Kinderverjaardagen
hoi allemaal,
Mijn man en ik hebben twee kinderen (3 en 5) en hebben oprecht een gelukkig gezinsleven. Wat me toenemend bezig houdt is de rest van de familie en de band met onze kinderen. Die is er nauwelijks. We hebben beiden jongere broers die nog geen kinderen hebben (let wel: allen dertigers) en zij doen eigenlijk nooit iets met onze kinderen. De ouders van mijn man wonen welliswaar op ruim een uur rijden, maar laten zich ook zelden zien buiten feesten/feestdagen. De uitzondering is mijn moeder, die ook op de kinderen past. Zij spaart kosten noch moeite om de kinderen een leuke tijd te geven en ziet hen meerdere keren per week.
Nu begint het mij langzamerhand wat tegen te staan om met de kinderverjaardagen nog al deze familie uit te nodigen voor een feest. Mijn 5 jarige moest recent op school een stamboom maken en was één oom en tante zelfs in zijn geheel vergeten. Waarschijnlijk omdat hij ze alleen ziet met verjaardagen en kerst. Dit zegt wel wat voor mijn gevoel. Waarom moeten ze wel allemaal een stuk taart komen eten als de kinderen jarig zijn, als er de rest van het jaar totaal geen interesse in hen wordt getoond? We hebben bij de laatste verjaardag van mijn zoontje specifiek gevraagd hem een activiteit/uitje cadeau te doen in plaats van nog meer speelgoed voor op de berg. Dit is ruim een maand geleden en er is nog geen enkel initiatief getoond. Ik bemerk dat ik er zo dus weinig zin meer in heb en ik kan wel leukere dingen bedenken om de verjaardag van mijn kinderen in te vullen (dagje zwembad/pretpark, gewoon met het eigen gezin). Nu merk ik wel dat ik deels natuurlijk word gestuurd door teleurstelling en misschien wat wrokkigheid over het gebrek aan interesse gedurende de rest van het jaar, maar ik denk niet dat mijn kinderen dit 'feestje' zoals het nu ingevuld wordt zouden missen. Ik wil aan de andere kant ook weer niet passief agressief overkomen door de familie niet meer uit te nodigen. Ik ben benieuwd naar meningen, mensen die misschien een soortgelijke situatie meegemaakt hebben.
Bedankt.
A-F
MiniJCW schreef op 06-05-2023 om 19:25:
[..]
En dan hebben jullie er maar twee. Ik ken een opa en oma met 7 kleinkinderen, de oudste in de 20, de jongste net geboren. Ik kan me zo voorstellen dat je na 4 kleinkinderen wel klaar bent, maar zeg dat maar eens tegen het kind op wiens kinderen je niet wil passen.
Of zeg maar eens dat je wél 4 jaar op nummer 1 wil letten, maar geen 4 jaar op nummer 5 die 8 jaar later komt.
Mijn ouders waren van in begin en nog voor er kleinkinderen waren héél duidelijk. Er ging niet structureel opgepast worden. Noodgevallen oké, maar geen wekelijks gedoe.
Als ze eindelijk na 40 jaar werken op pensioen gingen én eindelijk vrijheid hadden om te gaan en staan waar ze wilden en wanneer ze wilden wilden ze niet elke week vasthangen aan vaste babysit-dienst.
Mijn moeder zag het te vaak mislopen bij zussen die héél enthousiast begonnen, maar die bij kleinkind 7 geen kant meer op konden omdat ze 4 dagen per week met kleinkinderen zaten en daarnaast ook nog eens tussendoor kleinkinderen van school konden halen. Want tja, kind 1 wil maandag als vaste dag, voor kind 2 komt dinsdag beter uit, doe kind 3 maar vrijdag, ... En tja, Pien moet naar muziek op maandag en Jef naar voetbal op woensdag, dus sleep de hele zooi van wat aanwezig is maar mee van thuis naar school naar muziek, ... en je kan nog een oma-taxi-dienst beginnen ook.
