Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Huilbuien - wat doen?

Hoe gaan jullie om met huilbuien van je kind die eigenlijk nergens over gaan ttz. kind vindt misschien iets erg maar het is niet erg.

Bv. eergisteren: door omstandigheden buiten haar wil, heeft dochter haar eerste 2 muziekinstrumentlessen niet gekregen. Alhoewel haar eerste les meteen goed was (vertelde ze zelf enthousiast na de les) zit ze dan thuis te huilen omdat ze 'achter' is tegenover de kindjes die nu al hun derde les hebben gehad en de juf gaat nu denken dat zij het niet goed gaat kunnen. Ik leg dan uit dat de juf toch weet dat ze 2 keer geen les heeft gegeven en dat dit haar eerst les was enzovoort en dat juf toch zelf gezegd had dat het heel goed was ... . Maar het helpt niet en dochter is dan echt ontroostbaar.

bv. 2 gisteren: de balletjuf had bij alle kindjes een bepaalde correctie gedaan en bij haar niet, 'want de juf denkt dat ik het toch niet kan'. Dan leg ik met alle geduld dat het helemaal anders kan zijn dan hoe zij de situatie interpreteert, maar daar heeft ze dan geen oren naar. En hup, weer huilend op de bank.

Ik begin echt een kort lontje te krijgen van al dat gehuil. Het gaat meestal helemaal nergens over en ze beeldt zich vanalles in. Ik probeer echt altijd een andere kant te laten zien maar het helpt toch niet.
Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Brianna F

Brianna F

21-09-2011 om 10:46

Zo klaar mee

Als logisch redeneren niet hielp, ging ik de kamer uit met de mededeling dat ik wel weer terug kwam als ze klaar was met huilen. Dat hielp zeker wel.Zonder publiek was ze zo uitgehuild.

Asa Torell

Asa Torell

21-09-2011 om 10:59

Juist niet wegredeneren

als je je al verdrietig voelt en anderen gaan je dan ook nog eens vertellen dat het niet nodig is... dat helpt niet. Dus eerder een beetje haar gevoel verwoorden (daarvoor hoef je het er niet mee eens te zijn) en het verder bij haar laten, je hoeft het niet op te lossen voor haar.
Moet overigens wel toegeven dat ik geen ervaring heb met dit soort huilbuien, en ik kan me goed voorstellen dat je er een punthoofd van krijgt. Wel werkt bovenstaande aanpak ook bij naar onze mening overdreven bozigheid van zoon (7), en ik heb zelf ook gemerkt dat ik niet graag 'maar het valt toch best mee' reacties krijg als ik me rot voel.
Eea. staat overigens in boeken (ik heb het zelf niet bedacht) zoals How2Talk2Kids en Luisteren naar Kinderen (Gordon).

Sasvangent

Sasvangent

21-09-2011 om 12:04 Topicstarter

Weggaan

weggaan heb ik al geprobeerd, maar dan wordt ze nog triester omdat ze niet alleen al iets niet kan en dat erg vindt, maar bovendien wil ik, haar eigen moeder, nog niet eens aandacht aan haar en haar probleem schenken. Maw.: dan is ze echt wel helemaal waardeloos.

Wat Asa schrijft, beetje meegaan, dat heb ik nog niet gedaan. Maar ik vind het wel moeilijk om mee te gaan voelen in een verhaal dat tja, best wel absurd is.
Ik probeer haar juist duidelijk te maken dat ze fout denkt, door mee te gaan geef je toch toe?

