Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
DonnaMay

DonnaMay

17-08-2011 om 11:36

Kan niet meer tegen de ruzies om niks

Hallo allemaal,
Ruzie tussen je kinderen is normaal. Het hoort erbij en ze leren ervan.

Nu hebben wij 2 prachtige dochters van 11 en 8,5 die we overal mee naar toe kunnen nemen, ze zijn verstandig, lief, behulpzaam naar anderen etc. etc. Maar. Thuis maken ze continu ruzie, en dan ook echt helemaal om niets. écht om niets.

Zelf zit alles me op het moment zoiezo al tot 'hier' (ernstig zieke moeder, ben enig kind dus probeer alleen alles te verlichten voor zowel haar als mijn vader, daarbij een depressieve echtgenoot die telt voor 'kind nr. 3', en eigenlijk kan ik niets bedenken dat níét op mijn schouders rust zoals alle sociale/financiele/verzorgende/regelende/beschermende/ en weet ik veel wat voor verantwoordelijkheden nog meer). Ondertussen hou ik het gezellig voor iedereen omdat ik harmonie in mijn gezin wil, en iedereen dus continu aan het oppeppen ben.

Vanmorgen was het wederom zo ver: ik maak ze wakker, zet een lekker uitgebreid ontbijt op tafel, beide meisjes hebben een half uur (!) om wakker te worden, zich aan te kleden en haren te kammen, om daarna aan het ontbijt te verschijnen. De oudste was als eerste in de badkamer, al een tijdje, jongste komt erbij en ACCUUT begint er ruzie. Oudste wilde niet een centimeter opschuiven aan de wasbak, en jongste duwt haar daarom opzij. Raak.

Op dat moment gingen bij mij de stoppen door, ik kreeg een ontiegelijke huilbui, het 'sorry' van oudste dochter wilde ik niet horen, en ik heb ze alleen naar school gestuurd (normaal fiets ik mee).

Ook zijn ze ijverig bezig met 'heitje voor kwarweitje' voor iedereen. Jongste heeft een dag meer hard gewerkt om centjes te verdienen dan oudste. Vraagt jongste gisteren aan oudste: zullen we samen weer karweitjes gaan doen voor mensen? Zegt oudste doodleuk dat ze dat niet wil met haar, omdat het niet eerlijk is dat zij al meer geld heeft verdiend dan zijzelf. Jongste 'mocht' dus geen karweitjes meer gaan doen.

Ik was hier ontzettend boos om, maar vooral ook heel verdrietig. Vanmorgen begonnen ze opnieuw hierover, lopen zieken over het geld dat ze hadden verdiend, meer dan jij/beter dan jij etc. (de oudste begint hiermee). Ik was het zo zat, dat ik de consequentie heb gegeven dat ze hun zakgeld nu ook konden vergeten. Klaar met de karweitjes en klaar met het zakgeld, als jullie hier niet mee om kunnen gaan zonder ruzie te maken. Het zou leuk/fijn moeten zijn om geld te verdienen of zakgeld te krijgen. Niet? Dan niet. Ze krijgen overigens evenveel zakgeld.

Ik zie het echt totaal niet meer zitten. Het gaat al een tijd zo, met die ruzies om niks, maar nu kan het er niet meer bij. Is er reden, dan vind ik het best af en toe. Maar niet de hele dag om echt helemaal niets.

Wie kan me een hart onder de riem steken of heeft tips?

Groetjes,
DonnaMay

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
DonnaMay

DonnaMay

17-08-2011 om 11:45

Ik vergeet iets

Ik vergeet nog iets, en dat is dat ik een paar maanden geleden een ongelukje heb gehad, en een hersenschuddng heb gekregen hierdoor, en wat andere vervelende dingen. Ondanks dit verandert er dus niets, is het eigenlijk meer een soort bijzaak. Niemand springt bij, en alles gaat gewoon door als altijd.

De voortdurende ruzies oplossen, daar heb ik simpelweg ook de energie niet meer voor op het moment.

groetjes,
donnamay

Merel

Merel

17-08-2011 om 12:03

Gesprek

Misschiens is het een goed idee om vanmiddag, als ze uit school komen een 'volwassen' gesprek met ze te voeren. In de zin van. Hoe vinden zij het nu gaan met dat geruzie, hoe zouden zij het oplossen als ze de moeder waren. En ook hoe zouden zij een straf uitdelen als de een de ander het licht in de ogen niet gunt (verzin een ander voorbeeld dan de karweitjes, maar wel wat op hetzelfde neer komt)
Ik herinner me wel dat dit wel de leeftijd was waarbij mijn kinderen zoveel ruzie hadden, gekmakend.

Mocht het allemaal nog niet zo goed lukken, dan zou ik meer tijden en regels afspreken. Zo en zo lang in de badkamer, zo min mogelijk dingen samen moeten doen op een plek.

