Een gepaste leerrijke straf

M. Lavell

Je leest verkeerd. Er is helemaal geen tweeling. Zie openingspost. Het zijn 3 kinderen, van 7, 5 en 3 jaar.

Wat ik buitenproportioneel vind, zijn de reacties hier en alles wat er wordt bijgehaald. Hoeveel mensen zullen er niet in ieders omgeving zijn, die ook straffen uitdelen. Maar dat weet je niet, omdat die het je niet vertellen. Een nieuweling hier die dat wel vertelt en om advies vraagt, krijgt de volle lading. Die zal de volgende keer wel oppassen om hier iets te vragen. Ik post hier geen opvoedingskwesties meer, dat is me wel duidelijk geworden na het lezen van dit topic. Vreselijk zeg!

Nee, ik ben het niet eens met hoe TS het heeft aangepakt. Maar wat had zij er veel meer aan kunnen hebben als mensen haar hier constructieve en positieve feedback hadden gegeven, in plaats van haar de grond in te boren en te doen alsof ze haar kinderen mishandelt.

angela, offtopic

Ik heb geen fut meer voor discussies als deze en doe er niet meer aan mee, maar kreeg ineens wel akelig gevoel over hoe deze discussie verloopt en elke keer weer zal verlopen, ook elders op het forum, door bepaalde mensen. Dat heb ik er even "uitgetypt", ik vond en had het nodig denk ik.

Tja

Je krijgt hier wel het diverse weerwerk waar men in real life niet reageert omdat op dit soort opvoedingskwesties de gemoederen hoog kunnen oplopen.
Misschien is dat wel een dingetje dat het veel eenvoudiger en laagdrempeliger zou moeten zijn om onderling eens van gedachten te wisselen over opvoeding zonder dat er een grote lading omheen zit.
Maar dat gebeurt toch niet echt denk ik.
Dan heb ik het liever hier in beeld waar je gewoon een directe reactie kunt verwachten, diversen, die hout snijden.
We zijn hier niet bij elkaar op de thee of hebben een ritueel van toenaderingspogingen op sociaal gebied.

hartje

'Dat hartje deed zeer omdat ze wel eens straffen moet geven die ze erg vindt voor de kinderen.'

Huh? Hoezo MOET ze straffen geven? Daar is ze toch zelf bij?

Dat klinkt een beetje als een vader die zijn zoon slaat, en dan roept dat het hem meer pijn doet dan zijn zoon. Wat een gel*l.

al gezegd

Ik zei al dat ik bepaalde reacties vond doorslaan. Het is niet mijn bedoeling om je met de grond gelijk te maken. Ik ben zelf ook niet voorbeeldig, echt niet. Maar ik probeer open t e staan voor andere meningen en daar heb ik heel veel van geleerd. Dat je hier terug komt voor een reactie is voor mij een signaal dat je ondanks meerdere heftige reacties er toch open voor blijft staan. Maar je vraag was wat een gepaste straf was en dan kom je met verhalen over een week brood laten eten. Dat wekt nogal een indruk, en ja, daar zal op gereageerd worden. Misschien komt je verhaal harder over dan de werkelijkheid. Dan nog kun je hier veel leren van de reacties. Dat doe ik ook, elke keer weer, en juist van tegenovergestelde meningen. Van mensen die gelijkdenkend zijn leer je niet het meest!
In dlk geval, wij adviseren om mild te zijn voor de kinderen, het liep uit de hand maar opzet was het niet..

dlk

dlk = ieder

jee

ik ook lees de reacties met open mond. Ik lees en schrijf al meer dan 10 jr hier mee maar de zin vergaat je wel als je een draadje als dit leest. Wat een overtrokken reacties, echt, mijn mond valt er van open. Ik, met geweldige lieve ouders ben in een tijd opgegroeid dat straffen heel gebruikelijk was. Niets fysieks, maar had je als kind iets stouts gedaan dan hoorde daar een passende straf bij. Dat je dan soms straf kreeg terwijl je jonge broertje de aanstichter was, ach, dat was wel eens pech waarom we nu nog eens lachen.

Maar ik begrijp dat ik eigenlijk ontspoord had moeten zijn.

