Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Mathilda mama van 3

Mathilda mama van 3

15-10-2011 om 18:26

Hij doet zo stout

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier en zal me even voorstellen, mijn naam is Mathilda, trotse moeder van 3 kinders. De oudste (jongen) is 7 en de jongste (meisje) 3 maanden. Daartussen zit nog een jongen van 2.

Mijn vraag of eigenlijk wanhoopskreet gaat over mijn oudste. Ooit zo een lieve, rustige en zorgzame jongen. Die ik nu niet meer terug herken.
Buitenhuis is hij dat nog steeds. Veel ouders stellen hem als voorbeeld (want hij luistert altijd zo goed), op school is hij bijna het lievelingetje van zijn meester (want hij doet altijd zo goed mee en helpt zo goed). Vriendjes willen altijd met hem spelen (want hij heeft van die leuke ideeen).
Dit alles is natuurlijk heerlijk om te horen en zo kende ik hem ook altijd.
Buitenshuis kunnen we ook zo van hem genieten, dan is hij zo lief en zorgzaam en speelt zo leuk met zijn broertje. Maar eigenlijk zodra we thuis zijn gaat er een knop om. En is hij bijna onhandelbaar en weet ik niet meer wat ik met hem aan moet.

Er is een hoop gebeurd de afgelopen jaren in zijn korte leventje.
Twee jaar geleden werd zijn broertje geboren, een paar maanden later emigeerde we. Hij begon daar met school, die hij vreselijk vond. Een half jaar later verhuisde we weer. Weer een nieuwe school, die hij gelukkig wel heel fijn vind. Maar daarna werd ik weer zwanger en was veel ziek. En een paar maanden geleden werd zijn nieuwe zusje geboren.
Dus op zich begrijpelijk dat zijn gedrag wat afwijkend is door alle veranderingen, te meer omdat het een hele gevoelige jongen is.
Ik probeerde dus ook altijd geduld te hebben met hem en begrip op te brengen voor zijn situatie.
Spoorde ook mijn man aan om geduld met hem te hebben.
Maar er is nu echt een grens bereikt.
Hij noemde me vandaag zelfs dombo! En van de week gaf ik hem zelfs een klap uit wanhoop. Vreselijk vind ik dat en ik huilde er denk ik nog harder om.

Ik weet niet meer hoe ik met hem om moet gaan, wat we ook doen het lijkt hem niet te intereseren.
Vandaag mocht hij bijvoorbeeld niet gaan voetballen, iets waar hij altijd heel de week naar uit kijkt. Hij vond het even erg, maar heeft er geen traan om gelaten en ging gewoon weer verder met vervelend doen.

Ik probeer nu heel hard een voorbeeld te bedenken.
Er zijn er genoeg, maar ik kom er even niet op.
Toch wel .
Hij zeurt altijd dat hij in de box wilt, dat mag niet want we zijn bang dat de box hem niet meer houdt. Zodra we de kamer uit zijn, gaat hij in de box liggen.
En hij noemde mij dus dombo, omdat ik zei dat hij eerst zijn melk moest opdrinken en daarna pas wat anders mocht drinken.
Daarna kreeg ik de opmerking "Ben je bang voor mij ofzo" te horen, die ik maar negeerde.

En als we hem dan corrigeren dan kijkt hij ons aan met een gigantisch spottende blik in zijn ogen. En zegt hij heel brutaal iets van: "wat zeg je tegen mij" of "waarom zeg je dat tegen mij".

Ik zit er echt helemaal door heen met hem en de hele situatie. Zijn zusje is ook nog eens een baby die erg veel huilt en aandacht wilt. Zijn broertje is sinds kort begonnen met keihard te schreeuwen (wellicht om te laten weten dat hij er ook nog is).

Wat me vooral zo verdrietig maakt is dat hij eigenlijk helemaal niet zo is. Maar door omstandigheden wel zo geworden is. Maar hoe kunnen we dit weer terug draaien en hier op een goede manier mee om gaan? Hoe raden jullie aan om hem te corrigeren?