Kobalt

Kobalt

17-08-2011 om 12:56

Mijn twee centen

Als ik je post lees, vallen een paar dingen op. Aan de ene kant klinkt het alsof jij zwaar overbelast bent. Je hebt te veel, doet te veel en hierdoor gaat het niet zo goed met je. Is er op een of andere manier een mogelijkheid waarop je zelf bij kunt tanken?
Is er iemand in je omgeving waarbij je je hart kunt luchten? Is er iemand die taken van je over kan nemen?
Als jij instort, is niemand ermee geholpen. Zorg voor jezelf. In een soortgelijke periode ben ik eens gaan zitten met mijn agenda. Alles wat niet noodzakelijk was, heb ik gecanceld. Dat gaf veel rust. Het huishouden heb ik in een overlevingsstand gezet. Wel opruimen, wel de was, wel de vaat. Wel stofzuigen. Verder niets. Bedden minder vaak verschonen (vooral die van de kinderen, als ze er problemen mee hadden, mochten ze zelf aan de slag, maar ze merkten het niet eens). Nu ja, alleen het hoognodige wat er voor zorgde dat ik me fijn voelt en niet meer al die andere klussen.
En verder ben ik gestopt met het koken van uitgebreide maaltijden. Geen ontbijt meer op tafel, iedereen een boterhammetje op schoot. Geen uitgebreide maaltijden meer, maar zelf afvinken in mijn hoofd: zijn er eiwitten, zijn er koolhydraten, zijn er vetten, zijn er vitamines? Dan is het een gezonde maaltijd. Dus broodjes, rauwe worteltjes en kipfilet, voldoet ook. Dat gaf heel veel rust bij mij.
En dan je meiden. Een wijze juf zei ooit eens tegen mij: 'Er zit altijd iets achter.' En daar heeft ze gelijk in. Ook onbenullige ruzies om niets, daar zit soms iets achter. Territoriumdrift, geldingsdrang, gezien willen worden, gewaardeerd willen worden. Dat soort dingen. Jij hebt veel stress, jouw dochters zijn kinderen. Zij kunnen nog geen rekening met jou houden. Zij gaan hun eigen belangen volgen.
Dat is heel vervelend, maar was hier net zo. Aan de andere kant vind ik het nog veel verontrustender, als zulke jonge kinderen zich verantwoordelijk gaan voelen voor het welzijn van hun ouder en hun eigen kinderachtige gedrag aan de kant schuiven.
Hier helpt het weleens als ik dan op tijden waarop zij het niet verwachten, veel bevestiging geef. Bijvoorbeeld zo maar een knuffel, of zo maar een compliment. De kinderen voelen zich dan gewaardeerd en knappen ervan op.
Nou ja, volgens mij bevind je je in een zeer lastige situatie. Als je het niet meer bolwerkt, zou je hulp kunnen gaan zoeken, bij de huisarts bijvoorbeeld. Ik heb in een stresssituatie weleens een aantal gesprekken gevoerd bij een psycholoog. Dat was heerlijk, even een uur alles spuien, tegen iemand die er zelf helemaal los van staat. Mij hielp dat toen goed.

DonnaMay

DonnaMay

17-08-2011 om 15:50

Gesprek

Dank voor je reaktie, Merel. Ik heb dat vanmiddag inderdaad gedaan, wat ze er nu zelf van vonden de laatste tijd. Nou, vonden ze zelf ook niet leuk natuurlijk. Afspraken gemaakt etc.

Wilden ze laten zien dat ze wel samen in de badkamer konden staan met tanden poetsen na de lunch. Helaas lukte dat dus niet, maar dan andersom: geen ruzie, maar ontiegelijk geklier (door elkaar heen zingen tijdens poetsen, dingen laten vallen, de een moest naar de wc en ging daarop zitten poetsen, etc. etc. etc.).

Dus ze konden wederom beneden komen. Als dit af en toe is, kan ik er wel om lachen hoor, ik kan me die dingen wel voorstellen. Maar omdat er nu helemaal niks meer normaal gebeurt (het gedonder met douchen iedere dag bijv.: niet willen, die niet eerst, die niet eerst, etc.) was dit vandaag dus niet geoorloofd. Gewoon eens 1 keer doen wat er gevraagd wordt mag niet teveel moeite zijn.

Wel afspraken gemaakt dat als ze privacy willen, dat ze dan naar hun eigen kamertje gaan, en hun kamerdeur dicht doen, als teken dat de ander niet binnen moet komen lopen. Hopelijk brengt dit ook meer rust.

Groetjes,
DonnaMay

DonnaMay

DonnaMay

17-08-2011 om 16:04

Kobalt

Je hebt eigenlijk helemaal gelijk, ik vóél me ook zwaar overbelast. Het rotte is alleen, dat er niets verandert, bijv. qua steun van man. Ik vraag er wel om (ja, ook duidelijk en zonder de typisch vrouwelijke 'hints' ).

