Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
MRI

MRI

24-12-2008 om 13:07

Hoe om te gaan met (faal)angstig / depressief kind?

Naar aanleiding van het draadje hierboven, waar het ook heel erg om de interactie met andere ouders en vriendjes ging, toch hier maar een speciaal draadje.
Ik dacht er al langer over hier een draadje over te beginnen want mijn kind (zeven) is echt extreem faalangstig. Zo erg dat ze leuke dingen gaat missen.
Voorbeeld I: hele klas ging schaatsen, buiten schooltijd. We waren iets later en moesten lang in de rij staan. Na vijf kwartier waren eindelijk de schaatsen aan. Ze gaat op de baan staan, houdt zich aan een hekje vast en doet niets meer. Ik kom de baan op, stel voor voor haar te gaan lopen zodat zij, mijn handen vasthoudend kan proberen uit te slaan. Wil ze niet. Een oefenpinquin dan? Wil ze niet. Nou probeer het toch maar even hoor, zeg ik en ga de baan af om haar even zelf het te laten oppakken. Dan zorg ik dat ik ook even uit zicht ben. Intussen komt juffie langs, biedt haar hand aan, andere kinderen willen haar helpen, andere ouders en een meester wil haar helpen. Ze weigert het categorisch en ik zie dat ze al in een soort katatonische dip zit. Dat ken ik wel, dan wordt het niks meer. Na tien minuten of een kwartier, (ik was te kwaad, ik baalde zo dat ze het niet eens probeerde terwijl ze het de week daarvoor echt leuk geprobeerd had, maar ja toen waren er geen anderen bij) stelde ik haar voor de keuze: of je gaat het een beetje proberen, met alle hulp voor handen, of we zijn weg. Nou weg, zei ze. Ik was heel kwaad en verdrietig en wanhopig, in de eerste plaats voor haar: ze mist zo de leuke dingen, ze ziet niet eens hoe iedereen haar wil helpen. Iedereen heeft lol, zij gaat in een zwarte dip. Maar ook voor mijzelf: met koorts daar vijf kwartier staan wachten en mevrouw vertikt het. Hoe te handelen, ik heb het nu niet goed gedaan maar weet ook niet hoe wel. Tonny? weet jij het? jij hebt ervaring
Voorbeeld 2: Kind gaat naar feestje waar spelletjes gedaan worden. Later hoor ik dat ze tijdens de spelletjes zich lang op de wc terugtrekt en veinst buikpijn te hebben (mss had ze dat wel, maar ook uit angst weet ik haast wel zeker). Bij het ophalen begint vader tegen mij dat ik nu toch echt met haar naar de psycholoog moet want dat het gewoonweg zielig is.
Nu is ze het afgelopen seizoen naar een subtiel soort sociale weerbaarheidstraining geweest: Leren is Zijn. Was wel aardig, iedere keer dat ze er vandaan kwam, was ze sterk, maar na een dag kon ze al in een dip zitten.
Ze heeft het gedrag veel bij mij, maar ja, ze is ook 80% van de tijd bij mij. Soms kan ik het keren, kan ik haar stimuleren of uit een dip halen, vaak ook niet. Maar ze heeft het evengoed bij anderen (ik hoor er andere moeders over waarbij ze speelt, soms zo erg dat moeder in kwestie er zelfs chocolade van moet gaan eten, uit pure wanhoop. Bij mijn ex heeft ze het ook maar, zoals veel vaders is hij korter door de bocht: niet aanstellen. Dat kan hij ook makkelijker omdat hij altijd met anderen is en dan tot de orde van de dag over kan gaan.
Nu lag er een voorstel van de ex van mijn ex (moeder van haar halfbrusjes dus) om met hen mee te gaan op wintersport. Ik durf het niet aan. Vooral omdat haar vader of ik er niet bijzijn en ze niet even een heel dichtbij punt heeft om 'weg te kruipen', 'gezien te worden'. Haar brusjes geven om haar maar zijn drukke pubers. OOk goed, toen met hen en vader naar Frankrijk was geweest, had haar dat goed gedaan dat zag ik ook. Maar ja, daar was haar vader bij, het ging lekker zijn gangetje, met zijn allen kamperen, beetje tutten in de zomer op zo'n camping etc.
Hier zal ze 's ochtends in een klasjes gezet worden waar ze niemand kent en als ze het niet leuk vindt, zal ze moeten doorzetten. Misschien goed, maar ook kans op eenzaam en wat traumatisch. Als vader mee zou gaan, zou ik het zo doen.
Het zou de goede kant op kunnen gaan: dat ze lol heeft en zelfvertrouwen krijgt.

Nu lig ik hele nachten wakker of ik haar niet een leuk week of lol ontzeg, en of ik haar ongelukkig zijn in stand houd door bezorgd over haar te zijn. Dat zijn namelijk de verwijten die ik van mijn ex erover krijg. Ik heb daar verdriet om.