Wat asa bedoelt

- denk ik, sorry als ik het verkeerd heb-
is dat je niet erin meegaat, als in: haar gelijk geven dat het niet eerlijk is/ dat ze slecht is oid. Maar wel dat jij ziet dat zij er niet gelukkig mee is/ boos is /verdrietig is / bang is dat ze het niet goed doet /..wat dan ook.
En dat dat vervelend is voor HAAR. Het is niet leuk he, om je zo verdrietig te voelen over de les....
Dus zonder gelijk te geven, zonder een oplossing te zoeken, maar woorden te geven aan haar gevoelens. Zodat ze kan praten over wat er is, zonder het bij huilen te laten.. En met een beetje mazzel is dat (op termijn ) genoeg voor haar, wordt ze gezien en gehoord en worddt het huilen minder.
Algebra

Merel

Merel

21-09-2011 om 13:14

Eens

Ik ben het eens met wat Asa, Cobi en Algebra schrijven en mijn moeder nam me vaak gewoon op schoot en zei 'huil maar' ...meer niet. Ik hoefde alleen maar te huilen en te huilen, tot het over was. Ik kan me nog herinneren hoe fijn dat eigenlijk was. Er werd geen oordeel geveld alleen fysiek getroost, met aaitjes over mijn hoofd.
Waarschijnlijk sprak mijn moeder naderhand misschien nog wel eens over waarom ik nu huilde maar alleen al het lekker mogen huilen voelde gewoon goed.

Het wordt saai

...ik doe het ook zo. Sterker nog, ik zet er zelfs geen tijdklem op. Je kind moet leren om om te gaan met die gevoelens, maar met ontkennen kom je echt helemaal nergens. Ze moeten erdoorheen gaan en pas daarna kunnen ze er zelf een andere vorm aan geven. De reactie van anderen kan ook nooit dat gevoel wegmaken, want gevoelens zijn precies wat dat zijn: ze voelt het. Daar valt niet over te praten.

Al vanaf de peutertijd heeft deze aanpak me heel veel opgeleverd. Wil je graag een snoepje? Kan ik me voorstellen, ze zien er lekker uit. Daar werden mijn kinderen heel snel rustig van, de erkenning van hun gevoel. En dan kocht ik echt geen snoep hoor. Dat is helemaal niet nodig.

Dus ik zou zeggen: geef het eens echt de kans. Doe niets met het gevoel van je dochter, maar ontken het ook niet. Benoem het en laat het verder. Ga er niet tegenin.

Sasvangent

Sasvangent

21-09-2011 om 14:06 Topicstarter

Ik begrijp het

ik had het misbegrepen maar ik denk dat ik het nu wel begrijp.
Zou het zo simpel zijn? Ik hoop het want zoals het nu gaat kom ik dus helemaal nergens, behalve met vele huilbuien over al wat weer niet goed was. Ik vind het moeilijk omdat ze inderdaad alles goed wil doen/hebben en ze zou moeten beseffen dat het streven naar perfectie niet nodig is.

Maar misschien moet ik eerst een stapje terugzetten en haar gevoelens erkennen. Ik besef nu dat ik dat eigenlijk niet doe, want ik heb altijd een 'weerwoord' bij wat zij voelt... . Haar rustig laten worden en een aaitje over haar bol. Ja, ik zie dit wel zitten maar ik ben dit niet gewoon.
Bedankt voor jullie tips (tip eigenlijk want jullie hebben allemaal dezelfde tactiek).

Asa Torell

Asa Torell

21-09-2011 om 14:40

Inderdaad

zo bedoelde ik het, bedankt Algebra. Ik zie dat ik het wat vaag opschreef; omdat ik het precieze probleem niet zelf heb meegemaakt was mijn posting wat halfslachtig. (terwijl ik vind dat je iets of wel, of niet moet opschrijven, maar in ieder geval dan duidelijk moet zijn, maar goed dat lukt dus niet altijd).
Ik hoop dat het gaat helpen Sasvangent! Ikzelf heb in elk geval wel gemerkt dat het ontkennen door anderen een soort bewijsdrang oproept, dat het echt wel erg is. En daardoor ben ik wel eens langer in het gevoel blijven hangen.

Tirza G.

Tirza G.

