Een gepaste leerrijke straf
Hey,
Ik heb 3 kindje. 1 meisje van pas 7 jaar, 2 jongens 5 jaar en pas 3 jaar
Ze waren deze avond aan het spelen op zolder bij de ouders van mijn vriend.
Ze hebben daar met een speelgoed biljard stokje allemaal gaten in de hypoc gestoken, nogal serieus.
Op die platen is zo een glans op, dat het een afgewerkte zolder is. Dure platen dus. Paar duizend euro's
Ik wou hen een deel van het geld laten samen halen, maar hoe dan?
Oud speelgoed verkopen.... Alleen de oudste kan lezen rekenen en schrijven, voor prinze en terug geven geld enzo, dat ik er zelf te veel tijd in moet steken, Van bun spaarrekening halen,.... Die weten niet wat daar opstaat, en beseffen niet of ze nu 500€ hebben of 5000€ bij wijze van spreken. Ze zijn ook nog te klein om zelf te herstellen.
En vb een week geen iPad, hebben ze de ernst van de zaak mss gemist,
Iemand ideeën??
Ik vind dit wel iets serieus ze moeten wel weten dat dit echt niet kan.
Heb hen gevraagd waarom ze dat gedaan hebben, een ander huisje zomaar kapot maken.
Ze stonden mij stomverbaasd aan te kijken.
Heb gezegd dat ik nog eens ga na denken over hun straf, want als ik iets uitspreek word dat ook uitgevoerd. Als je er dan iets uitflapt......
Iemand vindingrijk ?
Weet ik niet
Wil je een etymologische verklaring?
Sinterklaas?
Nog steeds
Ik kan de reacties hier nog steeds niet rijmen met het scenario. Wat Stefanie schetst is in mijn optiek een echt volkomen normale situatie en ook haar reactie er op vind ik heel redelijk. Natuurlijk reageert iedereen wat anders maar mijn reactie zou in het bijgeleverde scenario niet veel verschillen van die van Stefanie. Ik zou in eerste instantie boos worden, in tweede instantie een goed gesprek aangaan en daarna nog iets van straf geven. Bij andere ouders in mijn omgeving zou ik ook ongeveer zulke reacties zien. Natuurlijk zijn er nuance verschillen en daar kan je over discussieren. Maar ik vind de reacties hier echt buiten proportioneel. Als ik alleen de reacties zou lezen en niet het verhaal van Stefanie dan zou ik denken dat het om iets heel heftigs en ernstigs zou gaan.En als ik de Stefanie's verhaal lees dan zie ik dat er gewoon niet in.
Graag
Jaina,ik wil een goed gesprek.
Ik wil zo graag weten hoe je dat doet met een kind van 3 en een kind van 5. Ik wil zo graag weten hoe je voorkomt dat die van 7 alle schuld krijgt, of neemt, of afschuift. Net zo met die 5 jarige. Ik wil zo graag weten hoe je die boosheid en de straf eerlijk verdeelt zodat dat in gelijke mate en evenredig aankomt bij de dader(s).
Ik werd in eerste instantie boos. Natuurlijk. Ik ben ook maar een mens.
Maar die boosheid hoeft zich niet meteen naar de kinderen te richten.
Ik zou behoefte hebben aan een gesprek. Over mijn eigen boosheid. De machteloosheid die ik zou voelen.
Ik vind straf uitdelen aan de kinderen een slechte therapie voor mijn boosheid.
"Als ik alleen de reacties zou lezen en niet het verhaal van Stefanie dan zou ik denken dat het om iets heel heftigs en ernstigs zou gaan."
Ik krijg van Stefanie de indruk dat ze het heel ernstig vindt. Wellicht vinden de schoonouders het ook wel heel ernstig. Lees die eerdere link (casus Maurice) er zijn, ook geschoolde, mensen die in mindere gedragingen een indicatie voor predelinquentie zien.