Ik vind haar gewoon ook erg jong. Negen of tien is weer een ander verhaal.
Wat ik ook nog moet er ook nog bij vermelden dat het een kindje is die genderdysfoor is verklaard: ze ziet eruit, voelt zich en gedraagt zich als een jongen maar is geboren in een meisjeslichaam. Daar zit natuurlijk op zich een hele problematiek achter. Dat is natuurlijk vaak met depressieve/ angstige kinderen, dat er veel achter zit.
Ik moet zeggen dat ik het als moeder erg moeilijk vind hierin de juiste weg te bewandelen.

Graag jullie visie en ervaringen

MariaRosa


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pippie

Pippie

24-12-2008 om 15:16

Gedrag en gevoel

MariaRos, ik zie dat je het moeilijk vind. Vervelend voor je. Het is een heel verhaal he. Het eerste wat in mij opkomt is dat er weinig aandacht is voor het gevoel van je kind. Alle aandacht gaat naar haar gedrag, hoe zij zich MOET gedragen om blij te worden. Terwijl ze zich op dat moment op zo'n manier rottig voelt dat ze dat gedrag niet kan opbrengen. Lekker eerst daar maar mee bezig. Geef haar ruimte om met dat gevoel kennis te maken en het een plaats te geven. Nu voelt je kind zich misschien totaal onbegrepen en dat moet best eenzaam zijn.

Als het echt niet lukt is een psychotherapeut misschien best wel een goed idee.

Pippie

MRI

MRI

24-12-2008 om 15:55 Topicstarter

Hoi pippie

je hebt gelijk, in bovenstaande voorbeelden gaat het erg om gedrag. Toch zijn er ook veel voorbeelden te geven, misschien nog wel meer, waar we proberen haar gevoel er te laten zijn. Ze weet dan zelf vaak niet wat er is. Gaat urenlang op slot. Soms vraag ik haar wat er is andere keren ga ik gewoon naast haar zitten of bied ik aan haar vast te houden.
Het is waar dat ik in sociale situaties het extra vervelend vind juist om reacties als hierboven. Dat zal het me ook wel te leren hebben. Maar het is niet zo dat ik haar angst en verdriet er niet laat zijn. Alleen, hoe lang moet je dat laten duren? Een uur, twee uur, hele dagen?

Een psychotherapeut? Voor zo'n jong kind. Ik weet niet hoor.

MariaRosa

Pippie

Pippie

24-12-2008 om 17:13

Mariarosa

Ja dat snap ik, het is moeilijk op het moment zelf he. En dan weet je gewoon niet wat goed is voor dan. Ik ken dat soort situaties wel hoor. Zoals hierboven beschreven heb ik een heel angstig kind. En het is altijd weer zoeken naar tot waar je kan gaan.

Wat ik vaak doe is het gevoel bespreken. Op heel relaxte momenten. Als ze het niet weet kan je zeggen waar je het op vind lijken zodat je haar helpt zoeken zeg maar (bijvoord: het lijkt er voor mij op dat je dan heel bang bent, klopt dat een beetje?. Soms is er niet een woord bij gevoel en kan je het anders bespreken. Bijvoorbeeld haar een kleur laten geven aan het gevoel o.i.d. Nou ja, iets wat bij je kind past.

Als ik voorzie waar mijn dochter het moeilijk zal hebben, juist de moeilijke situaties spreek ik met haar af hoe WE het gaan aanpakken. Hoe zij het wil en wat ik voor haar kan betekenen. Als die afspraak er niet is leg ik aan haar uit dat ik het aan haar zelf over laat voor dan. Ik vertel dan dat ik zie dat ze dat moeilijk vind en of ze misschien liever eerst even aan wil kijken bijvoorbeeld. Een stapje terug zodat ze weer meer overzicht en grip over zichzelf krijgt.

Maar wat vooral belangrijk is is dat ze steun kan voelen en dat ze een soort veilig gevoel krijgt dat ze haar eigen moment en manier kan kiezen (dus niet te veel pushen). Als je voelt alsof ze weigert helpt dat al niet mee. Want ze is natuurlijk helemaal niet bezig om dwars te doen.

Een psychotherapeut? Ja juist nu ze zo jong is. Kan ze lekker verder in haar ontwikkeling zonder dat nare van toen en nu mee te nemen. Even de lading eraf.

Pippie

Ik ging slapen met jou verhaal in mijn hoofd. Het grijpt me aan, mijn oudste is ook heel verlegen en angstig.

Is er één oplossing? Ik denk het niet.

De beste tip van Pippie vind ik om van tevoren een stappenplan door te spreken, dat werkt bij ons ook het beste.

En verder...wat is er eigenlijk een hoge verwachting in onze maatschappij. Een kind kan niet spontaan en enthousiast genoeg zijn. Stel je voor dat dit gedrag gewoon gezien zou worden als rood haar. Soms lastig maar het is wat het is. Wat zou dat voor die kinderen betekenen als iedereen het volstrekt normaal zou vinden dat ze zo reageren? Zeker die wintersportvakantie vind ik enorm hoog gegrepen voor een kind van 7. Waarom denken mensen toch dat angstige kinderen alleen even hoeven bij te buigen, dat het zo geregeld is?

En verder raakt me dat je er alleen voor staat. Dat maakt het veel lastiger om met dergelijke vragen om te gaan.