En een week vakantie van de grootouders moet uiteraard 9 maanden van tevoren besproken worden, want anders hebben de kinderen geen alternatieve opvang of geen verlof van werk. (Waarbij uiteraard alles langer dan 10 dagen onbespreekbaar is "want je hebt wel beloofd om de kinderen op te vangen" en "alternatieve opvang zo lang is niet te vinden".)
Marty1984 schreef op 06-05-2023 om 19:42:
[..]
Of zeg maar eens dat je wél 4 jaar op nummer 1 wil letten, maar geen 4 jaar op nummer 5 die 8 jaar later komt.
Mijn ouders waren van in begin en nog voor er kleinkinderen waren héél duidelijk. Er ging niet structureel opgepast worden. Noodgevallen oké, maar geen wekelijks gedoe.
Als ze eindelijk na 40 jaar werken op pensioen gingen én eindelijk vrijheid hadden om te gaan en staan waar ze wilden en wanneer ze wilden wilden ze niet elke week vasthangen aan vaste babysit-dienst.
Mijn moeder zag het te vaak mislopen bij zussen die héél enthousiast begonnen, maar die bij kleinkind 7 geen kant meer op konden omdat ze 4 dagen per week met kleinkinderen zaten en daarnaast ook nog eens tussendoor kleinkinderen van school konden halen. Want tja, kind 1 wil maandag als vaste dag, voor kind 2 komt dinsdag beter uit, doe kind 3 maar vrijdag, ... En tja, Pien moet naar muziek op maandag en Jef naar voetbal op woensdag, dus sleep de hele zooi van wat aanwezig is maar mee van thuis naar school naar muziek, ... en je kan nog een oma-taxi-dienst beginnen ook.
En een week vakantie van de grootouders moet uiteraard 9 maanden van tevoren besproken worden, want anders hebben de kinderen geen alternatieve opvang of geen verlof van werk. (Waarbij uiteraard alles langer dan 10 dagen onbespreekbaar is "want je hebt wel beloofd om de kinderen op te vangen" en "alternatieve opvang zo lang is niet te vinden".)
Gelukkig is mijn dochter daarin heel realistisch. Wij gaan 14 dagen op vakantie buiten het seizoen en ze zei toen ik dat mededeelde: "oké, ik regel iets anders, want dat is óns probleem" 
Je maakt het wel heel zwaar allemaal. Hier woont veel familie ook een eindje weg. Iedereen is welkom op elke verjaardag, maar mag ook overslaan. De één zien de kinderen daarom wat meer dan de ander, maar dat is prima. En als je geen zin hebt in een familieverjaardag voor je kinderen ga je toch lekker iets doen wat jullie (en vooral de jarige) wel leuk vinden?
Een uitje vragen doen wij ook vaak. Vinden de kinderen heel leuk en het scheelt een hele hoop spullen in huis. Sommigen doen dat, anderen geven toch liever een cadeau. De uitjes verschillen heel erg, van klein/kort en goedkoop naar een hele dag weg.
Jane1403 schreef op 06-05-2023 om 18:00:
[..]
Idd meteen uitspreken en dan is dat opgelost. Contact wordt (ga ik vanuit) heus niet ineens verbroken omdat je mee zegt.
Idd! Ik heb 7 (had 8) kleinkinderen.
Ik heb vanaf dat eerste kleinkind geboren werd aangegeven dat ik niet structureel kon oppassen. Ik werkte toen nog, en ook toen kleinkind 2,3 en 4 geboren werden werkte ik nog, 5 dagen/ week.
Na een zwaar ongeval (ik werd omvergereden) werd ik invalide. Daarna werd kleinkind 5, 6, 7 en 8 geboren.
Mijn kinderen weten dus dat ik echt niet structureel kan oppassen maar alleen in noodgevallen.
Ze begrijpen het want ik ben echt slecht ter been.
