Is dit een vorm van kindermishandeling?
Aangezien ik niet zo goed weet wat ik met mijn verhaal aan moet (en of ik er wel iets mee aan moet) hoop ik dat iemand mij wat advies kan geven.
Mijn dochter heeft komende week haar groep 8 musical. Natuurlijk gaan mijn man en ik met alle opa's en oma's kijken, die willen dat niet missen.
Nou zit er een meisje bij haar in de klas, dat de hoofdrol heeft. Op zich heel bijzonder want dit meisje is een beetje een buitenbeentje/muurbloempje. Geweldig dat juist zij de hoofdrol heeft gekregen.
Nou moesten de kinderen vandaag hun aantal gasten doorgeven en nu blijkt dat dat meisje geen kijkers heeft. Haar ouders wilde liever samen uit eten. Toen ik dit hoorde voelde ik me zo vreselijk boos worden. Hoe kan dit nou???
Het zelfde meisje vertelde al eerder dat haar ouders niet van haar houden. Of het waar is of niet maakt niet uit, dat kind heeft dat gevoel en dat is erg genoeg. Zij mag ook nooit kinderfeestjes geven.
Gelukkig wordt ze wel uitgenodigd bij andere meisjes, maar naar feestjes in de avond mag ze niet heen. Discofeestjes, klassenavonden, zij is er nooit bij.
Ik heb zo vreselijk te doen met dat meisje. Voor mij voelt dit als een vorm van kindermishandeling. Vinden jullie dat ook?
groetjes Inget
Wat erg
Wat erg zeg. Je zou dat denken dat mensen hemel en aarde bewegen om bij zo'n belangrijk moment in het leven van je kind te zijn. Geen idee wat je hiermee moet, misschien even overleggen met de juf. Maar wel heel erg triest zeg. Als het waar is natuurlijk. Dat weet je niet zeker, dat kan je pas zien op de avond zelf. Maar goed, als het wel waar is, dan kan je denk ik alleen maar extra hard voor haar klappen als zij buigt aan het einde van de voorstelling. Triest hoor. Misschien kan de juf een bloemetje voor haar regelen of iets anders.
Dit is
inderdaad; emotionele verwaarlozing. Nu zou je kunnen zeggen dat je dat niet mag zeggen als het over een avond gaat. maar de andere aanwijzingen zeggen ook niet veel goeds. Maar het is wel erg bijzonder en vooral bijzonder triest...
Ik zou eerder juf stimuleren om met de ouders te gaan praten als dat nog kan. (want als het vanavond is)Een bloemetje gaat de pijn echt niet verzachten. De komst van haar ouders of iemand anders van de familie is het enige wat een beetje helpt. Want zelfs al zouden haar ouders zich laten ovrehalen: daarmee is het probleem niet opgelost natuurlijk. Zielig hoor.
De juf
Ik zou inderdaad even de juf tippen. En misschien is het wel helemaal anders. Misschien schamen haar ouders zich om op school te komen of kind schaamt zich voor haar ouders en wimpelt weg dat ze komen. Of misschien heeft ze wel een zieke ouder en moet de andere thuis blijven voor de zorg. Als je de kans hebt zou ik het kind wat extra uitnodigen om bij jou te komen spelen dan kun je zelf wat doen. Verder zou ik er geen grote woorden als 'kindermishandeling' of 'emotionele verwaarlozing' aan vuilmaken.
Dat leidt maar tot gevoelens van urgentie om 'iets' te doen. En waar dat toe leidt kan erger zijn dan een nu vage situatie rond een kind. En ja, we hebben niet allemaal warme liefhebbende ouders en toch worden we groot.
De avond zelf
Je kunt kind alsnog een tip geven iemand anders uit te nodigen. En dan zou ik ook even opletten of ze echt geen publiek krijgt als de avond daar is.
Bevestigen
Overigens zou ik het kind wel bevestigen dat het niet leuk is als je geen eigen ouders of familie, misschien is er wel een oudere broer of zus, of vrienden als publiek hebt. Kun je zeggen dat ze tegen haar ouders zegt dat het hoort dat je ouders er zijn op zo'n avond, alle andere ouders zijn er ook. Het gevoel bevestigen dat het niet leuk is maar dat je dan extra voor haar zult klappen.