Oh ja, ik bedoel trouwens niet dat die angstige kinderen gewoon thuis op de bank moeten kunnen blijven zitten tot ze 18 zijn. Zoals gezegd, met stappenplannen van te voren kan je veel bereiken. Ik vind alleen dat het spontaniteitsideaal is doorgeschoten en dat er te weinig ruimte lijkt te komen voor een breed sprectrum tussen superenthousiast en heel bedremmeld. Het lijkt wel of kinderen allemaal in hetzelfde hokje moeten passen.

Hier

Toen mijn nu 12 jarige dochter 7 was hadden we haar ook echt niet met een ander familielid of vrienden op een skivakantie hoeven sturen. Met ons mee en dan apart in een ski-klasje had ze ook absoluut niet gedaan. Eng en alleen. Maar langzaamaan zonder al te grote drama's deed ze steeds meer. Eerst met ons erbij, later met haar jongere zusje. En nu durft ze eigenlijk alles wel.Terwijl tot een jaar of 10 alle veranderingen lastig waren en voorbereiding vergden. AL moet je haar nog niet alleen op een kamp sturen ofzo.
Ik heb me er in het verleden ook wel zorgen om gemaakt. Nu kijk ik er toch wat anders tegenaan. Het is bijv ook een heel bescheiden kind en nooit direct super-enthousiast. Het duurt even voor ze het woord krijgt in een schreeuwerige klas. Maar dat vind ik nu meer het probleem van de klas dan van haar.Want ze heeft echt wel iets zinnig te vertellen wat ze dan helaas moeten missen in de klas. Leerkrachten besteden veel tijd aan alledurvers en haantje-de-voorsten. Ze moeten vooral ook leren om te gaan met de wat bescheidener en bangere kinderen. Daar wijs ik ze dan ook op als ze beginnen over het schuchtere gedrag van mijn kind. Want daar is niets mis mee.

MRI

MRI

25-12-2008 om 12:33 Topicstarter

Ik ben zo blij met jullie reacties!

Ik zit er bijna over te janken omdat ik me zo alleen heb gevoeld over die besllissing over de wintersport en omdat er zo op me is ingebeukt door mijn ex en zijn andere ex. Ik zou een overbezorgde moeder zijn die haar kind niet kon loslaten en daarmee zou ik mijn kind niet alleen iets onthouden maar haar ook nog ongelukkig maken. Maar loslaten is het probleem niet, als haar vader erbij was, zou ik het zo doen. Maar zo'n kindje van zeven alleen in een skiklasje, en dan voelt ze zich ook nog een jongen, ziet er zo uit maar heeft wel een meisjes naam.... Een sitting duck voor stoer knulle van negen die daar met hun vriendje zijn.

Ik ga hier later verder op in, moet nu naar kerstbezoeken.

MariaRosa

Maylise

Maylise

25-12-2008 om 15:28

Maria rosa (over die vakantie)

Ondanks dat ik geen bijzonder bezorgde moeder ben zou ik ook niet zo vlug een kind van zeven mee laten gaan op wintersport, ook al is het met vetrouwde mensen. Misschien zou ik het doen als het kind die mensen enorm goed kent, makkelijk van huis kan zijn en zich sowieso goed staande kan houden in nieuwe en onverwachte situaties. Bij een kind zoals jij beschrijft met ook nog de bijkomende problematiek van genderdysfoor (en dus makkelijk pest object door onbekende kinderen) zou ik het ook niet doen.
Als het om een weekje vakantie in Nederland ging was het misschien een ander verhaal; dan kun je haar altijd ophalen als het niet gaat. Zomaar naar Oostenrijk rijden om haar op te halen zal vast niet gaan dus dat lijkt me ook problematisch.
De aard van de vakantie helpt in dit geval ook niet.Wintersport en ski klasjes. Kind is dan overdag deels alleen en er zijn allerlei nieuwe spannende activiteiten.
Kortom ik vind dat je een aantal belangrijke redenen hebt om te weigeren. Zowel de aard van kind zelf, de afwezigheid van vader, de afstand en het soort vakantie zijn in dit geval allemaal niet erg gunstig.

Maylise

Ik vind overigens zeker dat je soms kinderen moet stimuleren/pushen om wat te doen maar dit wintersport plan is wel het andere uiterste.

tonny

tonny

25-12-2008 om 17:07

Groot gelijk

dat je dochter niet mee gaat wintersporten, ze krijgt vast nog kansen genoeg als ze ouder is. Wat is nu zeven jaar...

En het schaatsverhaal wat je schetst - ik bewonder je geduld en was beslist niet, koortsig en al, vijf kwartier gaan wachten om alleen al schaatsen te kunnen aandoen. Toegewijd moederschap is mooi, maar denk ook aan jezelf!

Schaatsen, ach, of dat nou zo leuk is op zo'n drukke ijsbaar... Al die woelende mensen...
Je kunt enórm hard vallen, ook als je voorzichtig bent, en juist als 'iedereen' zo lekker bezig is, kun je je als startertje erg onzeker voelen.
Gewoon weer eens doen als het rustiger is.

