Intimiderende familie van vriendinnetje
Ik zou heel graag jullie mening hebben over het volgende probleem.
Kort geschetst: dochter (11) heeft een vriendinnetje waar wij om allerlei redenen niet erg gelukkig mee zijn. We laten de vriendschap echter zoals deze is: het is haar keuze, ze loopt (nog) geen blijvende schade op in deze vriendschap en hopelijk komt ze zelf een keer tot de conclusie dat ze zich beter op haar andere vrienden kan concentreren. We hebben zoiets al een paar keer eerder meegemaakt en onze ervaring is dat kinderen ook weer veel leren van dergelijke vriendschappen.
Maar nu is er dus iets gebeurd waardoor dochter (en ikzelf ook wel eigenlijk) zich best bedreigd en geïntimideerd voelden.
Gisteren kwam de broer van het vriendinnetje met een vriend aan de deur. Of vriendinnetje bij ons was? Na ontkenning van onze dochter vroeg hij haar aan mij te vragen of dit echt zo was. Dochter vraagt het netjes na, waarop ik het (lichtelijk verbaasd) bevestig. Nee, vriendinnetje is echt niet bij ons. Broer roept dochter toe dat als hij merkt dat zijn zus toch bij ons is, hij onze ramen wel kapot zal slaan.
Dochter is redelijk geïntimideerd. Wij ouders grappen er nog wat over ("laat hij dan de achterruit inslaan, die moet toch vervangen worden") en proberen het wat te relativeren.
Nog geen vijf minuten later komt hetzelfde duo, nu aangevuld met moeder, aan onze deur. Ik besluit het nu maar eens zelf af te handelen. Ik meld moeder vriendelijk dat dochter niet bij ons is. Of ik het zeker weet, wil ze weten. Want dochter had namelijk gezegd dat ze naar ons toe zou gaan. Verbaasd en ook wat geïntimideerd zeg ik dat ze gerust mijn huis mag inspecteren, maar dat er voorzover ik weet geen dochter van haar ergens verstopt zit. Met tegenzin druipt ze af, nadat ze mij nog eens heeft gesommeerd om, mocht ik dochter zien, haar onmiddellijk naar huis te sturen. De toon van het hele gesprek was, zacht gezegd, nogal onvriendelijk.
Een paar minuten later komt hetzelfde clubje weer voorbij. Ze kijken bij ons naar binnen en zoon steekt zijn middelvinger naar dochter op, vergezeld van iets wat verdacht veel op 'f*ck you' lijkt.
Nu wonen wij in een laat ik zeggen wat mindere buurt van de stad en ik ben al heel wat gewend. Maar nu voelde ik me toch zeer ongemakkelijk. De toestand heeft onze dochter ook wel aangegrepen. Hoewel het nog volop licht was, hebben we de gordijnen maar gesloten uit angst dat ze nog eens voorbij zouden komen. En ik heb even mijn auto gecontroleerd op deuken. Ook heb ik met mijn dochter het voorval besproken en iets gezegd als 'zulke mensen heb je nu eenmaal'.
Nu weet ik eigenlijk niet goed of ik hier nog iets mee moet doen en zo ja wat. Moet ik er nog eens op terugkomen bij mijn dochter? Moet ik de vriendschap verbieden? Moet ik school inlichten (de meisjes zitten bij elkaar in de klas)?
Ik vind het ook zo'n onbegrijpelijk incident moet ik zeggen. Waarom zijn ze zo kwaad op ons? Waarom geloven ze ons niet? Wat schieten wij er nou mee op om hun dochter te verstoppen?? Ik begrijp die emotie gewoon niet merk ik.
Nou ja, lang verhaal maar hopelijk snappen jullie het een beetje. En kunnen jullie me helpen hoe ik dit nu verder moet aanpakken.
Alvast bedankt, n@nny
Vragen
Als ze weer komen vraag dan eens wat er aan de hand is en wat je kunt doen voor hun? Niet meegaan in hun emotie, die hebben ze blijkbaar niet erg onder controle, maar wat feitelijk en neutraal houden. De familie is misschien wel hevig verontrust omdat ze vermist wordt waarbij er diverse scenario's zijn waar de familie moeite mee heeft. Vragen dus, geen emotie en neutraal.