Vreemd gezin
Ik vind het zo sneu...
Toen mijn dochter vroeg: waarom komt er niemand zat het meisje haast te huilen.
Ze woont vlak bij ons en ik weet dus wie haar ouders zijn. Hele vreemde mensen. groeten nooit, kijken je niet aan, reageren nooit op de deurbel, zijn gewoon erg schuw en wereldvreemd.
Het rare is dat de meester (geen juf) er niet op in ging toen hij per kind klassikaal ging vragen hoeveel mensen er kwamen. Dus ook niet toen zij zei dat er niemand kwam. Ik weet dat ze een oudere zus heeft, maar die komt ook niet.
Ik heb mijn dochter gevraagd nogmaals aan haar te vragen of haar zus misschien kan komen. Maar mijn dochter zei meteen: dan gaat ze huilen. Dus ik zei: geeft niet, dan kan jij haar troosten.
AnneJ, ik geloof niet dat het meisje assertief genoeg is om tegen haar ouders te gaan zeggen dat ze er bij horen te zijn.
Bah zeg, wat kan je je dan opeens druk maken om een "vreemd" meisje waar ik vreselijk veel medelijden mee heb.
Mocht er volgende week inderdaad niemand zijn voor haar, ga ik extra hard klappen 
Wat zielig zeg!
En wat raar dat de meester er niet op in ging. Mogelijk weet hij dus wel van de situatie maar is er niets aan te doen. Maar je kunt er natuurlijk altijd nog naar vragen bij de meester wat nu werkelijk het verhaal is. Hij zal die ouders toch wel eens gesproken hebben. En als ze echt zo wereldvreemd en schuw zijn durven ze toch ook niet uit eten te gaan?
Echt wel heel zielig als ouders er niet bij (willen) zijn op zo'n avond.
Verwaarlozing, maar
Ik vind het verwaarlozing. Je kunt het zeker aankaarten bij de leerkracht.
Ik zou het zeker niet aankaarten bij het meisje zelf!
Door omstandigheden in ons gezin hadden sommige ouders vroeger medelijden met mij. Ik weet hun opmerkingen nog letterlijk, vreselijk vond ik het. Je bent loyaal aan je ouders en mensen die hun afvallen maakt je situatie alleen maar erger.
Mijn zus en zwager gingen wel naar de eindmusical maar werden verder ook gezien als 'raren'. Hoe vaak die kinderen daar niet iets over gehoord hebben. Niet doen!
Ook niet zeggen dat je extra hard voor haar zult klappen. Gewoon aardig zijn, je deur openzetten, eens meevragen een dagje uit, maar nonchalant.
Loes
Medelijden
Ik ben het wel eens met Loes dat je er allemaal niet te zielig over hoeft te doen dat is voor een kind ook niet leuk. Maar per slot begint ze er zelf over dus dan zou ik zo'n gevoel wel bevestigen maar misschien is het handig om dan toch iets respectvols over de ouders te zeggen.
Zoiets als: je ouders hebben vast hun eigen redenen om niet te komen. Dat is wel jammer voor jou.
Maar ik vind het toch niet zielig om dan even in te springen. Als een kind er al zelf over begint heb je kans dat het toch wel gewaardeerd wordt.
Pffff, inderdaad zelf mijn handen gaan jeuken om 'iets' te doen.
Heeft het zin om te kijken of je kan aanbieden de ouders op te halen zodat ze met jou mee kunnen naar het feest? Misschien zijn ze wel dodelijk verlegen en weten zich geen houding te geven en kun jij dat wat makkelijker voor ze maken. En bij zo'n aanbod heb je kans dat iemand in een reflex eerst 'nee' zegt maar mijn ervaring is dat als ik er dan op terug kom en er is over nagedacht dat het dan ook nog weleens 'ja' kan worden.
Een briefje voor de ouders meegeven aan het meisje. Het haar eerst laten lezen?
Maar vooral ook eerst even naar de juf, die heeft vast vaker met deze ouders te maken gehad.
Ik denk dat ijzige stiltes en negeren ook lastig zijn voor een kind om mee om te gaan. Met een aanbod van jou kant kun je een kind bevestigen en meedenken.