Er zijn bedragen langs gekomen. Ze komt er voor naar het forum.
Er moet een passende leerzame straf bedacht worden met behulp van het WerldWijdeWeb.
Zo groot is het.
Miriam
Dat kun je gewoon uitzetten hoor...
haha Jamie, dank!
Geweldig! Ja, dat zal het zijn...!
allemachtig
ik sluit me volledig aan bij Jaina. Wat er gebeurd is, is volkomen normaal, en dat je daar boos om bent en een soort van straf bij bedenkt lijkt me best op z'n plaats. Het enige wat ik kan bedenken is dat een kind van 7 nog niet oud genoeg is om op een kind van 3 te passen op zolder, dus dat ze niet zonder toezicht daar hadden moeten zijn. Maar goed.
Verder vind ik sommige van de reacties hier volslagen absurd. Persoonlijk ben ik denk ik ook wat strenger dan gemiddeld tegen de kinderen en ik heb zelf ook graag kinderen die goed luisteren ipv losgeslagen brutale exemplaren. Zeker als je veel kinderen hebt of alleen voor de kinderen moet zorgen (zoals Stephanie) is het ook nog zeer praktisch als je meegaande kinderen hebt. Ik ben heel benieuwd hoe de felle tegenstanders van straffen het aanpakken als hun kinderen iets doen wat echt niet kan. Vooral als het herhaaldelijk gebeurt. En bovendien, wat is straf en wat niet? Is bijvoorbeeld geen toetje als je niet goed gegeten hebt, straf?
Ja, geen toetje als je niet goed gegeten hebt is straf
Dat koppel je niet aan elkaar. Een toetje (als je dat gewend bent te eten) gebruik je niet als chantagemiddel. Een toetje hoort er dan bij.
Waarom eigenlijk altijd straf. Wat heeft dat voor zin? Waarom niet overleggen en duidelijk maken?
Ik heb vier kinderen met telkens zo'n twee jaar ertussen, gaf nauwelijks straf en mijn kinderen zijn geen losgeslagen wilden. Ze zijn wel erg eigenzinnig en hebben een duidelijke eigen mening. Maar je kunt goed met ze praten, ze kunnen zich goed verplaatsen in anderen, zijn meestal erg sociaal, komen voor anderen op, liegen niet, zijn niet bang aangelegd, enfin, allemaal dingen die ik zelf erg belangrijk vind.
En het gaat ook nog eens goed op school... Wat wil je nog meer?
mirreke
Probeer eens uit te leggen wat jij deed in situaties waar anderen straf zouden geven en hoe je om gaat met straf gegeven aan jouw kinderen op school.
Gehoorzamen izue II niet als hoogste doel
Noch ' braaf zijn' - al past het haarfijn in de sinterklaastijd.
Dit draadje roept veel discussie op en dat is prima.
Wat is je doel voor de kinderen die in je gezin opgroeien. Hoe wil je dat nastreven
Terug naar het begin, ik vroeg het eerder al: gingen er tussendoor weleens volwassenen boven kijken hoe het daar ging? Of geloofden die het wel.
Kinderen zijn er -net als grote mensen- sterk in elkaar medeplichtig te maken als er iets gebeurt wat niet had mogen gebeuren. Dat opbiechten wat ze deden neem ik met een stevige schep zout.
Hoefden ook, de volwassenen zaten mis. Niet de kinderen. Neem die verantwoordelijkheid!
Pff typen op een tablet
Dat geeft veel te veel fouten. Sorry.
mirreke
inderdaad, ik zou wel voorbeelden van je willen zien. Hoe zou jij het 'toetjesdilemma' oplossen bijvoorbeeld? Wij thuis zien het niet verstrekken van een toetje niet als straf overigens. Als een kind geen zin heeft om z'n bord leeg te eten (of een substantieel deel ervan), dan zal er ook geen trek meer zijn in een toetje. Als je de helft van je eten laat staan, wordt dat verspild namelijk. Dat kan, maar dan ga je niet ook nog eens iets 'nieuws' aanbreken. Wij kopen ook niet een nieuwe auto bijvoorbeeld voordat de oude het niet meer doet, puur omdat wij de nieuwe zo leuk vinden. In het geval van het toetje: als er bij de maaltijd iets nieuws is en kind lust het gewoon echt niet, dan is er wel een toetje. Maar stel dat kind zich slecht gedraagt tijdens het eten, dan niet.
