kind maakt nooit iets af
mijn dochter (11) maakt nooit is iets af knutselwerkjes tekeningen etc.
ze is hoogbegaafd en heel creatief dit klinkt als een nogal onzinnig onderwerp maar ik vindt het
zelf best wel zonde van alle dure olieverf ,boetseerklei en tekenpapier
ze wil zelf knutselen met al die "dure " knutselspullen want stiften van de hema zijn inneens kinderachtig ik koop dan voor ongeveer 50-75 euro een hele doos van die troep per 2 maanden maar als ze vervolgens elke dag met iets nieuws begint en het dan niet afmaakt zodat ik het kan weggooien vindt ik dat natuurlijk enorm zonde
hoe moet ik hier mee omgaan ?
Even off topic, TS. Voor prettige leesbaarheid van je teksten zou het fijn zijn als je hoofdletters, punten en nu en dan een witregel gebruikt. Sorry als dit wat schooljufferig overkomt 😎
eenmens schreef op 24-02-2021 om 17:21:tinewinkel
leuke reactie weer natuurlijk is zij ook een leuk kind wij hebben alleen het idee dat ze wat tijd alleen nodig heeft wat tijd met andere mensen met autisme (aspergeger in dit geval ) en wat ik zij over tijd voor de anderen klopt trouwens niet helemaal ook haar zusjes van 10 maandne jonger (tweeling) gaan even ergens logeren we hopen zo na allemaale evn appart te zijn weer goed met elkaar om te kunne gaan zonder ruzies dit was echter naar hun eiegn initiatief ze willen gewoon even alleen zijn en dat vind ik dus ook best prima hopen dat het werkt
Maar, zeg nou zelf, dat laat je niet erg merken. Haar zussen hebben last van haar, jij hebt last van haar. Ik vraag me af of mensen met autisme behoefte hebben aan het ontmoeten van andere mensen met autisme - volgens mij meer behoefte aan het even NIET hoeven ontmoeten van anderen en moeten nadenken hoe ze moeten reageren in bepaalde situaties...
Verder heb ik niet het gevoel dat je veel doet met onze adviezen en tips. Zelfs als het gaat om heel praktische en eenvoudige zaken, zoals het aanbrengen van interpunctie in je berichten (punten, komma's, hoofdletters of witregels), lijkt dat niet bij jou tot veranderingen te leiden - ik twijfel daardoor of onze andere (waarschijnlijk lastiger) adviezen wel worden opgepikt.
Er kan nog iets anders een rol spelen. Veel mensen kunnen in het algemeen en op verjaardagen over anderen roddelen en daarbij komt vaak een ouderwets kortzichtig repressief opvoedingsbeeld naar boven, het 'pak ze maar aan' principe waar we bij de overheid ook zo'n last van hebben.
Maar in de omgang kun je daar wel mooi mee scoren en in de gunst bljven vallen. Cabaretiers maken gehakt van gepercipeerde slapheid, zie bijvoorbeeld Roue Verveer.
Zelf heb ik, pas bevallen, ook klem gezeten bij een humoristisch duo dat op deze wijze af zat te geven op ouders die slap opvoeden en kinderen die op jonge leeftijd al laten zien dat ze opgroeien voor galg en rad, verwend verwaarloosd door slappe ouders. Ik ging bijna van mijn stokje bij die voorstelling en heb sindsdien dat type cabaretier gemeden hoewel ik wel weer heel erg kan genieten nu van Michael McIntyre die natuurlijk openlijk zijn frustraties laat zien, kun je ook door geraakt worden.
In alle gevallen moet je dit relativeren, maar het sluipt er in. En dan krijg je dit. Stel een onderwerp waar je meer realistische beelden bij zoekt aan de orde op een publiek acceptabele manier dan kom je al snel uit op het veroordelen van het kind, het primaire proces van uitsluiten wat anders is omdat dat je in de gunst brengt bij de anderen.
Alleen op papier staat het er zo al te kort door de bocht, dan werkt het niet meer, dan moet je het anders inkleden om zelf niet doelwit te worden van negatief commentaar.
Daar doet dit mij aan denken. En zelf heb ik nogal eens meegemaakt dat mensen mij iets voorschotelden op die manier terwijl ze eigenlijk aan het testen waren wat ik er van vond en of ze wel vertrouwd met mij daarover konden spreken of dat ik ook zo'n roddeltype was dat zich fijn in verbinding kon voelen door negatief te praten over bijvoorbeeld buitenlanders, een jonge collega die zelf een relatie was aangegaan met iemand met een migratieachgrond, of homo's, een bejaarde moeder die zelf een homosexueel kind had. Het al bij voorbaat afwijzen van de bedoelde persoon lijkt bij sommigen meer acceptatie op te wekken en dat is dan het fenomeen.
Zelf had mijn zoon een periode, met name op de opvang groep, onhandig druk uithalend gedrag, ongevoelig voor de andere kinderen, achteraf waarschijnlijk gewoon te druk in zijn hoofd en te klein om de consequenties te overzien. Ik had een dealtje met de opvangleiding dat als hij dat deed dat ik dan voor de rest van de week cartoonnetwerk van de tv sloopte omdat hij dan duidelijk het verschil niet wist tussen wat in cartoons grappig was en echt niet leuk in het echt bij echte mensen.
Later hoorde ik van zoon dat hij er niets van begreep want het had geen relatie met wat er in zijn hoofd gebeurde en het werd niet goed genoeg door mij of de leiding aan hem uitgelegd.
Maar ik kreeg er wel prestige mee van de opvangleiding want ik 'greep' tenminste 'in' en was een aanpakkende opvoeder of zoiets. Dat leverde voor zoon ook wel wat op. Hij werd nogal gepest en de leiding wist hoe we ons best deden en zoon was inmiddels nogal timide geworden en kreeg als enige van de hele opvang actief toestemming om terug te slaan omdat het zo ernstig was. Eigenlijk ondeskundige acties op een dysfunctionele dynamiek tussen mensen, primair. Maar meer zat er blijkbaar niet in.
Maar ik merk dat wel vaker. Dat een gemiddeld iemand dat heel subtiel kan doen en iemand met autisme daar net de gevoelsradar voor mankeert en daarmee juist negatief commentaar oproept. In alle eerlijkheid, want anderen praten toch ook zo -negatief- over kinderen en ouders? Maar die doen dat dan veel subtieler.
