Enig kind en dat vind ik moeilijk
Onze zoon is enig kind en dat is een bewuste keuze.Maar ik merk dat ik het er soms best moeilijk mee heb.Overdag zit hij natuurlijk op school en is hij omringd met anderen ,maar na schooltijd is hij alleen.
Hij speelt 2 of 3 dagen in de week met vriendjes en 2 dagen in de week voetbaltrainen en op zaterdag wedstrijd spelen. Hij heeft dus genoeg , maar als ik zie dat andere kinderen met zijn allen naar huis gaan , vind ik het voor ons kind soms zielig.
Daar komt bij dat hij een hele lichte vorm van pdd-nos heeft en het soms moeilijk heeft.
Stel ik me aan , maak ik me druk om niks?? Of zijn er ouders die mijn gevoel herkennen??
Shalil
Shalil: "Het voordeel is wel dat je door strijd, verveling en andere gevoelens die je met je brusjes deelt veel leert."
Dat kan met vriendjes ook, denk ik. Hier ook een enig kind (4), en een jongen van anderhalf jaar ouder die drie huizen verderop woont. Ze lopen de deur plat bij elkaar en doen veel dingen die ik me herinner van thuis met broers en zussen: elkaar dingen leren, opscheppen over wat de een wel en de ander niet kan, een lijn trekken tegen vervelende, nee-zeggende ouders, elkaar de hersens inslaan en een minuut later weer gezellig treinrails leggen, met elkaar smoezen en complotten smeden, verveeld op de bank hangen - alles, gewoon. Behalve bij elkaar slapen, maar dat komt misschien nog wel. Je leert van elke interactie, daar zijn broers of zussen niet strikt noodzakelijk voor.
Krin
Er zit wel iets in wat je zegt maar toch is dat nog anders. Hoe vaak vriendjes er ook zijn, ze gaan toch regelmatig weg. Bovendien is het omgaan met een vriendje vrije keuze. Als je je broer of zus niet meer leuk vindt kun je er niet mee stoppen om met ze af te spreken.
Met een vriendje is het toch enigzins vrijblijvend maar het kan wel veel goed doen. Als ik maar 1 kind zou hebben zou ik de omgang met andere kinderen zeker stimuleren.