Verder, fijn dat jouw kinderen geen losgeslagen wilden zijn, maar ik kom ze toch wel tegen hoor. Werkelijk heel brutale kinderen, die ongevraagd elk kastje opentrekken, bij alles roepen dat het ze niet zint etc. Als mijn kinderen zoiets herhaaldelijk flikken -vooral de manier waarop- zou dat wel gevolgen hebben.
straffen die ik geef
straf moet voor mij altijd een directe link hebben met het gebeurde.
Een straf kan ook al een preek van mij zijn, dochter is daar heel gevoelig voor.
Geen toetje, of geen eten is nooit een straf hier in huis en zal dat ook nooit worden. Eten doe je om je lichaam te onderhouden en voor de gezelligheid. Ik vind ook niet alles even lekker en dat mag je best gewoon zeggen nadat je geproefd hebt. Krijg je volgende keer wat minder of eten we wat anders.
Straf bestond hier vooral uit het verwijderen uit de situatie naar een saaie omgeving: met je neus naar de muur gaan zitten, op de mat zitten. Dat werk, en dan wel gelijk. Ik waarschuw 1x, geef aan wat de consequenties zijn bij herhalen en dan voer ik die ook gelijk uit.
Muiten in het zwembad is uit het zwembad, ook al zijn we er nog maar 5 minuten. Heeft ze 1x gedaan, was diep onder de indruk dat ik haar resoluut op pakte (ze was 3.5) en we zijn naar huis gegaan.
Je schoenen weigeren aan te doen: trek je ze niet aan, dan maar koude natte voeten in december terwijl er een mega-plas voor de deur ligt. (ze was 6)
Nu ze ouder wordt gaan we het gesprek aan, waarom heb je het gedaan, waarom wordt ik boos, wat kunnen we doen om het op te lossen, en dan kan er idd een straf komen als: een stukje zakgeld inleveren, een excuusbrief schrijven, je excuses maken. Maar dan niet dat ik daar ruim een week over na denk. Hooguit een uurtje. Ik overleg ook niet met haar vader in dit soort situaties, hij ook niet met mij. Wel steunen we elkaar als dochter komt klagen. Zijn we het niet met elkaar eens, overleggen we buiten dochter om, en als de strafgever zijn / haar mening wijzigd dan gaat die het gesprek aan.
Als ze iets opbiecht wordt ik niet boos, wel als ik achter iets kom, dan volgt er een straf zoals hierboven beschreven afhankelijk van het 'vergrijp'
Laatst had ze snoep verstopt in haar kamer. Bij het slapen gaan kreeg ze last van schuldgevoel en ze biechte het uit zichzelf op. Ik had het nog niet gevonden, kom niet zo vaak op die plek in haar kamer. Gesprek gehad. Ik vond dat ze een valide reden had om dat snoep in haar kamer te willen, dat ze het stiekem deed was niet handig. Samen een oplossing bedacht en klaar. Waarom ze snoep had: dan kon ze eens uitdelen aan een vriendinnetje want ik vergeet dat (we eten zelf bijna geen snoep) en zij wilde graag gastvrij zijn. Oplossing: snoep pot in de kamer en ze mag gewoon zelf pakken en uitdelen.