Sociaal
Misschien zijn haar ouders wel helemaal niet zo sociaal behendig en raken ze overweldigd door teveel sociale drukte en mijden daarom zo'n evenement.
Overigens kan ik me wel voorstellen dat een jong kind niet 's avonds nog naar feesten gaat. Dat komt ook niet zo vaak voor op de basisschool.
En ook dat 'niet houden van' kan een volstrekt logisch misverstand zijn. Kortom we zijn er weer, misschien is er wel een vorm van autisme bij een of beide ouders.
Dat kan heel lastig zijn voor een kind en voor de omgeving en soms pijnlijke dingen opleveren maar dat wil niet zeggen dat mensen opzettelijk hun kind emotioneel verwaarlozen of kindermishandelen.
Ik dacht ook aan autisme
Door dat schuwe en wereldvreemde. Dan hebben die ouders waarschijnlijk geen idee dat ze op zo'n avond horen te komen en waarom dat dan zo is. Dat zou ook in het algemeen verklaren waarom ze denkt dat de ouders niet van haar houden. Zeker als het kind zelf niet autistisch is en de ouders wel. Dan moeten ze echt hulp hebben om elkaar beter te begrijpen.
Leerkracht
Hier een soortgelijk geval. Ouders gescheiden, meisje woont bij haar vader. Moeder zou sowieso niet komen, en vader bleek een andere afspraak op die avond gemaakt te hebben. Toen wilde meisje ook op het laatste moment niet meer. Leerkracht heeft ingegrepen en gezegd tegen vader dat hij die afspraak maar af moest zeggen en zorgen dat hij op de afscheidsavond was. Want dit is een belangrijke mijlpaal in het leven van het kind, zo zei hij. Vader en dochter waren er uiteindelijk toch.
Wat ik niet snap
Is dat ze nu wel naar de avondmusical mag terwijl ze normaal nooit 's avonds weg mag. Ik vind dat al een vooruitgang 
Overigens verwacht ik geen autisme als de ouders liever samen uit eten gaan. Dat kan ik niet rijmen met autisme.
Annej
Of die ouders hun kind expres of uit onmacht verwaarlozen maakt voor de schade die ze hun kind berokkenen niet zo gek veel uit.
Ik vind het vreselijk zielig en zou desnoods zelf bij de ouders informeren. Ik hou er wel rekening mee dat het misschien niet helemaal klopt hoor...
Maar als het echt zo is zou ik inderdaad een bloemetje voor dat meisje meenemen en haar eens uitnodigen tijdens de vakantie.
Liora
Ik verwacht juist autisme als er zo'n ongerijmde reden als 'samen uit eten' gaan genoemd wordt. Ik heb wat van die ongerijmde redenen gehad van ex. Mensen kunnen vaak moeilijk zeggen: dat is me te druk, zoveel mensen, je moet de hele tijd tussen de drukte door laveren en wat zeg je dan, wanneer zeg je wat. Mensen met autisme hebben al vroeg geleerd dat als ze eerlijk zeggen hoe het zit dat ze niet begrepen worden maar uitgelachen of gehoond als aanstellers. Daarom proberen ze dan iets te formuleren dat sociaal beter wordt geaccepteerd maar daar kunnen ze dan weer nogal de plank mee misslaan omdat het zo buiten verhouding is. En dat heb je al snel want het is namelijk een smoesje.
Liora
Ik kan me er nog iets bij voorstellen dat het effect hetzelfde kan zijn toch ben ik er apert op tegen om dat zo te noemen. Voor een kind maakt het wel verschil als je uiteindelijk beseft dat het onmacht is dan opzet. Met zo'n houding naar ouders toe: dat zijn kindermishandelaars, verstoor je onmiddellijk een mogelijke vertrouwensrelatie, hulprelatie, met een ouder. Het is nogal autistisch om zo met mensen om te gaan: omdat het effect hetzelfde kan zijn is het gewoon een feit en de waarheid en daar gaat het om. Ik leer mijn kinderen dat mensen geen robotjes zijn en dat het de relatie verstoord als je op de foutjes let, die we allemaal hebben, en die dan hardop noemt.
