Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Tessa

Tessa

25-10-2010 om 20:28

Drama om een doos

Onze oudste dochter is 11. Ze is haar hele leven al onzeker geweest. Durfde bv als kleuter niet van de glijbaan af, tot ze het haar zusje (2 jaar jonger) zag doen. Alles wat nieuw is is eng; kan ik niet, durf ik niet, wil ik niet. Ze kan écht in paniek raken (tot huilens toe) als ze iets moet doen waarvan ze het idee heeft dat ze het niet kan, of wat ze gewoon nog nooit eerder heeft gedaan (eerste keer ei bakken, thee zetten, alleen naar school, etc). Als ze het dan eenmaal een keer gedaan heeft, en het is (natuurlijk) goed gegaan, is het klaar.

Vorig jaar hebben we voor de kinderen een fatboy gekocht. Die zat in een grote doos. Werd in het begin leuk mee gespeeld (met die doos dus), maar staat nu al maanden alleen maar te staan. Dus, vandaag werd het oud papier opgehaald, en wilden wij de doos weggooien. Daar hadden we had al eerder over gehad, dus het kwam niet echt onverwacht. Maar ze ging helemaal over de rooie: jullie houden echt niet van me, die doos mag nooit weg, als de doos weggaat gaat de fatboy ook weg, etc. Waarom hij niet weg mag kan ze niet vertellen, alleen maar dat het echt niet mag. Ze doet er nooit iets mee, en hij staat gigantisch in de weg, maar dat kan haar dus weer niets schelen. Uiteindelijk zijn we overstag gegaan, en de doos staat er weer, want ze was écht niet meer normaal aanspreekbaar. Ik heb zoiets nog nooit bij haar meegemaakt, en ben toch wel wat gewend. Ik begrijp het nog steeds niet, en ze kan het me ook (nu ze weer is afgekoeld) niet uitleggen. We hebben nu maar beloofd om het er tot morgen niet meer over te hebben, en er dan nog eens rustig over te praten. Inmiddels zijn er allemaal briefjes op de doos geplakt; deze doos mag nooit weg, anders ga ik ook, jullie houden echt niet van me, xxx M*** (gelukkig nog wel met kusjes ). En op haar kamerdeur nog eens: de doos mag echt NIET weg!!!!!!

Ik heb me al vaker afgevraagd of haar gedrag nog 'normaal' is, of dat we hulp zouden moeten zoeken. Maar tussen dit soort episodes door is ze een heel normaal meisje. Verlegen en onzeker misschien, maar dat vind ik niet abnormaal (was ik zelf vroeger ook).

Iemand die hier iets van herkent?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Lelietje van Dalen

Lelietje van Dalen

25-10-2010 om 20:54

Herkenning

Ik herken het wel van mijn zoon. Ook geen durfal en hecht ook extreem aan spullen, zoals een colafles die hij had gewonnen of oude sokken met gaten. Hij heeft ook de neiging om materiële zaken gevoel toe te kennen alsof het levend materiaal betreft. Hij vindt het 'zielig' als groente niet wordt opgegeten en wordt weggegooid. Ik weet ook niet zo goed hoe hier mee om te gaan. Ik probeer zijn gevoel serieus te nemen zonder er in mee te gaan of het te faciliteren. Dus ik zeg niet dat het onzin is, maar ik ga ook geen dingen bewaren omdat hij het zielig vindt om weg te gooien.

Guinevere

Guinevere

25-10-2010 om 21:12

Doos

Aha, wij hebben ook zo'n doos. Geen idee meer wat erin zat. Maar hij is verbouwd tot schip en staat al een jaar in de weg. Oooooooooh wee als er iemand aankomt, ik heb dat ding al een keer weer in elkaar mogen zetten met ductape nadat ik 'm hoopvol, in elkaar gestampt, bij het oud papier had gezet. Helaas, poging mislukt.
Er ligt hier niet echt iets aan ten grondslag, denk ik. Hoewel zoon (8) zich af en toe hevig hecht aan de gekste prullen en dan over die zaken behoorlijk hysterisch kan doen.
Zolang het mij niet te erg stoort, laat ik hem maar. Zijn doos staat dus mooi op zijn eigen kamer in de weg!

