Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Sientje

Sientje

04-09-2009 om 16:50

Heb het even gehad qua opvoeding...

Dochter van 6 luisterd helemaal niet naar mij. Vandaag toen ik haar van school ophaalde. Bleef ze niet wachten op haar jongere zusjes. Ik roep haar na dat we haar 4 jarige zusje ook moeten ophalen en of ze even wil wachten. Nee, ze loopt gewoon weg. Er is veel drukke verkeer op straat voor de school en ze loopt nog heel erg onverwachts de straat op. Dus ik wil dat ze even wacht. Rent ze gewoon weg. Eerst roep ik haar na maar geen reactie, Dus ren ik achter haar aan om haar terug te halen. Ik krijg de zenuwen want ben bang dat er eentje straks kwijt is. Spreek haar boos toe. Het gestaar van andere ouders begint...

Ik merk dan dat het niet zo lekker loopt. Jongste dochter (2 jaar) stond al bij 4 jarige voor de klas dus laat de juf m'n 4 jarige ook naar buiten. Gevolg elk kind loopt een andere kant op. Ik ben ondertussen iedereen bij elkaar aan het roepen en nog meer stress...

Jongste dochter pak ik uiteindelijk op (begint hard te gillen) en ik wil de schoolplein verlaten. (ontsnappen aan al die starende blikken). De andere twee komen ook eindelijk. Maar 4 jarige heeft z'n spullen laten liggen. Dus ik moet met gillende 2 jarige teruglopen. Ondertussen staart iedereen me aan en schaam ik me. Zelfs de juf kwam uit de klas om te kijken. Denk dan wat ben ik toch voor moeder ik kan niet eens m'n kinderen bij elkaar houden. Ze denken vast dat ik mijn kinderen totaal niet onder controle heb of nog erger dat ik ze mishandel.

Het probleem is dat ze allemaal hun eigen gang willen gaan. Luisteren ho maar. Achteraf denk ik dat ik doordat 6 jarige dochter wegliep ik daarna te snel de jongte mee wou nemen, waardoor het onnodig nog meer misging.

Vandaar de titel dat ik het gehad heb qua opvoeding. Ik vind het zo moeilijk, ze luisteren gewoon niet naar me. Behalve als ik een
Ook jongst dochter loopt/rent vaak weg van mij. Maar gezien haar leeftijd verwacht ik dat haar 6 jarige zus dit niet meer doet. wie herkend dit? Niet luisteren/ bij elkaar blijven kinderen/weglopen om bv. om eikeltjes te zoeken (zonder dit te melden/vragen. Te gestresst reageren hierop omdat ik bang ben ze kwijt te raken. Door dit soort voorvallen staren mensen naar ons, gevolg nog meer stress.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Guinevere

Guinevere

04-09-2009 om 16:59

Momentopname?

Sientje, was dit een momentopname? Want het klinkt als een situatie die we allemaal wel eens hebben meegemaakt. Als het te vaak voorkomt zou ik wel eens willen kijken waar het 'm inzit, maar ik weet zeker dat veel ouders hier zich wel eens het middelpunt van zo'n "show" hebben gevoeld. Ik in elk geval wel, voel me af en toe net een reizend cirkus!
Is het een idee om de jongste voortaan in de buggy te zetten (al dan niet onder protest)? Dat is dan één zorg minder. En zolang je 6-jarige (en 4-jarige?) niet luistert in het verkeer, moet ze met één hand op de buggy lopen, totdat ze weer heeft aangetoond voldoende veilig buiten te kunnen lopen?

Sientje

Sientje

04-09-2009 om 21:13

Guinevere

Helaas is het geen momentopname. Ook weet ik niet goed aan te wijzen wat de oorzaak is dat ze niet goed luisteren. Guinevere, bedankt voor je reactie, ik voel me al ietje minder ellendig. Nee, echt de tranen staan in mijn ogen na zo'n dag.

Zo gaat het vaak bij ons, zeg maar 4 van de 7 dagen.

