Een gepaste leerrijke straf

Regelmatig

Ik geef regelmatig straf. Er zijn momenten dat je het kan oplossen met een goed gesprek. Er zijn momenten dat dit niet voldoende is. Een goed gesprek werkt vooral als ze zich niet goed bewust zijn van wat er verkeerd is gegaan of als het de eerste keer is dat ze de fout in zijn gegaan. Bij herhaling is soms straf beter. Soms doen ze namelijk dingen die niet mogen gewoon omdat die dingen heel leuk zijn. Zoals bijvoorbeeld op het dak van het schuurtje klimmen of hier achter op de zandbult crossfietsen. Dat mag niet want dat is slecht voor het dak/de grond en bovendien is het gevaarlijk. Het is echter wel heel leuk. Dus als ik ze voor de tweede of derde keer betrapt dan geef ik straf. Want ze weten best dat het niet mag want we hebben het al 10x uitgelegd. En dat geldt voor wel meer dingen. Als ze klieren aan tafel stuur ik ze naar de gang bijvoorbeeld.

Inmiddels zijn mijn eigen kinderen wat (een stuk) ouder en hebben we een ander soort vraagstukken maar nog steeds geef ik wel eens straf. Vooral dingen als huis arrest, ergens niet heen mogen, geen games mogen spelen voor x periode... Dat hoeft niet zo heel vaak want ze zijn over het algemeen verstandig maar je hebt er altijd bijzitten die iets meer pushen en iets verder gaan. Mijn jongste zoon is zo'n type. Hij is vrij onbezonnen en hij gaat vaak net wat verder dan eigenlijk mag met dingen. Hij zal altijd proberen te kijken waar hij mee weg kan komen. Dus die moet je af en toe terugroepen. En dat maakt zijn gedrag echt aangenamer op de langere termijn. En dat combineren we met serieuze gesprekken maar soms krijgt hij ook gewoon straf.

Hier werkt het in elk geval. Wat ik soms bij anderen zie is dat kinderen heel brutaal kunnen zijn tegen hun ouders en daar door dezelfde ouders niet op aangesproken worden. Dat snap ik weer niet zo. En ik ken ook wel gezinnen waarbij ze kleine kinderen alles mogen en dat leidt inderdaad tot vervelend gedrag. Maar dat heeft allebei niet zoveel te maken met straffen/belonen want dat soort gedrag kan je soms ook op een andere manier aan banden leggen. Ik verbaas me vooral dat die ouders dat allemaal goed vinden want het zou de sfeer in huis vaak ten goede komen als je iets meer laat weten dat de kapitein aanwezig is op het dek.

een goed gesprek

'Een goed gesprek werkt vooral als ze zich niet goed bewust zijn van wat er verkeerd is gegaan of als het de eerste keer is dat ze de fout in zijn gegaan'

Precies. Eerst leg je uit dat iets niet mag (en, afhankelijk van de leeftijd, waarom niet). Als het daarna toch/opnieuw gebeurt, herinner je ze eraan dat dat niet mocht, en dan vertel (!) je wat de consequentie is als ze het toch opnieuw doen. Pas daarna komt er een fase waarin je een stap verder gaat. En die stap verder is dan altijd proportioneel. Dus niet een week lang brood omdat er een keer gezeurd is over het avondeten bij een kind van 7(!). De 'straf' moet kinderen helpen bij de beslissing om het de volgende keer goed te doen, dus om het gedrag te verinnerlijken. De straf is niet bedoeld om kinderen uit angst te laten reageren.

Die eerste uitleg en dat tweede gesprek slaat TS structureel over, door direct te straffen.

Kinderen worden niet geboren met een chipje waarop alle goede en foute gedragingen staan. En TS slaat als ouder de plank volledig mis door niet te beseffen dat zij de kinderen die goede en foute gedragingen moet uitleggen en toelichten.

Alice Miller

Ik weet niet wat nu de nieuwe helden zijn maar in mijn tijd had je Alice Miller. Van haar boeken, oa. Gij zult niet merken, kon je leren hoe volwassenen die minachting voor kinderen door hun eigen opvoeding blind doorgeven. En het volstrekt vanzelfsprekend vinden zolang ze zich daar niet van bewust zijn.

toetjes

"Als een kind geen zin heeft om z'n bord leeg te eten (of een substantieel deel ervan), dan zal er ook geen trek meer zijn in een toetje."

