Gr 8 kamp & heimwee

Signalen

Madelief, als jij er zelf buikpijn van hebt, wat voor signalen geef je dan aan je dochter? Als jij uitstraalt: 'je kan het' en niet te ver vooruitdenkt (eerst maar eens zien hoe het nu gaat, toch?, dat 2e kamp duurt nog wel even) lijkt me veel beter. Als a-sportief meisje kan ze zich heus wel redden, ze doet gewoon wat ze kan/durft, er zullen wel meer zijn die niet alles mee doen (ik was vroeger ook vreselijk a-sportief) Misschien is het beter haar meer vertrouwen te geven op de een of andere manier, van meehuilen en mee-vrezen gaat ze het niet redden.

Kijk nou eerst dan eerste kamp maar eens aan

Probeer nou eerst dat eerste kamp maar eens, het kan best dat dat goed uitpakt en dan is dat een mooie opsteker voor het brugklaskamp ('de vorige keer zag je er tegenop en dat was toch uiteindelijk ook best leuk?').

De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Mocht dit eerste kamp nu onverhoopt toch op een fiasco uitdraaien dan kan je dat brugklaskamp altijd nog afblazen, of, als je geen zin hebt in tekst en uitleg, je dochter een strategisch griepje laten veinzen (ik ben niet zo principieel op dat punt).

Maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Eerst groep 8 maar eens. Het zal in haar verdere leven de boel een stuk vergemakkelijken als ze wat over die heimwee heenkomt, want er zijn anders een hoop leuke dingen die ze gaat missen. Begin dus maar met oefenen

Groeten,

Temet

Fiasco

"Mocht dit eerste kamp nu onverhoopt toch op een fiasco uitdraaien dan kan je dat brugklaskamp altijd nog afblazen"

De eerste keer dat ik een tijd alleen weg was van huis was een vreselijk fiasco. Wat had ik een last van heimwee.

Toch ben ik blij dat die ervaring niet heeft geleid tot het afblazen van volgende vakanties. Want langzaam heb ik leren wennen aan het weg zijn.

Daar pluk ik nu nog steeds de vruchten van. Anders zou ik wellicht iemand zijn voor wie heimwee een probleem is, iemand die bijvoorbeeld niet naar het huwelijk van een zus in Canada kan.

Weg zijn valt te leren. Iedereen heeft een verschillend tempo daarin. Als iemand langzaam is, trek dan vooral niet te snel de conclusie dat iemand het niet kan, dat zo iemand nou eenmaal onoverkomelijke heimwee heeft. Dat hoeft niet zo te zijn!

Oefenen

Je hebt er nu niet veel aan, maar ik zou al veel eerder met oefenen begonnen zijn. Nu heb je het erop aan laten komen en heeft het al tijden stress gegeven. Oefenen kan je heel langzaam opbouwen, misschien nog in de mei vakantie.

Externe hulp?

Dochter liep voor wat andere dingen bij kinderpsycholoog en toen ging scouting op kamp naar de wadden en dochter was bang voor boten. Hier met een buitenstaander over praten die strategien aangaf en ook uitlegde wat die angst precies was en die haar dwong om de angst specifiek te maken hielp enorm. Misschien voor jullie toch ook een optie?

Mijk

Inderdaad oefenen

Hoi
Ook ik zeg - zo gauw mogelijk een nachtje oefenen!
Bij wie voelt ze zich - na jullie - het meest vertrouwd? Grootouders, tante, vriendin?
Gaat het wel goed als jullie samen van huis zijn? (op vakantie).
En als ze een nachtje gaat oefenen (en straks op kamp) laat haar dan haar eigen dekbed en kussen meenemen en dan vooral geen schone. Het moet juist lekker naar "thuis" ruiken.
Ander vraagje - hoe was jij of je man vroeger met logeren? Hadden jullie ook heimwee? En wat is daar toen mee gedaan?

Ja, ja,

☺ je brengt het heel positief: "....dat is helemaal de hel!"

Ach

Ik had als kind vreselijke heimwee. Kampen heb ik gelukkig nooit gehad, maar logeren bij nichtjes (iets dat ik heel graag wilde!) was vaak heel lastig. Toen ik 'groot' was nergens meer last van. Op m'n 17e au pair gegaan, toen werd ik wel weer overvallen door heimwee. Maar het wel gewoon gedaan.
Ik deed dus precies wat ik zelf wilde hierin als kind, maar heb nu als volwassene echt nergens last meer van. Ik snap al dat moeten niet zo. Logeren en kamp ed is echt niet voor ieder kind leuk. En leuk staat voor mij voorop bij dat soort activiteiten. Ik zie het niet als een angst die overwonnen moet worden. Ik zie het ook niet standaard als een probleem als een volwassene door heimwee zaken laat schieten. Niet alles hoeft altijd een probleem te zijn.