Steeds een beetje meer verantwoordelijkheid en consequenties bij het kind.
niet straffen
Betekent niet 'niet opvoeden' hoor. Je komt echt een heel eind met praten en uitleggen, en vooral met voorleven trouwens. En ja, sommige dingen hebben consequenties. Ik heb het al een paar keer genoemd en toegelicht. Daar kun je in sommige gevallen nog wel over discussiëren, of je iets een logische consequentie noemt of 'straf'.
Trouwens, lieverdje, best kans dat die onopgevoede projectielen die jij tegenkomt, thuis heel kort gehouden worden. Juist omdat bij zulke kinderen de innerlijke stem (voor wat goed en wat geen goed gedrag is, en waarom je je zo zou gedragen) niet goed ontwikkeld is.
Ik hoor zelf liever dat mijn kinderen zich zo netjes gedragen bij anderen (en dan thuis maar wat meer de grenzen opzoeken) 
maar dan zijn we het toch eens
wat hier nu voorbij komt is toch ongeveer hetzelfde wat we hier doen. Sterker nog, de dingen die Noet noemt over het zwembad en de schoenen, hebben wij nooit hoeven uitvoeren. Zonder schoenen de straat op in de winter vind ik dan weer best wel eens straf eigenlijk
Maar verder inderdaad net hoe je het noemt: een logisch gevolg of straf.
Ik weet het niet zo met die onopgevoede projectielen. Kan best wel zijn hoor, dat ze thuis zeer kort gehouden worden maar mijn ervaringen zijn anders (voorzover ik het kan zien dan). Ik weet natuurlijk niet hoe het thuis gaat, maar wat mij altijd verbaast is dat de kinderen ook zo zijn in bijzijn van de ouders, en dat die daar dan niet zoveel aan doen. Het gaat dan wel om een grote mond, tegen dingen aanschoppen, expres door gesprek tussen ouders doorschreeuwen en dergelijke. Van een kind weet ik dat die als hij bij zijn moeder (die alles goed vindt) is, compleet los gaat, en op dagen dat hij bij zijn vader is veel beter te hanteren is. Wel een opvallend verschil.
oh
Ik weet niet hoe het er bij anderen achter de voordeur aan toegaat. Ik ben mij er zeer van bewust dat wat je daarvan te zien krijgt altijd maar een heel, heel klein stukje is.
Niet alles is wat het lijkt, dat weet ik wel.
Opgevoed
Niet voor niets zijn de roe en dreiging met 'de zak' in het sinterklaasverhaal ook iets van het verleden.
En dat kinderen hun mond moeten houden als volwassenen spreken ook.
Je wil niet weten hoe beleefd mijn kinderen zijn elders.
Praten, uitleggen en voorleven inderdaad.
Ik kan me wel voorstellen dat kinderen die geen angst aangejaagd worden ook weleens emotioneler zich uiten bij frustratie dan als je dat wel doet.
Maar dat is een fase in hun jonge leven waarin ze hun emoties nog niet goed onder controle hebben. Dan voelen ze zich ook in publiek veilig genoeg.
Ik herken dat wel. Het heeft dan soms zin, om de volwassenen tevreden te houden, om je kind even apart te nemen of uit de situatie te halen.
Verder kun je dat gewoon negeren want in emotie heeft het niet zoveel zin om terug te gaan praten. Het kalmeert eerder als je het negeert en afleidt.
Bovendien deden mijn kinderen dat nooit met hun conditie. Veel te bang dat er een gesprek op touw kwam waar ze geen weerwoord op hebben en in de knel komen.
Als het in gezelschap fout dreigde te gaan vroeg mijn zoon of hij van tafel mocht waarna van mijn kant altijd toestemming volgde.
Mijn ervaring is dat straf vooral een emotionele uitlaatklep voor de volwassenen is omringd met goedpratende argumenten.
De enige straf van betekenis die ik ooit gegeven heb had ook geen zin en was achteraf vooral om de volwassenen te overtuigen van mijn competentie als ouder.
Voorleven
Twee keer werd ik door vriendinnen geattendeerd op volwassenen die zich, onbespied gewaand, emotioneel te buiten gingen aan kinderen.