Iedereen weet toch dat je voor toetjes een apart vakje in je buik hebt! Daar past geen warm eten in, daar past ook geen brood in, maar voor toetjes is altijd plek.

Stefanie

Ik straf geloof ik niet of nauwelijks maar laat ze wel de consequenties dragen. Ze doen iets verkeerd en de gevolgen daarvan moeten opgelost worden. Mijn zoon heeft een keer een chocoladereep meegenomen bij een benzinestation. Toen moest hij met mij mee terug en zelf die reep gaan betalen. En hij heeft een keer een kiezelsteen tegen de auto van de buurman gegooid. Toen zijn we samen een plantje gaan kopen dat hij zelf moest afgeven en sorry zeggen. Dat vond hij allebei echt niet leuk! Ik denk dat hij bij het eerste voorval 5 was en bij het tweede voorval een jaar of 7. Net zo oud als jouw kinderen dus. Straffen met geld had niets uitgemaakt, ze verdienden natuurlijk nog niets dus dat zei ze niets.
Een andere consequentie was dat ik boos werd, dus ja, dat heeft hij ook moeten doorstaan. En daarna uitgelegd waarom het verkeerd was wat hij deed.
Beide zaken zijn daarna nooit meer voorgekomen dus ik neem aan dat het geholpen heeft.

AnneJ

Dat van dat toetje is toch best logisch? Je hebt geen honger want je hebt bijna niks gegeten en dus wil je ook geen toetje. Natuurlijk is het manipuleren maar dat is het van beide kanten. het kind manipuleert ook. Het kind heeft geen zin in de groente maar wel in het toetje. Dus het kind stopt met eten omdat het incalculeert dat het wel het begeerde toetje krijgt. Als ouder manipuleer je dan ook door te zeggen prima dat je niet meer wilt eten maar dan ook geen toetje. Vervolgens heeft het kind de keuze: wel de groente eten en ook het toetje of helemaal niks eten.
Als een kind iets echt niet lust zal het vast voor de laatste optie gaan maar tussen wel en niet lusten zit een grijs gebied. Eten wat ze niet zo lekker vinden maar wat ze best kunnen eten. Ze eten die spruitjes oid misschien niet als er een in hun ogen beter alternatief beschikbaar is. Echter als dat alternatief er niet is eten ze die spruitjes wel.
De meeste ouders willen ook graag dat hun kinderen af en toe wat gezonds binnenkrijgen en dit kan een goede methode zijn.
Je kan het ook anders doen. Bijvoorbeeld helemaal geen toetje meer waardoor dat hele concept er niet is of alleen fruit als toetje waardoor het toetje ook gezond is.
Er zijn genoeg kinderen die als het 100% aan hunzelf over zou laten alleen maar snoep en patat zouden eten. De meeste ouders willen dat niet dus manipuleren ze het kind om ook iets gezonds te eten. Een simpele manier om dat te doen is om te zorgen dat het aanbod er niet is. Maar dat is natuurlijk ook al manipulatie. Dat we niet elke dag ijs hebben heeft te maken met dat ik het niet inkoop. Je manipuleert de omstandigheden ook. Op dezelfde manier als je zou zeggen: geen toetje als je niet minstens je groeten opeet of iets dergelijks.
Maar wat je ook doet er zit altijd wel iets van manipulatie achter van beide kanten:actie-reactie.

welnee Jaina

'Je hebt geen honger want je hebt bijna niks gegeten en dus wil je ook geen toetje.'

Je kunt toch gewoon geen trek hebben in spruitjesstampot? En wel in vla? Vergeet niet, kinderen mogen niet kiezen wat er gekookt wordt die avond. Als ik spruitjes op het menu heb staan, en ik heb bij nader inzien meer trek in pasta, dan maak ik pasta. Ik ga dan geen spruitjes eten tegen heug en meug. Dat wil niet zeggen dat ik spruitjes niet lust, alleen dat ik er op dat moment geen zin in heb.