Echt dames, jullie maken jezelf belachelijk.
Ik vraag me wel eens het tegenovergestelde af, het lijkt net alsof de kinderen van deze tijd veel meer losgeslagen zijn met onze softere aanpak dan de kinderen (wij, ik 50 jarige) vroeger.
Houd eens een spiegel voor, lees de berichten nog eens na, je vraagt je echt af of het allemaal serieus bedoeld is. Wat wordt er een hoop onzin bijgehaald (kan er even geen ander woord voor bedenken, excuses)

Vraag jezelf toch af

Waarom wil je je kinderen straffen?
Omdat je aan de mogelijke 'schoonfamilie' wil laten zien dat je de opvoeding van je kinderen serieus neemt? En je je schaamt dat ze niet van de dure muren af konden blijven? Alsof jij daarmee tekort bent geschoten?
Dat zijn ook ouders die mogelijk wel herkennen dat kinderen onverwacht en onbedoeld, niets kwaads in de zin en niet wetend van de consequenties, iets stuk kunnen maken wat jou ongemakkelijke reacties bezorgt.
Of wil je laten merken dat je vriend en zijn ouders belangrijker zijn dan jou spelende kinderen?
Onnodige paniek is dit.

Serieus Juwnes

"Houd eens een spiegel voor, lees de berichten nog eens na, je vraagt je echt af of het allemaal serieus bedoeld is."

Nu weer de snoeppot. Je waant je in een ander tijdperk.

Om niet meteen in de alternatieve theorieen terecht te komen raad ik aan eens iets te lezen van Tischa Neve.

http://grootenklein.nl/

En niet naar de Nanny te kijken.

stefanie

belonen met snoep zou ik persoonlijk vermijden, met complimenten e.d. is fijner. En bijv belonen door mee te spelen als ze dat graag willen, want als zij lekker samen gespeeld hebben, heb jij bijvoorbeeld de rust gehad iets snel af te maken > beloning is dan dat jij meespeelt want die tijd heb je dan.
gr Angela

Tischa Neve

De link in mijn bericht #12 over straf geven is ook van Tischa Neve.
Kinderen zijn gewoon mensen die nog niet zoveel ervaring hebben als een volwassene en respect en handreikingen verdienen van hun opvoeders, geen straf en manipulatie.
Ergens is dat blijkbaar normaal geworden en zie je dat niet zo als het om kinderen gaat. Maar kinderen zijn wel van jou afhankelijk en jou voorbeeld maakt veel indruk. Wat jij doet vinden zij normaal.
En zo blijft het wel bestaan, zo'n argeloze opvoeding zonder respect.

snoep

Snoep geven alleen bij of als gevolg van goed gedrag, dat is ook een soort manipuleren... snoep hangt bij ons thuis niet af van het gedrag.

moederstaking - choco en mayonaise opvoedingsboek

http://enthousiasme.info/nl/informatie/artikels/?article=14

De Belgische psychologe Ineke van Lint

"Klagen de kinderen over het eten? Hoor je een "bah!" als ze zien wat de pot schaft? Waarom zou je dit aanvaarden? Je hebt net een uur in de keuken doorgebracht om hun een evenwichtige maaltijd klaar te maken. Daarvoor was je al een uur in de supermarkt om boodschappen te doen voor het avondeten. En dáárvoor was je al heel de dag aan het werk om het geld te verdienen om dat eten te kopen. Dus nu begin je jezelf af te vragen, "Heb ik dan niet genoeg van mezelf gegeven voor deze maaltijd?" Natuurlijk wel! Bovendien ben je het hen niet verplicht elke dag een warm avondmaal te bereiden. Maar bent het wel aan jezelf verplicht respect te krijgen van diegenen voor wie je zoveel moeite doet. Genoeg is genoeg! Jij hebt jouw deel gedaan, nu is het aan hen hun deel te doen. Leer je kinderen "dankjewel" te zeggen voor elke maaltijd. Als ze geen "dankjewel" over de lippen krijgen maar alleen "bah" kunnen zeggen, dan is er simpelweg twee dagen lang (of een hele week) geen warm avondmaal! Het zal niet lang duren voor ze je smeken voor hen te koken en je kan erop rekenen dat ze heel erg dankbaar zullen zijn als ze daarna opnieuw warm avondeten krijgen."

Ik kan me goed voorstellen dat je dan denkt dat alle moeders hier iets in moeten herkennen of bevestigen want het is een psychologe die het schrijft. Maar er is uiteraard verschil van opvatting tussen de diverse beroepsopvoeders. Vaak over hetzelfde onderwerp. Hoe ga je om met kinderen die je met veel moeite verzorgde maaltijd afwijzen en vies vinden en dat laten merken.
Het is geen wiskunde.

