Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Yvon Meijer

Yvon Meijer

07-04-2009 om 21:56

Kind is extreem bang voor dieren

Mijn dochter (5) is extreem bang voor dieren en in praktijk merken we vooral dat ze erg bang is voor honden en katten, die kom je nog wel eens loslopend tegen. Ze raakt echt volledig in paniek en meestal moet ik haar dan optillen. Ik heb al vaak met haar besproken dat de dieren niks doen en niet eens naar haar toe komen. Hierdoor kan ze bijvoorbeeld ook niet bij vriendjes en vriendinnetjes die huisdieren hebben gaan spelen, wat erg jammer voor haar is en ik wil ook niet altijd de vriendjes hier hebben. Ik ben ook bang dat ze, als ik er niet bij ben om in te grijpen, in paniek de weg op rent omdat ze een hond ziet. Haar kleine zusje van drie begint nu haar gedrag te copieren en begint nu ook al te piepen als ze ergens een hond ziet. Ik zou dus heel graag mijn dochter van haar angst af krijgen maar ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken. Heeft iemand hier ervaring mee? Wie weet wat ik kan doen? Groetjes, Yvon.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mamvantwee

Mamvantwee

07-04-2009 om 22:09

Hier ook, maar wordt minder

Mijn dochter (5) begon ook altijd te krijsen als ze een hond zag. En zoonlief (3) begon dat ook na te doen. Ik zeg ook altijd dat de hond/kat geen kwaad doet, maar dat helpt niet echt. Daarbij kun je dat ook niet beweren vind ik, want je kent die dieren niet, misschien zijn ze niet zo lief, maar goed, dat terzijde.

Ik probeer de laatste tijd hiermee om te gaan door rustig het voorbeeld te geven. Dus met het betreffende baasje te praten, de hond te aaien (als dat mag) en daarmee te laten zien aan mijn schijtlijsters dat er niets is om bang voor te zijn.

Intussen is het krijsen over, kijken ze met grote argwaan naar het kwispelende 'monster' en accepteren ze dat mama dat beest aait. Samen lopen we/ze er met een grote boog omheen. Maar dat is al winst, tot voor kort moesten we hen inderdaad optillen.

Dus langzaamaan laten wennen lijkt me. En ook laten weten dat de meeste huisdieren geen kwaad doen, maar dat je ze ook nooit zomaar mag aaien zonder te vragen of dat kan - hoewel dit lesje pas komt als ze dat überhaupt durven.

groet, Mamvantwee

Langzaam opbouwen

Hi Yvon,
Wat vervelend voor je dochter dat ze zo angstig is voor honden en poezen. Maar hoe 'extreem' is dat en wat versta jij onder volledig "in paniek"?

Mijn zoontje *bijna 4* is ook bang voor mn grote honden en durft ook geen poezen vanzelf te aaien. Poezen kan ie inmiddels wel probleemloos bekijken, maar iedere onverwachte beweging van een onbekende hond leidt nog steeds tot optillen. Mijn zoontje hoeft er nu niet meer om te huilen maar vroeger wel. Ik merk dat door het contact met honden en poezen van buren en vrienden dat zijn vertrouwen daarin is gegroeid. We hebben ook bewust hem voorzichtig (samen) laten aaien, en gezegd dat als een hondje likt of tegen hem op wil springen dat dat "kusjes" zijn en dat het hondje dat goed bedoeld. Dat ging niet altijd meteen goed, menig 'hondenkusje' was een paniekerige huilbui, maar inmiddels gaat dat stapje voor stapje beter en praat mijn zoontje heel enthousiast over bepaalde hondjes....

Is het een idee om je dochter heel langzaamaan te wennen aan dieren in een vertrouwde omgeving? Dus is er iemand in je omgeving met een hond of kat die je dochter goed kent? Als ze langzamerhand het onvoorspelbare gedrag van dieren gaat herkennen is de angst ervoor wellicht ook minder groot...

Succes!