Ik zal de komende dagen nog wat voorbeelden plaatsen van gebeurtenissen die plaats vinden. Ook fijn voor mezelf om een en ander op te schrijven om het zo wat beter te kunnen relativeren.

In ieder geval, bedankt voor het lezen en het meedenken.

Lieve groet,
Mathilda.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Contact

Wat jammer voor je Mathilda want 3 kinderen opvoeden en al die veranderingen zal een hoop energie vragen. Ik denk dat het logisch is inderdaad dat het je zoon een beetje teveel kan zijn geworden en misschien zijn jullie thuis daardoor wel in een negatieve spiraal terecht gekomen. Hij krijgt te weinig aandacht en teveel negatieve aandacht.
Misschien kan het wel verbeteren met meer positieve aandacht. Als je het daarvoor zelf te druk hebt kun je je partner misschien vragen om elke dag even rustig en geduldig met je zoon iets te doen? Een spelletje, samen tv kijken, voetballen of iets anders wat ze allebei leuk vinden? En misschien zelf even stoppen met op alle slakken zout te leggen. En misschien kun je jezelf ook wel een vast rustig moment met zoon geven en de anderen even wegregelen? Een kind van 7 vind het soms ook leuk om dingen samen met jou te doen. Bijvoorbeeld samen de wasmachine vullen en aanzetten. Samen de was ophangen, samen de tafel dekken. Je kunt hem dat vragen en zeggen dat je dat aan hem vraagt omdat hij al zo groot is.
Maar ook met hem afspreken dat hij je respectvol blijft benaderen. En wees daar zelf ook consequent in om hem respectvol te benaderen. Ik ben van mijzelf geduldig en positief maar als ze tegen mij begonnen dan gingen ze eruit. 3 minuten en dan bij de deur bespreken wat er fout ging hoe het wel moest, sorry zeggen en dan weer naar binnen. Na 1 waarschuwing en als het erg was direct. Maar wel een hoop positief contact daar tegenover.

Thuistaal

En straattaal accepteer ik hier niet maar ik heb ze wel het verschil moeten uitleggen. Wat kinderen onder elkaar op het schoolplein allemaal tegen elkaar zeggen moet daar blijven, dat wil ik thuis niet hebben.

Dombo

ik zeg misschien iets geks maar ik zou in zijn geval eens proberen "ok dombo, wat nog meer ?"

En dan zou ik zelf even een heel rijtje ophoesten, dombo !, idioot !, stommeling, trut, eikel !!!!!!

en dan samen lekker even heel hard de frustraties eruit werken.

Hij is niet stout, hij is ontzettend zoet, gedraagt zich buiten gewoon sociaal buiten en op school. En thuis, thuis is er veel veranderd, is er ontzettend veel onrust. Ik moet erg aan mijn dochter denken toen ik zwanger was van de 2e, ze was heel moeilijk, regelmatig vond ik haar onuitstaanbaar vals en stekerig. Als haar vader thuis kwam dan werd het nog erger.

Het is allemaal angst, angst om weer te moeten aanpassen, weer onveilig, weer onduidelijkheid.

Dat is wat ik denk als ik het zo lees. En het is heel moeilijk om met een dwars kind een half uurtje helemaal er voor hem te zijn maar daar zou ik eens mee beginnen. Dus samen een potje voetballen, samen praten, samen naar het strand een stukje wandelen en schelpen zoeken. Ik zelf heb het nu ik terug kijk het verkeerd gedaan, ik was de hele tijd boos op haar, ik was moe (zwanger) en zij bleef mij opzoeken de hele dag voor weer een confrontatie (uitschelden, gemene dingen doen, niet luisteren, schreeuwen, express dingen laten vallen en vies maken, toch wel de cavia;s uit het hok halen, toch wel alle schone kleren ui de kast rukken etc etc).

ik had gewoon meer moeten proberen toen om met haar samen quality time te hebben en nog meer te praten (wat ik na zo'n dag niet kon opbrengen). Ik had ook de regels losser moeten maken ipv strakker, bijvoorbeeld geklier aan tafel minder streng moeten aanpakken (deed ze expres), ik had haar gewoon maar met haar handen moeten laten eten en er vanuit moeten gaan dat het wel weer bij zou trekken en ik het dan wel weer zou corrigeren. ja het was een strijd. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en is er weer een goede hechte band.