Dit wil je vast niet horen

Een kamp hoort erbij net als een spreekbeurt. Sommigen zien er groen en geel voor...en toch moet het.

Lang niet al mijn kinders vonden het leuk, maar als ouder geef je aan dat een kind gewoon gaat.
Tegen de school in zeg ik dan wel weer dat ze me mogen bellen als het echt niet gaat of als er iets is (maar ze weten hier echt wel waarvoor ze kunnen bellen en waarvoor niet!)

Ik vind het horen bij het zelfvertrouwen van een kind; je kunt jezelf staande houden ook buiten je eigen huis. En zeker zonder mij als ouder... want ik ben niet weg!! En ik ga niet weg en ik ben er indien nodig en ik heb vertrouwen in jou dat je het kan want anders ging je niet op kamp..

Heb een vreselijk hekel aan de jankers die er ieder jaar weer zijn, maar groot respect voor de witte stille bekkies die er ook altijd zijn.

Jolijt

`Een kamp hoort erbij net als een spreekbeurt. Sommigen zien er groen en geel voor...en toch moet het.`

Vraag 1: van wie?

vraag 2: waarom eigenlijk?

vraag 3: als ze dan tegen heug en meug gaan omdat het moet, waarom en van wie moeten ze zich dan ook nog verbijten?

groeten,

Temet

Jolijt

"Heb een vreselijk hekel aan de jankers die er ieder jaar weer zijn, maar groot respect voor de witte stille bekkies die er ook altijd zijn."

Vraag 4: wat vind je er zelf van dat je als ouder een 'hekel' hebt aan de 'jankers', die blijkbaar op een andere manier met spanning omgaan dan waar jij 'respect' voor hebt?

Toch heeft jolijt een punt

Je kunt niet je hele leven alles waar je tegenop ziet maar gewoon vermijden. Soms blijken dingen in de praktijk best mee te vallen. Mijn zoon met heimwee ging in groep 4 al 2 nachten op kamp. Hij wilde echt niet. Het bleek dat hij zich overdag prima vermaakte, en alleen een heimwee-aanval had 's avonds in bed. Iemand van de begeleiding kwam dan even bij hem zitten totdat hij sliep, verder ging alles goed. Daar heeft hij meer zelfvertrouwen van gekregen. We zijn nu een paar jaar verder, hij gaat nog steeds niet graag logeren, maar hij weet hij het kan.

Maks

Er is wel een grens, ik had totaal geen moeite met op kamp gaan maar voor het kamp in de vierde van de middelbare school heb ik werkelijk ruim een jaar in de stress gezeten. Alle omstandigheden maakten dit voor mij een huizenhoog probleem en puntje bij paaltje was ik ziek. Echt ziek en de week erna ook nog.

Nergens in mijn verdere leven heb ik daar nadeel van gehad (zo vaak komt een kamp niet voor) en ik heb mij voorgenomen dat een kind van mij dat niet door hoeft te maken.

Let wel: het gaat niet altijd om heimwee en misschien is het bij heimwee anders maar ga serieus om met de gevoelens van je kind. Een jaar je druk maken om een kamp is ook geen goed plan.

Maks

Dat is ook niet mijn probleem.Wel dat ze die kinderen jankers noemt en zegt dat ze een hekel aan ze heeft. Dat vind ik nogal ferme taal als je het hebt over een kind dat er tegenop ziet om op kamp te gaan en dat uit door te gaan huilen.

Inderdaad

Ik vind het inderdaad erg naar overkomen de term 'jankerd' omdat een kind grote moeite heeft met iets. Mijn zoon had het probleem dat hij nog in zijn bed plaste in groep 8. Dan ben je echt een uitzondering en het was een GROOT GEHEIM. Natuurlijk had hij echt enorme moeite met op kamp gaan, stel dat iemand erachter kwam? Uiteindelijk heb ik de hoofdmeester ingeseind en die heeft hem gerust gesteld dat dat echt vaker voorkomt en met hem een soort code afgesproken wanneer het 's nachts mis was gegaan. Zoon was gelukkig en opgelucht en is (weliswaar behoorlijk gespannen) toch op kamp meegegaan. Maar ik snap het dus best. Het ene kind is enorm makkelijk met dit soort dingen (mijn dochter) en mijn zoon beslist niet (hij logeert verder nooit ergens, vind dat helemáál niet leuk) Nog steeds niet, terwijl hij allang niet meer in bed plast.