Kinderen hebben die vrijheid niet, die MOETEN eten wat hun ouders hun voorzetten. Die moeten dus maar trek maken in dat waar hun ouders toevallig net zin in hebben. Dat is raar, zeker als ze ook nog gestraft worden voor het feit dat ze op dat moment een andere smaak hebben dan degene die kookt.

Manipulatie

Zo zie ik dat niet Jaina. Kinderen slechte eigenschappen toedichten omdat ze hun groente niet lekker vinden.
Er is vaak een hele logische verklaring voor.
Een van de verklaringen is dat kinderen vanaf een jaar of twee in de spreekwoordelijke 'oertijd' zelf hun omgeving gingen verkennen zonder dat ze het verschil konden maken tussen eetbare en giftige planten. Daardoor is ingebouwd dat ze daar een tijd geen trek in hebben. Gewoon bescherming.
Manipulatie komt om de hoek als er zaken afgedwongen worden. Dat zou je toch tot een minimum moeten zien te beperken.
Het getuigt van onmacht.

Het is de toon

Volgens mij is het verschil tussen 'straf' en 'consequentie' erg subtiel.

'Als een kind mijn eten weigert te eten en er over moppert eet het maar brood' lijkt een (onacceptabele) straf te zijn

'Wil een kind niet eten dan eet het maar niet' wordt als consequentie gezien.

Terwijl de toon veel uitmaakt. Schreeuw je het toe of zeg je het rustig. Maakt een wereld van verschil.

Zo kan ik me voorstellen dat de consequentie van gaatjes in het plafond prikken is dat er een uitje niet door gaat. De reparatie van dat plafond kost immers geld (al is het maar het eigen risico). Is dat heel anders dan dat je het uitje als straf niet door laat gaan?

Volgens mij heeft een kind razendsnel door dat 'consequentie' betekent dat er iets niet leuks gaat gebeuren. Net als straf.

Ik ben ook niet van het straffen maar het gebeurt wel. Bijvoorbeeld naar de gang sturen of laten helpen bij het repareren / opruimen als iets stuk gaat.

Maar ook hier is het de toon 'Als mijn kind een beker melk omgooit is de straf dat ie het zelf op moet ruimen' klinkt anders dan 'Als mijn kind een beker melk omgooit is de consequentie dat ie ook moet opruimen'

consequentie

'Wil een kind niet eten dan eet het maar niet' wordt als consequentie gezien.

Niet door mij, hoor. Wil mijn kind niet eten, dan zal hij zelf wat anders moeten maken. Een boterham bijvoorbeeld. Of een kopje soep. Knakworstjes. Hij hoeft het niet op te eten, maar ik ga niet voor de tweede keer koken.

'Bijvoorbeeld naar de gang sturen of laten helpen bij het repareren / opruimen als iets stuk gaat.'

Naar de gang sturen is geen consequentie, maar een straf. Tenzij je denkt dat het kapotte apparaat ineens weer heel wordt als je kind naar de gang gaat. Helpen met opruimen is wel een consequentie. Maar dan wel pas nadat je een keer gewaarschuwd hebt. En zonder (!) gescheld dat het kind altijd ... en nooit eens ... en dat er altijd ... en zie je wel dat ...!

Zelf doen

'Maak je dan zelf even wat anders' is bij ons thuis nu pas aan de orde als iemand iets echt niet lust of er geen zin in heeft.
Bij kleinere kinderen los je het op of je gaat even samen oplossen. Juist voedsel is toch geen straf maar een noodzakelijkheid.
Dat hoeft er niet ingewreven te worden. Hoe ingebakken die gewoontes ook kunnen zijn.

Natuurlijk

Is vla een aantrekkelijker optie voor veel kinderen dan spruitjes. Ik weet zeker dat als ik sommige van mijn kinderen volledige vrijheid zou hebben gegeven ze de eerste 10 jaar weinig anders zou hebben gegeten dan snoep, vla en andere zoetigheden afgewisseld met af en toe een patatje. Dat heb ik toch liever niet en dus manipuleer ik wat ze eten. Door bijvoorbeeld bepaalde dingen maar sporadisch in te kopen of alleen bij bepaalde gelegenheden op tafel te zetten.
Zo heb ik al vrij vroeg ingesteld dat het dessert fruit is (en af en toe eens wat anders). Dat is gezond en ik vind het niet erg als ze de spruitjes inwisselen voor een mandarijn. Maar zo manipuleer ik dus ook de omstandigheden op zo'n manier dat het resultaat acceptabel is voor mijzelf.