Herfstappeltaart schreef op 06-05-2023 om 15:51:
[..]
Dat is het ook hoor. Maar we denken echt dat als de oudste naar groep 1 gaat alles wat minder vermoeiend wordt. Dus willen we zelf nog even door
Dan wordt het misschien juist nog vermoeiende omdat je dan ook speelafspraakjes krijgt.
Het lastige in deze tijd is wel dat niet elk kind geschikt is om na een lange schooldag met veel prikkels en indrukken ook nog eens door te moeten naar de bso. Het is ook niet altijd een keuze of omdat het lekker makkelijk en handig is dat opa en oma oppassen.
En in deze tijd kan je bijna niks als je niet beide werkt en een huisje wilt.
Het is gewoon lastige tijd...fijn voor vrouwen om de keuze te hebben om te werken maar tegelijkertijd is het ook bijna geen keuze meer maar een 'moetje'. Om alles financieel te kunnen bolwerken. En ik denk dat opa's en oma's zich dat ook realiseren en dat de druk verhoogd.
Tegelijkertijd zijn er wachtlijsten van jaren soms op kdv en bso.
...
Niet alles hoeft natuurlijk. Zwemles, voetbal, muziekles, speelafspraakjes...dat hoeft echt niet allemaal op het bordje van opa en oma te komen liggen. Dan doe je dat maar op een andere dag. Niet alles hoeft tegen elke prijs.
Het zijn nog altijd je eigen kinderen en niet die van opa en oma of andere familie.
Ik snap het dat het vervelend is als opa en oma wel op de kinderen van kind 1 willen passen maar niet op die van kind 2. Anderzijds snap ik dat wel als ze in de tussentijd twintig jaar ouders zijn geworden of ziek zijn geworden of anderszins afgetakeld. Dat lijkt me voor kinderen ook wel te begrijpen. Net als een grote afstand. Als je dichtbij woont kun je in een noodgeval gewoon sneller inspringen of een kind kort even opvangen. Andersom geldt dat ook voor hulp naar ouders toe.
BritgetJones007 schreef op 06-05-2023 om 23:55:
[..]
Dan wordt het misschien juist nog vermoeiende omdat je dan ook speelafspraakjes krijgt.
Het lastige in deze tijd is wel dat niet elk kind geschikt is om na een lange schooldag met veel prikkels en indrukken ook nog eens door te moeten naar de bso. Het is ook niet altijd een keuze of omdat het lekker makkelijk en handig is dat opa en oma oppassen.
En in deze tijd kan je bijna niks als je niet beide werkt en een huisje wilt.
Het is gewoon lastige tijd...fijn voor vrouwen om de keuze te hebben om te werken maar tegelijkertijd is het ook bijna geen keuze meer maar een 'moetje'. Om alles financieel te kunnen bolwerken. En ik denk dat opa's en oma's zich dat ook realiseren en dat de druk verhoogd.
Tegelijkertijd zijn er wachtlijsten van jaren soms op kdv en bso.
...
Hier ben ik het niet mee eens. Het is wel een keuze. Als je geen ouders en schoonouders hebt, lukt het ook. Je zegt nu eigenlijk: we moeten wel, want die prikkels en dat eigen huis, we zijn slachtoffer van deze tijd.
Maar je noemt wel wat heel vaak een beweegreden is om ze te laten oppassen. Geld. Geld dat je daarmee bespaart. Ik hoop dat je inziet dat dit de omgekeerde wereld is.
Maar je ouders zijn niet verplicht op te passen, het is nog altijd, als ze dat doen, een gunst.
BritgetJones007 schreef op 06-05-2023 om 23:55:
[..]
Dan wordt het misschien juist nog vermoeiende omdat je dan ook speelafspraakjes krijgt.
Het lastige in deze tijd is wel dat niet elk kind geschikt is om na een lange schooldag met veel prikkels en indrukken ook nog eens door te moeten naar de bso. Het is ook niet altijd een keuze of omdat het lekker makkelijk en handig is dat opa en oma oppassen.