Jolijt

Ik denk dat het kan helpen om minder te oordelen.
Zelfs als je een afkeer ervaart hoef je nog niet zulke neerbuigende taal te gebruiken.

Persoonlijk word ik er ook door geraakt omdat een van mijn kinderen een angstprobleem heeft. Daar zijn we al een hele tijd zoet mee en we maken kleine stapjes. Het is een lange weg. Weten dat je kind aan dit soort oordelen wordt blootgesteld is mede een reden om dan toch maar weer in de auto te springen. Ook als jij niets uitspreekt voelt een kind wat jij denkt.

Ik vind dat een heel naar idee.

Huilen jouw kinderen wel eens?

Huilen jouw kinderen wel eens als jij er niet bij bent? Als ze bijvoorbeeld vallen op school en zich verwonden? Als ze ruzie hebben met een ander kind? Hoe zou jij het vinden als de dan aanwezige volwassene ze als jankerd bestempelt? Ik vind het ook een nogal ongenuanceerd idee over wat de juiste manier van omgaan met je problemen is. Misschien durven de bleke bekkies wel niet te janken omdat ze zien hoe zeer jij dat afkeurt en voelen ze zich niet willig genoeg om bij jou te janken. Zou ook kunnen.

Eens met jolijt

Een kamp hoort er bij. En alle kinderen vinden het spannend. Het is een taak van de ouder om je kind hier in te coachen als je weet dat het kind dit moeilijk vindt. Bijv met alvast een kind laten wennen door het te laten logeren bij familie of vriendjes/ vriendinnetjes.

Dus niet mee gaan met angst en vrees, en het kind hierin bevestigen. Help je kind in het krijgen van zelfvertrouwen en laat het kind zien dat een weekje kamp best te doen is en heel erg leuk kan zijn.

Zelf ben ik er geen voorstander van dat een kind tijdens het kamp naar huis mag bellen, vaak werkt dit juist heimwee in de hand. En als het toch mag: spreek een vast en duidelijk moment af met de schoolleiding, dan weet een kind precies waar het aan toe is.

Ik vond kampen als kind echt vreselijk, ik zag er ook in de eerste klas al tegenop dat ik in de zesde klas op werkweek moest, ik heb het echt overleefd. En ik ben er echt niet slechter van geworden.

Succes, je kind overleefd het echt wel!

Verstuurd met de Ouders Online iPad app.

Tussenweg

Hier heb ik de gevoelens van mijn zoon destijds weldelijk serieus genomen. Hij zag al vanaf groep vijf op tegen het groep-acht-kamp. Gelukkig waren er in zijn klas meer kinderen zoals hij.
Hij hield niet van logeren en nog maak je hem er niet blij mee.
Wij hebben wel altijd gezegd dat als hij echt niet meer zou durven, wij m zouden halen. Dat idee gaf hem al rust.

Gedurende groep acht veranderde zijn gevoel, hé, er zijn ook leuke dingen op kamp, de voorbereidingen natuurlijk, stiekum snoep mee voor 'savonds, etc. Toen het echt erop aan kwam, vond hij het nogsteeds superspannend, maar het angstige was best al weg. Het kamp zelf vond hij uiteindelijk erg leuk en hij was erg trots op zichzelf dat hij het had volgehouden.

Nu is dat drie jaar geleden. Nogsteeds logeert hij niet ergens als t niet hoeft en kamp op school is er gelukkig nu nog niet geweest, want dat hoefde voor hem niet (gelukkig voor hem dit jaar jubileumfeest en dus geen kamp).

Succes!

Een jankerd...

is hier niet een kind dat huilt... maar een kind dat jankt.
Dat aan een ouder vastkleeft en door leerkrachten losgerukt moet worden de bus in...
Een kind dat de bleke bekkies het water aan de lippen brengt en de stoere kinderen een bibberlip bezorgt.

Daar heb ik een hekel aan. Is je kind er zo aan toe dan is het duidelijk niet toe aan kamp. Neem dan als ouder de verantwoordelijkheid om niet in zo'n groep te gaan staan en kijk waar en of er iets fout is gegaan in je opvoeding of dat het kind reden heeft om zo overstuur te raken. (Bedplassen, ziekenhuisopnames) en maak daar een passende oplossing voor.

Op onze school is een potentiele 'jankerd' geholpen door de eerste 2 jaar een ouder mee te laten gaan. Het laatste jaar was het een bleek bekkie, maar ging ze wel alleen. En trots ook.