Dit was de rest van vandaag:
Uit school mocht dochter van 6 geen Nintendo spelen omdat ze niet goed geluisterd had. Ze heeft het hele huis bij elkaar gegild. Uiteindelijk is ze afgekoeld in haar kamertje. Toen ging ze knutselen. Denk ik net, he het gaat even goed. Goedzo geef compliment. He waar is dochter van 2,( bijna 3 alweer) nu heen gelopen. Loop naar de gang. Heeft in minder dan 40 seconden de volle wc rol gepakt en is bezig die lekker te wassen in de wc. Grrr wat een kliederboel. en hun Pappa maar vragen wie er zoveel wc papier gebruikt. Zet haar op het stoute stoeltje. Mag ze er na 2 minuten weer af. Geeft ze me een knuffel. Dacht ik tenminste, want ze heeft me mooi gebeten in mijn schouder. De tandafdruk is nogsteeds te zien.
Dochter van 4 wil uit school alleen tv kijken. Het mag een half uur dan zet ik het uit. Als de smurfen afgelopen zijn zeg ik er nog bij. 1,2,3 jawel weer gegil. Op dit moment heb ik er echt genoeg van en tel de uren tot ze naar bed gaan. Aandacht geven, ik doe mijn best maar er is altijd wel eentje die gilt, ruzie maakt of de jongste die het huis in een slagveld doet veranderen. De snelheid waarmee ze dat doet is verbazingwekkend. Naar de wc gaan is al een risico voor mij. Dus neem ik haar maar altijd mee.

Etenstijd. Aan tafel. Heb ik echt 5 minuten van te voren aangekondigd. Ze komen aan tafel. He baaaahhhh dat ziet er vies uit. We lusten alleen maceroni. Het gillen begint weer. Ik sla na 3 keer vragen om te stoppen hard met mijn hand op tafel (doet best pijn). Mijn stem klinkt nu behoorlijk boos. He, het maakt indruk. Maar ik denk, moet dit nu echt zo gaan. Wat een drama. Uiteindelijk hebben ze braaf alles opgegeten. Nog even gegil omdat het toetje vanavond geen ijs is. Wel vla maar dat is niet lekker. Nu liggen ze als drie engeltjes te slapen. Ja, ze zijn echt heel lief maar soms...
Naar bed gaan verloopt goed. Als ik de twee oudste nog even een luister cd van Dolfje weerwolfje beloof liggen ze snel lief in bed. Ik geef ze een zoen. Wat zien ze er toch lief uit zo fris gewassen in pyjama.
Voorlezen heb ik na zo'n dag als vandaag geen energie voor. Alleen de jongste heb ik voorgelezen. Had de oudste ook willen doen maar ik heb nu echt geen energie meer.

Zover alles weer rustig.

Is dit normaal. Niet echt toch?

Als ik zo lees

Zit jij midden in je "tropenjaren" Je hebt 3 pittige meiden dicht op elkaar. Wat het beste helpt is consequent blijven. Bv wat ik al las 1 dag per week een ijsje als toetje. Wat je belooft, altijd doen, maar ook als je hebt gezegd dat iets niet mag, ook echt niet toestaan. Lange (heeeeele lange) adem hebben. En bij jezelf denken: ook dit gaat weer voorbij, ze blijven geen 6, 4, 2. Straks zijn ze ouder, gaat de jongste ook alweer naar school, enz. Meid, volgens mij doe je het hartstikke goed, en oja, wat in de eerste posting opviel: "wat zouden de moeders op het schoolplein wel niet denken..." Ik denk dat zij denken: "oja, zo was mijn Marietje/Pietje ook ooit, gelukkig zijn ze groot en wat waren dat pittige jaren...." Iedereen heeft wel eens zo'n moment met de kinderen, dáár moet je je zeker niet druk over maken! Suus