En in deze tijd kan je bijna niks als je niet beide werkt en een huisje wilt.
Het is gewoon lastige tijd...fijn voor vrouwen om de keuze te hebben om te werken maar tegelijkertijd is het ook bijna geen keuze meer maar een 'moetje'. Om alles financieel te kunnen bolwerken. En ik denk dat opa's en oma's zich dat ook realiseren en dat de druk verhoogd.
Tegelijkertijd zijn er wachtlijsten van jaren soms op kdv en bso.
...
Ik snap wat je zegt maar ik ben daar niet bang voor. De speelafspraakjes zullen ze dan moeten maken op de dagen dat ze thuis zijn en niet op de twee oppasdagen (tenzij het bij een vriendje is, we zijn wel bereid om ze te brengen en halen).
Vrijevlinder schreef op 07-05-2023 om 09:29:
[..]
Hier ben ik het niet mee eens. Het is wel een keuze. Als je geen ouders en schoonouders hebt, lukt het ook. Je zegt nu eigenlijk: we moeten wel, want die prikkels en dat eigen huis, we zijn slachtoffer van deze tijd.
Maar je noemt wel wat heel vaak een beweegreden is om ze te laten oppassen. Geld. Geld dat je daarmee bespaart. Ik hoop dat je inziet dat dit de omgekeerde wereld is.
Maar je ouders zijn niet verplicht op te passen, het is nog altijd, als ze dat doen, een gunst.
Zo is het of zo zou het moeten zijn.
oppassende ouders gaat nu nog maar de leeftijd om kinderen te krijgen blijft gelijk, de pensioenleeftijd gaat omhoog, oma's en opa's worden steeds minder beschikbaar als oppas omdat ze zelf nog werken.
Vrijevlinder schreef op 07-05-2023 om 09:29:
[..]
Hier ben ik het niet mee eens. Het is wel een keuze. Als je geen ouders en schoonouders hebt, lukt het ook. Je zegt nu eigenlijk: we moeten wel, want die prikkels en dat eigen huis, we zijn slachtoffer van deze tijd.
Maar je noemt wel wat heel vaak een beweegreden is om ze te laten oppassen. Geld. Geld dat je daarmee bespaart. Ik hoop dat je inziet dat dit de omgekeerde wereld is.
Maar je ouders zijn niet verplicht op te passen, het is nog altijd, als ze dat doen, een gunst.
Over die keuzevrijheid gesproken, zijn de omstandigheden wel degelijk anders dan 30 jaar geleden toen ik in de kleine kinderen zat en 3 dagen voor de klas stond (nu noemen ze dat smalend een deeltijdprinses , toen vond ik dat toch best wel druk)
Man en ik konden op basis van 1 salaris een huis kopen, er waren ook betaalbare huurwoningen. Kom daar nu maar eens om. Voor kinderopvang stond je eindeloos op de wachtlijst, maar was je binnen dan zat je gebakken. Althans in mijn woonplaats was goede, gesubsideerde kinderopvang. Kinderopvang was nog geen verdienmodel zoals nu.
Kleuters kunnen tegenwoordig hun bewegingsdrang niet meer kwijt, geen wonder dat ze overprikkeld raken.Ik heb een jaar voor een groep 1/2 gestaan. In die tijd gingen we iedere dag naar het speel/gymlokaal, en we zaten veel buiten. Kan ook niet meer: er zijn al straffe leerdoelen voor vier en vijfjarigen, scholen zijn groter waardoor er strakkere schema's zijn voor de schoolpleinen en speellokaal. En als klap op de vuurpijl hanteren sommige scholen een continurooster waar in de kinderen binnen een half uur een boterham naar binnen proppen en als het ware gelucht worden in plaats van dat ze lekker kunnen spelen.
