enorm veel liefde voor haar en merk dat onze band steeds hechter wordt.
Ik ben meer benieuwd of er mensen zijn in zo'n soort situatie en hoe zij hier mee om zijn gegaan... op zoek naar tips dus!
Dweedledee schreef op 25-09-2023 om 20:49:
[..]
Wat bizar. Echt bizar gewoon. Het gaat hier om een kind he? Wat een akelig gedrag. Waar bemoeide je mee?
Ja precies. Dat je überhaupt de behoefte voelt om even je punt te maken ten koste van...
Dan ben je echt niet goed, hoor. Als je je zo als volwassen vrouw gedraagt. Koekoek 
wat een veroordelende reacties zeg. Ik vind het niet zo gek dat je na 1,5 jaar gaat nadenken over de opvoeding die je ziet en dat je dan ook dingen ziet die jij misschien anders zou doen. Ook vind ik het niet gek dat je je dan afvraagt hoe dit in de toekomst gaat zijn en of dit bij je past. Het is mens eigen om ergens een mening over te hebben. Dat gebeurd nu eenmaal gewoon. Ik denk ook dat het goed is om daarover in gesprek te gaan met je partner. Niet met het doel dat hij gaat doen wat jij wil maar met het doel om dichter bij elkaar te komen en te ontdekken of deze relatie gaat werken zo.
Natuurlijk ga je niet de plek innemen van dochter. Dochter staat op 1 bij vader. Als je een partner hebt met kinderen zal dat altijd zo zijn. Dat je nooit op de eerste plek zal staan. Ik lees trouwens ook niet dat to dat wil.
Overigens helemaal eens met de post van iemand anders die uitleg dat zo'n beetje alle ouders vooraf ideeën hebben hoe zij het gaan aanpakken maar in de praktijk werkt het toch anders.
Mijn kinderen zouden bijvoorbeeld in hun eigen bed slapen. Dochter ligt nu toch echt tussen ons in na een nachtmerrie. En dat gebeurd vaker dan we zouden willen.
Voor de tv eten is ook zoiets. Wij eten standaard aan tafel maar soms als de situatie daar naar is kies ik ook voor de makkelijkste oplossing en eten we voor de tv. Nu is dat bij ons 1 keer in het half jaar maar ik kan me voor een alleenstaande ouder voorstellen dat dat veel vaker gebeurd. Dat het misschien wel uitgroeit tot iets dagelijks.
De makkelijkste oplossing die even de minste energie kost zodat die energie er wel weer is om kind rustig naar bed te kunnen brengen met echte aandacht voor het kind. De ideale oplossing? Nee natuurlijk niet maar het kan zo lopen. Een verschrikkelijke oplossing waar kind schade door oploopt? Nee ook niet. Misschien wel de beste oplossing op het moment. Daar kan (en wil!) ik niet over oordelen
Betekent dat dat je er niet over mag praten met partner? Natuurlijk mag dat wel. Maar probeer het open te doen, niet veroordelend. Accepteer dat dingen in de praktijk anders gaan dan je vooraf had gedacht. Of anders gaan als jouw idealen. Maak anders een compromis. Als jij twee keer in de week kookt vind je het gezellig om aan tafel te eten.
Over de complimenten zou ik me geen zorgen maken. Ook als jullie ooit kinderen zouden krijgen. Dan is hij de vader met 6 complimenten, jij de moeder met 1. Kinderen kunnen daar prima mee omgaan over het algemeen, met de verschillen tussen ouders. Ze leren van jou dan iets anders dan van hun vader. Mijn schoonmoeder kan ook enorm veel complimentjes geven over iets gewoon. Inmiddels zegt dochter 'oma kan wel overdrijven hoor'..
Voor mij klinkt met de harde hand trouwens ook heel streng met evt wat klappen erbij. Dat klinkt voor mij niet positief.