21-09-2011 om 18:51

Precies

Denk maar eens aan wat je zelf doet. Stel, je vriendin komt een bakkie doen en jij hebt ontzettende hoofdpijn. Wat wil je dan dat ze zegt? Aaaaaach, kom op hoor, gaat vanzelf weer óver! Er zijn mensen die het veel erger hebben! Nou, kom, hop, aspirientje en klaaaaar!
Welnee, dat wil je helemaal niet. Je wil dat je vriendin zegt: getverdemme, wat klote voor je. Nou, kom, lekker zitten, kussentje in je rug, schenk ik de koffie voor je in en verzin jij onderwijl effe of ik nog een boodschap voor je kan doen.
Dáár knapt een mens van op

Tirza

Verplicht

dochter van 9 zit op een school waar douchen na het gymmen verplicht is vanaf groep 6. Dat is dus 2 keer per week op school. daarnaast volleybalt ze 2 keer per week, en sinds dit jaar is het ook verplicht om daar te douchen.

in totaal moet ze dus 4 keer per week verplicht douchen. en waarom het verplicht is, geen idee. ik vind het helemaal niets. maar dochter gaat er maar douchen want anders is ze de enige die dat niet doet.

Zelfde methode

ik heb dezelfde methode, en ja, dan huilt ze heus nog ( je doel moet ook niet zijn om daar van af te komen), maar ze kalmeert uiteindelijk wel eerder
Loes

Sasvangent

Sasvangent

22-09-2011 om 09:23 Topicstarter

Eigenlijk

na het lezen van de reacties voel ik me even een beroerde moeder. Het is precies zoals jullie zeggen, of zoals Asa schrijft over die bewijsdrang. Ik maak het gewoon nog erger door alles logisch te proberen bespreken met haar. Hoe heb ik dat toch nooit beseft!
Arm kind met zo'n moeder die het helemaal niet begreep... . Maar ik ga dit echt gewoon toepassen, zal goed zijn voor ons beide want dit soort welles/nietes discussie werkt niet.
Heel erg bedankt!

Ach joh

je bent toch geen slechte moeder! Je doet hartstikke je best, maar je methode slaat niet aan. Heb ik ook wel eens (lees: vaak) hoor.
Loes

Jade

Jade

25-09-2011 om 19:40

Gruffalo,

Hoewel het om te huilen is als ze verplicht worden om te douchen vermoed ik dat jouw reactie ergens anders hoort

Moontje

Moontje

27-09-2011 om 22:56

Mooi (merel)

Merel, wat verwoord je dat mooi, en wat een lieve moeder had jij
Mijn moeder heeft altijd mijn verdriet weggeredeneerd, van tafel geveegd, dus het raakt me dat jij gewoon even mocht huilen.

Als iemand (mijn man) mijn verdriet versimpelt, of wegredeneert, voel ik me alleen maar minder begrepen, dat werkt dus lang niet altijd. Ik wil me juist gehoord voelen, dat zal voor veel kinderen ook gelden?

Ik heb zelf als moeder erg de neiging om ook geïrriteerd te raken om "huilie huilie om niks", maar ik ben zeker zoekende naar een manier waarbij ik mijn kind het gevoel geef dat ze best even verdrietig mag zijn.

Pas las ik dat juist kinderen gewoon kunnen huilen zonder er allerlei redenaties op los te laten, zoals wij volwassenen wel doen.
Gewoon je tranen laten gaan, de emotie beleven, en klaar ermee.

Ik denk dat het misschien nog niet zo gek is, om te zoeken naar een soort combi van woorden aanbieden (mijn jongste dochter kon dat ook nooit, als ik haar wat woorden/emoties aanreikte ging het beter en pikte ze dat wel op) en gewoon even lekker laten huilen.
En dan weer even iets gezelligs doen of bespreken.

Dat jij het lang niet altijd kunt oplossen is waar, maar ook ik voel me als moeder meestal verantwoordelijk voor het feit dat ik het zou moeten oplossen, maar sommige dingen vallen niet op te lossen of weg te poetsen, het is gewoon even niet leuk.

Succes!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.