Hoe te reageren op dit gedrag?

en ze hoort wel wat je zegt? Dit omdat consequenties als verrassing schijnen te komen. Dat hoeft geen gehoorprobleem te zijn, het kan ook zijn dat ze zo in gedachten is dat ze je niet hoort.

Dus even aanraken zodat je weet dat je haar aandacht hebt en dan verschrikt zeggen, "Moet je nou eens zien waar je hand in zit, in de chocopasta! Zeg eens tegen je hand dat-ie daarmee moet ophouden!" 

Peppa schreef op 08-09-2021 om 20:24:

Verder ben ik ook van de harde aanpak. Inderdaad geen chocopasta meer als je er niet met je vingers uit kan blijven. Direct een duidelijk gevolg geven aan het niet gewenste gedrag.

Ik zou dus gewoon zelf de chocopasta pakken, die aan de kant zetten en er verder geen aandacht meer aan besteden.

Bij treuzelen met aankleden: zorgen dat voldoende tijd is ‘s ochtends voor dat getreuzel (want je weet dat het ‘s ochtends dus blijkbaar niet veel sneller gaat zonder gedoe), wedstrijdje maken van aankleden (‘Jaaaaaa, ik ben eerder klaar met aankleden dan jij!’) of er gewoon een paar minuten bij gaan zitten tot die kleren aan zijn terwijl je zelf tandenpoetst, je make-up doet of je mail checkt (of ook aankleedt). Echt, het helpt als je zelf niet overal een strijd van maakt. 

Een van mijn zoons heeft adhd, heel herkenbaar. Dingen komen niet of zeer vertraagd bij hem binnen, hij is erg impulsief en denkt niet echt na voor hij iets doet. Heb je er al eens bij stilgestaan dat ze wellicht een vertraagd  werkgeheugen of vertraagde automatisering kan hebben?

Probeer je voor te houden dat kinderen dit niet expres doen. Elk kind wil in de basis het goed doen. Kinderen doen niet expres (op een zeer enkele uitzondering na met een antisociale psychische stoornis) dingen niet of fout om jou te tergen. Man en ik werken beiden in het onderwijs en zien dergelijk gedrag wat jij beschrijft in elke klas terug. Die irritatie die je voelt, komt voort uit verwachtingen die jullie hebben en waar zij niet aan voldoet. Hoe eerlijk is dit tegenover haar?

Waarom moet er een consequentie komen na dit soort kleine dingen? Je maakt het veel te groot. Lijkt me heel ongezellig om de dag mopperend en straffend door te komen. Daarnaast helpt het niks.

Als je iets zegt, zorg dat ze je aankijkt en een bevestiging geeft. Dan weet je dat het binnen komt. Zeg iets rustig 2x en haal haar dan uit de situatie. Hond stuur je naar de mand, pot pasta pak je weg en zet je in de kast, aankleden help je even bij. Een logische consequentie kun je toepassen zonder boos te worden en zonder te mopperen. Maak het niet zo groot en besef dat elk kind op eigen tempo ontwikkelt en rijpt. Misschien heeft ze veel meer tijd nodig dan jullie denken. 

Wij hebben er ook eentje die de hele dag continu de grenzen opzoekt. Wij hanteren zoveel mogelijk het pick your battle principe. Lijdt niemand er onder, dan laten we het gaan. Juist omdat de sfeer in huis enorm bepaald werd doordat we hem de hele tijd tot de orde moesten roepen. Dus vingers in de chocopasta: eigen pot geven, ze knoeit maar raak, geen aandacht meer aan schenken. Niet aankleden: in pyjama mee. Hond pesten: wel optreden. Dan wordt je eigen leven in ieder geval weer een stuk aangenamer en de sfeer in huis waarschijnlijk ook.

Lena, heel mooi geschreven, jij schrijft precies wat ik ook bedoel (maar dan nog wat beter verwoord)! Woord voor woord met je eens. Echt, TO, lees deze post een paar keer door in plaats van alle posts over nog strakker, strenger en met meer consequenties.

Mok schreef op 08-09-2021 om 20:46:

Ik moest ook ook aan ADHD denken. Mijn middelste zoon heeft dat, als kleutertje viel me al op dat ik maar één ding tegelijk van hem kon vragen, waar zijn broers wel iets achter elkaar konden doen (pak je jasje en zet je schoenen weg, zoon 2 deed dan maar een van de twee). Misschien iets om over na te denken. ADHD gaat niet altijd gepaard met stuitergedrag (heeft mijn zoon ook niet)

Mijn zoon is ook niet druk. Tegenwoordig valt add ook onder adhd. Je hebt dan adhd, het onoplettend profiel zonder hyperactiviteit. Ik zeg niet dat dochter van to dit heeft, maar het is wel erg herkenbaar.

Nose schreef op 08-09-2021 om 20:14:

[..]

Soort grammofoonplaat word je die blijft hangen. Als ze na 2x vragen niet aangekleed is dan zou ik haar in pyama mee nemen. Soms moet je even daad bij het woord voegen.

Dit dus. Of als je ergens naar toe wilt (een uitje) en ze is na 2 keer vragen nog niet aangekleed, dan gewoon een keer niet gaan. Graag of niet. 

Zie dat bij de kinderen van mijn vriend ook. Dan gaan ze ergens naar toe, moeten ze zich omkleden... vraagt hij het 2 of 3 keer, lief daarna een keer wat strenger en dan nog doen ze niks, stribbelen ze tegen, willen ze een ander shirt, etc. Mijn zin om ergens heen te gaan zou dan al over zijn. 

En ook dingen waar ze mee bezig zijn weg leggen of uitzetten. Kijkt ze tv i.p.v. dat ze zich omkleedt? Dan de tv uit. Is ze met speelgoed bezig? Dan het speelgoed wegleggen. Zorgen dat ze geen afleiding heeft en zich kan focussen op wat ze moet doen.

Dit bespreken met je kind heeft weinig zin. Voortaan duidelijk maken dat als je vraagt om kleren aan te doen, dat ze dat doet. En dat er dan even geen tijd is voor tv, speelgoed, etc.

Het hangt er nogal van af of het niet willen is of het (nog) niet kunnen.

Als het 't laatste is kun je op je kop staan maar gaat het niet gebeuren, ook niet als je er consequenties eraan verbindt.

Hetvrijewoord schreef op 08-09-2021 om 20:54:

Het hangt er nogal van af of het niet willen is of het (nog) niet kunnen.

Als het 't laatste is kun je op je kop staan maar gaat het niet gebeuren, ook niet als je er consequenties eraan verbindt.

Dat kan TO zelf het beste beoordelen uiteraard. Maar niet willen en niet kunnen zijn vaak wel familie van elkaar. 

Het geduld is nu al op?
Jeetje TO, je kind is 6 jaar.