Ok, dit is een beetje een boomer-fruher war alles besser verhaal. Maar ik vind de samenleving tegenwoordig zo kindonvriendelijk, er wordt zoveel van ouders verwacht, dat ik me kan voorstellen dat fitte grootouders de verplichting om op te passen voelen.
En voor de TO: je zeurt (ze leest dit toch niet meer 
) Bundel 1 x per jaar alle gezinsverjaardagen, waar de kinderen gezellig bijlopen maar niet zo in de hoofdrol staan dat interessante gesprekken abrupt onderbroken worden door plotloze toneelstukjes zonder end, vroegrijpe dansjes of een dwingend repeterend "mama boekie leesuh"
kenfan schreef op 07-05-2023 om 10:14:
[..]
Over die keuzevrijheid gesproken, zijn de omstandigheden wel degelijk anders dan 30 jaar geleden toen ik in de kleine kinderen zat en 3 dagen voor de klas stond (nu noemen ze dat smalend een deeltijdprinses , toen vond ik dat toch best wel druk)
Man en ik konden op basis van 1 salaris een huis kopen, er waren ook betaalbare huurwoningen. Kom daar nu maar eens om. Voor kinderopvang stond je eindeloos op de wachtlijst, maar was je binnen dan zat je gebakken. Althans in mijn woonplaats was goede, gesubsideerde kinderopvang. Kinderopvang was nog geen verdienmodel zoals nu.
Kleuters kunnen tegenwoordig hun bewegingsdrang niet meer kwijt, geen wonder dat ze overprikkeld raken.Ik heb een jaar voor een groep 1/2 gestaan. In die tijd gingen we iedere dag naar het speel/gymlokaal, en we zaten veel buiten. Kan ook niet meer: er zijn al straffe leerdoelen voor vier en vijfjarigen, scholen zijn groter waardoor er strakkere schema's zijn voor de schoolpleinen en speellokaal. En als klap op de vuurpijl hanteren sommige scholen een continurooster waar in de kinderen binnen een half uur een boterham naar binnen proppen en als het ware gelucht worden in plaats van dat ze lekker kunnen spelen.
Ok, dit is een beetje een boomer-fruher war alles besser verhaal. Maar ik vind de samenleving tegenwoordig zo kindonvriendelijk, er wordt zoveel van ouders verwacht, dat ik me kan voorstellen dat fitte grootouders de verplichting om op te passen voelen.
En voor de TO: je zeurt (ze leest dit toch niet meer
Dat verschilt dan echt per school. Op school van dochter gaan kleuters elke dag naar buiten of bewegen in de gymzaal. Ook de bovenbouwers gaan naar buiten en gymmen 2 keer per week.
Die leerdoelen voor kleuters kun je ook deels buiten halen. Klas van dochter maakte herfst en lentewandeling door de wijk, ook verkeersles buiten.
Niemand zegt dat de omstandigheden niet anders zijn geworden, maar elke tijd heeft z'n problemen.
Herfstappeltaart schreef op 06-05-2023 om 19:52:
[..]
Gelukkig is mijn dochter daarin heel realistisch. Wij gaan 14 dagen op vakantie buiten het seizoen en ze zei toen ik dat mededeelde: "oké, ik regel iets anders, want dat is óns probleem"
En zo hoort het te zijn.
Laatst was ik ergens waar de oppassende grootouders waren en mij vertelden dat ze niet meer buiten het seizoen op vakantie konden, want de kleinkinderen. Jammer genoeg laten ze dat gebeuren, maar die voelen zich naar mijn idee te verantwoordelijk. Het is toch van de gekke dat je met pensioen bent en zelf niet kunt bepalen wanneer je weg gaat.
kenfan schreef op 07-05-2023 om 10:14:
[..]