Guinevere

Guinevere

05-09-2009 om 11:45

Nog even

Wat ik denk dat bij jou zou kunnen bijdragen tot meer rust, Sientje, is het volgende. Hoewel ik me kan vergissen want het is natuurlijk lastig om conclusies te trekken aan de hand van een kort berichtje.
Elke dag hetzelfde ritme, dan weten ze waar ze aan toe zijn. Bij het ophalen gaat jongste in de buggy, en blijft daarin. Jij haalt met jongste eerst de 4-jarige uit de klas. Oudste moet daar dan naar toe komen. De consequentie van weglopen of gevaarlijk gedrag buiten is bij mama/papa blijven lopen met de hand op de buggy. Dat is een goed passend gevolg van het gedrag, beter dan niet mogen Nintendoën. Bij thuiskomst gebeurt altijd hetzelfde: smurfen kijken onder het genot van drinken en een snoepje, en daarna gaat de tv uit (bijvoorbeeld natuurlijk). Daarna is het speeltijd.
Dat gillen aan tafel lijkt me geen pretje. Ik had zelf de bron van het gekrijs tijdelijk verwijderd, totdat ze weer rustig kon doen. Beter dan zelf ook de stem te gaan verheffen en met de hand op tafel te slaan (hoewel zeer menselijk). Het commentaar op het eten (of op wat dan ook) zou ik pareren met: "Oh, wat jammer, vinden jullie dit minder lekker dan macaroni? Ik hou óók erg van macaroni, zullen we dat morgen dan een keertje klaarmaken? Alleen hebben we nu dit eten, en we moeten toch iets eten, dus als iedereen een paar hapjes wil proeven hebben we in elk geval geen honger meer. OK? En wie wil me morgen helpen?" Bij mij mag er dan zelfs ketchup oid bij het minder lekkere eten.
Met zo'n "overlegmodel" leren de kinderen dat ze heus wel wat in de melk te brokkelen hebben, maar dat hun wensen niet altijd direct kunnen worden ingewilligd. Hier werkt het in elk geval goed! Bij goed gedrag (minder dan 10 missers) mag zoon van 7 hier trouwens iedere dag een waterijsje. Tegenwoordig loopt hij het ijsje nooit meer mis!

Mees

Mees

05-09-2009 om 14:16

Herkenbaar

Lieve Sientje, ik denk dat het voor heel veel ouders herkenbaar is hoor! Van die dagen waarop je s avonds totaal uitgeput op de bankt ploft, en denkt: ik had zo graag een leuke moeder willen zijn vandaag, maar heb alleen maar moeten mopperen en voor politieagent spelen.
En dat is niet leuk. Je kunt er ook niet veel aan doen, dat is het jammere. Het enig is, zoals hierboven ook algezegd wordt, consequent zijn in je regels.
Dat gezeur aan tafel heb ik ook heel lang gehad. IEDERE avond zei jongste (5) Bah, eten we....(vul maar in) Totdat ik het zo zat was. Toen heb ik gezegd: Bah?? Oke, dan eet je maar niet. Bord weggehaald. Kind huilen. Bord niet meer teruggegeven, dus zonder eten naar bed. (en ik vond het zoooo zielig!) Maar het heeft geholpen! Ze wist dat het menes was, dat mamma niet zomaar wat zei.Natuurlijk wel met enige uitleg erbij. Wanneer ik nu soms nog heel even een klein begin van bah hoor, hoef ik alleen maar te zeggen: bah? En dan is het al van: ohnee, sorry.
Wij zetten ook de pannen op tafel, ze mogen zelf opscheppen en zelf bepalen hoeveel ze opscheppen. Ik zeur niet over hoeveel (lees: hoe weinig) ze opscheppen, en zij eten alles wat ze hebben opgeschept helemaal op. Sindsdien heb ik ook geen gezeur meer over hoeveel ze nog op moeten eten van hun bord.

Die starende blikken heb ik ook wel gehad, op het schoolplein, in de supermarkt, bij zwemles. Jongste en oudste samen ruzien namelijk nogal veel, en jongste is/was er een met een eigen willetje. Maar weet je,al die blikken zijn vaak alleen blikken van medeleven. De meeste ouders zullen echt met je te doen hebben op die moeilijke momenten, en echt niet denken dat je geen goede opvoeder bent. Als ik nu soms door de supermarkt loop bijvoorbeeld, en een krijsende dreumes in een winkelwagentje zie, weet ik precies hoe die moeder zich misschien voelt, en denk even terug aan de tijd dat ik daar ook liep. (denkend wat iedereen wel niet van me zou denken, en zo snel mogelijk mijn boodschappenlijstje afwerkend, waardoor ik natuurlijk weer 3 dingen vergat..)

