Kibbelende kleuters - ingrijpen of niet
Dag allen,
Mijn tweeling van 5,9 is de laatste tijd veel aan het kibbelen. Op zich niet erg, en heel herkenbaar van mijn eigen gekibbel met mijn zusje. Maar ik weer eigenlijk niet zo goed hoe ik moet reageren. Ik ben namelijk erg geneigd om altijd in te grijpen.
Dus als ze tegenelkaar lopen te schreeuwen, zeggen dat ze niet tegen elkaar moeten schreeuwen en lief moeten doen tegen elkaar. Als kabouter A roept, mamaaaaaaaaaa D heeft dit gedaaaaaaaaaaan, boehoeeeeeeeeeeeeeeeee, meteen gaan bemiddelen.
Ik word daar erg moe en geïrriteerd van. Maar ik zat te denken, waarom doe ik dat eigenlijk. Moet ik ze niet gewoon laten begaan en ze het zelf uit laten zoeken (tenzij er natuurlijk bloed vloeit).
Hoe gaan jullie er mee om?
Alvast bedankt, groet, Linda
Laten gaan
ik heb geen tweeling, maar een zoontje van 4 en van 2, en ik grijp zo weinig mogelijk in. Tenzij er gehuild wordt. Ik vind inderdaad dat ze zelf maar een soort van evenwicht moeten vinden. Als je begint met ingrijpen, dan houdt het nooit op!
Als ze teveel herrie maken, dan zeg ik dat ze in hun kamer mogen spelen, maar dat ik rust om me heen wil. Anders word ik echt gillend gek hoor!
Je eigen rust waarborgen
Hallo Linda,
Natuurlijk moeten kinderen ook leren het samen zelf uit te zoeken, maar dat mogen ze dan ook best op een lager leren te volume doen. Bemiddelen doe ik alleen als ik door met een half oor zo te luisteren het idee heb dat het echt nodig is.
Waar ik wel vrij streng op ben is geschreeuw, gegil en gehuil van mijn 4 kinderen. Ze krijgen een enkele waarschuwing en daarna wordt door mij gewoon de oorzaak van de ruzie weggelegd als het een speeltje is of heb ik de vervelende gewoonte me op die momenten te herinneren dat er nog een kamer opgeruimd moest worden of huiswerk gedaan moest worden, enz. Ze hebben op deze manier heel snel geleerd om er niet alleen samen uit te komen, maar ook nog op een beschaafd volume. Althans in de meeste gevallen, nobody is perfect 
Groeten Primavera
Je zegt het zelf: laat ze het zelf uitzoeken
Linda, je weet het al, nu nog handelen. Ik kan ook erg slecht tegen het gedrein, gezeur, met steeds luidere stem zielig doen zodat mama wel zal ingrijpen.
Oefening baart kunst: je kunt het leren! Ik hou met een half oog huisraad en hun lichamelijke intactheid in de gaten en laat hen gewoon doordreinen. Als het me te gek wordt, stuur ik ze de gang op.
Inmiddels (ze zijn 6 en 4) weten ze dat mama niet reageert op gezeur. Dochter zegt dan tegen zoon 'mama komt toch niet', waarna ze opeens geen ruzie meer hebben.
En laatst waren ze boven op hun kamer aan het bekvechten, zoon riep steeds harder 'nouhou! nouhou!'. Na een tijdje werd het stil, komt-ie naar beneden en vraagt aan mij: 'waarom kom je niet mama?' Fantastisch vond ik dat!
groet, Mamvantwee
Beetje langszij helpen
..en verder laten gaan. Waarom zouden ze altijd lief moeten doen? Ik heb twee zoons en dat is werkelijk onhaalbaar voor ze. Voor iedereen denk ik.
Je kan ze wel helpen met hoe ze het aanpakken. Wij hebben bijvoorbeeld wel regels over hoe je aan elkaar mag zitten (stoeiregels). Je kan ze ook handreikingen doen voor het oplossen van conflicten, bv als iemand iets niet wil moet diegene ook aangeven wat hij/zij dan wél wil.
Ik noem maar wat dingen...
Ja dat is waar: ze moeten leren ruziemaken
Dat is een goede aanvulling van rodebeuk, en dat doe ik eigenlijk ook. Als de kinderen elkaar in de haren zitten, kun je hen wel leren hoe het anders kan. Het zelf laten uitzoeken betekent niet totaal afwezig afwachten tot de winnaar boven komt drijven.
groet, Mamvantwee
Hoe?
en hoe doe je dat, dat aanleren zonder gek te worden? ik probeer dit al zo lang, en het wil maar niet lukken (vooral in de auto, vreselijk vind ik hun gekibbel en geroep!)
Afleiding?
in de auto, als ze vervelend gaan doen, dan zetten we een speciale cd op met meezingliedjes. Harstikke gezellig.