De eerste keer was een moeder die net haar kinderen had opgehaald op de opvang. Eenmaal een stukje van de opvang verwijderd ging ze tekeer tegen haar peuter.
De andere keer liepen de groepen terug van een viering op de basisschool en de juf ergerde zich blijkbaar zo aan een kind in de groep dat ze die emotioneel uithalend naar een andere plaats in de rij duwde.
Gebrek aan beheersing door de volwassenen is denk ik wel een reden dat kinderen ook denken dat je dat kunt doen. Zoals met veel zaken is het belangrijk dat je eerst je eigen gedrag stuurt om te zorgen dat je kinderen zich beheerst gaan gedragen.
En niemand is een robot en kan weleens emotioneel worden, als dat dan maar duidelijk is.
misvatting
het is niet per definitie zo dat kinderen die zich thuis exact aan de voorschriften van hun ouders houden, dat ook doen als ze buiten de deur zijn.
Ik ken kinderen bij wie thuis het zeer, zeer netjes en opgeruimd is, en die zodra ze uit school komen allerlei snoep kopen en blikjes en zakjes op straat kieperen.
Het is de gedrag zo voor te leven dat het 'van binnen' komt te zitten. En inderdaad, zoals AnneJ al zegt, geen mens is een robot, iedereen kan weleens met het stoom uit de oren iets stoms gillen!
en wat beleefd zijn betreft
er bestaan kinderen die keurig u zeggen, zoals hen dat is opgedragen, maar tegelijk heel onbeleefd en brutaal optreden. Het is de toon die de muziek maakt.
met je neus naar de muur gaan zitten
Eerlijk gezegd gaf ik dat soort straffen ook, bij oudste toen hij heel klein was. (In de hoek)
Ben ik mee gestopt want dat hielp niet.
En nu begrijp ik die straffen echt niet meer.
Vind ze heel onaardig. (Achteraf gezien was het onmacht en onzekerheid van mij)
viola
het hangt van de reden af waarom je het doet. Voor mij is het een manier om het kind uit de situatie te halen waar ik geen afgescheiden plek heb. Bv in een winkel, en het moest vooral niet gezellig zijn of afleiding bieden. Gewoon het patroon waar ze op dat moment in zitten even door breken, hoeft ook niet lang, 2 - 3 minuten was altijd wel voldoende. Daarna even uitpraten op peuter/kleuter niveau en klaar.
Zelf moest ik vroeger altijd op de trap gaan zitten, naar mijn kamer sturen had geen zin, daar vond ik het veel te leuk, dat was meer een beloning dan een straf.
Nu dochter 10 is past dat ook niet meer als straf, doen we dus ook niet meer. Hoewel ik nog wel eens zeg dat als je je gedraagt als een kleuter, je wordt behandeld als een kleuter.
wegsturen
Ja, dat heb ik ook een poos gedaan, de kinderen naar hun kamer sturen.
Het zal vast kind afhankelijk zijn, maar mijn kinderen vonden het vreselijk. Door hun reacties ben ik er toen mee gestopt, inmiddels sta ik er ook echt niet meer achter.
Wat ik daarna ben gaan doen is zelf uit de situatie gaan. Wat ik daarvan geleerd heb is dat het vaak net zo goed *mijn* emotie was die zorgde voor een lastige situatie, en niet alleen die van de kinderen.
bewust niet kamer
ik heb er altijd voor gewaakt om mijn kind naar haar kamer te sturen, dat moet juist een veilige plek blijven, daarom de mat in de hal, heerlijk saai. En vooral niet te lang.
Idd ik liep zelf ook wel weg.
En kracht van volwassenen is natuurlijk om ook tegen kinderen ruiterlijk sorry te kunnen zeggen als je iets fout gedaan hebt.
emoties, vermoeidheid
... die maken dat je als ouder niet wijs reageert. Helaas zie je dat meestal pas achteraf.