Sterkte ermee, het is niet eenvoudig!

tonny

Prulletje

Prulletje

25-12-2008 om 20:31

Jongen/meisje

Ik zou mijn kind van zeven ook niet mee laten gaan! Hoewel die niet faalangstig is en zelf waarschijnlijk best zou willen, maar geen haar op mijn hoofd!
Maar even terzijde: Het feit dat zij zich een jongen voelt, je kunt toch juist tijdens zo'n vakantie lekker een jongen zijn? Niemand die weet of hoeft te weten dat hij eigenlijk een meisje is. Naam veranderen of verbasteren is wellicht wel nodig. Maar juist in een nieuwe omgeving met allemaal vreemden kan hij even lekker zichzelf zijn. Dat zou ik dus geen probleem vinden. Maar het "alleen" op wintersport gaan van een kind van zeven wel.

Prulletje

Tango

Tango

25-12-2008 om 22:54

Ik zou

Mijn dochter van 7 ook niet mee laten gaan met een wintersportvakantie met 'vreemden'. Mijn dochter is helemaal niet bang aangelegd, maar heeft nog nooit geskied, dus zou ik niet weten hoe ze het zou vinden in zo'n skiklasje. Ik vind haar daar gewoon nog te jong voor. Ze is onlangs wel een keer met een vriendinnetje en haar ouders meegeweest op vakantie in Nederland. Dat vond ze al heel spannend.
Ik vind dat je enorm veel over hebt voor je kind als ik het schaatsverhaal lees. Ik zou zeker als ik zelf koorts had gehad terug zijn gegaan als het zo druk was. Ik kan me dan ook best voorstellen dat je je geduld verloor toen.

Marmar

Marmar

26-12-2008 om 01:09

Inderdaad, ze is pas 7...

Helemaal met de vorige schrijfsters eens. Al was je dochter een durf-al, een stoere, dan nog. Zo'n ski-vakantie met 'vreemden' is wel erg extreem.
Ik heb zo'n dochter die van alles durft, maar toch. Op die leeftijd ging ze met 'kabouterkamp (zomer)' met kinderen en leidsters van de opvang - die ze erg goed kende. Koud kunstje, zou je denken. Toch niet hoor. Ik heb er met haar goed over gepraat. Of ze het écht wel wilde. En haar de zekerheid gegeven dat als ze het echt niet meer leuk vond, dat ze kon bellen - dan kwam ik haar halen. Of d'r pa, want die woont daar 'om de hoek'. Ze was tenslotte een van de jongsten die meegingen.
Pas vorig jaar (toen was ze 10) is ze gaan skiën - met haar vader. Da's wel andere koek dan met 'vreemden', bij wie je misschien wat hoog te houden heb. Bij d'r pa kan ze tenminste 's nachts gewoon een nachtluier aan (ze plast soms 's nachts nog in bed). Zonder angst dat iemand dat vreemd vindt. Of mopperen of troost zoeken of heimwee hebben. Dus ze heeft het geweldig naar d'r zin gehad.
Dat denk ik, is het belangrijkst. Alles op z'n tijd. Als een kind of de moeder al een voorbehoud heeft, zit het gewoon niet 100% 'snor' aan haalbaarheid voor het kind. Het doel is toch een leuke vakantie te hebben?
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik hetzelf helemaal niet 'leuk' vond (en nog steeds niet vind) om 'zonder kind' te zijn. Maar daar ga ik aan voorbij als kind denkt een leuke vakantie ergens te gaan hebben en ik heb daar vertrouwen in. Mezelf kan ik wel 'handelen' gedurende dat 'gemis', een dochter die met een trauma thuis komt is een ander verhaal. Dat risico durf ik niet te lopen.

Ik denk dat je het te groot maakt allemaal

Meisjes en jongens van 7 zijn net kleuter-af.
Die hoeven niet alles te willen of te durven. Die mogen gewoon lekker achter moeders rokken kruipen op plekken waar het druk is, of gewoon als ze ergens geen zin in hebben. Gewoon lekker op schoot zitten, of zich terug trekken.

Daar moet je volgens mij geen zware gedachten als depressief of extreme faalangst achter te zoeken, en wat het met genderdysforie te maken heeft snap ik al helemaal niet.

Gewoon, een kind van 7, die helemaal niet de hele tijd 'groot' wil zijn. Niets bijzonders verder, gewoon een kind dat doet zoals zoveel kinderen van die leeftijd.
Geen haar op mijn hoofd zou ooit op het idee komen om een uk van die leeftijd met relatief vreemden op een wintersportvakantie te sturen. En daar hoeft dan helemaal geen genderdysforie, depressie of faalangst bij gehaald geworden. Gewoon: een kind van die leeftijd is daar te KLEIN voor.

En dat zou ik ook gewoon tegen ex en exex zeggen. Verder geen excuses of verklaringen. Gewoon: ze is er te KLEIN voor. Kom over een paar jaar maar eens terug.

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:17 Topicstarter

Pippie e.a.