Ik zou het toch anders doen. Wellicht is familie ongerust, wellicht hebben ze daar een reden voor. Dat kan en dan gaat het wel eens wat anders. Maar dan nog. Ik zou toch die moeder eens bellen (een paar dagen later) en vragen waarom ze dachten dat dochter wellicht bij jullie was, maar dat jullie dat zouden ontkennen. En vooral ook aangeven dat jullie niet gediend zijn van het gedrag van zoon richting dochter en waar dat voor nodig was.
Hm, ik zou dat toch niet helemaal over mijn kant kunnen laten gaan.
Gr. Bibi
Dochter terecht?
Ik zou ook wel graag willen weten of die dochter inmiddels terecht was. Daarom zou ik sneller bellen denk ik. En zoals Bibi de vraag waarom jij niet wordt geloofd en dat je geen bedreigingen wenst.
Dochter terecht
Dochter is vandaag gewoon op school gekomen hoor. Dochter heeft niet gevraagd waar ze dan wel was. Maar ja, ik vind dat er gewoon zo'n toestand van gemaakt wordt door die familie. Ik bedoel, ik kan me best voorstellen dat mijn dochter zegt dat ze naar X gaat en dan toch bedenkt dat ze ergens anders heen wil. Zo zijn kinderen nou eenmaal. Je zucht als ouder dan eens, maakt je ook wel zorgen, en gaat de hele wijk door op zoek naar je verloren kind.
Tja ik weet niet Anne, ik voel met niet zo geroepen om als sociaal werker voor deze familie op te treden. Er zal ongetwijfeld een reden zijn voor hun agressieve gedrag, maar zolang dat niet direct iets te maken heeft met iets wat wij eventueel verkeerd hebben gedaan wil ik erbuiten blijven.
Wat ik concreet wil weten is hoe ik mijn dochter het best kan beschermen of weerbaar kan maken tegen een dergelijke benadering, en of ik school moet inlichten. Contact met de familie wil ik liever zo min mogelijk. Vandaag op school stonden broer en vriend pontificaal voor het schoolraam naar binnen te gluren. Volgens mijn dochter keken ze voortdurend naar haar. Ook dit is bedreigend natuurlijk. Ze wilde bij het naar buiten gaan in ieder geval langs een andere kant, zodat ze niet langs de jongens hoefde. En nogmaals, wij zijn als gezin echt wel wat gewend vanuit de "krachtwijk" waarin we wonen.
n@nny
Dochters
Hm, wat verwarrend, mijn berichtje nu ik het zo overlees. Bij de dochter in de eerste zin bedoel ik het vriendinnetje. In de tweede zin verwijs ik naar mijn eigen dochter.
n@nny
Anne
Anne, ik heb in het algemeen wel bewondering voor mensen met een begripvolle houding maar dit advies sla je wat mij betreft echt door. Ja de familie is vast hartstikke verontrust maar moet je dan alles maar accepteren? Want ze zijn vast zeer verontrust? Als ik het verhaal goed lees, was er nog niets aan de hand. Het kind was niet vermist ofzo. En gelukkig was ze de volgende dag gezond en wel op school.
De dochter van nanny lijkt me terecht bang. Zij is ook maar een klein meisje dat hier niets aan kan doen. Dan ga je toch niet begripvol naar die broer doen!? Ik snap dat echt niet.
Accepteren
Het heeft niets te maken met begripvol doen het heeft te maken met het vuurtje niet verder aanwakkeren. Ik zou mijn kind zeker willen beschermen tegen deze mensen en mogelijk de juf inlichten.
Intimidatie
Heb zelf ook wel eens zo'n intimiderende vader bij de hand gehad. Gelukkig op de camping en niet thuis. Vader had een dochter die sexueel wervend gedrag vertoonde en daarmee zoon had vereerd. Die daar vervolgens de schuld van kreeg. Ik kwam net aanlopen toen vader voor de caravan stond te tieren tegen zoon. Met allemaal omstanders die vader probeerden te kalmeren en de 'zaak' bediscussieerden. Zoon bleef godzijdank rustig. Ik ben er naast gaan staan rustig en ook maar eens gevraagd waar het om ging. En 'o' gezegd. Gelukkig bond vader in en ging weg. Scheldend en al.
Zoon wilde het de volgende dag uit gaan praten maar werd door een oudere dochter van de man tegengehouden omdat vader niet voor rede vatbaar was.