Anna

Anna

25-10-2010 om 21:39

Herkenbaar

Bijzonder en herkenbaar. Zelfs het gevalletje 'doos' heb ik meegemaakt met mijn dochter (11,5), alleen waren het hier 15 schoenendozen waarin ze kamertjes had gebouwd. Die wilde ze meenemen toen we gingen verhuizen, dus een drama toen ik zei dat ik dat niet wilde. Uiteindelijk heeft ze er twee mee mogen nemen. De onzekerheid herken ik ook. Bij dochter zat dat er al in vanaf de babytijd. Destijds verbaasde ik me erover dat ze dingen kon zonder te oefenen (kruipen, lopen, praten), maar later besefte ik dat ze waarschijnlijk met die dingen heeft gewacht tot ze zeker wist dat ze ze kon. Zo ging het ook op school met bijv. leren lezen. Waar mijn jongere kind al maanden spellend leest, kon oudste nagenoeg vanaf het begin vloeiend lezen. Ze heeft een periode gehad dat ze werkelijk op alle situaties en veranderingen een soort van hysterisch reageerde. Elke dag. Daar heb ik toen wel hulp bij gezocht, maar de laatste jaren gaat het eigenlijk heel erg goed. Het is nog steeds een (over-?) gevoelig meisje, maar ze raakt niet meer in paniek bij veranderingen. Wel kan ze regelmatig heel erg piekeren over dingen en wil ze daar dan ook niet over praten. Gelukkig waaien die fases dan weer over en ik heb ook het idee dat ze wat minder gesloten wordt.
Het is een wat lang (en problematisch) verhaal geworden zie ik. Ik denk dat als het bij jouw dochter om incidenten gaat, en ze verder niet lijdt onder haar onzekerheid, je er niet persé iets mee hoeft te doen. Een gesprekje met de huisarts en eventueel met een deskundige kan natuurlijk nooit kwaad.

Ook hier herkenning

Dochter van 9 heeft het met de surprise van afgelopen jaar, de bowlingkegel die ze ooit bij d'r feestje kreeg en met nog wat kleinere dingen. Ze heeft zich er aan gehecht op de een of andere manier en kan er geen afstand van nemen.

Wij proberen altijd een "we maken er samen een mooie foto van"-compromis van te maken. Soms lukt dat, soms niet......

Lijkt me dat je bij jouw dochter ook het beste op zoek kan gaan naar een compromis. Dit gedrag zit in haar karakter en met de botte bijl de doos toch weggooien lijkt me daar niks aan veranderen. Ze zal boos zijn en zich de volgende keer weer aan iets hechten.....

p.s.: wel eens van de term hooggevoelig gehoord? Moet ik wel erg aan denken na het lezen van je verhaal.

Sjeel

Sjeel

25-10-2010 om 22:05

Zie het al voor me ...

.... zo'n mega doos van een fatboy! Ben je lekker klaar mee!
Wel een beetje herkenbaar hoor, maar gelukkig wel met kleinere objecten (die zijn ook makkelijker weg te gooien zonder dat ze het merken) en ook hier wel eens een starre boze bui en heftige emoties.
Je vraagt in je draadje eigenlijk niet om een advies, maar meer of het gedrag 'normaal' is. Volgens mij is het belangrijker of je het gedrag acceptabel vindt of niet. Moet je je de hele tijd voegen naar haar grillen? Moet je dingen doen die tegen jouw gevoel in gaan om haar gevoelens te sparen en een conflict uit de weg te gaan? Als dat zo is, dan zou ik het wel een probleem vinden (nog afgezien of het 'normaal' is, of niet).
Als je die doos echt niet meer in huis wilt hebben, om wat voor reden dan ook, dan moet je dat met haar aankaarten. De manier waarop is wel belangrijk en dat kan echt heel veel verschil maken hoe ze daarop reageert! Ken je het boek 'het explosieve kind'? Een heel goed boek voor elke ouder met een beetje pittig kind.

Fraz

Fraz

25-10-2010 om 22:21

Ook herkenning

hier een meisje van 11 en ook onzeker en ook erg gehecht aan haar spulletjes. Ze kan zo moeilijk afscheid nemen van materiële dingen. Ook hier hadden we 4 dozen van eetkamerstoelen die perse niet weg mochten nadat ze er een huis van gebouwd had. Maar ook andere spullen mogen niet weg. Haar kamer staat dan ook vol. Pffff moeilijk

Jade

Jade

25-10-2010 om 23:22

Hmmm....

....ik heb eens iets weggegooid wat volgens haar haar lievelingsspeelgoed was, ze was in tranen: het lag ruim een half jaar (als het al niet langer was) in de speelgoedbak. Jammer maar dan ben ik maar hard. Alles bewaren lukt gewoonweg niet, dan kan ze niet eens meer in haar kamer komen.

