Kind voelt zich minder omdat ze dylsexie heeft
Vanochtend had ik voor de zoveelste keer ruzie met mijn dochter (10 jaar) omdat ze weer eens niet naar school wilde. Haar broertje is ziek (spugen en diaree) en die mocht daarom wel thuis blijven.
Ik was maar een gemene moeder dus ze zou wel ergens anders gaan wonen.
ik antwoordde: ‘dan ga je toch een andere pappa en mamma zoeken. Denk je dat je dan wel thuis mag blijven?’
Toen was haar reactie: ‘die willen me toch niet hebben’
ik: ‘niet als jij zo vervelend bent’
En toen kwam het eruit, zij; ‘nee, omdat ik dyslexie heb’
Toen had ik zo met haar te doen, de tranen schoten in mijn ogen. Heb d’r op schoot genomen stevig tegen me aan getrokken en gezegd dat het helemaal niet erg is dat ze dyslectisch is, dat ze er niks aan kan doen ze dat heeft. Maar dat ze daarom JUIST wel naar school moet, alleen met oefenen, oefenen, oefenen zal het beter gaan.
Arm kind, ik wil niet dat ze zich minder voelt om dat ze dyslectisch is, heeft er iemand tips hoe ik haar hierin kan ondersteunen.
Redenen
Er zijn vast heel veel redenen waarom een andere papa en mama haar wel zouden willen hebben. Haar dyslexie is 1 dingetje van haar. Ze heeft vast heel veel eigenschappen die zo leuk zijn waarom je haar niet kwijt wilt. Die kan je met haar bespreken. En misschien weet ze zelf ook al wat andere eigenschappen te noemen. Dan kan heel klein zijn. Bijvoorbeeld lekker genieten van een spelletje, fijn tekenen, sporten, anderen helpen, knuffels geven, etc etc. Bovendien is het al heel knap dat ze zo ver op school is juist met haar dyslexie. Dat geeft maar weer aan hoe hard zij heet gewerkt. Want ze moet er meer voor dan dan alle andere kinderen. Lekker aandikken.
Sterkte ermee!
Pippie
Positieve benadering werkt bij ons
Ach gossie, ik kan me voorstellen dat dat niet makkelijk was om te horen.
Onze zoon is ook dyslectisch, en we merkten vorig jaar dat hij wel erg negatief over zichzelf ging denken. Ook begonnen zijn klasgenoten opmerkingen te maken die erin hakten. Tot nu toe hebben we hem wel vrij goed kunnen overtuigen dat hij ok is zoals hij is, maar hij kreeg het op school wel wat moeilijker.
We hebben toen samen een korte spreekbeurt in elkaar gedraaid over dyslexie. We hebben uitgelegd wat dyslexie is, dat hij niet betekent dat je niet slim bent, dat het vaak samengaat met goed zijn in andere dingen, en dat het geen ziekte is. Ook over hoe hij zich eronder voelt dat het soms zo moeizaam gaat en wat hij vindt van vervelende opmerkingen.
Ik had alle tekst in de presentatie gezet, zodat de juf een beetje kon helpen als onze zoon de draad even kwijtraakte (hij is 8), maar dat bleek niet echt nodig. Het was de beste zet ooit. De kinderen vonden het erg interessant om te horen waarom hij minder goed leest, en onze zoon groeide geweldig onder die positieve aandacht. Een van de zinnen in de uit de presentatie heeft onze zoon verheven tot zijn 'mantra' (in het Engels, want we wonen in Engeland) : 'dyslexia is not a disease, it is just a different mind. Some say it is a gifted mind'.
Als je wilt kan ik je de powerpoint wel mailen. Hij is wel in het Engels, maar het kan je een idee geven.
succes met je dochter,
Jose
Ooooh
Zou ik 'm ook mogen voor dochters beste vriendinnetje? Zij zit met precies dezelfde problemen en heeft ook nog eens twee broertjes die juist supersnel zijn met lezen en schrijven. Mijn mailadres is [email protected].
Zou super zijn!
Stoepkrijt
you've got mail 
Hier
Ik zelf heb ook dyslexie en mijn zoontje van 12 ook,
Maar gelukkig heeft hij het er niet zo moeilijk mee, het is inderdaad een kwestie van positief benaderen.
Mijn buurjongen heeft ook dyslexie en hij is inmiddels 22, van af zijn bassischool begon het al met de problemen, de begeleiding was bij hem echt slecht. tot niet aanwezig, en werd inderdaad afgescheept met hij weet het niet, of kan het niet. pas in groep 6 of 7 kwamen ze er achter wat het was, maar zelf toen zijn ze er niet verder op in gegaan.
Op een of andere manier heeft het voor hem wel positief uitgepakt, hij is van de bassischool van het vmbo gegaan, en dan daar uit naar het mbo niv2 daarna naar niv 3 en toen niv 4, hij is alleen heel slecht met spellen en tafels. toen hij in het laaste jaar van niv 4 zat, heeft hij er het eerste jaar HBO naast gedaan. en inmiddels zit hij in het 3de jaar HBO.
Naar mijn mening heeft alles bij hem zo uitgewerk dat hij de drang heeft om zich zelf te bewijzen, om het tegen deel te bewijzen. en dat doet hij nu ook.
Ik maar daar weer gretig gebruik van om mijn zoontje hem als voorbeeld te laten nemen. dat het dus niet wel zeggen dat je dom bent, want als je het zelf maar wilt kom je er ook wel, en dan praten ze wel anders.