Een paar weken terug was er iets, kinderen waren weg, en toen kreeg ik een enorme huilbui. Nou kan iedereen wel eens huilen of het zat zijn, maar dit duurde een uur of twee. Niet normaal. Ik ben ook naar de huisarts gegaan van de week, en krijg wel een paar gesprekjes met iemand. Goede tip van jou dus ook...ik ben benieuwd of dit helpt.

De andere tips neem ik ook mee, je hebt gelijk. Ik weet alleen niet goed hoe ik zelf bij kan tanken. Ik zit wel op poweryoga enzo, maar ben daar door mijn hersenschudding al tijd niet meer geweest. Ik moet mn hoofd vooral hoog houden, en yoga is veel ondersteboven . Verder loop ik lekker met onze hond. Maar dat rotgevoel gaat er niet van weg.

Vwb mijn dochters, ik geef ze vaak knuffels (dagelijks en vaker ), en doe veel leuke en lieve dingen met ze. Veel vind ik wel goed, en veel maak ik gezellig voor ze.

Maar de regels zijn er gewoon wel. En zich aanpassen door extra dingen te moeten doen voor mij, hoeft absoluut niet. Maar gewoon de dingen doen die worden gevraagd, die paar dingetjes, die moeten ze gewoon doen, klaar. Als ze daar eerder geen zin in hadden, bleef ik stoïcijns en hield voet bij stuk. Maar nu lukt dat bijna niet.

En dat geruzie, daar snappen ze zelf achteraf ook niet van waarom ze zo doen. Eerder zag ik het van tevoren al aankomen en losten we het op, nu ben ik er direkt al klaar mee en kan wel janken als het weer begint.

Ik vind het wel moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen, want "ik kan altijd alles, en doe alles voor iedereen en ben altijd vrolijk. Als je een gangmaker wilt, moet je mij nemen, wat een lol". Mijn ouders wil ik ook niet belasten. Mijn man vertel ik het wel, maar er gebeurt verder niks. En verder weet ik het niet.

Misschien dat ik toch wel een beetje overspannen ben ofzo...

Groetjes,
DonnaMay

Snuggle's

Snuggle's

18-08-2011 om 02:28

Hulp

Zoals je zelf al zegt, lijk het je allemaal behoorlijk teveel te worden, helemaal niet gek lijkt me in jouw situatie.

Ik heb zelf ervaring met een depressieve partner, en het zuigt je leeg af en toe. Ik lees in jouw posting dat je toch hulp van hem verwacht, door dingen bij hem neer te leggen en te vragen. Ik weet natuurlijk niet hoe jouw partner op dit moment precies is, maar als hij een serieuze depressie heeft, gaat dit niet werken zoals je al gemerkt hebt. Waarschijnlijk werkt het eerder averechts omdat je dingen van hem verwacht waar hij niet aan kan voldoen en dit zal maken dat hij zich ellendiger voelt en juist nog minder kan doen, wat jouw weer meer gaat irriteren enz... Valt niet mee om dit los te laten, vooral als je het zelf ook moeilijk hebt.

Er is echter vaak uit onverwachte hoek meer hulp dan je denkt. Alleen moeten mensen dan wel weten in wat voor situatie je zit. En als ik je verhaal lees zit daar een beetje het probleem. Je hoeft echt geen super vrouw te zijn die alles wel even doet. Mensen hebben er echt begrip voor als niet alles lukt, en zijn vaak echt meer dan bereid om je te helpen. Je hebt echt tijd voor jezelf nodig af en toe. Laat juist zoveel mogelijk mensen weten hoe jij je voelt, en sla aangeboden hulp niet af (valt niet mee).

Je wilt je ouders niet lastig vallen in deze situatie. Natuurlijk te begrijpen dat je ze niet extra wil belasten. Vaak is het echter ook als je zelf problemen hebt en hulp nodig hebt, fijn als mensen nog steeds naar je toe komen met hun problemen. Het geeft je juist het gevoel dat je nog nodig bent en nuttig kan zijn, in plaats van afgeschreven te worden, al is het alleen maar door te luisteren. Jij kent je ouders zelf het beste en kan dit dus ook het beste inschatten. Maar als je wel gewend was om je zorgen met je ouders te delen is het het overwegen waard. Zowel voor jezelf als voor hun.

Fijn dat je bij de huisarts bent geweest, ik hoop dat die je een beetje kan helpen.

Snuggle's

DonnaMay

DonnaMay

18-08-2011 om 11:14

Snuggle's en spiegel

Goedemorgen Snuggle's,
Dank je wel voor je fijne reaktie. Alles is herkenbaar wat ik van je lees. En jij en de anderen hebben gelijk: het probleem zit 'm helemaal niet in mijn ruziemakende meisjes, het probleem zit 'm in mij op het moment.