Nou dat is zeker een goede tip, van te voren bespreken en een soort stappenplan maken. Maar er zijn natuurlijk ook veel momenten die zich niet laten vangen in een stappenplan. Dat zijn niet zozeer de angstige momenten maar momenten die er toch wel depressief uitzien.
Een voorbeeld: het plan is met een goed vriendje van haar in de stad met zijn moeder en zusje wat te drinken. Ik loop met de kindjes vanaf school. Onderweg kopen we een broodje. Er gaat iets heel kleins mis in de communicatie (wil je een kaasbroodje of een croissantje,) ze gaat in een zwarte dip en blijft daar twee uur lang in. Natuurlijk geef ik haar de ruimte om te zeggen wat er is. Dat krijg je er niet uit. Maar het lijkt wel of het de trigger is om de depressie op te starten. De aanleiding staat niet in verhouding tot het gevolg, terwijl ze daarvoor een heel goed humeur had. Goed na aandacht aan besteden laat ik haar maar, in het kader van "gewoon doorgaan met de orde van de dag, dan haakt ze wel weer aan" Maar in de koffiegelegenheid gaat op de grond om de hoek zittend tussen de planten Ik ben gewoon gezellig met de andere moeder en de kids iets gaan drinken, intussen hielden we contact met mijn dochter, erkenden haar verdriet maar gingen door met wat we deden. Ze blijft er gewoon in. Uiteindelijk lukt het me na twee uur, met heel veel geduld en lieve woordjes haar een beetje bij ons te krijgen. Intussen waren er al personeelsleden van het restaurant naar haar toe gekomen of ze verdriet had, in de steek gelaten was etc. We moesten nog naar een andere afspraak, met dat vriendje en dat was wel weer leuk, mede doordat ik haar had 'opgepept'. Maar mèn, wat een energie had dat me gekost. Ik was nog zeker een dag onthutst.
Nu zullen er mensen zijn die zeggen: had haar helemaal genegeerd, was helemaal niet naar de koffietent gegaan, was bij de bakker blijven wachten tot het er allemaal helemaal uit was wat er nou was, was eens een keertje echt boos geworden, was gewoon naar huis gegaan. Maar geloof me, in soortgelijke situaties heb ik die manieren ook beproefd. Met hetzelfde effect. Andere moeders die erbij zijn zien ook dat het niet manipulatie is en ook hoe wanhopig de situatie is op zo'n moment.
Gevoel bespreken doe ik ook al jaren, ook via omwegen als kleur, fantasiefiguren etc. Soms komt er wat uit, meestal niet. Meestal zegt ze: ik weet het niet, ik voel me gewoon rot/ niet lekker.

'Een psychotherapeut? Ja juist nu ze zo jong is. Kan ze lekker verder in haar ontwikkeling zonder dat nare van toen en nu mee te nemen. " Tja, als dat zo zou werken, zou ik het meteen doen. Heb jij er ervaring mee dat dat zo werkt? Mijn kind is net naar een goede cursus met twee therapeuten geweest. Gaat een dag beter met haar, daarna alleen maar slechter. OOk met tussentijdse oefeningen, praten, juist niet praten, Gedrag negeren, gedrag er laten zijn en erkennen. etc.

Ik heb er nog niet zo'n vertrouwen in dat een psychotherapeut haar zo makkelijk kan helpen. Wil nu, nadat de cursus twee weken geleden is afgelopen haar niet meteen naar iets nieuws slepen. Maar als jij ervaring hebt met iemand waarbij het zo werkte, houd ik me aanbevolen.

bedankt, MariaRosa

MariaRosa

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:20 Topicstarter

Rodebeuk

Nee, er is niet een oplossing, daar ben ik ook achter gekomen. Eigenlijk kom ik erachter dat er geen instant oplossing is, maar dat ik per situatie mijn gevoel moet laten spreken. Stappenplannen helpen maar lossen niet op. Maar inderdaad waarom moeten kinderen zo spontaan zijn en alles durven. Het jammere is alleen dat ze echt leuke dingen mist.

MariaRosa

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:22 Topicstarter

Knurf

je schrijft: Wat ik probeer, is om bij dingen die voor mijn dochter bedoeld zijn (zoals in je voorbeeld, het schaatsen) niet teleurgesteld of boos te reageren als ze toch niet wil.
Ja dat is bij ons bij dat schaatsen dus fout gegaan. Ik moet er zelf op letten niet te veel over mijn grenzen te gaan voor mijn dochter. Juist omdat ik veel ziek ben, is dat lastig, ik moet namelijk altijd wel over mijn grenzen gaan en ik wil haar zo graag een beetje normaal leven geven.

bedankt, MR

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:25 Topicstarter

Mach

Zoals gezegd is het voor mij heel fijn de steun te krijgen dat ik de goede keuze doe met de wintersportvakantie.
Ik moet wel zeggen dat haar juffrouw wel degelijk zo goed als maar kan met haar omgaat hoor. Maar ja, ze heeft ook een klas met 30 kinderen.

jij ook bedankt.