Injel

In jouw voorbeeld wordt er dus pas bij de derde keer straf gegeven (1x gesprek 2x waarschuwing 3x straf). Bij sommige vergrijpen en sommige kinderen is dat prima. In andere gevallen is dat bij de tweede keer of zelfs bij de eerste keer al toepasselijk.
Of een week lang brood eten overdreven is hangt af van het kind. Sommige kinderen vinden brood lekker dus daarbij is het een onzinnige straf. Andere kinderen hebben veel moeite met eten omdat ze echt niet lekker vinden, moeite hebben met de structuur of anderzins eetproblemen hebben. Dan geef je ook niet zo'n straf. Maar je kan er ook een kind tussen hebben wat gewoon veel zeurt om het zeuren zelf en voor wie zo'n straf een wake up call is. Dan kan 1x de zaak goed aanpakken helpen en vervolgens heerst er rust in de tent.
Ik ken Stefanie en haar dochter niet maar blijkbaar heeft het daar goed geholpen. En ik zie mezelf ook wel bij mijn jongste zoon en nichtje zo'n soort straf geven terwijl ik mijn jongste dochter nooit zo'n straf had gegeven. Heel ander kind en heel andere omstandigheden.

AnneJ

Op het moment zelf eet ik hetzelfde als mijn kinderen maar toen ze klein waren was het wel zo dat ik soms als ze eenmaal in bed lagen fijn een zak chips opentrok. Nu doe ik dat ook nog wel maar mijn kinderen zijn nu oud genoeg dat ik dat niet meer stiekem hoef te doen. Ze kunnen nu alles zelf ook goed reguleren.

Je eigen voorbeeld Jaina

Misschien heb je zelf wel die haat liefde verhouding met minder geschikt eten Jaina.
Ik geef onmiddelijk toe dat mijn gezin uitzonderlijk is, maar ik heb hier extreem geen gedoe over snoep of patat of zo gehad.
Kinderen hebben ook een eigen smaak maar houden vooral van hartig en een goede warme maaltijd. Per uitzondering chips, nootjes en koek.

pardon?

Een kind geen toetje aanbieden omdat hij z'n bord niet leegeet is ineens manipulatie? Ik geloof dat ik wel had uitgelegd net dat die regel niet opgaat als een kind het echt niet lust. Mijn kinderen hebben geen zin in eten als het hun uitkomt, bijvoorbeeld omdat ze 'geen tijd' hebben vanwege leuk speelgoed wat ligt te wachten of omdat het sinterklaasjournaal zo op tv komt. Een toetje lusten ze dan op een of andere manier wel altijd.

En verder eten we ook wel eens iets wat ik zelf ook niet zo lekker vind. Of waar papa niet van houdt. Iets met het goede voorbeeld geven inderdaad.

Stephanie geeft zelf aan dat ze ook maar wat probeert, en dat het heeft geholpen bij haar dochter, die week lang brood eten. We weten niet wat eraan vooraf ging. Misschien zeurde haar kind wel elke dag weer dat het eten niet lekker was.

Dat doe je wel

"Ik geef de oudste van 7 nooit de verantwoordelijkheid om op de kleinste te letten."
Je maakt de oudste verantwoordelijk voor de daden van de kleineren.

"Als je al 10x gezegd hebt, uitgelegd hebt waarom. Dan weten ze best dat dat niet mag, '
Die van 7 wel, die van 5 misschien, die van 3 niet.

Ik begrijp niet waarom je die kinderen steeds bij elkaar veegt.
Ze zijn totaal verschillend met een totaal verschillend ontwikkelings- en belevingsniveau.
Door ze bij elkaar te vegen maak je je 7 jarige verantwoordelijk voor de peuter- en kleuterdaden van broer en zus

maar Jaina

'Is vla een aantrekkelijker optie voor veel kinderen dan spruitjes. Ik weet zeker dat als ik sommige van mijn kinderen volledige vrijheid zou hebben gegeven ze de eerste 10 jaar weinig anders zou hebben gegeten dan snoep, vla en andere zoetigheden afgewisseld met af en toe een patatje.'