Ik gaf mijn kinderen wat ze wel lustten en anders maar een broodje.
Er speelden ook nog zaken mee als allergie en autisme. Dat red je niet met een hapje dwingen.
Het is dus nogal een populaire manier van schrijven van deze mevrouw Lint.

vervelende M. Lavell

Ik vind het heel vervelend dat er gesproken wordt over sexueel misbruik, loverboys etc. Er zijn te vaak draadjes met nare teksten geschreven door personen die denken het allemaal te weten. Jammer. Ik begrijp niet dat je zomaar iemand kan beschuldigen of verdenken van sexueel misbruik. Ik vind dat belachelijk! En de stelligheid waarmee het gezegd wordt!
Ik ben pas op dit forum, maar dit soort acties lees ik te vaak en een normale vraag wordt een hele rare discusie. Zonde van mijn tijd eigenlijk dit forum. Dus bij deze Lavell, ik ga jouw onzin niet meer lezen. Ik vind je eng.

die psychologie

Wat een belachelijke tekst van die psychologe. Je kinderen moeten je dus dankbaar zijn. De hele tijd. Dat is een utopie, zeker met jonge kinderen. Hoe kunnen die dat nu al overzien wat je voor ze over hebt, zulke dingen begrijp je pas als je ouder bent. Wie continue dankbaarheid verwacht van zijn kinderen leeft op een andere planeet. Ik mag niet hopen dat dit een psychologe is die veel invloed heeft in België.
Ik ben ook niet altijd blij als mijn kookkunsten niet gewaardeerd worden, maar dat kinderen dankbaar MOETEN zijn vind ik stuitend. Grijp het dan aan om ze te laten helpen met koken om de "kwaliteit" van het eten te verbeteren en ze iets te leren. Bv. wie klaagt mag me morgen helpen.
Elisabeth, laat je alsjeblieft niet afschrikken he, ik lees jouw berichten juist graag.

elisabeth

Beter lezen, nergens is een beschuldiging gedaan.

Alleen een waarschuwing dat een dergelijke op angst aanjagen gebaseerde opvoeding kan leiden tot een grotere kans op mogelijk slachtofferschap omdat loverboys, pedofielen etc OOK dergelijke methoden gebruiken om hun kwalijke acties verborgen te houden.
Dat zijn de kinderen dan gewend en durven dan ook niet tegen hun ouders te vertellen, bang om weer straf te krijgen want dat is hun verteld.

Die psychologe gaat erg ver

Ik vind het ook niet leuk als kinderen mijn eten vies vinden.
Van verwacht ik de beleefdheid om te zeggen: ik vind het niet zo lekker.
Woorden als vies of smerig zijn verboden om over het eten te zeggen, inderdaad als gebaar naar degene die zijn best gedaan heeft.

Van jongs af aan moesten ze dan minimaal zoveel hapjes eten als hoeveel jaar ze waren. Dat heeft hier goed gewerkt. En dat zie ik niet als straf maar als iets leren eten. Als dat heel moeilijk gaat, hoeft het niet. En je kunt hapjes best klein maen

Verder hadden ze allebei drie dingen die ze niet hoefden te eten, dan werd er voor hen wat anders gekookt. Daar werd goed over nagedacht. Rode kool niet zo? Ja, maar dat eten we maar heel weinig. En champignons veel vaker.

Nu heb ik een hele goede eter en een best goede eter.

Werkt dit overal? Natuurlijk niet. Bij mijn kinderen werkte het wel.
Ik vind het fijn dat ze graag en makkelijk eten en ik ben verbaasd over een aantal leeftijdgenoten die bijna niets lusten of zelfs nog nooit geproefd hebben.

Straf

Ik ben niet tegen straf. Ik begin met straf aan Elisabeth "vervelende M. Lavell" Foei. Je speelt op de man. Hou het alsjeblieft bij commentaar op de reacties. Ik ben blij dat Noet het belangrijk genoeg vindt om het nog eens uit te leggen. Het is jammer dat ik zo slecht ben in namen maar ik durf zomaar te gokken dat Noet het ook niet altijd met mij eens is. Daar is niks mee mis, zolang het over de inhoud gaat.

Stephanie je zinnen haperen soms wat. De details zijn daarom soms wat verwarrend. Oké, geen tweeling.
Ik citeer je:"5. Vriendje wil er geld uitslagen? Pardon! Wij werden van opgebeld door zijn mama om te zeggen wat ze juist op zolder had aangetroffen"

Waarom gaan jouw schoonouders, je vriend en jij ervan uit dat jouw kinderen dat gedaan hebben en ook nog dat ze dat met zijn drieën gedaan hebben?
Nadenken over een geschikte straf begint met bedenken wie de straf verdient. Dat weer begint met het zoeken naar verantwoordelijken. Ik mis die exercitie totaal in wat je schrijft.