Mijn kinderen reizen de wereld inmiddels af, maar weten dat iedere dag van huis de telefoon mee gaat naar boven (al hebben ze nog nooit gebeld). Ja, ze huilen wel eens van verdriet.. gewoon in mijn armen (en dat durven ze hoor!)

Als je een kind zekerheid geeft van huis uit, dan moet je niet verder komen dan een bleek bekkie (biggelend traantje is toegestaan een zakdoek volsnuiten ook, maar dan weer terug naar bleek bekkie). Is die zekerheid door omstandigheden of je eigen opvoeding aangetast, neem dan passende maatregelen.

Een kind moet dit soort dingen leren... je haalt geen VO diploma zonder spreekbeurt.

Als ouder moet je er staan voor je kind en vooral niet laten merken dat je het zelf misschien ook liever anders zag. Hou het dan thuis en leef met de gevolgen.

Wat te doen?

Heimwee is iets heel ergs. Dat heeft niets te maken met een goede opvoeding of niet. En in mij ogen ook niet met ervaring opdoen.
Ik was hier thuis het probleem kind als het op heimwee aan kwam. Ging elk jaar alleen een week logeren. Oefende met zus bij anderen. Heimwee bleef.
Moest om moeder te worden vele weken van huis. Wist waarom, had mijn gezin bij me en vond het een prachtig land. Maar oh, wat een ellende.
Nog steeds, 10 dagen zijn genoeg.

Het leuke is dat ik vorig jaar een meisje heb gecoacht. Ze zag ook vreselijk op tegen kamp in het nieuwe schooljaar op haar nieuwe school. Na 3 sessies was ze er klaar voor. En dat had niets te maken met oefenen of flink zijn. Maar vooral met ervaren op een afstandje. Kijk naar jezelf. Ze heeft het erg leuk gehad.

Ik zou er voor kiezen als ik wist dat iemand dit kon. Voor iedereen in huis beter.

Jolijt

Nu snap ik het geloof ik even niet meer. In je eerste posting zei je dat kamp moet (het waarom is met niet geheel duidelijk geworden) en nu zeg je weer dit:
"Is je kind er zo aan toe dan is het duidelijk niet toe aan kamp"

Ja, moet zo'n kind nou wel of niet? Of het moet, maar dan calculeer je in dat er kinderen meegaan die er eigenlijk, in jouw woorden, niet aan toe zijn, of het moet niet, en dan zijn we volgens mij op het uitgangspunt van Madelief en in tegenspraak met jouw eerste posting.

Of bedoel je gewoon dat jij het veel beter gedaan hebt dan die andere ouders van die andere kinderen? kan ook, natuurlijk.

Groeten,

Temet

Nog maar een keer dan

Nou dan moet kamp niet... dan hou je je kind lekker thuis en schuif je het probleem voor je uit.

Als de basisschool het niet verplicht stelt (kan stellen) op de middelbare moeten ze gewoon mee. Eens kijken hoe goed je dan voor je 14 jarige gezorgd hebt als ie dan staat te snikken.

Sommige kinderen zijn nog niet toe aan kamp. Ofwel door toedoen van de ouders... te weinig zelfvertrouwen gegeven, niet zeker dat de ouders achter ze staan, ofwel omdat er 'iets' in de weg zit. (buiten schuld van kind en ouders om)

Is een kind niet toe aan kamp dan moet je dat oplossen; als ouder je verantwoordelijkheid nemen en je kind de basis bieden om toch te gaan, of mee gaan, of welke oplossing dan ook. Lapmiddelen zijn beter dan jankerds.

Ander voorbeeld van jankerds, misschien snap je mijn punt dan beter.

Meisjes van groep 8 moeten ingeent worden. 1e keer gaat prima; iedereen giebelt een beetje nerveus want wie laat zich graag prikken en wie heeft er nu al zoveel ervaring dat je zeker weet wat er komt?

2e keer: er staat een meisje (jankerd) met een moeder, een tante en een vriendin van moeder...te bleeeeren. Ik wil niet , ik kan niet tegen prikken ik gaaaaa niet. De rest werd zo opgezweept dat er een vijftal zijn flauw gevallen.

Ik vind dat dus niet kunnen. Je kind gaat 'gewoon' mee naar binnen en laat zich prikken.
Niet meteen in de pen schieten.... als je kind dat niet durft, echt bang is en je voorziet een scene of je zit er al half in... dan ga je naar buiten met je kind en regel je wat anders! Een tijdstip voor of na de grote meute, een kamer alleen, uitleg. Dat doe je als ouder voor je kind.