Je leest wel erg selectief. Niemand zegt dat vla een goed alternatief is voor spruitjes. Mensen bieden ander avondeten aan, zoals brood, soep, wat dan ook. Geen vla. En alle mensen, ook jij, weten heus wel dat 'geen trek in spruitjes' niet hetzelfde is als 'ik zit vol en dus kan er geen vla meer bij'.

Suiker ontspant de maag

De toetjesmaag bestaat echt. Suiker ontspant de maag.

Geen trek meer in spruitjes kan dus beslist betekenen dat je vol zit.
En dan toch kan er nog wel iets zoets bij.

Verder: Mijn kinderen kregen zelden toetjes.
Ook niet als ze hun bord wel leeg aten.
Dat is pas gemeen!

Dan ben ik ook gemeen

M Lavell: "Verder: Mijn kinderen kregen zelden toetjes.
Ook niet als ze hun bord wel leeg aten.
Dat is pas gemeen!
"

Hier alleen toetjes met verjaardagen en kerst

Wat een rotmam ben ik

Maar in het weekend krijgen ze fris en chips, en als jongste zijn krantenwijk heeft gedaan mag hij ook een blikje cola. Dat dan weer wel

Jaina

Het klinkt alsof je heel zorgvuldig met straffen omgaat.
Wat ik me afvraag is hoe je omgaat met het aspect verantwoordelijkheid.
Als het gedrag van je kind zo managet, leert kind dan voldoende verantwoordelijkheid nemen?

Ik werk al heel lang in de zorg. Werkklimaat binnen de zorg is sterk veranderd. Waar eerst veel ruimte was voor persoonlijke invulling wordt nu het gedrag van personeel sterk gemaneged, ook dmv straffen en belonen.

Ik zie daar zeker de voordelen van, bepaalde fouten komen vast iets minder voor, er wordt misschien efficienter gewerkt, administratie en financiele plaatje zien er iig heel veel beter uit.

Ik zie echter vooral de nadelen. Werken in de zorg is heel veel minder leuk geworden, iig voor bepaalde persoonlijkheden. Filtert zich deels wel uit omdat ook andere kwaliteiten nu gezocht worden in nieuwkomers.

De inhoudelijke kwaliteit van zorg is er mi sterk op achteruit gegaan.
Personeel voelt zich minder verantwoordelijk voor de te geven zorg, sterker nog; denkt daar nog nauwelijks over na. Kan ook bijna niet want bijna alle aandacht gaat naar het naleven van regels, protocollen en wensen en pleasen van leiding.

Veel personeel is zelfs vrij bang 'fouten te maken', dat komt wel vaker voor als straffen iets minder voorspelbaar zijn. Maar dat gebeurt mi vrij snel als straffen gemeengoed is.
Die angst werkt natuurlijk niet kwaliteitsverhogend. Persoonlijke ontwikkeling wordt hierdoor sterk afgeremd. (Hetgeen je weer moet verbloemen want die persoonlijke ontwikkeling *moet* je wel laten zien)

Voor mezelf geldt dat ik zeker in een spagaat terecht ben gekomen. De wens mijn werk inhoudelijk goed te doen bijt zich heel vaak met de eisen die aan me worden gesteld. Tav de zorg voel ik nog steeds de verantwoordelijkheid dat zo goed mogelijk te doen (ik ben immers opgeleid in de tijd waarin dat telde) maar mijn inzet tav het bedrijf is echt puur toneel en spel geworden.
Ik voel me totaal niet meer serieus genomen als werknemer en als ik fouten kan verdoezelen, zal ik dat zeker niet nalaten.
(tenzij veiligheid van patienten in het gedrang komt natuurlijk, of van collega's. Maar het totaalplaatje,daarbij voel ik me niet meer betrokken.