Sterkte in deze tropentijd, het wordt wel minder hoor, ik merk het nu al!

groetjes, Mees

Rafelkap

Rafelkap

05-09-2009 om 19:26

Trek je niets aan

van andere ouders als je kind brult. Volgens mij kan niemand zo hard brullen als die van mij Tweejarigen doen dat nu eenmaal wel eens, als je een mak lammetje had gehad die dat nooit deed was je vast vreselijk ongerust Ik heb een 2 en een 4 jarige en ik merk nu de scholen weer zijn begonnen en oudste wat vermoeider is, dat die ook wat bewerkerlijker is.

Starende ouders...

De starende ouders zitten vooral in je hoofd hoor. Tja, ze staren natuurlijk wel maar dat betekend niet dat ze je veroordelen. Tis toch logisch dat je als ouder op het schoolplein wachtend, saai, de bron van een opvallend geluid volgt? Zou gek zijn als ouders dat niet deden.

En verder, hou vol, blijf consequent en er komen ook wel weer betere dagen.

Monique D*

Monique D*

06-09-2009 om 15:57

Ik heb mij nooit aangetrokken van starende mensen

..en opgetreden tegen de kinderen als het nodig was. Denk eens in.. als je nooit optreedt in het openbaar kunnen kinderen daar misbruik van maken. En ik had die van mij ook in de lurven gepakt als hij de weg oprende. Ik moet optreden voordat hij wordt aangereden. Van de starende mensen hoef je niets te verwachten, alleen gestaar òf commentaar waar ik op dat moment niets aan heb!
Ook ik heb mijn jongste die krijsend ging liggen op de vloer van een winkel of supermarkt met kop en staart opgepakt en onder mijn arm meegenomen. Zij heeft het nooit meer gedaan.
Mijn jongste was, toen ze een jaar of 3 was, tijdens het afrekenen in de supermarkt weggelopen. Ik zag alleen mijn zoon en die had geen idee waar ze was. Paniek overviel mij, waar kan ze zijn? Ik zag alleen rijen mensen staan bij de kassa's en mensen die hun boodschappen inpakten, maar geen dochter! Ik heb nog buiten gekeken, geen dochter! Het gevoel wat door je heen gaat vergeet je niet meer, hele scenario's gingen door mijn gedachten! Wat moet ik doen als ze echt weg is? Nog zoeken? Naar de politie gaan? Kan ze zijn meegegaan door een zgn aardige meneer? Totdat ze ineens opdook uit de supermarkt. Ik was laaiend en heb haar stevig aangepakt, begeleid door commentaar van omstanders. Die kon ook de wind van voren krijgen. Hadden zij mij geholpen als zij echt weg was? Het gevolg was dat zij nooit meer in haar hoofd heeft gehaald om weg te lopen van mama..!

Monique D*

Monique D*

06-09-2009 om 16:04

Nog een anekdote

Een aantal jaren geleden liep ik met mijn dochter in de draagzak en met mijn zoon van 2 aan de hand.
Wij hadden net een lange tramreis achter de rug. Zijn broek was dik door een volle poepluier. Wij waren vlak bij huis en hij zou voorzien worden van een schone luier.
Ineens begon die volle luier los te laten en hing bijna uit zijn broekspijp. Oei, hoe moet ik dat aanpakken, met de kleine op mijn buik? Een ouder echtpaar zag dit en ging uitgebreid kijken hoe ik dat zou aanpakken. Tja, dan sta je te kijk!
Ineens kreeg ik een ingeving. Ik vroeg aan de oudere heer of hij mijn zoon kon optillen, zodat ik die vieze luier uit zijn broekspijp kon wurmen. Dan maakte hij zich nuttig i.p.v. naar ons te staren.. Zo gezegd, zo gedaan. Die luier heb ik met succes eruit kunnen halen en weg kunnen gooien. Met dank aan de oudere heer, die mijn zoon in de lucht hield!
Ja, soms moet je van de nood een deugd maken, toch?
Inmiddels zijn mijn kids 12 en 14 jaar oud en wij maken nu andere ervaringen mee.. iedere fase heeft het zijne.