Yvon Meijer

Yvon Meijer

07-04-2009 om 22:49

Paniek is

Hoi Jopi, nou, extreem vind ik het omdat ik dit van geen enkel ander kind ken. Ze komt dus niet in de buurt van een hond of kat. Als we op de stoep lopen en ze ziet verderop een hond dan gaat ze niet verder, ze durft er niet langs. We hebben har nu geïnstrueerd dat ze als ze in paniek raakt, naar óns toe moet lopen omdat ze zomaar weg wil rennen. We hebben meerdere keren geprobeerd haar in de buurt van een hond te laten komen, rustig aan, maar dat lukt gewoon niet. Paniek is, dat ze op me wil springen, ik haar hoog moet houden en ze rilt en zowat in me kruipt. Ze heeft één of twee keer in haar leven een poes geaaid en één keer een piepklein hondje dat een ouder op schoot had in haar klas (dit zijn maar één of twee aanrakingen hoor, dus niet echt lekker aaien). En extreem vind ik ook dat het haar dus belemmerd in de dingen die ze wil doen en ik ben bang voor ongelukken door haar paniek.. dat ze ergens naar toe rent of dat een hond haar juist achterna gaat rennen omdat ze in paniek weg rent..
Langzaam opbouwen weet ik niet hoe ik dat zou moeten doen, misschien kan ik eens proberen om samen met haar naar die vriendjes en vriendinnetjes te gaan met huisdieren. Maar we hebben het wel eens eerder geprobeerd en het schiet niks op..

Yvon meijer, geduld

Dit is waarschijnlijk een probleem waar je erg veel geduld bij moet hebben. Een keertje ergens heen gaan waar een huisdier is lost niet direct het probleem op. Maar zeker als er ook een begrijpende ouder daar in huis is zou je misschien kunnen proberen er eerst mee naar toe te gaan en na een half uurtje een kwartiertje of half uur weg te gaan en je dochter daar "alleen" te laten met vriendinnetje, ouder en hond/kat. Probeer dit op te bouwen maar dan moet je de ouder er wel in kunnen vertrouwen je dochter niet tot "liefde" en "aandacht" naar het dier toe te dwingen.
In paniek wegrennen zou ik toch proberen af te leren want hierdoor wordt ze vooral voor honden een leuk speel object. Sterkte er mee.

mijk

mijk

08-04-2009 om 08:58

Waar woon je?

Onze hondenschool in groningen geeft ook gedragsbegeleiding aan kinderen met angst voor dieren. Opbouwend eerst zonder dieren dan met andere dieren, een knuffelhond en uiteindelijk met speciaal getrainde honden. Misschien ietsd voor jullie. Als je belangstelling hebt kan ik je het adres wel mailen.

Mijk

Herkenning

Onze zoon moet ook niks hebben van met name honden. Zijn jongere zus heeft dit ook, maar durft wel bij sommige andere dieren in de buurt te komen (geitjes aaien op de kinderboerderij bv.) En helaas, ik heb ook geen oplossing... Soms gaat het na een tijdje beter, maar dan hoeft er maar 1 negatieve ervaring te komen (bv loslopende hond die aan hem snuffelt, of blaft of zoiets), en hij is meteen weer een heel stuk angstiger.
Wij hebben hem in ieder geval geleerd om te kijken of een hond aangelijnd is: zo ja, dan kun je ervan uitgaan dat de hond niet dichtbij hem zal komen. In andere gevallen: naar papa of mama toe. Maar ja, zoon is inmiddels 6, en papa en mama zijn niet altijd direct in de buurt, bij buiten spelen bv.

Sterkte ermee!
Caroro

Wilma

Wilma

08-04-2009 om 14:00

Hier ook

Mijn dochter is nu vijf en het is nu (sinds kort) niet meer zo dat ik haar metéén moet optillen, als ze even doorheeft dat de hond of poes niet in haar directe omgeving komt, durft ze wel te blijven staan. Langs een hond op de stoep blijft een probleem, al leer ik d'r ook wel dat een aangelijnde hond niet heel dichtbij kan komen.

Ik ben allergisch voor honden, dus ik kan haar ook nog eens niet voordoen dat honden ook leuk kunnen zijn door ze te aaien ofzo. Zeggen dat honden niks doen, doe ik niet, want de jonge speelse (grote) hond van vriendin hapte leuk speels (niet dus) naar mijn dochters gezicht. Ze is zich kapot geschrokken toen en toen was haar angst ineens ook nog (een beetje) gegrond in haar ogen.

Gister nog op een verjaardag, een ieniemienie doch zeer enthousiast hondje kwam binnenstormen. Ze zat al bij me op de bank, mijn dochter, en deed meteen haar voeten óók op de bank. Daar bleef 't bij toen ze zag dat 't ieniemienie hondje niet óp de bank kon. Anders weet ik zéker dat ze was gaan huilen.

Hier heeft het enórm geholpen toen ze een hele grote knuffelhond (19,95 bij Leenbakker) kreeg, daar was ze metéén helemaal weg van. Hij lijkt levensecht (menigeen is al geschrokken hier, "hebben jullie een hónd??") en zij is er niet bang voor. We spelen dan wel eens dat ik wel een beetje bang ben en zij is dat de stoere heldin die 'm vasthoudt als ik 'm dan (overdreven voorzichtig) aai. Sindsdien is het hysterische in paniek raken voorbij, maar erg angstig blijft ze.

