Klas gaat schaatsen, zoon (8) wil absoluut niet mee
Mijn zoon gaat deze week met zijn klas schaatsen op een buitenbaan in de buurt. Toen ik hem dit vertelde, werd hij boos en verdrietig. Hij wil perse niet mee, ook niet om op het ijs te spelen, ook niet met een slee of iets anders. Hij kan niet schaatsen en vindt er ook niks aan.
Afgelopen weekend hebben we met hem een heel gesprek gehad over sport. Hij zit op tennis, maar wil daar vanaf. Elke les is inmiddels een drama. Maar: hij wil op geen enkele andere sport (gym op school en buitenspelen etc. zijn overigens geen probleem). Zijn overtuiging is dat hij geen talent heeft voor sport. Hij wil ook geen andere activiteit. Wij hebben gezegd dat we op zoek willen naar een hobby, dat dit geen sport hoeft te zijn, maar dat we wel vinden dat hij een bezigheid moet hebben die hij leuk vindt. En dat we daar met hem naar op zoek willen gaan en dat hij daarin dingen kan uitproberen. We hebben dit gesprek nog niet op een goede manier af kunnen ronden, omdat zoon nu heeft aangegeven dat hij het vervelend vindt dat hij 'geen goed kind' is, met andere woorden hij ziet een hobby als iets wat hij zou doen om ons blij te maken. Hij was daar echt verdrietig over. We hebben daarom het onderwerp even laten rusten.
Nu dus het idee om met de klas te gaan schaatsen. Eerdere pogingen om te schaatsen zijn mislukt, hij heeft er niks mee en kan niet rechtop blijven staan. Ook achter een rekje lukt het niet. Als hij mee moet, wil hij 'aan de kant blijven zitten', maar daar schaamt hij zich ook voor.
Wat zouden jullie doen? Hem gewoon mee laten gaan (zonder schaatsen, met bijvoorbeeld een slee)? Ik neig hiernaar, in combinatie met een seintje naar de juf dat ze hem een beetje zijn eigen gang moet laten gaan. Er zijn vast ook andere kinderen die niet kunnen of willen schaatsen, misschien is het dus best gezellig ook zonder schaatsen. Of zouden jullie, gelet op het gesprek van het weekend, overwegen om zoon een dagje thuis te laten?
Het verschil tussen niet kunnen rekenen en niet kunnen schaatsen/sporten is, dat het eerste niet direct opvalt, maar het tweede wel. Iedereen ziet hoe je het er (slecht) van af brengt met schaatsen/sporten, daarom had en heb ik er nu nog een hekel aan. Zou het zoiets kunnen zijn?
En wat betreft een hobby, kan dat ook iets zijn wat hij alleen kan doen? Niet iedereen vindt dingen in groepsverband doen leuk. Misschien heeft hij zijn handen nu al wel vol aan school. Dan is gepush om een hobby te zoeken niet bevorderlijk voor zijn zelfvertrouwen.
Dus als er een bedrijfsuitje is met parachutespringen of vogelspinnen aaien of extensief achtbaanrijden of sigaren roken of comazuipen dan gaan jullie allemaal gewoon mee want je moet nou eenmaal wel eens iets doen wat je niet wilt.
Waarom eigenlijk?
Ik neem aan dat school dit organiseert als uitje, niet als survivalopdracht of strafkamp. Als hij meestal wat terughoudend is bij nieuwe dingen en het vervolgens toch heel leuk vindt kan enige druk wel goed zijn maar meegaan omdat het karaktervormend is om dingen tegen je zin te doen, dat zie ik niet zo vliegen. Je kunt net zo goed verdedigen dat het heel goed is om je grenzen te bewaken. Of nee te leren zeggen.
En waarom moet hij perse op een bezigheid? Moet hij in zijn vrije tijd ook nog van alles doen en leren waar hij niet op zit te wachten? Laat hem toch gewoon zelf bepalen hoe hij met zijn vrije tijd om gaat. Dat is ook heel leerzaam.