Normaal

Ja helaas, klinkt toch wel normaal. Je hebt gewoon handen tekort in die tijd.
Toen die van mij een keer allebei een driftbui kregen in de Hema heb ik ze allebei onder een arm genomen en richting deur gelopen. Daar stond een grijnzende meneer (vast ook een vader van kleine kinderen) die zei: zal ik hem maar even voor je open houden?
(jij hebt dan wel een arm tekort vrees ik)
Ach, bijna iedereens kinderen hebben dit. Alleen als je er middenin zit is het moeilijk om erdoorheen te kijken. Hier werkte het beste om zelf maar met een grijns te zeggen: ja, ze hebben wel karakter hoor, oid
als er mensen teveel keken.
Sterkte, ze worden groter en gezeglijker. (eventjes, en gaan dan weer puberen.....)

Pippin

Pippin

06-09-2009 om 20:51

Zoooo herkenbaar.

'Je merkt het, bij ons is het nooit saai!' zeg ik altijd met een grimas. Als ik met krijsende kinderen me van het schoolplein/uit de bibliotheek/bij het zwembad/uit de supermarkt verwijder.
Wat voel ik me altijd rot op zulke momenten. Maar als ik me ga schamen voor de omstanders wordt het vaak alleen maar erger. Dus daar ben ik nu maar mee gestopt.
Inderdaad, het gaat over. Over een tijdje gaan ze zich zelf ook schamen om zo'n scene te veroorzaken. Dan kijken ze boos en houden ze de bui in totdat ze thuis zijn.

krasje

krasje

07-09-2009 om 17:58

Weet je wat die mensen denken?

Nou, weet ik natuurlijk niet wat iedereen denkt maar ik weet nog wel wat ik dacht toen ik, midden op de nacht,op de camping, naar een baby lag te luisteren die heel hard aan het brullen was.

Goh, wat ben ik blij dat het de mijne niet is

Elke ouder heeft van die momenten en herkent ze bij anderen en dan zijn we toch alleen maar blij dat wij het nu niet zijn, toch?

Kras

Sientje

Sientje

07-09-2009 om 21:22

Zie het weer zitten...

Qua opvoeding
Bedankt voor positieve reacties. Voel me al stukken beter! Kijk er nu ook anders tegen starende ouders aan. Zelf sta ik inderdaad ook wel eens naar een ouder en gillend kind te kijken. Zelf denk ik dan ook ach arme ouder en ben blij dat ik nu even alleen boodschappen aan het doen ben. Moest wel lachen om sommige van jullie reacties. Nu kan ik wel weer de humor van dit alles inzien.

Vandaag ging alles goed. Ik heb aan kinderen uitgelegd (van te voren) wat ik van ze verwacht. Oudste dochter smorgens als we bij zusjes klas zijn dan dag zeggen, kus geven en zelf naar klas gaan en je jas en tas doen. Dan kom ik nog even kijken. Ze zag me niet en zat al braaf in haar stoeltje . Bij het ophalen dochter van 6 niet van schoolplein gaan. Bij mamma blijven. Naar klas van zusje lopen etc. Dit heeft ze allemaal goed gedaan. Ze was heel trots. Het grappige is dat ze vandaag richting de schommels rende en zich toen bedacht en terug kwam om te vragen of ze naar de schommels mocht. Heeft ze nog nooit eerder gedaan . Elke dag dat ze dit goed doet krijgt ze een sticker. Einde van de week een klein cadeautje van de zeeman ofzo. Zelfde voor dochter van 4. De jongste heb ik in de buggy gedaan. Toen we het schoolplein verlaten hadden mocht ze eruit. Ze heeft maar een beetje geprotesteerd. Dus ik zie het weer zitten qua opvoeding. Het gaat met vallen en opstaan maar we komen er wel. Nogmaals bedankt )

Ilva

Ilva

09-09-2009 om 17:18

Schoolplein

Op het schoolplein het over jouw berichtje gehad met andere moeders. Iedereen vond het zeer herkenbaar. Als ik zo'n soort situatie zie dan denk ik vaak, gelukkig ik ben niet de enige waarbij dit soort dingen gebeuren. Echt ik denk dat de meeste moeders dit denken.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.