Groetjes en succes,

Wilma

Guinevere

Guinevere

08-04-2009 om 18:23

Hier gehad, maar opgelost

Onze zoon van 6 is als 2,5 jarige een keer gebeten door een jonge hond. Het was een liefdesbeet, maar het is nooit meer goedgekomen tussen hem en honden. Ook tot in het extreme. Als we aan het fietsen waren, en er liep een hond op de stoep aan onze kant, knalde hij zó zonder te kijken met zijn fiets naar de andere kant van de weg. En inderdaad, hysterisch vasthouden aan moeder of vader en compleet bovenop ons klimmen als we een hond tegenkwamen.

Guinevere

Guinevere

08-04-2009 om 18:32

Heu, vervolg

Mmm, opeens verzond mijn computer mijn bericht. Ik doe nog een poging.
Onze zoon van 6 is als 2,5 jarige een keer gebeten door een jonge hond. Het was een liefdesbeet, maar het is nooit meer goedgekomen tussen hem en honden. Ook tot in het extreme. Als we aan het fietsen waren, en er liep een hond op de stoep aan onze kant, knalde hij zó zonder te kijken met zijn fiets naar de andere kant van de weg. En inderdaad, hysterisch vasthouden aan moeder of vader en compleet bovenop ons klimmen als we een hond tegenkwamen.
We hebben besloten dat het zo niet langer kon, omdat het gevaarlijke situaties opleverde doordat zoon zich onvoorspelbaar gedroeg in het verkeer. De gelegenheid om het aan te pakken was toen we 2 nachten gingen logeren bij iemand met een hond. Niet zomaar een hond, maar zo ongeveer de braafste, nooit blaffende, aaibaarste Golden Retriever die bestaat. Ze hebben ons nog gevraagd of ze de hond niet elders moesten onderbrengen vanwege de kinderen, maar dat wilden wij juist niet!
Toen we binnen waren heeft de hond eerst een tijdje in de auto moeten zitten vanwege de hysterische gedragingen van zoon. Na een uur vonden we het zielig worden en mocht de hond in de woonkamer. Zoon verdween dus achter mijn rug, ik zat in een fauteuil. Zijn hysterie hebben we wat geprobeerd te kalmeren door de hond uit de buurt te houden. Maar na een tijdje heb ik de hond geroepen en ben haar gaan aaien, inmiddels zoon kalmerend. Hij zag dat er helemaal niets engs gebeurde. Ik heb verteld dat de hond zo héérlijk zacht aanvoelde en na ongeveer 1,5 uur vanaf binnenkomst van de hond stak hij opeens zijn hand uit richting de hond! Vanaf dat ogenblik ging het steeds beter, de volgende dag liep hij samen met de hond door het bos te rennen en de bal uit haar bek te trekken!
Het heeft écht geholpen, hij rent nu niet meer weg voor honden en heeft onlangs zelfs een andere (vreemde) retriever geaaid, natuurlijk na toestemming.
De foto van hem met de Golden Retriever hangt nu prominent in beeld, dat begrijp je zeker wel.

Jakiro

Jakiro

09-04-2009 om 08:44

Er zijn er heus meer

Ook in die extreme mate.
Mijn nichtje is bang voor alle dieren. Niet alleen katten en honden, ook de cavia's, muizen, geitjes en noem maar op, roepen angst op. Haar broer is ook bang voor katten en honden, maar accepteert de andere dieren wel.
Als je zelf geen dieren hebt, is het denk ik heel lastig om het op te lossen.
Onze kinderen zijn opgegroeid met dieren (katten, honden, konijnen, cavia's en schildpadden) en kennen echt totaal geen angst. Is ook wel eens lastig; van het weekend liep mijn dochter van 3 met een grijns op een grote, loslopende bouvier af, vind ik ook niet zo prettig.
Ik denk dat de methode van Guinevere het beste zal werken; een betrouwbare hond opzoeken en je kind in zijn omgeving "dwingen". De enige manier om te laten zien dat honden best leuk zijn.
Jakiro

Hier

Onze tweede trauma overgehouden aan de vakantie. Net een jaar en op vakantie. Leuk naar de kinderboerderij van de dierentuin Emmen. Zat dus in de buggy en had stukje krentenbol in zijn handje. Opeens een geit en hap. Kind helemaal in paniek. Sindsdien alles wat op hem af kwam krijsen en moesten we hem optillen. Langzaam aan steeds weer stapje verder. Kind geeft aan hoever. Eerst alleen het hek bij de kinderboerderij binnen, alleen kijken op afstand, later een boterham over het hekje gooien. En vele jaren pas later een beestje aaien. Toen hij 5 was besloten een hond te kopen, een niet te grote. Zij was toen 2½ week oud en tweede was verkocht. Daar heeft hij geen moeite mee gehad. Wel als ze later op hem af rende of sprong. Nu is hij 13 en lijkt het over te zijn. Zal niet meteen alles aaien maar krijst in ieder geval niet meer als er een hond of ander beest aan komt.
Dus rustig aan, opbouwen en hoop dat ze dan idd over die angst heen komt. Misschien is een eigen konijntje of cavia iets.
Rymcke