Inderdaad Viola

Goh Viola, bij mij op het werk zijn de laatste jaren ook steeds meer regeltjes en straffen en beloningen gekomen, en ik merk precies hetzelfde effect bij mij. Als het management de cijfertjes zo belangrijk vindt, dan zorg ik dat de cijfertjes mooi zijn (hoge productie op papier). Maar dat staat in mijn geval haaks op het werk goed uitvoeren. Doodzonde!
Kan iemand me vertellen of dat bij de opvoeding van kinderen ook zo uitwerkt? Ik denk het (helaas) wel.

op het oog gehoorzaam

Van veel straffen krijg je gehoorzame kinderen, ze doen wat mama vraagt maar of ze hetnut zien van hun actie weet ik niet.
Hier laatst een vriendje van mijn zoon, vanaf november moet hij een muts op en wanten aan van zijn ouders, in Nederland is het namelijk "koud" in ieder geval koeler dan hun land van herkomst.
Ze gingen naar buiten om te voetballen in d de voetbalkooi nier even verderop, mijn zoon in zijn zomerjas en vriendje in zijn winterjas, die muts had ik hem niet op zien zetten voor hij de deur uitging. Toen ik er dik een uur later heen liep om te vragen of ze wat kwamen drinken was vriendje "niet lekker". Mijn zoon: oh mam ik hoopte zo dat je kwam X is ziek denk ik.
Gelukkig viel het mee met X. Even zijn jas los, muts af en wanten uit en hij was weer Oké. Het was zo'n mooie novemberdag van 17 graden.
Toen vriendje naar huis ging deed hij weer alles aan, want dat moest van zijn moeder, ander werd ze weer boos.
Het kind is bijna 11 en heedt nog steeds geen eigen verantwoordelijkheid daarin.
Mijn warmbloedige kinderen hebben daarin al vanaf hun derde vrijheid en verantwoordelijkheid.
Tot verbazing van menige juf, als je een jas bij je hebt moet je die aan, ook al is de temperatuur snel opgelopen in de ochtend en kan je makkelijk zonder jas.

Niki73

Ik denk wel dat kinderen zich aan de regeltjes houden om straf te voorkomen en soms is een boze moeder al straf genoeg om gehoorzaam te zijn.
Ze zijn zich dan niet bewust van de gevolgen, in mijn vorige post is die muts zo'n ding kind moet die muts dragen en doet dat om te voorkomen dat moeder boos wordt. Koste wat het kost.
Voetballen in 17 graden met die muts bezorgde hem bijna een appelflauwte maar hij hield dat ding opo moeder niet boos te maken

Zo denk ik dat het met meer dingen werkt, straf is geen goed middel om kinderen bewust te maken van hun daden, oorzaak en gevolg.

Wie hier vroeger ruzie maakte om speelgoed ging wel even op het krukje om te leren dat je leuker kunt spelen zonder ruzie, even een bezinningsmoment van 3 minuten. Langere straf is hier niet uitgedeeld. Dat leert kinderen verantwoordelijkheid, als ik geen ruzie maak kunnen we gezellig samen spelen, is voor mijn vriendje ook veel leuker, wil vriendje nog een keer spelen.

Ja, deze lijn zet zich in de hele maatschappij door

Overal vooral regeltjes en sancties. Geen eigen inzicht en eigen verantwoordelijkheid meer. Ja, wel als er straf uitgedeeld moet worden, dan is alles ineens jouw schuld. Maar verder... nee. Niet mijn wereld zo.

Ik herken dat van die jas. Ik heb (eerst in DE maar later ook in NL, tot mijn verbazing) een hele strijd moeten voeren over die jas. Mijn kind heeft een jas bij zich, maar besluit zelf of hij die wel of niet aan moet.

Eerst mocht dat niet, en moest hij, een geen jas aan te hoeven in de pauze, die jas thuislaten. Nou ja zeg! Toen ben ik heel erg boos geworden, heb ze idd toegesproken over verantwoordelijkheid en zo, en nou mag hij het zelf weten. Hij voelt heus wel wanneer hij het koud heeft, kom nou.
Maar ohoh, wat moeten ze nou toch aan die andere kinderen zeggen, als mijn kind zijn jas niet aantrekt... Want er moeten toch dezelfde regels gelden voor iedereen?

Inderdaad: de wereld is gek geworden. We moeten gewoon braaf en dom de regels volgen en zelf nadenken wordt afgestrafd.

Brave new world, any one? of 1984? Vooral niet zelf nadenken, maar conditionering. Om eng van te worden... En kinderen die een eigen mening en een eigen invulling hebben wordt het steeds moeilijker gemaakt...