MR

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:29 Topicstarter

Maylise

Jouw argumenten over de wintersport had ik precies zo, maar die werden van tafel geveegd. Aard van het kind: ja dan moet ze juist eens goed doorzetten. afwezigheid van vader en moeder: nou haar brusjes zijn er toch, soort vakantie: is toch juist leuk, ze zal echt iets missen als ze het niet mag.
Ik ga dan erg twijfelen (tja, een kind en je wilt het beste voor haar)maar ik hier voel ik me echt gesterkt in mijn beslissing.

MR

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:32 Topicstarter

Tonny

Ja maar weet je wat het is: de week ervoor had ze echt heel aardig geschaatst met een vriendje en diens moeder. Dit was de laatste dag voor de vakantie, de hele klas ging dus ik dacht dat is geweldig voor haar. Dan moet ik me maar even afzien met mijn koorts. Soms vraag ik me wel eens af of er een soort oorzakelijk verband zit in over mijn grenzen gaan en dat ze dan juist een vastloper heeft.

MariaRosa

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:40 Topicstarter

Prulletje: jongen meisje

Ja weet je wat het is? Ik ga mee met haar zich-jongen-voelen in de zin dat ze haar haar jongensachtig mag en jongensachtige kleren aan (voor kerst had ze een overhemd met een strikje, ze had zelf haar haar met gel achterover gekamd en leek precies op Malfidus in Harry Potter, ja ze is echt wel een knap jongetje). Maar ik ben heel duidelijk erin dat ze nog wel haar meisjesnaam heeft, in een meisjeslichaam leeft en we ook 'zij' zeggen. Dit is ook het advies van het genderteam van de VU. Er is namelijk nog 50% kans dat ze in de puberteit alsnog meisjes wil zijn en dan wordt het heel moeilijk daartoe terug te keren.
Ze is nu zichzelf in hoe ze is: een jongen in een meisjeslichaam, dat accepteert de omgeving hier behoorlijk. In een vreemd land doen alsof een jongenslichaam heeft, bevredigt natuurlijk haar verlangen naar jongenzijn instant maar dan komt ze met Groot Geheim te leven: als ze er maar niet achterkomen dat ik toch een meisje ben. Dat vind ik dus juist niet goed.

MariaRosa

MRI

MRI

26-12-2008 om 12:41 Topicstarter

Tango

dank je wel, voel met gesterkt

MRI

MRI

26-12-2008 om 13:02 Topicstarter

Marmar

Nee, bij mij is het net zo. Ik mis haar ook maar als ik zeker zou weten dat het leuk voor haar is (en dat zou het bijvoorbeeld al zijn als haar vader meegaat) dan hoor je mij niet sputteren hoor.

MariaRosa

MRI

MRI

26-12-2008 om 13:06 Topicstarter

Dirksmama

euh, nou, deskundigen, juffies, andere moeders die haar meemaken, vader etc. denken er anders over. Die zien dat dit echt wel meer is dan 'even achter moeders rokken weg moeten kruipen' wat ze overigens wel kan en mag natuurlijk.
Maar ja, je hebt mss wel gelijk in dat ik had moeten zeggen 'ik vind haar er te klein voor'. Ik merk vaak dat mensen met oudere kinderen dat een onzinargument vinden terwijl ze zelf het ook niet hadden gedaan. Maar ja, zij leven met die grote kinderen en alles is goed gaan dus niet zeuren. Maar het is mss ook wel goed gegaan omdat ze zelf ook beschermend waren in die tijd. Dat vergeet men soms.

MariaRosa

Tirza G.

Tirza G.

26-12-2008 om 15:58

Jouw grenzen

MariaRosa, wat me opvalt in één van je postings is dat je een link ligt, twijfelend, tussen jouzelf die over haar grens heen gaat en haar "flippen". Zou dat zo kunnen zijn? Zou ze kunnen aanvoelen dat jij over je grenzen heengaat? Zo'n gevoel kan veel te groot zijn voor een gevoelig kind, want wat móet je daar nou mee? Je zit vast tussen "iets willen" en niet willen dat je moeder zich forceert.

Ik zat er zomaar over na te denken.

Tirza

MRI

MRI

26-12-2008 om 18:17 Topicstarter

Ja, tirza...

dat bedoel ik ook: soms lijkt dat zo en daar moet ik natuurlijk op letten. Maar ja, het is ook weer een wild guess want een heleboel andere keren heeft ze het ook bij anderen of in situaties waarin ik me goed voel(zie verjaarspartijtje). Maar ja, alles passeert de revu als mogelijke oorzaak.

MR

Vraag me af

MariaRosa, jij zegt in een reactie dat je het van je dochter accepteert als ze zich als een jongen kleedt/gedraagt/vul maar in, maar een volledige rolwissel nog niet wil en dat dat ook afgeraden wordt. Kan ik me iets bij voorstellen- ik ken het probleem, al is het dan niet binnen gezin s., maar vraag me af of juist tijdelijk experimenteren (dus niet, en nadrukkelijk niet, een echte, definitieve wissel) niet ook heel goed kan zijn. En op vakantie juist, die mensen ziet je dochter in principe tóch nooit meer. Ervaring? En misschien ook goed voor/tegen verlegenheid en terughoudendheid? Maar ik ken je dochter verder natuurlijk niet. Kan me ook erg goed voorstellen dat zo'n wintersportvakantie gewoon niet werkt- groot gelijk dat je nee hebt gezegd.