Aanvullend op Duizel: ook vader kan veranderen en de interactie tussen vader en dochter kan veranderen. Ik neem aan dat inmiddels vader en dochter ook wel een keer bij jou komen eten. Wat gebeurt er dan als je zegt: kom laten we aan tafel eten, dat vind ik gezellig?
Wat betreft het te uitbundig prijzen en lauweren van dochter, wat ik zie is dat het anders wordt als er nog een kind is. Eenvoudigweg omdat je dan ziet dat een ander kind deels dezelfde ontwikkeling doormaakt, dus zo bijzonder is het dan niet meer; en anderzijds omdat je ziet dat een ander kind echt anders is en toch even lief en leuk en mooi en geweldig. Dat relativeert het eerste kind als een kind met die eigenschappen, terwijl er ook andere eigenschappen mogelijk zijn die even bijzonder zijn. Bovendien ben je dan drukker en moet je dus wel meer de touwtjes in handen krijgen om alles op de rails te houden.
Met andere woorden: ga er net van uit dat wat je nu ziet ook is wat de toekomst zal zijn. Er zullen op alle niveaus veranderingen plaatsvinden, bij jou, bij vader, bij dochter en bij alle interacties tussen jullie.
Tsjor
Dat je er over nadenkt is één ding, dat je er naar gaat handelen in zo’n prille relatie is een tweede. Helemaal als je geen enkele ervaring hebt met opvoeden en in deze context.
duizel schreef op 26-09-2023 om 06:25:
wat een veroordelende reacties zeg. Ik vind het niet zo gek dat je na 1,5 jaar gaat nadenken over de opvoeding die je ziet en dat je dan ook dingen ziet die jij misschien anders zou doen. Ook vind ik het niet gek dat je je dan afvraagt hoe dit in de toekomst gaat zijn en of dit bij je past. Het is mens eigen om ergens een mening over te hebben. Dat gebeurd nu eenmaal gewoon. Ik denk ook dat het goed is om daarover in gesprek te gaan met je partner. Niet met het doel dat hij gaat doen wat jij wil maar met het doel om dichter bij elkaar te komen en te ontdekken of deze relatie gaat werken zo.
Natuurlijk ga je niet de plek innemen van dochter. Dochter staat op 1 bij vader. Als je een partner hebt met kinderen zal dat altijd zo zijn. Dat je nooit op de eerste plek zal staan. Ik lees trouwens ook niet dat to dat wil.
Overigens helemaal eens met de post van iemand anders die uitleg dat zo'n beetje alle ouders vooraf ideeën hebben hoe zij het gaan aanpakken maar in de praktijk werkt het toch anders.
Mijn kinderen zouden bijvoorbeeld in hun eigen bed slapen. Dochter ligt nu toch echt tussen ons in na een nachtmerrie. En dat gebeurd vaker dan we zouden willen.
Voor de tv eten is ook zoiets. Wij eten standaard aan tafel maar soms als de situatie daar naar is kies ik ook voor de makkelijkste oplossing en eten we voor de tv. Nu is dat bij ons 1 keer in het half jaar maar ik kan me voor een alleenstaande ouder voorstellen dat dat veel vaker gebeurd. Dat het misschien wel uitgroeit tot iets dagelijks.
De makkelijkste oplossing die even de minste energie kost zodat die energie er wel weer is om kind rustig naar bed te kunnen brengen met echte aandacht voor het kind. De ideale oplossing? Nee natuurlijk niet maar het kan zo lopen. Een verschrikkelijke oplossing waar kind schade door oploopt? Nee ook niet. Misschien wel de beste oplossing op het moment. Daar kan (en wil!) ik niet over oordelen
Betekent dat dat je er niet over mag praten met partner? Natuurlijk mag dat wel. Maar probeer het open te doen, niet veroordelend. Accepteer dat dingen in de praktijk anders gaan dan je vooraf had gedacht. Of anders gaan als jouw idealen. Maak anders een compromis. Als jij twee keer in de week kookt vind je het gezellig om aan tafel te eten.