Het best kun je zorgen dat je dus 'op tijd' bent met wat je kind nodig heeft, ben je dat niet dan moet je voor een oplossing zorgen.

Ik was niet beter dan andere ouders, ik was wel op tijd. (met dank aan mijn kinderen)

Jolijt

Je brengt het allemaal nogal ferm. Je roept iets over jankerds terwijl je wienig weet over het kind. Je koppelt een beeld aan jankerds dat misschien helemala niet terecht is. Naar mijn bescheiden mening helpt zo'n harde tactiek niet bij heimwee.

Natuurlijk moet je je kind zelfvertrouwen geven door aan te geven dat het kind het wel kan. Maar soms moet je het kind ook gewoon de ruimte geven. Het probleem niet groter maken dan het is. Zoon wilde niet logeren bij vriendjes. Voor wie is dat een probleem? Niet voor hem, niet voor vriendje en dus ook niet voor mij. Wel eens gesproken over het kamp in groep 6. Hij gaf aan dat het wel goed kwam. En het kwam goed. Niks harde hand, vertrouwen geven en als ouder vertrouwen hebben.

En dan kan er nog van alles mis gaan. Een kind dat - door wat dan ook - wel helemaal in de stress schiet. Trouwens dat is me ook wel eens gebeurd bij zoon die tig prikjes heeft doorstaan zonder enige kik maar bij de negenjarigenprik in die grote zaal met een aantal meiden voor hem die behoorlijk aan het huilen waren en twee maanden na een vervelende ruggenprikervaring in ziekenhuis en ik had ook plotseling een ' jankerd'. Totaal onvoorzien. Tis goed gekomen, ook zonder harde tactiek.

Jolijt

Ik schrik echt van je harde taal, jij hebt ergens een woord aan gegeven wat door anderen echt heel anders wordt opgevat. Een gewoon kind aanduiden met jankerd vind ik echt heel grof en blekebekkie vind ik ook al zo'n vreemd woord. Je hebt erg weinig hokjes waar je iedereen in pusht!

Verder denk ik dat je te makkelijk denkt. Soms kan een kind gewoon opeens heel anders reageren dan je van tevoren had verwacht en nu weet ik dat er dus een ouder achter mij kan staan die mijn kind een jankerd noemt. Beangstigend. Je helpt ouders echt niet hoor. Verder hoeft er echt niet iets fout zijn gegaan in je opvoeding. Als jij je kinderen deze woorden laat gebruiken vind ik dat een fout in jouw opvoeding.

Daarbij: de directeur van onze school wil geen verplichte spreekbeurten. Hij vindt dat het vrijwillig mogelijk moet zijn maar hij vindt het onzinnig om al vanaf jonge leeftijd kinderen iets te dwingen wat ze later ook wel eens kunnen afleren. Het is echt niet zo dat kinderen die echt bang zijn voor een spreekbeurt het opeens zoveel makkelijker doen op het VO als ze al die stress op de basisschool hebben gehad. Het kan het ook erger maken.

Tenslotte snap ik niet dat je zo duidelijk kan zeggen/bepalen dat een kind niet toe is aan kamp maar dat je toch wil dat de ouders het kind moeten laten gaan. Ik kan dat niet rijmen hoor.

Jolijt

Ook op de middelbare school is kamp niet verplicht.

skik

Goed punt van jolijt

namelijk als je zegt: 'Ik was niet beter dan andere ouders, ik was wel op tijd. (met dank aan mijn kinderen)'
En dan dus vooral dat laatste zinnetje tussen haakjes! Dat jij het 'zo goed hebt kunnen doen' en voor jou zo makkelijk ging (en alles 'op tijd'), is niet dankzij jouw opvoedkwaliteiten, maar uitsluitend te danken aan jouw (makkelijke) kinderen. Leuk dat je dat ook zelf inziet. Wees daar maar echt heel dankbaar voor, daarmee is niet iedereen gezegend en nee, ook dat ligt niet aan de opvoedkwaliteiten van díe ouders!

Je snapt het echt echt niet he?

Ik vind het zo grof Om jankerd te blijven zeggen. Snap je nu echt niet dat dat het probleem van je post is. Het is zo grof om kinderen op die manier weg te zetten........ Een typisch pestwoord wat me ook gelijk doof maakt voor al je mogelijke argumenten....

ik kan er echt niet bij dat je dit blijkbaar normaal taalgebruik vind....

Mijk
typen op mijn i-pad is lastig!p