Mocht je perse iets zoeken: probeer scouting eens. Dat is leerzaam, karaktervormend, socialiserend, je hoeft er helemaal niks voor te kunnen en je bent hem toch een paar uur per week kwijt als dat je doel is. Wij vonden en vinden het echt een geweldig iets en drie van onze kinderen zitten er nog steeds op (twee geven nu zelf leiding).
Ik wou dat ik er vroeger op gezeten had, maar ja, mijn zus was er ooit op geweest en die ging eraf dus toen was het autormatisch niks voor mij, zo was mijn moeder.
Mijn man was ook nooit op scouting want mijn schoonmoeder vond die uniformen niks. Tja. Alsof een judopak of een voetbaltenu geen uniform is.
TLDR; laat hem lekker met rust en/of doe hem op scouting.
Edit: muziekles of andere creatieve bezigheden zoals tekenen, schilderen, toneel, dansles, de jonge onderzoekers etc durfde ik eerst niet te opperen want vast niet sportief genoeg, maar ik kon het toch niet laten, bij deze dus.
gewoon meegaan omdat het gewoon een schooldag is, wil je niet schaatsen, ga je aan de kant zitten of met de slee. Bij ons mochten ze ook met schoenen op het ijs.
Vogelspinnen aaien 
Ik zou 'm denk ik mee laten gaan, maar niet dwingen tot schaatsen. Ik neem aan dat wel meer kinderen niet willen of kunnen. Een kind wat zo emotioneel raakt heeft kleinere stapjes en iets meer vrijheid nodig om tot het doel te komen.
Zelf had en heb ik er erg veel moeite mee als een ander wil(de) bepalen wat ik leuk moe(s)t vinden en wat goed voor me is/was. Niet iedereen krijgt energie van sporten, bewegen en sociaal zijn kan op zoveel manieren die misschien veel passender en daarmee effectiever zijn.
AnnaPollewop, het is gewoon een schooldag hè. Het alternatief is hem ziekmelden (terwijl ‘ie niet ziek is) of officieel verlof aanvragen (met als reden dat ‘ie niet kan schaatsen…). Ik werk zelf in het onderwijs en echt, als je als ouders je kinderen gaat afmelden als er iets op het programma staat waar ze tegenop zien, help je je kind echt niet. Integendeel.
Een bedrijfsuitje is meestal buiten werktijd en kun je gewoon skippen. (Of meegaan, en niet meedoen met alles waartoe je je niet genegen voelt).
' Wij hebben gezegd dat we op zoek willen naar een hobby, dat dit geen sport hoeft te zijn, maar dat we wel vinden dat hij een bezigheid moet hebben die hij leuk vindt. En dat we daar met hem naar op zoek willen gaan en dat hij daarin dingen kan uitproberen. We hebben dit gesprek nog niet op een goede manier af kunnen ronden, omdat zoon nu heeft aangegeven dat hij het vervelend vindt dat hij 'geen goed kind' is, met andere woorden hij ziet een hobby als iets wat hij zou doen om ons blij te maken. Hij was daar echt verdrietig over. We hebben daarom het onderwerp even laten rusten.'
Mijn advies: stop met dat gepush!! Hij hoeft helemaal geen hobby in groepsverband, Je geeft inderdaad de boodschap af, dat het nu niet goed is, dat hij niet goed is. Heel knap van hem dat hij dit heeft aangegeven. Luister daar naar. Geef hem ruimte. Laat dit onderwerp niet 'even' maar helemaal rusten en excuseer je bij hem.
Vraag jezelf af wat je (misschien uit jouw verleden) projecteer op hem?
Je komt vrij dwingerig over met het willen dat hij een hobby uit oefent. Als hij het niet leuk vind, is het zeker geen hobby maar een straf.
Laat hem, niet iedereen vind dezelfde dingen leuk, en niet iedereen heeft er behoefte aan. Ik vind dat je hier de plank flink misslaat.
Moest je vroeger zelf als kind dit soort dingen doen, of deed je niets en heb je dat juist gemist? Vanwaar dit zo graag willen?