Het valt niet mee om als je (over)vermoeid bent goed met je kinderen om te gaan. 't Fijnste is als je de zorg dan even aan een andere volwassene kunt overlaten, maar ja, die is niet altijd beschikbaar.
Als je te geemotioneerd bent, krijg je dat van de kinderen met rente retour. Kom daar dan maar weer zonder mentale kleerscheuren uit.
sorry
Maar dan moet je wel je eigen aandeel in de situatie ook zien en herkennen. Ik kon dat beter toen ik zelf uit de situatie ging stappen.
Ik denk dat als je als ouder 'flink aan het opvoeden' bent je snel een blinde vlek voor je eigen functioneren hebt.
Gedrag van kinderen is heel vaak een wisselwerking met jou als ouder, of een tekort in begeleiding, sturing, contact. Zie beginposting.
en Noet
Het ging niet om de kamer. Bij mijn kinderen. Het ging om de straf.
Nu was mijn oudste daar wel érg allergisch voor hoor, net zo goed als voor belonen. Dus ik móest wel iets anders gaan verzinnen.
Wat me iei erg verbaasde (inmiddels niet meer) was dat de moeilijke situatie óók stopte op het moment dat ik uit de situatie ging.
Voorbeelden
gaf ik eigenlijk al. Ik geef nu geen straf, en vroeger nauwelijks. Ik heb het niet meegekregen (mijn ouders gaven nooit straf) en ik zou niet weten hoe. Ik heb het nooit geleerd.
Natuurlijk heb ik ook wel eens last van lastig gedrag vd kinderen. Wat ik vooral deed (nadat ik eerst ook wel eens geschreeuwd heb... wat dus niet werkte en waar ik me niet goed bij voelde) is uitleggen wat ik niet wil. Of eerder weggaan, en vooral: AFLEIDEN. Iets anders gaan doen. Zelf meespelen, tikkertje gaan doen. Op harde muziek gaan dansen (thuis).
Dat soort dingen. Nu zijn ze wat ouder en hebben we wel discussies, maar straf... Nee, we geven het niet. We praten veel, maar kinderen leren volgens mij vooral door eigen ervaring...
En tuurlijk zijn er grenzen, wij stellen ook grenzen.
Ik herken het trouwens wel, kinderen die thuis niet zoveel mogen, en dan bij ons bv. helemaal los gaan... Heel apart weer, we (onze kinderen dus ook) kijken er dan met verbazing naar.
Over eten: ik heb mij nooit enige zorgen gemaakt over het eten. Wil een kind niet eten, dan niet. Ik ga daar echt geen strijd over voeren. Zonde van mijn energie.
Je moet dingen voorleven. Als jij elke dag met smaak je sla eet, gaan je kinderen dat ook doen. En anders maar niet...
Juist viola
Ongewenst gedrag is vaak ook een strijd om aandacht. Als jij jezelf als ouder/opvoeder eruit zet, houdt het op.
Of idd afleiden, wat ik veel deed. Als het thuis wat narrig was, als de kids elkaar dwars zaten, dan ging ik een eind met ze fietsen, of naar een speeltuin oid.
voorleven
Ja dat valt nog niet mee. Zo schrok ik ooit op van een luid en duidelijk "GVD" uit de mond van mijn engelachtig uitziende dochtertje van toen een jaar of 4. Ik zei dat ze dat toch maar liever niet moest zeggen omdat dat niet zo netjes is.
Dochter zei "oh oke" en na even nadenken: "is dat iets dat alleen jij mag zeggen?"
Hahaha. Tja, toen heb ik haar gezegd dat het ook voor mij niet netjes is om te zeggen. Dat ik er op zal letten en dat als ik het toch eens uit mocht floepen zij er gerust wat van mocht zeggen.
Opvoeden houdt nooit op, ook niet het opvoeden van jezelf dus