MRI

MRI

26-12-2008 om 23:33 Topicstarter

Paul

Bedankt voor je reactie.
Ja weet je wat het is Paul, wat ik gemerkt heb is dat er bij genderdysforie vaak niet sprake is van tijdelijk experimenteren. Een stap, hoe klein ook eenmaal gezet in de richting van het andere geslacht is voor het kind definitief en niet tijdelijk. Zo zal mijn dochter ook nooit iets meisjesachtigs aanwillen, ook geen ondergoed of wat dan ook. Juist omdat het advies er ligt van de VU wil ik tegenover haar het niet verwarrender maken door tijdelijk te kiezen voor wel 'hij' zeggen of haar naam veranderen, of net doen voor de buitenwereld of ze wel in een jongenslichaam zit.
Het is overigens wel zo dat afgelopen zomervakantie mensen op de camping waar we waren haar 'hem' noemden etc en een heleboel kids ook dachten dat het een jongen was -tja kan ook haast niet anders als je haar bezig ziet, ik denk het zelf ook- en dat ik dat dan niet de hele tijd ga corrigeren. Alleen als ik een ouder wat langer spreek of een kindje wordt vriendje/vriendinnetje dan zijn we er heel open over. Dat werkt overigens wel. Mensen zijn behoorlijk accepterend o.h.a.
Nee, ik ga vooralsnog niet tijdelijk expirimenteren. Zij heeft drie gezworen vrienden op school, met zijn allen spelen ze echte jongensspellen en zij accepteren haar als jongen in een meisjeslichaam. Dit is hoe het nu is, ik denk dat de waarheid minder pijn doet dan leven naar een verhaal hoe het zou moeten zijn. Dat is mijn gevoel naast het advies van de VU. (en ik ben natuurlijk ook in contact met een oudervereniging voor transgender kids zowel in Nederland als internationaal)
Wat wel zo is, is dat het een heel gevoelig, schuchter kindje is (zo veel mag duidelijk zijn na al mijn verhalen) maar dat ze in haar jongensrol eigenlijk het jongensachtige 'naspeelt', het extra aanzet. Ze heeft immers ook niet de hormoonstoot die jongetjes op hun vierde schijnen te krijgen gehad.
Het is problematie die aan voortschrijdend inzicht onderhevig is. Eigenlijk weet niemand hoe het echt zit. Ook de VU niet.
Intussen wel benieuwd naar jouw ervaringen met genderdysforie want voor zover ik weet ben ik op dit forum de enige met een genderdysfoor kind.

MariaRosa

Pippie

Pippie

27-12-2008 om 11:21

Over afspraken

MariaRosa
Ik heb niet alle reacties hier meer gelezen maar over dat maken van afspraken wil ik wel nog even iets zeggen.
Wat je kan doen is meer algemene afspraken maken. Dus: als jij je zo verdrietig/depressief (benoem het maar) voelt, wat kunnen wij dan afspreken? Want ik denk dat jij het liefst even met rust gelaten wil worden. Klopt dat?

Dan geeft jouw kind wel aan wat het nodig heeft. Je spreekt af hoe jullie er allebei mee om gaan. Zo kan je ook met haar afspreken dat jij het niet fijn vindt als ze in een hoekje gaat zitten als je buiten bent. Maar dat je wel samen een ander plekje kan bedenken waar ze zich kan terug trekken. Voor het meedoen met activiteiten als het schaatsen, geldt weer hetzelfde, ze kan zich ook terugtrekken.

Op het moment dat zo'n situatie komt, hoef jij je niet zo opgelaten te voelen. Jullie doen allebei wat je hebt afgesproken. Spreek ook iets af hoe het weer goed kan komen. Bijvoorbeeld: zij geeft op een afgesproken manier aan wanneer ze weer aanspreekbaar is of er weer bij wil zijn etc. Zorg dus voor algemene afspraken.

Een beetje vergelijkbaar met mijn zoontje (ook 7) die last van woede-aanvallen heeft (heeft ook wel eens 2,5 uur geduurd). Daarnaast hebben we nu kleurcodes afgesproken (soort thermometer zeg maar). Ook een kleur als hij weer aanspreekbaar is. Dat werkt best. Hij heeft zo ook zijn aandeel om het weer tot iets goeds te laten komen.

Over therapie even kort dan maar. Ik zou zeker niet gaan hulp-hoppen. Als ze net een cursus heeft gehad even rust. Zelf ben ik niet zo van die trainingen. Die zijn zo standaard en niet bepaald op het specifieke probleem van een kind afgestemd. Bovendien vaak gericht op gedrag (het kind leert door te zetten, leert voor zichzelf op te komen etc.). De angst van jouw kind is uniek en verdient ook zo'n benadering. Maar wie weet heeft de cursus toch genoeg opgeleverd en kan je hier alweer flink voort met de tips die je hier gekregen hebt

Sterkte.