Wie liet ze alleen boven? Wie verklaart een zo gevoelig ingerichte ruimte tot kinderspeelzolder?
Als volwassenen om kinderen heen hun verantwoordelijkheid niet nemen, leren kinderen dat ook niet.

Ik mis bovendien elk inlevingsvermogen in de beleving van kinderen en daarbij vooral de verschillen die er nu eenmaal zijn tussen 3-, 5- en 7 jarigen.

Ik vraag me af of je weet dat die verschillen bestaan? Je houdt op geen enkele manier de mogelijkheid open dat die 5 en 7 jarige iets anders aan het doen waren, terwijl die van drie gaatjes heeft zitten prikken (doodnormaal gedrag voor een 3- jarige). Dat die ander 2 van niks weten.

Hoe kinderen tot een bepaalde leeftijd onschuldig gewelddadig kunnen zijn en hoe straffen of er boven op zitten averechts kunnen werken, vind je hier: http://users.skynet.be/bk337022/casusmaurice.html
Lees het helemaal. Het is een geweldig voorbeeld van overkill.

Je snapt dan ook meteen dat als het werkelijk zo is dat de kinderen met zijn drieën, die van 7 incluis, omwille van de pret gaatjes hebben zitten in de beplating, dat het dan geen tijd is voor straf maar voor professionele hulp. Voor de 7 jarige.

Maar je weet het niet. Er was niemand bij. Je kunt het ook niet meer achterhalen. Er zit niks anders op dan je eigen verantwoordelijkheid nemen en dat onbevredigende gevoel, de gedachte dat 'ze ermee weg komen' in te slikken. Je bent een volwassen vrouw. Dat kun je wel hebben.

Je eigen kinderen uitleveren aan dergelijke gevoelens van je vriend of zijn ouders.... nou ja, zie Noet.
Doe maar niet.

Ik ben niet tegen straf. Ik vind ook dat opvoeders (zelfs schooljuffen) het recht hebben om fouten te maken. Maar alleen als je het bij jezelf houdt. Verdomme nou voel ik me heel vervelend.
Zodra er sprake is van een systematische structuur, dagen later met een straf komen voor iets waarvan niet eens vast staat dat het kind dat gedaan heeft, ben je echt fout bezig.

Stefanie, sterkte en snoeppot

Eerst even de snoeppot:
"Wat is er mis met de snoeppot?"

Er is in wezen niets mis met een snoeppot (alhoewel, in 20 jaar wordt het beslist net zo verfoeid als roken nu), maar je geeft aan dat jij deze snoeppot inzet bij het opvoeden.

"als ze flink zijn mogen ze er eens in grabbelen'. Jij gebruikt de snoeppot als beloning, als ze boven fijn spelen wil je de snoeppot wel eens brengen. En daarmee doe je als het ware aan omkoping, je verbindt het één aan het ander. Mama is blij met wat ik doe, en nu mag ik een snoepje. Eigenlijk zijn dit gewoon twee losse dingen: mama is blij met wat ik doe. En af en toe mag je als kind een snoepje. Waarom dit aan elkaar koppelen? Misschien doe je het dan ook wel met toetjes of zo? OF met een uitje: als jullie lief zijn gaan we naar de film. Zoiets...

Ik mis de intrinsieke motivatie hierin. Kinderen zouden dingen moeten gaan doen vanuit zichzelf, omdat ze de waarde ergens van in zien, omdat ze het zelf graag willen. En niet omdat er een beloning tegenover staat. De andere kant hiervan is inderdaad de straf. "Doe je niet wat ik wil, wat ik goed vind, wat ik net heb gezegd... dan is er de consequentie".

En waar ik op aansloeg is die hele week brood... Nu ik de quote die AnneJ gaf van de psychologe Ineke van Lint heb gelezen, snap ik beter waar je dat vandaan haalt. Ongelooflijk hoor, deze tekst lijkt wel een grap, iets wat Tineke Schouten op het toneel zou kunnen zeggen. Ik kan me gewoon niet voorstellen, dat dit serieus wordt bedoeld.