-Nienke- schreef op 09-01-2024 om 19:06:
Het klinkt wat als mijn zoon (bijna 8), die zou ook zo in paniek kunnen raken van zoiets. Geen aanleg voor sport ook en snel van slag voor iets anders dan anders. Ik ben het eens met eerdere posters en zou dus ook hetzelfde doen met zoon: gewoon laten gaan en dan ziet hij ter plekke maar wat hij wel of niet doet.
Qua hobby’s zou ik het trouwens anders aanpakken, want mij boeit het helemaal niets dat hij geen bezigheden naast school heeft eerlijk gezegd. Wat zou hij missen in z’n ontwikkeling zonder vaste hobby? Oprechte vraag! Onze zoon (die dus ook op geen enkel clubje zit) gaat graag mee naar museum, leest graag en veel, doet leuk mee bij gym en de sport-BSO (ondanks dus weinig sportieve aanleg), bouwt veel met Lego. Tsja, en heeft dus geen vaste hobby. Hoe erg is dat?
Interessante post. Je beschrijft hier ongeveer mijn zoon. Hij ligt naast de brievenbus als er een boek voor hem is besteld, houdt erg van Lego bouwen en heeft interesses zoals 'architectuur'. Op woensdagmiddag en zaterdag verveelt hij zich echter vaak want dan zitten zijn vriendjes op sport. Zeker met het slechte winterweer is er dan weinig anders dan lezen en Lego en dat is ook een keer klaar wat hem betreft. Ik heb ook niet altijd zin in en tijd voor vermaak (iets bakken, uitje etc.). Daarom denk ik dat een activiteit buiten huis, waarbij zijn ouders niet betrokken zijn, zinvol is en goed voor zijn ontwikkeling en zelfstandigheid.
AnnaPollewop schreef op 09-01-2024 om 19:49:
Dus als er een bedrijfsuitje is met parachutespringen of vogelspinnen aaien of extensief achtbaanrijden of sigaren roken of comazuipen dan gaan jullie allemaal gewoon mee want je moet nou eenmaal wel eens iets doen wat je niet wilt.
Waarom eigenlijk?
Ik neem aan dat school dit organiseert als uitje, niet als survivalopdracht of strafkamp. Als hij meestal wat terughoudend is bij nieuwe dingen en het vervolgens toch heel leuk vindt kan enige druk wel goed zijn maar meegaan omdat het karaktervormend is om dingen tegen je zin te doen, dat zie ik niet zo vliegen. Je kunt net zo goed verdedigen dat het heel goed is om je grenzen te bewaken. Of nee te leren zeggen.
En waarom moet hij perse op een bezigheid? Moet hij in zijn vrije tijd ook nog van alles doen en leren waar hij niet op zit te wachten? Laat hem toch gewoon zelf bepalen hoe hij met zijn vrije tijd om gaat. Dat is ook heel leerzaam.
Mocht je perse iets zoeken: probeer scouting eens. Dat is leerzaam, karaktervormend, socialiserend, je hoeft er helemaal niks voor te kunnen en je bent hem toch een paar uur per week kwijt als dat je doel is. Wij vonden en vinden het echt een geweldig iets en drie van onze kinderen zitten er nog steeds op (twee geven nu zelf leiding).
Ik wou dat ik er vroeger op gezeten had, maar ja, mijn zus was er ooit op geweest en die ging eraf dus toen was het autormatisch niks voor mij, zo was mijn moeder.
Mijn man was ook nooit op scouting want mijn schoonmoeder vond die uniformen niks. Tja. Alsof een judopak of een voetbaltenu geen uniform is.
TLDR; laat hem lekker met rust en/of doe hem op scouting.
Edit: muziekles of andere creatieve bezigheden zoals tekenen, schilderen, toneel, dansles, de jonge onderzoekers etc durfde ik eerst niet te opperen want vast niet sportief genoeg, maar ik kon het toch niet laten, bij deze dus.
Scouting vindt hij de hel. Dat heeft te maken met het feit dat de BSO voorheen activiteiten vanuit een scoutinggebouw organiseerde en dat ziet hij als een verlengstuk van school.