Guinevere

Guinevere

09-04-2009 om 11:32

Eigen hond

Ja, mijn zoon is nu zelfs zover dat ie zelf een hond wil! Maar dan wél een meisjeshond, want die zijn liever (zegt hij...). Op dit moment lijkt een hond me voor ons alleen niet zo praktisch, wie weet later ooit nog eens. Of een keer een logeerhond.
Ik was nog vergeten te vermelden bij mijn verhaal dat we op het moment dat mijn zoon achter mij verstopt zat en de hond in de kamer was, geen enkele dwang hebben uitgeoefend. Mijn man wilde nl. zoon achter mij vandaan hebben omdat ie het contact met de hond wilde forceren en vond dat zoon zich aanstelde. Ik heb erop aangedrongen mij mijn gang te laten gaan. Met het fantastische resultaat dat zoon na 1,5 uur toch wel wilde weten of die hond echt zo zacht was. En daarna geheel uit eigen beweging achter me vandaan kwam.

Yvon Meijer

Yvon Meijer

12-04-2009 om 22:58

Plan van aanpak

Allemaal super bedankt voor jullie reacties en het meedenken! Aan de hand van jullie suggesties hebben we een plan gemaakt om dit probleem aan te pakken. We gaan haar langzaam laten wennen aan een kat. We hebben helaas niet veel mensen in onze directe omgeving met huisdieren, in ieder geval geen honden. Maar een vriendje uit de klas heeft drie katten thuis. Eén kat is zo'n theemuts die nooit beweegt, daar gaan we mee beginnen; mijn dochter er even bij in de buurt laten, samen met ons uiteraard. Dit totdat ze rustig is en dan langzaam aan wat dichterbij, tot ze misschien eens wil aanraken enz. Heel langzaam opbouwen dus zoals jullie zeggen. We gaan samen afspraken maken wanneer we komen, eerst twee keer per week denk ik. Verder is hier in de buurt een winkel waar een hond is die oud is en alleen maar wat ligt, lijkt erg lief. Ik ga de eigenaresse vragen of de hond inderdaad rustig is en leg haar het probleem uit en vraag of we eens per week mogen komen kijken naar de hond. Ik hoop dat ze zo langzaam aan leert rustig te blijven als ze dieren ziet.
Mijk: bedankt voor je suggestie, goed trouwens dat zoiets bestaat! Ik woon in de randstad dus niet in de buurt. Overigens, als je een hondenschool hier in de buurt weet die ook zo'n programma heeft dan zou ik dat graag willen weten. Voor het geval ons plan van aanpak niet gaat werken, waar ik niet van uit ga, maar je weet maar nooit.
Verder: ik zeg niet tegen mijn dochter dat honden niks doen. Als ze een hond ziet die plat op de grond ligt en totaal geen aanstalten maakt om überhaupt te bewegen; dan zeg ik dat de hond niks doet in de betekenis van hij beweegt niet, komt niet naar je toe ofzo. Ik zal haar zeker wel leren dat dieren iets kunnen doen en waarom ze dat doen, maar nu nog even niet want ze is al zo bang en ik vrees dat het nu niet gaat helpen als ik teveel benadruk dat dieren inderdaad wel eens wat kunnen doen. En ik heb vaak overwogen om zelf (weer) een huisdier te nemen. Maar het lijkt me niet goed om dat te doen als de voornaamste reden is om mijn dochter van de angst af te helpen. We wonen in een klein huis, 4 hoog; ik zou graag weer een kat willen maar dan wel als de kat naar buiten kan. We gaan het eerst maar eens zo proberen. Oja, nog iets; ik heb het veel over honden en katten omdat je die het meest tegen komt maar mijn dochter is bang voor alle dieren. Toen ze nog kleiner was zelfs voor vliegen! En duiven, we konden niet eens naar de speeltuin omdat ze panisch werd als we een vogel tegen kwamen, ze wou dan linea recta naar huis.. Voor vogels is ze nu niet meer bang (als ze maar uit de buurt blijven) dus ik heb goede hoop dat we hier uit gaan komen!
Nogmaals, veel dank! Groetjes, Yvon.

mijk

mijk

13-04-2009 om 20:47

Succes!

Ik zal de trainer hier er eens naar vragen... Die zal misschien in het westen wel iemand kennen!

mijk

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.