Pippie

Genderdysforie

Zoals ik al zei, niet binnen mijn eigen gezin, maar mijn (tegenwoordig) buurjongen, die ik al sinds.. ongeveer zijn tweede jaar ken, met wiens ouders ik bevriend ben en die met mijn oudste zoon bevriend is, heeft het proces doorgemaakt. Dat is natuurlijk niet vergelijkbaar, maar wel genoeg om een beeld te krijgen, denk ik.

Ik snap dat als een stap eenmaal gezet is, het moeilijk is dat weer terug te nemen- en je kind is natuurlijk nog erg jong (is het niet zo dat pas in de puberteit met enige zekerheid te zeggen is hoe het zich ontwikkelt?). En het effect van tijdelijke experimenten... nou ja, mijn buren hebben inderdaad eens twee weken omgekeerd, om het zo te zeggen. Maar toen was dat kind al twaalf, bedenk ik me nu.
Wat ik wél gemerkt heb, maar ik weet niet hoe algemeen dat is, is dat toen mijn buurjongen naar het VO ging, en geen aansluiting meer kon vinden met de jongens (en ook niet met de meisjes), dat hij steeds verlegener en teruggetrokkener werd, en dat dat pas toen die rolwisseling in gang werd gezet (en dat gebeurde behoorlijk stapsgewijs- al is dat waarschijnlijk van heel veel dingen afhankelijk) steeds meer tot zichzelf terug kwam.

Dat met die vakanties schoot me eigenlijk te binnen, vooral ook omdat zulke kinderen zich volgens mij dingen gaan ontzeggen, omdat ze het niet als meisje (of jongen) willen doen. Vooral dingen die nogal gescheiden zijn. Onze voetbalvereniging had bijvoorbeeld vrij lang gemengde teams, en dat ging best zo- toen het gescheiden werd was het met voetbal afgelopen. Zomerkamp? Mooi niet dus- want meisjesslaapzaal. Dat soort dingen. Zou een ouder daar wat makkelijker mee omspringen, dan is er misschien een wereld gewonnen... en misschien ook niet- wat jij zegt: met een groot geheim leven is ook niet bepaald prettig.

En ik blijf natuurlijk een toeschouwer vanaf de zijlijn.

Lou

Lou

27-12-2008 om 14:13

Jee wat een herkenning

Ik zie dit draadje nu pas en tjee, wat een herkenning. Mijn dochter van 7,5 zit zichzelf vreselijk in de weg door een hopeloze combinatie van bang zijn en stoer willen zijn, perfectiedrang en het idee dat ze niks kan, verlegen zijn en graag voorop willen lopen, en nog zo een paar tegenstellingen.
Ook met schaatsen bijvoorbeeld. Vriendinnetje ging schaatsen, zij durfde niet en had nog een muntje voor de draaimolen ernaast. Na veel gedrentel en gedoe ging vriendinnetje schaatsen en zij in de draaimolen. Waar ze vervolgens niets aan vond, want het was veel te kinderachtig. En daar was de zwarte dip weer. Ik weet zeker dat ze liever was gaan schaatsen en had alle hulp al aangeboden (vriendinnetje trouwens ook, was hier heel lief in maar kan inderdaad aardig schaatsen en mijn dochter kan het nauwelijks).
Of tekenen: ze wil graag tekenen maar verfrommelt na een paar lijntjes het blad en gooit het woedend weg, om vervolgens op de bank te gaan zitten mokken.
Het moeilijke is vaak ook dat ze bij alles wat niet lukt iemand anders de schuld geeft. Ik was vroeger ook nogal angstig aangelegd, maar kroop dan onder de tafel zeg maar. Het "makkelijke" daaraan was dat mijn ouders volop aan de slag konden om mij meer zelfvertrouwen te geven. Mijn dochter heeft ook weinig zelfvertrouwen maar uit dat veel "moeilijker", namelijk onredelijk en boos, en ze geeft iedereen de schuld behalve zichzelf. Waardoor man en ik telkens aarzelen tussen boos worden om haar gedrag of juist meegaan omdat ze het zo moeilijk heeft.
Haar meester op school noemt haar kwetsbaar en dat is inderdaad het juiste woord. Ze is zo kwetsbaar. Ik vind het heel moeilijk om er goed mee om te gaan.
Als iemand nog meer ervaringsverhalen of tips heeft, ik lees ze graag.

groet,

Lou

mammie2

mammie2

27-12-2008 om 19:31

Croissantverhaal

Heb niet het hele draadje gelezen, maar wel het verhaal van je mokkende dochter in het cafe tgv miscommunicatie.

Bij mijn kinderen helpt het vaak als ik tegen ze zeg: "Ik weet dat je hier boos over bent, maar het is even niet anders, je kan nu kiezen, of je denkt hier nu de hele tijd aan en dan blijf je je boos voelen en is het niet zo'n leuke dag voor jou, of je probeert nu toch aan de leuke dingen te denken en dan heb je het wel leuk.

Meestal haalt dat ze in mijn gezin na een minuut of 10 wel uit de mokstand.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.