Mijn kinderen moedig ik aan om te sporten of een andere hobby te zoeken. Alleen zwemles is verplicht hier. Verder zou mijn zoon meemoeten met schaatsen. Dan gaat hij maar wat anders doen. Er zijn heus meer kinderen die niets met schaatsen hebben. Maar schooltijd is hier schooltijd.
Max88 schreef op 09-01-2024 om 20:03:
Ik zou 'm denk ik mee laten gaan, maar niet dwingen tot schaatsen. Ik neem aan dat wel meer kinderen niet willen of kunnen. Een kind wat zo emotioneel raakt heeft kleinere stapjes en iets meer vrijheid nodig om tot het doel te komen.
Zelf had en heb ik er erg veel moeite mee als een ander wil(de) bepalen wat ik leuk moe(s)t vinden en wat goed voor me is/was. Niet iedereen krijgt energie van sporten, bewegen en sociaal zijn kan op zoveel manieren die misschien veel passender en daarmee effectiever zijn.
Eens, en daarom de optie tot het bij zich hebben van een paar dubbele ijzers zodat het kind minder wankel op het ijs staat. Hij heeft dan de ruimte om te kiezen voor proberen of niet proberen. Dat is niet gelijk aan dwingen maar keuze bij hem laten. Misschien heeft hij wel pret met de dubbele ijzers!
Nou, bijna als enige dan...:
Het is ook fijn voor een kind als je ouders je zomaar een keer matsen...
Ik zou hem thuis houden van het schaatsen. Het is iets wat niets met schoolse zaken te maken heeft, en idd de vergelijking met rekenen gaat niet op. Het vergelijk met heftige bedrijfsuitjes vond ik treffend. En je grens aan kunnen geven vind ik ook sterk.
Of je kunt hem aanbieden dat hij het laatste deel van dit schooljaar één spijbeldag van je krijgt. Eén dag waarop jij hem ziekmeldt terwijl hij niet ziek is. En dan mag hij kiezen welke dag. Deze met het schaatsen? Of de 'joker' toch bewaren voor een andere keer? Best tof, zo'n relatief onchuldig bondje met je ouders... weten dat je ze je zo willen matsen. Voor één keertje dan toch.
In mijn tijd zouden 'dubbele ijzers' een reden tot pesterijen zijn. Tenzij je als ouder weet dat (flink wat) meer kinderen dit soort beginnersschaatsen gebruiken, zou ik dit niet doen.
Cato45 schreef op 09-01-2024 om 20:41:
[..]
Interessante post. Je beschrijft hier ongeveer mijn zoon. Hij ligt naast de brievenbus als er een boek voor hem is besteld, houdt erg van Lego bouwen en heeft interesses zoals 'architectuur'. Op woensdagmiddag en zaterdag verveelt hij zich echter vaak want dan zitten zijn vriendjes op sport. Zeker met het slechte winterweer is er dan weinig anders dan lezen en Lego en dat is ook een keer klaar wat hem betreft. Ik heb ook niet altijd zin in en tijd voor vermaak (iets bakken, uitje etc.). Daarom denk ik dat een activiteit buiten huis, waarbij zijn ouders niet betrokken zijn, zinvol is en goed voor zijn ontwikkeling en zelfstandigheid.
Je zoon klinkt leuk ♥️. Gelukkig zijn vriendjes van onze zoon op woensdagmiddag wel beschikbaar en speelt hij dan vaak ergens (of zij bij ons). Het weekend en vakanties zijn hier ook nog weleens een dingetje, zonder vriendjes en vermaak van ons (want wij zijn ook gewoon bezig met huishouden etc.).
Merk je dat je zoon erg aan jullie hangt dan en/of weinig zelfredzaam of zelfstandig is? Op zich kan ik je wel vinden in je argument dat het goed is om activiteiten zonder je ouders te doen, maar dat gebeurt natuurlijk ook op school en de BSO. Ik merk dat onze zoon verder eigenlijk heel zelfstandig is (gaat op vakantie bijvoorbeeld binnen no time z’n eigen gang), dus maak me daar ook niet echt zorgen over.