Hoewel ik haar begrijp ben ik niet meegegaan in haar grillen om vooral de inpakdozen van het liefst grote dingen te bewaren. Laatst heeft ze haar kamer weer goed aangepakt (onder mijn bevel en dingen weg moeten gooien, zoals tig propjes tissues (ongebruikt gelukkig.

Tuurlijk mag ze dingen bewaren waar ze echt aan gehecht is, maar niet alles.......

Jade

Jade

25-10-2010 om 23:25

Uiteraard...

...heb ik wel met haar gepraat voordat ik haar "lievelingsspeelgoed" en de dozen heb weg gegooid. Dus niet met de botte bijl

billie

billie

26-10-2010 om 09:09

Grillen

Hoewel ik best snap dat je niet alles kunt bewaren wat je maar wilt (haha, zie het al voor me) vind ik de term ´grillen` die in dit draadje al een aantal keren voorbij is gekomen niet passend bij de situatie zoals die is beschreven. Daarmee neem je het ook helemaal niet serieus imo.
Ik zou het samen proberen op te lossen. Maar dat kan alleen als de druk van de ketel is, dus als het niet zo emotioneel ligt. De zaak lijkt nu geëscaleerd, dan is er wat meer nodig om weer rust in de tent te krijgen. Wellicht had ze het nodig gehad om de doos zelf weg te gooien, oid. Tegelijkertijd zou ik me toch wat zorgen maken, of iig zelf de behoefte voelen eens te gaan kijken of ik niet iets extra voor haar zou kunnen doen. Onzeker zijn is zeker normaal maar misschien hoeft het helemaal niet? Of je daar hulp bij nodig is hangt af van je eigen inspiratie, een hoop dingen kun je natuurlijk zelf. Misschien heeft ze puur wat meer inspraak nodig, of wat meer gevoel van controle, of wat dan ook. Of je iemand mee laat kijken zou ik gewoon af laten hangen van je eigen behoefte hierin.

Tussenweg proberen

ik heb een dochter die graag dingen verzamelt, maar na een tijd is het weer oninteressant geworden en dan ligt het daar. Toch is het altijd klein drama als ik die dingen wil wegsmijten. Iemand gaf mij daar volgende tips voor:

1/ je spreekt van op voorhand af dat verzameldingen in een doos gaan, de doos gaat op zolder, als er niet meer naar de doos is gevraagd voor bv. 3 maanden, gaat de doos onverbiddelijk bij het vuilnis. Daar kan op dat moment niet meer over worden onderhandeld, afspraak is afspraak.
of
2/ telkens het kind iets nieuws binnenbrengt (speelgoed, verzameldingen...), gaat er iets anders weg.

En dan natuurlijk nog consequent zijn

koentje

koentje

26-10-2010 om 15:00

Tussenstap

kan zijn dat je de doos op een andere plek zet voor een periode, pas daarna bekijken of de gehhechtheid eranan verminderd is.
Ook kun je , als je iets perse weg wilt hebben een datum afspr4ken waarop het ding wegmoet. Voorbereiding!
Vlak voor een verhuizing moet je eigenlijk geen spullen wegdoen van kinderen, dat kan echt helpen ;het meenemen van die ouwe troepjes om zich ergens anders weer veilig te voelen.

Brianna F

Brianna F

26-10-2010 om 15:52

Vraagje

Staat de doos op haar kamer? Anders zou ik 'm er wel neerzetten, misschien wordt ze het dan zelf wel zat.

Jade

Jade

26-10-2010 om 21:00

Tja grillen....

....ik heb dat ook genoemd. Ik heb dat overigens nooit tegen haar gezegd, want dan zou ik haar niet serieus nemen.

merene

merene

26-10-2010 om 21:21

Uit het oog uit het hart plekje

Wij hebben een uit-het-oog-uit-het-hart-plekje. Alle zelfgemaakte prulletjes van zoon worden daar neergelegd, als zoon er een paar dagen niet meer naar omgekeken heeft. Na een paar maanden wordt het weggegooid.
Het komt wel eens voor dat er nog eens om iets gevraagd wordt, maar gelukkig meestal niet meer.
Maar zo'n enorme doos leg je niet zomaar uit het zicht.