Stefanie, even voor de duidelijkheid: ik denk dat jij serieus een lieve fijne moeder bent, die af en toe, zoals in dit geval (en net zoals wij allemaal wel eens) zoekende is. Maar ik schrik van sommige dingen die je hier neerschrijft. Anderen hebben dit al aangegeven: de baas in huis, ze moeten toch luisteren, hen straffen doet me soms zeer, maar ja, het moet he...? Dat begrijp ik dus niet. Tuurlijk is het de bedoeling dat kinderen niet als halve wilden opgroeien. Maar daartussen en tussen middels straf afgedwongen gewenst gedrag zit een heel breed speelveld. Daarenboven: je kinderen zijn nog heel erg jong, en zijn het leven aan het leren. Daarin moeten ze (naar mijn opvatting dan he) gecoacht en begeleid worden, niet gedwongen.

Wat M. Lavell schreef is geen aanval op jou persoonlijk, zoals dat jij je kinderen zou (laten) misbruiken of zo. Maar, zoals Noet goed uitlegt, jouw methode zou hen rijp kunnen maken voor dezelfde methode die kwaadwillende volwassenen gebruiken: kind zich schuldig laten voelen, verantwoordelijkheid bij kind leggen, kind een onoverzichtelijk grote schuld (al dan niet financieel, kan ook moreel zijn, door bv. die persoon zogenaamd niet genoeg te waarderen, en dan ben ik bij die psychologe beland...) laten dragen die dan op een andere wijze moet worden ingelost...

Overigens, ik kan het zeer van je waarderen dat je blijft meeschrijven hier, ondanks de vele in eerste instantie negatieve reacties (waaronder ook de mijne).

Stefanie, je schrijft tussen neus en lippen door dat je drie jaar weduwe bent... Jeetje meid, wat heftig. Dat wil dus zeggen dat je jongste nog een baby was toen zijn vader overleed. En dat jij, als jonge moeder niet alleen je eigen verdriet maar ook dat van je kinderen op je schouders had. Wat zwaar moet dat zijn geweest, en nu nog lijkt me. In ieder geval wil ik je veel sterkte wensen, ik kan me goed voorstellen dat het een grote verantwoordelijkheid is.

mirreke

300% met je eens.

Moeilijk

"Bovendien blijkt uit onderzoek dat veel straffen niet goed is voor de gewetensopbouw. Je kent ze wel, die kinderen die liegen over wat er gebeurd is, om te voorkomen dat hun ouder erg boos wordt of ze straf krijgen. Net niet wat ik wil; ik hou van eerlijkheid. Ik wil dat mijn kind van binnenuit voelt dat bepaald gedrag fijn of gewenst is en niet dat hij stopt met gedrag om straf te ontlopen."

Herhaling bericht 12.

Maar ik begrijp dat het heel moeilijk gaat worden om het te veranderen. Het is zeer ingesleten en het lijkt alsof je het nog steeds volstrekt vanzelfsprekend vind.
Maar ik zou dat belonen en straffen echt heroverwegen. Dan bevorder je bij je kinderen berekend gedrag om jou manipulatie te ontkomen of juist de beloning voor elkaar te krijgen. En als ze dan toch gaan liegen heb je dat zelf in de hand gewerkt maar nog steeds geef je daar dan je kinderen de schuld van.

Wie komt er wel voor je kinderen op?

Stephanie "Ik weet zeker dat ze het alle 3 gedaan hebben. Ze hebben het direct toegegeven, en ook elkaar benoemt tot mede- gaatjes prikker. En in detail gezegd wat ze gedaan hebben."

Jemig Stephanie. Ik vind het heel triest dat je gelooft dat dit soort kinderverhalen een eerlijke getuigenis op kunnen leveren. Volwassen verdachten worden om kinderverhaaltjes niet eens veroordeeld, maar jij hangt jouw kinderen eraan op.

Christus te paard. Hopeloos.

"Vind het wel belangrijk dat ze eerlijk zijn, en dat zijn ze wel, "
Zo heb je ze gedrild: Als ik jullie beschuldig dan beken je.
Dat hebben ze braaf gedaan. Nu krijgen ze straf.

"En dat doen ze niet uit schrik of zo."
Volg je eigen logica. Je deelt straf uit om genoegdoening en om schrik aan te jagen.
Jouw kinderen zijn bang voor je. En voor je vriend. En voor je schoonouders. En voor volwassenen omdat die de macht hebben.

Menig raddraaier komt voor de rechter met meer weg, omdat het feit niet te bewijzen is.
Voor jou staat de schuld van je kinderen makkelijk vast.
Ik vind dat kinderen een betere advocaat verdienen.

Je moet die houding veranderen. Dat kan nog. Gemaakte fouten kunnen helen. Kinderen zijn veerkrachtig.

Even tussendoor en ot

Waar komt die uitdrukking "Christus te paard" toch vandaan...? En dan vooral in de context 'dit is te erg...'?