Over de complimenten zou ik me geen zorgen maken. Ook als jullie ooit kinderen zouden krijgen. Dan is hij de vader met 6 complimenten, jij de moeder met 1. Kinderen kunnen daar prima mee omgaan over het algemeen, met de verschillen tussen ouders. Ze leren van jou dan iets anders dan van hun vader. Mijn schoonmoeder kan ook enorm veel complimentjes geven over iets gewoon. Inmiddels zegt dochter 'oma kan wel overdrijven hoor'..
Voor mij klinkt met de harde hand trouwens ook heel streng met evt wat klappen erbij. Dat klinkt voor mij niet positief.
Enerzijds vind je sommige reacties hier hard en zeg je dat TO wèl het gesprek over de opvoeding aan kan gaan mits ze daarbij niet veroordelend is, anderzijds zie je net als degenen die haar bemoeienis te ver vinden gaan, dat je vóórdat je zelf de verantwoordelijkheid voor kinderen hebt, welliswaar vanalles kan vinden, maar dat het uiteindelijk in de praktijk toch anders uitpakt. TO baseert haar standpunt over hoe deze weduwnaar omgaat met zijn dochter op haar persoonlijke ervaring als kind. Dus hoe zijzelf, met haar eigen, andere persoonlijkheid, onder hele andere omstandigheden, in een andere tijd, door andere mensen, is opgevoed. Ze heeft, gebaseerd op die beperkte kennis, het idee dat ze mee kan praten. Dat is nogal naïef. Een gesprek wordt dan lastig. En haar eigen oordeel voor zich houden, zoals jij aanraadt, is in dit geval vrijwel onmogelijk aangezien TO's reden om te willen praten, nou juist is dat ze een oordeel heeft!
Desalniettemin, of eigenlijk juist hierom, vind ik dat TO wèl met haar vriend over de opvoeding van en de zorg voor zijn dochtertje moet praten. Het vaderschap is en blijft namelijk het allerbelangrijkste in zijn leven. Het uitgangspunt van gesprekken zou wat mij betreft dus moeten zijn dat TO die band tussen vader en dochter beter wil leren begrijpen. Vragen stellen dus. Hoe ervaar je het vaderschap? Wat zijn je grootste zorgen? Waar ben je trots op? Waarom doe je het zo? Vragen dus. Niks meer en niks minder.
Nouja, uiteindelijk praten we allemaal uit beperkte ervaring. Als je zelf wel kinderen hebt opgevoed is dat ook maar een kleine groep in een beperkte setting. Dat wil niet zeggen dat je dan ineens heel veel wijzer en ervarener bent dan iemand die dat niet heeft. Gezien iedereen hier uiteenlopende meningen heeft, is er ook niet echt één Wijsheid.
En je verwonderen is niet verboden, dat hoeft niet gelijk een heel oordeel te zijn.
AnnaPollewop schreef op 26-09-2023 om 17:07:
Nouja, uiteindelijk praten we allemaal uit beperkte ervaring. Als je zelf wel kinderen hebt opgevoed is dat ook maar een kleine groep in een beperkte setting. Dat wil niet zeggen dat je dan ineens heel veel wijzer en ervarener bent dan iemand die dat niet heeft. Gezien iedereen hier uiteenlopende meningen heeft, is er ook niet echt één Wijsheid.
En je verwonderen is niet verboden, dat hoeft niet gelijk een heel oordeel te zijn.
Dat iedereen een mening en een eigen manier van aanpak heeft, is dan ook een van de redenen waarom je je irritatie aan andermans opvoeding überhaupt beter voor je kan houden - mits er natuurlijk geen sprake is van onwenselijk of schadelijk gedrag. Dat laatste lijkt niet het geval.
