gespreksvaardigheid kinderen
Van de week in het nieuws:
'Kinderen kunnen aan het einde van de basisschool steeds minder goed een gesprek voeren. Hun gespreksvaardigheid is de afgelopen jaren flink afgenomen, blijkt uit onderzoek van de Inspectie van het Onderwijs. In het schooljaar 2016-2017 haalde 87 procent van de leerlingen in groep 8 het basisniveau 1F, in 2024 gold dat nog voor 69 procent. Op niveau 1F kunnen ze een gesprek voeren over alledaagse onderwerpen.'
Naar mijn idee zijn er op huis-tuin-keukengebied minder oefenmomenten dan voorheen.
Als er in de schooltijd van mijn kinderen een sponsoractie was, voor school of club, gingen ze naar buren en bekenden met hun lijstje - nu regelen ouders dat met een app.
Boodschappen halen ouders veelal zelf, kinderen worden er minder vaak op uit gestuurd - of ze gaan met een pasje langs de zelfscanner.
Woningen hebben zelden meer een vaste telefoon, waardoor kinderen die niet meer opnemen en praten met de beller - de ouders worden direct benaderd op hun persoonlijke 06.
Samen aan tafel zonder TV of telefoon, is minder vanzelfsprekend dan het ooit was. Voorlezen wordt zeldzamer nu er altijd filmpjes beschikbaar zijn.
Mensen die samen op straat lopen, zijn veelal een deel van de tijd bezig met hun telefoon, ook als de kinderen met hen mee lopen - minder gesprekskansen.
Dat zijn allemaal geen diepgaande gesprekservaringen, maar alle beetjes helpen. Mij lijkt dat er vooral buiten school winst is te behalen.
Inderdaad, die winst ligt voor mij denk ik ook voor een deel thuis of in de privesfeer. Juist ook voor kinderen jonger dan vier. Gewoon gesprekjes over van alles en nog wat. Samen spelen, spelletje doen etc.
Met kinderen tot vier zou je echt de hele dag moeten praten om het goed te oefenen.
ontzettend eens met TO en sorry, maar heb zeer de behoefte situaties aan te vullen waar je vroeger moest praten en nu niet meer
- de weg vragen, die vind je op je telefoon
- bij de bushalte een praatje maken: iedereen heeft een koptelefoon op
- tegen klein willekeurig kindje in wandelwagen praten; zit met een telefoon of tablet voor zijn neus
- in de bieb vragen waar je je boek over konijnen voor je spreekbeurt kan vinden
Mijn kinderen zijn nu tieners maar die liet ik verplicht zelf in de bieb hun vragen aan een bibliothecaris vragen of in een supermarkt( zelfs als ik het antwoord wist). Hup ga vragen
Ik merk als ik een compleet willekeurig gesprekje met een kind aanknoop op straat bij een halte bijv dat ik door ouders hier raar op wordt aangekeken. ‘Waarom praat jij met mijn kind wat moet je met hem/haar’. En dan ben ik een vrouw van middelbare leeftijd die enkel zegt; zo jij hebt mooie schoenen aan (oid)
Ik krijg hier op het forum vaak opmerkingen over het feit dat ik veel weet van wat mijn kinderen mee bezig zijn. De opdrachten die ze moeten maken, de groepsprocessen die niet zo lekker lopen, de cijfers die ze hebben gehaald en noem het maar op.
Dat komt doordat wij al minstens 16 jaar echt met ze praten. Vooral tijdens de avondmaaltijd werd en wordt er veel gepraat. Hoe pak je iets aan, waar moet je rekening mee houden, ze kunnen met ons over alles praten. De mobieltjes liggen aan de kant en op een enkele uitzondering na is ook de tv uit.
De dingen die jij noemt zie ik om mij heen ook best vaak gebeuren, eten voor de tv en met de mobiel in de hand de kinderen naar school brengen.
Heel jammer voor veel kinderen dat ze in de thuissituatie niet kunnen oefenen met gesprekstechnieken.
Wij hebben een paar jaar de "praatbeker" gehad. In de tijd dat ze nog moeite hadden net op de beurt wachten was dat een item op tafel om aan te geven wie mocht vertellen over zijn dag. Als hij bij je bord stond mocht jij vertellen en vragen van de anderen beantwoorden. Was je verhaal klaar dan schijf de beker een plekje op. Ook wij deden daarin mee. Daar leden ze van dat je soms ook (kort) moest luisteren naar iets wat je niet echt interesseerde. Een kind van 4 snapt nog weinig van elektrotechniek maar moest wel even zijn mond houden als papa het woord had.
Pas kwam zoon (20) niet aan het woord en ging hij de praatbeker uit de kast halen. Was heel grappig.
absor schreef op 05-12-2025 om 16:40:
ontzettend eens met TO en sorry, maar heb zeer de behoefte situaties aan te vullen waar je vroeger moest praten en nu niet meer
- de weg vragen, die vind je op je telefoon
- bij de bushalte een praatje maken: iedereen heeft een koptelefoon op
- tegen klein willekeurig kindje in wandelwagen praten; zit met een telefoon of tablet voor zijn neus
- in de bieb vragen waar je je boek over konijnen voor je spreekbeurt kan vinden
Mijn kinderen zijn nu tieners maar die liet ik verplicht zelf in de bieb hun vragen aan een bibliothecaris vragen of in een supermarkt( zelfs als ik het antwoord wist). Hup ga vragen
Ik merk als ik een compleet willekeurig gesprekje met een kind aanknoop op straat bij een halte bijv dat ik door ouders hier raar op wordt aangekeken. ‘Waarom praat jij met mijn kind wat moet je met hem/haar’. En dan ben ik een vrouw van middelbare leeftijd die enkel zegt; zo jij hebt mooie schoenen aan (oid)
Oh ja, helemaal mee eens!
De weg vragen doe ik nog weleens, geen wifi onderweg (eigen keus). En dan is de aangesprokene altijd verheugd me te helpen 😁. Met z’n telefoon, want veel mensen hebben weinig idee waar ze rondlopen, mede dankzij Google 🤓
Vandaag spontaan een jochie aangesproken die met z’n PSV surprise onderweg was naar huis. Werd een leuk gesprekje.
Hier 1 tiener die verbaal heel sterk is en tegen iedereen kletst over van alles, al vanaf dat hij klein was.
En 1 tiener die echt moeite daarmee heeft, hij heeft ass en gaat situaties het liefst uit de weg.
Maar merk dat hij inmiddels wat vrijer word.
Mam: heb nog even met een klasgenoot staan kletsen, heel fijn om dat juist van hem eens te horen