Voorzichtig
Voorzichtig en oppassen. Dit zijn duidelijk mensen die de schuld snel en makkelijk bij een ander leggen, ook bij een 'bevriend' gezin. En het is goed mogelijk dat als je dit zo laat, zonder iets recht te zetten, deze agressie erger wordt. Er overduidelijk een probleem met de impulsregulatie en wantrouwen naar de buitenwereld. Waarschijnlijk heeft hun dochter gelogen over waar ze is. Misschien heeft ze een vriendje? En misschien is de standaard keuze om de sfeer in het gezin overeind te houden, de agressie naar buiten te richten. Of heeft het gezin de opvoedcapaciteiten niet in huis die horen bij het liegen over waar je was.
Hoe je dat rechtzetten doet is, vriendelijk, neutraal en wat afstandelijk (en met wie als getuige) is lastig te zeggen. Ik denk dat AnneJ het goed verwoord. Ga niemand van iets in het gezin betichten. Zeg dat je het jammer zou vinden van de vriendschap als dit misverstand/vergissing zou blijven bestaan. Gooi het op dat snapt dat ze ongerust zijn geweest maar dat als hun dochter bij jou was geweest, het heus gezegd had. Hou het kort. duidelijk en luchtig, eenvoudige taal, gebruik woorden die zij ook gebruiken. Ga niet in discussie en toon begrip.
En ga zeker met de directeur van school praten met de vraag of dit gesprek binnen 4 muren kan blijven voorlopig en vraag naar tips hoe en met wie in het gezin je dit zo snel mogelijk recht zet. Groet je ze?: blijven doen. Als dat rechtzetten niet goed genoeg is gelukt, ga opnieuw naar de directeur. Jij en jouw dochter horen zich altijd veilig in en rondom school te voelen.
En verder, zet deze vriendschap in de bijkeuken om af te kielen. En praat met je dochter. Zij moet niet gaan smoezen met haar vriendin hierover. Dat komt dan ook daar op tafel. Dan wordt elk woord en gebaar verkeerd uitgelegd. Voor je het weet wil zoon de familie eer gaan rechtzetten. Voorlopig is er helaas geen tijd voor speelafspraken bij jou. En als jouw dochter bij hun uitgenodigd wordt, is het ja leuk maar nu zo druk, druk.
Vermijdt dat ze het gevoel krijgen dat ze afgewezen worden! laat ze buiten afspreken of neem ze naar de film (met toestemming van thuis!). En als je voorlopig niet helemaal goed onder die vriendschap uit kan, stel dan voor dat jij aan het gezin laat weten wanneer hun dochter bij jou is of bij jouw dochter is.
Heb je toch nog vragen, bel 0900 tuig voor wat advies. Op een rustige avond, voorzien ze je graag van advies. Misschien kennen ze dit gezin wel of zulke gezinnen en kunnen ze voorzien van neutraal waardevol advies.
Weer wat tot rust gekomen
Dank jullie wel voor jullie reacties. Het is fijn om dit issue van verschillende kanten belicht te zien.
Ik heb besloten het even zo te laten. Achteraf gezien denk ik dat het intimiderende gedrag niet echt persoonlijk bedoeld is. Het is nu eenmaal zoals dit gezin de zaken benadert. Hun kinderen zijn goed gekleed en worden, voorzover ik dat zie, goed verzorgd, dus ik zie geen reden om hulpverlening in te schakelen.
Ik heb ook besloten om de school niet in te lichten. Feitelijk gezien staan zij hier buiten. De betrokkenen zijn allen geen leerlingen van de school. Mocht broer en zijn vriend structureel voor het schoolraam blijven turen, dan is het een ander verhaal natuurlijk. Maar voorlopig beschouw ik het als een incident. Het vriendinnetje neem ik in dit geval niets kwalijk. Ik blijf de vriendschap dan ook gewoon gedogen. De moeder blijf ik gewoon groeten (ik zie haar overigens nauwelijks hoor). Wel zal ik het gesprek met mijn dochter open houden, mocht ze toch nog angstig of ongerust zijn over iets. En ik stimuleer haar om haar andere vriendschappen niet te verwaarlozen, want dit meisje kan nogal claimend zijn.
Samenvattend is dit denk ik gewoon een botsing van culturen geweest.
n@nny