Over die keuzevrijheid gesproken, zijn de omstandigheden wel degelijk anders dan 30 jaar geleden toen ik in de kleine kinderen zat en 3 dagen voor de klas stond (nu noemen ze dat smalend een deeltijdprinses , toen vond ik dat toch best wel druk)
Man en ik konden op basis van 1 salaris een huis kopen, er waren ook betaalbare huurwoningen. Kom daar nu maar eens om. Voor kinderopvang stond je eindeloos op de wachtlijst, maar was je binnen dan zat je gebakken. Althans in mijn woonplaats was goede, gesubsideerde kinderopvang. Kinderopvang was nog geen verdienmodel zoals nu.
Kleuters kunnen tegenwoordig hun bewegingsdrang niet meer kwijt, geen wonder dat ze overprikkeld raken.Ik heb een jaar voor een groep 1/2 gestaan. In die tijd gingen we iedere dag naar het speel/gymlokaal, en we zaten veel buiten. Kan ook niet meer: er zijn al straffe leerdoelen voor vier en vijfjarigen, scholen zijn groter waardoor er strakkere schema's zijn voor de schoolpleinen en speellokaal. En als klap op de vuurpijl hanteren sommige scholen een continurooster waar in de kinderen binnen een half uur een boterham naar binnen proppen en als het ware gelucht worden in plaats van dat ze lekker kunnen spelen.
Ok, dit is een beetje een boomer-fruher war alles besser verhaal. Maar ik vind de samenleving tegenwoordig zo kindonvriendelijk, er wordt zoveel van ouders verwacht, dat ik me kan voorstellen dat fitte grootouders de verplichting om op te passen voelen.
Ook dit. De tijden zijn nu gewoon heel anders. En het is best veel om alle ballen in de lucht te houden. En het is niet altijd een keuze. Misschien wel in de breedste zin van het woord, maar soms wordt iemand door omstandigheden gedwongen tot andere keuzes.Ik heb ook lang geleden eens een topic gelezen van een gezin die in zware omstandigheden zat. Dat gezin had een kind met het syndroom van Down met flinke gezondheidsproblemen. Ouders waren over en oververmoeid. En die moeder was erg verdrietig dat haar eigen nog fitte, gezonde moeder en oma niet bereidt was om eens op te passen, niet structureel,maar bijv voor een uurtje bij hoge nood. Dit onder het motto: ik heb mijn kinderen opgevoed en daar stopt het. Tuurlijk, dat recht heeft ze. Maar ik vind het bikkelhard en kan mij daar niks bij voorstellen, dat vind ik zo niet empatisch en weinig invoelend voor deze bewuste situatie. En ik vind het ook weinig liefdevol naar je eigen kind toe.
Dit soort situaties heb ik gewoon geen begrip voor...
Het lastige is ook dat als je liever niet structureel wilt oppassen je van je omgeving te horen krijgt dat de band met je kleinkind er véél hechter door wordt. Dat je er jong bij blijft en dat je de ontwikkeling van je kleinkind van dichtbij kunt volgen. Fantastisch!
Nou, zeg dan maar dat je daar nou niet speciaal behoefte aan hebt, geen zin in hebt en liever af en toe wat oppast en logeeroma/opa wilt zijn in een vakantie of als de ouders een feestje hebben.
En waarom al die uitjes? Hoezo zou ik naar speeltuinen, pretparken en zwembaden e.d. moeten met een kleinkind?
Een boswandeling en een zandbak, knutselen en samen cakejes bakken lijkt me wel prima toch?
Heen en weer sjezen naar zwemles, voetbal en speelafspraakjes, ik ben eerlijk, moet er niet aan denken. Een keer kijken bij een wedstrijd of uitvoering, ja zeker, ik zal er zijn. Kortom, ik wil alleen de lusten en niet de lasten.
Zeg ik nu....volgens de oma's om mij heen praat ik wel anders als het ooit zover komt.
En voor TS, vier die kinderverjaardagen wanneer het jullie uitkomt en zet je ongenoegen over wat familieleden aan de kant. Heb het gezellig met de belangstellenden en je kinderen hebben er zelf geen weet van. Als er maar taart en cadeautjes zijn toch?