En nee, verwonderen is natuurlijk niet verboden. Als het enkel om verwonderen ging, zou het niet zo ingewikkeld voor TO zijn geweest. Dan had ze zonder topic te openen gewoon aan haar vriend gevraagd waarom hij het zo aanpakt. Maar TO benoemt dat ze zich ergert. Dat is een stuk lastiger. Achter haar ergernis zit ook kritiek. Terwijl haar vriend ondertussen eigenlijk niks verkeerd doet. Hij doet het alleen anders. Als je dan die irritatie bespreekt, lukt het dan om je hart te luchten zonder jouw probleem bij de ander te leggen? Ik zou het gewoon niet doen en proberen om er zelf mee te dealen. Hopelijk wordt haar ergernis minder als ze gewoon open vragen stelt en daardoor beter gaat snappen waarom de dingen op deze manier worden aangepakt. En verder zou ik een oplossing bedenken voor de momenten waarop ze zich teveel ergert. Weet ik veel. Neem even afstand, laat de verantwoordelijkheid daar waar hij hoort, bel een vriendin, ga een reep chocolade kopen, whatever.
yette schreef op 26-09-2023 om 12:19:
[..]
Enerzijds vind je sommige reacties hier hard en zeg je dat TO wèl het gesprek over de opvoeding aan kan gaan mits ze daarbij niet veroordelend is, anderzijds zie je net als degenen die haar bemoeienis te ver vinden gaan, dat je vóórdat je zelf de verantwoordelijkheid voor kinderen hebt, welliswaar vanalles kan vinden, maar dat het uiteindelijk in de praktijk toch anders uitpakt. TO baseert haar standpunt over hoe deze weduwnaar omgaat met zijn dochter op haar persoonlijke ervaring als kind. Dus hoe zijzelf, met haar eigen, andere persoonlijkheid, onder hele andere omstandigheden, in een andere tijd, door andere mensen, is opgevoed. Ze heeft, gebaseerd op die beperkte kennis, het idee dat ze mee kan praten. Dat is nogal naïef. Een gesprek wordt dan lastig. En haar eigen oordeel voor zich houden, zoals jij aanraadt, is in dit geval vrijwel onmogelijk aangezien TO's reden om te willen praten, nou juist is dat ze een oordeel heeft!
Desalniettemin, of eigenlijk juist hierom, vind ik dat TO wèl met haar vriend over de opvoeding van en de zorg voor zijn dochtertje moet praten. Het vaderschap is en blijft namelijk het allerbelangrijkste in zijn leven. Het uitgangspunt van gesprekken zou wat mij betreft dus moeten zijn dat TO die band tussen vader en dochter beter wil leren begrijpen. Vragen stellen dus. Hoe ervaar je het vaderschap? Wat zijn je grootste zorgen? Waar ben je trots op? Waarom doe je het zo? Vragen dus. Niks meer en niks minder.
Hmmm dan heb ik het niet goed verwoord denk ik. Met open erin gaan bedoel ik ook dat je vanuit vragen een gesprek aan gaat. Om dichter bij elkaar te komen. Om te begrijpen waarom hij het zo doet. Ik denk wel dat het in zo'n gesprek kan gebeuren dat je erop uitkomt hoe jij het denkt te gaan doen. Met de nadruk op denkt want het kan wel eens heel anders zijn vanaf het moment dat je dat kleine baby'tje in je armen hebt. Of zelfs al bij de positieve test..
Het kan best zijn dat vader zegt dat hij ook graag aan tafel zou willen eten maar dan ook uitlegt waarom het nu anders gaat. En of hij daar nu wel of niet tevreden over is. Of hij dat wil veranderen. En die keuze is aan hem want zijn opvoeding. Maar wanneer blijkt dat jullie ideeën echt ver uit elkaar liggen kan het ook reden zijn voor een relatiebreuk.
Als ik alleenstaand zou zijn en ik kom iemand tegen met een hele andere visie op opvoeden, bijvoorbeeld hoe ik zelf opgevoed ben is dat echt een reden voor een relatiebreuk. Dat wil ik niet voor mijn kinderen.