- lieverd we blijven hier, we gaan niet meer verhuizen, je mag met iedereen vriendjes maken want we gaan niet meer weg. En de baby is er nu maar jij blijft altijd mijn x waar ik van hou en waar ik zo trots op ben. Ik vind het zo leuk hoe je met iedereen om gaat en dat je zo goed kan voetballen en daar zo vroijk van wordt. En ja broertje huilt heel veel, dat vind ik ook soms niet leuk maar ook dat gaat over. Wat zou jij het liefste willen doen of horen van mama ?

Laat hem dingen bepalen: wat zullen we eten vanavond, wat zullen we de baby aantrekken. Wat zullen we buiten gaan doen, waar gaan we naar toe.

sterkte ook voor jou, ook jij hebt al die veranderingen mee gemaakt en zit nu met 3 kinderen, dat is zwaar !! Geef jezelf ook wat tijd.

Neutraal

En misschien helpt het ook wel om je toon rustig en neutraal te houden. Zit hij weer in de box gewoon rustig naar hem toe lopen en eruit helpen: ga wat anders doen. Ook al wordt het een worsteling, rustig doorzetten.

Die box

oh oo herkenning. Mijn oudste mocht de baby absoluut niet uit de box tillen maar deed dat wel. Ik heb toen hier ook wat tips gevraagd maar het beste was om haar direct af te leiden. X, je mag zusje niet uit de box tillen. Kom leg terug dan gaan we samen koken.

ja het is vreselijk moeilijk om tijdens spitsuur met een klierend kind en een huilende baby roerend in een pan dat eruit te krijgen maar dat werkt het best.

positief benaderen. Ik heb een simpele online cursus positief opvoeden gedaan, dit nadat ik er achter kwam dat ik de hele dag niets oprechts aardigs had gezegd tegen haar.

Spitsuur

Het avondeten had ik de avond ervoor al voorbereid, bijvoorbeeld vast aardappels schillen en vlees braden. Zaken klaarzetten op het aanrecht. Dan kregen kinderen fruit en rauwkost terwijl ik het eten afmaakte. Dat gaf ook een hoop rust.

Evanlyn

Evanlyn

15-10-2011 om 21:42

Ja, herkenbaar

Ik had de liefste baby en peuter...tot de geboorte van haar zusje. Ik durfde haar nooit een seconde met de baby alleen te laten, dat zegt al genoeg. Ik heb haar vaak op de gang moeten zetten als ze weer iets stouts gedaan had, met zo'n treiterige blik. Ik heb inderdaad geprobeerd veel aandacht te geven, verwendagjes noemden we dat. Maar makkelijk was het zeker niet. Uiteindelijk kreeg ze een cavia. Die was echt helemaal van haar en was een zeer geduldige, zachte, warme therapeut. Nu is ze een heerlijke puber, die zegt wat ze op haar hart heeft, maar ook veel begrip toont en gezellig meedoet en hartelijk kan lachen om haar streken van vroeger.

Fiorucci

Fiorucci

16-10-2011 om 07:23

En..

Hoewel een schrale troost, hij uit zich duidelijk bij diegene waarbij hij zich het veiligst voelt....jou!

bertje1

bertje1

16-10-2011 om 10:09

Consequent, duidelijkheid

Ik denk dat je zeer consequent moet optreden en nee is nee. Als hij niet luistert: op de gang (of zo) en volhouden! Verder denk ik dat je hem 1x per dag (of bv 1 dag per week) samen iets moet gaan doen met hem, dan heeft hij alle aandacht.
En dat brutale gedrag zou ik zeker niet pikken.

tonny

tonny

16-10-2011 om 15:11

Helemaal met de anderen eens!

Zorg elke dag voor exclusieve een-op-eentijd met hem. Zoek desnoods een uurtje oppas voor de twee kleintjes die zoveel energie vragen en wees er dan helemaal voor hem. Hij heeft dat hard nodig.