Door dit draadje hier neer te zetten en door jullie reakties, is mij een spiegel voorgehouden. Ik heb een afspraak gemaakt voor een aantal gesprekken met iemand, en vanaf vandaag gaan zij met mij aan de slag, zodat ik mezelf weer kan worden en een aantal zaken leer schrappen van mijn takenpakket zeg maar.

Dank jullie wel (en Snuggle's: sterkte jij ook, met je depressieve man...).

DonnaMae

Kobalt

Kobalt

18-08-2011 om 11:59

Donnamay

Volgens mij ben je hartstikke goed bezig. Het is heel verstandig om hulp te zoeken. Als je jezelf altijd groot houdt, zien mensen niet dat je hulp kunt gebruiken en krijg je het ook niet. Ten minste, dat was mijn ervaring.
Ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf!

Asa Torell

Asa Torell

18-08-2011 om 15:09

Sterkte

Ik hoop dat er gauw betere tijden voor jullie komen.
Ik denk trouwens dat het wel goed mogelijk is dat de problemen met je dochters samenhangen met de hele situatie, ze voelen de spanningen natuurlijk ook en reageren dat op elkaar af. Dus wellicht gaat het ook vanzelf beter tussen hen, als het met jou straks beter gaat.

Snuggle's

Snuggle's

18-08-2011 om 19:30

Gelukkig

Dat klinkt goed! Erkennen is de eerste en misschien wel belangrijkste stap. Veel sterkte ermee!

Snuggle's

suus36

suus36

20-08-2011 om 12:39

Hier ook

Hoi Donna,

Zo herkenbaar dat geruzie om niets. Bij ons hielpen volwassen gesprekjes niets. Ik weet niet of het pedagogisch goed is, maar ik ben straffen uit gaan delen. Vooraf gezegd dat als ze elkaar weer in de haren vliegen en wij hebben er last van dat er geen tv wordt gekeken die dag. Vinden ze verschrikkelijk. Daarnaast heb ik het er ook wel met ze over: hoe los je conflicten op, wat had je ook kunnen doen etc. Maar dat geruzie om niets ben ik echt allergisch voor geworden. Daar zit ik kort boven op en is nu heel veel minder geworden. Als zij zich als kleuters gedragen, behandel ik ze ook zo. Ze zijn 11 en 9.

Groetjes,
Suus

suus36

suus36

20-08-2011 om 12:43

Lees nu pas de rest

hoi Donna,

Ik zie nu pas dat jezelf ook niet lekker in je vel zit. Dan is mijn reactie misschien watbkort door de bocht. Aan de andere kant roepen kinderen soms ook om kaders en regels. Als ik ze wat ruzie betreft kort houdt, wordt het bij mij thuis echt gezelliger. Ik ben meestal wel van de goede gesprekken enn overleg, maar als het uit de klauwen loopt en ik er last van krijg, dan ben ik er klaar mee. Even een paar keer de confrontatie aangaan en nukkige kids, maar dan houden ze er wel mee op.
Groetjes,
Suus

Donnamay

Beste DonnaMay,

Je dochters maken veel ruzie en jij hebt veel stress. Als ik je situatie lees dan zie ik een enorme druk op je schouders, je hebt al zoveel aan je hoofd. Het laatste wat je nodig hebt is schuldgevoel maar het gedrag dat je dochters vertonen heeft waarschijnlijk alles te maken met jouw spanningen. Niet dat je je daar schuldig over zou moeten voelen, begrijp me niet verkeerd, ik vind het bijzonder knap dat het je al zo lang lukt om alle balletjes in de lucht te houden.
Ik heb vroeger eens een artikel gelezen over 'het antennekind', dat artikel kan ik nu helaas niet terugvinden maar ik vond wel het volgende artikel via google: http://www.platovisit.nl/ntk/spiegelen.htm
(NB: dit artikel gaat eigenlijk over de omstreden nieuwetijdskinderen, een begrip waar ik niet helemaal achter sta maar in dit artikel word wel het principe van het antennekind en het spiegelen goed uitgelegd)
Ik ben er van overtuigd dat als het met jou beter gaat, het met je kinderen ook beter gaat.
Voor nu: probeer die ruzies een beetje te negeren, zucht ze weg, en concentreer je meer op jezelf.
Je mag hulp vragen. Je gaat al een aantal gesprekken aan maar doe ook dingen voor jezelf, dingen die je leuk vind en waar je energie van krijgt. Zorg dat je lekker in je vel zit. Besteed de meiden eens uit als dat mogelijk is of nog beter: ga eens een weekendje weg om tot jezelf te komen.
Heel veel sterkte met alles.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.