Is het bekend of de vader, kind en de overleden vrouw vroeger wel aan tafel aten of is dit er in geslopen? Als dat zo is, is die gewoonte weer snel te veranderen. Gewoon op subtiele manier voorstellen, en dan afwachten hoe hij daarop reageert.
Voordeel van aan eettafel zitten is dat iedereen een betere zithouding heeft ( voor de 6- jarige een evt. verhogen of tripptrapp- kinderstoel), minder snel is afgeleid door gebeuren op tv en daardoor mogelijk minder geknoeid wordt waarbij geknoeide etenswaren niet in de huiskamer slingeren.
Maar er zal vast ook wel iets zijn rol als ouder voorbij komen waar jij ook van leert. Ouders leren namelijk altijd van elkaar; bv hoe de ene in een stressvolle situatie van de ander leert minder op de strepen te staan of hoe de ene handiger is in organiseren. Deel zijn van een gezin is een heel leerzaam proces hoe met elkaar samen te leven.
duizel schreef op 26-09-2023 om 19:13:
[..]
Hmmm dan heb ik het niet goed verwoord denk ik. Met open erin gaan bedoel ik ook dat je vanuit vragen een gesprek aan gaat. Om dichter bij elkaar te komen. Om te begrijpen waarom hij het zo doet. Ik denk wel dat het in zo'n gesprek kan gebeuren dat je erop uitkomt hoe jij het denkt te gaan doen. Met de nadruk op denkt want het kan wel eens heel anders zijn vanaf het moment dat je dat kleine baby'tje in je armen hebt. Of zelfs al bij de positieve test..
Het kan best zijn dat vader zegt dat hij ook graag aan tafel zou willen eten maar dan ook uitlegt waarom het nu anders gaat. En of hij daar nu wel of niet tevreden over is. Of hij dat wil veranderen. En die keuze is aan hem want zijn opvoeding. Maar wanneer blijkt dat jullie ideeën echt ver uit elkaar liggen kan het ook reden zijn voor een relatiebreuk.
Als ik alleenstaand zou zijn en ik kom iemand tegen met een hele andere visie op opvoeden, bijvoorbeeld hoe ik zelf opgevoed ben is dat echt een reden voor een relatiebreuk. Dat wil ik niet voor mijn kinderen.
Dan had ik je inderdaad verkeerd begrepen.
En ja, als de thuiscultuur van je partner voor jou onacceptabel is, dan heb je een probleem. Zelfs als singles zonder kinderen, maar dan kan je nog 1:1 overleggen hoe je het samen voor beiden leuk maakt. Als er ook kinderen in het spel zijn, gaan die voor alles (als het goed is) en is die thuiscultuur iets waar je als nieuwe partner veel inschikkelijker in moet zijn.
Persoonlijk zou ik me op een gegeven moment sowieso gaan ergeren. Hoe goed mijn ideeën over opvoeding ook aansluiten bij die van een denkbeeldige nieuwe partner en hoe leuk zijn kinderen ook zijn. De aanwezigheid van en verantwoordelijkheid voor kinderen is gewoon niet altijd leuk. Maar met mijn eigen kinderen heb ik oneindig veel meer geduld (en vast ook blinde plekken omdat ze zo fantastisch zijn 
) dan met andermans kinderen. Als ik langere tijd met andermans kinderen doorbreng, tijdens logeren of met gezinnen een weekend weg of zo, is er vroeg of laat altijd wel iets dat gaat jeuken. Over die irritatie voel ik me lullig, want die kinderen en hun ouders verdienen dat helemaal niet. Maar het is er wel. Gelukkig scheiden onze wegen na zo'n weekend samen. Dus het is niet te vergelijken met de uitdaging waar Torenstra voor staat ...
Torenstra, misschien kan het je helpen om je interne twijfels 'af te maken'.
Je ziet vader dochter een compliment geven en daarna nog een compliment. Vader geeft dochter een cadeau.
Je voelt irritatie.
Die irritatie komt voort uit een behoefte. Welke behoefte wordt er bij jou geraakt? Als je dat scherp hebt, kom je verder.