Ik kan me wel vinden in het idee van Brianna. Staat hij in ieder geval niet meer bij jou in de weg. Maar, ik weet niet of het echt iets helpt. Mijn zoon zou het prima vinden en hem rustig maandenlang laten staan.

billie

billie

27-10-2010 om 09:26

Jade

Ja, maar je schept toch een bepaald sfeertje ermee in zo´n draadje, met het woord grillen. Ik vind het zelf ook weleens lastig iets serieus te nemen van mijn kinderen, en ook al laat ik dat niet blijken (pikken ze zo op, die gevoelige typjes) het probleem wordt geheid groter en verstart.
Andersom werkt het zo dat als ik me wel probeer in te leven, het probleem al voor een groot gedeelte verdwijnt. Mijn kinderen willen in de eerste plaats begrepen worden, bijbehorend gedrag is dan vaak niet eens meer nodig. Als je je niet gehoord voelt (hetgeen natuurlijk niet altijd hetzelfde is als niet gehoord worden!) heb je soms grootse daden nodig om toch ´over te komen`.

Met billie eens

Ik kan me wel vinden in wat Billie zegt: als ze zich begrepen voelen, lost dat vaak al een en ander op. In het geval van grote dozen heb ik daar niet zo'n moeite mee. Vroeger, toen mijn zus en ik een kamer deelden, nam mijn vader af en toe een heel grote doos mee van zijn werk. Hij sneed daar soms dan een raampje en een deurtje in op ons verzoek en daar stond dat ding dan in onze kamer en we vermaakten ons er eindeloos mee. Hoewel, "eindeloos" als in "een paar weken". Dan was mijn moeder het ding volslagen zat en gooide ze hem weg, elke keer tot diep verdriet van mijn zus en mij. Na een paar maanden nam mijn vader dan weer ... enz. Datzelfde zie ik zich hier ook afspelen, met dit verschil, dat Genistus in dit geval de rol van moeder speelt en ik in de rol van mijn vader kruip: ik sleep de dozen aan en snap waarom ze het zo leuk vinden en Genistus is het na een paar weken beu en gooit ze weg

Jade

Jade

28-10-2010 om 18:02

Billie,

"Ja, maar je schept toch een bepaald sfeertje ermee in zo´n draadje, met het woord grillen."

Tja nou ja.....daar ben ik me niet eens van bewust dat ik met het woord ´grillen´ een bepaalde sfeer schep......zolang ik dat niet tegen mijn dochter zeg ("jij met je grillen") dan kan me dat eigenlijk niet eens zoveel schelen eerlijk gezegd

Jade

Jade

28-10-2010 om 18:06

Overigens...

...kan ik me best wel voorstellen dat het voor de startster van dit draadje het woordje ´grillen´ niet leuk overkomt......het is in ieder geval niet negatief bedoeld en zeker niet om een bepaalde sfeer te scheppen. Ik ben er misschien makkelijk in om dingen weg te doen, ik weet het niet

billie

billie

29-10-2010 om 08:41

Jade

Wilde alleen maar een tegengeluid laten horen, je was de tweede die het over grillen had. Als ik me onzeker voel over gedrag van mijn kinderen en omstanders hebben het allemaal over ´grillen´, dan zou dat mijn beeld best kunnen beïnvloeden. Zoals ik het draadje van startster lees krijg ik daar geen beeld van in mijn hoofd van een dwingend meisje dat vanalles wil, maar eerder een beeld van een kwetsbaar kind.

Herken het

Ik heb het zelf. Er zijn bepaalde dingen die ik gewoon niet weg kan doen. Gekke dingen, soms klein, soms groot. Zo zit nu al weer iets van 2 jaar een klein katje in een van mijn jaszakken dat ik ooit als kind op de club gefiguurzaagd heb. Stond altijd op mijn kamer en jaar of 2 geleden hielp ik mijn moeder met opruimen en daar zag ik dat katje. En nu zit het in mijn jaszak.

Soms wordt het Dirkspapa te gortig en wordt er rigoreus opgeruimd en weggegooid (hij is van het motto 'alles wat je een jaar niet aanraakt heb je niet nodig'). Gelukkig maar, anders zou het huis dichtgroeien. Maar aan de andere kant, soms kan ik 's nachts wakker worden van dingen die weggegooid zijn terwijl ik het gevoel had dat ze echt niet wegmochten. Raar he?

Ik snap de reactie van je dochter op die doos dus heel goed, al kan ik ook niet uitleggen wat het is of wat je er aan doet.

Dat van groente opeten omdat het anders zielig is herken ik trouwens ook een beetje. Maar daar heb ik me overheen gezet.

Jade

Jade

29-10-2010 om 19:48

Billie,

"Wilde alleen maar een tegengeluid laten horen, je was de tweede die het over grillen had."

Dat mag, graag zelfs......dat maakt een draadje interessant. Het geeft me stof tot nadenken......

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.