Sterkte.

Fiorucci

Fiorucci

16-10-2011 om 18:16

Ohja

Wat ik ook deed: tegen huilende baby zeggen: Ik kom zo bij je, maar ik was net je broer even aan het helpen. Niet dat huilende baby acuut ophoud en begrijpend knikt natuurlijk, maar je geeft je zoon wel het signaal dat hij ook belangrijk is. En ga eens lekker met je zoon even een biosje pakken, naar de speeltuin, broodjes halen, even een op een.

dc

dc

16-10-2011 om 23:34

Mathilda

Vraag even op school aan andere ouders of die het brutale gedrag herkennen.

Ik heb hier een 5 jarige (die 3 jaar geleden een broertje kreeg, 2 jaar geleden van Frankrijk naar Engeland is verhuist en 6 maanden geleden een zusje kreeg), die ook hondsbrutaal kan doen opeens. Terwijl het altijd een braverd was. En, bij navraag, veel van zijn klasgenoten ook!

Ga dus jezelf geen schuldcomplex aanpraten, het hoeft echt niet aan allerlei omstandigheden te liggen. Hij is gewoon op zoek naar grenzen. Heel normale fase.

Als hij brutaal tegen me praat, dan zeg ik dat hij voortaan zelf mag koken... Ik word verder niet boos, maar ik doe dan echt niets meer voor hem. En hij komt meestal vrij snel tot het besef dat hij me eigenlijk nog best wel veel nodig heeft En op dat moment praat ik met hem, en leg ik hem uit dat ik hem met respect behandel en dat ik dat ook van hem verwacht. En dan gaat het weer een paar dagen goed. Ik zorg ook dat hij op tijd naar bed gaat, want als hij moe is, dan wordt het erger.

Ik gebruik zijn hobbies niet als chantagemiddel trouwens. Ik vind het juist fijn als hij zijn energie op een positieve manier kwijt kan, daar ga ik echt niet mee sollen.

En verder, wat de anderen ook al zeiden, positieve aandacht! Hij is oud genoeg om lekker bij de baby betrokken te worden. De mijne vindt het geweldig om een flesje te mogen geven (al haakt hij meestal na 5 minuten af, duurt toch wel lang), en met haar te spelen. Ik vraag vaak of hij even met haar kan spelen als ik moet koken ofzo, en dan voelt hij zich helemaal belangrijk en is hij superlief voor haar. Maar goed, dat is hij eigenlijk altijd wel. Wij hebben hier geen box, ze kunnen dus gewoon altijd naast haar gaan liggen, en zij vindt het geweldig. Volgens mij hebben ze die bonding time echt nodig. En als ze het zat is, dan verzin ik voor de jongens iets anders om te doen.

Ook zijn we begonnen met het verschil tussen hem en z'n broertje te laten zien. Hij mag alleen naar een parkje hier om de hoek, zijn broertje niet. Hij mag een echt mes, zijn broertje nog niet, en zo nog wat dingetjes.

En, eerlijk gezegd, met nog 2 andere kinderen kun je je niet veroorloven de hele dag met een baby bezig te zijn. Ik ben er vrij hard in. Als ze gegeten heeft, een schone luier heeft en ze huilt, dan is ze moe, en gaat ze naar bed. Anders heb je inderdaad geen energie over voor je andere kinderen, en dat is niet eerlijk! Ik onderbreek NOOIT op stel en sprong wat ik met 1 van de jongens aan het doen ben voor de baby, want levenslange jaloezieen lijkt me nou niet zo gezellig. Ze kan best even wachten. En dan is het vaak de broer die zegt, "mama, ga zusje halen" of "mama, zusje huilt, ik ga naar haar toe!"

Hoop dat je hier wat aan hebt. O ja, ik zorg ook dat ik 2 keer per week vlak na het eten naar sport ga. Mijn man stopt ze dan in bed, en ik kan weer lekker energie opdoen. En dat helpt me zo enorm om overdags vrolijk te blijven! (Ook met chronisch slaaptekort). Dus, zorg voor jezelf!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.