Ook voor een kind is dat weinig respectvol. Het zijn bovendien wel hele grote woorden en je moet nog maar eens bewijzen dat het in proportie is om zoiets te zeggen. Iedere ouder bezorgt zijn haar kind weleens een vervelend gevoel, wanneer is dat kindermishandeling?
Als je mensen op een veroordelende manier tegemoet treedt, wat je doet door 'kindermishandeling' te roepen ben je minder geneigd om oplossingsgericht uit te pluizen wat er nou aan de hand is en daar dan oplossingsgericht mee om te gaan. Zoals de juf in een van de verhalen hierboven die ingreep en de ouders uitlegde dat ze er bij 'horen' te zijn. Mensen met autisme moet je soms concreet de realiteit voorleggen. 'kindermishandelaars' moet je buitensluiten en hun kinderen afnemen.
Voor een kind
Je mag een kind niet helpen door haar gevoel te bevestigen dat het niet leuk is voor haar want kind voelt zich loyaal naar de ouders maar je mag ze wel achter kinds rug om betichten van kindermishandeling alsof een gevoelig kind dat niet door heeft wat mensen van haar ouders vinden. Juist het niet aanhaken bij de situatie kan een kind hier schade doen, want waarom doet niemand iets?
Waarom moeten kinderen wachten tot ze volwassen zijn voor ze er mogelijk iets van kunnen gaan begrijpen en het onvermogen van hun ouders kunnen leren zien en accepteren? Ouders zijn niet perfect maar met een beetje sociale lijm op een praktische manier kun je soms veel bereiken vooral als je bereid bent om te beseffen dat het onmacht is en dat er redenen voor zijn die met een beetje goede wil op te lossen zijn.
Annej
Natuurlijk, als het een smoesje is is het WEL logisch maar als het geen smoesje is niet.
Kindermishandelaars
De boodschap naar zo'n kind: je ouders zijn kindermishandelaars. Hoe denk je dat dat aankomt bij een kind?
Mijn kinderen hadden direct door dat dat kon betekenen dat ze hun ouders kwijt konden raken. Mijn dochter meldde mij later dat ze zich heel schuldig heeft gevoeld omdat ze dacht dat die beschuldiging er gekomen was door iets dat zij gezegd had.
Met een beschuldiging 'kindermishandeling' worden je ouders en daarmee jijzelf als kind, buiten de groep geplaatst, je hoort er niet meer bij. Je bevind je in een luchtbel, een plek van sociale isolatie en afwijzing, een zeer onveilige plek.
Dat krijg je met die nationale hysterie over kindermishandeling. Als er iets niet helemaal goed gaat tussen ouders en kinderen krijg je van dik hout zaagt men planken in plaats van een beetje meeveren hier en daar. De boodschap zou moeten zijn: we zijn niet allemaal hetzelfde maar misschien valt er een mouw aan te passen. Misschien ook niet maar dan is het niet anders of we lossen het anders op. Het 'kindermishandeling' noemen of 'verwaarlozing' laat zaken onnodig escaleren.
Wie zegt dat...
... die ouders liever uit eten gaan dan naar de musical komen..??
Juist ja, het betreffende meisje zelf. Ik vind het een onvoorstelbaar verhaal en kan zo maar 10 andere scenario's bedenken ipv kindermishandeling. Het zou zo maar kunnen zijn, maar het kan even zomaar niet zo zijn..?!
Waar blijft de meester?
Iedereen kan oordelen over de ouders van het meisje, maar de enige die de ouders een beetje kent door eventuele rapportengesprekken, etc. is de leerkracht.
Waarom maakt hij zelf geen contact met de ouders? Vindt hij dat niet nodig of heeft hij geen idee hoe hij hiermee om kan gaan en laat dit zitten? Zoals een van de schrijvers meldde: een leerkracht kan contact opnemen met de ouders om te vragen of ze wel willen komen, want dit betreft wel een belangrijke mijlpaal voor hun kind. Voor het kind is het zeer pijnlijk als de familie van alle klasgenoten aanwezig zijn en van die van haar schittert door afwezigheid. Leuk na afloop, je neemt het certificaat in ontvangst zonder felicitatie van ouders en kan alleen teruglopen naar huis. Zo'n kind vergeet dit van haar leven nooit meer!
